Relaties
alle pijlers
Kinderwens
zaterdag 9 september 2023 om 08:08
Daten met een drang naar kinderen lijkt me nooit een goed uitgangspunt. Dan kun je nog beter een donor in de arm nemen lijkt me.
Ik wilde wel kinderen maar ik heb nooit een hele sterke drang naar kinderen gehad. Ik zie het ook niet als een invulling van mijn leven. Mijn man idem. Nu kunnen we geen kinderen krijgen en heb ik daar wel verdriet van, maar ik realiseer me tegelijkertijd ook heel goed hoe fijn we het (ondanks alle tegenslagen) met ons tweeën hebben.
Ik wilde wel kinderen maar ik heb nooit een hele sterke drang naar kinderen gehad. Ik zie het ook niet als een invulling van mijn leven. Mijn man idem. Nu kunnen we geen kinderen krijgen en heb ik daar wel verdriet van, maar ik realiseer me tegelijkertijd ook heel goed hoe fijn we het (ondanks alle tegenslagen) met ons tweeën hebben.
zaterdag 9 september 2023 om 08:59
Ik was vroeger nogal een Flierefluiter en was er helemaal niet mee bezig. Ook niet toen ik halverwege de 20 een vaste relatie kreeg. Toenmalige vriend was vaak voor de zaak in het buitenland, hij wilde meerdere keren per jaar op wintersport en samen maakten we ook gave reizen afgestemd op de seizoenen dat het elders geen regentijd of winterseizoen was. Het leven was mooi!
Toen begonnen in onze omgeving de eerste mensen aan kinderen en vriend begon het er steeds vaker over te hebben. Ik kreeg het er eigenlijk een beetje benauwd van. Hij verwachtte van mij dat ik wel minder zou gaan werken maar hij natuurlijk niet. Bovendien zat hij regelmatig in het buitenland en dat zou niet veranderen. Een kind is geen mode accessoire, het is een grote verantwoordelijkheid. Niet iets wat je maar even krijgt om er bij te horen.
Waar ik in het begin hoopte dat het een fase zou zijn die voorbij zou gaan, begonnen we ons steeds meer aan elkaar te ergeren en zijn we uit elkaar gegaan. Hij had vrij snel een nieuwe vriendin die serieus rammelende eierstokken had. Binnen no time had hij 2 kindjes. En zij maar klagen dat hij zo vaak weg was. Tja dat had ze van te voren kunnen weten (zij hoorde tot onze vriendengroep) Die relatie heeft dus ook geen stand gehouden.
Als bijna 60er ben ik blij dat ik geen kinderen heb. Als je ziet hoe hoog de druk is op de jeugd en jongvolwassenen en hoe ze worstelen met deze maatschappij. Het is echt een grote verantwoordelijkheid en in wat voor wereld zet je ze neer?
Toen begonnen in onze omgeving de eerste mensen aan kinderen en vriend begon het er steeds vaker over te hebben. Ik kreeg het er eigenlijk een beetje benauwd van. Hij verwachtte van mij dat ik wel minder zou gaan werken maar hij natuurlijk niet. Bovendien zat hij regelmatig in het buitenland en dat zou niet veranderen. Een kind is geen mode accessoire, het is een grote verantwoordelijkheid. Niet iets wat je maar even krijgt om er bij te horen.
Waar ik in het begin hoopte dat het een fase zou zijn die voorbij zou gaan, begonnen we ons steeds meer aan elkaar te ergeren en zijn we uit elkaar gegaan. Hij had vrij snel een nieuwe vriendin die serieus rammelende eierstokken had. Binnen no time had hij 2 kindjes. En zij maar klagen dat hij zo vaak weg was. Tja dat had ze van te voren kunnen weten (zij hoorde tot onze vriendengroep) Die relatie heeft dus ook geen stand gehouden.
Als bijna 60er ben ik blij dat ik geen kinderen heb. Als je ziet hoe hoog de druk is op de jeugd en jongvolwassenen en hoe ze worstelen met deze maatschappij. Het is echt een grote verantwoordelijkheid en in wat voor wereld zet je ze neer?
zaterdag 9 september 2023 om 09:05
Had nooit een kinderwens maar op mijn 31e toch gepland zwanger geworden omdat ik dacht dat het normaal was, een soort maatschappelijke druk dus. Toen dat een miskraam werd en ik eigenlijk vooral opluchting voelde, ben ik eens hard na gaan denken over wat ik nu wilde (samen met psych) en nu dus 41 en zonder kinderen. Nooit spijt gehad, en vaak enorm blij dat ik geen kinderen heb.
zaterdag 9 september 2023 om 10:05
Langdurig geen bewuste kinderwens, maar ook niet persé tegen. Ik ben wel redelijk jong getrouwd (25) en was al eeuwig samen met man toen. Het was eigenlijk nooit echt een thema. Rond mijn 30ste veranderde dit, met name bij mijn man. Ik dacht: ach ja, waarom ook niet. Mijn man bleek toen onvruchtbaar. Dat was een pittige 2 jaar. Uiteindelijk besloten dat we zonder ook een onwijs tof leven hadden en dat we het gewoon lieten zitten. Geen medisch gebeuren. Donoren of wat dan ook. Geen spijt van gehad. Ik heb nu (39) een nieuwe relatie, met een man met kinderen. Hij hoeft niet persé maar zou er wel in mee willen gaan als het mijn diepste wens zou zijn. Is het gewoon echt niet. Ik heb er heel duidelijk voor gekozen dat ik geen kinderen ga krijgen. En dat voelt nog steeds prima. Ook nu de kans er evt wel zou zijn.
zaterdag 9 september 2023 om 10:13
Wilde nooit kinderen. Toen ik langer in een relatie zat met m'n man (toen vriend), hebben we het er ook nog over gehad: stel dat ik toch per ongeluk zwanger raak? Kleine kans, maar toch. We hebben de middelen, zouden prima een kind op kunnen voeden.
Beiden waren we nog steeds overtuigd: mocht het gebeuren, dan halen we het weg.
Ik wil m'n leven helemaal niet aanpassen aan een kind. Ik wil doen en laten waar ik zin in heb (en dingen rondom kinderen vind ik dus niet leuk). Ook ben ik blij met een ruim inkomen dat dit mogelijk maakt. Met een kind zou ik veel meer consessies moeten doen, dat ik dus nog steeds niet wil. Nu 37 en ben overtuigd dat het niet meer gaat komen voor mij.
Beiden waren we nog steeds overtuigd: mocht het gebeuren, dan halen we het weg.
Ik wil m'n leven helemaal niet aanpassen aan een kind. Ik wil doen en laten waar ik zin in heb (en dingen rondom kinderen vind ik dus niet leuk). Ook ben ik blij met een ruim inkomen dat dit mogelijk maakt. Met een kind zou ik veel meer consessies moeten doen, dat ik dus nog steeds niet wil. Nu 37 en ben overtuigd dat het niet meer gaat komen voor mij.
zaterdag 9 september 2023 om 10:14
Absoluut, totaal niks met kinderen. Nooit gehad en vind er helemaal niks aan. Dus nooit een vraag geweest en op een bepaalde leeftijd gaan mensen toch zeggen dat de tijd begint te tikken en ik nu toch echt wel een man moet scoren om kinderen te krijgen. 
Echt, waar bemoeien mensen zich mee! Kan er nog kwaad om worden. Na een paar keer heel duidelijk te hebben aangegeven dat ik allergisch ben voor " zoals het heurt" en een hekel heb aan kinderen, was het snel klaar.
Nu 40+, geen man en geen kinderen en ik vermaak me prima. Dit is wie ik ben en wat bij mij hoort.
Dus, blijf bij je eigen gevoel en voel geen druk omdat "iedereen" in je omgeving gaat settelen en kinderen krijgt. Zoals ik lees bij andere reacties weet je het op een gegeven moment gewoon. Sommige weten het al van kinds af aan en bij anderen komt het later. Als je ze blijkt niet te willen, prima toch?! En mocht je ze wel willen, ook goed toch?!
Echt, waar bemoeien mensen zich mee! Kan er nog kwaad om worden. Na een paar keer heel duidelijk te hebben aangegeven dat ik allergisch ben voor " zoals het heurt" en een hekel heb aan kinderen, was het snel klaar.Nu 40+, geen man en geen kinderen en ik vermaak me prima. Dit is wie ik ben en wat bij mij hoort.
Dus, blijf bij je eigen gevoel en voel geen druk omdat "iedereen" in je omgeving gaat settelen en kinderen krijgt. Zoals ik lees bij andere reacties weet je het op een gegeven moment gewoon. Sommige weten het al van kinds af aan en bij anderen komt het later. Als je ze blijkt niet te willen, prima toch?! En mocht je ze wel willen, ook goed toch?!
lookie wijzigde dit bericht op 09-09-2023 10:17
Reden: Typfout
Reden: Typfout
0.16% gewijzigd
It is
what it is.
Accept it
and move on!
what it is.
Accept it
and move on!
zaterdag 9 september 2023 om 10:20
Wij altijd de wens gehad voor 1 kind. Kinderwens begon op ons 21ste maar helaas pas zwanger kunnen worden toen ik 30 was. Toen kwamen de kriebels voor een 2de.
Medisch is een 3de ook helemaal uitgesloten (pre-eclampsie en hellp syndroom én vol van verklevingen van de -spoed-keizersnedes)
Mijn beste vriendin heeft absoluut geen kinderwens en zal ook nooit iemand daten met kinderen
Medisch is een 3de ook helemaal uitgesloten (pre-eclampsie en hellp syndroom én vol van verklevingen van de -spoed-keizersnedes)
Mijn beste vriendin heeft absoluut geen kinderwens en zal ook nooit iemand daten met kinderen
zaterdag 9 september 2023 om 10:21
Ik begon met "ik wil graag kinderen willen", maar naarmate ik ouder werd, begon ik kinderen steeds stommer te vinden. Dan weet je op een gegeven moment wel dat het niet meer gaat gebeuren.
Gek genoeg vinden de kinderen in mijn omgeving mij juist wel heel erg leuk. Beetje zoals katten die op mensen gaan zitten die niet van katten houden.
Gek genoeg vinden de kinderen in mijn omgeving mij juist wel heel erg leuk. Beetje zoals katten die op mensen gaan zitten die niet van katten houden.
s7rin wijzigde dit bericht op 09-09-2023 10:25
34.26% gewijzigd
Disclaimer: ik heb een mannelijk brein.
zaterdag 9 september 2023 om 10:22
zaterdag 9 september 2023 om 11:46
Ik wist altijd wel dat ik ooit kinderen wilde, maar met 33 had ik totaal geen drang om kinderen te krijgen. Ook niet toen anderen om me heen ze wel kregen. Ik dacht bovendien dat m’n leven voorbij zou zijn en dat het allemaal zo zwaar is als jankende vloggers je doen geloven. De drang bleef uit, maar we zijn toch maar aan de slag gegaan toen ik 37 was omdat het er anders niet meer van zou komen. En zo werd ik op m’n 38e moeder en straks als ik 42 ben heb ik m’n tweede (ik ben nu zwanger). En ondanks dat de drang er niet echt was, vind ik het moederschap heerlijk en is het allemaal helemaal niet zo zwaar als ik had gedacht.
zaterdag 9 september 2023 om 21:02
Ik ben van een heel sterke kinderwens in mijn twintiger jaren naar 100% geen kinderen nu (35 jaar) gegaan. Tot midden twintig zat ik in een vaste relatie en het droomplaatje "huisje, boompje, beestje, baby". Totdat die relatie uit ging, ik ging reizen, bijna 9 jaar single was en emigreerde naar Canada. Eind 20 stond ik er nog in "als ik de juiste persoon tegenkom", begin 30 werd ik er steeds zekerder van dat ik geen kinderen wilde.
Toen ik mijn inmiddels man leerde kennen 2 jaar geleden, wist ik al heel snel dat ik het gesprek over kinderen aan moest gaan toen het goed tussen ons begon te voelen, omdat het voor mij duidelijk was dit ik echt geen kinderen wilde (en als hij ze wel had gewild, had dit een dealbreaker geweest). Hij staat er precies hetzelfde in: vroeger zag hij zichzelf echt wel als vader in de toekomst, maar inmiddels is die wens/dat toekomstbeeld er niet meer.
Grootste factoren voor ons zijn de klimaatcrisis, geen sociaal vangnet hier (al mijn familie woont in NL, de zijne aan de andere kant van Canada >5000 km hiervandaan), kosten van leven zijn ontzettend hoog (in NL had ik een koophuis, hier woonden we tot een jaar geleden samen in een communal living setting). Ik werk al meer dan 10 jaar in het onderwijs en GGZ, en weet hoe ontzettend moeilijk het is om de juiste zorg te krijgen voor kinderen die neurodivers of gehandicapt zijn.
En bovenal, we vinden ons leven gewoon ontzettend fijn en leuk zoals het nu is. We hebben hard gewerkt om ons los te worstelen van maatschappelijke verwachtingen en genieten van onze vrijheid. We wonen in een piepklein boshuisje en ons leven nu is zo dat we soms een week op onze zeilboot met de noorderzon vertrekken, of dagenlang de bergen intrekken voor tochten. Mijn man is outdoor guide en is regelmatig langere tijd weg op expedities hier in Canada of Antarctica. Ik ben met een tweede master bezig en mijn psychotherapiepraktijk begint langzaam van de grond te komen hier. Kinderen zouden betekenen dat mijn man meer naar een 9-5 baan moet (waar hij vreselijk ongelukkig van zou worden) of dat ik mijn droom on-hold moet zetten om voor kinderen te zorgen. We zijn het erover eens dat we daar allebei geen leukere en betere mensen van worden. Wie weet, als we in de veertig zijn en wat meer "gesetteld" (minder expedities, een grotere woning), we ons huis openstellen voor pleegkinderen (en dan waarschijnlijk) tieners. Maar voor nu genieten we van deze bewuste keuze.
Toen ik mijn inmiddels man leerde kennen 2 jaar geleden, wist ik al heel snel dat ik het gesprek over kinderen aan moest gaan toen het goed tussen ons begon te voelen, omdat het voor mij duidelijk was dit ik echt geen kinderen wilde (en als hij ze wel had gewild, had dit een dealbreaker geweest). Hij staat er precies hetzelfde in: vroeger zag hij zichzelf echt wel als vader in de toekomst, maar inmiddels is die wens/dat toekomstbeeld er niet meer.
Grootste factoren voor ons zijn de klimaatcrisis, geen sociaal vangnet hier (al mijn familie woont in NL, de zijne aan de andere kant van Canada >5000 km hiervandaan), kosten van leven zijn ontzettend hoog (in NL had ik een koophuis, hier woonden we tot een jaar geleden samen in een communal living setting). Ik werk al meer dan 10 jaar in het onderwijs en GGZ, en weet hoe ontzettend moeilijk het is om de juiste zorg te krijgen voor kinderen die neurodivers of gehandicapt zijn.
En bovenal, we vinden ons leven gewoon ontzettend fijn en leuk zoals het nu is. We hebben hard gewerkt om ons los te worstelen van maatschappelijke verwachtingen en genieten van onze vrijheid. We wonen in een piepklein boshuisje en ons leven nu is zo dat we soms een week op onze zeilboot met de noorderzon vertrekken, of dagenlang de bergen intrekken voor tochten. Mijn man is outdoor guide en is regelmatig langere tijd weg op expedities hier in Canada of Antarctica. Ik ben met een tweede master bezig en mijn psychotherapiepraktijk begint langzaam van de grond te komen hier. Kinderen zouden betekenen dat mijn man meer naar een 9-5 baan moet (waar hij vreselijk ongelukkig van zou worden) of dat ik mijn droom on-hold moet zetten om voor kinderen te zorgen. We zijn het erover eens dat we daar allebei geen leukere en betere mensen van worden. Wie weet, als we in de veertig zijn en wat meer "gesetteld" (minder expedities, een grotere woning), we ons huis openstellen voor pleegkinderen (en dan waarschijnlijk) tieners. Maar voor nu genieten we van deze bewuste keuze.
zaterdag 9 september 2023 om 21:21
Ik heb eigenlijk altijd geweten dat ik kinderen wilde. In mijn gedachten ook altijd 2. Er kwam alleen geen geschikte partner voorbij, en toen heb ik het alleen gedaan met een donor. Ik was meteen heel blij met kind, maar gek genoeg was na die eerste de wens voor meer kinderen wel meteen weg. Geen reden voor, kind is gezond, deed het goed, is behoorlijk makkelijk. Dus het viel niet tegen of zo, de wens was gewoon weg. Helemaal tevreden met de ene die ik heb, niks meer aan doen.
zaterdag 9 september 2023 om 21:28
zondag 10 september 2023 om 15:56
Ik ben zelf 36 en heb ook nooit een echte kinderwens gehad. Rond mijn 25ste zag ik allerlei geboorteaankondigen en geboortes rond mij. Ik was daar asoluut op dat moment niet aan toe, zat heel erg met mezelf in de knoop en had ook geen relatie. Het ging daardoor ook gewoon ook een beetje aan mij voorbij ofzo. Later bij relaties was het nooit zo dat dit zelfs maar ter sprake kwam. Nu ben ik al een paar jaar single en omdat ik onlangs 36 ben geworden heb ik plots zoiets van “oei” … ALS ik het nog wil moet ik er dringend eens werk van gaan maken.
Alleen moet er dan wel eerst een partner komen die het wel echt ook 100% Zou zien zitten en dan zou ik er uiteraard ook helemaal voor gaan en ook heel blij zijn. Puur voor mezelf zou het niet moeten omdat er in mijn familie een aantal aandoeningen zijn die ik niet verder zou willen doorgeven. Het moet ook een keer stoppen denk ik dan terwijl het niet zeker is dat een kindje dit zou krijgen. Verder ook 'de wereld' waarin zo'n kindje moet opgroeien. Zeker het klimaat baart me dan zorgen. Blijft het allemaal wel leefbaar en zoniet, wat dan?
Ik blijf wel daten, maar overhaast zeker niks. Haha
Alleen moet er dan wel eerst een partner komen die het wel echt ook 100% Zou zien zitten en dan zou ik er uiteraard ook helemaal voor gaan en ook heel blij zijn. Puur voor mezelf zou het niet moeten omdat er in mijn familie een aantal aandoeningen zijn die ik niet verder zou willen doorgeven. Het moet ook een keer stoppen denk ik dan terwijl het niet zeker is dat een kindje dit zou krijgen. Verder ook 'de wereld' waarin zo'n kindje moet opgroeien. Zeker het klimaat baart me dan zorgen. Blijft het allemaal wel leefbaar en zoniet, wat dan?
Ik blijf wel daten, maar overhaast zeker niks. Haha
vrijdag 22 september 2023 om 04:32
Ik wist al vrij jong dat ik kinderen wilde, man ook. We waren als tieners al bij elkaar, zijn gaan samenwonen toen ik 19 was op kamers. Appartement 21. Getrouwd 23. Huis gekocht 24. We wilden een jaartje om het huis op orde te krijgen en wilden dan gaan proberen, maar toen werd ik behoorlijk ziek en was een kind krijgen enorm onverantwoord, waardoor we de kinderwens uit moesten stellen. Na een paar jaar twijfelden we zelfs of het ooit wel zou kunnen. Dat heeft ons zoveel pijn en verdriet gedaan dat de wens voor een kind heel duidelijk werd.
Op een gegeven moment ging het steeds beter met me, en nu lig ik dus wakker na een nachtvoeding
ik ben nu 30.
Op een gegeven moment ging het steeds beter met me, en nu lig ik dus wakker na een nachtvoeding
ik ben nu 30.
vrijdag 22 september 2023 om 06:28
Ik had nooit een kinderwens en ik voelde ook de maatschappelijke druk niet. Mijn leven liep niet zoals huisje boompje beestje en ik had ook geen trouwen-en-dan-kinderen boom van vrienden om me heen, omdat veel vrienden ook allerlei andere levens dan gemiddeld leiden.
Toen mijn vorige relatie uitging en ik halverwege de 30 was, ben ik goed na gaan denken omdat ik wel voelde: nu of nooit. Ik kwam er op uit: ik hoef ze niet perse, dus ik ga het niet alleen proberen en ook niet hard op zoek naar iemand om ze mee te krijgen. Maar mocht ik heel toevallig een man tegen het lijf lopen die het wel wil en waarmee ik het zie zitten dan is het ook geen harde nee.
En krijg nou wat, een tijdje later liep die man verdorie zomaar mijn leven binnen. Ik was toen 39, hij begon binnen twee maanden een gesprek over wel of geen kinderen en binnen een half jaar relatie besloten we ervoor te gaan - vanwege leeftijd. Derde poging was ik zwanger en we waren in de 7e hemel!
Helaas werd het een miskraam en vanaf dat moment heb ik 5 miskramen gehad. Nu vreet het me op, ik ben 41 en sinds die eerste positieve zwangerschapstest wil ik het zo graag. En de kans dat het gaat gebeuren wordt steeds kleiner.
Mijn gevoel zegt nu zelfs af en toe: had ze maar met je ex gekregen. Gelukkig weet mijn hoofd dat dat onzin is, mijn ex en ik wilden dat niet. Gelukkig kan ik niet terug in de tijd gaan.
Het is nu voor mij een proces van onderzoeken: hoe lang wil/durf/kan ik dit blijven proberen. Wanneer kan/durf/moet ik er een punt achterzetten en de wens laten varen?
Mijn vriend heeft wel een kind dus ik heb een stiefkind. Aan de ene kant super mooi om dat mee te mogen maken en aan de andere kant een absolute rot positie: ik zit er wel met mijn hart in maar het is niet mijn kind en dat wordt het ook nooit. En vriend’s ex is een zeer conflictueuze vrouw, die ik er dus helaas gratis bij kreeg.
Het voelt heel ingewikkeld en ik zou wel tegen iedereen die twijfelt willen roepen: gooi je twijfel overboord en krijg ze! Maar dat komt vanuit mijn pijn van die onvervulde wens, dit is vast niet voor iedereen het juiste advies.
Toen mijn vorige relatie uitging en ik halverwege de 30 was, ben ik goed na gaan denken omdat ik wel voelde: nu of nooit. Ik kwam er op uit: ik hoef ze niet perse, dus ik ga het niet alleen proberen en ook niet hard op zoek naar iemand om ze mee te krijgen. Maar mocht ik heel toevallig een man tegen het lijf lopen die het wel wil en waarmee ik het zie zitten dan is het ook geen harde nee.
En krijg nou wat, een tijdje later liep die man verdorie zomaar mijn leven binnen. Ik was toen 39, hij begon binnen twee maanden een gesprek over wel of geen kinderen en binnen een half jaar relatie besloten we ervoor te gaan - vanwege leeftijd. Derde poging was ik zwanger en we waren in de 7e hemel!
Helaas werd het een miskraam en vanaf dat moment heb ik 5 miskramen gehad. Nu vreet het me op, ik ben 41 en sinds die eerste positieve zwangerschapstest wil ik het zo graag. En de kans dat het gaat gebeuren wordt steeds kleiner.
Mijn gevoel zegt nu zelfs af en toe: had ze maar met je ex gekregen. Gelukkig weet mijn hoofd dat dat onzin is, mijn ex en ik wilden dat niet. Gelukkig kan ik niet terug in de tijd gaan.
Het is nu voor mij een proces van onderzoeken: hoe lang wil/durf/kan ik dit blijven proberen. Wanneer kan/durf/moet ik er een punt achterzetten en de wens laten varen?
Mijn vriend heeft wel een kind dus ik heb een stiefkind. Aan de ene kant super mooi om dat mee te mogen maken en aan de andere kant een absolute rot positie: ik zit er wel met mijn hart in maar het is niet mijn kind en dat wordt het ook nooit. En vriend’s ex is een zeer conflictueuze vrouw, die ik er dus helaas gratis bij kreeg.
Het voelt heel ingewikkeld en ik zou wel tegen iedereen die twijfelt willen roepen: gooi je twijfel overboord en krijg ze! Maar dat komt vanuit mijn pijn van die onvervulde wens, dit is vast niet voor iedereen het juiste advies.
vrijdag 22 september 2023 om 07:53
Als kind dacht ik dat het er bij hoorde, pas op de middelbare school kwam ik er achter dat een keuze is.
Het leek mij toen eigenlijk niet leuk, dus ik wilde ze niet. Maar eigenlijk heb ik nooit een kinderwens gehad, het is verder geen bewuste keuze geweest om geen kind te nemen.
Het leek mij toen eigenlijk niet leuk, dus ik wilde ze niet. Maar eigenlijk heb ik nooit een kinderwens gehad, het is verder geen bewuste keuze geweest om geen kind te nemen.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
vrijdag 22 september 2023 om 09:22
Ik ben bijna 33 en ben single en heb geen kinderen. Ik zeg wel eens: ik heb geen kinderwens, maar wel een gezinswens. Want het lijkt me heel fijn om ooit een fijne, stabiele thuisbasis te hebben met een partner en kinderen (maar ik voel niet de drang om zwanger te worden). En kinderen kunnen ook op een andere manier ook in mijn leven komen, bijvoorbeeld als stief- of pleegkind. Die gedachte geeft me rust, omdat ik de biologische en sociale druk wel voel.
Momenteel heb ik een baan waarvoor ik de hele wereld over reis, daar ben ik heel blij mee, dus kinderen zouden op het moment niet in mijn leven passen. En op het moment, een partner waarschijnlijk ook niet echt.
Momenteel heb ik een baan waarvoor ik de hele wereld over reis, daar ben ik heel blij mee, dus kinderen zouden op het moment niet in mijn leven passen. En op het moment, een partner waarschijnlijk ook niet echt.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
