Ik weet het niet meer

Bonny dinsdag 2 januari 2024 om 15:24

Proberen om een duidelijke OP te schrijven zonder teveel details.

Bijna 4 jaar samen, kind van bijna 2.
Partner en ik komen uit een hele andere leefwereld. Hij heeft een verslavingsverleden (jaren clean), blowt nog wel (is zonder geen leuk persoon) en heeft een antisociale diagnose. Heeft nu (mede voor mij) leven totaal op de rit.

Relatie is snel gegaan. Wat tot diep tot se kern komen leek in het begin, lijkt nu meer op verliefdheid. Ik merk dat ik al 2 jaar niet gelukkig ben. Ik zal meer schrijven als er vragen gesteld worden die ik eventueel later weg kan halen ivm herkenbaarheid.

Ik wil eigenlijk niet meer. Ik wil alleen met kind. Naar een fijn, overzichtelijke 2 slaapkamer appartement waar ik zelf in kan groeien. Ik ben financieel onafhankelijk. Behalve de woningnood is verhuizen geen probleem. Ik heb een netwerk.

Partner heeft niemand hier, alleen een stabiele baan. Geen netwerk. Gaat deze maand starten aan een saneringskrediet om zijn schulden af te lossen. Gebaseerd op onze huidige situatie.. ik ben bang dat hij terugvalt, de afgrond in. Kind is gek op papa. Ik wil geen leven voor mijn kind waarin papa niet dagelijks in zijn leven is. Hij is een lieve vader maar op dit moment kan ik hem alleen nog maar zo zien. Hoe partner eindigt na een relatiebreuk.. het voelt alsof ik een onmogelijke keuze moet maken.

Er is geen sprake van geweld oid maar ik voel gewoon dat deze partner niet het beste uit mij gaat halen. Ik ben nog geen dertig, hij loopt tegen de 40 aan. Ik heb altijd gezegd dat ik niet als mijn moeder wilde eindigen, met een relatiebreuk en een jong kind. Maar ik voel aan alles dat we zeker geen jaren meer samen zullen zijn.

Nog een paar jaar aankijken en zien of we elkaar weer vinden? Of de knoop doorhakken en beginnen met bouwen voor mezelf. Ik weet het echt niet.

meisje85 dinsdag 2 januari 2024 om 16:22

Wat ik alleen niet helemaal begrijp: jij hebt een pnd gehad, het kan toch niet anders dan dat jij toen op hem hebt moeten leunen? Dat hij dingen voor jou heeft moeten doen, dat hij veel alleen moest opknappen en dat hij mentaal niet veel aan jou had? Ik kan dat niet helemaal rijmen met het feit dat jij je redderssyndroom erbij haalt. Althans, ik kan wel zien dat dat meespeelt, maar het lijkt er óók op alsof de relatie op een ander moment de andere kant op ongelijkwaardig was. Is het ooit gelijkwaardig geweest?

Charlie77 dinsdag 2 januari 2024 om 16:27

Wil je zelf nog iets in deze relatie investeren (therapie, gesprekken, weetikwat)?
Als jullie beiden iets aan jullie eigen deel zouden willen veranderen, dan zou dat nog een optie zijn. Als één van jullie dat niet bereid is om te doen of er geen heil in ziet, dan houdt het op.

Het klinkt alsof jullie wel open met elkaar communiceren, dat klinkt positief, ook in het geval van een break up.

En ja, hij kan terugvallen in zijn andere "ergere" verslavingsgedrag (sociaal volledig op jou leunen en niet zonder joints kunnen is imho ook behoorlijk verslavingsgedrag maar ok). Dat is zijn verantwoordelijkheid.
Het is jouw verantwoordelijkheid om eerlijk te zijn en je niet meer (onbewust) boven hem te plaatsen als zijnde redder.

debuurvrouw dinsdag 2 januari 2024 om 16:27

Bonny schreef: ↑
02-01-2024 16:12
Zo kort door de bocht zou ik hem zelf niet stellen. Ik heb heus zelfreflectie hoor. Ik ben dit jaar gaan inzien dat ik eigenlijk nog nooit een relatie ben begonnen met iemand waar ik vanaf het begin zelf veel uithaal. Het reddersyndroom zoals ze wel eens zeggen. Pijnlijke realisatie is dat.

Partner komt echt van ver en heeft zich grotendeels zelf weer op de rit gekregen. Het laatste stuk met behulp van mij. Maar er is zeker sprake van een ongelijke situatie. De mensen om mij heen zien ook. Hij komt van 0 en heeft het nu naar een normaal leven geschopt. Hij heeft nu ook een leuke baan waarin hij zich sociaal genoeg kan opstellen. Echter merk ik dat ik een partner heb die in een extreme eikel veranderd als hij niet zijn joint kan roken, geen eigen sociaal leven bouwt waardoor hij continue op mij leunt. Ik heb het gevoel dat ik altijd op mijn tenen moet lopen. En het klopt dat veel van deze eigenschappen bij aanvang van de relatie al waren. Alleen kwamen die niet zo naar boven / verbloemen door verliefdheid. Of niet willen zien omdat ik al zoveel in de relatie heb geïnvesteerd.

Sorry hoor, maar ik heb het nergens over zelfreflectie.
Het enige dat ik aangeef is dat de afgelopen 4 jaar nogal druk zijn geweest en er heel veel op jou/jullie is afgekomen. Het was een echte sneltreinvaart zeg maar.
En nu wordt het rustig om jou/ jullie heen en krijg je twijfels.
Dat mag en kan, maar ik zou hier samen echt naar kijken.
Jullie hebben hier beiden een aandeel in, maar de realiteit is wel bij beëindigen van de relatie dat er voor een heel klein mensje heel veel veranderen gaat en voor jou ook.
Dat kan zomaar betekenen co-ouderschap. Denk heel goed na. Ga praten: relatietherapie/poh/therapeut.

Bonny dinsdag 2 januari 2024 om 16:28

meisje85 schreef: ↑
02-01-2024 16:22
Wat ik alleen niet helemaal begrijp: jij hebt een pnd gehad, het kan toch niet anders dan dat jij toen op hem hebt moeten leunen? Dat hij dingen voor jou heeft moeten doen, dat hij veel alleen moest opknappen en dat hij mentaal niet veel aan jou had? Ik kan dat niet helemaal rijmen met het feit dat jij je redderssyndroom erbij haalt. Althans, ik kan wel zien dat dat meespeelt, maar het lijkt er óók op alsof de relatie op een ander moment de andere kant op ongelijkwaardig was. Is het ooit gelijkwaardig geweest?

Pnd heb ik me niet gesteund in gevoeld. Werd door hem weggecijferd als "hoort er nou eenmaal bij " en "Ik heb het ook lastig met de baby". Nu heb ik ook dat redelijk weten te verbloemen. Ik heb daar drie tot vier keer hulp voor willen zoeken maar iedere keer als ik na lang wikken en wegen wilde gaan, voelde ik me weer iets beter. Waardoor ik dat nooit heb doorgezet. Ik denk juist dat deze periode voor mij veel heeft duidelijk gemaakt. Partner probeerde alleen met praktische oplossingen te komen. Maar echt ruimte voor gevoel en erkenning is er niet. En ik realiseer me wel dat als het in zulke dieptepunten niet komt het wellicht nooit komt.

meisje85 dinsdag 2 januari 2024 om 16:38

Hoeveel ruimte is er voor hem geweest om iets voor je te doen, als jij het hebt verbloemd (?) en meerdere keren geen hulp hebt gezocht omdat het wel weer ging? Wat ik bedoel te zeggen: ook hieruit lijkt te blijken dat jij de sterke wil zijn, zoals anderen ook al schreven over jullie relatie. Keerzijde daarvan kan zijn dat een ander geen ruimte ervaart om te steunen of dat die ruimte er simpelweg niet is. Van een ander verwachten dat hij je probleem serieus neemt, terwijl je dat zelf misschien ook niet echt doet, maakt het wel een lastig verhaal. Geen hulp zoeken bij een pnd gaat best ver, dat ben je denk ik wel met me eens? Een vriendin zou je vast aanraden om er niet mee rond te blijven lopen. Hulp en steun aannemen, is ook een kunst. Ik zou dus zeker ook mijn eigen patronen onder de loep nemen, als ik jou was.

Lila-Linda dinsdag 2 januari 2024 om 16:41

ik denk dat jullie, individueel, los van elkaar, heel veel hulp nodig hebben.
Relatietherapie komt misschien daarna wel. Maar leer van jezelf houden. Verwerk wat je meegemaakt hebt.
Ook als je het niet voor jezelf doet, dan voor je kind. Want er komt een moment, vaak als je kind gaat puberen, dat je ineens beseft wat een kutjeugd je gehad hebt. Dan is het fijn, als je die verwerkt hebt.
En op welke manier de vader van je kind dan nog in Jouw leven past, dat leer je dan nog wel.

Lila-Linda dinsdag 2 januari 2024 om 16:49

Oude_Man_2 schreef: ↑
02-01-2024 15:31
Het goede nieuws, je kind zal pa niet missen als het pa niet kent. Hooguit zal het het fenomeen pa missen, als het merkt dat andere kinderen wel een pa hebben.

Pa heeft rechten
Pa heeft plichten
kind van 2 zal pa wellicht snel 'vergeten', maar krijgt later last van het idee dat zijn vader hem snel vergeten was
en dat doet iets met een kind
Tel daarbij op, dat To en de vader vh kind allebei niet lekker gehecht zijn, en je tekent een hele rottige toekomst uit voor het kind

debuurvrouw dinsdag 2 januari 2024 om 17:02

Bonny schreef: ↑
02-01-2024 16:28
Pnd heb ik me niet gesteund in gevoeld. Werd door hem weggecijferd als "hoort er nou eenmaal bij " en "Ik heb het ook lastig met de baby". Nu heb ik ook dat redelijk weten te verbloemen. Ik heb daar drie tot vier keer hulp voor willen zoeken maar iedere keer als ik na lang wikken en wegen wilde gaan, voelde ik me weer iets beter. Waardoor ik dat nooit heb doorgezet. Ik denk juist dat deze periode voor mij veel heeft duidelijk gemaakt. Partner probeerde alleen met praktische oplossingen te komen. Maar echt ruimte voor gevoel en erkenning is er niet. En ik realiseer me wel dat als het in zulke dieptepunten niet komt het wellicht nooit komt.

Je hebt jezelf ook niet gesteund in je pnd. Waarom geen hulp?
Daarnaast denk ik dat ook in een goede, stabiele relatie de hulp van een partner bij een pnd vooral praktische hulp is. Er is tenslotte een baby om voor te zorgen en in jouw geval een partner die professionele hulp afwijst. Hoe had hij dit beter kunnen doen?

Lila-Linda dinsdag 2 januari 2024 om 17:06

ik kan dit topic niet helemaal rijmen, met dat van een paar weken terug

toen had je partner een zoon, en was het een leuke vent?
wat je nu nu schrijft is een heel andere kant, dus... zal het wel niet zo zwart-wit zijn?

S-Groot dinsdag 2 januari 2024 om 17:20

Er is geen sprake van geweld oid maar ik voel gewoon dat deze partner niet het beste uit mij gaat halen. Ik ben nog geen dertig, hij loopt tegen de 40 aan. Ik heb altijd gezegd dat ik niet als mijn moeder wilde eindigen, met een relatiebreuk en een jong kind. Maar ik voel aan alles dat we zeker geen jaren meer samen zullen zijn.

[...]

Maar voor mij is het op de langere termijn niet iemand die mij gaat laten floreren op de gebieden waar ik in moet groeien.

Je moet doen wat je wil met je relatie, maar ik vind bovenstaande hele ongezonde verwachtingen. Je schiet nu van de reddersrol naar een afhankelijkheids rol, allebei niet gezond. Een ander gaat jou niet laten floreren of het beste uit jou halen, dat moet je toch echt zelf doen.

Anoniem_65e99d66f06df dinsdag 2 januari 2024 om 17:25

Goudglitter schreef: ↑
02-01-2024 15:39
Ik snap nooit zo goed dat moeders dat zich zelf vrijwillig aandoen. Je kind maar om de week zien terwijl je niet in een hele slechte relatie zit .

Zie mijn motto.

S-Groot dinsdag 2 januari 2024 om 17:35

Ik vermoed dat jij qua mentale gezondheid een stuk minder ver bent dan je denkt. Ik kan je alleen maar aanraden om niet meer zo koppig/hulpvermijdend te zijn en m.n. in het belang van je kind serieus werk te maken van hulp voor jezelf.

Flipflop dinsdag 2 januari 2024 om 17:43

SandraVL schreef: ↑
02-01-2024 16:00
Misschien is relatietherapie iets voor jullie?

Met iemand die een antisociale persoonlijkheid heeft? Lijkt me behoorlijk kansloos allemaal

Ik weet niet hoe lang TO dit al weet, maar alleen dat is al reden genoeg om de relatie te verbreken.

Ook geen haar op mijn hoofd dat ik mijn kind bij iemand met een antisociale persoonlijkheid alleen zou laten.

Hij kan zich nu wel presenteren al goede vader, maar mensen met een antisociale persoonlijkheid staan nou niet bepaald bekend om hun stabiliteit.

Anoniem_677a6b2c79b65 dinsdag 2 januari 2024 om 17:43

Goudglitter schreef: ↑
02-01-2024 15:39
Pa Jkan gewoon co-ouderschap eisen. Dus dan ziet to haar kind nog maar om de week.

Ik snap nooit zo goed dat moeders dat zich zelf vrijwillig aandoen. Je kind maar om de week zien terwijl je niet in een hele slechte relatie zit .

Wat maak je je toekomstige partner die je nog niet eens hebt dan belangrijk dat hij dat moet goedmaken.

Niet mee eens. Co-ouderschap is een gevolg van een breuk als je samen een kind hebt. Het de helft van de tijd je kind niet zien zal ongetwijfeld wennen.
Een niet heel slechte relatie is niet iets waar je genoegen mee hoeft te nemen. Het mag wel, maar zelf zou ik het niet kunnen opbrengen om jaren en jaren, decennia zelfs, in een relatie te blijven met iemand waarmee ik eigenlijk niet gelukkig ben. Dat vind ik zelf echt een te groot offer. Dat zou voor mij ook helemaal niets te maken hebben met een eventuele toekomstige partner, maar met gelukkig willen zijn.

Anoniem_65f86af8eb8eb dinsdag 2 januari 2024 om 17:44

S-Groot schreef: ↑
02-01-2024 17:35
Ik vermoed dat jij qua mentale gezondheid een stuk minder ver bent dan je denkt. Ik kan je alleen maar aanraden om niet meer zo koppig/hulpvermijdend te zijn en m.n. in het belang van je kind serieus werk te maken van hulp voor jezelf.

Dit. Hoe klote ook om toe te geven.
Want ik vind therapie ook niet leuk, duur (want particulier) en soms echt heel erg confronterend maar ik heb het wel nodig na een rottige scheiding. Ook om mijn eigen (communicatie) patronen te leren kennen. Want ook als je gaat scheiden zit je nog heel lang aan iemand vast, dat heb ik inmiddels wel geleerd en de pijnpunten van vroeger uit een relatie zijn niet spontaan opgelost zodra je de papieren tekent.

S-Groot dinsdag 2 januari 2024 om 17:46

Flipflop schreef: ↑
02-01-2024 17:43
Met iemand die een antisociale persoonlijkheid heeft? Lijkt me behoorlijk kansloos allemaal

Ik weet niet hoe lang TO dit al weet, maar alleen dat is al reden genoeg om de relatie te verbreken.

Ook geen haar op mijn hoofd dat ik mijn kind bij iemand met een antisociale persoonlijkheid alleen zou laten.

Hij kan zich nu wel presenteren al goede vader, maar mensen met een antisociale persoonlijkheid staan nou niet bepaald bekend om hun stabiliteit.

Dan moet je er geen kind mee maken. Als je dat eenmaal wel gedaan hebt is het gewoon te laat en heb je daar niets meer over te zeggen. Enige manier om het dan nog voor elkaar te krijgen is via de rechtbank en dan moet vader het echt heel bont maken want op enkel een diagnose ga je het niet winnen.

Wissewis dinsdag 2 januari 2024 om 17:49

Hou er rekening mee dat je hoe dan ook nog minstens een jaar of 16 aan deze man vast zit.

Weliswaar dan op een ander adres, maar dat kind tovert zichzelf niet weg.

En als hij werkelijk - volgens jou - instort eens jullie uit elkaar zijn kunnen dat ook nog wel eens pittige jaren worden.

Wil je je 2-jarig kind dat zichzelf nauwelijks kan redden straks écht de helft van de tijd achterlaten bij een vader die misschien de helft van de tijd stoned is (omdat hij is hervallen)? Of bij een vader die geen geld heeft voor eten omdat het opgaat aan drugs of schulden?

Ik zou er eerst nog maar een jaar of 2 aan proberen te trekken.
Heeft hij ineens 2 jaar tijd om een deel van zijn schulden weg te werken.

Desnoods gooi je het maar op een akkoordje "dat het enkel voor kind is" en dat jullie niet meer samen in 1 bed liggen.

wissewis wijzigde dit bericht op 02-01-2024 17:50

7.85% gewijzigd

Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben

debuurvrouw dinsdag 2 januari 2024 om 17:50

Flipflop schreef: ↑
02-01-2024 17:43

Ook geen haar op mijn hoofd dat ik mijn kind bij iemand met een antisociale persoonlijkheid alleen zou laten.

Dit bepaal je niet zelf maar de rechter.
Dus dat kan je allemaal wel willen, maar naar alle waarschijnlijkheid gaat het kind de helft van de tijd naar de moeder en de andere helft naar de vader.

meisje85 dinsdag 2 januari 2024 om 17:52

Ik snap trouwens ook niet goed hoe je in je OP enerzijds kunt schrijven dat je partner zijn leven totaal op de rit heeft en anderzijds dat hij geen netwerk heeft, schulden en nog wel op dagelijkse basis een beetje blowt (en anders geen leuk mens is). En zijn relatie is blijkens jouw topic ook al niet op de rit. En uit een ander topic bleek dat relatie met zijn andere kind ook niet op de rit is. Wat is het dan dat hij, afgezien van zijn baan, totaal op de rit heeft, want ik zie het niet helemaal? Je beeld lijkt op meerdere punten, ook als het jezelf aangaat, op z'n minst nogal vertroebeld ofzo.

Flipflop dinsdag 2 januari 2024 om 17:56

De rechter kon mijn rug op.

Omgang eerst onder begeleiding. Meer niet.

De kans dat hij ontspoort na een relatie breuk is zeer aanwezig. De man van TO heeft een diagnose. De kenmerken van deze persoonlijkheidsstoornis zijn niet misselijk.

Kind eerst maar de dupe laten worden dan? Is dat de juiste weg?

debuurvrouw dinsdag 2 januari 2024 om 18:03

Flipflop schreef: ↑
02-01-2024 17:56
De rechter kon mijn rug op.

Omgang eerst onder begeleiding. Meer niet.

De kans dat hij ontspoort na een relatie breuk is zeer aanwezig. De man van TO heeft een diagnose. De kenmerken van deze persoonlijkheidsstoornis zijn niet misselijk.

Kind eerst maar de dupe laten worden dan? Is dat de juiste weg?

Daar gaat het wel op neer komen.
Je gaat tegenwoordig het kind waar je bewust met een bepaalde partner voor gekozen hebt niet zomaar weghouden van die andere partner.
En zoals TO zelf zegt, partner heeft zijn leven enorm gebeterd dus waarom zou de rechter omgang met 1 van de ouders ontzeggen met alle gevolgen van dien?

Wissewis dinsdag 2 januari 2024 om 18:09

Flipflop schreef: ↑
02-01-2024 17:56
De rechter kon mijn rug op.

Omgang eerst onder begeleiding. Meer niet.

De kans dat hij ontspoort na een relatie breuk is zeer aanwezig. De man van TO heeft een diagnose. De kenmerken van deze persoonlijkheidsstoornis zijn niet misselijk.

Kind eerst maar de dupe laten worden dan? Is dat de juiste weg?

Hij zal toch eerst na de breuk al wat - te bewijzen - capriolen (verkeerde dingen) moeten uithalen vooraleer je misschien na veel gedoe bezoek onder begeleiding krijgt.

In eerste instantie krijgt die man - als hij dat zelf wil - gewoon co-ouderschap.
Als hij dat niet wil komt het misschien op een weekendvader aan, maar dan zou ik - gezien zijn schulden - weer niet rekenen op kinder-alimentatie. Een platte kei valt niet te stropen.

Is dit nu later?
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben

Anoniem_65fc39b29bca3 dinsdag 2 januari 2024 om 18:16

Goudglitter schreef: ↑
02-01-2024 15:39
Ik snap nooit zo goed dat moeders dat zich zelf vrijwillig aandoen. Je kind maar om de week zien terwijl je niet in een hele slechte relatie zit .

We hebben in ieder geval een totaal verschillend idee bij “een heel slechte relatie”

Flipflop dinsdag 2 januari 2024 om 18:17

debuurvrouw schreef: ↑
02-01-2024 18:03
Daar gaat het wel op neer komen.
Je gaat tegenwoordig het kind waar je bewust met een bepaalde partner voor gekozen hebt niet zomaar weghouden van die andere partner.
En zoals TO zelf zegt, partner heeft zijn leven enorm gebeterd dus waarom zou de rechter omgang met 1 van de ouders ontzeggen met alle gevolgen van dien?

Ik heb het niet over ontzeggen.

Iemand met een antisociale persoonlijkheid veranderd niet zomaar. Door trucjes aanpassen wellicht. Door gewenst gedrag te vertonen. Maar van binnen zijn het mensen met een beperkt geweten die zich slecht kunnen inleven in anderen, onbetrouwbaar zijn, gemakkelijk liegen, vaak verslavingen hebben. Berouw tonen is hen vreemd. Kort lontje(geweld en agressie is niet vreemd). Velen komen in aanraking met justitie. Oftewel: sociaal gedrag volgens bepaalde normen is hen vreemd.

Dus hoe aangepast hij ook lijkt: deze stoornis gaat nooit meer weg. En ik kan me goed voorstellen dat een relatiebreuk een trigger kan zijn.

Anoniem_65e99d66f06df dinsdag 2 januari 2024 om 18:18

Pindakaasjes schreef: ↑
02-01-2024 15:44
Ik vrees dat mijn commentaar heel onaardig gaat zijn, maar een man van bijna 40 die blowen nodig heeft, schulden heeft, geen eigen sociaal netwerk heeft.. dat zou mij ook benauwen..
Het komt op mij een beetje over alsof je met een einzelganger leeft, die ook nog eens een rugzak en een behoorlijke gebruiksaanwijzing heeft.
Prima als jij dat geen probleem vindt, er genoeg liefde is, de relatie functioneert en jij gelukkig bent.

Inderdaad prima, al zou het mijn relatie niet zijn en gun ik ook TO beter, maar dat een kind een goed idee leek snap ik echt niet.

Actieve topics