Relaties
alle pijlers
Ik weet het niet meer
dinsdag 2 januari 2024 om 15:24
Proberen om een duidelijke OP te schrijven zonder teveel details.
Bijna 4 jaar samen, kind van bijna 2.
Partner en ik komen uit een hele andere leefwereld. Hij heeft een verslavingsverleden (jaren clean), blowt nog wel (is zonder geen leuk persoon) en heeft een antisociale diagnose. Heeft nu (mede voor mij) leven totaal op de rit.
Relatie is snel gegaan. Wat tot diep tot se kern komen leek in het begin, lijkt nu meer op verliefdheid. Ik merk dat ik al 2 jaar niet gelukkig ben. Ik zal meer schrijven als er vragen gesteld worden die ik eventueel later weg kan halen ivm herkenbaarheid.
Ik wil eigenlijk niet meer. Ik wil alleen met kind. Naar een fijn, overzichtelijke 2 slaapkamer appartement waar ik zelf in kan groeien. Ik ben financieel onafhankelijk. Behalve de woningnood is verhuizen geen probleem. Ik heb een netwerk.
Partner heeft niemand hier, alleen een stabiele baan. Geen netwerk. Gaat deze maand starten aan een saneringskrediet om zijn schulden af te lossen. Gebaseerd op onze huidige situatie.. ik ben bang dat hij terugvalt, de afgrond in. Kind is gek op papa. Ik wil geen leven voor mijn kind waarin papa niet dagelijks in zijn leven is. Hij is een lieve vader maar op dit moment kan ik hem alleen nog maar zo zien. Hoe partner eindigt na een relatiebreuk.. het voelt alsof ik een onmogelijke keuze moet maken.
Er is geen sprake van geweld oid maar ik voel gewoon dat deze partner niet het beste uit mij gaat halen. Ik ben nog geen dertig, hij loopt tegen de 40 aan. Ik heb altijd gezegd dat ik niet als mijn moeder wilde eindigen, met een relatiebreuk en een jong kind. Maar ik voel aan alles dat we zeker geen jaren meer samen zullen zijn.
Nog een paar jaar aankijken en zien of we elkaar weer vinden? Of de knoop doorhakken en beginnen met bouwen voor mezelf. Ik weet het echt niet.
Bijna 4 jaar samen, kind van bijna 2.
Partner en ik komen uit een hele andere leefwereld. Hij heeft een verslavingsverleden (jaren clean), blowt nog wel (is zonder geen leuk persoon) en heeft een antisociale diagnose. Heeft nu (mede voor mij) leven totaal op de rit.
Relatie is snel gegaan. Wat tot diep tot se kern komen leek in het begin, lijkt nu meer op verliefdheid. Ik merk dat ik al 2 jaar niet gelukkig ben. Ik zal meer schrijven als er vragen gesteld worden die ik eventueel later weg kan halen ivm herkenbaarheid.
Ik wil eigenlijk niet meer. Ik wil alleen met kind. Naar een fijn, overzichtelijke 2 slaapkamer appartement waar ik zelf in kan groeien. Ik ben financieel onafhankelijk. Behalve de woningnood is verhuizen geen probleem. Ik heb een netwerk.
Partner heeft niemand hier, alleen een stabiele baan. Geen netwerk. Gaat deze maand starten aan een saneringskrediet om zijn schulden af te lossen. Gebaseerd op onze huidige situatie.. ik ben bang dat hij terugvalt, de afgrond in. Kind is gek op papa. Ik wil geen leven voor mijn kind waarin papa niet dagelijks in zijn leven is. Hij is een lieve vader maar op dit moment kan ik hem alleen nog maar zo zien. Hoe partner eindigt na een relatiebreuk.. het voelt alsof ik een onmogelijke keuze moet maken.
Er is geen sprake van geweld oid maar ik voel gewoon dat deze partner niet het beste uit mij gaat halen. Ik ben nog geen dertig, hij loopt tegen de 40 aan. Ik heb altijd gezegd dat ik niet als mijn moeder wilde eindigen, met een relatiebreuk en een jong kind. Maar ik voel aan alles dat we zeker geen jaren meer samen zullen zijn.
Nog een paar jaar aankijken en zien of we elkaar weer vinden? Of de knoop doorhakken en beginnen met bouwen voor mezelf. Ik weet het echt niet.
dinsdag 2 januari 2024 om 15:29
Jullie relatie was al vanaf de start ongelijk. En daarom is voor jou, met een kind etbij, opeens pijnlijk duidelijk dat het zo is.
Jullie pasten vanaf het begin al niet bij elkaar. Dus dat zal ook gewoon het uitgangspunt blijven. Jij zet zijn leven op de rit. Hij laat het aan jou over om dat te blijven doen.
Aan jou hoelang je nog voor 2, inmiddels 3 mensen, wil leven.
Jullie pasten vanaf het begin al niet bij elkaar. Dus dat zal ook gewoon het uitgangspunt blijven. Jij zet zijn leven op de rit. Hij laat het aan jou over om dat te blijven doen.
Aan jou hoelang je nog voor 2, inmiddels 3 mensen, wil leven.
I noticed how your people didn't support you. So, I sent you strangers -- The Universe
dinsdag 2 januari 2024 om 15:35
Je hoeft hier geen toestemming te halen om bij hem weg te gaan natuurlijk.
Ik vraag me wel af waarom je nu allerlei dingen opnoemt als reden om bij hem weg te gaan, die er ook al waren toen je besloot om zwanger te worden/blijven. Omwille van je kind lijkt een beetje zelfreflectie me wel op z'n plek, ongeacht wat je over je relatie besluit.
Ik vraag me wel af waarom je nu allerlei dingen opnoemt als reden om bij hem weg te gaan, die er ook al waren toen je besloot om zwanger te worden/blijven. Omwille van je kind lijkt een beetje zelfreflectie me wel op z'n plek, ongeacht wat je over je relatie besluit.
dinsdag 2 januari 2024 om 15:37
Oneens met oude man, kind is bijna 2.
Verder niet relevant, want gelukkig zie ik nergens in OP dat hij een slechte vader is of dat TO kind bij vader weg wil gaan houden.
@TO, ik vraag me af of je wat je schrijft al besproken hebt met je partner.
Jij bent natuurlijk van prioriteiten veranderd door de komst van jullie kind, maar dat zal hij waarschijnlijk ook hebben. Kennelijk was hij in staat om voor jou een heleboel dingen in zijn leven bij te sturen. Waarom zou hij dat door of voor zijn kind niet kunnen?
Verder niet relevant, want gelukkig zie ik nergens in OP dat hij een slechte vader is of dat TO kind bij vader weg wil gaan houden.
@TO, ik vraag me af of je wat je schrijft al besproken hebt met je partner.
Jij bent natuurlijk van prioriteiten veranderd door de komst van jullie kind, maar dat zal hij waarschijnlijk ook hebben. Kennelijk was hij in staat om voor jou een heleboel dingen in zijn leven bij te sturen. Waarom zou hij dat door of voor zijn kind niet kunnen?
Imagine
dinsdag 2 januari 2024 om 15:39
Pa Jkan gewoon co-ouderschap eisen. Dus dan ziet to haar kind nog maar om de week.Oude_Man_2 schreef: ↑02-01-2024 15:31Het goede nieuws, je kind zal pa niet missen als het pa niet kent. Hooguit zal het het fenomeen pa missen, als het merkt dat andere kinderen wel een pa hebben.
Ik snap nooit zo goed dat moeders dat zich zelf vrijwillig aandoen. Je kind maar om de week zien terwijl je niet in een hele slechte relatie zit .
Wat maak je je toekomstige partner die je nog niet eens hebt dan belangrijk dat hij dat moet goedmaken.
dinsdag 2 januari 2024 om 15:44
Ik vrees dat mijn commentaar heel onaardig gaat zijn, maar een man van bijna 40 die blowen nodig heeft, schulden heeft, geen eigen sociaal netwerk heeft.. dat zou mij ook benauwen..
Het komt op mij een beetje over alsof je met een einzelganger leeft, die ook nog eens een rugzak en een behoorlijke gebruiksaanwijzing heeft.
Prima als jij dat geen probleem vindt, er genoeg liefde is, de relatie functioneert en jij gelukkig bent. Maar dat laatste ben je niet!
Het is nu dus aan jou...
Sterkte
Het komt op mij een beetje over alsof je met een einzelganger leeft, die ook nog eens een rugzak en een behoorlijke gebruiksaanwijzing heeft.
Prima als jij dat geen probleem vindt, er genoeg liefde is, de relatie functioneert en jij gelukkig bent. Maar dat laatste ben je niet!
Het is nu dus aan jou...
Sterkte
dinsdag 2 januari 2024 om 15:48
Ik lees echt niks op basis waarvan vader helemaal uit het leven van kind zou moeten..blowen deed hij al, ook toen TS hem geschikt vond als vader.Oude_Man_2 schreef: ↑02-01-2024 15:31Het goede nieuws, je kind zal pa niet missen als het pa niet kent. Hooguit zal het het fenomeen pa missen, als het merkt dat andere kinderen wel een pa hebben.
andnowwedance wijzigde dit bericht op 02-01-2024 15:48
0.91% gewijzigd
dinsdag 2 januari 2024 om 15:48
+1drHunt schreef: ↑02-01-2024 15:35Je hoeft hier geen toestemming te halen om bij hem weg te gaan natuurlijk.
Ik vraag me wel af waarom je nu allerlei dingen opnoemt als reden om bij hem weg te gaan, die er ook al waren toen je besloot om zwanger te worden/blijven. Omwille van je kind lijkt een beetje zelfreflectie me wel op z'n plek, ongeacht wat je over je relatie besluit.
dinsdag 2 januari 2024 om 15:50
Ik lees geen redenen om weg te gaan, vooral allemaal mankementen van partner (die er 4 jaar geleden ook al waren). Dus TO wat zijn voor jou de redenen, behalve het verdwijnen van de eerste verliefdheid, om de relatie nu te verbreken?drHunt schreef: ↑02-01-2024 15:35Je hoeft hier geen toestemming te halen om bij hem weg te gaan natuurlijk.
Ik vraag me wel af waarom je nu allerlei dingen opnoemt als reden om bij hem weg te gaan, die er ook al waren toen je besloot om zwanger te worden/blijven. Omwille van je kind lijkt een beetje zelfreflectie me wel op z'n plek, ongeacht wat je over je relatie besluit.
dinsdag 2 januari 2024 om 15:50
Je bent al twee jaar niet gelukkig, ongeveer zo lang als je kind er is. Wat is er veranderd? Is hij heel anders gaan doen? Want het is best een kort tijdsbestek van beslissen dat iemand goed vadermateriaal is naar binnen een jaar ongelukkig zijn.
andnowwedance wijzigde dit bericht op 02-01-2024 15:52
0.41% gewijzigd
dinsdag 2 januari 2024 om 15:51
Maar dan liever niet meer zwanger worden.
dinsdag 2 januari 2024 om 15:54
In de relatie is het allemaal vrij snel gegaan. Na een intense periode van verliefdheid na een jaar gaan samenwonen. Leren kennen in corona periode, dus dat is sowieso al een andere start. Vanaf samenwonen vrij snel zwanger geraakt. Ik heb een postnatale depressie gehad van ruim een jaar na de bevalling.
Partner heeft een vrij jaloers / bepalend karakter. Nu moet ik zeggen dat ik hier inmiddels voldoende tegenin ga dat hij zich verbeterd heeft. Hij heeft echt wel hele fijne en goede kanten. Maar we merken sinds een jaar dat we op bepaalde punten echt essentieel verschillen.
De liefde lijkt wel weg. We raken elkaar amper nog aan. We zeggen nog wel ik hou van je maar ik voel het niet meer. Ik geef wel heel veel om hem.
Kijk. Ik zou prima nog 3 of 4 jaar kunnen kijken of de situatie uiteindelijk beter wordt. Maar het voelt nu alsof ik al met 1 been uit de relatie sta. Ik trek het altijd met een lang gezicht op de bank / altijd moe / continue projecten beginnen en niet afmaken (waardoor ik nog meer het overzicht qua huishouden verlies) / niet met elkaar in contact komen / nooit de hand in eigen boezem steken niet meer goed. Ik ben ook zeker niet perfect. We matchen gewoon niet op sociaal-emotioneel vlak ben ik bang. We hebben hier ook gesprekken over gehad. Hij voelt het hetzelfde maar is ook bang dat alles in een gat valt als de relatie strandt.
En ik voel me een soort hoofdverantwoordelijke wie straks de keuze moet gaan maken.
Daarbij vind ik eigenlijk dat we het gewoon verplicht aan ons kind zijn om op zijn minst nog een paar jaar te proberen om er wat van te maken. Eerder begreep ik nooit waarom mensen samen blijven voor de kinderen. Maar nu snap ik het wel. Maar of ik er zelf gelukkig van word, dat vraag ik me af.
Partner heeft een vrij jaloers / bepalend karakter. Nu moet ik zeggen dat ik hier inmiddels voldoende tegenin ga dat hij zich verbeterd heeft. Hij heeft echt wel hele fijne en goede kanten. Maar we merken sinds een jaar dat we op bepaalde punten echt essentieel verschillen.
De liefde lijkt wel weg. We raken elkaar amper nog aan. We zeggen nog wel ik hou van je maar ik voel het niet meer. Ik geef wel heel veel om hem.
Kijk. Ik zou prima nog 3 of 4 jaar kunnen kijken of de situatie uiteindelijk beter wordt. Maar het voelt nu alsof ik al met 1 been uit de relatie sta. Ik trek het altijd met een lang gezicht op de bank / altijd moe / continue projecten beginnen en niet afmaken (waardoor ik nog meer het overzicht qua huishouden verlies) / niet met elkaar in contact komen / nooit de hand in eigen boezem steken niet meer goed. Ik ben ook zeker niet perfect. We matchen gewoon niet op sociaal-emotioneel vlak ben ik bang. We hebben hier ook gesprekken over gehad. Hij voelt het hetzelfde maar is ook bang dat alles in een gat valt als de relatie strandt.
En ik voel me een soort hoofdverantwoordelijke wie straks de keuze moet gaan maken.
Daarbij vind ik eigenlijk dat we het gewoon verplicht aan ons kind zijn om op zijn minst nog een paar jaar te proberen om er wat van te maken. Eerder begreep ik nooit waarom mensen samen blijven voor de kinderen. Maar nu snap ik het wel. Maar of ik er zelf gelukkig van word, dat vraag ik me af.
dinsdag 2 januari 2024 om 15:57
Misschien was het vroeger best oké en had ze nog hoop dat alles nog goed kan komen met genoeg aandacht en liefde. TO is nog geen 30 hè. Dus jeugdig optimisme en misschien een gebrek aan levenservaring. En wie weet was hij door de komst van kind van plan om zijn leven nu echt helemaal te gaan veranderen of op de rit te houden en is dat ook enige tijd gelukt. Maar nu niet meer en TO realiseert zich dat dit niet is wat voor toekomst ze wil voor zichzelf en kind.
Ik lees enkel redenen om het uit te maken en te kiezen voor een rustige toekomst waarbij ze niet verantwoordelijk is voor een andere volwassenen. Ik lees geen enkele reden om te blijven.
To, je bent niet verantwoordelijk voor zijn toekomst. Denk je überhaupt dat er verbetering mogelijk is? Want in hoeverre is hij echt veranderd? In hoeverre is hij in staat om zelf zijn leven op de rit te houden.
Persoonlijk vind ik het zonde van jouw tijd/leven om bij iemand te blijven met wie je niets anders deelt dan een kind...
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
dinsdag 2 januari 2024 om 16:01
dinsdag 2 januari 2024 om 16:04
Kijk, je mag en kan het beëindigen wanneer je wilt, maar zoals een ander al zei, is zelfreflectie nooit weg. Na iets meer dan een jaar al zwanger worden, zou je impulsief kunnen noemen. Wellicht is weggaan nu ook wat implusief. Je hebt het wel besproken, maar wat hebben jullie toen geinitieerd om her beter te maken? Is zijn enige motivatie dat hij bang is dat hij in een gat terechtkomt zonder jou?Bonny schreef: ↑02-01-2024 15:54In de relatie is het allemaal vrij snel gegaan. Na een intense periode van verliefdheid na een jaar gaan samenwonen. Leren kennen in corona periode, dus dat is sowieso al een andere start. Vanaf samenwonen vrij snel zwanger geraakt. Ik heb een postnatale depressie gehad van ruim een jaar na de bevalling.
Partner heeft een vrij jaloers / bepalend karakter. Nu moet ik zeggen dat ik hier inmiddels voldoende tegenin ga dat hij zich verbeterd heeft. Hij heeft echt wel hele fijne en goede kanten. Maar we merken sinds een jaar dat we op bepaalde punten echt essentieel verschillen.
De liefde lijkt wel weg. We raken elkaar amper nog aan. We zeggen nog wel ik hou van je maar ik voel het niet meer. Ik geef wel heel veel om hem.
Kijk. Ik zou prima nog 3 of 4 jaar kunnen kijken of de situatie uiteindelijk beter wordt. Maar het voelt nu alsof ik al met 1 been uit de relatie sta. Ik trek het altijd met een lang gezicht op de bank / altijd moe / continue projecten beginnen en niet afmaken (waardoor ik nog meer het overzicht qua huishouden verlies) / niet met elkaar in contact komen / nooit de hand in eigen boezem steken niet meer goed. Ik ben ook zeker niet perfect. We matchen gewoon niet op sociaal-emotioneel vlak ben ik bang. We hebben hier ook gesprekken over gehad. Hij voelt het hetzelfde maar is ook bang dat alles in een gat valt als de relatie strandt.
En ik voel me een soort hoofdverantwoordelijke wie straks de keuze moet gaan maken.
Daarbij vind ik eigenlijk dat we het gewoon verplicht aan ons kind zijn om op zijn minst nog een paar jaar te proberen om er wat van te maken. Eerder begreep ik nooit waarom mensen samen blijven voor de kinderen. Maar nu snap ik het wel. Maar of ik er zelf gelukkig van word, dat vraag ik me af.
Want het klinkt sowieso een beetje alsof jij de hulpverlener bent.
Wat maakt dat jij destijds genoegen nam met iemand die zijn leven niet op de rit had? Je zegt namelijk dat hij het nu wel op de rit heeft-wat ik trouwens betwijfel gezien de schulden- en juist nu wil je weg.
dinsdag 2 januari 2024 om 16:12
Zo kort door de bocht zou ik hem zelf niet stellen. Ik heb heus zelfreflectie hoor. Ik ben dit jaar gaan inzien dat ik eigenlijk nog nooit een relatie ben begonnen met iemand waar ik vanaf het begin zelf veel uithaal. Het reddersyndroom zoals ze wel eens zeggen. Pijnlijke realisatie is dat.debuurvrouw schreef: ↑02-01-2024 16:01Dus verliefd, na een jaar samenwonen, bijna meteen zwanger en na de zwangerschap een jaar een postnatale depressie... een mens kan minder meemaken in nog geen 4 jaar.
Nu is het stil en voel je niks meer.
Het kan hoor, maar wat zegt je therapeut hierover?
Partner komt echt van ver en heeft zich grotendeels zelf weer op de rit gekregen. Het laatste stuk met behulp van mij. Maar er is zeker sprake van een ongelijke situatie. De mensen om mij heen zien ook. Hij komt van 0 en heeft het nu naar een normaal leven geschopt. Hij heeft nu ook een leuke baan waarin hij zich sociaal genoeg kan opstellen. Echter merk ik dat ik een partner heb die in een extreme eikel veranderd als hij niet zijn joint kan roken, geen eigen sociaal leven bouwt waardoor hij continue op mij leunt. Ik heb het gevoel dat ik altijd op mijn tenen moet lopen. En het klopt dat veel van deze eigenschappen bij aanvang van de relatie al waren. Alleen kwamen die niet zo naar boven / verbloemen door verliefdheid. Of niet willen zien omdat ik al zoveel in de relatie heb geïnvesteerd.
dinsdag 2 januari 2024 om 16:16
To, je mag altijd een relatie beeindigen, daarover hoef je tegen anderen geen verantwoording af te leggen. Ook niet als je een kind hebt.
Je hoeft ook niet bij je man te blijven omdat hij anders in ern gat valt. Hij is zelf verantwoordelijk voor hoe hij omgaat met de tegenslagen in het leven.
Je schrijft dat je het voor je kind nog een paar jaar wil proberen. Maar...als je eigenlijk al zeker weet dat je weggaat, zou het dan niet juist beter zijn dat te doen nu je kind nog heel jong is? Zou de impact niet veel groter zijn als je kind 5 is, of 7? Zeker als je man een lieve vader is.
Je hoeft ook niet bij je man te blijven omdat hij anders in ern gat valt. Hij is zelf verantwoordelijk voor hoe hij omgaat met de tegenslagen in het leven.
Je schrijft dat je het voor je kind nog een paar jaar wil proberen. Maar...als je eigenlijk al zeker weet dat je weggaat, zou het dan niet juist beter zijn dat te doen nu je kind nog heel jong is? Zou de impact niet veel groter zijn als je kind 5 is, of 7? Zeker als je man een lieve vader is.
dinsdag 2 januari 2024 om 16:19
We wonen samen, we verdienen samen goed modaal (beiden gelijk salaris). Jaren clean (op 1 joint per dag na), heeft zijn VOG gekregen en heeft een stabiele baan. Schulden zijn van jaren geleden en moeten gewoon aangepakt worden. Daar heb ik geen problemen mee. Ik kom zelf uit een vrij dramatische gezinsomgeving wat mij ook op een bepaalde manier gevormd heeft maar ik heb altijd beschermende factoren gehad en hij niet. Maakt wel dat je dus sneller "klikt" met mensen met problemen of die problemen hebben gehad.andnowwedance schreef: ↑02-01-2024 16:04Wat maakt dat jij destijds genoegen nam met iemand die zijn leven niet op de rit had? Je zegt namelijk dat hij het nu wel op de rit heeft-wat ik trouwens betwijfel gezien de schulden- en juist nu wil je weg.
Ik merk alleen nu dat het anti sociale stuk wat hij heeft (diagnose) heel veel negatieve impact heeft op mij. Maarja, ik heb mijn hele leven al alle problemen weten weg te relativeren als overlevingsstrategie, dus ik cijfer mijn eigen gevoel nu ook continue weg. Ik moet zeggen dat dit wel al beter gaat. Maar voor mij is het op de langere termijn niet iemand die mij gaat laten floreren op de gebieden waar ik in moet groeien. Hij bedoelt het allemaal goed, maar we snappen elkaar gewoon niet op veel fronten en dat maakt het heel ingewikkeld. En eerlijk gezegd vraag ik me af of hij leverbaar is in het krijgen van reflectie op onze problemen.
dinsdag 2 januari 2024 om 16:20
Of je vond het een fijn project en de klus is nu grotendeels geklaard.Bonny schreef: ↑02-01-2024 16:12Zo kort door de bocht zou ik hem zelf niet stellen. Ik heb heus zelfreflectie hoor. Ik ben dit jaar gaan inzien dat ik eigenlijk nog nooit een relatie ben begonnen met iemand waar ik vanaf het begin zelf veel uithaal. Het reddersyndroom zoals ze wel eens zeggen. Pijnlijke realisatie is dat.
Partner komt echt van ver en heeft zich grotendeels zelf weer op de rit gekregen. Het laatste stuk met behulp van mij. Maar er is zeker sprake van een ongelijke situatie. De mensen om mij heen zien ook. Hij komt van 0 en heeft het nu naar een normaal leven geschopt. Hij heeft nu ook een leuke baan waarin hij zich sociaal genoeg kan opstellen. Echter merk ik dat ik een partner heb die in een extreme eikel veranderd als hij niet zijn joint kan roken, geen eigen sociaal leven bouwt waardoor hij continue op mij leunt. Ik heb het gevoel dat ik altijd op mijn tenen moet lopen. En het klopt dat veel van deze eigenschappen bij aanvang van de relatie al waren. Alleen kwamen die niet zo naar boven / verbloemen door verliefdheid. Of niet willen zien omdat ik al zoveel in de relatie heb geïnvesteerd.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
