In tweestrijd

Als je niet met die andere vrouw verder kunt, zou je dan ook bij je huidige vrouw weg gaan?

je wilt niet andermans vrouw inpikken, ds kijk naar je eigen relatie en of je daar nog heil in ziet. Zo ja ga dan eens nadenken over relatietherapie, zo nee, ga dan scheiden, en laat ook die andere vrouw los. Je verliefdheid is alleen een vlucht.

Eens met krengiserweer

Hoeveel hou jij nog van je vrouw?

En denkook dat de verliefdheid alleen een vlucht is

Als je niet andermans vrouw wil inpikken, doe dat dan ook niet. Ga niet uitgebreid samen lopen fantaseren over hoe het zou kunnen zijn (en ik ben ervan overtuigd dat er tig vrouwen te vinden zijn bij wie je hetzelfde gevoel had kunnen hebben, in deze situatie en in deze gemoedstoestand), ga niet contact zoeken en lopen flirten. Zij moet zelf beslissen wat ze wil, maar ik zou je aanraden daar geen rol in te spelen.



Overigens, iets wat ik me altijd al afvraag: Als je verliefdheidsgevoelens hebt, maar zegt daar niets mee te willen doen, waarom spreek je ze dan in vredesnaam uit naar die ander? Daar begrijp ik helemaal niets van. Dat is toch gewoonweg vragen om problemen? Of is het eigenlijk zo dat je er stiekem wel wat mee wil doen, maar het wat sympathieker vindt staan om dat niet toe te geven? Ja hè?



Tja, en verder: Ik begrijp best dat gevoelens, en het daar wijs uit worden, ingewikkeld kunnen zijn. Maar eigenlijk is de keuze vrij simpel: Wil je nog graag verder met je vrouw en je gezin? En dan niet antwoorden met een "Ja, maar..", want voor die maar zijn allerlei oplossingen te verzinnen. Zolang de 'ja' in dat antwoord maar oprecht gemeend is.

Dus wil je nog verder? Zet dan die ander volledig uit je hoofd en ga voor je relatie. Zoek hulp, praat, investeer in elkaar.



Wil je niet verder? Wees dan ook eerlijk en open en ga niet halfslachtig aanprutsen door te zwijgen en ondertussen te vluchten in een flirt met een ander. Daar bereik je ten eerste niets mee en ten tweede kwets je daarmee uiteindelijk alleen maar een hoop mensen die beter verdienen.

Missdemeanor schreef op 06 november 2007 @ 14:01:



Overigens, iets wat ik me altijd al afvraag: Als je verliefdheidsgevoelens hebt, maar zegt daar niets mee te willen doen, waarom spreek je ze dan in vredesnaam uit naar die ander? Daar begrijp ik helemaal niets van. Dat is toch gewoonweg vragen om problemen? Of is het eigenlijk zo dat je er stiekem wel wat mee wil doen, maar het wat sympathieker vindt staan om dat niet toe te geven? Ja hè?

Dat was ook het eerste waar ik aan dacht tijdens het lezen (even helemaal aan de rest van het topic voorbijgaand), ik vraag me dat dus ook af. Ik lees het regelmatig in topics. Vraag me daarbij ook af hoe zo iets dan ter sprake komt...

(Hey MissD -breeduit lachende smiley-)

Haai Lys,



Volgens mij zodra je de gevoelens uitspreekt naar je "object of affection"heb je er al iets meegedaan. Want je verwacht dan een reactie.

mss hoop je dat die persoon je afwijst, zodat je hem/haar makkelijke op een zijspoor kunt zetten?



iig mij lijkt dat als je echt nisk met die gevoelens wilt, je ze lekekr voor jezelf houdt en of hooguit deelt met je partner.

je stort je vrouw en kids niet per definitie in de ellende als je gaat scheiden hoor. Leuk is anders, maar er zijn al een heleboel mensen gescheiden en de meesten hebben daar achteraf geen spijt van, ook niet wanneer het initiatief van de ander komt. Volgens mij komt het heel zelden voor dat de ene persoon helemaal heppiedepeppie is in en relatie en de ander doodongelukkig.



Je zult wel goede afspraken moeten maken met je vrouw over alimentatie en verdeling van het ouderschap, maar dat zijn praktische zaken.

of denk je dat je zelf spijt van je scheiding zou krijgen als die andere vruw besluit zelf toch maar fijn getrouwd te blijven en alle contact met jou af te kappen?

Als het niet meer gaat is scheiden toch het beste voor allemaal denk ik

en je kunt ook vriendschappelijk uit elkaar gaan zonder toestanden, drama

dit lijkt me ook het best ook vanwege kindjes

*Zwaait even zeer offtopic naar Lys. Hoi! *



Dubber, ik geloof eerlijk gezegd niet zo in het 'per toeval' ter sprake komen van verliefdheid. Ik heb in ieder geval geen flauw idee wat ik me daar bij moet voorstellen. En geloof me, ik heb een zeer levendige en vaak zelfs overromantische verbeeldingskracht. Maar goed, dat doet er verder ook niet toe.



Feit is dat je het hebt uitgesproken. En dat je nu zegt het niet naast je neer te kunnen leggen omdat het zo heftig voelt allemaal. Realiseer je je zelf hoezeer je jezelf in een soort slachtofferrol positioneert, terwijl in feite jij de enige bent die deze situatie ten eerste over zichzelf heeft afgeroepen en ten tweede er zelf wat aan kan veranderen?



Je kunt nu doorsudderen, niets in je relatie investeren, ook geen knopen doorhakken en met die vriendin van je blijven fantaseren over de mooie dingen, de dagen vol bountystranden en zonneschijn, die zouden zijn als jullie elkaar eerder waren tegengekomen of bij je partners weg zouden gaan. Dat is waarschijnlijk een tijdje leuk, want oh, hoe heftig en tragisch-romantisch, maar op den duur wordt ook dat vervelend en zelfs echt pijnlijk. Zeker wanneer jullie partners erbij worden getrokken en de boel, zoals het zeer waarschijnlijk zou gebeuren, in het honderd loopt.



Dus je hebt, zoals ik het zie en al eerder zei, simpelweg een keuze. Of je gaat voor je relatie (en natuurlijk begrijp ik dat gevoelens heftig kunnen zijn en dat je die niet zomaar uit kunt zetten, maar je kunt wel acties ondernemen om ze een stille dood te laten sterven. Dus als je ervoor gaat, stop dan het contact met die ander, geen gefluister meer in stille hoekjes, geen uitspraken meer over wat zou kunnen zijn, gewoon niets meer van dit alles) en dan ga je er ook echt voor, of je gooit de boel open, bent een vent en bespreekt open en eerlijk de situatie met de mensen die erbij betrokken zijn.

Hey Kreng! Sorry, ik helemaal over je naam heen gelezen. En MissD had ik lang niet meer gezien hier. Neem aan dat je keuken inmiddels in orde is! Ook sorry voor ot bericht