Relaties
alle pijlers
Man hoort mij niet, ofwel: kunnen mannen echt maar 1 ding tegelijk?
dinsdag 26 juni 2007 om 22:42
Ja, we hebben weer eens knallende ruzie.
En al terugdenkend hoe het kwam: ik zei weer eens iets wat hij niet hoorde, waardoor er een Babylonische spraakverwarring ontstond en ik wanhopig probeerde uit te leggen wat ik nou bedoeld had, terwijl hij juist bleef zeiken dat ik me druk maakte om een detail.
Eigenlijk is dit (dat hij mij niet hoort) de reden van bijna al onze ruzies. Het lijkt net of hij doof is op één bepaalde golflengte, en dat is nou precies de toonhoogte van mijn stem.
Hoe vaak het niet gebeurt dat ik tegenover hem zit, dat hij naar mij kijkt, dat ik iets tegen hem zeg, en dat het hem volkomen ontgaat, dat hij totaal niet reageert.
Ik kan hem op momenten als dit wel een schop geven. Ik moet me nu echt inhouden geen dingen kapot te gaan smijten.
Want: er was helemaal niets aan de hand. Hij was iets aan het vastbinden en hield een klein stukje touw over. Ik zei dat ik ook een eindje touw nodig had, precies dat stukje wat hij daar had, maar dat hoorde hij niet of hij wilde het niet horen of hij vond dat hij het beter wist, weet ik veel.
Even later komt hij terug met een rol waar hij twee meter touw vanaf knipt, veel te veel, dat zou alleen maar in de knoop raken, dat zei ik ook tegen hem.
Toen barstte de bom, het was ook nooit goed, ik moest me niet zo druk maken om een stukje touw etc.
Naderhand na veel geschreeuw (onze jongste werd zelfs wakker) bleek dus dat hij nooit heeft gehoord dat ik om dat restje touw van hem vroeg.
Ik stond op EEN HALVE METER AFSTAND!
Oooooooooooooooooh, wat kan ik hier kwaad om worden.
En al terugdenkend hoe het kwam: ik zei weer eens iets wat hij niet hoorde, waardoor er een Babylonische spraakverwarring ontstond en ik wanhopig probeerde uit te leggen wat ik nou bedoeld had, terwijl hij juist bleef zeiken dat ik me druk maakte om een detail.
Eigenlijk is dit (dat hij mij niet hoort) de reden van bijna al onze ruzies. Het lijkt net of hij doof is op één bepaalde golflengte, en dat is nou precies de toonhoogte van mijn stem.
Hoe vaak het niet gebeurt dat ik tegenover hem zit, dat hij naar mij kijkt, dat ik iets tegen hem zeg, en dat het hem volkomen ontgaat, dat hij totaal niet reageert.
Ik kan hem op momenten als dit wel een schop geven. Ik moet me nu echt inhouden geen dingen kapot te gaan smijten.
Want: er was helemaal niets aan de hand. Hij was iets aan het vastbinden en hield een klein stukje touw over. Ik zei dat ik ook een eindje touw nodig had, precies dat stukje wat hij daar had, maar dat hoorde hij niet of hij wilde het niet horen of hij vond dat hij het beter wist, weet ik veel.
Even later komt hij terug met een rol waar hij twee meter touw vanaf knipt, veel te veel, dat zou alleen maar in de knoop raken, dat zei ik ook tegen hem.
Toen barstte de bom, het was ook nooit goed, ik moest me niet zo druk maken om een stukje touw etc.
Naderhand na veel geschreeuw (onze jongste werd zelfs wakker) bleek dus dat hij nooit heeft gehoord dat ik om dat restje touw van hem vroeg.
Ik stond op EEN HALVE METER AFSTAND!
Oooooooooooooooooh, wat kan ik hier kwaad om worden.
donderdag 28 juni 2007 om 14:32
Hee Saskia,
Hoewel ik nog maar vier maanden samenwoon met mijn vriend, kan ik me helemaal herkennen in je verhaal. Ook mijn vriend hoort me vaak niet als ik tegen hem praat- tegen ja, want zo voelt het vaak als ik ontdek dat hij weer eens niet geluisterd heeft. Of erger nog, als hij later ontkent dat ik hem dingen heb verteld.
En ook mijn vriend begrijpt vaak niet wat ik hem vraag, of wat ik bedoel als ik iets zeg. Soms is het bijna alsof we verschillende talen spreken. Dingen die voor mij volslagen duidelijk zijn, snapt hij absoluut niet. En hij begrijpt al zeker niet waarom ik er telkens boos om wordt.
Onze meeste ruzies gaan over het huishouden. Zoals vaak het geval is in relaties ben ik, de vrouw, het meeste bezig met het huishouden. Ik maak schoon, kook en doe de was, en ik vind dat heel erg. Mijn vriend en ik werken allebei 40 uur per week in een drukke en gelijkwaardige baan, en naar mijn mening zouden we beide evenveel tijd aan het huishouden moeten besteden.
Toen mijn vriend op zichzelf woonde, deed hij dit ook prima, maar nu we samenwonen is het opeens mijn taak geworden. Hij doet simpelweg niets meer. En dat kan ik moeilijk accepteren. Losse opmerkingen van hem als: 'zal ik de was dan even voor je ophangen?' als ik ziek in bed lig, kunnen me dan ook razend maken. Hoezo voor mij ophangen? De helft is grmbl van hem!
Omdat we dit allebei niet zo'n fijne situatie vinden, proberen we er op dit moment achter te komen waarom we telkens communicatieproblemen hebben. We zijn nog steeds aan het zoeken, maar onze voorlopige conclusie is de volgende: mijn vriend ziet ons huis niet als een veranderd geheel van ruimtes, meubels, stoffen en vuil, maar als een statisch geheel waarin alles gelijk blijft. Iets waar je alleen maar bent, en dus niks doet. Daarom zal hij uit zichzelf niet gaan schoonmaken.
Mijn manier van aangeven dat ik iets van hem wil, is daarbij ook nog eens heel impliciet. Niet voor mij, maar wel voor hem. Een opmerking als 'de douche is vies', is voor hem niets meer dan dat: een opmerking dat de douche vies is. En omdat die opmerking voor hem geen enkele boodschap bevat, behalve stating the obvious, hoort hij die opmerking gewoon niet. En als ik vervolgens boos wordt omdat hij nog steeds de badkamer niet heeft schoongemaakt, snapt hij echt niet waarom ik 'opeens' zo kwaad ben. Het grappige is trouwens dat het andersom precies tegenovergesteld werkt. Als mijn lief een opmerking maakt dat het huis vies is, hoor ik een verwijt en een bevel, terwijl hij op dat moment alleen maar iets opmerkt, zonder bijbedoelingen.
Als ik iets van hem wil, moet ik het dus fomuleren als 'Lief, maak je vanavond de badkamer schoon?'. Zijn opmerkingen over het huis, moet ik nemen voor wat ze zijn, zonder er extra betekenis aan te hechten.
Hoewel we dit inmiddels door hebben gaat het nog steeds niet van een leien dakje. Ik heb het gevoel dat ik zijn moeder ben als ik hem expliciet en duidelijk moet vragen om dingen te doen. Het is alsof ik overal aan moet denken, en hij alleen maar hoeft te wachten op orders. Ik moet anders leren formuleren en achter zijn opmerkingen geen boodschap zoeken, en dat is af en toe erg moeilijk. Omgekeerd moet hij vooruit leren denken, en leren bedenken dat mijn opmerkingen meer zijn dan gebabbel. En dat is voor hem heel moeilijk.
Ik had niet gedacht dat samenwonen met een man zo ingewikkeld kon zijn. Maar goed, we houden van elkaar en zoals mijn lief het zegt: 'we stuntelen olijk verder.';)
Saskia, als jij en je man ondanks de ruzies nog steeds van elkaar houden, is het het misschien best waard om eens uit te zoeken wat jullie horen als jullie met elkaar praten. Het zou toch eeuwig zonde zijn als je relatie stukloopt op de communicatie.
Sterkte!
Sophia
Hoewel ik nog maar vier maanden samenwoon met mijn vriend, kan ik me helemaal herkennen in je verhaal. Ook mijn vriend hoort me vaak niet als ik tegen hem praat- tegen ja, want zo voelt het vaak als ik ontdek dat hij weer eens niet geluisterd heeft. Of erger nog, als hij later ontkent dat ik hem dingen heb verteld.
En ook mijn vriend begrijpt vaak niet wat ik hem vraag, of wat ik bedoel als ik iets zeg. Soms is het bijna alsof we verschillende talen spreken. Dingen die voor mij volslagen duidelijk zijn, snapt hij absoluut niet. En hij begrijpt al zeker niet waarom ik er telkens boos om wordt.
Onze meeste ruzies gaan over het huishouden. Zoals vaak het geval is in relaties ben ik, de vrouw, het meeste bezig met het huishouden. Ik maak schoon, kook en doe de was, en ik vind dat heel erg. Mijn vriend en ik werken allebei 40 uur per week in een drukke en gelijkwaardige baan, en naar mijn mening zouden we beide evenveel tijd aan het huishouden moeten besteden.
Toen mijn vriend op zichzelf woonde, deed hij dit ook prima, maar nu we samenwonen is het opeens mijn taak geworden. Hij doet simpelweg niets meer. En dat kan ik moeilijk accepteren. Losse opmerkingen van hem als: 'zal ik de was dan even voor je ophangen?' als ik ziek in bed lig, kunnen me dan ook razend maken. Hoezo voor mij ophangen? De helft is grmbl van hem!
Omdat we dit allebei niet zo'n fijne situatie vinden, proberen we er op dit moment achter te komen waarom we telkens communicatieproblemen hebben. We zijn nog steeds aan het zoeken, maar onze voorlopige conclusie is de volgende: mijn vriend ziet ons huis niet als een veranderd geheel van ruimtes, meubels, stoffen en vuil, maar als een statisch geheel waarin alles gelijk blijft. Iets waar je alleen maar bent, en dus niks doet. Daarom zal hij uit zichzelf niet gaan schoonmaken.
Mijn manier van aangeven dat ik iets van hem wil, is daarbij ook nog eens heel impliciet. Niet voor mij, maar wel voor hem. Een opmerking als 'de douche is vies', is voor hem niets meer dan dat: een opmerking dat de douche vies is. En omdat die opmerking voor hem geen enkele boodschap bevat, behalve stating the obvious, hoort hij die opmerking gewoon niet. En als ik vervolgens boos wordt omdat hij nog steeds de badkamer niet heeft schoongemaakt, snapt hij echt niet waarom ik 'opeens' zo kwaad ben. Het grappige is trouwens dat het andersom precies tegenovergesteld werkt. Als mijn lief een opmerking maakt dat het huis vies is, hoor ik een verwijt en een bevel, terwijl hij op dat moment alleen maar iets opmerkt, zonder bijbedoelingen.
Als ik iets van hem wil, moet ik het dus fomuleren als 'Lief, maak je vanavond de badkamer schoon?'. Zijn opmerkingen over het huis, moet ik nemen voor wat ze zijn, zonder er extra betekenis aan te hechten.
Hoewel we dit inmiddels door hebben gaat het nog steeds niet van een leien dakje. Ik heb het gevoel dat ik zijn moeder ben als ik hem expliciet en duidelijk moet vragen om dingen te doen. Het is alsof ik overal aan moet denken, en hij alleen maar hoeft te wachten op orders. Ik moet anders leren formuleren en achter zijn opmerkingen geen boodschap zoeken, en dat is af en toe erg moeilijk. Omgekeerd moet hij vooruit leren denken, en leren bedenken dat mijn opmerkingen meer zijn dan gebabbel. En dat is voor hem heel moeilijk.
Ik had niet gedacht dat samenwonen met een man zo ingewikkeld kon zijn. Maar goed, we houden van elkaar en zoals mijn lief het zegt: 'we stuntelen olijk verder.';)
Saskia, als jij en je man ondanks de ruzies nog steeds van elkaar houden, is het het misschien best waard om eens uit te zoeken wat jullie horen als jullie met elkaar praten. Het zou toch eeuwig zonde zijn als je relatie stukloopt op de communicatie.
Sterkte!
Sophia
donderdag 28 juni 2007 om 15:05
Om nog wat duidelijker te zijn (nu we het toch over communicatie hebben;)): ik denk dus niet dat je man een stoornis heeft of doof wordt, ik denk dat hij uit jouw opmerkingen iets anders begrijpt dan jij bedoelt, en andersom. Ik denk dat zijn gehoorprobleem eerder een begripsprobleem is, dan desinteresse of een afwijking.
Die zin waarin jij aangaf dat je een stukje touw nodig had, heb je daarin specifiek en duidelijk gevraagd naar dat stukje dat hij in handen had? Of ging je ervan uit dat hij dat wel snapte?
En stel dat je dat wel specifiek zei, maar begon met de inleiding 'ik heb een stukje touw nodig', denk je dan dat het misschien mogelijk was dat hij dat heeft opgepikt als belangrijkste boodschap? Dat jij een stukje touw nodig had? En zou het kunnen dat hij, omdat hij druk was met knutselen, de rest misschien niet goed gehoord of begrepen heeft?
En is het, heel misschien, niet heel lief van hem dat hij meteen een stuk touw voor je ging halen? Zou het kunnen dat hij het misschien heel erg vond dat hij na zijn lieve daad meteen werd bekritiseerd dat hij het niet goed gedaan had?
Ik kan me voorstellen dat na jaren van miscommunicatie elke situatie weer een enorme ergernis is, maar als je de situatie eens bekijkt vanuit het perspectief van je man, zou het dan niet kunnen dat het voor hem ook heel erg naar en pijnlijk was? 'Ze wilde touw, ik haalde touw, maar ik deed het verkeerd...'
Die zin waarin jij aangaf dat je een stukje touw nodig had, heb je daarin specifiek en duidelijk gevraagd naar dat stukje dat hij in handen had? Of ging je ervan uit dat hij dat wel snapte?
En stel dat je dat wel specifiek zei, maar begon met de inleiding 'ik heb een stukje touw nodig', denk je dan dat het misschien mogelijk was dat hij dat heeft opgepikt als belangrijkste boodschap? Dat jij een stukje touw nodig had? En zou het kunnen dat hij, omdat hij druk was met knutselen, de rest misschien niet goed gehoord of begrepen heeft?
En is het, heel misschien, niet heel lief van hem dat hij meteen een stuk touw voor je ging halen? Zou het kunnen dat hij het misschien heel erg vond dat hij na zijn lieve daad meteen werd bekritiseerd dat hij het niet goed gedaan had?
Ik kan me voorstellen dat na jaren van miscommunicatie elke situatie weer een enorme ergernis is, maar als je de situatie eens bekijkt vanuit het perspectief van je man, zou het dan niet kunnen dat het voor hem ook heel erg naar en pijnlijk was? 'Ze wilde touw, ik haalde touw, maar ik deed het verkeerd...'
donderdag 28 juni 2007 om 18:09
Ik had net ook zoiets, we hebben het over wat we gaan koken vanavond. Ik had net mijn broertje aan de telefoon en die was ijverig pannenkoeken aan het bakken dus dat leek me ook wel wat. Ik overleg dat met mijn vriend en geeft een paar goedkeurende geluiden en knikjes. Maar mijn schoonmoeder eet vanavond mee dus ik belde haar om te vragen waar ze zin in heeft en hoelaat ze er precies zou zijn. Allemaal in overleg met mijn vriend, dacht ik. Na 10 minuten kijkt hij op van de tv en vraagt, wat doen we eigenlijk met het eten en hoelaat komt m'n moeder? Terwijl ik dat net uitgebreidt heb staan vertellen!! MANNEN.....
donderdag 28 juni 2007 om 19:09
is echt een mannending. zij gebruiken maar een hersenhelft tegelijk, dus doen dingen in serie als het ware. daarom horen ze je niet (echt) als ze intussen iets anders aan het doen zijn. is iets biologisch.
vrouwen kunnen wel meerdere dingen tegelijk omdat ze twee hersenhelften tegelijk gebruiken. en dat kunnen mannen dan niet snappen, dat je naar hen luistert terwijl je tv kiijkt, een tijdschrift leest of wat dan ook :-D!
had ik bij mijn ex en bij mijn huidige vriend en heeft mijn vader ook. je moet gewoon even bewust zijn aandacht trekken en dan pas als hij reageert, zeggen wat je wil. wedden dat dat helpt?
vrouwen kunnen wel meerdere dingen tegelijk omdat ze twee hersenhelften tegelijk gebruiken. en dat kunnen mannen dan niet snappen, dat je naar hen luistert terwijl je tv kiijkt, een tijdschrift leest of wat dan ook :-D!
had ik bij mijn ex en bij mijn huidige vriend en heeft mijn vader ook. je moet gewoon even bewust zijn aandacht trekken en dan pas als hij reageert, zeggen wat je wil. wedden dat dat helpt?
donderdag 28 juni 2007 om 20:16
Hoe vaak heb ik wel niet letterlijk staan schreeuwen om hulp als mijn dochter weer eens van top tot teen onder de poep zat tijdens het verschonen van een luier, waarbij zij bijna begon te janken. En manlief 5 minuten later zei, ik heb echt niets gehoord hoor.:@ Ja, ja. En dan zegt hij : Nee echt niet, ik wil best helpen.
Groetjes
Groetjes
donderdag 28 juni 2007 om 23:08
Weet je, ik vind dat hersenhelftenverhaal zo'n dooddoener. Het zal best wel een kern van waarheid bevatten hoor. Maar sommige mensen hebben nu eenmaal de neiging zich te verschuilen achter dooddoeners en mijn man is er daar eentje van.
Overigens voel ik me erg gesteund door de reacties van de dames die in hetzelfde schuitje zitten. Vooral dat luierverhaal is erg herkenbaar. Gisteren zei ik tegen mijn man, die TV zat te kijken, dat hij onze jongste naar bed moest brengen. Het was rond half acht, kindertjesbedtijd dus, ik zei het meer als geheugensteuntje dan als bevel of verzoek. Ik was zelf gigantisch in de tuin bezig dus vond dat hij dat maar even moest doen.
Een half uur later liep mijn kind ineens de tuin weer in met de mededeling dat ze wou schommelen. Ik was redelijk verbaasd (na 20 jaar ben je niet meer zo snel heel erg verbaasd natuurlijk) en zei tegen haar dat ze naar bed moest. Ze ging naar binnen, en vervolgens gebeurde er niets. Tegen half 9 heb ik tegen mijn kind gezegd dat ze naar papa moest gaan en vragen of hij haar naar bed wilde brengen. Ik hoorde hoe ze het nog eens herhaalde, harder nu.
Vraag ik me twee dingen af: heeft hij mij écht niet gehoord die eerste keer?
En: als het inmiddels tegen negenen loopt, valt het je dan écht niet op dat er een kindje door de woonkamer trippelt dat daar eigenlijk niet hoort? En zoja, komt het dan niet in je op om dat kind naar bed te brengen?
In het lange verhaal van Sophie vind ik dan ook veel herkenning. Het is bij mannen inderdaad ook zaak HOE te formuleren. Als ik zeg: morgen komt de vuilnisman, zal hij (als hij het al oppikt) hooguit denken dat ik de vuilnisman een lekker ding vind ofzo, waarom zou ik anders melden dat hij komt.
De connectie met Vuilnisbak Buiten Zetten wordt in een mannenbrein niet gelegd.
Zelfs als je zou vragen: "Wil je de vuilnisbak buiten zetten?"
heb je nog grote kans dat het niet gebeurt. Want een man zal zo'n zin naar alle waarschijnlijkheid als een vraag beschouwen en niet als een verzoek. Dus denkt hij: Wil ik dat? Nee, dat wil ik niet.
Dus doet hij het niet.
Je moet zeggen: "Ga de vuilnisbak buiten zetten." Bevelende wijs, zonder te veel toegevoegde woorden waar hij over kan struikelen, in een zinsopbouw die maar op 1 manier uit te leggen is.
Ongeveer zoals je een hond een simpel bevel geeft. Laat af. Zit. Kom. Geef poot.
En na afloop altijd om drie bevestigingen vragen. Eentje om te controleren of hij je gehoord heeft, eentje om te checken of hij het begrepen heeft, en eentje om te controleren of hij het ook werkelijk gedaan heeft.
Overigens voel ik me erg gesteund door de reacties van de dames die in hetzelfde schuitje zitten. Vooral dat luierverhaal is erg herkenbaar. Gisteren zei ik tegen mijn man, die TV zat te kijken, dat hij onze jongste naar bed moest brengen. Het was rond half acht, kindertjesbedtijd dus, ik zei het meer als geheugensteuntje dan als bevel of verzoek. Ik was zelf gigantisch in de tuin bezig dus vond dat hij dat maar even moest doen.
Een half uur later liep mijn kind ineens de tuin weer in met de mededeling dat ze wou schommelen. Ik was redelijk verbaasd (na 20 jaar ben je niet meer zo snel heel erg verbaasd natuurlijk) en zei tegen haar dat ze naar bed moest. Ze ging naar binnen, en vervolgens gebeurde er niets. Tegen half 9 heb ik tegen mijn kind gezegd dat ze naar papa moest gaan en vragen of hij haar naar bed wilde brengen. Ik hoorde hoe ze het nog eens herhaalde, harder nu.
Vraag ik me twee dingen af: heeft hij mij écht niet gehoord die eerste keer?
En: als het inmiddels tegen negenen loopt, valt het je dan écht niet op dat er een kindje door de woonkamer trippelt dat daar eigenlijk niet hoort? En zoja, komt het dan niet in je op om dat kind naar bed te brengen?
In het lange verhaal van Sophie vind ik dan ook veel herkenning. Het is bij mannen inderdaad ook zaak HOE te formuleren. Als ik zeg: morgen komt de vuilnisman, zal hij (als hij het al oppikt) hooguit denken dat ik de vuilnisman een lekker ding vind ofzo, waarom zou ik anders melden dat hij komt.
De connectie met Vuilnisbak Buiten Zetten wordt in een mannenbrein niet gelegd.
Zelfs als je zou vragen: "Wil je de vuilnisbak buiten zetten?"
heb je nog grote kans dat het niet gebeurt. Want een man zal zo'n zin naar alle waarschijnlijkheid als een vraag beschouwen en niet als een verzoek. Dus denkt hij: Wil ik dat? Nee, dat wil ik niet.
Dus doet hij het niet.
Je moet zeggen: "Ga de vuilnisbak buiten zetten." Bevelende wijs, zonder te veel toegevoegde woorden waar hij over kan struikelen, in een zinsopbouw die maar op 1 manier uit te leggen is.
Ongeveer zoals je een hond een simpel bevel geeft. Laat af. Zit. Kom. Geef poot.
En na afloop altijd om drie bevestigingen vragen. Eentje om te controleren of hij je gehoord heeft, eentje om te checken of hij het begrepen heeft, en eentje om te controleren of hij het ook werkelijk gedaan heeft.
vrijdag 29 juni 2007 om 00:13
Ik wil zeker niet alle vrouwen op één hoop vegen en ik wil zeker ook onderstrepen dat niet elke man hetzelfde is. (En ik wil helemáál geen oordeel geven over relaties; mijn laatste relatie is alweer héél lang geleden, dus wie ben ik dan wel). Maar ik wil hier twee dingen noemen, die misschien het overdenken waard zijn.
Mijn ervaring is dat vrouwen eerder 'in context' praten dan in een 'duidelijk' verhaal. Ergens op het forum staat de belevenis van een forumster: '..en toen vroeg hij mijn telefoonnummer...'. Pas een paar zinnen later blijkt uit haar verhaal, dat zij hem die inderdaad gegeven heeft (anders kon hij haar niet bellen of sms-en of iets dergelijks). Haar verhaal is voor iedereen (='vrouwen') duidelijk, maar toch... Ik bedoel, ik zou gelijk geschreven hebben: 'het telefoonnummer dat ik vervolgens gaf...'. Of de bouquette-reeks-inslag: 'hij had 'leuke bruine krulletjes' ' en 'hij richtte 'zijn lenige lichaam' op...' Waarop het 'mannen-antwoord' zou (moeten) luiden: Nééééé!!! Hij had 'krulletjes'. Of die 'leuk' zijn, dat is jouw mening [die jij te pas en te onpas eraan toevoegt]. Of dat die kerel 'lenig' is... Dat wéét je niet!!! Dat verzin je er maar bij. Het blijkt in ieder geval nergens uit!
Verder is het mijn waarneming dat in veel gevallen van wat vrouwen zeggen de informatie-dichtheid laag is. No offence, ladies! :) Dit in combinatie met dat de boodschap in diverse bewoordingen herhaald wordt. Op zo'n manier dat de redenering [van 'mannen'] wordt: 'ik hoef nu niet zo ingespannen te luisteren, die boodschap komt toch zo weer voorbij'. Als in een carousel, zeg maar, zoals het nieuws 's nachts. Hiermee wil ik overigens helemaal niks zeggen over de situatie van TO. Voor hetzelfde geldt is hier iets totaal anders aan de hand. :?
Mijn ervaring is dat vrouwen eerder 'in context' praten dan in een 'duidelijk' verhaal. Ergens op het forum staat de belevenis van een forumster: '..en toen vroeg hij mijn telefoonnummer...'. Pas een paar zinnen later blijkt uit haar verhaal, dat zij hem die inderdaad gegeven heeft (anders kon hij haar niet bellen of sms-en of iets dergelijks). Haar verhaal is voor iedereen (='vrouwen') duidelijk, maar toch... Ik bedoel, ik zou gelijk geschreven hebben: 'het telefoonnummer dat ik vervolgens gaf...'. Of de bouquette-reeks-inslag: 'hij had 'leuke bruine krulletjes' ' en 'hij richtte 'zijn lenige lichaam' op...' Waarop het 'mannen-antwoord' zou (moeten) luiden: Nééééé!!! Hij had 'krulletjes'. Of die 'leuk' zijn, dat is jouw mening [die jij te pas en te onpas eraan toevoegt]. Of dat die kerel 'lenig' is... Dat wéét je niet!!! Dat verzin je er maar bij. Het blijkt in ieder geval nergens uit!
Verder is het mijn waarneming dat in veel gevallen van wat vrouwen zeggen de informatie-dichtheid laag is. No offence, ladies! :) Dit in combinatie met dat de boodschap in diverse bewoordingen herhaald wordt. Op zo'n manier dat de redenering [van 'mannen'] wordt: 'ik hoef nu niet zo ingespannen te luisteren, die boodschap komt toch zo weer voorbij'. Als in een carousel, zeg maar, zoals het nieuws 's nachts. Hiermee wil ik overigens helemaal niks zeggen over de situatie van TO. Voor hetzelfde geldt is hier iets totaal anders aan de hand. :?
vrijdag 29 juni 2007 om 03:07
Ik als vrouw heb helaas hetzelfde probleem als de vriend/man van TO. Wanneer andere mensen praten kan dit soms volledig langs mij heen gaan, terwijl ik juist altijd heel geinteresseerd ben ik wat mensen te vertellen hebben. Het heeft (in ieder geval bij mij) dus niet te maken met desinteresse. Bij mij ligt het er vooral aan dat ik niet geconcentreerd ben: ik zit in gedachten verzonken. Hier hoef je niet per se een filosofisch type voor te zijn (hoewel ik wel filosofie studeer..), maar het is gewoon een concentratieprobleem. Bij mij helpt het als mensen me even uit mijn gedachten halen door me bijvoorbeeld even aan te raken voor ze met me gaan praten: op die manier krijgen ze mijn volle aandacht.
P.s. Ik heb dit al van kind af aan, waardoor mijn moeder meerdere keren naar het consultatiebureau is gegaan met de mededeling: of ze is doof, of er is iets mis met haar hersenen (omdat ik bijna nooit reageerde op geluiden om me heen). Uit verschillende hoortests bleek dat mijn gehoor prima was, waaruit mijn moeder concludeerde dat ik dan gewoon niet goed snik was :P
P.s. Ik heb dit al van kind af aan, waardoor mijn moeder meerdere keren naar het consultatiebureau is gegaan met de mededeling: of ze is doof, of er is iets mis met haar hersenen (omdat ik bijna nooit reageerde op geluiden om me heen). Uit verschillende hoortests bleek dat mijn gehoor prima was, waaruit mijn moeder concludeerde dat ik dan gewoon niet goed snik was :P
vrijdag 29 juni 2007 om 09:06
Ik ben het eens met houvanjezelf: éérst contact maken. Hem aantikken, oogcontact maken, checken of je zijn aandacht hebt ("luister je?"). En dan inderdaad, spreken in duidelijke taal zoals je zelf al aangeeft. "denk je eraan dat je de vuilnisbak buiten moet zetten?".
Verder zou ik inderdaad met hem een gehoortest gaan doen, want als niet tot hem doordringt wat jij zegt, terwijl je tegenover hem zit én oogcontact hebt, dan is er misschien ook wel iets mis met zijn oren.
Wat betreft het kind dat niet naar bed gebracht is: dat is een combinatie van gebrekkige aandacht en gebrekkige interesse.
-Ik kijk tv, heb daar alle aandacht voor nodig
-Vrouw 'zeurt' over één of ander klusje, ik merk dit pas op halverwege haar zin
-Maar ik wil dit tvprogramma kijken, dus onbewust kies ik om ook niet mijn bést te doen mijn aandacht te verplaatsen (en het evt. nog eens te vragen).
Deze laatste situatie is ook voor mij herkenbaar, maar (en dat moet ik eerlijk zeggen) ook weleens andersom: als hij tegen mij praat terwijl ík echt iets met volle aandacht bekijk, en hij begint over iets wat ik kennelijk onbelangrijk vind, dan gaat dat ook volledig langs mij heen.
Verder zou ik inderdaad met hem een gehoortest gaan doen, want als niet tot hem doordringt wat jij zegt, terwijl je tegenover hem zit én oogcontact hebt, dan is er misschien ook wel iets mis met zijn oren.
Wat betreft het kind dat niet naar bed gebracht is: dat is een combinatie van gebrekkige aandacht en gebrekkige interesse.
-Ik kijk tv, heb daar alle aandacht voor nodig
-Vrouw 'zeurt' over één of ander klusje, ik merk dit pas op halverwege haar zin
-Maar ik wil dit tvprogramma kijken, dus onbewust kies ik om ook niet mijn bést te doen mijn aandacht te verplaatsen (en het evt. nog eens te vragen).
Deze laatste situatie is ook voor mij herkenbaar, maar (en dat moet ik eerlijk zeggen) ook weleens andersom: als hij tegen mij praat terwijl ík echt iets met volle aandacht bekijk, en hij begint over iets wat ik kennelijk onbelangrijk vind, dan gaat dat ook volledig langs mij heen.
vrijdag 29 juni 2007 om 12:23
hee, dit heb ik, ook vrouw, nou ook! Ik ben heel vaak in gedachten verzondeken. Vaak gebeuren dingen langs me heen. Ik loop bekenden op straat voorbij, hoor niet wat er in gezelschap verteld wordt of specifiek naar mij, ook al sta ik op een halve meter afstand (zie eerste bericht to). Mijn moeder heeft ook een gehoortest bij mij laten doen waar ook uit kwam dat ik niet doof ben. Ik ben gewoon vaak in gedachten verzonken.
Eerst mijn aandacht trekken door mijn naam te noemen of weet ik wat en dan pas de boodschap werk dus veel beter dan meteen de boodschap melden, want die komt toch niet aan.
vrijdag 29 juni 2007 om 15:36
Vincent ik ben blij dat jij reageert om uit te leggen hoe het bij een man werkt, aangezien mijn lieftallige echtgenoot toch niet reageert als ik hem vraag waarom hij niet luistert.
Overigens heb ik in de loop der jaren wel afgeleerd om op de 'vrouwen-onderling'-manier tegen hem te praten. Tegen hem zeg ik precies wat ik denk. Dat zorgt soms voor hele rare situaties, want op de een of andere manier kan hij niet geloven dat ik precies zeg wat ik bedoel. Ik ben immers een vrouw! Dus ik zal wel met een dubbele bodem praten. Dat neemt hij zomaar aan. Zo kan hij heel kwaad worden als ik op de bank zit en ik zie dat er een speeltje onder de kast ligt. Dat deel ik dan mee, zonder bijbedoelingen. Hij reageert dan met 'kan je dat zelf niet pakken', 'ik ben nu wat anders aan het doen', 'jaja ik ga morgen heus het huis wel opruimen'' etc. Eigenlijk dus de manier hoe een vrouw eerder zou reageren op zo'n opmerking!
Dat ik soms een mededeling doe waar geen handeling op hoeft te volgen, is voor hem onbegrijpelijk. Ik weet het, ook dat is typisch man. Als ik zeg dat mijn nieuwe schoenen pijn doen aan mijn voeten, is dat gewoon een mededeling. Hij komt dan meteen met oplossingen aandragen, heel vermoeiend. Dat ik terugmoet naar de schoenwinkel, dat hij morgen wel schoenspanners zal kopen etc.
Jullie zullen begrijpen dat ik op deze manier steeds minder zin krijg om dingen tegen hem te zeggen. Ofwel hij hoort me niet, ofwel hij vat het verkeerd op. Maar wat denk je dat dat ten koste gaat van de intimiteit. Als je steeds minder met elkaar deelt, omdat je geen zin in gedoe.
Een vervelende bijkomstigheid is dat hij ook niet reageert als hij me wél hoort overigens. Ik baal er enorm van dat ik al 20 jaar elke zin die ik uitspreek, moet afsluiten met 'hè?' of "vind je ook niet?".
Wat jij schrijft over in herhalingen vallen is in mijn geval niet iets typisch vrouwelijks, maar een wanhoopspoging om een reactie los te krijgen. Ik merk dat ik dan ook steeds harder en bozer ga praten.
Dat is heel vervelend als ik iets liefs tegen hem wil zeggen. Als je dat hard en boos zegt, komt de boodschap namelijk niet echt meer over.
"JE HEBT @#%*�^Y*&@# LEKKER GEKOOKT SCHAT ZEI IK AL VIER KEER @#&^$(*&"
Zie je, dat klinkt helemaal niet lief.:P
Dus kan zelfs een aardig bedoelde opmerking voor ruzie zorgen.
vrijdag 29 juni 2007 om 17:10
. Zo kan hij heel kwaad worden als ik op de bank zit en ik zie dat er een speeltje onder de kast ligt. Dat deel ik dan mee, zonder bijbedoelingen. Hij reageert dan met 'kan je dat zelf niet pakken', 'ik ben nu wat anders aan het doen', 'jaja ik ga morgen heus het huis wel opruimen'' etc. Eigenlijk dus de manier hoe een vrouw eerder zou reageren op zo'n opmerking!
Dat ik soms een mededeling doe waar geen handeling op hoeft te volgen, is voor hem onbegrijpelijk. Ik weet het, ook dat is typisch man. Als ik zeg dat mijn nieuwe schoenen pijn doen aan mijn voeten, is dat gewoon een mededeling. Hij komt dan meteen met oplossingen aandragen, heel vermoeiend. Dat ik terugmoet naar de schoenwinkel, dat hij morgen wel schoenspanners zal kopen etc.
Tja vind je het gek dat ie niet naar je luistert. Als tie eens een reactie geeft dan zit je niet op zn antwoorden te wachten. Als je graag mededelingen doet zonder respons te verwachten koop dan een voice recorder...
Als je altijd moord en brand schreeuwt als er niets aan de hand is, kun je er op wachten dat niemand meer reageert als er echt wat is.
Dat ik soms een mededeling doe waar geen handeling op hoeft te volgen, is voor hem onbegrijpelijk. Ik weet het, ook dat is typisch man. Als ik zeg dat mijn nieuwe schoenen pijn doen aan mijn voeten, is dat gewoon een mededeling. Hij komt dan meteen met oplossingen aandragen, heel vermoeiend. Dat ik terugmoet naar de schoenwinkel, dat hij morgen wel schoenspanners zal kopen etc.
Tja vind je het gek dat ie niet naar je luistert. Als tie eens een reactie geeft dan zit je niet op zn antwoorden te wachten. Als je graag mededelingen doet zonder respons te verwachten koop dan een voice recorder...
Als je altijd moord en brand schreeuwt als er niets aan de hand is, kun je er op wachten dat niemand meer reageert als er echt wat is.
vrijdag 29 juni 2007 om 17:53
Vriendin van mij weet de oorzaak zegt ze. Mannen worden nooit volwassen. Komen niet verder dan een jaar of vijf à tien oud. En op die leeftijd is oostindisch doof heel erg besmettelijk. Vandaar. Bovendien willen ze het liefst iemand die lijkt op hun moeder en daar luisteren ze op die leeftijd ook niet naar. LOL
vrijdag 29 juni 2007 om 22:15
zaterdag 30 juni 2007 om 23:27
Been there, done that.... heb een kast vol staan met boekjes van dat genre. Mannen van Mars, vrouwen van Venus, je kent het wel.
Het probleem is alleen dat hij die boekjes eens zou moeten lezen. Ik weet inmiddels wel hoe het werkt.
Alleen vindt hij dat er geen sprake is van een probleem, alleen dat ik te zachtjes mompel, dus waarom zou hij zo'n stom boek gaan lezen.
Het probleem is alleen dat hij die boekjes eens zou moeten lezen. Ik weet inmiddels wel hoe het werkt.
Alleen vindt hij dat er geen sprake is van een probleem, alleen dat ik te zachtjes mompel, dus waarom zou hij zo'n stom boek gaan lezen.
zaterdag 30 juni 2007 om 23:59
Heb ik ook maar dan bij iemand wiens gehoor achteruit is gegaan. Ik ben nooit zeker of zij mij heeft gehoord, dus herhaal ik zonder haar reactie af te wachten het maar alvast maar dan op luider volume.
Is ook een gebrek aan inlevingsvermogen van de kant van jouw man (of euhh... hoe zeg ik dat netjes, er niet zoveel zin meer in hebben na tig jaar relatie). Het is niet zo moeilijk om te begrijpen dat die ander onzeker wordt of niet zeker is dat je het gehoord hebt als iemand zelf nooit "ja" of "ok"of "mm" zegt.
Kan idd erg vermoeiend en irritant zijn.
zondag 1 juli 2007 om 23:31
Mmm, nee hoor, zo nu en dan hebben we nog flink lol samen. Niet vaak genoeg helaas, het schelden heeft momenteel de overhand.:(
Maar dit is gewoon een tien maal daags terugkerende ergernis, al bijna twintig jaar lang.
Ik ben soms bang dat ik het te lang op zijn beloop heb gelaten zodat erover praten geen zin meer heeft (het was twintig jaar lang de moeite van het bespreken niet waard dus waarom nu ineens wel).
Vervelende bijkomstigheid is dat mijn kinderen ook steeds minder vaak reageren als ik spreek. Van papa krijgen ze immers het voorbeeld; "als mama praat hoef je niet noodzakelijkerwijs te reageren of iets terug te zeggen".
Maar dit is gewoon een tien maal daags terugkerende ergernis, al bijna twintig jaar lang.
Ik ben soms bang dat ik het te lang op zijn beloop heb gelaten zodat erover praten geen zin meer heeft (het was twintig jaar lang de moeite van het bespreken niet waard dus waarom nu ineens wel).
Vervelende bijkomstigheid is dat mijn kinderen ook steeds minder vaak reageren als ik spreek. Van papa krijgen ze immers het voorbeeld; "als mama praat hoef je niet noodzakelijkerwijs te reageren of iets terug te zeggen".
maandag 2 juli 2007 om 07:15
Ik heb het zelf ook dat dingen totaal langs me heen gaan. en dat heb ik echt alleen bij mij vriend! :o Gesprekken met anderen onthou ik wel goed, het is zelfs een groot deel van mijn werk. Maar ik keek gisteren wel weer heel verbaasd: ik vertelde hem dat ik naar de kaakchirurg ga vandaag voor mijn verstandskies, blijkt dat hij ook zijn verstandskiezen heeft laten trekken bij de tandarts. Heb ik daar niets van gemerkt/geweten of ben ik dat vergeten? We woonden toen ook gewoon samen.... En er zijn wel meer dingen en gesprekken die ik vergeet, maar het rare is: ik heb het alleen met hem....
