Relaties
alle pijlers
ik word er moe van
donderdag 24 januari 2008 om 11:24
Mijn vriend werkt ergens anders dan dat wij wonen... op zich geen probleem... maar ik word de laatste tijd zo moe van zijn gebrek aan tijd voor mij en van zijn gedrag!
Hij vertrekt al heel vroeg van huis om de files voor te zijn, goed kan ik me voor stellen. Maar... hij is vaak pas na 10nen thuis! En dan niet even bellen, of we samen eten of niet dat is en blijft iedere keer maar gissen en dit gaat nu al maanden zo. Ik wil natuurlijk zijn carriere niet in de weg staan, maar kom nou, dit is toch niet normaal? Natuurlijk heb ik al meerdere gesprekken met hem hier over gehad, met meerdere tactieken, ik heb de begrijpende, de teleurgestelde, de verdrietige tot de boze vriendin uitgehangen en elke keer beloofd hij beterschap... maar het schiet gewoon niet op.
Vorige week ook zo iets, wij gaven een etentje en mijn vriend zou extra vroeg thuis komen zodat ik niet weer alles helemaal alleen hoefde te regelen. Puntje bij paaltje is hij pas om half 7 thuis en komen de vrienden om 7 uur... Tja, noem me een zeur... maar dat vind ik niet leuk. En dan wordt hij boos op mij omdat ik teleurgesteld ben dat hij zo laat is. Stank voor dank noemde hij het want hij was op tijd vertrokken. Nou... blijkbaar niet anders ben je toch niet zo laat thuis! Wat ie dan had moeten doen... nou neem de trein voor een keer, dan sta je niet in de file, had een halve dag vrij genomen... hij had zoveel zelf kunnen verzinnen en actie kunnen ondernemen, maar dat doet ie niet... en ik heb geen zin meer om zelf alles altijd te regelen en oplossingen voor hem aan te dragen... Het etentje was een big deal en was al maanden bekent en hij had belooft dat ie vroeg thuis zou zijn om mij te helpen.
Hij zegt dat ie het niks vind dat ie zo lang moet werken (hij ziet er trouwens ook als een wrak uit, wat ik niet gek vind) maar ik heb het idee dat hij het geweldig vindt dat ie zo "onmisbaar" is en dat ze hem op het werk zo belangrijk vinden... Hij zegt dat hij liever werk in de buurt zoekt, maar hij heeft de maanden dat hij er zit nog niet 1 stap ondernomen om om zich heen te kijken. Verhuizen is (financieel en gezien mijn situatie) momenteel geen ideale optie. Het zit me zo dwars dat er bij hem niks nul initiatief uit komt om hier iets aan te doen.... Ik voel me eenzaam, mis structuur in mijn leven (samen eten, samen koken, samen sporten, samen zijn) en ja, ik heb best vriendinnen... maar die vullen de rol van een levenspartner niet op, dat zou best kunnen... maar ik had bedacht dat dit met hem zou zijn, omdat ik dat gezellig vind.
Pfoe....
Hij vertrekt al heel vroeg van huis om de files voor te zijn, goed kan ik me voor stellen. Maar... hij is vaak pas na 10nen thuis! En dan niet even bellen, of we samen eten of niet dat is en blijft iedere keer maar gissen en dit gaat nu al maanden zo. Ik wil natuurlijk zijn carriere niet in de weg staan, maar kom nou, dit is toch niet normaal? Natuurlijk heb ik al meerdere gesprekken met hem hier over gehad, met meerdere tactieken, ik heb de begrijpende, de teleurgestelde, de verdrietige tot de boze vriendin uitgehangen en elke keer beloofd hij beterschap... maar het schiet gewoon niet op.
Vorige week ook zo iets, wij gaven een etentje en mijn vriend zou extra vroeg thuis komen zodat ik niet weer alles helemaal alleen hoefde te regelen. Puntje bij paaltje is hij pas om half 7 thuis en komen de vrienden om 7 uur... Tja, noem me een zeur... maar dat vind ik niet leuk. En dan wordt hij boos op mij omdat ik teleurgesteld ben dat hij zo laat is. Stank voor dank noemde hij het want hij was op tijd vertrokken. Nou... blijkbaar niet anders ben je toch niet zo laat thuis! Wat ie dan had moeten doen... nou neem de trein voor een keer, dan sta je niet in de file, had een halve dag vrij genomen... hij had zoveel zelf kunnen verzinnen en actie kunnen ondernemen, maar dat doet ie niet... en ik heb geen zin meer om zelf alles altijd te regelen en oplossingen voor hem aan te dragen... Het etentje was een big deal en was al maanden bekent en hij had belooft dat ie vroeg thuis zou zijn om mij te helpen.
Hij zegt dat ie het niks vind dat ie zo lang moet werken (hij ziet er trouwens ook als een wrak uit, wat ik niet gek vind) maar ik heb het idee dat hij het geweldig vindt dat ie zo "onmisbaar" is en dat ze hem op het werk zo belangrijk vinden... Hij zegt dat hij liever werk in de buurt zoekt, maar hij heeft de maanden dat hij er zit nog niet 1 stap ondernomen om om zich heen te kijken. Verhuizen is (financieel en gezien mijn situatie) momenteel geen ideale optie. Het zit me zo dwars dat er bij hem niks nul initiatief uit komt om hier iets aan te doen.... Ik voel me eenzaam, mis structuur in mijn leven (samen eten, samen koken, samen sporten, samen zijn) en ja, ik heb best vriendinnen... maar die vullen de rol van een levenspartner niet op, dat zou best kunnen... maar ik had bedacht dat dit met hem zou zijn, omdat ik dat gezellig vind.
Pfoe....
donderdag 24 januari 2008 om 11:29
Kan hij niet kijken of hij 4 dagen kan werken? Evt. 9 uur per dag om wel uren te maken? Als jij ook zorgt dat je die dag vrij bent hebben jullie een dag samen.
Hij zou ook kunnen praten op zijn werk dat hij dus toch teveel werk heeft om in 8 uur uit te voeren. Of hij zou van het bedrijf een cursus time-management moeten volgen. Of een parttime collega erbij. Hij zal het uiteraard wel moeten willen. Die wil lees ik niet zo erg in je verhaal.
Hij zou ook kunnen praten op zijn werk dat hij dus toch teveel werk heeft om in 8 uur uit te voeren. Of hij zou van het bedrijf een cursus time-management moeten volgen. Of een parttime collega erbij. Hij zal het uiteraard wel moeten willen. Die wil lees ik niet zo erg in je verhaal.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
donderdag 24 januari 2008 om 11:30
Zo te horen maakt deze man je niet echt gelukkig.
Weet hij dat? En als er niets verandert ben je strax genoodzaakt om zelf een knop om te draaien en misschien wel weg te gaan.
Ik hij op de hoogte en kan het hem misschien niet zoveel schelen?
Misschien moet hij eens op een rijtje zetten wat hij nou echt belangrijk vind en als jij (en kids) niet op 1 staan, dan zegt da genoeg.
Weet hij dat? En als er niets verandert ben je strax genoodzaakt om zelf een knop om te draaien en misschien wel weg te gaan.
Ik hij op de hoogte en kan het hem misschien niet zoveel schelen?
Misschien moet hij eens op een rijtje zetten wat hij nou echt belangrijk vind en als jij (en kids) niet op 1 staan, dan zegt da genoeg.
donderdag 24 januari 2008 om 11:50
Dat 4 x 9 idee had ik hem ook voorgesteld, heeft ie besproken met zijn manager en zij vond dat wel okay, het zou niet contractueel geregeld kunnen worden, maar wel op basis van vertrouwen. Dat 4x 9 haalt ie heel makkelijk, maar die ene vrije dag is er nooit van gekomen. Ze hebben te weinig mensen op zijn werk, tenminste, in zijn specialisme, en ik heb hem ook proberen duiddelijk te maken dat dit niet (niet meer, hij was eerst zelf manager, maar weg gereorganiseerd) zijn probleem is en dat zijn verantwoordelijkheid niet verder gaat dan de dedicated 8 uur per dag... Maar volgens hem snap ik het allemaal gewoon niet.
Maar idd. hij maakt me op dit moment niet erg gelukkig... Erger nog, ik denk dat ik in mijn eentje gelukkiger zou zijn dan dat ik nu met zn tweetjes ben... Maar ik hou wel heel veel van hem en t is echt een leuke man. We hebben nog geen kinderen. Alleen... mijn leven hangt nu totaal af van hem, wanneer hij thuis is. Ik ga ook veels te laat naar bed omdat ik wel graag nog even bij hem wil zijn. Wat me trouwens ook nekt want ik functioneer echt niet goed op slaapgebrek. Daarnaast ben ik op dit moment gewoon echt niet gelukkig en das nog meer funest voor mijn stemming dan het slaapgebrek. Ik voel voor mezelf dat ik me emotioneel aan het afsluiten ben voor hem door dit.
Of hij dit zelf door heeft... ik weet het niet. Ik heb het hem wel gezegd, al is het niet letterlijk "je maakt me ongelukkig" geweest. Wellicht dat dit de volgende stap moet zijn. En als dat niet werkt... dan trek ik dit ook niet meer
Maar idd. hij maakt me op dit moment niet erg gelukkig... Erger nog, ik denk dat ik in mijn eentje gelukkiger zou zijn dan dat ik nu met zn tweetjes ben... Maar ik hou wel heel veel van hem en t is echt een leuke man. We hebben nog geen kinderen. Alleen... mijn leven hangt nu totaal af van hem, wanneer hij thuis is. Ik ga ook veels te laat naar bed omdat ik wel graag nog even bij hem wil zijn. Wat me trouwens ook nekt want ik functioneer echt niet goed op slaapgebrek. Daarnaast ben ik op dit moment gewoon echt niet gelukkig en das nog meer funest voor mijn stemming dan het slaapgebrek. Ik voel voor mezelf dat ik me emotioneel aan het afsluiten ben voor hem door dit.
Of hij dit zelf door heeft... ik weet het niet. Ik heb het hem wel gezegd, al is het niet letterlijk "je maakt me ongelukkig" geweest. Wellicht dat dit de volgende stap moet zijn. En als dat niet werkt... dan trek ik dit ook niet meer
donderdag 24 januari 2008 om 11:56
Het lijkt mij eerder zo dat Swiebie-man hard op weg is zichzelf een gigantische burn-out te werken. De bizarre uren, het niet meer op waarde kunnen schatten van dingen buiten werk (etentje) het niet meer 'zien' van partner en partners behoeftes en het niet kunnen/willen veranderen van de situatie (door bijvoorbeeld te solliciteren) lijken me daar allemaal op te wijzen.
Wat je daar vervolgens mee moet is een lastiger verhaal. Als je je kunt vinden in mijn analyse kun je wellicht je huisarts eens om raad vragen of er eens een boek op naslaan hoe je je partner hier mee kunt helpen.
Voor mij zou in ieder geval vaststaan dat hij een fikse wake-up call nodig heeft. Kun je het onderwerp aankaarten op een moment dat hij niet zombie-moe is (weekend) of misschien 'eisen' dat hij vakantie opneemt? Er samen even tussenuit wellicht?
Tot slot nog ff een knuffel, zo zonder aanwezige partner is vast hardstikke zwaar, dus vergeet je zelf niet!
Wat je daar vervolgens mee moet is een lastiger verhaal. Als je je kunt vinden in mijn analyse kun je wellicht je huisarts eens om raad vragen of er eens een boek op naslaan hoe je je partner hier mee kunt helpen.
Voor mij zou in ieder geval vaststaan dat hij een fikse wake-up call nodig heeft. Kun je het onderwerp aankaarten op een moment dat hij niet zombie-moe is (weekend) of misschien 'eisen' dat hij vakantie opneemt? Er samen even tussenuit wellicht?
Tot slot nog ff een knuffel, zo zonder aanwezige partner is vast hardstikke zwaar, dus vergeet je zelf niet!
donderdag 24 januari 2008 om 12:00
Je wordt moe van het niet krijgen van zijn attention.
Dat zijn je woorden.
Dat wil zeggen; je voelt je onttrokken aan iets, en hij dient het je te geven.
(ik begrijp je positie, begrijp me niet verkeerd)
Echter, wanneer ben je van plan jezelf energiek en vol te gaan ervaren?
Moet je eens opletten wat er dan gebeurd......
Dat zijn je woorden.
Dat wil zeggen; je voelt je onttrokken aan iets, en hij dient het je te geven.
(ik begrijp je positie, begrijp me niet verkeerd)
Echter, wanneer ben je van plan jezelf energiek en vol te gaan ervaren?
Moet je eens opletten wat er dan gebeurd......
donderdag 24 januari 2008 om 12:02
Is 4x 9 uur werken wel een optie? Zoals zijn huidige werktijden laten zien zijn zijn werktijden tenminste 5 x10 uur.
Kan me voorstellen dat het voor jou erg vervelend is dat hij zo weinig thuis is en dat er weinig tijd is om dingen samen te doen.
Voor hem echter, hij komt thuis van een lange dag werken en keer op keer ben jij ontevreden dat hij zo laat thuis is............. Dit in combinatie met een overvolle baan is bijzonder onplezierig voor hem. Wat ontspanning zou moeten zijn thuis is het juist niet. Jij laat je hele leven afhangen van zijn thuiskomst, dat is nogal wat voor iemand die keihard werkt. Dat jij ongelukkig bent is iets waar hij eigenlijk weinig aan kan doen. Wanneer je een andere invulling zou geven aan je vrije tijd, dan kan de tijd dat je wel samen bent met hem gewoon lekker ontspannen zijn.
Het bedrijfsleven heeft vaak geen 9 tot 5 mentaliteit, wat gewoon vaak niet prettig is voor het thuisfront. Beste oplossing in deze is toch dat je zoekt naar een mogelijkheid dat jij er beter mee om kan gaan. De bedrijfsmentaliteit kun je niet veranderen.
Kan me voorstellen dat het voor jou erg vervelend is dat hij zo weinig thuis is en dat er weinig tijd is om dingen samen te doen.
Voor hem echter, hij komt thuis van een lange dag werken en keer op keer ben jij ontevreden dat hij zo laat thuis is............. Dit in combinatie met een overvolle baan is bijzonder onplezierig voor hem. Wat ontspanning zou moeten zijn thuis is het juist niet. Jij laat je hele leven afhangen van zijn thuiskomst, dat is nogal wat voor iemand die keihard werkt. Dat jij ongelukkig bent is iets waar hij eigenlijk weinig aan kan doen. Wanneer je een andere invulling zou geven aan je vrije tijd, dan kan de tijd dat je wel samen bent met hem gewoon lekker ontspannen zijn.
Het bedrijfsleven heeft vaak geen 9 tot 5 mentaliteit, wat gewoon vaak niet prettig is voor het thuisfront. Beste oplossing in deze is toch dat je zoekt naar een mogelijkheid dat jij er beter mee om kan gaan. De bedrijfsmentaliteit kun je niet veranderen.
donderdag 24 januari 2008 om 12:08
Ehm ik vind er nogal een verschil tussen zitten of je 'geen van 9 tot 5 mentaliteit' hebt of zoals in het voorbeeld van TO s'morgens vroeg (noemt geen tijd maar 6/7 uur om de files voor te zijn?) vertrekt en pas om halt 10 'savonds weer binnen te rollen. Zelfs met anderhalf uur reistijd kom ik dan uit op standaard 11 uur per dag werken, lijkt me een ander koekje!
donderdag 24 januari 2008 om 12:17
Hij ziet niet in wat hij 'fout' doet; hij werkt hard, maakt lange dagen en komt dan ook nog eens thuis bij iemand die hem daarover terechtwijst. Begrijp me goed hoor, ik snap helemaal dat het je frustreert dat je hem nauwelijks ziet. Maar pas op hoe je dit aanpakt. Mij lijkt het voor hem al een hele stap dat hij bij dat etentje met vrienden 'al' om half zeven thuis was in plaats van na tienen...
Kan hij niet thuis werken een deel van de week? Of inderdaad met de trein? Of toch werk zoeken dichterbij... Probeer dit soort onderwerpen eens rustig bespreekbaar te maken.
En als hij niets wil veranderen en jij kunt daar niet mee leven, tja...
Kan hij niet thuis werken een deel van de week? Of inderdaad met de trein? Of toch werk zoeken dichterbij... Probeer dit soort onderwerpen eens rustig bespreekbaar te maken.
En als hij niets wil veranderen en jij kunt daar niet mee leven, tja...
donderdag 24 januari 2008 om 12:24
Met hard werken is niets mis, vind ik persoonlijk. Zolang hij plezier heeft in zijn werk en niet met tegenzin zichzelf naar zijn baas hoeft te slepen, zal dit blijkbaar goed bij hem passen. Ik begrijp het wel, ben zelf ook zo. Een goede vriend van me is ook zo, hij werkt ontzettend veel en maakt hele lange dagen. Is misschien twee avonden in de week voor 22 uur thuis, de andere dagen later. In het weekend besteedt hij tijd aan zijn vrouw en kinderen. Zij weet dat hij zoveel werkt/wil werken, voor hem is het een hobby, en zij accepteert dat ook.
Ik kan me ook wel voorstellen dat jij je er minder happy bij voelt.
Hoe gaat het dan in de weekenden? Dan zijn jullie samen vrij toch? Nemen jullie dan wel de tijd om iets leuks te doen samen? Daar lees ik nl niets over.
Persoonlijk kan ik me best voorstellen dat hij deze situatie niet zo makkelijk kan/wil veranderen en ik denk echt dat het niet onmogelijk is om zo een relatie te hebben. Alleen moet jij er wel mee om kunnen gaan dat hij gewoon heel weinig thuis is. Als jij denkt dat je alleen gelukkiger bent, kun je misschien een korte time out nemen.
Ik kan me ook wel voorstellen dat jij je er minder happy bij voelt.
Hoe gaat het dan in de weekenden? Dan zijn jullie samen vrij toch? Nemen jullie dan wel de tijd om iets leuks te doen samen? Daar lees ik nl niets over.
Persoonlijk kan ik me best voorstellen dat hij deze situatie niet zo makkelijk kan/wil veranderen en ik denk echt dat het niet onmogelijk is om zo een relatie te hebben. Alleen moet jij er wel mee om kunnen gaan dat hij gewoon heel weinig thuis is. Als jij denkt dat je alleen gelukkiger bent, kun je misschien een korte time out nemen.
donderdag 24 januari 2008 om 12:26
Geef hem in een volgend gesprek aan, dat;
1) hij zelf de keuze maakt om zoveel tijd in zijn werk te steken en hij dus niet moet zeuren,
2) hij, indien hij blijft zeuren, ander werk moet zoeken,
3) jij doodongelukkig wordt van zijn keuzes,
4) jij twijfelt of je op deze manier de relatie wil voortzetten,
5) hij geheel vrij is zijn eigen keuzes te maken, maar de consequenties voor zijn relatie met jou onder ogen moet zien,
6) jij graag zou zien, dat hij meer tijd en aandacht aan jou besteedt en dat, als hij hier niet voor kiest, een eind aan deze relatie komt.
Meer kun je niet doen. Jij kunt niet bepalen hoe hij zijn leven leidt. Jij kunt alleen bepalen hoe jij jóuw leven leidt.
Succes!
1) hij zelf de keuze maakt om zoveel tijd in zijn werk te steken en hij dus niet moet zeuren,
2) hij, indien hij blijft zeuren, ander werk moet zoeken,
3) jij doodongelukkig wordt van zijn keuzes,
4) jij twijfelt of je op deze manier de relatie wil voortzetten,
5) hij geheel vrij is zijn eigen keuzes te maken, maar de consequenties voor zijn relatie met jou onder ogen moet zien,
6) jij graag zou zien, dat hij meer tijd en aandacht aan jou besteedt en dat, als hij hier niet voor kiest, een eind aan deze relatie komt.
Meer kun je niet doen. Jij kunt niet bepalen hoe hij zijn leven leidt. Jij kunt alleen bepalen hoe jij jóuw leven leidt.
Succes!
donderdag 24 januari 2008 om 12:27
Pfoeh, nogal een vicieuze cirkel, als ik je verhaal zo lees. Want inderdaad, pom508 heeft wel gelijk, dat het thuiskomen voor hem zo ook niet aantrekkelijker wordt. Terwijl ik jou frustratie ZO goed kan begrijpen!!
Het principe dat je met stroop meer vliegen vangt dan met azijn, werkt alleen als je partner ook af en toe wél op een normale tijd thuis komt. Dan zou je hem met je enthousiasme kunnen laten merken, dat je het fijn vindt dat ie er is. Dat motiveert hem waarschijnlijk 100 keer meer dan gemopper als ie er weer es niet is... maar uit jouw verhaal maak ik op, dat hij gewoon echt iedere dag zo lang werkt.
Dat dat voor hem niet gezond is, is duidelijk. En je geeft ook zelf aan, dat je denkt dat hij er ook een stuk bevrediging uit haalt, dat hij zo "onmisbaar" is. Denk wel, dat je gelijk hebt.
Als hij in het weekend wél thuis is, zou ik toch proberen er op een rustige manier nog eens met hem over te praten. Niet zeggen waarom het voor jou allemaal zo vervelend is, dat hij er nooit is. Ook geen verwijten in de richting van "jij doet ... " of "jij luistert niet naar me". Maar vanuit jezelf met ik-boodschappen zeggen, waarom je hem mist, wat je graag met hem zou willen doen. En ook, dat je hem zo mist, dat je er zelfs langer voor op blijft dan goed voor je is. Misschien komt de boodschap dan wel aan en realiseert hij zich, dat je niet een vervelende, mopperende partner bent die kritiek op hem heeft terwijl hij zijn werk zo goed doet... maar dat jij degene bent, die van hem houdt, die hem graag vaker wil zien. Als hij het dan nog steeds niet snapt, kun je het er eventueel nog een keer samen met een therapeut/psycholoog over hebben. Soms helpt het als een onafhankelijke derde "vertaalt"...
Lukt het dan nog niet, dan denk ik dat je je conclusies moet trekken. Als je je emotioneel af begint te sluiten, is dat het begin van het einde. Dat gaat nog eventjes "goed", maar dan komt het moment waarop je niet meer wil en kan.
Heel veel sterkte ermee!!
Het principe dat je met stroop meer vliegen vangt dan met azijn, werkt alleen als je partner ook af en toe wél op een normale tijd thuis komt. Dan zou je hem met je enthousiasme kunnen laten merken, dat je het fijn vindt dat ie er is. Dat motiveert hem waarschijnlijk 100 keer meer dan gemopper als ie er weer es niet is... maar uit jouw verhaal maak ik op, dat hij gewoon echt iedere dag zo lang werkt.
Dat dat voor hem niet gezond is, is duidelijk. En je geeft ook zelf aan, dat je denkt dat hij er ook een stuk bevrediging uit haalt, dat hij zo "onmisbaar" is. Denk wel, dat je gelijk hebt.
Als hij in het weekend wél thuis is, zou ik toch proberen er op een rustige manier nog eens met hem over te praten. Niet zeggen waarom het voor jou allemaal zo vervelend is, dat hij er nooit is. Ook geen verwijten in de richting van "jij doet ... " of "jij luistert niet naar me". Maar vanuit jezelf met ik-boodschappen zeggen, waarom je hem mist, wat je graag met hem zou willen doen. En ook, dat je hem zo mist, dat je er zelfs langer voor op blijft dan goed voor je is. Misschien komt de boodschap dan wel aan en realiseert hij zich, dat je niet een vervelende, mopperende partner bent die kritiek op hem heeft terwijl hij zijn werk zo goed doet... maar dat jij degene bent, die van hem houdt, die hem graag vaker wil zien. Als hij het dan nog steeds niet snapt, kun je het er eventueel nog een keer samen met een therapeut/psycholoog over hebben. Soms helpt het als een onafhankelijke derde "vertaalt"...
Lukt het dan nog niet, dan denk ik dat je je conclusies moet trekken. Als je je emotioneel af begint te sluiten, is dat het begin van het einde. Dat gaat nog eventjes "goed", maar dan komt het moment waarop je niet meer wil en kan.
Heel veel sterkte ermee!!
donderdag 24 januari 2008 om 13:54
Tsja, dit wil je vast niet horen, maar ik herken mezelf van enige jaren terug wel in je vriend: 6.00h opstaan, 7.00h wegrijden en dan rond 8.30 op het werk, je dag draaien en na werktijd nog een cursus of andere werkgerelateerde activiteit zodat je idd niet voor 21.00h thuis bent. En ondanks alle goede bedoelingen wordt het bij dergelijke bedrijven niet geaccepteerd als je de middag vrij neemt (zegmaar, gewoon om 17.00h naar huis gaat). Kwestie van slikken of stikken.........
Dat lost voor jou nu niets op, maar misschien heb je wel iets meer begrip voor je vriend... sterkte in elk geval!
Dat lost voor jou nu niets op, maar misschien heb je wel iets meer begrip voor je vriend... sterkte in elk geval!
donderdag 24 januari 2008 om 15:46
Misschien helpt het niet, misschien heb je het zelf al geprobeerd maar is het misschien een optie om de komende tijd gewoon te zorgen dat het gezellig is thuis. Dat hij het naar zijn zin heeft. Misschien draait hij dan vanzelf wel bij. Houd het een weekje of twee vol en kijk dat of er iets is veranderd. Of hij nu wel graag naar huis komt om bij jou te zijn.
Als er nog niets is veranderd zou ik nogmaals een serieus gesprek met hem aangaan. Laat hem duidelijk weten dat je het echt zat bent nu en dat je bij hem weggaat als hij zo door gaat (terzijde of je dit wel of niet echt zou doen) Zeg hem maar direct waar het op staat. Zeg hem dat je wil dat hij je meer aadacht geeft, dat je wil dat jullie leuke dingen gaan doen. Zeg hem dat hij zo geen levenspartner voor je is. Desnoods ga je een paar dagen weg. Laat hem je maar missen. Dan weet hij misschien weer wat hij heeft. Laat hem maar flink schrikken dan dringt het misschien eindelijk door.
Het advies wat ik weleens krijg van anderen aangezien mijn vriend het druk heeft met zijn werk is 'neem kinderen'. Zelf vind ik het een belachelijk idee, kinderen nemen verergert misschien de boel alleen maar. Straks draai jij ook in je eentje op voor de kinderen. Daar zul je ook niet vrolijker van worden. En mocht hij dan minder werken dan gaat zijn tijd alsnog niet naar jou maar naar de kinderen. Ik weet niet of je dit advies ooit hebt gekregen van iemand maar ik wou het er even bijzetten. Sterkte.
Als er nog niets is veranderd zou ik nogmaals een serieus gesprek met hem aangaan. Laat hem duidelijk weten dat je het echt zat bent nu en dat je bij hem weggaat als hij zo door gaat (terzijde of je dit wel of niet echt zou doen) Zeg hem maar direct waar het op staat. Zeg hem dat je wil dat hij je meer aadacht geeft, dat je wil dat jullie leuke dingen gaan doen. Zeg hem dat hij zo geen levenspartner voor je is. Desnoods ga je een paar dagen weg. Laat hem je maar missen. Dan weet hij misschien weer wat hij heeft. Laat hem maar flink schrikken dan dringt het misschien eindelijk door.
Het advies wat ik weleens krijg van anderen aangezien mijn vriend het druk heeft met zijn werk is 'neem kinderen'. Zelf vind ik het een belachelijk idee, kinderen nemen verergert misschien de boel alleen maar. Straks draai jij ook in je eentje op voor de kinderen. Daar zul je ook niet vrolijker van worden. En mocht hij dan minder werken dan gaat zijn tijd alsnog niet naar jou maar naar de kinderen. Ik weet niet of je dit advies ooit hebt gekregen van iemand maar ik wou het er even bijzetten. Sterkte.
vrijdag 25 januari 2008 om 09:21
Hoi allemaal,
Bedankt voor jullie reacties! Super! Jullie hebben allemaal voor een deel gelijk. Ik snap zijn situatie op zich ook best wel, ook dat het onmisbaar zijn een enorme boost kan geven, onbewust. En dat ze op het werk ook bepaalde verwachtingen van hem hebben. Al met al, is het gewoon niet goed/gezond voor hem en niet voor ons. Hij zit ook tussen 2 vuren, mij en zijn werk. Ik snap niet dat hij zelf niet door heeft wat het werk met hem doet. Hij is chagerijnig (ook als ik niet "zeur" haha, dus over zijn werk) gefrustreerd en gewoon aardig "op"... Hij ziet eruit als een spook... Hij is veeeels te lang niet naar de kapper geweest (geen tijd..) draagt te lang dezelfde kleren (terwijl alles in zijn kast netjes klaarhangt, een kwestie van grijpen, maar hij lijkt er de inspriratie niet voor te hebben) Hij heeft wallen, een bleke huid, scheert zich dagen achter elkaar niet meer... ziet er gewoon onverzorgd uit... Hij hoeft er van mij echt niet picco bello uit te zien, maar gewoon goed verzorgd (met andere woorden, gezond) zou niet verkeerd zijn.
In de weekenden... doen we wel leuke dingen samen (bijvoorbeeld sporten) maar wil hij vooral veel slapen. Wat ik dan ook wel snap... Hij ligt gewoon in coma op de bank. Hij is licht geraakt en we hebben wel sneller ruzie als ik er zo eigelijk over na denkt, hij flapt er de laatste tijd sneller lompe stomme opmerkingen uit. Idd. een neerwardse spiraal :-S
We hebben gisteren, (hij moest in de buurt werken, niet op zijn standplaats) samen in de stad gegeten en samen gepraat. Ik heb m ook gevraagd of dit m zijn relatie waard is, omdat dit wel de weg is die hij nu aan het volgen is, ook dat ik me emotioneel steeds verder van hem vandaan voel. Hij wil dat niet, maar vindt het ook moeilijk afstand te doen van zijn werk. We gaan het er in het weekend nog eens goed over hebben.
Burn-out ben ik dalijk ook bang voor... je bent toch echt een keer helemaal op toch?
Bedankt voor jullie reacties! Super! Jullie hebben allemaal voor een deel gelijk. Ik snap zijn situatie op zich ook best wel, ook dat het onmisbaar zijn een enorme boost kan geven, onbewust. En dat ze op het werk ook bepaalde verwachtingen van hem hebben. Al met al, is het gewoon niet goed/gezond voor hem en niet voor ons. Hij zit ook tussen 2 vuren, mij en zijn werk. Ik snap niet dat hij zelf niet door heeft wat het werk met hem doet. Hij is chagerijnig (ook als ik niet "zeur" haha, dus over zijn werk) gefrustreerd en gewoon aardig "op"... Hij ziet eruit als een spook... Hij is veeeels te lang niet naar de kapper geweest (geen tijd..) draagt te lang dezelfde kleren (terwijl alles in zijn kast netjes klaarhangt, een kwestie van grijpen, maar hij lijkt er de inspriratie niet voor te hebben) Hij heeft wallen, een bleke huid, scheert zich dagen achter elkaar niet meer... ziet er gewoon onverzorgd uit... Hij hoeft er van mij echt niet picco bello uit te zien, maar gewoon goed verzorgd (met andere woorden, gezond) zou niet verkeerd zijn.
In de weekenden... doen we wel leuke dingen samen (bijvoorbeeld sporten) maar wil hij vooral veel slapen. Wat ik dan ook wel snap... Hij ligt gewoon in coma op de bank. Hij is licht geraakt en we hebben wel sneller ruzie als ik er zo eigelijk over na denkt, hij flapt er de laatste tijd sneller lompe stomme opmerkingen uit. Idd. een neerwardse spiraal :-S
We hebben gisteren, (hij moest in de buurt werken, niet op zijn standplaats) samen in de stad gegeten en samen gepraat. Ik heb m ook gevraagd of dit m zijn relatie waard is, omdat dit wel de weg is die hij nu aan het volgen is, ook dat ik me emotioneel steeds verder van hem vandaan voel. Hij wil dat niet, maar vindt het ook moeilijk afstand te doen van zijn werk. We gaan het er in het weekend nog eens goed over hebben.
Burn-out ben ik dalijk ook bang voor... je bent toch echt een keer helemaal op toch?
vrijdag 25 januari 2008 om 10:12
Heel goed dat jullie gaan praten Swieb, zorg ook dat je het leuk hebt dus baken die praatmomenten een beetje af. Praat het allemaal niet dood en zorg dat je niet te veel in herhalingen blijft vallen.
Hij werkt erg veel, jij heb moeite met de gevolgen voor jezelf, de gevolgen voor zijn gezondheid, de gevolgen voor jullie relatie. Hij wil én jou en deze baan en dat blijkt een bijna onmogelijke combinatie. Zo te lezen nekt deze baan hem sowieso een keer, ook zonder jou er bij trouwens.
Ik denk dat dat dus even punt één is. Dat jou (en volgens mij ook hem) duidelijk is dat zo doorgaan geen optie is. Voor hem. Vraag hem wat hij daar zelf aan wil doen. Want daarbij komt dus dat jij het zo ook niet meer trekt. Je wil lief zijn voor je partner maar zolangzamerhand lijkt het er op alsof je bijna geen relatie hebt, want hij is er niet of is moe.
Geef hem tijd om zijn oplossingen te laten werken. Stel voor jezelf wel een ultimatum. Weet waar voor jou de grens ligt. Bijvoorbeeld dat over een half jaar er wel het een en ander veranderd moet zijn. Dat jij zeker bereid bent om daar energie in te stoppen en dat je van hem verwacht dat hij dat ook doet.
Vraag hem drie dingen die hij van jou zou willen, háálbare dingen, dus niet; 'ik wil dat je nooit meer klaagt over mijn werk' of zo maar meer iets in de trant van; 'ik zou het fijn vinden als je me eerst even bij laat komen als ik thuis kom van mijn werk voor we een zwaar gespek gaan hebben' zoiets. Je zult verrast zijn over welke dingen hij je vraagt.
Andersom vraag jij hem ook drie dingen en ook die zijn haalbaar voor hem. Bijvoorbeeld het even naar huis bellen en je betrekken bij zijn werkdagen en tijden. Iets meer overleg en jij voelt je al meer bij zijn leven betrokken tenslotte. Niet moeilijk en het kan veel verschil betekenen voor jullie relatie.
Geef dat dan een maand of zes en maak daarna voor jezelf de balans op. Dat ziet er allemaal heel berekenend uit maar het is dan ook heel simpel als je het nuchter bekijkt; je liefdesleven zou het mooiste en leukste moeten zijn in je leven. In tevredenheid met iemand samenleven is werkelijk van onschatbare waarde. Je mag er dus ook best kritisch op zijn als dat niet zo is want je hebt maar één leven en er zijn in dat leven meerdere liefdes mogelijk dus als het niet zaligmakend meer is, je relatie, dan staat het je vrij om te kiezen voor je eigen geluk. Je geluk af laten hangen van een ander is niet verstandig maar dat je gelukkig wil zijn met de man die je hebt uitgekozen is natuurlijk logisch.
Ik wens jullie sterkte!
Hij werkt erg veel, jij heb moeite met de gevolgen voor jezelf, de gevolgen voor zijn gezondheid, de gevolgen voor jullie relatie. Hij wil én jou en deze baan en dat blijkt een bijna onmogelijke combinatie. Zo te lezen nekt deze baan hem sowieso een keer, ook zonder jou er bij trouwens.
Ik denk dat dat dus even punt één is. Dat jou (en volgens mij ook hem) duidelijk is dat zo doorgaan geen optie is. Voor hem. Vraag hem wat hij daar zelf aan wil doen. Want daarbij komt dus dat jij het zo ook niet meer trekt. Je wil lief zijn voor je partner maar zolangzamerhand lijkt het er op alsof je bijna geen relatie hebt, want hij is er niet of is moe.
Geef hem tijd om zijn oplossingen te laten werken. Stel voor jezelf wel een ultimatum. Weet waar voor jou de grens ligt. Bijvoorbeeld dat over een half jaar er wel het een en ander veranderd moet zijn. Dat jij zeker bereid bent om daar energie in te stoppen en dat je van hem verwacht dat hij dat ook doet.
Vraag hem drie dingen die hij van jou zou willen, háálbare dingen, dus niet; 'ik wil dat je nooit meer klaagt over mijn werk' of zo maar meer iets in de trant van; 'ik zou het fijn vinden als je me eerst even bij laat komen als ik thuis kom van mijn werk voor we een zwaar gespek gaan hebben' zoiets. Je zult verrast zijn over welke dingen hij je vraagt.
Andersom vraag jij hem ook drie dingen en ook die zijn haalbaar voor hem. Bijvoorbeeld het even naar huis bellen en je betrekken bij zijn werkdagen en tijden. Iets meer overleg en jij voelt je al meer bij zijn leven betrokken tenslotte. Niet moeilijk en het kan veel verschil betekenen voor jullie relatie.
Geef dat dan een maand of zes en maak daarna voor jezelf de balans op. Dat ziet er allemaal heel berekenend uit maar het is dan ook heel simpel als je het nuchter bekijkt; je liefdesleven zou het mooiste en leukste moeten zijn in je leven. In tevredenheid met iemand samenleven is werkelijk van onschatbare waarde. Je mag er dus ook best kritisch op zijn als dat niet zo is want je hebt maar één leven en er zijn in dat leven meerdere liefdes mogelijk dus als het niet zaligmakend meer is, je relatie, dan staat het je vrij om te kiezen voor je eigen geluk. Je geluk af laten hangen van een ander is niet verstandig maar dat je gelukkig wil zijn met de man die je hebt uitgekozen is natuurlijk logisch.
Ik wens jullie sterkte!
vrijdag 25 januari 2008 om 11:41
Bedankt Eleonora, wijs advies, heb er nu al veel aan. Het is hem ook duidelijk dat het zo niet door kan gaan, het zal alleen wel aan hem zijn om er iets aan te doen. En dat is hij niet gewend. Mooie optie, om alletwee wensen op te stellen om ons leven wat aangenamer te maken, Gek dat ik daar zelf nooit aan gedacht heb...
Nogmaals bedankt!
Nogmaals bedankt!
