Relaties
alle pijlers
LAT relatie en toekomstperspectief
dinsdag 24 januari 2023 om 18:32
Ik probeer het vrij kort te houden;
LAT relatie met kinderen die nu 3 jaar duurt zonder veel obstakels. Er is veel liefde en wederzijds respect, gedeelde interesses en we kunnen overal over praten.
Onze kinderen kunnen goed met elkaar overweg en we ondernemen vaak dingen met zijn allen. Opa’s en oma’s, ouders, broers en zussen zijn met elkaar bekend en kunnen goed met elkaar overweg.
Omdat mijn vriend 2 jonge kinderen heeft die hij eens per 14 dagen ziet, is samenwonen geen optie. Hij wil graag in de buurt van zijn kinderen blijven wonen met het oog op de toekomst en zij zelf op hun fietsje naar hem toe kunnen komen op wat meer structurele basis.
Dat siert hem als vader enorm en ik begrijp dat ook heel goed. Ik zou het op termijn ook niet erg vinden om zijn kant -ongeveer 120 km- op te schuiven om dat te kunnen realiseren. Ook mijn kinderen zouden dat best leuk vinden en de stad waar hij woont is ook interessant om te studeren bijv.
Nu heeft mijn vriend door omstandigheden, een tijdelijk project, het afgelopen half jaar bij mij in gewoond en reisde hij om het weekend naar zijn huis om tijd met zijn kinderen door te brengen. Wat natuurlijk heel fijn is voor hem en zijn kinderen en voor mij en mijn kinderen ook weer even mogelijkheid tot eigen tijd biedt.
Echter is het zo gezellig en vanzelfsprekend geworden dat ik een beetje vastloop.
Samenwonen zit er de komende 5 of 6 jaar niet in. We willen allebei niet echt opschuiven zolang de kinderen jong zijn.
Het ligt volledig bij mij, maar ik wil (denk ik) liever samenwonen dan hij. Of hij kijkt er nuchter naar, dat kan ook. De tijd die ik nog moet wachten voordat we een volgende stap kunnen nemen ligt nog zover weg. Voor mijn gevoel.
Daarnaast kamp ik met een lichte verlatingsangst die ik wel realistisch kan bekijken, maar soms wel sterk voel. Als hij dan een dag of week langer wegblijft, ga ik daar allemaal negatieve gedachten aan hangen; zie je wel, iedereen gaat weg, je hebt iets verkeerd gedaan, er is geen toekomstperspectief, we gaan nooit samen oud worden.
Vrij dramatisch, maar wel van invloed op mijn relatie die heel waardevol is.
Ik vraag mij af hoe ik mijn toekomstbeeld een beetje kan bijstellen en overweeg om het tijdelijke/af en aan samenwonen te beëindigen omdat dat voor mijn gevoel meer duidelijkheid verschaft; wat ik wil zit er niet in en kan ik ook niet zo voelen doordat we het tijdelijk doen.
Hebben jullie tips?
LAT relatie met kinderen die nu 3 jaar duurt zonder veel obstakels. Er is veel liefde en wederzijds respect, gedeelde interesses en we kunnen overal over praten.
Onze kinderen kunnen goed met elkaar overweg en we ondernemen vaak dingen met zijn allen. Opa’s en oma’s, ouders, broers en zussen zijn met elkaar bekend en kunnen goed met elkaar overweg.
Omdat mijn vriend 2 jonge kinderen heeft die hij eens per 14 dagen ziet, is samenwonen geen optie. Hij wil graag in de buurt van zijn kinderen blijven wonen met het oog op de toekomst en zij zelf op hun fietsje naar hem toe kunnen komen op wat meer structurele basis.
Dat siert hem als vader enorm en ik begrijp dat ook heel goed. Ik zou het op termijn ook niet erg vinden om zijn kant -ongeveer 120 km- op te schuiven om dat te kunnen realiseren. Ook mijn kinderen zouden dat best leuk vinden en de stad waar hij woont is ook interessant om te studeren bijv.
Nu heeft mijn vriend door omstandigheden, een tijdelijk project, het afgelopen half jaar bij mij in gewoond en reisde hij om het weekend naar zijn huis om tijd met zijn kinderen door te brengen. Wat natuurlijk heel fijn is voor hem en zijn kinderen en voor mij en mijn kinderen ook weer even mogelijkheid tot eigen tijd biedt.
Echter is het zo gezellig en vanzelfsprekend geworden dat ik een beetje vastloop.
Samenwonen zit er de komende 5 of 6 jaar niet in. We willen allebei niet echt opschuiven zolang de kinderen jong zijn.
Het ligt volledig bij mij, maar ik wil (denk ik) liever samenwonen dan hij. Of hij kijkt er nuchter naar, dat kan ook. De tijd die ik nog moet wachten voordat we een volgende stap kunnen nemen ligt nog zover weg. Voor mijn gevoel.
Daarnaast kamp ik met een lichte verlatingsangst die ik wel realistisch kan bekijken, maar soms wel sterk voel. Als hij dan een dag of week langer wegblijft, ga ik daar allemaal negatieve gedachten aan hangen; zie je wel, iedereen gaat weg, je hebt iets verkeerd gedaan, er is geen toekomstperspectief, we gaan nooit samen oud worden.
Vrij dramatisch, maar wel van invloed op mijn relatie die heel waardevol is.
Ik vraag mij af hoe ik mijn toekomstbeeld een beetje kan bijstellen en overweeg om het tijdelijke/af en aan samenwonen te beëindigen omdat dat voor mijn gevoel meer duidelijkheid verschaft; wat ik wil zit er niet in en kan ik ook niet zo voelen doordat we het tijdelijk doen.
Hebben jullie tips?
woensdag 25 januari 2023 om 10:26
Ik heb dat nooit zo bekeken als “mogen wonen bij hun vader”. Want dat mag wel, graag zelfs. Alleen dat wil de moeder van de kinderen niet. Ik heb ook geen idee of de kinderen dat zo ervaren, ik krijg juist de indruk dat zij een stabiel en fijn thuis bij hun moeder hebben en leuke weekenden bij hun vader doorbrengen.Lila-Linda schreef: ↑25-01-2023 10:22maar dat is nog in jouw huis, daar logeert hij
maar als jouw kinderen wel bij hem mogen wonen in zijn huis en die van hem niet, dat wil hij niet
Hij heeft echt gelijk
Maar ik kan niet in hun hoofd kijken.
woensdag 25 januari 2023 om 10:27
Daar gaat het toch niet om?
Het punt is volgens mij dat verkassen naar zijn woonplaats mét jouw kinderen een situatie creëert waarin jouw kinderen afscheid moeten nemen van hun wereld zodat zijn kinderen dat 1x in de 14 dagen niet hoeven doen.
woensdag 25 januari 2023 om 10:27
geloof hun vader dan, dat dit niet wenselijk isAway schreef: ↑25-01-2023 10:26Ik heb dat nooit zo bekeken als “mogen wonen bij hun vader”. Want dat mag wel, graag zelfs. Alleen dat wil de moeder van de kinderen niet. Ik heb ook geen idee of de kinderen dat zo ervaren, ik krijg juist de indruk dat zij een stabiel en fijn thuis bij hun moeder hebben en leuke weekenden bij hun vader doorbrengen.
Maar ik kan niet in hun hoofd kijken.
woensdag 25 januari 2023 om 10:27
Dank je wel voor de tip.stokbootje schreef: ↑25-01-2023 10:23Ik heb niet alle reacties bekeken, maar wil toch al even reageren, omdat ik zoveel herken.
Mijn tip is: zelf gaan werken aan dat dramatisch denken. Want daarin zit denk ik veel te winnen: dat die verlatingsangst niet steeds getriggerd wordt. Dan kun je nog steeds keihard balen van dat hij niet bij je is, maar heeft het niet steeds dat effect dat het door je ziel snijdt en je zelfvertrouwen aantast.
Niet makkelijk, hoor, maar wel echt de moeite waard denk ik. Niet eens voor je relatie, maar meer nog voor jezelf. Hoewel ik denk dat je relatie er ook beter door wordt. Als je jezelf beter kent kun je ook beter met je partner communiceren en aangeven waar je behoeftes liggen, en waarom die belangrijk voor je zijn. Dan kun je ook beter praten over de samenwoon-behoeftes met elkaar.
Ik ben hier op dit moment ook mee bezig, omdat ik inderdaad merk dat ik van een kleine afwijzing een hele grote kan maken, in mijn hoofd. Het boek 'patronen doorbreken' vind ik heel fijn en nuttig, heeft iemand me hier op het forum aangeraden.
Ik ben er nog volop mee bezig, maar merk al dat ik wat meer rust ervaar, als ik nu herken 'ah, daar is het weer, mijn typische reactie', dan temt dat de onrust al wat. Ik gun mezelf dat ik meer in balans kan zijn, met partner en zonder. En jou ook!
Het bewustzijn is er zeker, het ernaar handelen gaat mij soms niet best af.
woensdag 25 januari 2023 om 10:52
Waarom ziet jouw vriend zijn kinderen maar 1 weekend per 2 weken? Dat is erg weinig.
Jouw kinderen zijn een stuk ouder begrijp ik? En stel je gaat samenwonen. Dan moeten jullie proberen een bepaalde eenheid te creeren tussen beide gezinnen. Wat vinden jouw kinderen van zijn kinderen en andersom? Leeftijdsverschil kan lastig zijn bij samenwonen. Je vriend is nu een half jaar bij jou geweest, maar wel zonder kinderen.
Ken jij zijn ex? Hoe zijn de verhoudingen tussen zijn vriend en zijn ex?
Mijn ervaring is dat het heel heel moeilijk is om 2 gezinnen enigzins samen te laten funktioneren.
Jouw kinderen zijn een stuk ouder begrijp ik? En stel je gaat samenwonen. Dan moeten jullie proberen een bepaalde eenheid te creeren tussen beide gezinnen. Wat vinden jouw kinderen van zijn kinderen en andersom? Leeftijdsverschil kan lastig zijn bij samenwonen. Je vriend is nu een half jaar bij jou geweest, maar wel zonder kinderen.
Ken jij zijn ex? Hoe zijn de verhoudingen tussen zijn vriend en zijn ex?
Mijn ervaring is dat het heel heel moeilijk is om 2 gezinnen enigzins samen te laten funktioneren.
woensdag 25 januari 2023 om 12:57
Ik wil je een advies geven. Richt je leven niet in met verwachtingen over de toekomst in de trant van: toeleven naar het moment over 4 jaar waar jij nu het scenario ziet van samen kunnen gaan wonen. Er kan echt zoveel veranderen in behoeften, ook van je eigen kinderen. Je gaat zoveel verwachtingen en teleurstelling creëren bij jezelf op deze manier.
Als je niet kunt leven met een partner op zo’n grote afstand, waarvan je weet dat latten de relatievorm zou kunnen blijven, denk dan nog eens goed na over wat je nu eigenlijk wilt. Wil jij deze man in je leven, op een manier die anders is dan wat je nu het liefst zou willen, is wat jullie hebben zo waardevol dat wat er nu is genoeg kan zijn, zelfs al zou dat zo blijven?Of weegt het willen samenwonen zwaarder en zou je eigenlijk liever een relatie willen met iemand waarbij de kans op samenwonen groter is?
laatje wijzigde dit bericht op 25-01-2023 12:59
0.74% gewijzigd
.
woensdag 25 januari 2023 om 14:26
Ik zit in een vergelijkbare situatie, heb een LAT relatie met aan beide kanten kinderen. Wij hebben besloten dat we sowieso niet samen gaan wonen zolang onze oudste kinderen thuis wonen, dus dat betekent ook nog een jaar of 5 bij ons (of langer, we weten niet hoe het leven loopt en of op kamers gaan in deze tijden uberhaupt nog een optie is)
Ik vind dat ook soms irritant en herken je gevoel van verlatingsangst ook wel. Toch zit er feitelijk maar 1 ding op: berusten in de situatie die er is en je beseffen dat jullie het allebei hartstikke goed doen voor jullie kinderen. Ik zou ook zeker niet over 4 jaar met je kinderen bij hem intrekken, dat kan je jong volwassenen toch niet aan doen? Gewoon wachten tot zij uit huis zijn lijkt me het beste, ook al duurt dat misschien wat langer.
Ik vind het mooi van je vriend dat hij bij zijn ex in de buurt wil blijven, ondanks dat hij zijn kinderen maar weinig ziet. Dat zegt heel veel over hem als vader en mens, dus zo te horen heb je een leuke man gevonden.
Ik vind dat ook soms irritant en herken je gevoel van verlatingsangst ook wel. Toch zit er feitelijk maar 1 ding op: berusten in de situatie die er is en je beseffen dat jullie het allebei hartstikke goed doen voor jullie kinderen. Ik zou ook zeker niet over 4 jaar met je kinderen bij hem intrekken, dat kan je jong volwassenen toch niet aan doen? Gewoon wachten tot zij uit huis zijn lijkt me het beste, ook al duurt dat misschien wat langer.
Ik vind het mooi van je vriend dat hij bij zijn ex in de buurt wil blijven, ondanks dat hij zijn kinderen maar weinig ziet. Dat zegt heel veel over hem als vader en mens, dus zo te horen heb je een leuke man gevonden.
woensdag 25 januari 2023 om 15:00
Ik herken dit heel goed. Nu is het in mijn situatie momenteel helemaal nog geen optie om te gaan samenwonen omdat we nog geen jaar samen zijn. Maar de gedachte dat dit ook nog veel jaren gaat duren omdat we beide kinderen hebben vind ik ook lastig. Maar de optie om dan maar uit elkaar te gaan en misschien iemand vinden met wie dat wel eerder kan vind ik ook geen optie. Wie weet kom ik die helemaal niet tegen en ik vind nu eenmaal mijn huidige vriend erg leuk.
Ik probeer (lukt zeker niet altijd) het los van elkaar te zien. Dus als ik thuis ben met de kinderen het ook leuk te hebben en niet te denken wat nou als we samen zouden wonen. Maar het echt leuk maken en niet te ver vooruit kijken. We hebben het leuk samen en ik heb het leuk op de dagen dat we niet samen zijn dat mag ook.
Maar nogmaals ik herken heel erg wat je schrijft. Ik probeer alleen te bedenken dat het geen nut heeft om daar steeds mee bezig te zijn. En dat is vaak genoeg makkelijker gezegd dan gedaan.
Wij zien elkaar om het weekend al kunnen mijn kinderen niet altijd naar hun vader. Soms tussendoor maar das dan meer geluk. Kijk maar de leuke kanten van je relatie en de leuke kanten van de tijd zonder hem.
Ik probeer (lukt zeker niet altijd) het los van elkaar te zien. Dus als ik thuis ben met de kinderen het ook leuk te hebben en niet te denken wat nou als we samen zouden wonen. Maar het echt leuk maken en niet te ver vooruit kijken. We hebben het leuk samen en ik heb het leuk op de dagen dat we niet samen zijn dat mag ook.
Maar nogmaals ik herken heel erg wat je schrijft. Ik probeer alleen te bedenken dat het geen nut heeft om daar steeds mee bezig te zijn. En dat is vaak genoeg makkelijker gezegd dan gedaan.
Wij zien elkaar om het weekend al kunnen mijn kinderen niet altijd naar hun vader. Soms tussendoor maar das dan meer geluk. Kijk maar de leuke kanten van je relatie en de leuke kanten van de tijd zonder hem.
woensdag 25 januari 2023 om 15:36
Dank je wel. Ik weet rationeel ook wel dat het heel ver in de toekomst kijken niet veel nut heeft. Het voelt soms wel alsof die toekomst er niet is. Ik weet niet zo goed hoe ik dat uit moet leggen, het is zo niet vanzelfsprekend of dichtbij dat het er net zo goed niet is.Laatje schreef: ↑25-01-2023 12:57Ik wil je een advies geven. Richt je leven niet in met verwachtingen over de toekomst in de trant van: toeleven naar het moment over 4 jaar waar jij nu het scenario ziet van samen kunnen gaan wonen. Er kan echt zoveel veranderen in behoeften, ook van je eigen kinderen. Je gaat zoveel verwachtingen en teleurstelling creëren bij jezelf op deze manier.
Als je niet kunt leven met een partner op zo’n grote afstand, waarvan je weet dat latten de relatievorm zou kunnen blijven, denk dan nog eens goed na over wat je nu eigenlijk wilt. Wil jij deze man in je leven, op een manier die anders is dan wat je nu het liefst zou willen, is wat jullie hebben zo waardevol dat wat er nu is genoeg kan zijn, zelfs al zou dat zo blijven?Of weegt het willen samenwonen zwaarder en zou je eigenlijk liever een relatie willen met iemand waarbij de kans op samenwonen groter is?
Mijn vriend is mij heel dierbaar, ook over mijn angsten en hoe ik zaken beleef en hoe ik die kan relativeren kan ik met hem bespreken. Het is een lief en integer mens dat altijd mee wil denken en doen.
Zou hem voor geen goud willen missen.
Dat doe ik dus weleens als het gevoel heb dat we niet vooruit kunnen bewegen. Dan komen er ook allerlei sombere gevoelens en ideeën bij die vaak helemaal niks met wat er werkelijk gaande is te maken hebben.
woensdag 25 januari 2023 om 15:40
Ja, dat is natuurlijk wel zo.
Op de een of andere manier heb ik het gevoel dat mijn kinderen het wel een leuk plan vinden met meer perspectief voor henzelf. Mijn vriend woont in een grotere stad met een breder aanbod aan scholen en winkels en uitgaansgelegenheden.
En zijn kinderen moeten al heel lang met een vader dealen die door een afgesproken regeling niet zo vaak aanwezig in hun leven is als dat hij (en zij) dat willen. Ik wil hun leven ook op geen enkele manier overhoop gooien of gecompliceerd maken.
woensdag 25 januari 2023 om 15:40
Zo werkt dat natuurlijk ook weer niet. Als je als kind twee weekenden per maand bij je vader mag zijn, ben je daar op bezoek. Helemaal als daar nog een andere vrouw en kinderen wonen. Ik weet zelf hoe dat voelt namelijk.
woensdag 25 januari 2023 om 15:42
Het voelt voor mij soms als een rationeel, goed doordacht en voor iedereen een prettig besluit. En gevoelsmatig en in de praktijk loopt het zo prettig dat met name ik wel “gewoon” voor altijd samen wil zijn.Stientje schreef: ↑25-01-2023 14:26Ik zit in een vergelijkbare situatie, heb een LAT relatie met aan beide kanten kinderen. Wij hebben besloten dat we sowieso niet samen gaan wonen zolang onze oudste kinderen thuis wonen, dus dat betekent ook nog een jaar of 5 bij ons (of langer, we weten niet hoe het leven loopt en of op kamers gaan in deze tijden uberhaupt nog een optie is)
Ik vind dat ook soms irritant en herken je gevoel van verlatingsangst ook wel. Toch zit er feitelijk maar 1 ding op: berusten in de situatie die er is en je beseffen dat jullie het allebei hartstikke goed doen voor jullie kinderen. Ik zou ook zeker niet over 4 jaar met je kinderen bij hem intrekken, dat kan je jong volwassenen toch niet aan doen? Gewoon wachten tot zij uit huis zijn lijkt me het beste, ook al duurt dat misschien wat langer.
Ik vind het mooi van je vriend dat hij bij zijn ex in de buurt wil blijven, ondanks dat hij zijn kinderen maar weinig ziet. Dat zegt heel veel over hem als vader en mens, dus zo te horen heb je een leuke man gevonden.
woensdag 25 januari 2023 om 15:44
Ik snap je, gevoel vs verstand. Ik ben ook zo gek op mijn vriend dat ik alles met hem wil delen, inclusief een huis, en liefst ook nog met een ring om mijn vinger
Maar ratio gaat in deze situatie gewoon boven gevoel, want dat ben je aan jullie kinderen verplicht. Die worden er niet beter van als jullie gaan samenwonen.
woensdag 25 januari 2023 om 15:48
Dat is ooit zo vastgelegd met de moeder van zijn kinderen. Zover ik weet heeft dat vooral te maken met het werken binnen projecten waardoor hij ook tijdens hun relatie soms lange tijd afwezig was. Het is in ieder geval iets tussen hen.kataravrouw schreef: ↑25-01-2023 10:52Waarom ziet jouw vriend zijn kinderen maar 1 weekend per 2 weken? Dat is erg weinig.
Jouw kinderen zijn een stuk ouder begrijp ik? En stel je gaat samenwonen. Dan moeten jullie proberen een bepaalde eenheid te creeren tussen beide gezinnen. Wat vinden jouw kinderen van zijn kinderen en andersom? Leeftijdsverschil kan lastig zijn bij samenwonen. Je vriend is nu een half jaar bij jou geweest, maar wel zonder kinderen.
Ken jij zijn ex? Hoe zijn de verhoudingen tussen zijn vriend en zijn ex?
Mijn ervaring is dat het heel heel moeilijk is om 2 gezinnen enigzins samen te laten funktioneren.
Ik vind zijn kinderen heel leuk en zie ze vaak ook in de weekenden en vakanties bij hun vader/mijn vriend.
We ondernemen het meest met de 3 jongsten (4, 6 en 7 jaar) mijn puber van 15 jaar is alleen geïnteresseerd in uit eten gaan en aanwezig bij verjaardagen.
Het contact met de moeder van de kinderen is tussen mijn vriend en haar een tijd heel moeizaam geweest, maar dat was voor mijn tijd. Ik kan met haar overweg, als er iets overlegd moet worden over de kinderen of er is een zwembroek of schooltas vergeten kunnen we prima bij elkaar langs gaan.
woensdag 25 januari 2023 om 15:52
Ik weet het niet. De relatie is vlak na de breuk moeizaam geweest. Om eerlijk te zijn “ken” ik mijn plek en kan ik alleen altijd aangeven dat alle tijd die er meer met elkaar kan worden doorgebracht door mij wordt toegejuicht. Graag zelfs. Ik gun mijn vriend de tijd met zijn kinderen. Ik hoef daar ook niet altijd onderdeel van te zijn. Kinderen hebben het volste recht op alle tijd van de wereld met hun ouder(s).kataravrouw schreef: ↑25-01-2023 15:47Dat kan ik me goed voorstellen Pioen, dat dat zo voelt.
Ik vind 2 x per maand erg karig. Dat lijkt me niet goed voor de relatie vader / kinderen,.
Waarom is dit zo geregeld?
woensdag 25 januari 2023 om 15:57
Dat gevoel begrijp ik heel goed. Het welzijn van de kinderen aan beide zijden staan ook boven al het andere.
woensdag 25 januari 2023 om 15:57
Dat is helemaal waar.Stientje schreef: ↑25-01-2023 15:44Ik snap je, gevoel vs verstand. Ik ben ook zo gek op mijn vriend dat ik alles met hem wil delen, inclusief een huis, en liefst ook nog met een ring om mijn vinger
Maar ratio gaat in deze situatie gewoon boven gevoel, want dat ben je aan jullie kinderen verplicht. Die worden er niet beter van als jullie gaan samenwonen.
woensdag 25 januari 2023 om 16:08
Tijdens mijn lat relatie met mijn vriend, die 3 jaar duurde, was de relatie ex en mij redelijk. De kinderen konden [ samen 7 kinderen [ het redelijk goed vinden, verschillen waren er, maar omdat ze nog vrij jong waren konden ze wel aardig overweg. vriend en ik deden veel moeite omdat goed te begeleiden.
Na het samenwonen veranderde dat wel, ex begon plots veel moeilijker te doen. En naarmate de kinderen ouder werden, kwamen de verschillen in opvoeding, normen en waarden wel boven drijven. Het is heel moeilijk geweest. Ook erg frustrerend, want er was altijd die derde partij. Ik heb veel geslikt, voor de kinderen.
Stel het je niet te romantisch voor, samen wonen. Het is echt een uitdaging, ook al denk je nu dat de kinderen het onderling goed kunnen vinden. Mijn ervaring is dat het toch 2 aparte gezinnen blijven, die je heel moeilijk tot 1 kunt omvormen. Mijn man zag het te rooskleurig in allemaal destijds. Ik was realistischer en ik wist dat het moeilijk zou worden. We zaten wel altijd op 1 lijn en ik denk dat dat ons erdoor heeft geholpen.
Na het samenwonen veranderde dat wel, ex begon plots veel moeilijker te doen. En naarmate de kinderen ouder werden, kwamen de verschillen in opvoeding, normen en waarden wel boven drijven. Het is heel moeilijk geweest. Ook erg frustrerend, want er was altijd die derde partij. Ik heb veel geslikt, voor de kinderen.
Stel het je niet te romantisch voor, samen wonen. Het is echt een uitdaging, ook al denk je nu dat de kinderen het onderling goed kunnen vinden. Mijn ervaring is dat het toch 2 aparte gezinnen blijven, die je heel moeilijk tot 1 kunt omvormen. Mijn man zag het te rooskleurig in allemaal destijds. Ik was realistischer en ik wist dat het moeilijk zou worden. We zaten wel altijd op 1 lijn en ik denk dat dat ons erdoor heeft geholpen.
woensdag 25 januari 2023 om 16:11
kataravrouw schreef: ↑25-01-2023 16:08Tijdens mijn lat relatie met mijn vriend, die 3 jaar duurde, was de relatie ex en mij redelijk. De kinderen konden [ samen 7 kinderen [ het redelijk goed vinden, verschillen waren er, maar omdat ze nog vrij jong waren konden ze wel aardig overweg. vriend en ik deden veel moeite omdat goed te begeleiden.
Na het samenwonen veranderde dat wel, ex begon plots veel moeilijker te doen. En naarmate de kinderen ouder werden, kwamen de verschillen in opvoeding, normen en waarden wel boven drijven. Het is heel moeilijk geweest. Ook erg frustrerend, want er was altijd die derde partij. Ik heb veel geslikt, voor de kinderen.
Stel het je niet te romantisch voor, samen wonen. Het is echt een uitdaging, ook al denk je nu dat de kinderen het onderling goed kunnen vinden. Mijn ervaring is dat het toch 2 aparte gezinnen blijven, die je heel moeilijk tot 1 kunt omvormen. Mijn man zag het te rooskleurig in allemaal destijds. Ik was realistischer en ik wist dat het moeilijk zou worden. We zaten wel altijd op 1 lijn en ik denk dat dat ons erdoor heeft geholpen.
Dit dikgedrukte zinnetje is exact waarom ik niet zou gaan samenwonen met kinderen die niet vanaf baby al door mij zijn opgevoed, hoe gezellig het ook kan zijn in de weekenden.
Petje af voor jou en je man!
woensdag 25 januari 2023 om 16:58
Waar jij tegenaan loopt vermoed ik (althans wat ik herken van een aantal gescheiden personen met nieuwe relatie in mijn omgeving), is de pijn van het gemis van een kerngezin.
De eenvoud van er gewoon zijn met zijn allen. Dat dat nooit meer terugkomt in die vorm, al was de relatie niet goed. Dat gemis daar kan iemand echt veel last van hebben.
De eenvoud van er gewoon zijn met zijn allen. Dat dat nooit meer terugkomt in die vorm, al was de relatie niet goed. Dat gemis daar kan iemand echt veel last van hebben.
.
woensdag 25 januari 2023 om 17:12
Laatje schreef: ↑25-01-2023 16:58Waar jij tegenaan loopt vermoed ik (althans wat ik herken van een aantal gescheiden personen met nieuwe relatie in mijn omgeving), is de pijn van het gemis van een kerngezin.
De eenvoud van er gewoon zijn met zijn allen. Dat dat nooit meer terugkomt in die vorm, al was de relatie niet goed. Dat gemis daar kan iemand echt veel last van hebben.
Mooi gezegd, zo is het inderdaad. Ik denk alleen dat samen gaan wonen met een nieuwe geliefde dit gemis niet minder maakt.. want je zult daarmee nooit hetzelfde kunnen hebben dan met de vader van je kinderen. Er is teveel bagage, er zijn teveel verschillende genen. Daarom strand 2/3 van de 2e huwelijken met kinderen ook, helaas.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
