Kinderwens

08-09-2023 14:14 77 berichten
Alle reacties Link kopieren Quote
Hoi allemaal,

Hoe en wanneer wisten jullie of jullie een kinderwens hadden?
halloyt wijzigde dit bericht op 13-01-2024 18:17
64.57% gewijzigd
Alle reacties Link kopieren Quote
Van kleins af aan altijd geweten dat ik één kind wilde. Nog voldoende tijd over voor werk, voor mijzelf en zo. Op mijn 31e een kind gekregen en al meteen na de bevalling wist ik al dat ik er nog eentje wilde. Maar de gyn wilde eerst nog even hechten.
Drie jaar later nummer 2 en nog wel een wens gehad voor nummer 3. Man wilde dat écht niet. Dus op mijn 37e gesteriliseerd en het hoofdstuk kinderen afgesloten.
Het is goed zo.
Gaat u anders ondertussen even wat voor u zelf doen. (Viktor)
Alle reacties Link kopieren Quote
Altijd al geweten dat ik geen kinderen wilde, zelfs als kind riep ik dit al (geen idee hoe je dit als kind al kan weten). Ik trok als kind ook meer naar volwassenen toe dan naar andere kinderen, ik vond kinderen vaak te druk en te kinderachtig en ging liever kletsen met de volwassenen bij een verjaardag.

Heb van 20-30 een relatie gehad met iemand die het wel graag zou willen en die dacht dat die wens bij mij ook wel zou komen als ik ouder zou worden, want ik was altijd zo leuk met kinderen vond hij. Hij zag mij ook echt als de moeder van zijn kinderen en sprak dit regelmatig uit. Ik werd daar steeds benauwder van en toen zijn moeder het ook nodig vond om me onder druk proberen te zetten omdat ik ‘al’ 30 was, was ik er helemaal klaar mee en heb ik tegen haar en hem gezegd; ik wil geen kinderen, nu niet en later ook niet, take it or leave it. Nog steeds geloofden ze niet dat ik niet van gedachten zou veranderen. Ondertussen speelden er ook veel andere issues in onze relatie en was er iemand anders met wie ik heel graag wilde zijn.

Met deze man ben ik nu inmiddels ruim 10 jaar samen (en dus de 40 gepasseerd) en in het begin heb ik heel soms nog wel eens getwijfeld aan wel/ geen kinderen omdat het zo goed tussen ons voelde, maar als ik er dan over na ging denken, kwam ik weer heel snel tot de conclusie dat ik gewoon echt geen kinderen wil. Gelukkig denkt man er tot nu toe hetzelfde over en ik hoop ook echt dat dat zo blijft, want ik ben dus inmiddels de 40 gepasseerd en heb helemaal rust en vrede dat er geen kinderen zijn gekomen en vind dat ik er nu ook te oud voor ben. We hebben inmiddels wel een hond samen, dat is ons harige kind :-)
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik had nooit een heel erg duidelijke kinderwens. Tot ik in een relatie kwam met iemand die ze echt never nooit wilde.

Het gevoel van nooit kinderen krijgen stond me zo tegen dat dat voor mij het signaal was dat ik wel een kinderwens heb.

Inmiddels een relatie met iemand die het ook wil en gaan we dat binnenkort ook proberen. Wel is het zo dat ik er vrede mee kan hebben als het ons niet gegeven blijkt (ik ben al 34 ook), maar dan heb ik mezelf in elk geval de mogelijkheid gegund.
Ik zag een toekomst voor me met kinderen, maar dacht er altijd ook over als een toekomstig scenario. Niet iets wat ik toen persé wilde. Man is 7 jaar ouder en voelde dat wel heel sterk, hebben we ook wel (jaren lang) discussies over gevoerd. Hij wilde geen oude vader zijn, ik wilde geen jonge moeder zijn.

Op een gegeven moment ben ik gestopt met de pil en probeerden we door periodieke onthouding niet zwanger te raken, maar als het zo was, dan was het zo. En na een jaar was ik zwanger. Ik was 28 toen ik beviel van mijn eerste kind.

Ik heb daar heel erg aan moeten wennen, ik was er ook niet heel blij mee. Ik had denk ik ook wel gedacht dat als het eenmaal zover zou zijn dat ik wel blijdschap zou voelen. Ook na de geboorte voelde ik me niet extreem moederlijk. We hebben een tweede kind omdat ik geen enigskind wilde, maar nu is het feest klaar. Daar was ik overigens wel heel blij mee omdat het toen moeilijker lukte om zwanger te raken. Ik houd ontzettend veel van mijn kinderen, maar ik houd niet ontzettend veel van het moederschap.

Meer dan eens heb ik me afgevraagd of dat als mijn man (nog) geen kinderen had gewild, ik wel die wens zou hebben ontwikkeld. Of ik dan meer zou hebben genoten van mijn eerste zwangerschap en babytijd. Of ik überhaupt een kinderwens zou hebben gehad. Ik zie nu mensen om me heen zonder kinderen en dat leven spreekt me eigenlijk net zo goed aan. De kinderen zijn een verrijking van mijn leven, maar andere dingen hadden mijn leven ook kunnen verrijken denk ik. Ik maak me ook echt wel zorgen over de toekomst van mijn kinderen door politieke spanningen en klimaatverandering.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik had heel lang geen echte kinderwens… Maar toen we 12 jaar geleden serieus naar huizen gingen kijken dacht ik na over de kinderkamer en wilde ik het wel. En toen we het gingen proberen, lukte het zwanger worden niet en werd de wens een obsessie ;-) . Uiteindelijk ben ik in 2017 moeder geworden van onze dochter.

Helemaal prima als je (nog) geen wens hebt overigens. Ik snap ook mensen die bewust geen kinderen willen trouwens, want je geeft er veel voor op (en krijgt er ook veel voor terug). Je merkt het vanzelf wel.
A lie doesn't become truth, wrong doesn't become right, and evil doesn't become good, just because it's accepted by a majority.
Alle reacties Link kopieren Quote
Toen ik jong was dacht ik altijd dat ik het niet wilde, maar het bleek aan de relatie te zitten waar ik in zat. De gedachte aan kinderen met hem liet me echt een beetje in paniek raken.
Daarna had ik een andere relatie waarbij het gevoel omdraaide, ineens dacht ik vaker aan een kindje hebben. Toen ik onverwachts zwanger bleek en een miskraam kreeg is dit gevoel versterkt. Die relatie is ondertussen uit en ben wel aan het daten met een man die ook een kinderwens heeft, dus wie weet hoe het gaat lopen.
Alle reacties Link kopieren Quote
Altijd geweten dat ik het wilde maar nooit gedacht dat het me gegund was. Tot ik op mijn 27e zwanger raakte ondanks condoomgebruik. Bewust een keuze gemaakt het kind te laten komen. De beste beslissing ooit. Ze is nu 13.
Alle reacties Link kopieren Quote
DanaJoe72 schreef:
24-09-2023 14:59
Toen ik jong was dacht ik altijd dat ik het niet wilde, maar het bleek aan de relatie te zitten waar ik in zat. De gedachte aan kinderen met hem liet me echt een beetje in paniek raken.
Daarna had ik een andere relatie waarbij het gevoel omdraaide, ineens dacht ik vaker aan een kindje hebben. Toen ik onverwachts zwanger bleek en een miskraam kreeg is dit gevoel versterkt. Die relatie is ondertussen uit en ben wel aan het daten met een man die ook een kinderwens heeft, dus wie weet hoe het gaat lopen.
Ik wens je een mooi en lief kindje toe, ik hoop echt dat het je gegund is
Lookie schreef:
09-09-2023 10:14
Absoluut, totaal niks met kinderen. Nooit gehad en vind er helemaal niks aan. Dus nooit een vraag geweest en op een bepaalde leeftijd gaan mensen toch zeggen dat de tijd begint te tikken en ik nu toch echt wel een man moet scoren om kinderen te krijgen. >:-( Echt, waar bemoeien mensen zich mee! Kan er nog kwaad om worden. Na een paar keer heel duidelijk te hebben aangegeven dat ik allergisch ben voor " zoals het heurt" en een hekel heb aan kinderen, was het snel klaar.

Nu 40+, geen man en geen kinderen en ik vermaak me prima. Dit is wie ik ben en wat bij mij hoort.

Dus, blijf bij je eigen gevoel en voel geen druk omdat "iedereen" in je omgeving gaat settelen en kinderen krijgt. Zoals ik lees bij andere reacties weet je het op een gegeven moment gewoon. Sommige weten het al van kinds af aan en bij anderen komt het later. Als je ze blijkt niet te willen, prima toch?! En mocht je ze wel willen, ook goed toch?!
Ja dit dus ( al ben ik 36 ). Ik vind kinderen gewoon echt niet leuk. Te druk, ze stellen teveel hinderlijke vragen, snotneuzen, slapeloze nachten, poepluiers. Nee dank je. Ik ben gek op mijn neefje hoor, echt en hij is nu 3 en een heerlijk kind maar buiten hem vind ik kinderen gewoon niet leuk/niks aan.
Ik sta nooit op straat stil bij een wandelwagen om naar een baby te kijken, waarom zou ik? Het doet me niks. Ik zou met liefde tien euro meer betalen voor een kindloze dag bij een pretpark bijvoorbeeld.
Ik woon naast een speeltuintje en er lopen een paar van die krijsjes rond die echt krijsen om te krijsen. Heerlijk.
Ik hoef ook geen vaste relatie en samenwonen wil ik al helemaal niet meer. Dat heb ik wel gedaan maar was niets voor mij, ik krijg het er Spaans benauwd van en heb echt mijn me-time nodig.

Ik had trouwens wel bijna een kind, ben eens door de pil zwanger geraakt ( ja dat had ik weer, joepie ) maar dat is "gelukkig" een miskraam geworden. Daar was ik heel verdrietig om toen maar ben ik nu echt dankbaar voor. Ik trek het zorgen voor mezelf met mijn autisme en chronische depressie al bijna niet, laat staan dat ik voor een ander moet zorgen. Het is goed zo. Ook heb ik vergevorderde endometriose dus is de kans nu sowieso bijna nul dat ik nog zwanger kan worden. Ik hoop het maar. Ik zou graag een sterilisatie willen maar daar wil de gyn niet aan. Als ik in de overgang kom en toch niet vruchtbaar ben is dat ook niet nodig natuurlijk.

Ik ben echt blij dat ik nooit de druk gevoeld heb om kinderen te krijgen, nooit geen tikkende klok gehad heb. Zeker niet na mijn 30ste, dat lijkt me erg stressvol. Zeker omdat daten hier ook al jaren stil staat. Met tieners kan ik trouwens prima door een deur, die vind ik wel leuk. Kleine kinderen vinden me trouwens wel geweldig, net als katten inderdaad gaan zitten bij mensen die ze niet willen.
Denk dat zoiets vanzelf komt en als het niet komt ook prima.
Vind dat we eens moeten kappen met dat hele beeld dat je kinderen moet willen.

Van het weekend weer dat mijn vader kei hard op een verjaardag riep: En? Wanneer beginnen jullie aan kinderen?
Gewoon zo uit het niets :facepalm:

Heb hem even flink op zijn plek gezet, omdat ik echt al jaren roep geen kinderen te willen. Echt hoor in het begin snapte ik die vraag nog wel, maar als dezelfde persoon het al voor de 2 of 3e keer vraagt... schiet mij maar af.
Het is niet alsof ze al niet 4 kleinkinderen hebben, maar blijkbaar willen ze zeer graag dat ik me ook voortplant.

Absurd gewoon wat bezielt mensen.

Wat als je geen kinderen kan krijgen? Lekker confronterend dan elke keer.
Heel herkenbaar, collega's zeurden hier ook vaak over wat ik dan met mijn leven ga doen zonder kinderen? Wie gaat er dan voor je zorgen later? Al die cliche onzin.
Familie en naasten weten wel beter en vinden het prima dat ik ze niet hoef. Mijn moeder geeft me groot gelijk, die is zelf ook teveel gehecht aan vrijheid om een echt kindermens te zijn. Ze was een geweldige moeder maar als ze geweten had hoeveel werk het zou zijn in haar eentje had ze het niet gedaan. Ik snap dat zo goed. Wij zijn heel erg op onze vrijheid en me-time gericht in onze familie.
Daar past een kind niet bij. Je moet er ook een type voor zijn denk ik, mijn broer is echt een geboren vader, die vindt het helemaal geweldig om een kind te hebben, die wilde altijd al een kind en is super leuk met mijn neefje. Die is veel meer een ouder type dan ik ooit zal zijn.
Miss_Edwards schreef:
26-09-2023 08:13
Heel herkenbaar, collega's zeurden hier ook vaak over wat ik dan met mijn leven ga doen zonder kinderen? Wie gaat er dan voor je zorgen later? Al die cliche onzin.
Familie en naasten weten wel beter en vinden het prima dat ik ze niet hoef. Mijn moeder geeft me groot gelijk, die is zelf ook teveel gehecht aan vrijheid om een echt kindermens te zijn. Ze was een geweldige moeder maar als ze geweten had hoeveel werk het zou zijn in haar eentje had ze het niet gedaan. Ik snap dat zo goed. Wij zijn heel erg op onze vrijheid en me-time gericht in onze familie.
Daar past een kind niet bij. Je moet er ook een type voor zijn denk ik, mijn broer is echt een geboren vader, die vindt het helemaal geweldig om een kind te hebben, die wilde altijd al een kind en is super leuk met mijn neefje. Die is veel meer een ouder type dan ik ooit zal zijn.
Oh heerlijk, daar was ik denk echt wel op ingehaakt met: Wie zegt dat jou kinderen laten voor je gaan zorgen. Dat weet je helemaal niet. Zat vaak gezien dat zoon of dochterlief zegt.. Jaaa daaag ik heb het al druk zat huur maar iemand in. Of wie weet verhuizen ze wel naar het buitenland.

Zijn ze gelijk stil.
suikerspinx schreef:
26-09-2023 08:21
Oh heerlijk, daar was ik denk echt wel op ingehaakt met: Wie zegt dat jou kinderen laten voor je gaan zorgen. Dat weet je helemaal niet. Zat vaak gezien dat zoon of dochterlief zegt.. Jaaa daaag ik heb het al druk zat huur maar iemand in. Of wie weet verhuizen ze wel naar het buitenland.

Zijn ze gelijk stil.
Precies, zoiets zeg ik ook meestal. Alsof het een garantie is dat je kinderen later voor je gaan zorgen? Welnee. Je kan het hopen maar ik vind dat geen reden om mijn vrijheid minstens 25 jaar voor op te geven ( eerder gaan de meeste het huis niet meer uit ).
Een oudtante van mijn moeder heeft nooit kinderen gehad en haar partner is nu overleden dus ja nu is er "niemand" meer om voor haar te zorgen terwijl ze lichamelijk best wat mankeert. Ze moet ook gewoon niet zelfstandig wonen, ik vind dat onverantwoord in haar situatie. Maar ze is een gemene heks die iedereen om zich heen weg jaagt en nu dus ook mijn moeder tegen zich gekeerd heeft. Dus nu is ze echt alleen en is er niemand meer om voor haar te "zorgen" maar dat doet ze echt zelf. Er was dus hulp maar als je die maar blijft afbekken en beledigen dan houdt het op. Ik woon er in de buurt maar ga ook niet langs, ze kan de boom in.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik heb nooit een kinderwens gehad. In mijn twintiger jaren was ik alleen maar bezig met mijn carriere, dacht dat het altijd wel zou komen na mijn 30ste. Maar ook toen niet. Ik ben inmiddels over de 40, en nog steeds heeft er niks gerammeld. Mijn vriend heeft 2 kinderen uit een vorige relatie dus ik ben blij dat ik niet de druk vanuit mijn partner voel.

Vervelend vind ik de mensen die dan zeggen "oh dat komt nog wel" of als ik bij een vriendin ben, die kinderen heeft "Jouw tijd komt ook nog wel".

Ik ben geen kinderhater, ik pas regelmatig op mijn nichtje en ben dol op haar, maar ben altijd blij als ze weer naar huis gaat en ik weer mijn eigen dingen kan doen. Al is het maar even rustig een kopje koffie drinken.

Ik vind vooral de spagaat van de buitenwereld "lastig" aan de ene kant zijn ze jaloers want je kan doen wat wat je wilt, maar aan de andere kant krijg je weer een blik van medelijden, awww heb je geen kinderen?
Naomir schreef:
26-09-2023 09:20
Ik vind vooral de spagaat van de buitenwereld "lastig" aan de ene kant zijn ze jaloers want je kan doen wat wat je wilt, maar aan de andere kant krijg je weer een blik van medelijden, awww heb je geen kinderen?
Ik zeg er tegenwoordig altijd meteen bij dat ik express geen kinderen heb. Want zie mensen schrikken en hun mentale empathische laatje optrekken om netjes te kunnen vragen waarom ik geen kinderen heb.
Alle reacties Link kopieren Quote
Miss_Edwards schreef:
26-09-2023 07:53


Ik zou graag een sterilisatie willen maar daar wil de gyn niet aan. Als ik in de overgang kom en toch niet vruchtbaar ben is dat ook niet nodig natuurlijk.
Wat is dat voor flauwekul? Als jij een sterilisatie wenst dan heeft een gyn maar te leveren!
Ik zou een klacht indienen bij het ziekenhuis en een andere gyn zoeken.
Dat hoor je nu nooit hij mannen dat een sterilisatie geweigerd wordt.
Alle reacties Link kopieren Quote
kindrebel schreef:
26-09-2023 09:26
Ik zeg er tegenwoordig altijd meteen bij dat ik express geen kinderen heb. Want zie mensen schrikken en hun mentale empathische laatje optrekken om netjes te kunnen vragen waarom ik geen kinderen heb.
Ik zie ze soms ook kortsluiting krijgen als je zegt dat het bewust is om geen kind te hebben, echt van "is dit een optie?"
Naomir schreef:
26-09-2023 09:36
Ik zie ze soms ook kortsluiting krijgen als je zegt dat het bewust is om geen kind te hebben, echt van "is dit een optie?"
Ik zoek tegenwoordig met nieuwe contacten ze ook zo uit dat ze geen kinderen hebben en of willen.
Zit er gewoon niet meer op te wachten. Als je dan wat leuks wil gaan doen, altijd maar die kinderen mee op sleeptouw. Wil ook wel eens wat quality time met die persoon.
Je krijgt ze er toch bij.
Alle reacties Link kopieren Quote
Toen ik met 29 mijn nu man leerde kennen....Toen was het duidelijk dat ik met hem kinderen wilde.
Alle reacties Link kopieren Quote
Ik heb altijd al geweten dat ik graag moeder zou willen worden. Ik wilde wel een aantal kinderen (als dat zou lukken) en ook wel jong. Uiteindelijk blij dat man en ik toch de tijd hebben genomen om ook nog wat leuke reisjes te maken samen (waren al jong samen) en dat ik ook tijd heb geïnvesteerd in studie en werk. Uiteindelijk op mijn 30e verjaardag bevallen van onze zoon. De babytijd was zwaar ivm huilbaby en sowieso vonden wij het eerste jaar pittiger dan verwacht. Wens voor meer kinderen was er toen even niet meer. Maar inmiddels is het een hele vrolijke, lieve en gezellige peuter van bijna 2,5 en ben ik 28 weken zwanger van de 2e :heart:
Ik heb nooit echt een kinderwens gehad. Op mijn 33e toch (expres) zwanger geworden omdat ik het 'raar' vond als ik geen kinderen zou hebben of willen en het me toch ook heel leuk leek. Meteen zwanger, vrij snel een miskraam en toen voelde ik opluchting. Dus daar is het bij gebleven en nooit spijt van gehad.
Ik merk nu dat ik vrij veel tijd voor mezelf nodig heb (gevoelig voor prikkels) en als ik mijn vrienden om me heen zie met kinderen, ben ik enorm opgelucht dat ik ze niet heb. Ik denk niet dat ik het gekund zou hebben.
Vind de kinderen van mijn vrienden wel heel leuk, maar hoef ze niet mee naar huis.
En ja, ook irritant als mensen zeggen 'ach en misschien wil je binnenkort een gezin stichten...', denk ik 'mens! Waar bemoei jij je mee?! Ik ben fucking 42!!' en voel ik me gevleid dat ik er kennelijk jonger uitzie :-).
Alle reacties Link kopieren Quote
Toen ik 4 jaar was en met poppen speelde wist ik al dat ik moeder wilde worden. Altijd gezegd. Kinderen vinden mij ook altijd heel leuk, ik neem automatisch een verzorgende rol aan als ik in hun buurt ben. Altijd een grote droom om moeder te worden en een gezin te hebben. Helaas kwam ik op mij 27e de verkeerde man tegen, die een narcistische persoonlijkheid had. Op mijn 35e durfde ik er pas mee te stoppen, na jaren van emotioneel misbruik. Op reis gegaan en gelukkig geworden. Binnen een jaar mijn grote liefde gevonden, zonder dat ik er naar op zoek was. Meteen over kinderen gaan praten. Helaas werd ik flink ziek. Twee jaar na onze ontmoeting begonnen met kinderwens. Ik werd zwanger, maar verloor het kindje na 9 weken. Daarna is het niet opnieuw gelukt. Nu anderhalf jaar verder. Ik ben nu 39 en start in november of december met IVF. Ik hoop dat het gaat lukken. En anders ben ik de rest van mijn leven dolgelukkig met mijn grote liefde en reis ik de hele wereld over.

Zelf heb ik altijd een kinderwens gehad, en ik kan me zelf niet zo goed voorstellen hoe het voelt als je die niet hebt. Maar ik vind wel dat de samenleving iedereen in z'n waarde moet laten en de sociale druk op voortplanting mag best wat minder.
Alle reacties Link kopieren Quote
Toen ik halverwege de 30 was denk ik.
Ik ben ook in die periode getrouwd.

Voor mijn 30ste wist ik zeker dat huisje-boompje-beestje niets voor mij was en nooit iets voor mij zou zijn.
In dat opzicht sloeg ik vrij plotsklaps om als een blad aan een boom.
Dubois schreef:
26-09-2023 09:30
Wat is dat voor flauwekul? Als jij een sterilisatie wenst dan heeft een gyn maar te leveren!
Ik zou een klacht indienen bij het ziekenhuis en een andere gyn zoeken.
Dat hoor je nu nooit hij mannen dat een sterilisatie geweigerd wordt.
Tja, zo werkt het helaas niet. Het wordt wel vaker geweigerd bij vrouwen onder de 40. Mijn moeder kreeg er ook pas een toen ze al twee kinderen had, al was ze toen pas achterin de 20.
Als ik het echt wil moet ik daar echt hard achter aan gaan. Ik zie mijn gyn een a twee keer per jaar voor controle en een uitstrijkje ivm Pap2 maar voorlopig wil ze er niet aan. Misschien bedenk ik me nog. :facepalm:
Maar goed, ik heb amper seks en geen partner dus de kans is hier nul komma nul eigenlijk.
En de kans dat ik nog vruchtbaar ben is net zo laag. Dus eigenlijk is de operatie niet echt nodig, tenzij ik weer een serieuze relatie krijg. De pil trek ik namelijk niet dus ik gebruik alleen condooms.

Maar het blijft inderdaad gek, dat vrouwen er zoveel moeite voor moeten doen maar mannen niet. Vriend van me heeft er ook zonder gezeik een gekregen.
Alle reacties Link kopieren Quote
Miss_Edwards schreef:
26-09-2023 16:23
Tja, zo werkt het helaas niet. Het wordt wel vaker geweigerd bij vrouwen onder de 40. Mijn moeder kreeg er ook pas een toen ze al twee kinderen had, al was ze toen pas achterin de 20.
Als ik het echt wil moet ik daar echt hard achter aan gaan. Ik zie mijn gyn een a twee keer per jaar voor controle en een uitstrijkje ivm Pap2 maar voorlopig wil ze er niet aan. Misschien bedenk ik me nog. :facepalm:
Maar goed, ik heb amper seks en geen partner dus de kans is hier nul komma nul eigenlijk.
En de kans dat ik nog vruchtbaar ben is net zo laag. Dus eigenlijk is de operatie niet echt nodig, tenzij ik weer een serieuze relatie krijg. De pil trek ik namelijk niet dus ik gebruik alleen condooms.

Maar het blijft inderdaad gek, dat vrouwen er zoveel moeite voor moeten doen maar mannen niet. Vriend van me heeft er ook zonder gezeik een gekregen.
Ik was 30 toen ik mijn sterilisatie aanvroeg en kreeg. Onder mijn vriendinnen ook enkele die onder de 35 hun sterilisatie kregen, al dan niet na het krijgen van kinderen. Het verbaast me dat momenteel vrouwen gedemotiveerd worden zich te laten steriliseren tot ze van nature in de overgang gaan. De ongelijkheid in de behandeling van mannen en vrouwen op dit punt vind ik stuitend.

Gebruikersavatar
Anonymous
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn

Terug naar boven