Relaties
alle pijlers
Ik voel me niet gewaardeerd. Wat is realistisch?
zondag 9 mei 2021 om 07:59
Mijn partner en ik zijn ongeveer 8 jaar samen en midden dertig. We hebben een kind van een jaar, een mooi koophuis en allebei een goede baan. Niets meer aan doen zou je zeggen, maar ik open dit topic natuurlijk niet voor niets.
Onze relatie is altijd heel intens geweest. Heel veel liefde, maar ook knetterende ruzies. Onze karakters lijken op sommige punten op elkaar en dat botst soms. Sinds ons kind er is, is dit veel rustiger geworden. Ik denk dat dit komt doordat we een gemeenschappelijk groter belang hebben.
De eerste paar jaar van onze relatie hadden we een geweldig sexleven en waren we altijd aan het knuffelen, handen vasthouden en gebruikten we lieve koosnaampjes voor elkaar. We hebben nog steeds sex, maar het knuffelen en de rest is ergens onderweg helemaal verloren gegaan. Ik snap dat dit gedurende een relatie minder kan worden en dat dat heel normaal is. Maar bij ons is het helemaal weg. Voor de zwangerschap was het er nog wel een beetje, maar in de zwangerschap is het denk ik helemaal gestopt. In de praktijk betekent dat dat we niet knuffelen, elkaar buiten de sex om niet kussen en bijvoorbeeld geen handen vasthouden als we ergens lopen.
Dit afstandelijke gedrag komt niet van mij af. Ik mis deze intimiteit enorm en wil het terug in onze relatie. Als ik mijn vriend een knuffel geef staat hij erbij als een standbeeld of duwt me weg. Als mijn vriend voor werk een paar dagen weg is geweest komt hij thuis en zegt hij hallo, maar geeft geen kus of knuffel. Op mijn verjaardag kreeg ik enkel een heel zuinig kusje, ik zou de buurman bij wijze van spreken nog warmer feliciteren.
Naast dit fysieke aspect mis ook waardering. Ik krijg nooit een compliment en ik begin onzeker te worden hierdoor. Ik ben een zelfstandige vrouw, maar af en toe een beetje bevestiging is welkom. Ik vertel mijn vriend vaak wat ik aan hem waardeer, dat hij zo'n lieve vader is of dat hij er goed uitziet. Maar ik krijg letterlijk nooit een compliment terug. Hij zal nooit zeggen dat ik er goed uitzie, dat ik lekker heb gekookt, dat ik een goede moeder ben etc.
Naar ons kind toe is partner extreem warm, knuffelig en complimenteus. Ik merk dat ik af en toe een beetje jaloers ben en schaam me daar voor.
Ik heb meerdere keren met partner hierover gesproken. Hij zegt dat hij van huis uit dit allemaal niet heeft meegekregen, dus dat het niet in hem zit. Maar de eerste jaren van onze relatie zat het er absoluut wel in, dus volgens mij is dit niet helemaal waar. Als we er langer over praten zegt hij ook vaak wel dat ik gelijk heb en dat hij eraan gaat werken. Maar, er gebeurt niets.
Ik ben nu op het punt gekomen dat ik me afvraag hoe lang ik dit nog vol ga houden. Ik heb soms zo'n sterke behoefte aan een knuffel of een compliment dat ik me er heel eenzaam en verdrietig door voel. Ik fantaseer soms over het ontmoeten van een lieve warme man die me vertelt hoe goed ik alles doe.. heel kinderachtig maar schijnbaar heb ik dit echt nodig.
Vriend wilde vannacht sex, maar ik heb me omgedraaid en hem weggeduwd. Ik heb er geen zin meer in als hij z'n best voor mij niet doet. Vriend snapt waarschijnlijk niets van deze actie, dus ik zal er met hem over moeten praten. Maar, wat valt er nog te zeggen? Wat kan ik nog doen? En wat kan ik eigenlijk verwachten? Verwacht ik misschien iets wat niet realistisch is? Ik hoop hier wat tips te krijgen!
Onze relatie is altijd heel intens geweest. Heel veel liefde, maar ook knetterende ruzies. Onze karakters lijken op sommige punten op elkaar en dat botst soms. Sinds ons kind er is, is dit veel rustiger geworden. Ik denk dat dit komt doordat we een gemeenschappelijk groter belang hebben.
De eerste paar jaar van onze relatie hadden we een geweldig sexleven en waren we altijd aan het knuffelen, handen vasthouden en gebruikten we lieve koosnaampjes voor elkaar. We hebben nog steeds sex, maar het knuffelen en de rest is ergens onderweg helemaal verloren gegaan. Ik snap dat dit gedurende een relatie minder kan worden en dat dat heel normaal is. Maar bij ons is het helemaal weg. Voor de zwangerschap was het er nog wel een beetje, maar in de zwangerschap is het denk ik helemaal gestopt. In de praktijk betekent dat dat we niet knuffelen, elkaar buiten de sex om niet kussen en bijvoorbeeld geen handen vasthouden als we ergens lopen.
Dit afstandelijke gedrag komt niet van mij af. Ik mis deze intimiteit enorm en wil het terug in onze relatie. Als ik mijn vriend een knuffel geef staat hij erbij als een standbeeld of duwt me weg. Als mijn vriend voor werk een paar dagen weg is geweest komt hij thuis en zegt hij hallo, maar geeft geen kus of knuffel. Op mijn verjaardag kreeg ik enkel een heel zuinig kusje, ik zou de buurman bij wijze van spreken nog warmer feliciteren.
Naast dit fysieke aspect mis ook waardering. Ik krijg nooit een compliment en ik begin onzeker te worden hierdoor. Ik ben een zelfstandige vrouw, maar af en toe een beetje bevestiging is welkom. Ik vertel mijn vriend vaak wat ik aan hem waardeer, dat hij zo'n lieve vader is of dat hij er goed uitziet. Maar ik krijg letterlijk nooit een compliment terug. Hij zal nooit zeggen dat ik er goed uitzie, dat ik lekker heb gekookt, dat ik een goede moeder ben etc.
Naar ons kind toe is partner extreem warm, knuffelig en complimenteus. Ik merk dat ik af en toe een beetje jaloers ben en schaam me daar voor.
Ik heb meerdere keren met partner hierover gesproken. Hij zegt dat hij van huis uit dit allemaal niet heeft meegekregen, dus dat het niet in hem zit. Maar de eerste jaren van onze relatie zat het er absoluut wel in, dus volgens mij is dit niet helemaal waar. Als we er langer over praten zegt hij ook vaak wel dat ik gelijk heb en dat hij eraan gaat werken. Maar, er gebeurt niets.
Ik ben nu op het punt gekomen dat ik me afvraag hoe lang ik dit nog vol ga houden. Ik heb soms zo'n sterke behoefte aan een knuffel of een compliment dat ik me er heel eenzaam en verdrietig door voel. Ik fantaseer soms over het ontmoeten van een lieve warme man die me vertelt hoe goed ik alles doe.. heel kinderachtig maar schijnbaar heb ik dit echt nodig.
Vriend wilde vannacht sex, maar ik heb me omgedraaid en hem weggeduwd. Ik heb er geen zin meer in als hij z'n best voor mij niet doet. Vriend snapt waarschijnlijk niets van deze actie, dus ik zal er met hem over moeten praten. Maar, wat valt er nog te zeggen? Wat kan ik nog doen? En wat kan ik eigenlijk verwachten? Verwacht ik misschien iets wat niet realistisch is? Ik hoop hier wat tips te krijgen!
zondag 9 mei 2021 om 10:39
Vertrouwen, ruimte geven en loslaten lijken mij de sleutelwoorden.feow schreef: ↑09-05-2021 10:29Je OP is heel duidelijk en zegt alles. Opschrijven en aan hem geven met de vraag wat gaan we hier aan doen?
En je bent niet raar in je behoefte en niet kinderachtig met je jaloerse gevoelens (ik lees niet dat je je kind iets misgunt, enkel dat je daar ziet wat je zelf zo mist)
Je wenst niets geks, niets ongehoords, niets onrealistisch.
En dat dingen zo extreem volledig weg zijn is wel een teken dat er iets heel erg scheef zit. Dat hoeft geen ander te zijn, maar is wel iets wat jullie moeten herstellen voordat jullie elkaar verder beschadigen.
Verder er aan trekken is juist beschadigend, omdat je iemand dan in het nauw drijft.
zondag 9 mei 2021 om 10:40
Misschien is je partner jullie relatie als vanzelfsprekend gaan zien sinds jullie een gezin zijn? Zolang je met zijn tweeën bent, bevestig je tegenover elkaar dat je een relatie hebt door de persoonlijke aandacht die je elkaar geeft. Samen een kind hebben, is ook een bevestiging van je relatie. Wie weet ziet hij daardoor minder de noodzaak van het geven van persoonlijke aandacht? Jij interpreteert dat vervolgens alsof je minder wordt gewaardeerd, wat niet zo hoeft te zijn.
Je komt er pas achter als je met elkaar praat.
Je komt er pas achter als je met elkaar praat.
zondag 9 mei 2021 om 10:42
Is je man bij de bevalling geweest?
Ik was zelf al niet bepaald een mooie zwangere vrouw en het zien van de bevalling was de doodsteek voor de relatie tussen mijn ex en mij. Hij kon mij niet meer koppelen aan romantiek en seks omdat hij echt een afkeer van mijn lichaam had gekregen. En durfde dat niet te zeggen want hij snapte ook wel dat dat rationeel lullig was, maar kon zijn gevoel niet sturen.
Hoeft bij jullie niet zo te zijn, maar buiten een affaire (ik dacht dat ook direct) zou zoiets ook kunnen spelen.
Ik was zelf al niet bepaald een mooie zwangere vrouw en het zien van de bevalling was de doodsteek voor de relatie tussen mijn ex en mij. Hij kon mij niet meer koppelen aan romantiek en seks omdat hij echt een afkeer van mijn lichaam had gekregen. En durfde dat niet te zeggen want hij snapte ook wel dat dat rationeel lullig was, maar kon zijn gevoel niet sturen.
Hoeft bij jullie niet zo te zijn, maar buiten een affaire (ik dacht dat ook direct) zou zoiets ook kunnen spelen.
zondag 9 mei 2021 om 10:45
Halo schreef: ↑09-05-2021 10:36Dit vind ik een mooie aansluiting op mijn voorgaande post.
Want dit gebeurt er in veel relaties: een trekt zich even terug (om wat voor reden dan ook) de ander voelt zich niet gezien/ gehoord/ geliefd/ eenzaam etc en gaat trekken, waardoor degene die afstand neemt, nóg meer afstand neemt.
Misschien moet je er vertrouwen in hebben dat het niet aan jou ligt. Dat je even buitenstaander bent van zijn persoonlijke proces en het niet zien als afwijzing.
Loslaten en vertrouwen hebben dat hij zijn weg naar jou wel weer terug vind.
Ik vind je posts inhoudelijk wel een goede aanvulling, maar besef je dat 'even' hier al minstens 2 jaar is?
zondag 9 mei 2021 om 10:46
Wat ik eigenlijk bedoel is dat hij eerlijk moet zeggen waarom hij zich zo gedraagt. Dat is niet door zijn jeugd.
Waarschijnlijker is dat het van zijn kant gewoon over is. Geen liefde en geen aantrekkingskracht meer.
zondag 9 mei 2021 om 10:48
fluttershy schreef: ↑09-05-2021 10:42Is je man bij de bevalling geweest?
Ik was zelf al niet bepaald een mooie zwangere vrouw en het zien van de bevalling was de doodsteek voor de relatie tussen mijn ex en mij. Hij kon mij niet meer koppelen aan romantiek en seks omdat hij echt een afkeer van mijn lichaam had gekregen. En durfde dat niet te zeggen want hij snapte ook wel dat dat rationeel lullig was, maar kon zijn gevoel niet sturen.
Hoeft bij jullie niet zo te zijn, maar buiten een affaire (ik dacht dat ook direct) zou zoiets ook kunnen spelen.
TO geeft aan dat het voor de zwangerschap al minder werd.
Overigens; hadden jij en ex nog wel seks? Ik vermoed van niet. TO haar man wil nog wel seks met haar.
zondag 9 mei 2021 om 10:49
Oeff. In geen van die vijf liefdestalen dus? Dan wordt het wel heel mager en ik begrijp dat je daar onzeker van wordt. Ik heb ook veel aan die informatie over de vijf liefdestalen gehad. Ook hier is het namelijk herkenbaar dat ik onze relatie minder knuffelig en complimenteus vind sinds er kinderen zijn. Maar mijn vrouw uit zich wel heel sterk in het geven van presentjes (pakket speciaalbier meenemen of een boek voor mij kopen zomaar tussendoor) of een taak alvast gedaan hebben die ik eigenlijk zou doen. Dus dan neem ik voor lief dat ik geen kus krijg als ze thuiskomt van haar werk of dat ze zich weinig in woorden uit. Maar als hij helemaal niets uit, in geen enkele van die beschreven manieren, dat vind ik wel echt heel erg koud...Koffiemetslagroom schreef: ↑09-05-2021 09:48Goeie tip dit! Ik heb hier al over gelezen en ben me ervan bewust dat we verschillende liefdestalen hebben. Maar in zijn liefdestaal uit hij ook niets.
zondag 9 mei 2021 om 10:49
Dat helaas.Attraverso schreef: ↑09-05-2021 10:46Wat ik eigenlijk bedoel is dat hij eerlijk moet zeggen waarom hij zich zo gedraagt. Dat is niet door zijn jeugd.
Waarschijnlijker is dat het van zijn kant gewoon over is. Geen liefde en geen aantrekkingskracht meer.
zondag 9 mei 2021 om 10:54
Mijn man kon in het begin toen we nog verliefd waren ook nog wel knuffelen, wel een beetje onhandig maar ok.
Al gauw veranderde dat en moest ik hem dwingen om te knuffelen. Wij hebben er veel over gepraat waarom en hoezo?
Mijn man komt uit een gezin waar knuffelen niet voorkwam en ook niet geleerd werd. Gek genoeg kan hij wel knuffelen met de hond. Hij zegt dat dat makkelijker is om te doen en voelt hij zich niet zo raar dan wanneer hij mij knuffelt (onder dwang van mij) .
Ik heb het opgegeven om die knuffel te verwachten en knuffel hem gewoon.
Wat hij dan wel weer doet is bijv . een boek voor me kopen die ik altijd al wilde of iets voor me doen waar ik dan tegenop zie. Daardoor zie ik wel dat hij echt van me houdt en het op die manier probeert te laten zien.
Nog steeds is het lastig om zonder die intimiteit in een relatie te zitten maar aan de andere kant ben ik ook niet de makkelijkste.
Het is mijn verhaal en ik hoop dat je hier wat mee kunt To.
Al gauw veranderde dat en moest ik hem dwingen om te knuffelen. Wij hebben er veel over gepraat waarom en hoezo?
Mijn man komt uit een gezin waar knuffelen niet voorkwam en ook niet geleerd werd. Gek genoeg kan hij wel knuffelen met de hond. Hij zegt dat dat makkelijker is om te doen en voelt hij zich niet zo raar dan wanneer hij mij knuffelt (onder dwang van mij) .
Ik heb het opgegeven om die knuffel te verwachten en knuffel hem gewoon.
Wat hij dan wel weer doet is bijv . een boek voor me kopen die ik altijd al wilde of iets voor me doen waar ik dan tegenop zie. Daardoor zie ik wel dat hij echt van me houdt en het op die manier probeert te laten zien.
Nog steeds is het lastig om zonder die intimiteit in een relatie te zitten maar aan de andere kant ben ik ook niet de makkelijkste.
Het is mijn verhaal en ik hoop dat je hier wat mee kunt To.
zondag 9 mei 2021 om 10:57
Ja en nee. 2 jaar is inderdaad erg lang.
Maar hoeveel mensen in jouw omgeving zie je elke dag, jaar in jaar uit?
We willen een mensenleven bij elkaar blijven in een relatie, maar verwachten kennelijk dat het alle jaren hetzelfde is en blijft.
En ik vermoed dat in die afgelopen 2 jaar voor man geen ruimte is geweest waardoor het alleen maar erger is geworden en hij het dus niet heeft kunnen oplossen met zichzelf. De verwijdering is afgelopen 2 jaar alleen maar groter geworden doordat TO waarschijnlijk alleen maar is gaan trekken.
Ondanks dat ik haar heel goed begrijp. Want het is klote als de verwachtingen van beiden kanten anders zijn en je het gevoel hebt meer liefde te geven dan te ontvangen.
zondag 9 mei 2021 om 11:01
Dit is gebeurd in mijn laatste relatie, TO pas daar alsjeblieft voor op!Halo schreef: ↑09-05-2021 10:36Dit vind ik een mooie aansluiting op mijn voorgaande post.
Want dit gebeurt er in veel relaties: een trekt zich even terug (om wat voor reden dan ook) de ander voelt zich niet gezien/ gehoord/ geliefd/ eenzaam etc en gaat trekken, waardoor degene die afstand neemt, nóg meer afstand neemt.
Misschien moet je er vertrouwen in hebben dat het niet aan jou ligt. Dat je even buitenstaander bent van zijn persoonlijke proces en het niet zien als afwijzing.
Loslaten en vertrouwen hebben dat hij zijn weg naar jou wel weer terug vind.
zondag 9 mei 2021 om 11:02
Hier ben ik het ook mee eens. Maar ik zou het zelf van een andere kant bekijken: hij voelt zich veilig bij je. Je bent er. Hij hoeft zich niet meer te bewijzen (gevoelsmatig dan hè) want jullie zijn nou eenmaal ‘bevestigd’yette schreef: ↑09-05-2021 10:40Misschien is je partner jullie relatie als vanzelfsprekend gaan zien sinds jullie een gezin zijn? Zolang je met zijn tweeën bent, bevestig je tegenover elkaar dat je een relatie hebt door de persoonlijke aandacht die je elkaar geeft. Samen een kind hebben, is ook een bevestiging van je relatie. Wie weet ziet hij daardoor minder de noodzaak van het geven van persoonlijke aandacht? Jij interpreteert dat vervolgens alsof je minder wordt gewaardeerd, wat niet zo hoeft te zijn.
Je komt er pas achter als je met elkaar praat.
Wat ik veel zie in mijn omgeving is dat het voor de man dan wel best is. De jacht is over en ze vinden het wel prima.
Geldt overigens vaak ook voor vrouwen hoor. Het is maar net hoe de rolverdeling met ‘aandacht nodig hebben’ is
En dit hoeft niet slecht te zijn hè. Het is zelfs een compliment. Als je het positief kan bekijken. En niet alles op de weegschaal wilt hebben met betrekking tot geven en nemen.
Hij voelt zich veilig genoeg bij je om zijn leven te kunnen leiden. Zich niet meer aan je te hoeven bewijzen.
zondag 9 mei 2021 om 11:17
Ik denk niet dat dit het geval is. Ik trek niet aan hem. Ik neem nu juist ook afstand, waardoor er helemaal een enorme kilte tussen ons is. Ik overweeg nu juist weer overdreven lief en plakkerig te gaan doen, in het kader van "het goede voorbeeld"..Halo schreef: ↑09-05-2021 10:36Dit vind ik een mooie aansluiting op mijn voorgaande post.
Want dit gebeurt er in veel relaties: een trekt zich even terug (om wat voor reden dan ook) de ander voelt zich niet gezien/ gehoord/ geliefd/ eenzaam etc en gaat trekken, waardoor degene die afstand neemt, nóg meer afstand neemt.
Misschien moet je er vertrouwen in hebben dat het niet aan jou ligt. Dat je even buitenstaander bent van zijn persoonlijke proces en het niet zien als afwijzing.
Loslaten en vertrouwen hebben dat hij zijn weg naar jou wel weer terug vind.
zondag 9 mei 2021 om 11:22
Ja, joh, vooral niet trekken of wat willen van de ander. Wat knuffels of gewoon een eerlijk gesprek.
Cijfer jou en je gevoel helemaal weg. Jaren lang ook, anders duw je hem helemaal weg.
Is dit een volwassen man of een beperkt iemand?
Ik vrees dat de koek bij hem op is. Maar dat weet je pas als hij eens gaat praten.
Cijfer jou en je gevoel helemaal weg. Jaren lang ook, anders duw je hem helemaal weg.
Is dit een volwassen man of een beperkt iemand?
Ik vrees dat de koek bij hem op is. Maar dat weet je pas als hij eens gaat praten.
anoniem_401375 wijzigde dit bericht op 09-05-2021 11:23
30.64% gewijzigd
zondag 9 mei 2021 om 11:23
Ik heb dat vroeger wel gehad, 3 kinderen en de hele dag geknuffel, borstvoeding en veel praten/aandacht geven.Koffiemetslagroom schreef: ↑09-05-2021 09:50Ja dat heeft hij ook wel eens genoemd. Maar bestaat dat echt? Dat is toch een hele andere manier van knuffelen en affectie?
Ik vond het geweldig maar raakte er wel overprikkelend van en wilde dan rust en vooral geen polonaise aan mijn lijf.
zondag 9 mei 2021 om 11:24
Maar dan is het dus: óf ik neem afstand. Óf ik doe weer lief en plakkerig.Koffiemetslagroom schreef: ↑09-05-2021 11:17Ik denk niet dat dit het geval is. Ik trek niet aan hem. Ik neem nu juist ook afstand, waardoor er helemaal een enorme kilte tussen ons is. Ik overweeg nu juist weer overdreven lief en plakkerig te gaan doen, in het kader van "het goede voorbeeld"..
Je beredeneerd dus alles vanuit hem: “ wat moet ik doen om weer te zorgen dat het wordt zoals het was?”
Dat is niet loslaten. Dat is niet jezelf zijn.
En dat gaat je alleen maar meer frustreren.
En geduld hebben is iets loslaten met het vertrouwen hebben dat het goedkomt.
Jij hebt geduld tot je geduld op is. En dan probeer je weer een andere tactiek.
Ik hoop dat je snapt wat ik probeer te zeggen en wat ik probeer je te laten inzien.
Hoop niet dat je het als verwijt ziet, want lieve vrouw, ik snap zo onwijs goed hoe het voelt om de controle even uit handen te moeten geven. Je man ‘even’ helemaal te laten gaan en je te focussen op jezelf als hij zo jouw middelpunt is.
Het doet pijn. En maakt je onzeker.
Maar dat is van jou! En kan hij je niet bij helpen.
anoniem_243683 wijzigde dit bericht op 09-05-2021 11:25
1.84% gewijzigd
zondag 9 mei 2021 om 11:25
Oh dat heb ik ook allemaal geprobeerd en niks hielp.Koffiemetslagroom schreef: ↑09-05-2021 11:17Ik denk niet dat dit het geval is. Ik trek niet aan hem. Ik neem nu juist ook afstand, waardoor er helemaal een enorme kilte tussen ons is. Ik overweeg nu juist weer overdreven lief en plakkerig te gaan doen, in het kader van "het goede voorbeeld"..
zondag 9 mei 2021 om 11:26
Ja, hoor.Halo schreef: ↑09-05-2021 11:24Maar dan is het dus: óf ik neem afstand. Óf ik doe weer lief en plakkerig.
Je beredeneerd dus alles vanuit hem: “ wat moet ik doen om weer te zorgen dat het wordt zoals het was?”
Dat is niet loslaten. Dat is niet jezelf zijn.
En dat gaat je alleen maar meer frustreren.
En geduld hebben is iets loslaten met het vertrouwen hebben dat het goedkomt.
Jij hebt geduld tot je geduld op is. En dan probeer je weer een andere tactiek.
Ik hoop dat je snapt wat ik probeer te zeggen en wat ik probeer je te laten inzien.
Hoop niet dat je het als verwijt ziet, want lieve vrouw, ik snap zo onwijs goed hoe het voelt om de controle even uit handen te moeten geven. Je man ‘even’ helemaal te laten gaan en je te focussen op jezelf als hij zo jouw middelpunt is.
Het doet pijn. En maakt je onzeker.
Maar dat is van jou! En kan hij je niet bij helpen.
En dat even is allang geen even meer.
zondag 9 mei 2021 om 11:34
Nee, omdat in de ‘even’ periode van alles is geprobeerd om de man te bereiken. Bewust of onbewust. Noem het van mijn part energetisch. Zodat begrepen wordt dat man die energie continue als druk aanvoelt. Ook bewust of onbewust.
Zolang de focus de hele tijd op de man ligt kan ‘ even’ heeeel lang duren. Omdat het een vicieuze cirkel wordt waarbij alles draait om dat de man zijn vrouw geliefd laat voelen.
Die liefde moet zij in zichzelf voelen
anoniem_243683 wijzigde dit bericht op 09-05-2021 11:37
33.03% gewijzigd
zondag 9 mei 2021 om 11:36
Halo schreef: ↑09-05-2021 11:34Nee, omdat in de ‘even’ periode van alles is geprobeerd om de man te bereiken. Bewust of onbewust. Noem het van mijn part energetisch. Zodat begrepen wordt dat man die energie continue als druk aanvoelt.
Zolang de focus de hele tijd op de man ligt kan ‘ even’ heeeel lang duren.
Dat is niet waar. Zij heeft evengoed afstand genomen.
In je vorige post vulde je aardig wat voor haar in qua geduld en andere tactiek. Maar dat weet je niet.
zondag 9 mei 2021 om 11:38
Afstand nemen met de gedachte: zo komt hij wel weer aandacht bij mij halen. Dat is toch geen loslaten?
En ik geloof niet dat zij in die 2 jaar alleen maar afstand heeft genomen. In de tussen tijd zal er echt wel een ruzie zijn geweest, of gesprek waarbij het wederom aan de aandacht is gekomen.
Maar dat is inderdaad een aanname.
zondag 9 mei 2021 om 11:41
Vreselijk, dit is niet normaal hoor. De opmerkingen over vreemdgaan verbazen me niks.
De man krijgt lekker alles wat hij wil (tot gisteravond dan). Een dak boven zijn hoofd, een kind om mee te knuffelen en spelen, een vrouw die hem de hele tijd complimentjes geeft, gratis seks zonder liefde te hoeven geven.
En ach zijn vrouw zeurt wel over dat knuffelen en handje vasthouden maar ze gaat toch niet bij hem weg. Gewoon laten pruttelen en dan gaat het vanzelf wel weer voorbij. (Dit zeg ik even als advocaat van de duivel hè, vanuit zijn optiek.)
Laat hem eens een keer voelen dat het menens is. Dat je echt nadenkt over weggaan. Dwing relatietherapie af of ga anders echt eens een tijdje met kind en al bij je moeder wonen of ergens in een gehuurd huisje.
De man krijgt lekker alles wat hij wil (tot gisteravond dan). Een dak boven zijn hoofd, een kind om mee te knuffelen en spelen, een vrouw die hem de hele tijd complimentjes geeft, gratis seks zonder liefde te hoeven geven.
En ach zijn vrouw zeurt wel over dat knuffelen en handje vasthouden maar ze gaat toch niet bij hem weg. Gewoon laten pruttelen en dan gaat het vanzelf wel weer voorbij. (Dit zeg ik even als advocaat van de duivel hè, vanuit zijn optiek.)
Laat hem eens een keer voelen dat het menens is. Dat je echt nadenkt over weggaan. Dwing relatietherapie af of ga anders echt eens een tijdje met kind en al bij je moeder wonen of ergens in een gehuurd huisje.
You can never have too many hats, gloves and shoes
zondag 9 mei 2021 om 11:41
Zit je partner psychisch goed in z’n vel?
Ik herken van mezelf dat ik vroeger best ‘knuffelig’ was, maar sinds het psychisch rap bergafwaarts ging kan ik aanraking van anderen ook niet goed meer verdragen, laat staan er van genieten of het opzoeken.
Misschien het eens over die boeg gooien, het gesprek aan gaan over hoe híj́ zich voelt, zonder te benoemen hoe jij je voelt door zijn veranderde gedrag. (Want dat kan makkelijk als verwijt opgevat worden, ook al is het volledig logisch dat jij je voelt zoals je je voelt!).
Ik herken van mezelf dat ik vroeger best ‘knuffelig’ was, maar sinds het psychisch rap bergafwaarts ging kan ik aanraking van anderen ook niet goed meer verdragen, laat staan er van genieten of het opzoeken.
Misschien het eens over die boeg gooien, het gesprek aan gaan over hoe híj́ zich voelt, zonder te benoemen hoe jij je voelt door zijn veranderde gedrag. (Want dat kan makkelijk als verwijt opgevat worden, ook al is het volledig logisch dat jij je voelt zoals je je voelt!).
zondag 9 mei 2021 om 11:44
Halo schreef: ↑09-05-2021 11:38Afstand nemen met de gedachte: zo komt hij wel weer aandacht bij mij halen. Dat is toch geen loslaten?
En ik geloof niet dat zij in die 2 jaar alleen maar afstand heeft genomen. In de tussen tijd zal er echt wel een ruzie zijn geweest, of gesprek waarbij het wederom aan de aandacht is gekomen.
Maar dat is inderdaad een aanname.
Je kan beter vragen stellen aan TO, dan je eigen ervaringen op haar projecteren. Je doet aannames. Je geeft zelf ook aan dat je aannames doet, maar je gaat er ondertussen wel mee door.
