Relaties
alle pijlers
Man hoort mij niet, ofwel: kunnen mannen echt maar 1 ding tegelijk?
dinsdag 26 juni 2007 om 22:42
Ja, we hebben weer eens knallende ruzie.
En al terugdenkend hoe het kwam: ik zei weer eens iets wat hij niet hoorde, waardoor er een Babylonische spraakverwarring ontstond en ik wanhopig probeerde uit te leggen wat ik nou bedoeld had, terwijl hij juist bleef zeiken dat ik me druk maakte om een detail.
Eigenlijk is dit (dat hij mij niet hoort) de reden van bijna al onze ruzies. Het lijkt net of hij doof is op één bepaalde golflengte, en dat is nou precies de toonhoogte van mijn stem.
Hoe vaak het niet gebeurt dat ik tegenover hem zit, dat hij naar mij kijkt, dat ik iets tegen hem zeg, en dat het hem volkomen ontgaat, dat hij totaal niet reageert.
Ik kan hem op momenten als dit wel een schop geven. Ik moet me nu echt inhouden geen dingen kapot te gaan smijten.
Want: er was helemaal niets aan de hand. Hij was iets aan het vastbinden en hield een klein stukje touw over. Ik zei dat ik ook een eindje touw nodig had, precies dat stukje wat hij daar had, maar dat hoorde hij niet of hij wilde het niet horen of hij vond dat hij het beter wist, weet ik veel.
Even later komt hij terug met een rol waar hij twee meter touw vanaf knipt, veel te veel, dat zou alleen maar in de knoop raken, dat zei ik ook tegen hem.
Toen barstte de bom, het was ook nooit goed, ik moest me niet zo druk maken om een stukje touw etc.
Naderhand na veel geschreeuw (onze jongste werd zelfs wakker) bleek dus dat hij nooit heeft gehoord dat ik om dat restje touw van hem vroeg.
Ik stond op EEN HALVE METER AFSTAND!
Oooooooooooooooooh, wat kan ik hier kwaad om worden.
En al terugdenkend hoe het kwam: ik zei weer eens iets wat hij niet hoorde, waardoor er een Babylonische spraakverwarring ontstond en ik wanhopig probeerde uit te leggen wat ik nou bedoeld had, terwijl hij juist bleef zeiken dat ik me druk maakte om een detail.
Eigenlijk is dit (dat hij mij niet hoort) de reden van bijna al onze ruzies. Het lijkt net of hij doof is op één bepaalde golflengte, en dat is nou precies de toonhoogte van mijn stem.
Hoe vaak het niet gebeurt dat ik tegenover hem zit, dat hij naar mij kijkt, dat ik iets tegen hem zeg, en dat het hem volkomen ontgaat, dat hij totaal niet reageert.
Ik kan hem op momenten als dit wel een schop geven. Ik moet me nu echt inhouden geen dingen kapot te gaan smijten.
Want: er was helemaal niets aan de hand. Hij was iets aan het vastbinden en hield een klein stukje touw over. Ik zei dat ik ook een eindje touw nodig had, precies dat stukje wat hij daar had, maar dat hoorde hij niet of hij wilde het niet horen of hij vond dat hij het beter wist, weet ik veel.
Even later komt hij terug met een rol waar hij twee meter touw vanaf knipt, veel te veel, dat zou alleen maar in de knoop raken, dat zei ik ook tegen hem.
Toen barstte de bom, het was ook nooit goed, ik moest me niet zo druk maken om een stukje touw etc.
Naderhand na veel geschreeuw (onze jongste werd zelfs wakker) bleek dus dat hij nooit heeft gehoord dat ik om dat restje touw van hem vroeg.
Ik stond op EEN HALVE METER AFSTAND!
Oooooooooooooooooh, wat kan ik hier kwaad om worden.
maandag 2 juli 2007 om 11:11
Op 't moment iets te vaak ongezellig, maar dit niet-(willen?)horenprobleem deed zich ook al voor toen we nog jong, kinderloos en stapelverliefd waren.
Dat is dus niet iets van de laatste tijd.
Overigens wil ik nog iets toevoegen over het luisteren op zich. Als iemand iets tegen mij zegt, reageer ik meteen. Als iemand zegt: pas op, dat bordt glijdt van tafel!, dan steek ik bij wijze van spreken mijn arm al uit na het woordje glijdt.
Mijn man lijkt eerst de informatie te moeten verwerken, (alsof ik iets in een vreemde taal tegen hem heb gezegd en hij het in zichzelf moet vertalen), voor hij reageert. Tja, vaak is het dan al te laat. (Dit is alleen grappig als er een Ferrari langsrijdt en hij dus steevast te laat omkijkt)
Is dat normaal bij mannen?
Dat is dus niet iets van de laatste tijd.
Overigens wil ik nog iets toevoegen over het luisteren op zich. Als iemand iets tegen mij zegt, reageer ik meteen. Als iemand zegt: pas op, dat bordt glijdt van tafel!, dan steek ik bij wijze van spreken mijn arm al uit na het woordje glijdt.
Mijn man lijkt eerst de informatie te moeten verwerken, (alsof ik iets in een vreemde taal tegen hem heb gezegd en hij het in zichzelf moet vertalen), voor hij reageert. Tja, vaak is het dan al te laat. (Dit is alleen grappig als er een Ferrari langsrijdt en hij dus steevast te laat omkijkt)
Is dat normaal bij mannen?
maandag 2 juli 2007 om 14:40
Maar het begint je nu, na twintig jaar, wel op te breken. Waarom nu? Spelen er andere dingen waardoor je aan het twijfelen wordt gebracht over je huwelijk? Ben je op een moment gekomen in je leven waarin je de balans opmaakt? Zijn er andere dingen gebeurd waardoor je er anders tegenaan kijkt?
Ga in therapie!
dinsdag 3 juli 2007 om 01:14
Helemaal geen goed idee, want volgens hem is er niks met hem aan de hand en daarom zal hij echt niet samen met mij naar een cassettebandje gaan zitten luisteren, ik zie meteen voor me hoe hij dan kijkt.
Zulke dingen hebben bij hem helemaal geen nut, ook niet iets uit een boek laten lezen of zo, dat soort dingen vindt hij maar onzin.
Er moet gewoon een keer iets gigantisch mislopen wil hij zich een tijdlang aanpassen. Dat ik onze vakantie een week verzet heb zonder dat dat tot hem doorgedrongen is, ofzoiets.
En waarom ik er na 20 jaar ineens een topic over open? Omdat ik het ineens zat ben. Sommige emmers doen er lang over voor de laatste druppel de rand bereikt.
Zulke dingen hebben bij hem helemaal geen nut, ook niet iets uit een boek laten lezen of zo, dat soort dingen vindt hij maar onzin.
Er moet gewoon een keer iets gigantisch mislopen wil hij zich een tijdlang aanpassen. Dat ik onze vakantie een week verzet heb zonder dat dat tot hem doorgedrongen is, ofzoiets.
En waarom ik er na 20 jaar ineens een topic over open? Omdat ik het ineens zat ben. Sommige emmers doen er lang over voor de laatste druppel de rand bereikt.
dinsdag 3 juli 2007 om 07:32
als jouw man niet bereid is om "jouw" probleem als een gezamenlijk probleem op te vatten is er meer mis dan dit communicatiemisverstand. Ik vind het erg jammer voor je dat je man niet wil luisteren en niet wil meewerken aan een oplossing. Als je man je stelselmatig negeert is dat natuurlijk sowieso niet "jouw" probleem.
Dat je er na 20 jaar schoon genoeg van hebt kan ik me levendig voorstellen. Ik zou er na een week al niet meer tegen kunnen!
dinsdag 3 juli 2007 om 14:13
Nou ja, dat moet ik toegeven, het begint mij zelf nu ook op te vallen hoeveel ik de laatste tijd op dit forum over hem klaag.
Onze relatie is veranderd sinds er kinderen zijn, ik ben niet meer de hele wereld voor hem en zijn grote liefde is onze dochter en niet meer ik.
Dat werkt natuurlijk in alles door, maar tot voor een paar jaar ging het eigenlijk wel prima en waren we een gelukkig gezinnetje.
Ik heb het gevoel dat het een jaar of twee, drie terug ineens bergafwaarts is gegaan. Hij kreeg steeds midner behoefte aan mensen om zich heen en zijn kringetje vna vrienden en kennisen werd steeds kleiner, tot hij geen vrienden meer had, één collega met wie hij goed kan opschieten, een groot deel van zijn familie heeft afgeschreven enz.
Hij heeft het steeds over hutjes op de hei, wonen in noord-Scandinavië enz. Op de een of andere manier leeft hij heel erg in zijn eigen wereldje, en in die wereld komen geen andere mensen binnen. Zelfs ik niet meer. Alleen mijn dochter weet oz nu en dan nog tot hem door te dringen.
Als ik iets met hem wil bespreken doet hij het vaak af als 'gezeik' van mijn kant en te onbelangrijk om op in te gaan. Zo wil ik bijvoorbeeld al sinds november onze slaapkamer anders hebben (zelf kan ik die zware kasten niet verplaatsen) en dat is nog steeds niet gebeurd. Zijn computerkamer is in die maanden echter al twee keer helemaal anders ingedeeld, eigen dingen krijgen voorrang.
Ik weet niet goed wat hem mankeert, en ik weet dat klagen bij een stel meiden van een forum nauwelijks helpt, want het enige nuttige advies dat er tussen zit is: praat met die man, maar dat is dus juist het probleem: wat ik belangrijk vind, is voorhem complete onzinnigheid.
Het probleem is dat hij niet wil veranderen, (want aan hem ligt het niet), en als ik het anders wil hebben, moet IK maar veranderen.
Hij is gewoon de man niet meer met wie ik destijds getrouwd ben.
En ok, ik ben natuurlijk in de loop der jaren ook veranderd, maar volgens mij ten goede; ik ben nog net zo lief en behulpzaam, maar laat minder over me heen lopen door mensen en doe niet vaak meer iets tegen mijn zin (was vroeger altijd iemand die geen nee drufde zeggen).
Misschien is dat het wat hem is gaan tegenstaan, maar hij beweert van niet en vindt het juist goed dat ik mondiger ben geworden.
Maar het lijkt wel of hij het niet kan verdragen dat ik tegen hem daardoor ook mondiger ben geworden.
Wij hadden in het begin een heel gelijkwaardige relatie, ik kwam uit een relatie met een zeer dominante man en hij was het tegendeel daarvan, bijna een goedzak eerder.
Soms vraag ik me af of het door mijn (bij die dominante man aangeleerde) gedrag komt dat mijn man zo'n ellendeling geworden is. Dat ik me toch weer onbewust op een bepaalde manier heb gedragen dat ik hem de overhand heb gegeven, en dat het hem nu moeite kost dat hij dat weer uit handen moet geven omdat ik mondiger ben geworden en meer voor mezelf op durf te komen.
Maar het gekke is dat ik overal voor mezefl op durf te komen, behalve bij hem. Ik laat me veel te snel door hem overrompelen en geef hem vaker dan me lief is zijn zin om maar van het gezeik af te zijn.
Anderzijds ben ik degene die vaak nog het langst blijft mokken na een ruzie en kan hij na een uur weer gewoon naar me toe komen met de vraag of ik een kopje thee wil, alsof er neits is voorgevallen.
Ik vraag me dus af of ik me al die ruzies verbeeld of het me te sterk aantrek, dat het voor hem alleen een stevige woordenwisseling is, maar voor mij een ernstige ruzie.
Als je het zo bekijkt, is het misschien logisch dat hij zich niet zo druk maakt. Hij schreeuwt wat over en weer, en dan is voor hem de lucht geklaard, terwijl ik het gevoel heb dat ik me al op een echtscheiding moet gaan vorobereiden, en ja dan doe je natuurlijk sneller water bij de wijn, en zo krijgt hij toch weer zijn zin en blijf ik gefrustreerd achter.
Sorry voor het lange stuk maar als ik het zo opschrijf helpt voor mij ook om de dingenw at beter op een rijtje te krijgen.
Het is gewoon heel vervelend dat hij ontkent dat er wat aan de hand is, terwijl een blinde kan zien dat het allemaal zo stroef gaat tussen ons.
Onze relatie is veranderd sinds er kinderen zijn, ik ben niet meer de hele wereld voor hem en zijn grote liefde is onze dochter en niet meer ik.
Dat werkt natuurlijk in alles door, maar tot voor een paar jaar ging het eigenlijk wel prima en waren we een gelukkig gezinnetje.
Ik heb het gevoel dat het een jaar of twee, drie terug ineens bergafwaarts is gegaan. Hij kreeg steeds midner behoefte aan mensen om zich heen en zijn kringetje vna vrienden en kennisen werd steeds kleiner, tot hij geen vrienden meer had, één collega met wie hij goed kan opschieten, een groot deel van zijn familie heeft afgeschreven enz.
Hij heeft het steeds over hutjes op de hei, wonen in noord-Scandinavië enz. Op de een of andere manier leeft hij heel erg in zijn eigen wereldje, en in die wereld komen geen andere mensen binnen. Zelfs ik niet meer. Alleen mijn dochter weet oz nu en dan nog tot hem door te dringen.
Als ik iets met hem wil bespreken doet hij het vaak af als 'gezeik' van mijn kant en te onbelangrijk om op in te gaan. Zo wil ik bijvoorbeeld al sinds november onze slaapkamer anders hebben (zelf kan ik die zware kasten niet verplaatsen) en dat is nog steeds niet gebeurd. Zijn computerkamer is in die maanden echter al twee keer helemaal anders ingedeeld, eigen dingen krijgen voorrang.
Ik weet niet goed wat hem mankeert, en ik weet dat klagen bij een stel meiden van een forum nauwelijks helpt, want het enige nuttige advies dat er tussen zit is: praat met die man, maar dat is dus juist het probleem: wat ik belangrijk vind, is voorhem complete onzinnigheid.
Het probleem is dat hij niet wil veranderen, (want aan hem ligt het niet), en als ik het anders wil hebben, moet IK maar veranderen.
Hij is gewoon de man niet meer met wie ik destijds getrouwd ben.
En ok, ik ben natuurlijk in de loop der jaren ook veranderd, maar volgens mij ten goede; ik ben nog net zo lief en behulpzaam, maar laat minder over me heen lopen door mensen en doe niet vaak meer iets tegen mijn zin (was vroeger altijd iemand die geen nee drufde zeggen).
Misschien is dat het wat hem is gaan tegenstaan, maar hij beweert van niet en vindt het juist goed dat ik mondiger ben geworden.
Maar het lijkt wel of hij het niet kan verdragen dat ik tegen hem daardoor ook mondiger ben geworden.
Wij hadden in het begin een heel gelijkwaardige relatie, ik kwam uit een relatie met een zeer dominante man en hij was het tegendeel daarvan, bijna een goedzak eerder.
Soms vraag ik me af of het door mijn (bij die dominante man aangeleerde) gedrag komt dat mijn man zo'n ellendeling geworden is. Dat ik me toch weer onbewust op een bepaalde manier heb gedragen dat ik hem de overhand heb gegeven, en dat het hem nu moeite kost dat hij dat weer uit handen moet geven omdat ik mondiger ben geworden en meer voor mezelf op durf te komen.
Maar het gekke is dat ik overal voor mezefl op durf te komen, behalve bij hem. Ik laat me veel te snel door hem overrompelen en geef hem vaker dan me lief is zijn zin om maar van het gezeik af te zijn.
Anderzijds ben ik degene die vaak nog het langst blijft mokken na een ruzie en kan hij na een uur weer gewoon naar me toe komen met de vraag of ik een kopje thee wil, alsof er neits is voorgevallen.
Ik vraag me dus af of ik me al die ruzies verbeeld of het me te sterk aantrek, dat het voor hem alleen een stevige woordenwisseling is, maar voor mij een ernstige ruzie.
Als je het zo bekijkt, is het misschien logisch dat hij zich niet zo druk maakt. Hij schreeuwt wat over en weer, en dan is voor hem de lucht geklaard, terwijl ik het gevoel heb dat ik me al op een echtscheiding moet gaan vorobereiden, en ja dan doe je natuurlijk sneller water bij de wijn, en zo krijgt hij toch weer zijn zin en blijf ik gefrustreerd achter.
Sorry voor het lange stuk maar als ik het zo opschrijf helpt voor mij ook om de dingenw at beter op een rijtje te krijgen.
Het is gewoon heel vervelend dat hij ontkent dat er wat aan de hand is, terwijl een blinde kan zien dat het allemaal zo stroef gaat tussen ons.
dinsdag 3 juli 2007 om 14:52
Saskia, fijn dat je nu wat dieper ingaat op de situatie. Je verhaal maakt een stuk helderder wat het probleem nu eigenlijk is... ook voor jezelf, hoop ik. Ik had ook al een vermoeden dat je misschien in een ongelijkwaardige relatie zat. Daarin word je namelijk ook niet gezien en gehoord. Ik herken een aantal dingen in je verhaal. Ik heb ook een tijdlang gedacht dat het kwam door de komst van de kinderen dat er niet zo veel ruimte was voor intimiteit. Ook ik beschouwde ons niettemin als een gelukkig gezinnetje. Ook mijn ex (we liggen in scheiding) sloot zich steeds meer af van de buitenwereld. Hij had het dan wel niet over emigreren naar Lapland :P maar zijn wereldje werd wel steeds kleiner. Daardoor ging hij zich ook steeds meer op mij richten. Hij werkte ook niet dus zijn enige machtsgebied waren ik en de kinderen. De controle over mij nam daarmee toe.
Ik ben ook geen type dat over zich laat lopen, hoewel ik wel wat problemen heb met nee zeggen. Ik kom over als een zelfverzekerde vrouw die weet wat ze wil. Achteraf hoor ik pas dat mensen die me goed kennen, verbaasd waren dat ik zo veel pikte van mijn ex. Ik paste me voortdurend aan, cijferde mezelf weg en deed concessies om ruzies of een vervelende sfeer te vermijden. Je schrijft dat je een relatie met een dominante man hebt gehad, dat zou kunnen betekenen dat dit een valkuil voor jou is. Als je die valkuil na die relatie niet met een pittige zelfanalyse hebt bestreden, lag die inderdaad gewoon op jou te wachten.
Een ander kenmerk van een ongelijkwaardige relatie is van je eisen/vragen dat je sterker bent en meer voor jezelf opkomt, maar het tegelijkertijd niet waarderen als je dit tegenover hem doet.
Wat ik ook herken, is het makkelijk over ruzies heen stappen. Ik zag dat altijd als een positieve eigenschap van mijn ex. Ik bleef langer kwaad. Maar nu vraag ik me af: is het wel zo edelmoedig om een onopgelost conflict onder het vloerkleed te vegen? Want dat is vaak wat er gebeurt. Hij gaat verder alsof er niets aan de hand is, jij wilt die hele discussie niet nog een keer voeren (bang voor weer een ruzie) en dus blijft het daarbij. Ik begrijp van jou dat jij vanwege zijn intimiderende houding (geschreeuw) vaak toegeeft. Dat betekent dat jij ook figuurlijk niet gehoord wordt. Er is geen of niet genoeg plek voor jouw behoeften, gevoelens of mening. Je neemt die ruimte ook zelf niet doordat je telkens toegeeft. Geen wonder dat je gefrustreerd wordt.
Ik denk dat je wel degelijk zelf iets kunt veranderen. Daarmee zal hoe dan ook je relatie gaan veranderen. Het betekent dat je beter voor jezelf zult moeten opkomen, anders moet leren communiceren en anders moet denken. Ik denk dat therapie je daarbij kan helpen.
Neem het voorbeeld van die kasten: jij kan ze zelf niet verslepen, manlief helpt niet. Je kan er niet op rekenen dat hij het wel gaat doen. Hoe zou je het doen als hij er niet was? Dan zou je een buurman of vriendin vragen om te helpen. In plaats van je afhankelijk van hem op te stellen, kun je ook zelf het initiatief nemen om dingen te regelen. Hij zal zich misschien wel lullig voelen als je het aan een ander vraagt. Mijn ex had hier helemaal geen last van, hij vond het doodnormaal dat anderen dingen kwamen doen die hij zou moeten doen. Maar ook dat bracht een verandering met zich mee, want het was een eye-opener voor mij.
liefs,
dubio
Ik ben ook geen type dat over zich laat lopen, hoewel ik wel wat problemen heb met nee zeggen. Ik kom over als een zelfverzekerde vrouw die weet wat ze wil. Achteraf hoor ik pas dat mensen die me goed kennen, verbaasd waren dat ik zo veel pikte van mijn ex. Ik paste me voortdurend aan, cijferde mezelf weg en deed concessies om ruzies of een vervelende sfeer te vermijden. Je schrijft dat je een relatie met een dominante man hebt gehad, dat zou kunnen betekenen dat dit een valkuil voor jou is. Als je die valkuil na die relatie niet met een pittige zelfanalyse hebt bestreden, lag die inderdaad gewoon op jou te wachten.
Een ander kenmerk van een ongelijkwaardige relatie is van je eisen/vragen dat je sterker bent en meer voor jezelf opkomt, maar het tegelijkertijd niet waarderen als je dit tegenover hem doet.
Wat ik ook herken, is het makkelijk over ruzies heen stappen. Ik zag dat altijd als een positieve eigenschap van mijn ex. Ik bleef langer kwaad. Maar nu vraag ik me af: is het wel zo edelmoedig om een onopgelost conflict onder het vloerkleed te vegen? Want dat is vaak wat er gebeurt. Hij gaat verder alsof er niets aan de hand is, jij wilt die hele discussie niet nog een keer voeren (bang voor weer een ruzie) en dus blijft het daarbij. Ik begrijp van jou dat jij vanwege zijn intimiderende houding (geschreeuw) vaak toegeeft. Dat betekent dat jij ook figuurlijk niet gehoord wordt. Er is geen of niet genoeg plek voor jouw behoeften, gevoelens of mening. Je neemt die ruimte ook zelf niet doordat je telkens toegeeft. Geen wonder dat je gefrustreerd wordt.
Ik denk dat je wel degelijk zelf iets kunt veranderen. Daarmee zal hoe dan ook je relatie gaan veranderen. Het betekent dat je beter voor jezelf zult moeten opkomen, anders moet leren communiceren en anders moet denken. Ik denk dat therapie je daarbij kan helpen.
Neem het voorbeeld van die kasten: jij kan ze zelf niet verslepen, manlief helpt niet. Je kan er niet op rekenen dat hij het wel gaat doen. Hoe zou je het doen als hij er niet was? Dan zou je een buurman of vriendin vragen om te helpen. In plaats van je afhankelijk van hem op te stellen, kun je ook zelf het initiatief nemen om dingen te regelen. Hij zal zich misschien wel lullig voelen als je het aan een ander vraagt. Mijn ex had hier helemaal geen last van, hij vond het doodnormaal dat anderen dingen kwamen doen die hij zou moeten doen. Maar ook dat bracht een verandering met zich mee, want het was een eye-opener voor mij.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
woensdag 4 juli 2007 om 19:38
Hahahahaha!! Ik moest even lachen over dit topic. Ik kan maar 2 dingen hierover zeggen.
1) De man luister selectief: " Ze vraagt wat van me, ik luister daar niet naar" Tenzij het een iets is wat voor hem leuk/prettig of zijn voordeel heeft. Dit is heel kwetsend en irritant. Want dan denkt ie alleen aan zichzelf.
2) Hij "hoort" je niet. Mannen zijn soms echt in hunzelf gekeerd en hebben het niet door dat er iets tegen hun gezegd wordt. Dit is heel wat anders dan niet luisteren. Dit is ook in het geval van mijn vriend, hij is vaak in gedachten verzonken, terwijl ik denk dat hij naar mij luistert. Maar hij bedoelt daar helemaal niks mee, want als ik het weer vertel, dan is het aan wat hij zegt of doet te zien dat het net alsof ik het voor het eerst heb gezegd :)
1) De man luister selectief: " Ze vraagt wat van me, ik luister daar niet naar" Tenzij het een iets is wat voor hem leuk/prettig of zijn voordeel heeft. Dit is heel kwetsend en irritant. Want dan denkt ie alleen aan zichzelf.
2) Hij "hoort" je niet. Mannen zijn soms echt in hunzelf gekeerd en hebben het niet door dat er iets tegen hun gezegd wordt. Dit is heel wat anders dan niet luisteren. Dit is ook in het geval van mijn vriend, hij is vaak in gedachten verzonken, terwijl ik denk dat hij naar mij luistert. Maar hij bedoelt daar helemaal niks mee, want als ik het weer vertel, dan is het aan wat hij zegt of doet te zien dat het net alsof ik het voor het eerst heb gezegd :)
