Relaties
alle pijlers
List en bedrog, maar is het niet beter dit te laten rusten
donderdag 19 juli 2007 om 16:19
Hoi,
het is voor het eerst dat ik iets post, meestal lees ik alleen mee. Er is echter iets gebeurd wat me hoog zit en wat ik graag even van me af wil schrijven. In de hoop dat eventuele reacties me een beetje houvast geven.
Een aantal jaren geleden werd een getrouwde collega van mij, verliefd op de man van een vriendin (samenwonend). Daar waren dus 2 stellen uit mijn directe omgeving bij betrokken. Gevoelens voor iemand krijgen is een ding - daar kan ik nog wel over praten - maar wat zij er vervolgens mee gedaan hebben dat was niet netjes: ze hebben niets verteld tegen hun partners en zijn een verhouding begonnen. Daar hield het voor mij toch echt even op, want ik vind, als je niet lekker zit in je relatie en/of je krijgt gevoelens, anyways, er gebeurt iets ingrijpends, dan praat je daarover hoe meoilijk het ook is. Niet dus.
Vanaf dat moment zat ik in tweestrijd: de ene kant, ze zijn verantwoordelijk voor hun eigen leven dus willen ze dat overhoop gooien, dan moeten ze dat zelf weten. Aan de andere kant voelde ik me vreselijk ten opzichte van de 2 partners die bedrogen werden - ik kon ze niet meer recht aankijken, gedroeg me anders, alleen omdat ik dit 'geheim' bij me had. Ik heb lang getwijfeld of ik ze zou inlichten.
Ik heb destijds besloten, NIET de boodschapper te worden naar de partners maar heb de bedriegers duidelijk gemaakt, dat ik er niet om zou liegen, zou ernaar gevraagd worden of anderszins aan het licht komen. Ook heb ik ze duidelijk gemaakt dat ik er niet bij betrokken wilde worden. Ze hadden mij namelijk, bleek later, bv als alibi gebruikt en daar was ik woedend over. Ze verzekerden mij regelmatig dat ze niets hadden en het alleen vriendschap was, ik heb me daarin (achteraf gezien) flink laten manipuleren. Ik trok daarvoor goed met de collega op en ze kwam ook regelmatig met haar verhaal aan, maar wat moest ik ermee, ik kon er echt niets mee en al helemaal niet op de werkvloer. Zij zag dat totaal niet.
het werd steeds lastiger, omdat ik de bedrogen vriendin niet meer aan kon kijken en de bedriegende collega niet meer kon verdragen. Met haar heb ik daarom bewust ieder 'privé-contact' verbroken, ze was niet bereid te kijken naar wat ze aan het doen was en weigerde haar verantwoordelijkheid te nemen. Ook had ze al heel lang geen oog voor mijn situatie en was enkel en alleen met haar eigen plannetjes bezig.
Na verloop van tijd is mijn vriendin bij haar vriend weggegaan. De collega was nog wel getrouwd, maar godzijdank ergens anders gaan werken en wat een rust gaf dat. Mijn bedrogen vriendin ontmoette iemand waarmee ze gelukkig was, en de onrust zakte bij mij weer een beetje.
Maar toch bleef het me dwars zitten, ik kon echt nog niet open zijn tegen mijn vriendin en dus besloot ik mijn verhaal te doen. Net toen ik op het punt stond, om wat ik wist aan haar te vertellen, is het hele verhaal via iemand anders uitgekomen en hing ze zelf aan de telefoon om te vragen, wat ik ervan geweten had.
Wat een opluchting het hele verhaal te kunnen doen en wat geweldig, dat ze mij niet kwalijk nam dat ik niets verteld had. Natuurlijk had ze liever gehad van wel, en heeft ze zich afgevraagd wat dit betekende voor onze vriendschap. Nu zou ik het zelf nu ook anders doen, maar ze had er begrip voor hoe het gegaan was en we zijn begonnen de schade te herstellen.
En nu zijn we zo'n twee jaar verder en zijn er - via een omweg - weer puzzelstukken naar boven gekomen die mijn bedrogen vriendin alsnog vreselijk boos hebben gemaakt en de hele boel weer hebben opgerakeld bij haar. het zijn dingen die ik ook niet geweten heb, maar die achteraf gezien een hoop verklaren en bevestigen, dat de stiekeme verhouding is doorgegaan lang nadat er was 'opgebiecht" en "uitgesproken" en "opgelost". Dat blijken slechts deeltjes te zijn geweest om de boel te sussen en voor de gek te houden. Maar nu is dan toch van alles weer uitgekomen.
Dit verhaal is niet fraai en laat ongetwijfeld sporen na bij de vreemdgangers, waarmee ze al genoeg last kunnen krijgen - zij het niet van de omgeving, dan wel in zichzelf en in de dingen die ze gaan tegenkomen in de toekomst. 't is niet niks als een bouwwerk van leugens na enkele jaren in elkaar stort, en je ware aard aan het licht komt.
Natuurlijk moet mijn vriendiin het nog afsluiten en snap ik dat ze wil uitrazen, maar ik raad haar aan dat niet op de anderen te richten. Je krijgt dan een hoop nieuwe ellende en wat win je daarmee op de lange termijn... tegen zoveel mensen vertellen wat er precies gebeurd is, bellen, verhaal halen... terwijl die 2 hebben blijk gegeven zo blind en totaal ongevoelig te zijn voor anderen buiten henzelf, dat dit ze ook niet gaat bereiken en al helemaal niet ervoor gaat zorgen, dat ze spijt gaan krijgen, laat staan excuus aanbieden en dan nog, wat koop je ervoor.
Voor mijn gevoel is nu dus 'zelf puzzelen' en verwerken het beste voor iedereen...raas maar lekker uit tegen mij of andere mensen die je vertrouwt, schrijf, praat, ....... alleen ik geloof niet dat ik mijn vriendin daarvan overtuigd heb en twijfel of dat wel zal lukken.
Ook dit zal haar eigen keuze zijn maar ik zou het zonde vinden, als ze zoveel energie gaat steken in iets waar ze uiteindelijk niets mee zal bereiken of winnen voor zichzelf. Daarom probeer ik haar toch nog te overtuigen.
Wat vinden jullie?
het is voor het eerst dat ik iets post, meestal lees ik alleen mee. Er is echter iets gebeurd wat me hoog zit en wat ik graag even van me af wil schrijven. In de hoop dat eventuele reacties me een beetje houvast geven.
Een aantal jaren geleden werd een getrouwde collega van mij, verliefd op de man van een vriendin (samenwonend). Daar waren dus 2 stellen uit mijn directe omgeving bij betrokken. Gevoelens voor iemand krijgen is een ding - daar kan ik nog wel over praten - maar wat zij er vervolgens mee gedaan hebben dat was niet netjes: ze hebben niets verteld tegen hun partners en zijn een verhouding begonnen. Daar hield het voor mij toch echt even op, want ik vind, als je niet lekker zit in je relatie en/of je krijgt gevoelens, anyways, er gebeurt iets ingrijpends, dan praat je daarover hoe meoilijk het ook is. Niet dus.
Vanaf dat moment zat ik in tweestrijd: de ene kant, ze zijn verantwoordelijk voor hun eigen leven dus willen ze dat overhoop gooien, dan moeten ze dat zelf weten. Aan de andere kant voelde ik me vreselijk ten opzichte van de 2 partners die bedrogen werden - ik kon ze niet meer recht aankijken, gedroeg me anders, alleen omdat ik dit 'geheim' bij me had. Ik heb lang getwijfeld of ik ze zou inlichten.
Ik heb destijds besloten, NIET de boodschapper te worden naar de partners maar heb de bedriegers duidelijk gemaakt, dat ik er niet om zou liegen, zou ernaar gevraagd worden of anderszins aan het licht komen. Ook heb ik ze duidelijk gemaakt dat ik er niet bij betrokken wilde worden. Ze hadden mij namelijk, bleek later, bv als alibi gebruikt en daar was ik woedend over. Ze verzekerden mij regelmatig dat ze niets hadden en het alleen vriendschap was, ik heb me daarin (achteraf gezien) flink laten manipuleren. Ik trok daarvoor goed met de collega op en ze kwam ook regelmatig met haar verhaal aan, maar wat moest ik ermee, ik kon er echt niets mee en al helemaal niet op de werkvloer. Zij zag dat totaal niet.
het werd steeds lastiger, omdat ik de bedrogen vriendin niet meer aan kon kijken en de bedriegende collega niet meer kon verdragen. Met haar heb ik daarom bewust ieder 'privé-contact' verbroken, ze was niet bereid te kijken naar wat ze aan het doen was en weigerde haar verantwoordelijkheid te nemen. Ook had ze al heel lang geen oog voor mijn situatie en was enkel en alleen met haar eigen plannetjes bezig.
Na verloop van tijd is mijn vriendin bij haar vriend weggegaan. De collega was nog wel getrouwd, maar godzijdank ergens anders gaan werken en wat een rust gaf dat. Mijn bedrogen vriendin ontmoette iemand waarmee ze gelukkig was, en de onrust zakte bij mij weer een beetje.
Maar toch bleef het me dwars zitten, ik kon echt nog niet open zijn tegen mijn vriendin en dus besloot ik mijn verhaal te doen. Net toen ik op het punt stond, om wat ik wist aan haar te vertellen, is het hele verhaal via iemand anders uitgekomen en hing ze zelf aan de telefoon om te vragen, wat ik ervan geweten had.
Wat een opluchting het hele verhaal te kunnen doen en wat geweldig, dat ze mij niet kwalijk nam dat ik niets verteld had. Natuurlijk had ze liever gehad van wel, en heeft ze zich afgevraagd wat dit betekende voor onze vriendschap. Nu zou ik het zelf nu ook anders doen, maar ze had er begrip voor hoe het gegaan was en we zijn begonnen de schade te herstellen.
En nu zijn we zo'n twee jaar verder en zijn er - via een omweg - weer puzzelstukken naar boven gekomen die mijn bedrogen vriendin alsnog vreselijk boos hebben gemaakt en de hele boel weer hebben opgerakeld bij haar. het zijn dingen die ik ook niet geweten heb, maar die achteraf gezien een hoop verklaren en bevestigen, dat de stiekeme verhouding is doorgegaan lang nadat er was 'opgebiecht" en "uitgesproken" en "opgelost". Dat blijken slechts deeltjes te zijn geweest om de boel te sussen en voor de gek te houden. Maar nu is dan toch van alles weer uitgekomen.
Dit verhaal is niet fraai en laat ongetwijfeld sporen na bij de vreemdgangers, waarmee ze al genoeg last kunnen krijgen - zij het niet van de omgeving, dan wel in zichzelf en in de dingen die ze gaan tegenkomen in de toekomst. 't is niet niks als een bouwwerk van leugens na enkele jaren in elkaar stort, en je ware aard aan het licht komt.
Natuurlijk moet mijn vriendiin het nog afsluiten en snap ik dat ze wil uitrazen, maar ik raad haar aan dat niet op de anderen te richten. Je krijgt dan een hoop nieuwe ellende en wat win je daarmee op de lange termijn... tegen zoveel mensen vertellen wat er precies gebeurd is, bellen, verhaal halen... terwijl die 2 hebben blijk gegeven zo blind en totaal ongevoelig te zijn voor anderen buiten henzelf, dat dit ze ook niet gaat bereiken en al helemaal niet ervoor gaat zorgen, dat ze spijt gaan krijgen, laat staan excuus aanbieden en dan nog, wat koop je ervoor.
Voor mijn gevoel is nu dus 'zelf puzzelen' en verwerken het beste voor iedereen...raas maar lekker uit tegen mij of andere mensen die je vertrouwt, schrijf, praat, ....... alleen ik geloof niet dat ik mijn vriendin daarvan overtuigd heb en twijfel of dat wel zal lukken.
Ook dit zal haar eigen keuze zijn maar ik zou het zonde vinden, als ze zoveel energie gaat steken in iets waar ze uiteindelijk niets mee zal bereiken of winnen voor zichzelf. Daarom probeer ik haar toch nog te overtuigen.
Wat vinden jullie?
donderdag 19 juli 2007 om 16:33
Niet doen. Het lijkt mij dat je je vriendin zelf moet laten kiezen hoe ze hiermee omgaat.
Wees er gewoon als vriendin bij wie ze haar verhaal kwijt kan. Het advies de anderen met rust te laten kan haar wel eens het gevoel geven dat jij ergens toch partij bent of haar niet steunt.
Wees er gewoon als vriendin bij wie ze haar verhaal kwijt kan. Het advies de anderen met rust te laten kan haar wel eens het gevoel geven dat jij ergens toch partij bent of haar niet steunt.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
donderdag 19 juli 2007 om 16:42
Hoi Poezewoes,
ja dat is precies het gevoel wat ik achteraf kreeg toen ik haar gesproken had. Ik besefte ineens dat het zou kunnen lijken, dat ik de anderen bescherm of zoiets. Heb dat ook tegen haar gezegd en ze weet dat dat niet zo is... maar dat gevoel dat ik het niet goed aanpak, zit in mij (niet alleen in dit geval), dus zij kan dat niet wegnemen
.
dank je wel
ja dat is precies het gevoel wat ik achteraf kreeg toen ik haar gesproken had. Ik besefte ineens dat het zou kunnen lijken, dat ik de anderen bescherm of zoiets. Heb dat ook tegen haar gezegd en ze weet dat dat niet zo is... maar dat gevoel dat ik het niet goed aanpak, zit in mij (niet alleen in dit geval), dus zij kan dat niet wegnemen
. dank je wel
