Man is extreem katholiek geworden

Achtergrond: Man en ik hebben elkaar ontmoet toen wij beiden 19 waren en hadden veel raakvlakken. Inmiddels ben ik 27 en hij 26 en zijn we zo'n anderhalf jaar getrouwd. Waar wij naar mijn idee jarenlang samen gegroeid zijn, zijn wij eigenlijk sinds het huwelijk alleen nog uit elkaar gegroeid.

Man was altijd veel bezig met filosofie lezen, was zijn grote hobby. Op een gegeven moment ging hij ook theologie lezen en begon hij in God te geloven. Hij had hier goede argumenten voor en ik kon me er best in vinden. Hij was niet formeel bij een kerk aangesloten oid, en verder was hij nog steeds dezelfde persoon van wie ik hield alleen bidde hij voor het slapen gaan. Hij wilde graag voor de kerk trouwen omdat hij voor de staat trouwen betekenisloos vindt, maar het was nooit de afspraak dat onze hypothetische toekomstige kinderen naar de kerk zouden gaan, dat deed hij zelf immers ook niet.

Goed, misschien had ik het hier al moeten zien aankomen, en met hoe anti-geloof de gemiddelde forummer is ben ik bang dat jullie gaan zeggen dat ik stom ben geweest, maar we hielden van elkaar en vooral met de coronatijd waren wij elkaars voornaamste steun en toeverlaat. Alles leek oke. Alleen is hij sindsdien alleen maar religieuzer en religieuzer geworden. Het is ongeveer zijn enige hobby inmiddels, hij gaat nu ook iedere dag naar de mis, bidt de rosenkrans, leest theologische werken uit het jaar 300 etc. etc.

Mijn afgelopen verjaardagsfeest is hij na een uur weggegaan (uit ons eigen appartement) omdat hij het niet volhield. Hij wil alleen nog activiteiten doen die geloof-approved zijn en zich richten op het "eeuwige leven" en niet op het aardse leven wat daarmee in vergelijking als stof is (dit is een beetje hoe hij over de dingen praat). Daarnaast probeert hij mij ook steeds over te halen, eerst stond ik open om over dingen te praten/discussieren met hem zoals we dat vroeger deden maar nu voelt het meer alsof ik van mening moet veranderen en hij alles weet. Ik kreeg van de mensen om me heen een beetje het advies "joh, wacht even af, het is allemaal nieuw voor hem, misschien trekt het bij" dus ik probeer nog steeds verbindingspunten te vinden maar het wordt steeds lastiger.

Afgelopen weekend volgde de nieuwste escalatie. We hadden al jaren samen toekomstplannen gemaakt om te emigreren en daar waren we actief mee bezig, man was al gestopt met zijn universitair geschoolde werk zodat hij kon focussen op solliciteren in het nieuwe land. Maar nu wil hij dus helemaal niet meer emigreren want het nieuwe land is niet katholiek genoeg. Hij heeft het met zijn priester besproken en die zegt dat hij niet hoeft te verhuizen als hij het alleen nog voor mij zou doen (terwijl dit in den beginne echt niet alleen mijn idee was) en dat als ik hierdoor niet meer bij hem wil zijn dat het niet zijn schuld is. Nou, mooie priester. Het gaat me niet eens om het land/emigreren an sich, maar er wordt gewoon zonder overleg of compromis roet in onze hele toekomst gegooid terwijl ik heel de tijd onder de veronderstelling was dat we dit samen wilden.

Sorry voor het lange verhaal, ik weet niet eens of ik echt advies wil want ik heb ergens al de conclusie getrokken dat dit zo niet gaat en dat zolang ik niet bekeer (wat ik niet ga doen) er waarschijnlijk geen verzoening mogelijk is. Maar ik ben er gewoon enorm kapot van, geen idee wat ik fout gedaan heb, geen idee wat ik nu moet. Ons hele leven gedeeld en nu is het ineens allemaal betekenisloos want God is belangrijker. Ik ben niet eens tegen het geloof! Alleen denk ik niet dat hoe man nu leeft uberhaupt is hoe Jezus het gewild had, maar niets dringt meer tot hem door...

@Susan: Dankjewel, lief bericht en ben het met je eens.

Nee, geen kids nog gelukkig. Dat is nu wel een opluchting. Daarvan denk ik ook, dat is nog het grootste gevaar hiermee. Maar als ik wegga krijgt hij misschien kinderen met een andere vrouw die net zo is... (goed, dat is zeker geen argument om te blijven haha)

En wat jullie aangeven niet de doorsnee katholiek enzo, dat is dus ook een beetje mijn punt... Ik maak me ook zorgen over hem, heb het gevoel alsof als ik wegga hij een klooster ingaat. Nu was hij sowieso nooit de meest sociale, en is hij eigenlijk nu relatief meer onder de mensen omdat hij dingen met de kerk onderneemt maar ik vind het ook allemaal wel heel veel ineens.

Ik heb dit inmiddels echt al vaak met hem aangekaart dat het me te ver gaat allemaal, maar het antwoord is eigenlijk altijd dat als ik tussen hem en God insta dat hij altijd voor God kiest.

nlies schreef: ↑

04-10-2023 13:05

En wees blij dat je nog niet voor de kerk getrouwd bent met hem, want dan was scheiden echt onmogelijk (voor hem)

We zijn wel voor de kerk getrouwd, maar scheiden is wel mogelijk omdat ik nooit gedoopt ben. Dus als ik tussen hem en het geloof insta dan zijn dat onovereenkomelijke verschillen.

tyche schreef: ↑

04-10-2023 13:07

Ja dit dacht ik ook.
Is dit in covidtijd begonnen? Religie kan een soort toevlucht zijn in tijden van onzekerheid, de extreme draai die hij heeft gemaakt klinkt niet als een gewone gezond gegroeide verdieping van geloof.

Ja tijdens covid begonnen inderdaad. En ik ben het helemaal met je eens, maar ik denk als ik dit met hem probeer te bespreken dat hij het gaat ontkennen... Het is voor hem denk ik deels een copings mechanisme voor zijn angst voor de dood en angst dat niets in het leven zin heeft waar hij al langer last van had, en tot nu toe is dit het enige dat heeft gewerkt.

Hij heeft erg behoefte aan structuur en interne logica en dat heeft de kerk natuurlijk wel te bieden.