Relaties
alle pijlers
Man vreemdgegaan, wat nu?
maandag 28 september 2020 om 21:21
Hoi,
Ik wilde jullie wat voorleggen. En ik weet dat jullie geen keuze voor mij kunnen maken, maar ik kom er op dit moment zelf ook niet goed uit. Ik kan dus best wat meningen/inzichten van anderen gebruiken.
Ik ben er onlangs (paar weken terug) achtergekomen dat mijn man al minimaal 2,5 jaar contact heeft met een andere vrouw. Ik ben hier wel van geschrokken, maar niet enorm verdrietig om, omdat het tussen ons al jaren eigenlijk niet heel goed meer loopt. We hebben samen kinderen en dat is de hoofdreden dat wij tot nu toe nog samen zijn.
Maar wat ik wel heel vervelend vind, is dat ik mijn man vaak gevraagd heb of hij vreemdgaat. En dat hij eerlijk moet zijn, om mij ook een kans te geven gelukkig te worden zonder hem.
Hij ontkende altijd. Tot kort geleden, toen kon hij niet anders, omdat ik hem betrapt heb.
Mijn man heeft nu inmiddels dus wel toegegeven dat er contact is, maar hij wil niet Inhoudelijk zeggen wat dit contact inhield.
Maar dat er meer is, dat is duidelijk. Ik kwam laatst onverwachts thuis toen hij met haar aan het bellen was, waarbij mijn man niet door had dat ik binnen was gekomen. Hij had haar op de luidspreker, dus ik heb een groot gedeelte van het gesprek mee kunnen luisteren. Ze noemen elkaar blijkbaar schatje etc en zeggen van elkaar te houden.
Ook zeiden ze in dat telefoongesprek elkaar die avond vast nog wel te zien.
Ik was enorm geschrokken en ben uiteindelijk de woonkamer binnengestormd. Mijn man schrok zich echt rot en kon natuurlijk niet meer ontkennen dat er in ieder geval meer speelt tussen hun.
Nu denk ik dan, als je elkaar schatje noemt etc. en elkaar ook ziet, dan kan het toch niet zo zijn dat je niks met elkaar doet?
Ze hebben dus ook al 2,5 jaar dagelijks contact met elkaar via de telefoon.
Ik heb veel vragen gesteld. Onder andere waar ze woont, of ze sex hebben gehad, hoelang dit daadwerkelijk speelt. Nergens krijg ik een antwoord op. Hij wil niks loslaten.
Dan vraag ik mij af, waarom niet?
Mijn man zegt met mij verder te willen en alle contact onmiddellijk met haar verbroken te hebben. Hij geeft aan spijt te hebben dat het al die jaren zo is gelopen tussen ons en aan “ons” wil werken zodat het weer goedkomt.
Omdat we kinderen samen hebben, wil ik hem graag geloven en hier blijven voor onze kinderen, totdat ze wat ouder zijn.
Maar aan de andere kant voel ik me zo bedrogen. Want ook al zat onze relatie niet goed, ik had respect voor hem en zou nooit, maar dan ook nooit vreemdgegaan zijn.
Ook voel ik vernedering, omdat hij mijn vragen niet beantwoordt.
Maar ik denk wel dat ik het niet zou kunnen als man en vrouw door te gaan. Maar ook dat weet ik niet zeker, omdat ik toch enigszins verward ben.
En aan de andere kant hebben we geen ruzie, kunnen we normaal met elkaar praten en lachen we samen ook nog best veel.
Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Blijven voor onze kinderen en er het beste van maken voor onze kinderen. Dus misschien niet verder als man en vrouw, maar gewoon hier samen wonen voor de kinderen, om hun een stabiel gezinsleven te bieden.
Maar op sommige momenten ben ik dan weer zo boos om zijn bedrog en het niet eerlijk zijn, mijn vragen niet willen beantwoorden, dat ik denk, wil ik eigenlijk nog wel met deze man in 1 huis wonen? Hij verdiend het in ieder geval niet, als ik terugdenk hoelang hij mij al bedonderd heeft. Want ook al levenden we niet meer echt als man en vrouw, we waren nog wel getrouwd.
Ik weet echt even niet wat ik moet doen.
Ik wilde jullie wat voorleggen. En ik weet dat jullie geen keuze voor mij kunnen maken, maar ik kom er op dit moment zelf ook niet goed uit. Ik kan dus best wat meningen/inzichten van anderen gebruiken.
Ik ben er onlangs (paar weken terug) achtergekomen dat mijn man al minimaal 2,5 jaar contact heeft met een andere vrouw. Ik ben hier wel van geschrokken, maar niet enorm verdrietig om, omdat het tussen ons al jaren eigenlijk niet heel goed meer loopt. We hebben samen kinderen en dat is de hoofdreden dat wij tot nu toe nog samen zijn.
Maar wat ik wel heel vervelend vind, is dat ik mijn man vaak gevraagd heb of hij vreemdgaat. En dat hij eerlijk moet zijn, om mij ook een kans te geven gelukkig te worden zonder hem.
Hij ontkende altijd. Tot kort geleden, toen kon hij niet anders, omdat ik hem betrapt heb.
Mijn man heeft nu inmiddels dus wel toegegeven dat er contact is, maar hij wil niet Inhoudelijk zeggen wat dit contact inhield.
Maar dat er meer is, dat is duidelijk. Ik kwam laatst onverwachts thuis toen hij met haar aan het bellen was, waarbij mijn man niet door had dat ik binnen was gekomen. Hij had haar op de luidspreker, dus ik heb een groot gedeelte van het gesprek mee kunnen luisteren. Ze noemen elkaar blijkbaar schatje etc en zeggen van elkaar te houden.
Ook zeiden ze in dat telefoongesprek elkaar die avond vast nog wel te zien.
Ik was enorm geschrokken en ben uiteindelijk de woonkamer binnengestormd. Mijn man schrok zich echt rot en kon natuurlijk niet meer ontkennen dat er in ieder geval meer speelt tussen hun.
Nu denk ik dan, als je elkaar schatje noemt etc. en elkaar ook ziet, dan kan het toch niet zo zijn dat je niks met elkaar doet?
Ze hebben dus ook al 2,5 jaar dagelijks contact met elkaar via de telefoon.
Ik heb veel vragen gesteld. Onder andere waar ze woont, of ze sex hebben gehad, hoelang dit daadwerkelijk speelt. Nergens krijg ik een antwoord op. Hij wil niks loslaten.
Dan vraag ik mij af, waarom niet?
Mijn man zegt met mij verder te willen en alle contact onmiddellijk met haar verbroken te hebben. Hij geeft aan spijt te hebben dat het al die jaren zo is gelopen tussen ons en aan “ons” wil werken zodat het weer goedkomt.
Omdat we kinderen samen hebben, wil ik hem graag geloven en hier blijven voor onze kinderen, totdat ze wat ouder zijn.
Maar aan de andere kant voel ik me zo bedrogen. Want ook al zat onze relatie niet goed, ik had respect voor hem en zou nooit, maar dan ook nooit vreemdgegaan zijn.
Ook voel ik vernedering, omdat hij mijn vragen niet beantwoordt.
Maar ik denk wel dat ik het niet zou kunnen als man en vrouw door te gaan. Maar ook dat weet ik niet zeker, omdat ik toch enigszins verward ben.
En aan de andere kant hebben we geen ruzie, kunnen we normaal met elkaar praten en lachen we samen ook nog best veel.
Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Blijven voor onze kinderen en er het beste van maken voor onze kinderen. Dus misschien niet verder als man en vrouw, maar gewoon hier samen wonen voor de kinderen, om hun een stabiel gezinsleven te bieden.
Maar op sommige momenten ben ik dan weer zo boos om zijn bedrog en het niet eerlijk zijn, mijn vragen niet willen beantwoorden, dat ik denk, wil ik eigenlijk nog wel met deze man in 1 huis wonen? Hij verdiend het in ieder geval niet, als ik terugdenk hoelang hij mij al bedonderd heeft. Want ook al levenden we niet meer echt als man en vrouw, we waren nog wel getrouwd.
Ik weet echt even niet wat ik moet doen.
donderdag 12 november 2020 om 11:37
Dankjewel voor je bericht!
Het gaat goed met me. Ik voel me rustig. De ergste woede is weg en dus denk ik dat ik al een heel eind op weg ben in mijn verwerking.
We lopen inmiddels bij een mediator, die ons begeleidt bij onze scheiding.
We wonen nog wel samen in één huis. Dat kan ook wel, omdat we gelukkig normaal doen tegen elkaar en er geen spanningen zijn.
Maar dat maakt tevens wel dat de moeilijkste stap nog moet komen; verhuizen. Juist omdat het nu zo rustig is, vraag ik me wel af, wat doe ik de kinderen aan om te gaan verhuizen. Maar anderzijds, ik weet ook heel zeker dat ik niet verder wil met mijn man, dus zal ik ook graag mijn eigen leven samen met mijn kinderen op willen bouwen.
Maar dan blijft wel de vraag, wil ik dat ten koste van de kinderen doen? Juist nu het hier rustig is, moet ik dan wel voor mijzelf kiezen en verhuizen? Wat is de winst? Enkel dat ik zelf door kan? Want voor de kinderen is de situatie nu het meest ideaal, zeker nu er hier geen spanningen meer zijn.
Ik reageer wel op woningen (tnt nog geen woning toegewezen gekregen), maar voel dus ook de twijfel om daadwerkelijk deze stap te zetten.
Ik vind dat heel lastig!
donderdag 12 november 2020 om 13:23
Bijzonder en fijn dat het zo goed gaat! Fijn ook dat de sfeer in huis wel 'normaal' is.
Even afgezien van jouw eigen twijfels, zou jouw man wel samen met jou willen blijven wonen terwijl jullie je eigen leven verder hebben en beiden mogelijk relaties zullen aangaan? Zoniet, dan hoef je daar zelf in elk geval verder niet over te twijfelen. Zowel, dan wordt het nog even puzzelen
.
Er zijn ouderparen die het willen en ook echt kunnen, samenleven als ouders en nog in goede harmonie ook (ook hier op het forum, misschien kun je er wat topics van zoeken). Als het zo kan vind ik dat persoonlijk ook echt te prefereren voor de kinderen. Het helpt dan wel als het huis zich er ook voor leent om beiden wat meer je eigen ruimte te kunnen hebben. Consequentie is (meestal) dat nieuwe relaties hierbuiten blijven en je dus ook geen date mee naar huis neemt.
Als het echter niet op die (harmonieuze) manier kan (door wie of wat ook), dan is apart wonen echt beter. Als zijn bedrog jou toch nog erg in de weg zit, of je het niet trekt als hij weggaat (terwijl jij weet of denkt dat hij naar 'haar' gaat) bijv. dan lijkt het me niet doenlijk.
Als laatste: je hoeft niet nu een definitieve keuze te maken. Zolang bij jullie beiden de wens er is om misschien toch bij elkaar te blijven wonen kan en mag je dat uitproberen. Zodra het niet meer werkt kun je alsnog de stap nemen om apart te gaan wonen.
Even afgezien van jouw eigen twijfels, zou jouw man wel samen met jou willen blijven wonen terwijl jullie je eigen leven verder hebben en beiden mogelijk relaties zullen aangaan? Zoniet, dan hoef je daar zelf in elk geval verder niet over te twijfelen. Zowel, dan wordt het nog even puzzelen
.Er zijn ouderparen die het willen en ook echt kunnen, samenleven als ouders en nog in goede harmonie ook (ook hier op het forum, misschien kun je er wat topics van zoeken). Als het zo kan vind ik dat persoonlijk ook echt te prefereren voor de kinderen. Het helpt dan wel als het huis zich er ook voor leent om beiden wat meer je eigen ruimte te kunnen hebben. Consequentie is (meestal) dat nieuwe relaties hierbuiten blijven en je dus ook geen date mee naar huis neemt.
Als het echter niet op die (harmonieuze) manier kan (door wie of wat ook), dan is apart wonen echt beter. Als zijn bedrog jou toch nog erg in de weg zit, of je het niet trekt als hij weggaat (terwijl jij weet of denkt dat hij naar 'haar' gaat) bijv. dan lijkt het me niet doenlijk.
Als laatste: je hoeft niet nu een definitieve keuze te maken. Zolang bij jullie beiden de wens er is om misschien toch bij elkaar te blijven wonen kan en mag je dat uitproberen. Zodra het niet meer werkt kun je alsnog de stap nemen om apart te gaan wonen.
donderdag 12 november 2020 om 16:53
Het is zeker fijn dat de sfeer goed is thuis. Voor de kinderen is dat ook fijn.
Nee, ik weet zeker dat mijn man het niet zou kunnen om samen in hetzelfde huis te wonen en dat ik er een relatie naast zou hebben. Ik zou dan ook, als ik hier blijf, geen relatie aan kunnen gaan met iemand. Dan kies ik er dus geheel voor om hier te blijven voor het geluk van mijn kinderen.
Maar wat jij zegt is zeker waar, ik hoef ook niet nu een keuze te maken. Ik moet het echt voor mijzelf op een rijtje krijgen. Want ik merk nu, juist omdat de ergste pijn weg is, ik rustig ben en wij elkaar nu dus niet in de weg lopen.
Maar ja, is dit ook goed voor mijzelf? Of is het voldoende dat de kinderen gelukkig zijn en ik mijzelf, zolang zij klein zijn, op de tweede plek zet.
Nee, ik weet zeker dat mijn man het niet zou kunnen om samen in hetzelfde huis te wonen en dat ik er een relatie naast zou hebben. Ik zou dan ook, als ik hier blijf, geen relatie aan kunnen gaan met iemand. Dan kies ik er dus geheel voor om hier te blijven voor het geluk van mijn kinderen.
Maar wat jij zegt is zeker waar, ik hoef ook niet nu een keuze te maken. Ik moet het echt voor mijzelf op een rijtje krijgen. Want ik merk nu, juist omdat de ergste pijn weg is, ik rustig ben en wij elkaar nu dus niet in de weg lopen.
Maar ja, is dit ook goed voor mijzelf? Of is het voldoende dat de kinderen gelukkig zijn en ik mijzelf, zolang zij klein zijn, op de tweede plek zet.
vrijdag 13 november 2020 om 15:53
Dat is inderdaad waar wat je zegt. Hij meet daarin ook echt met twee maten. Maar hij wil mij graag terug, dus kan het niet handlen dat ik dan met iemand anders iets opbouw, zegt hij.Rachmaninoff schreef: ↑12-11-2020 21:45Maar dat is wel precies wat hij deed toch, een relatie ernaast hebben? Gaat dat nu ook nog steeds door of weet je dat niet?
Hij is nu wel gestopt met die ander. Althans, dat is wat hij zegt.
vrijdag 13 november 2020 om 15:55
De dijk heeft daar een prachtig liedje over geschreven:Vindjedatecht schreef: ↑13-11-2020 15:53Dat is inderdaad waar wat je zegt. Hij meet daarin ook echt met twee maten. Maar hij wil mij graag terug, dus kan het niet handlen dat ik dan met iemand anders iets opbouw, zegt hij.
Hij is nu wel gestopt met die ander. Althans, dat is wat hij zegt.
https://www.youtube.com/watch?v=vn_pUxA ... cNederland
vrijdag 13 november 2020 om 16:04
Tja, inderdaad. Zo cliché ook hè, dat hij nu pas voelt wat hij moet missen.Doreia* schreef: ↑13-11-2020 15:55De dijk heeft daar een prachtig liedje over geschreven:
https://www.youtube.com/watch?v=vn_pUxA ... cNederland
Maar ja, is het mij missen, of het missen van het vertrouwde? Dat vraag ik me af.
En ook, heeft hij spijt om wat hij gedaan heeft, of omdat ik erachter ben gekomen en er nu dus consequenties aan verbonden zijn?
vrijdag 13 november 2020 om 16:11
Ik denk dat sommige mannen (en vrouwen vast ook) niet na willen denken over consequenties tot die er zijn. Als de gedachte in ze opkomt verdringen ze die gewoon, lala lala ik hoor niks, ik hoor niks, denk aan iets anders. Want dat tussendoortje is wel fijn maar als ze erover na gaan denken doet dat zeer aan hun ego. Dat is niet de bedoeling, dat tussendoortje zorgde nou net voor dat fijne gevoel voor zijn/haar ego.
vrijdag 13 november 2020 om 17:21
Bedenk wel dat jij niet degene was die de scheiding wil maar dat je man dat is. Iedereen weet dat vanaf het moment je met een ander het bed in duikt je ook wil scheiden. Dus jij bent niet degene die je kinderen dit aandoet maar dat is je man en ik zou ook gewoon zeggen dat papa verliefd is op een andere vrouw en dat je daarom gaat scheiden.Vindjedatecht schreef: ↑12-11-2020 11:37
Maar dat maakt tevens wel dat de moeilijkste stap nog moet komen; verhuizen. Juist omdat het nu zo rustig is, vraag ik me wel af, wat doe ik de kinderen aan om te gaan verhuizen. Maar anderzijds, ik weet ook heel zeker dat ik niet verder wil met mijn man, dus zal ik ook graag mijn eigen leven samen met mijn kinderen op willen bouwen.
Maar dan blijft wel de vraag, wil ik dat ten koste van de kinderen doen? Juist nu het hier rustig is, moet ik dan wel voor mijzelf kiezen en verhuizen? Wat is de winst? Enkel dat ik zelf door kan? Want voor de kinderen is de situatie nu het meest ideaal, zeker nu er hier geen spanningen meer zijn.
Ik reageer wel op woningen (tnt nog geen woning toegewezen gekregen), maar voel dus ook de twijfel om daadwerkelijk deze stap te zetten.
Ik vind dat heel lastig!
Jammer dat je man zo arrogant was dat hij vond dat hij recht had op een minnares én een huwelijk en dat hij nu pas merkt dat hij niet meer is dan een man die misbaar is. Een reden om je scheiding door te zetten. Bedenk daarnaast hoe het voor je kinderen is als dit ooit uitkomt, ik zou het verschrikkelijk vinden als mijn moeder voor ons bij mijn vreemdgaande vader was gebleven. Soms moet je ook uitkijken dat kinderen niet er achter moeten komen dat ze eigenlijk "dankbaar" moeten zijn dat je hun vader bent gebleven voor een goede jeugd. Als je volwassen bent dan weet je dat die prijs te hoog is en voelt eerder als een soort verraad en/of leugen. Je mag best trots zijn om een vrouw te zijn die grenzen heeft en als partner eerlijkheid eist en trouw en anders voor zichzelf kiest.
vrijdag 13 november 2020 om 17:34
En dat dan ook zo door geeft als les aan je kinderen.Geronimo2 schreef: ↑13-11-2020 17:21Bedenk wel dat jij niet degene was die de scheiding wil maar dat je man dat is. Iedereen weet dat vanaf het moment je met een ander het bed in duikt je ook wil scheiden. Dus jij bent niet degene die je kinderen dit aandoet maar dat is je man en ik zou ook gewoon zeggen dat papa verliefd is op een andere vrouw en dat je daarom gaat scheiden.
Jammer dat je man zo arrogant was dat hij vond dat hij recht had op een minnares én een huwelijk en dat hij nu pas merkt dat hij niet meer is dan een man die misbaar is. Een reden om je scheiding door te zetten. Bedenk daarnaast hoe het voor je kinderen is als dit ooit uitkomt, ik zou het verschrikkelijk vinden als mijn moeder voor ons bij mijn vreemdgaande vader was gebleven. Soms moet je ook uitkijken dat kinderen niet er achter moeten komen dat ze eigenlijk "dankbaar" moeten zijn dat je hun vader bent gebleven voor een goede jeugd. Als je volwassen bent dan weet je dat die prijs te hoog is en voelt eerder als een soort verraad en/of leugen. Je mag best trots zijn om een vrouw te zijn die grenzen heeft en als partner eerlijkheid eist en trouw en anders voor zichzelf kiest.
vrijdag 13 november 2020 om 17:50
Rachmaninoff schreef: ↑13-11-2020 16:11Ik denk dat sommige mannen (en vrouwen vast ook) niet na willen denken over consequenties tot die er zijn. Als de gedachte in ze opkomt verdringen ze die gewoon, lala lala ik hoor niks, ik hoor niks, denk aan iets anders. Want dat tussendoortje is wel fijn maar als ze erover na gaan denken doet dat zeer aan hun ego. Dat is niet de bedoeling, dat tussendoortje zorgde nou net voor dat fijne gevoel voor zijn/haar ego.
Ik denk eerlijk gezegd ook dat mijn man absoluut niet verwacht had dat ik weg zou gaan. Hij weet nl wat de kinderen voor mij betekenen. En dat ik niet wilde dat de kinderen in een gescheiden gezin op zouden groeien. Hij heeft het risico genomen, omdat hij het risico laag inschatte dat ik dus zou gaan scheiden.
vrijdag 13 november 2020 om 17:52
Geronimo2 schreef: ↑13-11-2020 17:21Bedenk wel dat jij niet degene was die de scheiding wil maar dat je man dat is. Iedereen weet dat vanaf het moment je met een ander het bed in duikt je ook wil scheiden. Dus jij bent niet degene die je kinderen dit aandoet maar dat is je man en ik zou ook gewoon zeggen dat papa verliefd is op een andere vrouw en dat je daarom gaat scheiden.
Jammer dat je man zo arrogant was dat hij vond dat hij recht had op een minnares én een huwelijk en dat hij nu pas merkt dat hij niet meer is dan een man die misbaar is. Een reden om je scheiding door te zetten. Bedenk daarnaast hoe het voor je kinderen is als dit ooit uitkomt, ik zou het verschrikkelijk vinden als mijn moeder voor ons bij mijn vreemdgaande vader was gebleven. Soms moet je ook uitkijken dat kinderen niet er achter moeten komen dat ze eigenlijk "dankbaar" moeten zijn dat je hun vader bent gebleven voor een goede jeugd. Als je volwassen bent dan weet je dat die prijs te hoog is en voelt eerder als een soort verraad en/of leugen. Je mag best trots zijn om een vrouw te zijn die grenzen heeft en als partner eerlijkheid eist en trouw en anders voor zichzelf kiest.
Hier ben ik echt even stil van! Je zegt dit echt zo treffend. Soms ga ik nl aan mijzelf twijfelen. Maak ik wel de juiste keuze? Maar die heb ik niet gemaakt inderdaad. Dat heeft hij voor ons gedaan, ik moet er nu alleen naar handelen.
vrijdag 13 november 2020 om 18:01
En ook dit is weer zo waar! Ik wil dat inderdaad niet als voorbeeld meegeven. Maar ik wil ze en zal ze ook nooit van het vreemdgaan vertellen. Ik vind niet dat hun dat wat aangaat.
Dat is iets tussen een man en een vrouw.
donderdag 3 december 2020 om 16:48
Hoi! Het gaat goed. Ik merk dat mijn ergste verdriet wel over is. Ik woon op dit moment ook nog steeds samen met hem en onze kinderen. Ik heb besloten dat ik het aankijk hoe het loopt en blijf ik hier dus wonen zolang het goed gaat. Niet dat we weer bijelkaar komen, want ik blijf bij mijn standpunt dat we gaan scheiden, maar ik vind het heel erg belangrijk dat de kinderen niet de dupe van dit alles worden en wil ik dus proberen hier zolang als het goed gaat te blijven wonen.
donderdag 3 december 2020 om 16:49
Lief overigens, dat je ernaar vraagt.
donderdag 3 december 2020 om 17:00
Als je weet dat kinderen vaak als volwassenen een partner zoeken waarmee ze de relatie van hun ouders kopiëren, is dit dan echt het voorbeeld dat je je kinderen wilt geven?
Ik ben het met je eens dat kinderen niet hoeven te weten van vreemdgaan, maar ik zou ze geen relatie willen voorleven waarin geen sprake meer is van liefde, respect en waardering.
Ik ben het met je eens dat kinderen niet hoeven te weten van vreemdgaan, maar ik zou ze geen relatie willen voorleven waarin geen sprake meer is van liefde, respect en waardering.
donderdag 3 december 2020 om 17:10
Vindjedatecht schreef: ↑03-12-2020 16:48Hoi! Het gaat goed. Ik merk dat mijn ergste verdriet wel over is. Ik woon op dit moment ook nog steeds samen met hem en onze kinderen. Ik heb besloten dat ik het aankijk hoe het loopt en blijf ik hier dus wonen zolang het goed gaat. Niet dat we weer bij elkaar komen, want ik blijf bij mijn standpunt dat we gaan scheiden, maar ik vind het heel erg belangrijk dat de kinderen niet de dupe van dit alles worden en wil ik dus proberen hier zolang als het goed gaat te blijven wonen.
Ik zou juist zolang het goed gaat zorgen voor een goede afwikkeling van het financiële deel van de scheiding, het ouderschapsplan en het verzamelen van een uitzet voor de vertrekkende partner. Dus niet je maar gedeisd houden omdat het goed gaat, maar nu, in deze vredestijd, zorgen dat alle afwikkelingen soepel en probleemloos worden afgehandeld.
Heb je veel meer aan en alvast geregeld wanneer de aanbieding voor een woning daar is.
vrijdag 4 december 2020 om 00:20
Als ik het goed gelezen heb weten de kinderen al dat jullie gaan scheiden, toch? Ik weet niet zeker of het dan beter voor ze is om in deze limbo te blijven hangen, zeker voor je oudste. Ik zeg dit uit eigen ervaring als kind van. Ik was 11 toen mijn ouders gingen scheiden, en dat hebben ze ook heel rustig aan gepakt omdat dat goed voor ons zou zijn. In totaal een jaar tussen dat ze het vertelden en dat ik echt twee huizen had. En dat was voor mij een rottijd. Ja, er waren geen ruzies meer in huis dus er was 'rust'. Maar het verdriet van de scheiding kon ik niet verwerken, want al die tijd wist ik niet waar ik aan toe was, wat er zou veranderen. Pas toen ik mijn tweede slaapkamer had ingericht had ik een gevoel van rust. Dus verwar rust in huis niet met rust in het hoofd en gevoel van je kinderen. Onduidelijkheid is ook onrust.
vrijdag 4 december 2020 om 07:04
Vindjedatecht schreef: ↑13-11-2020 15:53Dat is inderdaad waar wat je zegt. Hij meet daarin ook echt met twee maten. Maar hij wil mij graag terug, dus kan het niet handlen dat ik dan met iemand anders iets opbouw, zegt hij.
Hij is nu wel gestopt met die ander. Althans, dat is wat hij zegt.
Ah. Dan zou ik persoonlijk dus juist wél nu ergens anders gaan wonen, je kunt alleen goed samen blijven wonen als ouders als je er beiden hetzelfde in staat. Op deze manier gaat het echt niet werken dus ik raad je aan om nu toch echt de keuze te maken en te zorgen dat je zsm goede eigen woonruimte hebt.
Sterkte.
vrijdag 4 december 2020 om 08:57
Vindjedatecht schreef: ↑12-11-2020 11:37Dankjewel voor je bericht!
Het gaat goed met me. Ik voel me rustig. De ergste woede is weg en dus denk ik dat ik al een heel eind op weg ben in mijn verwerking.
We lopen inmiddels bij een mediator, die ons begeleidt bij onze scheiding.
We wonen nog wel samen in één huis. Dat kan ook wel, omdat we gelukkig normaal doen tegen elkaar en er geen spanningen zijn.
Maar dat maakt tevens wel dat de moeilijkste stap nog moet komen; verhuizen. Juist omdat het nu zo rustig is, vraag ik me wel af, wat doe ik de kinderen aan om te gaan verhuizen. Maar anderzijds, ik weet ook heel zeker dat ik niet verder wil met mijn man, dus zal ik ook graag mijn eigen leven samen met mijn kinderen op willen bouwen.
Kan hij niet vertrekken?
Maar dan blijft wel de vraag, wil ik dat ten koste van de kinderen doen? Juist nu het hier rustig is, moet ik dan wel voor mijzelf kiezen en verhuizen? Wat is de winst? Enkel dat ik zelf door kan? Want voor de kinderen is de situatie nu het meest ideaal, zeker nu er hier geen spanningen meer zijn.
Ik reageer wel op woningen (tnt nog geen woning toegewezen gekregen), maar voel dus ook de twijfel om daadwerkelijk deze stap te zetten.
Ik vind dat heel lastig!
vrijdag 4 december 2020 om 10:16
Zo te horen volg je je eigen gevoel en dat is behoorlijk belangrijk. Ik ben erg blij voor je dat je ergste verdriet wel over is, je zal merken dat je vanzelf weerstand gaat voelen naar de aanwezigheid van je (ex)man naarmate je gevoel voor hem afneemt. Als je niet meer gek op je partner bent dan gaan dingen, die je vroeger hooguit stoorden, zo meteen zwaar irriteren, je lichaam geeft vanzelf aan wanneer het tijd is om de boel op te splitsen. Ik weet niet of je kinderen weten dat jullie willen scheiden maar bedenk dat het uit elkaar gaan "niet als het zwaard van Damocles" boven hun hoofd moet gaan hangen. Fijn dat je een update hebt gegeven en blij om te horen dat je hebt besloten dat jij en je kinderen meer waard zijn.Vindjedatecht schreef: ↑03-12-2020 16:48Hoi! Het gaat goed. Ik merk dat mijn ergste verdriet wel over is. Ik woon op dit moment ook nog steeds samen met hem en onze kinderen. Ik heb besloten dat ik het aankijk hoe het loopt en blijf ik hier dus wonen zolang het goed gaat. Niet dat we weer bijelkaar komen, want ik blijf bij mijn standpunt dat we gaan scheiden, maar ik vind het heel erg belangrijk dat de kinderen niet de dupe van dit alles worden en wil ik dus proberen hier zolang als het goed gaat te blijven wonen.
