Jaloezie

Alle tips worden afgewimpeld, je weet het zelf allemaal beter... succes!

Attraverso schreef: ↑

11-10-2023 19:05

Alle tips worden afgewimpeld, je weet het zelf allemaal beter... succes!

Ik zie TO in de openingspost ook niet om tips vragen. Ze zoekt naar ervaringen die anderen hebben op dit gebied. Dus herkenning.

TO, ik herken het eerlijk gezegd uit mijn vorige relatie. Ik had ook erg het gevoel er alleen voor te staan. Dat zorgde ervoor dat je overweldigd en moedeloos wordt. Ik zou dit soort dingen toch beter met je partner bespreken. Het is niet dat je hem dat niet gunt. Maar je mist het zelf. En als je samen in een relatie zit, zou ik ook van mijn partner verwachten dat er meer samen gedragen zou worden.

Sensitive81 schreef: ↑

10-10-2023 19:53

Ik heb het even laten bezinken en na gedacht wat ik voel.

Ik heb wel een afspraak gemaakt bij de huisarts om oa hierover te praten omdat ik merk dat ik met niemand kan praten.

Maar ook voor mijn jongste, omdat hij het lastig vind aansluiting te vinden met andere jongens. Hij is populair, vrolijk, vriendelijk maar nog kinds. Hij spreekt dingen af maar wordt zelden tot nooit gevraagd. Ik merk dat ik dit mee ga dragen en hier last van krijg en niet weet hoe ik goed kan helpen.

Wat ik ook merk en ik weet dat ik hier boze reacties op zal krijgen maar ik wil eerlijk zijn, hier dan. Mijn man is heel open en spontaan, alles wat ik niet ben. Als hij met vrienden op stap gaat voel ik me alleen. Zijn kind is (in de ogen van leerkrachten) perfect. Waarom leerkrachten; ik werk in het (speciaal) onderwijs en in het regulier zou dit een perfect kind zijn. Luistert altijd, heeft nooit een weerwoord, echt nooit. Ik ken geen kind verder die zo is.

Mijn kinderen zijn pubers; hebben ruzie en ik merk aan mezelf dat ik me ga irriteren. Ik erger me aan mijn man en zijn kind omdat alles zo goed lijkt te gaan. En ik, en wij, voor mijn gevoel dan, altijd strugglen met dingen. En ik praat hier over met mijn man en hij reageert niet echt. Hij zei van de week nog: Okay...... toen ik zei dat ik echt opzag tegen dit weekend door allerlei redenen. En nogmaals ik vertel dit niet, ik laat dit niet merken (uiteraard) maar van binnen begint het me op te vreten. Vandaar mijn afspraak bij de huisarts.

Dus ajb geen boze reacties, ik voel me al rot hieronder want zo ben ik niet en wil ik ook niet zijn.

Mijn kinderen zijn enthousiast en vrolijk, alles wat ik vroeger ook was en ik wil voorkomen dat, vooral de jongste, door al zijn tegenslagen en het nog geen vriendengroepje hebben, eenzaam gaat worden.

Ik hoop dat ik het duidelijk uit kan leggen.

Och vrouw, volgens mij heb je een laag zelfbeeld. Denk je dat je niet leuk genoeg bent. Laat dat los, je bent leuk genoeg zoals je bent. Dat vriendinnen niet kunnen, heeft niet per se met jou te maken. Ik heb ook veel vriendinnen die weken van tevoren moeten afspreken en niet spontaan kunnen. Dat heeft vaak met henzelf te maken. Veel mensen willen afspraken van tevoren weten en zijn gewoon minder van de 'spontane' dingen. Dat heeft niets met jou te maken. Verder heb ik niet echt tips.

Ik zeg het niet snel maar ik denk dat jij het beste kunt gaan sporten.
Dan hoef je je niet schuldig te voelen als je de deur uitgaat en je zoon zit thuis want het is belangrijk voor je gezondheid en daar heeft iedereen wat aan. Doe je een les volgen dan ben je in ieder geval 1 uurtje niet bezig met wat er nu allemaal door je hoofd spookt. Misschien leg je er nog leuk contact met iemand ook, win win.

Eleven schreef: ↑

11-10-2023 19:26

Ik zie TO in de openingspost ook niet om tips vragen. Ze zoekt naar ervaringen die anderen hebben op dit gebied. Dus herkenning.

TO, ik herken het eerlijk gezegd uit mijn vorige relatie. Ik had ook erg het gevoel er alleen voor te staan. Dat zorgde ervoor dat je overweldigd en moedeloos wordt. Ik zou dit soort dingen toch beter met je partner bespreken. Het is niet dat je hem dat niet gunt. Maar je mist het zelf. En als je samen in een relatie zit, zou ik ook van mijn partner verwachten dat er meer samen gedragen zou worden.

Ze vraagt hoe anderen hiermee zijn omgegaan. De meeste geven dan de tips die ze zelf geprobeerd hebben.

Maar TO, je schrijft ook een vertrouwensprobleem te hebben. Kun je uitleggen hoe dit zich verhoudt tot je kind, tot je wensen om uit te gaan, etc.? Kun je voor jezelf beschrijven wat je huidige gemoedstoestand te maken heeft met je beschadigde vertrouwen?

Eleven schreef: ↑

11-10-2023 19:26

Ik zie TO in de openingspost ook niet om tips vragen. Ze zoekt naar ervaringen die anderen hebben op dit gebied. Dus herkenning.

Ze zegt in een post snel daarna dat ze zo graag leuke dingen wil doen, en ook vrienden wil hebben.
Dat eerste kan ze al heel makkelijk zelf doen of met zoon.
Om dat tweede te bereiken kom je al een eind op weg als je met het eerste begint.

Dus logisch dat er dan allemaal tips komen. Ermee omgaan (zoals in de OP) is juist wat mensen deden.

Zo was ik zelf (toen was ik wel een stuk jonger: net volwassen) vond ik het eerst ongemakkelijk om alleen dingen te doen. Dat deed je toch met vrienden en anders ben je toch een loser? Nou, mijn vrienden wilden niet dingen ondernemen die verder gingen dan een beetje rondhangen.
Dus ben ik ze zelf gaan doen.

Voordelen:

a) Je hebt een leuke dag.
b) Je hebt iets te vertellen, waardoor je makkelijk met nieuwe mensen aansluiting maakt.
c) Je krijgt dan ook kans dat ze dan gaan vragen of ze mee 'mogen' de volgende keer of uitjes zelf gaan voorstellen.

Om nog even op b verder te gaan.
Stel je bent maandag net weer op werk na een weekend. Vergelijk de conversaties bij de thee/koffie machine.

Conversatie 1

A: "Hey! Hoe is het? Wat heb je in het weekend gedaan?"
B: "Oh, niet zoveel. Jij?"
A: "Ben naar Antwerpen geweest."
Persoon C mengt zich: "Oh, daar studeert mijn neefje, ben je ook naar...."

En B ligt al uit de conversatie, terwijl de andere twee over Antwerpen doorgaan.

Conversatie 2

A: "Hey! Hoe is het? Wat heb je in het weekend gedaan?"
B: "Zaterdag even naar Den Haag. Daar was een tentoonstelling van een Franse kunstenaar die streetart maakt."
A: "Oh wat leuk! Wat maakt hij dan precies?"
B: "Hier heb ik een paar foto's. Kijk dit zijn..."
C spring in: "Oh, ik heb van hem gehoord! Daar wil ik ook wel heen."
B: "Nou ik wil eigenlijk nog wel een keer gaan, want ik was met mijn zoon, dus we hadden nog andere dingen op het programma en hadden niet veel tijd".
C: "Leuk!, wil je ook mee A?"

Nu resulteren natuurlijk niet al dit soort gesprekjes in afspraken, maar het opent wel deuren.
Zoiets kan net zo goed met een buurvrouw gebeuren of een vage kennis op een feestje.