Relaties
alle pijlers
Kinderwens in samengesteld gezin
donderdag 13 oktober 2022 om 09:10
Hi all,
Ik ben nieuw hier, maar wel een regelmatige meelezer. Ik ben heel benieuwd naar andere ervaringen dus toch maar besloten zelf ook eens iets te posten.
Ik ben inmiddels 7 jaar samen met mijn vriend, sinds 2 jaar zijn we verloofd. Uit een eerdere relatie heeft hij 2 dochters, van inmiddels 11 en 14 jaar oud. Het stiefmoederschap vind ik leuk, spannend maar ook ontzettend uitdagend. Het gaat met vallen en opstaan, zoals bij veel samengestelde gezinnen. De twee meiden zijn allebei gediagnostiseerd met autisme, waar met name de oudste veel last van heeft, zeker nu in de puberteit. Het gaat echter goed, we kunnen het goed met elkaar vinden. Ook met de moeder is er een goede band, we hebben een gezamenlijke groepsapp, verjaardagen en sinterklaas worden met zijn allen gevierd. We wonen bij elkaar in de buurt, de meiden kunnen zelf met de fiets tussen ons en moeder op en neer komen nu ze wat ouder zijn.
Ik heb vroeger zelf nooit een kinderwens gehad. Voor mijn huidige relatie heb ik echter ook nooit een relatie gehad waarin dit (al) aan de orde was. Sinds een jaar of twee merk ik echter toch wel het wat kriebelt. Ik zou heel graag met mijn vriend een kindje willen. Echter heeft mijn vriend totaal geen kinderwens meer. Hij is tevreden met de twee die hij heeft en heeft totaal geen zin meer om nog een keer ‘opnieuw’ te beginnen. Mijn vriend is 42 en zelf ben ik 37 jaar oud.
Alhoewel ik absoluut begrijp waar hij vandaan komt, heb ik het hier moeilijk mee. Ik vind het heel jammer dat hij niet de behoefte heeft met mij ons gezin uit te breiden. We hebben al veel gesprekken er over gehad, maar we lijken er niet uit te komen. Voor mezelf probeer ik uit te vinden welke wens groter is: samen blijven met mijn vriend en stiefdochters waar ik absoluut stapelgek op ben. Of blijft de wens voor een kindje bestaan en krijg ik spijt als ik me bij het standpunt van mijn vriend neer leg?
Ik ben dus heel benieuwd of er hier mensen zijn met ervaringen met eigen kinderwens in samengestelde gezinnen. Heb je je eigen kinderwens opzij gezet? Of wat had je gedaan als jij een wens had maar je partner niet?
Ik ben nieuw hier, maar wel een regelmatige meelezer. Ik ben heel benieuwd naar andere ervaringen dus toch maar besloten zelf ook eens iets te posten.
Ik ben inmiddels 7 jaar samen met mijn vriend, sinds 2 jaar zijn we verloofd. Uit een eerdere relatie heeft hij 2 dochters, van inmiddels 11 en 14 jaar oud. Het stiefmoederschap vind ik leuk, spannend maar ook ontzettend uitdagend. Het gaat met vallen en opstaan, zoals bij veel samengestelde gezinnen. De twee meiden zijn allebei gediagnostiseerd met autisme, waar met name de oudste veel last van heeft, zeker nu in de puberteit. Het gaat echter goed, we kunnen het goed met elkaar vinden. Ook met de moeder is er een goede band, we hebben een gezamenlijke groepsapp, verjaardagen en sinterklaas worden met zijn allen gevierd. We wonen bij elkaar in de buurt, de meiden kunnen zelf met de fiets tussen ons en moeder op en neer komen nu ze wat ouder zijn.
Ik heb vroeger zelf nooit een kinderwens gehad. Voor mijn huidige relatie heb ik echter ook nooit een relatie gehad waarin dit (al) aan de orde was. Sinds een jaar of twee merk ik echter toch wel het wat kriebelt. Ik zou heel graag met mijn vriend een kindje willen. Echter heeft mijn vriend totaal geen kinderwens meer. Hij is tevreden met de twee die hij heeft en heeft totaal geen zin meer om nog een keer ‘opnieuw’ te beginnen. Mijn vriend is 42 en zelf ben ik 37 jaar oud.
Alhoewel ik absoluut begrijp waar hij vandaan komt, heb ik het hier moeilijk mee. Ik vind het heel jammer dat hij niet de behoefte heeft met mij ons gezin uit te breiden. We hebben al veel gesprekken er over gehad, maar we lijken er niet uit te komen. Voor mezelf probeer ik uit te vinden welke wens groter is: samen blijven met mijn vriend en stiefdochters waar ik absoluut stapelgek op ben. Of blijft de wens voor een kindje bestaan en krijg ik spijt als ik me bij het standpunt van mijn vriend neer leg?
Ik ben dus heel benieuwd of er hier mensen zijn met ervaringen met eigen kinderwens in samengestelde gezinnen. Heb je je eigen kinderwens opzij gezet? Of wat had je gedaan als jij een wens had maar je partner niet?
donderdag 13 oktober 2022 om 12:40
Zo herkenbaarBulbul schreef: ↑13-10-2022 10:36Ik heb destijds de wens voor een tweede opgegeven omdat mijn man absoluut niet wilde. Daar heb ik wel spijt van. Ik had echter ook niet geweten wat ik dan had moeten doen: uit een goede (dacht ik destijds) relatie stappen, alleen omdat je (nog) een kind wil? Die man is nu mijn ex en ons kind is enig kind gebleven. Achteraf gezien had ik eerder moeten gaan en nog een kind met een ander krijgen.
Is dit iets wat je hem onbewust gaat verwijten als het eens niet zo lekker loopt in jullie relatie?
donderdag 13 oktober 2022 om 12:55
Hoi TO,
Ik heb geen ervaring met jouw situatie in de context van een samengesteld gezin.
Maar wel ervaring met een relatie waarin mijn kinderwens op een gegeven moment begon te groeien, terwijl mijn vriend daar destijds al heel duidelijk over was: never nooit geen kinderen. Situaties en wensen veranderen, maar dit is er wel eentje waar je eigenlijk geen compromis over kunt sluiten.
Ik was wel een stuk jonger dan jij (31) toen ik er uiteindelijk voor koos om de relatie toch te verbreken. Het leverde me zoveel pijn op en een knoop in mijn maag dat ik met mijn vriend nooit een gezin zou kunnen stichten… De wens werd toen belangrijker dan al het andere goede wat de relatie had. Ik ben er toen uitgestapt, ook met het idee: garanties heb je nooit, maar ik wil mezelf in elk geval de mogelijkheid hebben gegund.
Nu; twee jaar later, heb ik weer een onwijs fijne, nieuwe, liefdevolle relatie en hebben wij een gedeelde kinderwens. Ik heb daarmee het gevoel weer te kunnen ademen, ook al is er nog steeds geen garantie dat wij straks een gezin zullen kunnen stichten, dat moet je ook maar net gegund zijn (op medisch gebied). Maar ik had geen betere keuze kunnen maken, want ik was het met mijn ex kwalijk gaan nemen.
Denk hier dus goed over na: is je wens voor een eigen kindje sterker dan de fijne relatie die je al hebt? Zo ja, dan zou ik de kans aanpakken om te kijken of je je kinderwens op een andere manier kunt vervullen, anders ga je denk ik echt spijt krijgen. Hoewel ik het ook een hele lastige keuze zou vinden als ik eind 30 was…
Sterkte met je keuze!
Ik heb geen ervaring met jouw situatie in de context van een samengesteld gezin.
Maar wel ervaring met een relatie waarin mijn kinderwens op een gegeven moment begon te groeien, terwijl mijn vriend daar destijds al heel duidelijk over was: never nooit geen kinderen. Situaties en wensen veranderen, maar dit is er wel eentje waar je eigenlijk geen compromis over kunt sluiten.
Ik was wel een stuk jonger dan jij (31) toen ik er uiteindelijk voor koos om de relatie toch te verbreken. Het leverde me zoveel pijn op en een knoop in mijn maag dat ik met mijn vriend nooit een gezin zou kunnen stichten… De wens werd toen belangrijker dan al het andere goede wat de relatie had. Ik ben er toen uitgestapt, ook met het idee: garanties heb je nooit, maar ik wil mezelf in elk geval de mogelijkheid hebben gegund.
Nu; twee jaar later, heb ik weer een onwijs fijne, nieuwe, liefdevolle relatie en hebben wij een gedeelde kinderwens. Ik heb daarmee het gevoel weer te kunnen ademen, ook al is er nog steeds geen garantie dat wij straks een gezin zullen kunnen stichten, dat moet je ook maar net gegund zijn (op medisch gebied). Maar ik had geen betere keuze kunnen maken, want ik was het met mijn ex kwalijk gaan nemen.
Denk hier dus goed over na: is je wens voor een eigen kindje sterker dan de fijne relatie die je al hebt? Zo ja, dan zou ik de kans aanpakken om te kijken of je je kinderwens op een andere manier kunt vervullen, anders ga je denk ik echt spijt krijgen. Hoewel ik het ook een hele lastige keuze zou vinden als ik eind 30 was…
Sterkte met je keuze!
donderdag 13 oktober 2022 om 13:08
klopt, kinderen zijn niet zaligmakend.MrsMorrison schreef: ↑13-10-2022 12:37Mwah dat weet ik niet... ik heb in eenzelfde situatie gezeten als TO en heb ervoor gekozen bij mijn man te blijven omdat ik met hem een kindje had gewild en niet met een random persoon. Ja het doet pijn maar dat gaat echt weg. Ik ben nu heel gelukkig zonder kinderen. Ik mis het ook totaal niet... wel denk ik weleens wat als... maar meer dan dat niet.
Een liefdevolle en gelukkige relatie is ook heel wat waard. Kinderen zijn ook niet zaligmakend... maar dat is mijn mening. Kinderen zijn ook geen garantie op een gelukkig huwelijk of een gelukkig leven.
Maar de kans, dat je je hele leven een pijnlijke plek houdt, omdat je altijd blijft bedenken: wat als...
is groot
TO's vriendinnen krijgen nu kinderen, dus nu doet het pijn
Over 25 jaar komen de eerste kleinkinderen, komt de pijn weer
etc
donderdag 13 oktober 2022 om 13:10
Lila-Linda schreef: ↑13-10-2022 13:08klopt, kinderen zijn niet zaligmakend.
Maar de kans, dat je je hele leven een pijnlijke plek houdt, omdat je altijd blijft bedenken: wat als...
is groot
TO's vriendinnen krijgen nu kinderen, dus nu doet het pijn
Over 25 jaar komen de eerste kleinkinderen, komt de pijn weer
etc
Klopt en dat is een afweging die TO zal moeten maken. Ik heb nu ook bonus kleinkinderen... super leuk als ze er zijn maar heerlijk wanneer ze weer weggaan. Het heeft mij iig nooit pijn of verdriet gedaan. Ook niet van vriendinnen die kinderen kregen of zwanger waren.
donderdag 13 oktober 2022 om 13:27
De vraag die je jezelf denk ik zou moet stellen is hoe zie je je toekomst voor je. Is dat het leven zoals je nu leeft of is dat met een andere man en eigen kind/kinderen.
Ik heb zelf nooit een kinderwens gehad, die kwam pas toen ik jaren samen was met mijn man, maar ik zag tegelijk ook alleen een gezinsleven met hem voor me. Na onderzoeken was eruit gekomen dat we op de natuurlijke manier geen kinderen zouden kunnen krijgen en ivf hadden we geen zin in, dus we hadden besloten samen een mooie toekomst op te bouwen. Uiteindelijk bleek ik toch zwanger te zijn en hebben we nu een zoontje. Hij is geweldig, maar heeft helaas de nodige beperkingen, dus ondanks onze kinderwens de knip erin.
Ik denk als je voor jezelf bedenkt hoe je wilt dat je toekomst er in grote lijnen uit ziet, de beslissing een stuk makkelijker wordt. En geen enkele beslissing is fout, want je hebt erover nagedacht en je keuze weloverwogen gemaakt.
Ik heb zelf nooit een kinderwens gehad, die kwam pas toen ik jaren samen was met mijn man, maar ik zag tegelijk ook alleen een gezinsleven met hem voor me. Na onderzoeken was eruit gekomen dat we op de natuurlijke manier geen kinderen zouden kunnen krijgen en ivf hadden we geen zin in, dus we hadden besloten samen een mooie toekomst op te bouwen. Uiteindelijk bleek ik toch zwanger te zijn en hebben we nu een zoontje. Hij is geweldig, maar heeft helaas de nodige beperkingen, dus ondanks onze kinderwens de knip erin.
Ik denk als je voor jezelf bedenkt hoe je wilt dat je toekomst er in grote lijnen uit ziet, de beslissing een stuk makkelijker wordt. En geen enkele beslissing is fout, want je hebt erover nagedacht en je keuze weloverwogen gemaakt.
donderdag 13 oktober 2022 om 14:31
Nogmaals dank voor het delen van jullie ervaringen en adviezen.
Linksom of rechtsom is het een hele moeilijke beslissing. Toen wij zeven jaar geleden elkaar hebben leren kennen, hebben we allebei uitgesproken dat we op dat moment geen kinderwens hadden. Maar ook dat we niet wisten of en hoe dit eventueel zou veranderen. En dat het in ieder geval belangrijk was dat we er over zouden kunnen praten wanneer hier iets in zou veranderen.
Ik denk dat de kinderwens ontstaan is doordat ik inderdaad deels de zorg heb over de stiefkinderen. Maar ook omdat ik hem een hele leuke vader vind en omdat ik graag ons gezin zou willen uitbreiden met een kindje van hem en mij. Iemand hier zei het ook geloof ik. Ik zou een kindje van hem willen, in onze huidige situatie. Het is niet zo dat het me (bij wijze van) niet kan schelen van wie het komt maar dat ik hoe dan ook een kind wil (zo voelt het in ieder geval).
De beslissing is er hoe dan ook een waar verdriet bij gaat komen. En nee, ik weet dat ik het niet persoonlijk op mag vatten. En we begrijpen elkaar ook echt. Hij begrijpt dat ik toch de wens heb, en hij vindt het ook lastig dat hij mij dit 'ontzegt'. Aan de andere kant is hij heel eerlijk tegen me dus kan ik daar niet boos om worden. En ik begrijp ook waarom zijn behoefte er niet is. Er zijn genoeg uitdagingen bij de huidige kinderen (het autisme spectrum gooit inderdaad nog wat extra uitdagingen in de mix, los van de 'gewone' puberteit), maar daarnaast ook het feit dat de baby/kinder fase langzaam afgelopen is en dat we er veel vrijheid voor terugkrijgen.
We hebben er (gelukkig) geen ruzie over, maar het zijn wel lastige gesprekken waar veel tranen bij komen kijken. Dat maakt het pijnlijk. Hij vindt het ook lastig om mij verdrietig te zien en ik probeer hem dan weer te ontzien. Maar ook over het verdriet moeten we wellicht opener durven zijn.
Linksom of rechtsom is het een hele moeilijke beslissing. Toen wij zeven jaar geleden elkaar hebben leren kennen, hebben we allebei uitgesproken dat we op dat moment geen kinderwens hadden. Maar ook dat we niet wisten of en hoe dit eventueel zou veranderen. En dat het in ieder geval belangrijk was dat we er over zouden kunnen praten wanneer hier iets in zou veranderen.
Ik denk dat de kinderwens ontstaan is doordat ik inderdaad deels de zorg heb over de stiefkinderen. Maar ook omdat ik hem een hele leuke vader vind en omdat ik graag ons gezin zou willen uitbreiden met een kindje van hem en mij. Iemand hier zei het ook geloof ik. Ik zou een kindje van hem willen, in onze huidige situatie. Het is niet zo dat het me (bij wijze van) niet kan schelen van wie het komt maar dat ik hoe dan ook een kind wil (zo voelt het in ieder geval).
De beslissing is er hoe dan ook een waar verdriet bij gaat komen. En nee, ik weet dat ik het niet persoonlijk op mag vatten. En we begrijpen elkaar ook echt. Hij begrijpt dat ik toch de wens heb, en hij vindt het ook lastig dat hij mij dit 'ontzegt'. Aan de andere kant is hij heel eerlijk tegen me dus kan ik daar niet boos om worden. En ik begrijp ook waarom zijn behoefte er niet is. Er zijn genoeg uitdagingen bij de huidige kinderen (het autisme spectrum gooit inderdaad nog wat extra uitdagingen in de mix, los van de 'gewone' puberteit), maar daarnaast ook het feit dat de baby/kinder fase langzaam afgelopen is en dat we er veel vrijheid voor terugkrijgen.
We hebben er (gelukkig) geen ruzie over, maar het zijn wel lastige gesprekken waar veel tranen bij komen kijken. Dat maakt het pijnlijk. Hij vindt het ook lastig om mij verdrietig te zien en ik probeer hem dan weer te ontzien. Maar ook over het verdriet moeten we wellicht opener durven zijn.
donderdag 13 oktober 2022 om 14:37
https://npokennis.nl/longread/7559/wat- ... orm=googleSweetFirefly schreef: ↑13-10-2022 11:43Graag een bron om dit te onderschrijven als je dit zo stellig als feit brengt.
In ovenstaande link staat niet dat het per generatie erger wordt (waren ook niet mijn woorden).
Maar in de link, onder punt 2, staat wel dat de kans op autisme 40 tot 60% groter is als je broers/zussen ook autisme hebben.
de wereld wacht om ontdekt te worden
donderdag 13 oktober 2022 om 14:43
Ja, dat ontken ik ook zeker niet hoor.
Moet er altijd een beetje om gniffelen.
Stel mij dan een midlifecrisis voor. Man wil jongere vriendin, feesten, sportauto enz. Zit hij 5 jaar later in de luiers en nog eens 5 jaar later in de indoorspeeltuin.
Maar goed, dit is geheel mijn interpretatie.
En ja, kinderen zijn in een bepaald opzicht een last. Een leuke last(meestal), dat wel. Maar ze hebben altijd aandacht/verzorging/begeleiding nodig. En ik hoor het om mij heen van tweede-leg-vaders dat ze het op deze leeftijd veel zwaarder en vermoeiender vinden.
Er zijn er een aantal (vertelde mijn man weleens na een mannen-avondje) die zeggen dat ze het kindje nooit zouden willen missen, maar als ze nog eens de keuze hadden gehD, hadden ze er niet voor gekozen.
*wat ik trouwens ook een beetje "sneu" vind is uit alle reacties die zijn gegeven juist dit zinnetje eruit halen.
Lijkt me een gevalletje "lange tenen".
Of ben je zelf een 50+ papa van jonge kinderen?
thanx wijzigde dit bericht op 13-10-2022 14:53
27.51% gewijzigd
de wereld wacht om ontdekt te worden
donderdag 13 oktober 2022 om 14:49
Ben ik wel met je eens hoor.Lila-Linda schreef: ↑13-10-2022 13:08klopt, kinderen zijn niet zaligmakend.
Maar de kans, dat je je hele leven een pijnlijke plek houdt, omdat je altijd blijft bedenken: wat als...
is groot
TO's vriendinnen krijgen nu kinderen, dus nu doet het pijn
Over 25 jaar komen de eerste kleinkinderen, komt de pijn weer
etc
Maar hier loopt inmiddels een puber rond. Hebben we huisje, boompje beestje, geen vuiltje aan de lucht.
En toch.... ook hier komen "wat-als" gevoelens.
Wat als....
Ik geen kind had gehad en dan de wereld was over gereisd?
Ik misschien wel was geëmigreerd?
Ik mijn relatie had verbroken en een wild leven was gaan leiden?
Ik een tiny house zou nemen i.p.v. ons huidige huis?
Je begrijpt, de wat-als komt overal voor. Aan de ene kant en aan de andere kant
de wereld wacht om ontdekt te worden
donderdag 13 oktober 2022 om 15:07
dat het steeds erger werd, was wel de stelling van Mariathanx schreef: ↑13-10-2022 14:37https://npokennis.nl/longread/7559/wat- ... orm=google
In ovenstaande link staat niet dat het per generatie erger wordt (waren ook niet mijn woorden).
Maar in de link, onder punt 2, staat wel dat de kans op autisme 40 tot 60% groter is als je broers/zussen ook autisme hebben.
MariaDeJong schreef: ↑13-10-2022 10:20
Denk hier goed over na. Weet ook dat dat autisme met iedere nieuw gebakken generatie erger wordt.
donderdag 13 oktober 2022 om 15:08
je zou het leven 2x moeten kunnen doen, 1x met, 1x zonderthanx schreef: ↑13-10-2022 14:49Ben ik wel met je eens hoor.
Maar hier loopt inmiddels een puber rond. Hebben we huisje, boompje beestje, geen vuiltje aan de lucht.
En toch.... ook hier komen "wat-als" gevoelens.
Wat als....
Ik geen kind had gehad en dan de wereld was over gereisd?
Ik misschien wel was geëmigreerd?
Ik mijn relatie had verbroken en een wild leven was gaan leiden?
Ik een tiny house zou nemen i.p.v. ons huidige huis?
Je begrijpt, de wat-als komt overal voor. Aan de ene kant en aan de andere kant
donderdag 13 oktober 2022 om 15:11
Ik ben een 35 jarige moeder van een geweldige 9 jarige dochter.thanx schreef: ↑13-10-2022 14:43Ja, dat ontken ik ook zeker niet hoor.
Moet er altijd een beetje om gniffelen.
Stel mij dan een midlifecrisis voor. Man wil jongere vriendin, feesten, sportauto enz. Zit hij 5 jaar later in de luiers en nog eens 5 jaar later in de indoorspeeltuin.
Maar goed, dit is geheel mijn interpretatie.
En ja, kinderen zijn in een bepaald opzicht een last. Een leuke last(meestal), dat wel. Maar ze hebben altijd aandacht/verzorging/begeleiding nodig. En ik hoor het om mij heen van tweede-leg-vaders dat ze het op deze leeftijd veel zwaarder en vermoeiender vinden.
Er zijn er een aantal (vertelde mijn man weleens na een mannen-avondje) die zeggen dat ze het kindje nooit zouden willen missen, maar als ze nog eens de keuze hadden gehD, hadden ze er niet voor gekozen.
*wat ik trouwens ook een beetje "sneu" vind is uit alle reacties die zijn gegeven juist dit zinnetje eruit halen.
Lijkt me een gevalletje "lange tenen".
Of ben je zelf een 50+ papa van jonge kinderen?
Mijn man is 56 en allesbehalve sneu. Ik geloof best dat er vaders (en moeders) zijn die met de kennis van nu niet meer aan kinderen zouden beginnen. Dat staat verder los van leeftijd en/of de hoeveelste leg het is lijkt mij zo. Ik zou juist denken dat als je al vader bent dat de kans dat je spijt krijgt van je beslissing kleiner is. Omdat je dan weet waar je aan begint.
donderdag 13 oktober 2022 om 15:19
maar het is natuurlijk erg dubbelDestiny schreef: ↑13-10-2022 15:11Ik ben een 35 jarige moeder van een geweldige 9 jarige dochter.
Mijn man is 56 en allesbehalve sneu. Ik geloof best dat er vaders (en moeders) zijn die met de kennis van nu niet meer aan kinderen zouden beginnen. Dat staat verder los van leeftijd en/of de hoeveelste leg het is lijkt mij zo. Ik zou juist denken dat als je al vader bent dat de kans dat je spijt krijgt van je beslissing kleiner is. Omdat je dan weet waar je aan begint.
als een man niet een 2e, (jongere!) vrouw had getroffen, was het bij de eerste twee kindjes gebleven. Hij krijgt de 2e leg vooral omdat zij dat wil. Omdat hij erg van haar houdt.
Terwijl zijn vrienden allemaal hun vrijheid terughebben, weekendjes weggaan. Uiteten zonder oppas te regelen etc. Gaat hij weer naar zwemles. Ik vond die tijd leuk, maar ben ook erg blij, dat hij achter me ligt. En dat is de meewarigheid die mij treft, als ik een oudere man met 2e leg zie.
donderdag 13 oktober 2022 om 15:29
Dat hoeft toch niet zo te zijn? Om te besluiten meer kinderen te krijgen moet je dat beiden willen. Zo iemand als Elon Musk zoekt het bijvoorbeeld juist op. Niet dat ik dat een geweldig voorbeeld vind. Maar hij heeft geen tweede, derde, enz. leg om die reden.Lila-Linda schreef: ↑13-10-2022 15:19maar het is natuurlijk erg dubbel
als een man niet een 2e, (jongere!) vrouw had getroffen, was het bij de eerste twee kindjes gebleven. Hij krijgt de 2e leg vooral omdat zij dat wil. Omdat hij erg van haar houdt.
Terwijl zijn vrienden allemaal hun vrijheid terughebben, weekendjes weggaan. Uiteten zonder oppas te regelen etc. Gaat hij weer naar zwemles. Ik vond die tijd leuk, maar ben ook erg blij, dat hij achter me ligt. En dat is de meewarigheid die mij treft, als ik een oudere man met 2e leg zie.
Ik vind het jammer die vooroordelen. Niet alleen over de tweede leg. Maar ook meteen over al het oppervlakkige wat mensen zien.
donderdag 13 oktober 2022 om 15:34
maar hij wilde eigenlijk maar 2 kinderen, die volgende zijn er gekomen, omdat mevrouw 2 dan gelukkig wordt. En omdat zij gelukkig is, is hij gelukkig
Of, (zoals TO) als ze geen kinderwens vervult ziet gaan, gaat ze bij hem weg.
Het is niet een hele eerlijke, open keus
Het zal vast voorkomen, dat hij er liefst3 wilde, en huwelijk op de klippen liep, voor de derde er was. Het kan wel. Maar vaak zie je, dat het gezin al compleet was. Vaak man al gesteriliseerd etc.
donderdag 13 oktober 2022 om 15:39
Goed te lezen dat je het blijkbaar toch niet persoonlijk neemt dat hij geen kinderen meer wil, want uit je OP bleek dat eigenlijk wel.
Ik heb ook in die situatie gestaan maar dan aan de andere kant. Plots wou mijn partner wel kinderen terwijl ik van in het begin had aangegeven dat 1 kind uit een gebroken gezin genoeg was. Ik wou absoluut geen ‘2de leg’. Met niemand. We zijn als vrienden uit elkaar gegaan.
Ik kan je vriend eigenlijk alleen maar gelijk geven. Maar ik begrijp jouw dilemma volledig. En het kan natuurlijk perfect dat je eerst geen kinderwens hebt en nadien wel. Je gaat er zelf moeten uitkomen, wij kunnen daar geen raad over geven. Is je kinderwens heel erg sterk of is jullie relatie sterker? Moeilijk hoor.
Ik heb ook in die situatie gestaan maar dan aan de andere kant. Plots wou mijn partner wel kinderen terwijl ik van in het begin had aangegeven dat 1 kind uit een gebroken gezin genoeg was. Ik wou absoluut geen ‘2de leg’. Met niemand. We zijn als vrienden uit elkaar gegaan.
Ik kan je vriend eigenlijk alleen maar gelijk geven. Maar ik begrijp jouw dilemma volledig. En het kan natuurlijk perfect dat je eerst geen kinderwens hebt en nadien wel. Je gaat er zelf moeten uitkomen, wij kunnen daar geen raad over geven. Is je kinderwens heel erg sterk of is jullie relatie sterker? Moeilijk hoor.
donderdag 13 oktober 2022 om 16:28
Ja inderdaad!
Geen motto
donderdag 13 oktober 2022 om 17:44
Dit gevoel is herkenbaar voor mij. Ik heb geen ervaring met stiefkinderen en ik weet niet op welke leeftijd ze in je leven zijn gekomen, maar ik kan je wel het volgende meegeven. Als je met een kleine baby zit staat je leven compleet op zijn kop en leer je je partner, zelfs na zoveel jaren, ook weer op een hele andere manier kennen. Dit kan leuk zijn, maar ook een gigantische domper.JuffrouwMien schreef: ↑13-10-2022 14:31Maar ook omdat ik hem een hele leuke vader vind en omdat ik graag ons gezin zou willen uitbreiden met een kindje van hem en mij. Iemand hier zei het ook geloof ik. Ik zou een kindje van hem willen, in onze huidige situatie. Het is niet zo dat het me (bij wijze van) niet kan schelen van wie het komt maar dat ik hoe dan ook een kind wil (zo voelt het in ieder geval).
Zeker als je al zo lang bij elkaar bent, kan het lastig zijn om te accepteren dat sommige minder leuke kanten in die hele stressvolle periode boven komen. Zelf verander je waarschijnlijk ook wel wat.
Kortom, je bent na al die jaren eigenlijk zo op elkaar ingespeeld en dat is in 1 klap weg. Persoonlijk vond ik dat lastig om mee om te gaan. Vrienden van ons liepen toevallig tegen precies hetzelfde aan.
Ik denk dat het misschien ook goed is om realistisch te bedenken hoe je leven eruit zou zien met 2 pubers en een baby.
donderdag 13 oktober 2022 om 21:12
En totaal niet wenselijk in de situatie van TS, lijkt me.Rooss4.0 schreef: ↑13-10-2022 09:44Poeh, dit vind ik een hele lastige. Ik had nooit de wens om moeder te worden maar toen het zich eenmaal aandiende was het beslist niet te onderdrukken. Zo'n diepgeworteld verlangen naar iets waarvan ik eigenlijk nog helemaal niet wist wat het was.
Als ik puur het verstand zou laten spreken zou ik in jouw geval blij zijn met wat ik heb, wie verzekert jou ervan dat je een nieuwe partner gaat vinden binnen afzienbare tijd waar je een gezin mee kunt starten.
Maar dit is natuurlijk geen zuivere verstandskwestie.
Er is nog een tussenweg maar die is wel bijzonder. Ik ken iemand die binnen haar relatie zwanger werd van een donor. Hij wilde geen vader meer worden, zij wel héél graag moeder. Hij vond het prima dat zij deze weg bewandelde maar nam absoluut geen verantwoordelijkheid voor haar kindje. Het is een poosje goed en harmonieus gegaan en hij nam toch wel een stukje vaderrol op zich maar de relatie hield uiteindelijk geen stand.
Ik wens jullie sterkte en wijsheid toe.
donderdag 13 oktober 2022 om 21:33
Haha ik ook! Het sneue zit hem niet in de leeftijd voor mij. Het is meer dat zo’n man misschien dacht ik zit in een sleur, we hebben geen seks meer, ik word geleefd, ik word oud.Lila-Linda schreef: ↑13-10-2022 12:25sneu is misschien niet juiste woord, maar ik heb ook altijd wat medelijden
En dan verschijnt een nieuwe vrouw, die vindt hem wel aantrekkelijk en hij haar, hij voelt zich weer jong en knap. Dit is heel anders, dit is echt!
Tien jaar later: different couch, same shit, en nog een paar kinderen erbij. Dat is best sneu.
donderdag 13 oktober 2022 om 23:23
Helaas is hier geen middenweg, iemand zal dus de eigen wens moeten laten varen. Alles overziend vind ik dat van man een minder groot offer wordt gevraagd dan van TO. Een onvervulde kinderwens draag je de rest van je leven met je mee en kan nooit meer rechtgezet worden. Bovendien heeft hij makkelijk praten want hij heeft al twee kinderen. Daarbij komt nog dat hij een relatie is begonnen met een vrouw die nog geen kinderen had, als hij er echt geen meer had gewild had hij dat direct moeten zeggen. Een extra kind heeft wellicht niet zijn voorkeur maar het is niet het eind van de wereld, hij is niet heel oud en het is een diepe en legitieme wens van de vrouw waarvan hij houdt.
donderdag 13 oktober 2022 om 23:56
Waarom eigenlijk?Underhype schreef: ↑13-10-2022 23:23Helaas is hier geen middenweg, iemand zal dus de eigen wens moeten laten varen. Alles overziend vind ik dat van man een minder groot offer wordt gevraagd dan van TO. Een onvervulde kinderwens draag je de rest van je leven met je mee en kan nooit meer rechtgezet worden. Bovendien heeft hij makkelijk praten want hij heeft al twee kinderen. Daarbij komt nog dat hij een relatie is begonnen met een vrouw die nog geen kinderen had, als hij er echt geen meer had gewild had hij dat direct moeten zeggen. Een extra kind heeft wellicht niet zijn voorkeur maar het is niet het eind van de wereld, hij is niet heel oud en het is een diepe en legitieme wens van de vrouw waarvan hij houdt.
Wél de kind heeft ook nogal gevolgen, je doet daar tamelijk lichtzinnig over.
Een kind kan aanvoelen dat het met helemaal de voorkeur had/ter wereld is gekomen omdat het niet het einde van de wereld is. En dat kan ook niet rechtgezet worden.
vrijdag 14 oktober 2022 om 00:20
andnowwedance schreef: ↑13-10-2022 23:56Waarom eigenlijk?
Wél de kind heeft ook nogal gevolgen, je doet daar tamelijk lichtzinnig over.
Een kind kan aanvoelen dat het met helemaal de voorkeur had/ter wereld is gekomen omdat het niet het einde van de wereld is. En dat kan ook niet rechtgezet worden.
Er kan ontzettend veel mis gaan in het leven van een kind maar om daarom je kinderwens maar in de ijskast te zetten slaat compleet nergens op. En als man gaat afwegen wat hij de doorslag laat geven en toch voor kind nr 3 kiest, is het alsnog een door hem gewenst kind. Er worden zoveel kinderen geboren waarbij het voor één van de ouders op zich niet had gehoeven. Die worden echt niet allemaal ongelukkig.
vrijdag 14 oktober 2022 om 00:39
Dat laatste beweer ik geenszins.Underhype schreef: ↑14-10-2022 00:20Er kan ontzettend veel mis gaan in het leven van een kind maar om daarom je kinderwens maar in de ijskast te zetten slaat compleet nergens op. En als man gaat afwegen wat hij de doorslag laat geven en toch voor kind nr 3 kiest, is het alsnog een door hem gewenst kind. Er worden zoveel kinderen geboren waarbij het voor één van de ouders op zich niet had gehoeven. Die worden echt niet allemaal ongelukkig.
Partner van TS heeft totaal geen kinderwens meer, dat is tamelijk resoluut en een stuk gedecideerder dan "had op zich niet gehoeven".
Als hij toch overstag zou gaan, is dat een dusdanig grote omschakeling dat ik me zou afvragen of dat wel oprecht is en niet vanuit bv een angst om TS kwijt te raken.
Niemand zegt verder dat TS de kinderwens in de ijskast moet zetten. Geen kinderen krijgen terwijl je ze wel wilt is nogal een omschakeling, net als de omgekeerde situatie.
Maar dan kan een logische conclusie zijn dat dit niet verenigbaar is.
vrijdag 14 oktober 2022 om 08:09
Waarom heb je medelijden met mensen die iets doen wat ze zelf graag wilden .Lila-Linda schreef: ↑13-10-2022 12:25sneu is misschien niet juiste woord, maar ik heb ook altijd wat medelijden
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
