Man vreemdgegaan, wat nu?

Hoi,

Ik wilde jullie wat voorleggen. En ik weet dat jullie geen keuze voor mij kunnen maken, maar ik kom er op dit moment zelf ook niet goed uit. Ik kan dus best wat meningen/inzichten van anderen gebruiken.

Ik ben er onlangs (paar weken terug) achtergekomen dat mijn man al minimaal 2,5 jaar contact heeft met een andere vrouw. Ik ben hier wel van geschrokken, maar niet enorm verdrietig om, omdat het tussen ons al jaren eigenlijk niet heel goed meer loopt. We hebben samen kinderen en dat is de hoofdreden dat wij tot nu toe nog samen zijn.
Maar wat ik wel heel vervelend vind, is dat ik mijn man vaak gevraagd heb of hij vreemdgaat. En dat hij eerlijk moet zijn, om mij ook een kans te geven gelukkig te worden zonder hem.
Hij ontkende altijd. Tot kort geleden, toen kon hij niet anders, omdat ik hem betrapt heb.

Mijn man heeft nu inmiddels dus wel toegegeven dat er contact is, maar hij wil niet Inhoudelijk zeggen wat dit contact inhield.

Maar dat er meer is, dat is duidelijk. Ik kwam laatst onverwachts thuis toen hij met haar aan het bellen was, waarbij mijn man niet door had dat ik binnen was gekomen. Hij had haar op de luidspreker, dus ik heb een groot gedeelte van het gesprek mee kunnen luisteren. Ze noemen elkaar blijkbaar schatje etc en zeggen van elkaar te houden.
Ook zeiden ze in dat telefoongesprek elkaar die avond vast nog wel te zien.

Ik was enorm geschrokken en ben uiteindelijk de woonkamer binnengestormd. Mijn man schrok zich echt rot en kon natuurlijk niet meer ontkennen dat er in ieder geval meer speelt tussen hun.

Nu denk ik dan, als je elkaar schatje noemt etc. en elkaar ook ziet, dan kan het toch niet zo zijn dat je niks met elkaar doet?
Ze hebben dus ook al 2,5 jaar dagelijks contact met elkaar via de telefoon.
Ik heb veel vragen gesteld. Onder andere waar ze woont, of ze sex hebben gehad, hoelang dit daadwerkelijk speelt. Nergens krijg ik een antwoord op. Hij wil niks loslaten.
Dan vraag ik mij af, waarom niet?

Mijn man zegt met mij verder te willen en alle contact onmiddellijk met haar verbroken te hebben. Hij geeft aan spijt te hebben dat het al die jaren zo is gelopen tussen ons en aan “ons” wil werken zodat het weer goedkomt.
Omdat we kinderen samen hebben, wil ik hem graag geloven en hier blijven voor onze kinderen, totdat ze wat ouder zijn.
Maar aan de andere kant voel ik me zo bedrogen. Want ook al zat onze relatie niet goed, ik had respect voor hem en zou nooit, maar dan ook nooit vreemdgegaan zijn.
Ook voel ik vernedering, omdat hij mijn vragen niet beantwoordt.
Maar ik denk wel dat ik het niet zou kunnen als man en vrouw door te gaan. Maar ook dat weet ik niet zeker, omdat ik toch enigszins verward ben.

En aan de andere kant hebben we geen ruzie, kunnen we normaal met elkaar praten en lachen we samen ook nog best veel.

Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Blijven voor onze kinderen en er het beste van maken voor onze kinderen. Dus misschien niet verder als man en vrouw, maar gewoon hier samen wonen voor de kinderen, om hun een stabiel gezinsleven te bieden.

Maar op sommige momenten ben ik dan weer zo boos om zijn bedrog en het niet eerlijk zijn, mijn vragen niet willen beantwoorden, dat ik denk, wil ik eigenlijk nog wel met deze man in 1 huis wonen? Hij verdiend het in ieder geval niet, als ik terugdenk hoelang hij mij al bedonderd heeft. Want ook al levenden we niet meer echt als man en vrouw, we waren nog wel getrouwd.

Ik weet echt even niet wat ik moet doen.

Antoon69 schreef: ↑

29-09-2020 19:03

Laat je niet opstoken om er een vechtscheiding van te maken, ondanks dat je zo kwaad bent.

Dat doe ik ook niet inderdaad. Het belang van onze kinderen staat ver bovenaan die van mijzelf. Gelukkig kan ik mijn woede dus ook goed loskoppelen van hoe wij dit samen het beste voor de kinderen kunnen doen.

toffifee schreef: ↑

29-09-2020 20:00

Nare situatie, TO! Weet je al wie het is? Ken je haar?

Ik weet wie het is en ken haar gelukkig niet.

Babette2017 schreef: ↑

29-09-2020 20:36

Hebben jullie eigenlijk wel seks gehad de afgelopen jaren? En zou je dat nu nog kunnen?

Jawel, zij het wel heel minimaal, maar we hebben dat wel gehad.
En ook nu nog. Raar misschien, snap zelf ook niet zo goed waarom we het nu ineens wel vaak doen.

hollebollegijs schreef: ↑

29-09-2020 20:44

Ik ben - nu inmiddels 10 jaar geleden - opgestapt toen mijn vrouw (nu ex) vreemd ging.
Dat hij nu spijt heeft is omdat hij betrapt is.

Het kan een jaar goed gaan of twee jaar maar hij gaat weer een keer vreemd.
Mijn ex is in haar relatie na mij ook twee keer vreemd gegaan.

Het zit er in en komt er hoe dan ook weer een keer uit.
En dan heb ik het niet over een keer een kus dronken in het uitgaansleven.

Kies nu voor jezelf en bespaar je teleurstellingen in de toekomst.

Ik heb jouw topic helemaal uitgelezen! Hoe vernederend was dit ook voor jou.
En dat is het inderdaad, die deur heeft hij geopend en is het mijns inziens makkelijker weer door die deur te gaan. Dat hij dus ooit weer (wie weet nog steeds?) vreemd zal gaan.

Ik vond trouwens jouw jaarlijkse updates ook mooi om te zien!

madamecannibale schreef: ↑

29-09-2020 20:42

Ik snap best wel dat je niet gelijk weg gaat. Als je gaat betekent dat wel dat je je kinderen zo nu en dan moet missen.
Dat gezegd hebbende, wat een zak hooi. Vooral dat hij zelfs nu hij betrapt is nog niet eerlijk tegen je is. Kan me goed voorstellen dat je je vernederd voelt. Maar onthoud hij zit fout hier, en hij alleen zichzelf voor lul.

Jazeker, op dit gebied is hij absoluut een zak hooi!! En hij heeft ervoor gezorgd dat dit niet meer goed kan komen.
Je kunt samen veel overwinnen, maar vreemdgaan lukt mij niet om te overwinnen. Dat weet ik ook echt van mijzelf, dat ik dat niet zou kunnen vergeten.

rumforviva schreef: ↑

29-09-2020 20:45

Nee jij niet, hij!

Dat jij hem geen aandacht gaf is geen alsnog excuus voor hem om dan maar vreemd te gaan. Als zijn relatie hem niet beviel, of hij kwam iemand nieuw tegen, dan had hij eerst het gesprek met je aan moeten gaan of het netjes met je af moeten ronden.

Ah zo, sorry, ik begreep je verkeerd.

Dat vind ik ook! Heb dat ook altijd tegen hem gezegd. Ga niet vreemd, ga het gesprek aan en laat mij dan de keuze of ik wil blijven of niet. Maar nee, dat deed hij niet.

FitsSprits schreef: ↑

29-09-2020 21:02

Hier een vergelijkbare situatie. Tig jaar samen, kinderen gekregen, veel op ons pad gekomen, uit elkaar gegroeid en voordat je er erg in hebt leef je als broer en zus naast elkaar. Intimiteit was ver te zoeken, irritaties over en weer stapelden zich snel op, ruzie was aan de orde van de dag. Het bleef verder binnenshuis: partner is nogal van 'de schone schijn ophouden', dus het onderwerp besprak ik niet met vrienden of familie.

Totdat ik een nieuwe collega kreeg. Vergelijkbare situatie met haar man, veel raakvlakken en voordat we er erg in hadden, hadden we het over zaken als scheiden en een toekomst samen. Ik zal eerlijk zijn: het voelde goed aan. Alles. De gesprekken die we hadden, de ideeën die we deelden, etc...

Uiteindelijk hebben we het niet doorgezet en hebben we gezamenlijk besloten om het contact te verbreken. Of haar partner wat vermoed heeft weet ik niet. Mijn partner zeker, alhoewel ze het nooit als zodanig gezegd heeft. We hebben naderhand een open gesprek gehad, waarbij ik mijn gevoelens en gedachten op tafel heb gelegd. Scheiden was voor ons beiden geen optie, maar op deze voet verder gaan ook niet.

We hebben nu een oplossing gevonden die voor ons beiden leefbaar is. Ik zie me dit de komende 30 jaar nog wel volhouden zo.

Mag ik je vragen wat die oplossing is?

hollebollegijs schreef: ↑

29-09-2020 21:19

De reden waarom hij de identiteit van zijn minnares niet bekend wil maken is logisch, je zou contact met haar kunnen opnemen en wie weet wat ze zegt en je weet dan in het vervolg waar je langs moet rijden als hij niet thuis is.

Als je een doorstart maakt ga je door een hel, iedere minuut die hij te laat thuis is, iedere app die binnenkomt, sterker nog iedere keer dat hij in zijn telefoon kijkt slaat de twijfel toe.

Als je het gevoel hebt dat hij zich goed gedraagt begin je weer te twijfelen omdat je denkt dat je niet goed oplet en dingen mist.
Heb je daar allemaal zijn in?

Ik ben zo blij dat ik opgestapt ben.

Dat is denk ik precies de reden dat hij het niet wil zeggen inderdaad. Hij kan, als hij wil, nog ongezien naar haar.

Ik weet ook dat ik me altijd onrustig zou blijven voelen. Heb nu ook continu de behoefte hem te checken.

Hoe gaat het nu dan met jou?

FitsSprits schreef: ↑

29-09-2020 21:30

Een open relatie. Of, half open in ons geval dan. Heel concreet houdt dit in dat mijn partner een paar dagen per maand kan afspreken met iemand die ze leuk vindt. Voorwaarde is wel dat ze niet bij ons thuis afspreekt, evenmin bij ons in de stad afspreekt en dat ik de persoon in kwestie niet ken. Ook slapen we aan het einde van de dag altijd weer in hetzelfde bed.

En andersom geldt dit natuurlijk ook voor mij.

Ik snap dat het niet ideaal is. Idealiter had ik ook gewoon graag gezien dat ik alles bij mijn partner kon vinden wat ik nodig had en vice versa, maar helaas is dat gewoon niet zo.

Fijn dat dit voor jullie werkt!

Ik zou dit dan weer niet kunnen. Ook al klinkt het raar, omdat onze relatie niet goed is. Maar ik wil toch exclusief zijn voor mijn man. Maar goed, dat ben ik dus helaas niet.

Antoon69 schreef: ↑

29-09-2020 21:58

Iones heeft ook een paar zinnige dingen gezegd over de vorm waarin je eventueel voor de kinderen verder kan gaan. Bijvoorbeeld vriendschappelijk als ouders in het zelfde huis maar met ieder je eigen liefdesleven. Als je dit zou kunnen zou het misschien de minst slechte oplossing kunnen zijn totdat de jongste 18 is. Er zijn op het forum wel eens topics geweest over zo'n manier van samenleven. Twee gescheiden huishoudens en de kinderen die steeds heen en weer gaan waarbij ze steeds maar de helft van de aandacht krijgen die ze gewend waren is zeker geen ideale oplossing. Wel op voorwaarde dat hij altijd een goede vader voor de kinderen is geweest.

Absoluut heeft ze zinnige dingen gezegd! Ik heb ook op haar gereageerd en neem haar woorden in mij op. Dit is namelijk ook een optie die ik overweeg.
Wel zou ik dan al wat stappen verder moeten zijn. De pijn niet meer voelen, geen jaloezie etc. En daar ben ik nog niet.
Ik zit nog in een proces. Maar wil al wel toe werken naar het zoeken van een manier er op de beste manier uit te komen voor onze kinderen.