LAT relatie en toekomstperspectief

Ik probeer het vrij kort te houden;

LAT relatie met kinderen die nu 3 jaar duurt zonder veel obstakels. Er is veel liefde en wederzijds respect, gedeelde interesses en we kunnen overal over praten.

Onze kinderen kunnen goed met elkaar overweg en we ondernemen vaak dingen met zijn allen. Opa’s en oma’s, ouders, broers en zussen zijn met elkaar bekend en kunnen goed met elkaar overweg.

Omdat mijn vriend 2 jonge kinderen heeft die hij eens per 14 dagen ziet, is samenwonen geen optie. Hij wil graag in de buurt van zijn kinderen blijven wonen met het oog op de toekomst en zij zelf op hun fietsje naar hem toe kunnen komen op wat meer structurele basis.
Dat siert hem als vader enorm en ik begrijp dat ook heel goed. Ik zou het op termijn ook niet erg vinden om zijn kant -ongeveer 120 km- op te schuiven om dat te kunnen realiseren. Ook mijn kinderen zouden dat best leuk vinden en de stad waar hij woont is ook interessant om te studeren bijv.

Nu heeft mijn vriend door omstandigheden, een tijdelijk project, het afgelopen half jaar bij mij in gewoond en reisde hij om het weekend naar zijn huis om tijd met zijn kinderen door te brengen. Wat natuurlijk heel fijn is voor hem en zijn kinderen en voor mij en mijn kinderen ook weer even mogelijkheid tot eigen tijd biedt.

Echter is het zo gezellig en vanzelfsprekend geworden dat ik een beetje vastloop.
Samenwonen zit er de komende 5 of 6 jaar niet in. We willen allebei niet echt opschuiven zolang de kinderen jong zijn.

Het ligt volledig bij mij, maar ik wil (denk ik) liever samenwonen dan hij. Of hij kijkt er nuchter naar, dat kan ook. De tijd die ik nog moet wachten voordat we een volgende stap kunnen nemen ligt nog zover weg. Voor mijn gevoel.

Daarnaast kamp ik met een lichte verlatingsangst die ik wel realistisch kan bekijken, maar soms wel sterk voel. Als hij dan een dag of week langer wegblijft, ga ik daar allemaal negatieve gedachten aan hangen; zie je wel, iedereen gaat weg, je hebt iets verkeerd gedaan, er is geen toekomstperspectief, we gaan nooit samen oud worden.
Vrij dramatisch, maar wel van invloed op mijn relatie die heel waardevol is.

Ik vraag mij af hoe ik mijn toekomstbeeld een beetje kan bijstellen en overweeg om het tijdelijke/af en aan samenwonen te beëindigen omdat dat voor mijn gevoel meer duidelijkheid verschaft; wat ik wil zit er niet in en kan ik ook niet zo voelen doordat we het tijdelijk doen.

Hebben jullie tips?

kataravrouw schreef: ↑

26-01-2023 17:02

Het is zeker mogelijk om samen te gaan wonen met beiderzijdse kinderen. Maar het is niet gemakkelijk. Veel mensen hebben er een te romantisch beeld bij. En een weekend of vakantie samen is echt heel anders dan samenwonen. Onze kinderen konden het ook prima vinden, destijds rond de 10 en ouder. Naarmate ze ouder werden, kwamen de verschillen boven drijven en dan bedoel ik echte verschillen zoals bepaalde normen en waarden, fatsoen, levensinstelling enz
Daarbij had ik de pech een niet zo aardige ex van man te treffen die ons het leven, maar erger haar eigen kinderen het leven goed zuur heeft gemaakt en nog. En dat wist ik natuurlijk niet van te voren.

Heldere realitycheck! Mijn 15- jarige staat er ook anders in en gaat meer haar eigen gang dan de jongste kinderen.

lila01 schreef: ↑

26-01-2023 17:18

Ik zou dat persoonlijk niet kunnen, maar ik ben sowieso geen type voor een LAT-relatie.
Ik proef ook uit jouw berichten dat je het idee hebt dat jij meer behoefte hebt om hem te zien dan andersom.

Praten jullie daar samen over?

Hij wil mij even vaak zien als ik hem. Het is echt een hele leuke man. Steekt de liefde niet onder stoelen of banken en is duidelijk in zijn behoeftes en wat hij geeft.

LuciFee2023 schreef: ↑

26-01-2023 21:16

Dat is echt kul.

De norm is co-ouderschap en redelijke zorg, als dat niet zo word beslist door een rechter is er iets anders aan de hand. De ouder met minste omgang is te ver gaan wonen, heeft zelf aangegeven niet anders te willen werken om zorg te regelen ect. Dan is er gewoon echt meer aan de hand dan een welwillende ouder.

Zelfs mijn meppende ex zwager met veroordeling heeft meer omgang dat de vriend van TO.

Er speelt wel meer, maar dat was voor mijn tijd en heeft ook niks met het heden te maken, zeg maar. Ik wil liever niet de privacy van mijn partner en de moeder van zijn kinderen volledig te grabbel gooien.
Zij schrijven hier tenslotte niet.
Ik hoop dat je dat begrijpt.
Het heeft niets te maken met onwil of onkunde of dat mijn partner niet wil(de). Soms houdt 1 van de ouders de kinderen ook weg bij de ander (uit rancune, of vanwege problemen met zichzelf) en ben je blij dat er een minimale regeling tot stand is gekomen en je met het kleine beetje dat je vader kunt zijn heel blij bent. Hij heeft hier echt voor moeten knokken en er is nu wel een goede verstandhouding met ruimte voor meer aan het ontstaan.

Hij gaat zeker in de toekomst proberen/een manier vinden om zijn kinderen vaker te zien. Mede doordat hij een fijn vangnet (moeder, vrienden en mij) heeft durft hij daar nu pas om te vragen. Strijden heeft in het verleden namelijk averechts gewerkt.

lila01 schreef: ↑

26-01-2023 22:15

Hij klinkt als een hele leuke man!
Misschien eens kijken voor jezelf of er mogelijkheden zijn om elkaar meer te zien.
Waar een wil is, is (vaak) een weg.

Dat is hij ook. En niet alleen “leuk” ook een partner waarbij ik voor het eerst in mijn leven niet bang hoef te zijn om ook mijn minder leuke kanten te laten zien zonder dat daar consequenties aan zitten.

Zoals mijn verlatingsangst-light is volledig bespreekbaar en hij is ook bereid om bijvoorbeeld onverwacht vertrek zo vroeg mogelijk te bespreken. Eerlijk aan te geven of er even ruimte voor zichzelf nodig is, dat soort dingen.

En dat kan ook vice-versa. Ik heb nog geen relatie gehad waarbij ik het gevoel had dat ik volledige support kreeg, in goede en slechte momenten. Hij motiveert mij om te ondernemen en te ontwikkelen.

Hij voelt het precies hetzelfde en dat is gewoon heel fijn. Het voelt veilig.