Relaties
alle pijlers
Kinderwens in samengesteld gezin
donderdag 13 oktober 2022 om 09:10
Hi all,
Ik ben nieuw hier, maar wel een regelmatige meelezer. Ik ben heel benieuwd naar andere ervaringen dus toch maar besloten zelf ook eens iets te posten.
Ik ben inmiddels 7 jaar samen met mijn vriend, sinds 2 jaar zijn we verloofd. Uit een eerdere relatie heeft hij 2 dochters, van inmiddels 11 en 14 jaar oud. Het stiefmoederschap vind ik leuk, spannend maar ook ontzettend uitdagend. Het gaat met vallen en opstaan, zoals bij veel samengestelde gezinnen. De twee meiden zijn allebei gediagnostiseerd met autisme, waar met name de oudste veel last van heeft, zeker nu in de puberteit. Het gaat echter goed, we kunnen het goed met elkaar vinden. Ook met de moeder is er een goede band, we hebben een gezamenlijke groepsapp, verjaardagen en sinterklaas worden met zijn allen gevierd. We wonen bij elkaar in de buurt, de meiden kunnen zelf met de fiets tussen ons en moeder op en neer komen nu ze wat ouder zijn.
Ik heb vroeger zelf nooit een kinderwens gehad. Voor mijn huidige relatie heb ik echter ook nooit een relatie gehad waarin dit (al) aan de orde was. Sinds een jaar of twee merk ik echter toch wel het wat kriebelt. Ik zou heel graag met mijn vriend een kindje willen. Echter heeft mijn vriend totaal geen kinderwens meer. Hij is tevreden met de twee die hij heeft en heeft totaal geen zin meer om nog een keer ‘opnieuw’ te beginnen. Mijn vriend is 42 en zelf ben ik 37 jaar oud.
Alhoewel ik absoluut begrijp waar hij vandaan komt, heb ik het hier moeilijk mee. Ik vind het heel jammer dat hij niet de behoefte heeft met mij ons gezin uit te breiden. We hebben al veel gesprekken er over gehad, maar we lijken er niet uit te komen. Voor mezelf probeer ik uit te vinden welke wens groter is: samen blijven met mijn vriend en stiefdochters waar ik absoluut stapelgek op ben. Of blijft de wens voor een kindje bestaan en krijg ik spijt als ik me bij het standpunt van mijn vriend neer leg?
Ik ben dus heel benieuwd of er hier mensen zijn met ervaringen met eigen kinderwens in samengestelde gezinnen. Heb je je eigen kinderwens opzij gezet? Of wat had je gedaan als jij een wens had maar je partner niet?
Ik ben nieuw hier, maar wel een regelmatige meelezer. Ik ben heel benieuwd naar andere ervaringen dus toch maar besloten zelf ook eens iets te posten.
Ik ben inmiddels 7 jaar samen met mijn vriend, sinds 2 jaar zijn we verloofd. Uit een eerdere relatie heeft hij 2 dochters, van inmiddels 11 en 14 jaar oud. Het stiefmoederschap vind ik leuk, spannend maar ook ontzettend uitdagend. Het gaat met vallen en opstaan, zoals bij veel samengestelde gezinnen. De twee meiden zijn allebei gediagnostiseerd met autisme, waar met name de oudste veel last van heeft, zeker nu in de puberteit. Het gaat echter goed, we kunnen het goed met elkaar vinden. Ook met de moeder is er een goede band, we hebben een gezamenlijke groepsapp, verjaardagen en sinterklaas worden met zijn allen gevierd. We wonen bij elkaar in de buurt, de meiden kunnen zelf met de fiets tussen ons en moeder op en neer komen nu ze wat ouder zijn.
Ik heb vroeger zelf nooit een kinderwens gehad. Voor mijn huidige relatie heb ik echter ook nooit een relatie gehad waarin dit (al) aan de orde was. Sinds een jaar of twee merk ik echter toch wel het wat kriebelt. Ik zou heel graag met mijn vriend een kindje willen. Echter heeft mijn vriend totaal geen kinderwens meer. Hij is tevreden met de twee die hij heeft en heeft totaal geen zin meer om nog een keer ‘opnieuw’ te beginnen. Mijn vriend is 42 en zelf ben ik 37 jaar oud.
Alhoewel ik absoluut begrijp waar hij vandaan komt, heb ik het hier moeilijk mee. Ik vind het heel jammer dat hij niet de behoefte heeft met mij ons gezin uit te breiden. We hebben al veel gesprekken er over gehad, maar we lijken er niet uit te komen. Voor mezelf probeer ik uit te vinden welke wens groter is: samen blijven met mijn vriend en stiefdochters waar ik absoluut stapelgek op ben. Of blijft de wens voor een kindje bestaan en krijg ik spijt als ik me bij het standpunt van mijn vriend neer leg?
Ik ben dus heel benieuwd of er hier mensen zijn met ervaringen met eigen kinderwens in samengestelde gezinnen. Heb je je eigen kinderwens opzij gezet? Of wat had je gedaan als jij een wens had maar je partner niet?
vrijdag 14 oktober 2022 om 09:29
Hele diepe zucht. Bijzonder ook dat iemand wordt aangewreven dat een voorkeur van zeven jaar geleden onderhevig is aan verandering.Sjaantje37 schreef: ↑14-10-2022 08:50Toen je in deze relatie stapte had je geen kinderwens en nu na 7 jaar wel.
Je bent 37 jaar als je op zoek moet naar een nieuwe partner om je opspelende kinderwens mee te vervullen dan moet je nu echt wel stappen zetten.
vrijdag 14 oktober 2022 om 09:44
Maar er zijn een aantal dingen anders in de huidige situatie tov een kind samen krijgen.
Jullie zijn nu een part time gezin, waarbij de kinderen qua tijd en verantwoordelijkheid compleet verdeeld worden over meerdere mensen. Bovendien waren zijn kinderen qua echt volledig meemaken en beleven al wat ouder.
Dat is op geen enkele manier te vergelijken met 100% zelf verantwoordelijk zijn voor een kind dat van jullie is (en waarvan de vader het ook niet echt wil). Een kind van jezelf kun je nooit maar dan ook nooit van zeggen, ik ben moe, het komt me even niet uit. Nu weet je met deze meiden dat ze om de zoveel dagen naar de moeder gaan, dus alles wat je in de planning hebt liggen, kun je dan doen. De tijd samen beleven met je man, kun je dan doen. Maar er is niemand die een gezamenlijk kind van jullie elke zoveel dagen komt ophalen, zodat jullie even kunnen bijtanken en aan elkaar toe kunnen komen.
De praktijk is zoveel weerbarstiger. Een kleine baby die al nachentlang spookt, jij die al nachtelang geen oog dicht hebt gedaan, jullie zijn daardoor allebei nogal on edge (geloof me, dat is de praktijk, minstens zo vaak als dat je zit te genieten) en dan zijn zijn puberdochters er ook, bozig omdat de baby herrie maakt en het hele gezin staat op ontploffen. Dat is echt niet het romantische plaatje wat jij voor je ziet. Zeker die eerste jaren niet. Vooropgesteld dat je een gezond kindje krijgt, want jullie zijn toch al ouder.
vrijdag 14 oktober 2022 om 09:45
Voorkeur kan veranderen dat wil nog niet zeggen dat je daar aan toe moet geven.
De man wil niet, voor de al aanwezige kinderen is het zelden positief en voor zo'n tweede leg nakomertje is het meestal ook niet zo gezellig om alleen op te groeien, terwijl papa al in zijn volgende levensfase is aanbeland.
vrijdag 14 oktober 2022 om 09:56
Het hoeft niet nee, maar om het nou af te doen als "een gevoel dat nog even opborrelt"?72Jelle schreef: ↑14-10-2022 09:45Voorkeur kan veranderen dat wil nog niet zeggen dat je daar aan toe moet geven.
De man wil niet, voor de al aanwezige kinderen is het zelden positief en voor zo'n tweede leg nakomertje is het meestal ook niet zo gezellig om alleen op te groeien, terwijl papa al in zijn volgende levensfase is aanbeland.
Dat ze nu een band heeft met haar stiefkinderen maakt het een lastige beslissing maar maakt niet dat het er niet op neer zou mogen komen dat het toch een deal-breaker is. Het kan nou eenmaal stuklopen met de nieuwe partner. Als dat risico voor de kinderen onaanvaardbaar is had hij single moeten blijven.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
vrijdag 14 oktober 2022 om 11:46
De beslissing die we hebben te nemen, is er een waar sowieso verdriet en pijn bij komt kijken. Laat ik eerst even voorop stellen dat ik nooit in de situatie wil komen dat ik tegen mijn vriend zou zeggen 'als je geen kind van me wil, ga ik bij je weg'. Gelukkig zijn de gesprekken die we hebben genuanceerder dan dat.
Echter is er hoe dan ook, bij welke beslissing er ook genomen wordt, iemand die tegen zijn eigen gevoel in moet gaan. Als ik mijn wens moet laten varen, is dat pijnlijk. Als hij in mijn wens 'moet' mee gaan, is er een kans dat hij dit mij later kwalijk gaat nemen.
De meest verdrietige keuze, in mijn ogen, is nog steeds als we er voor zouden kiezen dat we hierdoor niet meer samen kunnen blijven. Want dat is een scenario dat in ieder geval tegen onze beide gevoelens in gaat. Ook al zouden we rationeel begrijpen waarom we de keuze maken, het is er een waar ik eigenlijk niet eens aan durf te denken.
Zeven jaar geleden had ik geen kinderwens. En, als ik eerlijk ben, zou ik eigenlijk ook liever willen dat dit gevoel niet was 'opgeborreld'. Dan had ik nu niet in deze ingewikkelde situatie gezeten. Ik denk er vaak over na of ik dit gevoel ook zou hebben als er geen stiefkinderen waren. Zou ik dan ook de wens hebben gehad? Of komt de wens wellicht ook voort uit jaloezie? Doordat ik zie wat voor een mooie band er is tussen hem en zijn kinderen. Maar als ik eerlijk ben, weet ik dat gewoon niet. Ik weet niet waarom ik de wens heb gekregen, ik weet alleen dat het zo is.
Wel vind ik het heel fijn om hier objectieve meningen en ervaringen te lezen. Dat is anders dan het er over hebben met vrienden. Zet alles goed in perspectief. Nogmaals dank daarvoor
.
Echter is er hoe dan ook, bij welke beslissing er ook genomen wordt, iemand die tegen zijn eigen gevoel in moet gaan. Als ik mijn wens moet laten varen, is dat pijnlijk. Als hij in mijn wens 'moet' mee gaan, is er een kans dat hij dit mij later kwalijk gaat nemen.
De meest verdrietige keuze, in mijn ogen, is nog steeds als we er voor zouden kiezen dat we hierdoor niet meer samen kunnen blijven. Want dat is een scenario dat in ieder geval tegen onze beide gevoelens in gaat. Ook al zouden we rationeel begrijpen waarom we de keuze maken, het is er een waar ik eigenlijk niet eens aan durf te denken.
Zeven jaar geleden had ik geen kinderwens. En, als ik eerlijk ben, zou ik eigenlijk ook liever willen dat dit gevoel niet was 'opgeborreld'. Dan had ik nu niet in deze ingewikkelde situatie gezeten. Ik denk er vaak over na of ik dit gevoel ook zou hebben als er geen stiefkinderen waren. Zou ik dan ook de wens hebben gehad? Of komt de wens wellicht ook voort uit jaloezie? Doordat ik zie wat voor een mooie band er is tussen hem en zijn kinderen. Maar als ik eerlijk ben, weet ik dat gewoon niet. Ik weet niet waarom ik de wens heb gekregen, ik weet alleen dat het zo is.
Wel vind ik het heel fijn om hier objectieve meningen en ervaringen te lezen. Dat is anders dan het er over hebben met vrienden. Zet alles goed in perspectief. Nogmaals dank daarvoor
.
vrijdag 14 oktober 2022 om 12:05
Als je besluit dat samen blijven belangrijker is dan jouw kinderwens (waarvan de vervulling natuurlijk sowieso niet gegarandeerd is), dan moet je er op termijn voor kiezen om actief te gaan verwerken dat je geen kinderen zult krijgen. Hoe? Door jezelf steeds weer voor te houden dat dit een verdrietige, maar bewuste beslissing is en dat je het leven zoals het nu is ook heel erg waardeert. Misschien ook met behulp van een professional voor een paar gesprekken. Zodat je dit voor jezelf kunt afsluiten. Je bent geen willoos "slachtoffer" van een kinderwens, als je die eigenlijk liever niet had gehad. Je kunt je eigen gedachten sturen.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
vrijdag 14 oktober 2022 om 12:18
Als je heel rationeel nadenkt, dan is jouw kinderwens er 1 alleen van jouzelf. Je partner wil het niet en hoe staan zijn kinderen daar tegenover?
Heel eerlijk denk ik dat je pas gekomen kinderwens misschien ontstaan is door het verstrijken van de tijd en het besef dat je bijna op het punt beland bent dat het niet reëel gezien niet meer mogelijk is door leeftijd en gezinssamenstelling. Althans, als ik naar mezelf kijk herken ik wel iets. Ik had een kinderwens toen ik ongeveer 30 was... daarna besloten bij mijn man te blijven en rond mijn 38e kwam het nog even terug. Zo'n gevoel van ja... nu of nooit. Het was voor mij meer een lichamelijk gevoel dan iets wat ik echt diep van binnen wilde... anders had ik er op mijn 30e wel voor gegaan. Dus ik keek er altijd naar als "gewoon" opspelende hormonen. Je lichaam die iets aangeeft wat waarschijnlijk iets natuurlijks iets. Op die manier heb ik het ook bekeken en "verwerkt". Dat laatste vind ik een groot woord want het was gewoon een weloverwogen keuze van mij. Luister ik naar mijn lichaam of naar mijn hoofd...
Ik hoop dat je eruit komt samen. En wat de keuze ook zal zijn dat de ene partner het de andere nooit zal verwijten. Ik neem het mijn man nooit kwalijk dat hij geen kinderen meer wilde met mij. Die tijd had hij gehad en wij genoten samen van de vrijheid van kinderloos zijn samen, en dat doen we nog steeds.
Heel eerlijk denk ik dat je pas gekomen kinderwens misschien ontstaan is door het verstrijken van de tijd en het besef dat je bijna op het punt beland bent dat het niet reëel gezien niet meer mogelijk is door leeftijd en gezinssamenstelling. Althans, als ik naar mezelf kijk herken ik wel iets. Ik had een kinderwens toen ik ongeveer 30 was... daarna besloten bij mijn man te blijven en rond mijn 38e kwam het nog even terug. Zo'n gevoel van ja... nu of nooit. Het was voor mij meer een lichamelijk gevoel dan iets wat ik echt diep van binnen wilde... anders had ik er op mijn 30e wel voor gegaan. Dus ik keek er altijd naar als "gewoon" opspelende hormonen. Je lichaam die iets aangeeft wat waarschijnlijk iets natuurlijks iets. Op die manier heb ik het ook bekeken en "verwerkt". Dat laatste vind ik een groot woord want het was gewoon een weloverwogen keuze van mij. Luister ik naar mijn lichaam of naar mijn hoofd...
Ik hoop dat je eruit komt samen. En wat de keuze ook zal zijn dat de ene partner het de andere nooit zal verwijten. Ik neem het mijn man nooit kwalijk dat hij geen kinderen meer wilde met mij. Die tijd had hij gehad en wij genoten samen van de vrijheid van kinderloos zijn samen, en dat doen we nog steeds.
vrijdag 14 oktober 2022 om 12:26
Mijn ex wilde ook zeker geen kinderen meer. Zijn nieuwe vriendin heeft gezegd: "ik wil nog kinderen. Als jij die niet wil stopt het hier."
Hij ging overstag maar ik hoor via via dat het hem wel zwaar valt. Ik hoor ook via via dat zij een tweede wil.
Ik hoop echt voor dat kindje dat die relatie standhoudt.
Bezint eer ge begint zou ik zeggen. Maar goed, afscheid nemen van een kinderwens doe je ook niet zomaar.
Hij ging overstag maar ik hoor via via dat het hem wel zwaar valt. Ik hoor ook via via dat zij een tweede wil.
Ik hoop echt voor dat kindje dat die relatie standhoudt.
Bezint eer ge begint zou ik zeggen. Maar goed, afscheid nemen van een kinderwens doe je ook niet zomaar.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
vrijdag 14 oktober 2022 om 13:39
Ik zie om me heen dat er idd wel oudere mannen kiezen voor het vaderschap. Of zelfs hele jonge mannen, waarvan je denkt, wat is de haast. Maar in veel van die gevallen zie ik ook dat de zorgrol voor 75% bij de moeder ligt. De vader is er meer voor de leuk en de moeder vaker voor al de rest. Kijk, als je (als man óf vrouw) een keuze kan maken, waarbij je weet dat je vooral de leuke kanten kunt pakken en de minder leuke dingen over kan laten aan een ander, dan is het idd makkelijker kiezen. Als je er weinig voor hoeft te laten en je leven een beetje kunt blijven leven zoals je altijd deed.Destiny schreef: ↑13-10-2022 15:11Ik ben een 35 jarige moeder van een geweldige 9 jarige dochter.
Mijn man is 56 en allesbehalve sneu. Ik geloof best dat er vaders (en moeders) zijn die met de kennis van nu niet meer aan kinderen zouden beginnen. Dat staat verder los van leeftijd en/of de hoeveelste leg het is lijkt mij zo. Ik zou juist denken dat als je al vader bent dat de kans dat je spijt krijgt van je beslissing kleiner is. Omdat je dan weet waar je aan begint.
Maar aangezien veel vrouwen (logisch) een man willen die 50/50 in die zorg betrokken is, waarvan het helemaal niet vanzelfsprekend is dat ze haar baan gedeeltelijk opzegt en naar veel minder uren toegaat, waarbij de verwachting is dat kinderen en huishouden samen gedaan worden, etc. dan is de keuze voor een kind waarbij je weer veel moet plannen/afstemmen/ minder uren maken, racen van en naar de opvang, minder inkomen, slapeloze nachten waar je allebei evenveel verantwoordelijk voor bent, ineens een stuk minder aantrekkelijk als je die fase al ruim achter je hebt liggen. Je kunt bijna weer weekend weg/op vakantie wanneer je wil en dan ineens word je leven weer gedicteerd door het leven en ritme van je kind, schoolprogramma's etc.
vrijdag 14 oktober 2022 om 13:52
Dat zou best mee kunnen spelen en ook herkenbaar voor mezelf. Toen ik achterin de dertig raakte, heb ik met mijn toenmalige relatie ook een moment gehad waarop het thema kinderwens ook vrij actueel werd. Dat werd voor mij vooral ook ingegeven door het nu of nooit gevoel. Want na mijn 40e was voor mij uberhaupt uitgesloten, dus áls, dan wel dan. Het heeft me een aantal maanden bezig gehouden, maar toch heel bewust gekozen om tevreden te zijn en te blijven met mijn leven. Er was ooit een hele bewuste reden en ontbrekend gevoel waarom ik het niet wilde en deze gevoelens waren helemaal niet rationeel. Het waren letterlijk hormonale opvliegers, want onder alles wist ik dat ik al die dingen niet wilde opgeven. Ik genoot van de relatieve vrijheid en rust. Ook al was ik bereid om het aan de kant te schuiven. Had ik mijn hormonen laten regeren, dan zou ik waarschijnlijk keuzes hebben gemaakt waar ik achteraf spijt van zou hebben gekregen, maar die niet meer terug te draaien waren en die nog jaren en jaren en jaren zouden doorspelen in mijn leven.MrsMorrison schreef: ↑14-10-2022 12:18Heel eerlijk denk ik dat je pas gekomen kinderwens misschien ontstaan is door het verstrijken van de tijd en het besef dat je bijna op het punt beland bent dat het niet reëel gezien niet meer mogelijk is door leeftijd en gezinssamenstelling.
Ik neem aan dat iij ook ooit heel bewust voelde waarom je geen kinderen wilde. Wat je er niet leuk aan leek, waardoor het je niet over de streep trok. Wat is daarin dan zo veranderd?
vrijdag 14 oktober 2022 om 14:47
Ik zou nooit een diep verlangen of wens opgeven voor een partner. Mijn uitgangspunt is dat ik met meerdere mensen een goede relatie kan hebben. Er is niet maar 1 ware. En kinderwens kan een oerkracht zijn of worden. Ik zou daar gevolg aangeven. En de gevolgen daarvan accepteren.
Als partner van iemand die een diep verlangen of grote wens heeft zou ik me overigens hardop vragen of ik dan wel een goede match ben voor die ander, wetende dat ik die ander dus niet kan helpen bij het vervullen van een wens of verlangen wat zo belangrijk is. Ik zou nooit degene willen zijn die maakt dat jij geen kind krijgt/emigreert/in de het klooster gaat/ of andere life changing keuzes.
Als partner van iemand die een diep verlangen of grote wens heeft zou ik me overigens hardop vragen of ik dan wel een goede match ben voor die ander, wetende dat ik die ander dus niet kan helpen bij het vervullen van een wens of verlangen wat zo belangrijk is. Ik zou nooit degene willen zijn die maakt dat jij geen kind krijgt/emigreert/in de het klooster gaat/ of andere life changing keuzes.
vrijdag 14 oktober 2022 om 16:53
Heel normaal hoor, veel mensen willen op een bepaald moment Plots kinderen.Singlejingle schreef: ↑14-10-2022 13:52Dat zou best mee kunnen spelen en ook herkenbaar voor mezelf. Toen ik achterin de dertig raakte, heb ik met mijn toenmalige relatie ook een moment gehad waarop het thema kinderwens ook vrij actueel werd. Dat werd voor mij vooral ook ingegeven door het nu of nooit gevoel. Want na mijn 40e was voor mij uberhaupt uitgesloten, dus áls, dan wel dan. Het heeft me een aantal maanden bezig gehouden, maar toch heel bewust gekozen om tevreden te zijn en te blijven met mijn leven. Er was ooit een hele bewuste reden en ontbrekend gevoel waarom ik het niet wilde en deze gevoelens waren helemaal niet rationeel. Het waren letterlijk hormonale opvliegers, want onder alles wist ik dat ik al die dingen niet wilde opgeven. Ik genoot van de relatieve vrijheid en rust. Ook al was ik bereid om het aan de kant te schuiven. Had ik mijn hormonen laten regeren, dan zou ik waarschijnlijk keuzes hebben gemaakt waar ik achteraf spijt van zou hebben gekregen, maar die niet meer terug te draaien waren en die nog jaren en jaren en jaren zouden doorspelen in mijn leven.
Ik neem aan dat iij ook ooit heel bewust voelde waarom je geen kinderen wilde. Wat je er niet leuk aan leek, waardoor het je niet over de streep trok. Wat is daarin dan zo veranderd?
Rammelende eierstokken? Zaadleiders?
vrijdag 14 oktober 2022 om 18:11
En toch he, en dat moet to helemaal voor zichzelf uitvogelen hoe dat voor haar werkt, lijkt het me ook best belangrijk om stil te staan bij een gevoel dat er heel lang heel consistent is geweest. En dat was in het geval van to geen wens voor kinderen. Het lijkt me ook een ander verhaal als dat je je hele leven al geweten hebt dat je kinderen wilde. Om het dán op te geven, lijkt me een heel ander uitgangspunt, dan wanneer je -zeer waarschijnlijk- een soort laatste hormonale stuiptrekking krijgt.feniks02 schreef: ↑14-10-2022 14:47Ik zou nooit een diep verlangen of wens opgeven voor een partner. Mijn uitgangspunt is dat ik met meerdere mensen een goede relatie kan hebben. Er is niet maar 1 ware. En kinderwens kan een oerkracht zijn of worden. Ik zou daar gevolg aangeven. En de gevolgen daarvan accepteren.
Als partner van iemand die een diep verlangen of grote wens heeft zou ik me overigens hardop vragen of ik dan wel een goede match ben voor die ander, wetende dat ik die ander dus niet kan helpen bij het vervullen van een wens of verlangen wat zo belangrijk is. Ik zou nooit degene willen zijn die maakt dat jij geen kind krijgt/emigreert/in de het klooster gaat/ of andere life changing keuzes.
Ik heb ook van genoeg vrouwen gehoord die die wens niet hadden, toen ineens wel kregen, maar om welke reden dan ook is daar geen kind uit gekomen (omdat ze de partner niet mee kregen, omdat ze niet op tijd een nieuwe relatie vonden, omdat ze zelf niet zwanger raakten), dat die ook weer zichzelf (en hun aanvankelijke gevoel) terugvonden en achteraf blij waren dat het toen niet gelukt was en weer net zo blij werden met hun leven als daarvoor.
Ik heb nl. ook het idee dat to het wat romantiseert.
vrijdag 14 oktober 2022 om 18:51
Logisch dat hij niet wil dat je weg gaat want dan verliest hij iets namelijk jou.JuffrouwMien schreef: ↑14-10-2022 11:46Laat ik eerst even voorop stellen dat ik nooit in de situatie wil komen dat ik tegen mijn vriend zou zeggen 'als je geen kind van me wil, ga ik bij je weg'. Gelukkig zijn de gesprekken die we hebben genuanceerder dan dat.
De meest verdrietige keuze, in mijn ogen, is nog steeds als we er voor zouden kiezen dat we hierdoor niet meer samen kunnen blijven. Want dat is een scenario dat in ieder geval tegen onze beide gevoelens in gaat.
Als jij blijft verliest hij niets want hij wil namelijk geen kind meer.
Dan ben jij alleen diegene die iets verliest. Namelijk de kans om je kinderwens te vervullen.
Je houdt je zelf enorm voor de gek als je zegt dat jullie gesprekken genuanceerder zijn dan als je geen kind van mij wil dan ga ik bij je weg.
Hij wil geen kind het enige wat hij kan doen in gesprekken is je aan het lijntje houden dat hij misschien ooit nog een kind wil zodat je niet weg gaat. Of zeggen dat hij heel veel begrip voor je heeft hoe moeilijk je het hebt dat er geen kind komt. Maar daar heb je niets aan.
Dus stop met er met hem over te praten.
Neem he beslissing. Accepteer dat je nooit moeder zak worden of ga bij hem weg. Dit nog x keer bespreken zal je niets opleveren.
vrijdag 14 oktober 2022 om 18:56
Precies. De gesprekken kunnen genuanceerd zijn, maar de praktijk blijft gewoon best hard: 3 keuzemogelijkheden waarbij minimaal 1 persoon iets verliest. Genuanceerde gesprekken vertragen wellicht de boel alleen maar. Uiteindelijk moet je een keuze maken.Velvetlady schreef: ↑14-10-2022 18:51Logisch dat hij niet wil dat je weg gaat want dan verliest hij iets namelijk jou.
Als jij blijft verliest hij niets want hij wil namelijk geen kind meer.
Dan ben jij alleen diegene die iets verliest. Namelijk de kans om je kinderwens te vervullen.
Je houdt je zelf enorm voor de gek als je zegt dat jullie gesprekken genuanceerder zijn dan als je geen kind van mij wil dan ga ik bij je weg.
Hij wil geen kind het enige wat hij kan doen in gesprekken is je aan het lijntje houden dat hij misschien ooit nog een kind wil zodat je niet weg gaat. Of zeggen dat hij heel veel begrip voor je heeft hoe moeilijk je het hebt dat er geen kind komt. Maar daar heb je niets aan.
Dus stop met er met hem over te praten.
Neem he beslissing. Accepteer dat je nooit moeder zak worden of ga bij hem weg. Dit nog x keer bespreken zal je niets opleveren.
vrijdag 14 oktober 2022 om 19:08
Het klopt wel dat ik het merendeel van de zorg op mij neem. Maar dat wist ik vooraf en vind ik ook geen probleem. Ik heb totaal geen zin om voltijds te werken. Ik vind het juist fijn dat ik dat niet hoef.Singlejingle schreef: ↑14-10-2022 13:39Ik zie om me heen dat er idd wel oudere mannen kiezen voor het vaderschap. Of zelfs hele jonge mannen, waarvan je denkt, wat is de haast. Maar in veel van die gevallen zie ik ook dat de zorgrol voor 75% bij de moeder ligt. De vader is er meer voor de leuk en de moeder vaker voor al de rest. Kijk, als je (als man óf vrouw) een keuze kan maken, waarbij je weet dat je vooral de leuke kanten kunt pakken en de minder leuke dingen over kan laten aan een ander, dan is het idd makkelijker kiezen. Als je er weinig voor hoeft te laten en je leven een beetje kunt blijven leven zoals je altijd deed.
Maar aangezien veel vrouwen (logisch) een man willen die 50/50 in die zorg betrokken is, waarvan het helemaal niet vanzelfsprekend is dat ze haar baan gedeeltelijk opzegt en naar veel minder uren toegaat, waarbij de verwachting is dat kinderen en huishouden samen gedaan worden, etc. dan is de keuze voor een kind waarbij je weer veel moet plannen/afstemmen/ minder uren maken, racen van en naar de opvang, minder inkomen, slapeloze nachten waar je allebei evenveel verantwoordelijk voor bent, ineens een stuk minder aantrekkelijk als je die fase al ruim achter je hebt liggen. Je kunt bijna weer weekend weg/op vakantie wanneer je wil en dan ineens word je leven weer gedicteerd door het leven en ritme van je kind, schoolprogramma's etc.
Dat wil niet zeggen dat hij geen betrokken vader is. Dat is hij zeker wel.
vrijdag 14 oktober 2022 om 19:12
vrijdag 14 oktober 2022 om 22:05
Begrijp jou en… ik begrijp je partner ook. Met 37 is het een beslissing die je niet nog eens voor je uit kan schuiven, maar hij heeft het vaderschap reeds mogen ervaren en jij hebt een duidelijke wens.
Mijn man stond in eerste instantie ook niet meteen te juichen toen ik op mijn 30e opeens aangaf een kind te willen. Hij is een stuk ouder en zijn kinderen (op de jongste na) volwassen. En toen bleek dat er ook nog eens IVF aan te pas moest komen als wij daadwerkelijk een kindje wilde krijgen. Uiteindelijk gelukt, maar wij houden het bij een - en daar heb ik volledig vrede mee.
Hij is overigens een hele leuke, geduldige en betrokken vader (de meeste dingen zoals ‘s avonds voorlezen, samen lezen, huiswerk maken, wandelen, badderen, etc. komen op mij terecht - naast de lange werkdagen) maar dat is inherent aan de situatie en mijn man werkt ook nog. Wij hebben goed contact met zijn volwassen kinderen overigens en onze dochter heeft goed contact met haar neefje en nichtje.
Ik denk dat ons huwelijk geen stand had gehouden als onze dochter er niet gekomen was overigens. Te meer omdat zijn oudste dochter inmiddels ook kinderen heeft en ik denk dat ik heel moeilijk kunnen accepteren dat hij het vaderschap en grootvaderschap had mogen ervaren en ik met een lege baarmoeder en lege handen achter was gebleven.
Als je partner echt niet wil, kun je hem niet dwingen, maar is het wel aan jou om te beslissen of je blijft, wetende dat je waarschijnlijk geen moeder wordt. Als je dat kan accepteren zonder het hem te verwijten prima, maar zo niet dan is er eigenlijk maar een andere optie (als hij echt geen kinderen meer wil).
Mijn man stond in eerste instantie ook niet meteen te juichen toen ik op mijn 30e opeens aangaf een kind te willen. Hij is een stuk ouder en zijn kinderen (op de jongste na) volwassen. En toen bleek dat er ook nog eens IVF aan te pas moest komen als wij daadwerkelijk een kindje wilde krijgen. Uiteindelijk gelukt, maar wij houden het bij een - en daar heb ik volledig vrede mee.
Hij is overigens een hele leuke, geduldige en betrokken vader (de meeste dingen zoals ‘s avonds voorlezen, samen lezen, huiswerk maken, wandelen, badderen, etc. komen op mij terecht - naast de lange werkdagen) maar dat is inherent aan de situatie en mijn man werkt ook nog. Wij hebben goed contact met zijn volwassen kinderen overigens en onze dochter heeft goed contact met haar neefje en nichtje.
Ik denk dat ons huwelijk geen stand had gehouden als onze dochter er niet gekomen was overigens. Te meer omdat zijn oudste dochter inmiddels ook kinderen heeft en ik denk dat ik heel moeilijk kunnen accepteren dat hij het vaderschap en grootvaderschap had mogen ervaren en ik met een lege baarmoeder en lege handen achter was gebleven.
Als je partner echt niet wil, kun je hem niet dwingen, maar is het wel aan jou om te beslissen of je blijft, wetende dat je waarschijnlijk geen moeder wordt. Als je dat kan accepteren zonder het hem te verwijten prima, maar zo niet dan is er eigenlijk maar een andere optie (als hij echt geen kinderen meer wil).
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 14 oktober 2022 om 22:29
Wist jij dat van tevoren?Baggal schreef: ↑14-10-2022 22:05Begrijp jou en… ik begrijp je partner ook. Met 37 is het een beslissing die je niet nog eens voor je uit kan schuiven, maar hij heeft het vaderschap reeds mogen ervaren en jij hebt een duidelijke wens.
Mijn man stond in eerste instantie ook niet meteen te juichen toen ik op mijn 30e opeens aangaf een kind te willen. Hij is een stuk ouder en zijn kinderen (op de jongste na) volwassen. En toen bleek dat er ook nog eens IVF aan te pas moest komen als wij daadwerkelijk een kindje wilde krijgen. Uiteindelijk gelukt, maar wij houden het bij een - en daar heb ik volledig vrede mee.
Hij is overigens een hele leuke, geduldige en betrokken vader (de meeste dingen zoals ‘s avonds voorlezen, samen lezen, huiswerk maken, wandelen, badderen, etc. komen op mij terecht - naast de lange werkdagen) maar dat is inherent aan de situatie en mijn man werkt ook nog. Wij hebben goed contact met zijn volwassen kinderen overigens en onze dochter heeft goed contact met haar neefje en nichtje.
Ik denk dat ons huwelijk geen stand had gehouden als onze dochter er niet gekomen was overigens. Te meer omdat zijn oudste dochter inmiddels ook kinderen heeft en ik denk dat ik heel moeilijk kunnen accepteren dat hij het vaderschap en grootvaderschap had mogen ervaren en ik met een lege baarmoeder en lege handen achter was gebleven.
Als je partner echt niet wil, kun je hem niet dwingen, maar is het wel aan jou om te beslissen of je blijft, wetende dat je waarschijnlijk geen moeder wordt.
Ik weet uit een topic van jou dat jij echt een moordend werkschema hebt...En dan bijna alle zorg voor je kind erbij, pfff. Je lijkt de lat voor "een betrokken vader" te zijn wat dat betreft best laag te leggen.
vrijdag 14 oktober 2022 om 23:26
Mijn man doet vrijwel de meeste ritjes van en naar school, ophalen van ballet, etc. maar het echte huiswerk maken (stelt niet extreem veel voor, maar moet wel gebeuren), het wassen, tandenpoetsen en naar bed brengen met verhaaltjes is echt mijn domein. Wij hebben de luxe allebei vanuit huis te werken en hebben een taakverdeling.andnowwedance schreef: ↑14-10-2022 22:29Wist jij dat van tevoren?
Ik weet uit een topic van jou dat jij echt een moordend werkschema hebt...En dan bijna alle zorg voor je kind erbij, pfff. Je lijkt de lat voor "een betrokken vader" te zijn wat dat betreft best laag te leggen.
Als ik bijvoorbeeld met mijn dochter naar een verjaardagsfeestje ga of ga wandelen in het weekend, dan doet mijn man de boodschappen (dat soort dingen doe ik zelden) en hij regelt administratie voor mijn bedrijf, opstellen facturen, etc. De zaken die ik niet door de account laat doen naast alle financiën (ik heb daar uiteraard wel inzage in, maar let bijvoorbeeld niet op wanneer welke rekening aan wie voldaan moet worden). Dat doet hij. En hij kijkt op zondag vaak F1 en de qualifying rondes of voetbal. Die tijd gun ik hem ook, want hij is ook ouder en werkt nog steeds.
Werkschema is op dit moment 50 uur per week overigens en ik had september vrij genomen vanwege de overgang naar de nieuwe school. De malle 80-100 uren van juli/augustus zijn voorbij (was een specifiek project met een bijna onrealistische deadline). Het enige nadeel aan de constructie is dat er soms wat minder tijd puur voor mijzelf is.
Dit weekend heeft S. bijvoorbeeld twee verjaardagsfeestjes en op zondag gaan wij (met man) naar het planetarium. Allemaal leuk, maar op maandag moet er wel weer gewerkt worden. Je leert wel efficiënter met je tijd om te gaan overigens. Wat dat betreft is een kind helemaal ideaal voor ons, want ik had het moederschap ook absoluut niet willen missen. Wel is het soms een kwestie van alle ballen hooghouden.
Ik vind mijn man wel betrokken als vader - hij doet ook meer met onze dochter dan bijvoorbeeld mijn eigen vader.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 14 oktober 2022 om 23:35
Helemaal eens. Het is wel of geen kind en meer smaken zijn er domweg niet. Hij heeft niets te verliezen als jij blijft en er geen kind komt, maar als jij hierin blijft hangen kom je op een punt uit dat de beslissing (door de natuur/biologische klok) voor jou is genomen en valt er niet zoveel meer te kiezen.Velvetlady schreef: ↑14-10-2022 18:51Logisch dat hij niet wil dat je weg gaat want dan verliest hij iets namelijk jou.
Als jij blijft verliest hij niets want hij wil namelijk geen kind meer.
Dan ben jij alleen diegene die iets verliest. Namelijk de kans om je kinderwens te vervullen.
Je houdt je zelf enorm voor de gek als je zegt dat jullie gesprekken genuanceerder zijn dan als je geen kind van mij wil dan ga ik bij je weg.
Hij wil geen kind het enige wat hij kan doen in gesprekken is je aan het lijntje houden dat hij misschien ooit nog een kind wil zodat je niet weg gaat. Of zeggen dat hij heel veel begrip voor je heeft hoe moeilijk je het hebt dat er geen kind komt. Maar daar heb je niets aan.
Dus stop met er met hem over te praten.
Neem he beslissing. Accepteer dat je nooit moeder zak worden of ga bij hem weg. Dit nog x keer bespreken zal je niets opleveren.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
vrijdag 14 oktober 2022 om 23:43
Baggal schreef: ↑14-10-2022 23:26
Werkschema is op dit moment 50 uur per week overigens en ik had september vrij genomen vanwege de overgang naar de nieuwe school. De malle 80-100 uren van juli/augustus zijn voorbij (was een specifiek project met een bijna onrealistische deadline). Het enige nadeel aan de constructie is dat er soms wat minder tijd puur voor mijzelf is.
Ik hoor mensen dit wel vaker zeggen en vraag me dan altijd af: hoe dan? Want als je 100 uur per week werkt, zou dat 14 uur per dag zijn, 7 dagen in de week. Hoe werkt dat met een kind erbij? Want voor 14 uur per dag ben je dus van 08:00 - 22:00 non-stop aan het werk. Met pauzes misschien van 08:00 - 00:00 uur. En dat ALLE dagen van de week. Heel eerlijk, ik geloof daar niet zo in. Ik geloof best dat je het druk hebt, maar dit lijkt me vrij onrealistisch. En anders sowieso heeeeelll erg onwenselijk.
On-topic : wat een rotsituatie TO. Vanuit eigen ervaring kan ik zeggen dat de kinderwens kan komen en gaan. Het zou best kunnen dat het komt door de deadline of hormonen of wat dan ook. Het kan ook zijn dat de wens nu ineens ontwaakt en je niet gelukkig gaat worden zonder kinderen. Je hebt wel een gezin. Een stiefgezin, maar toch. Dus in zekere zin wel de lusten, niet de lasten. Maar in andere zin wel de lasten, niet de lusten. Alleen jij kan bepalen wat zwaarder weegt: je leven nu, of de kans op een toekomstig ander leven.
Aangezien er veel meer vrouwen zijn die (uiteindelijk) wel een kind krijgen, zijn de verhalen van de andere kant wat dun gezaaid. Je zou het boek ‘Echte vrouwen krijgen een kind’ kunnen lezen. Daar staan veel ervaringen van vrouwen die om welke reden dan ook, geen kind hebben gekregen. Ook ‘Moederschap’ van Sheila Heti is een aanrader. Dat is een autobiografisch boek van een 37-jarige schrijfster die heel erg twijfelt en worstelt met haar al dan niet kinderwens.
Succes!
!
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
