mijn hoofd is een chaos heb advies nodig!!

zoals al in mijn titel staat heb ik behoefte aan wat helderheid en advies van anderen.



Ik kreeg 4,5 jaar terug een relatie met een jongen. Hij is Marokkaan en op zich is dat natuurlijk niet erg. Maar wel dat mijn eerste relatie er één was van drie jaar met een Turkse jongen. Dat ging uit onder drukt van zijn ouders omdat ie met een Turks meisje moest trouwen. Hij was mijn eerste vriendje en ik was kapot erna. Erna leerde ik mijn huidige vriend kennen. Veel te snel natuurlijk, had nog niet alles verwerkt. Mijn ouders schrokken dat ik weer met een moslim wat begon. Ze vonden me zo naief omdat mijn eerste relatie vanwege geloofsredenen kapotging. Maar ik was koppig, gek op mijn vriend en er volgden vele ruzies. Ik was druk met mijn studie en ernaast alle ruzies en moest ik het huis uit door alles. Ging op mezelf wonen maar vond het heel moeilijk door de manier waarop het allemaal ging. Ik wilde mijn ouders helemaal geen pijn doen en snap dat ze zo reageerden uit bezorgdheid.



Ook speelde het verleden van mijn vriend mee. Hij heeft gelijk aan mijn vader verteld dat ie in een jeugdinrichting heeft gezeten op zijn 16e omdat ie verkeerde dingen had gedaan destijds. Ik deed universiteit en mijn ouders dachten wat moet je nou met hem? Nu studeert hij cultureel werk en loopt stage en werkt met moeilijke jongeren. Hij heeft spijt van wat ie verkeerd had gedaan en heeft zijn leven weer op orde.



Ik was toen 21 toen ik hem leerde kennen en helemaal niet stabiel en volwassen. Door ervaringen in mijn vorige relatie was ik onzeker, piekerde veel ipv genieten van wat we hadden. Door alle druk van mijn familie vond ik het heel moeilijk om te genieten. Ik had geen onbezorgd gevoel. Thuis werd er niet over hem gepraat. Ik moest mijn gevoel een beetje wegstoppen en onbewust deed ik dat ook naar hem. Zodra hij lief was en te dicht bij kwam, stootte ik hem weer af. Ik lokte ruzies uit, was onredelijk en moeilijk. Ik zat niet lekker in mijn vel.



Nu ben ik afgestudeerd. Wist niet goed wat ik wilde en besloot dat ik tijdje wilde vliegen als stewardess. Ik werd aangenomen maar moest echter met de cursus stoppen omdat ik ziek werd. Na pfeiffer te hebben gehad op mijn 17e bleef ik kwakkelen met mijn gezondheid. En al die stress thuis en over mijn vriend en druk met studie en bijbaantjes. Het brak me op. Vorig jaar januari stortte ik in, kreeg weer actieve pfeiffer in mijn bloed en cytomegalievirus. Ik zou in mei beginnen met stewardesscursus maar was nog ziek, probeerde het wel maar moest na drie weken stoppen omdat ik te ziek was. Erna bij mijn ouders gaan wonen om beter te worden. Ben nu nog niet beter en diagnose gesteld dat ik ME/postviraalsyndroom heb. Ben er voor in behandeling bij een arts. Krijg tevens shiatsu behandelingen en ben in therapie omdat ik denk dat wanneer je geestelijk niet goed voelt je eerder vatbaar bent voor zo'n ziekte. Ik bedoel, zoiets krijg je niet zomaar.



Zeven weken terug ging het uit tussen mij en mijn vriend. Dit omdat ik twijfels kreeg vanwege zijn geloof. Een half jaar terug besloot ie dat ie geen sex meer met me wilde vanwege zijn geloof. Hij ging bidden en naar moskee en voelde zich schuldig dat we sex voor huwelijk hadden. Ik vond het hypocriet en raakte in de war. Ook had ik het gevoel dat hij me niet echt steunde tijdens mijn ziekte. De afgelopen weken gingen we als vrienden met elkaar om. Het ging goed, leuke dingen gedaan, veel gepraat. Hij stuurde lieve smsjes dat ie me miste, van me houd, of ik nog mee ga naar Marokko dit jaar etc. Maar ik was zo dom om in zijn hotmail te kijken en zag dat ie contact zocht met nederlandse meiden. Ik dacht he?! hoe kan je mij zulke smsjes sturen dan. Ik had nl de hoop dat het goed zou komen. Ik dacht we gaan als vrienden met elkaar om en dan hoopte ik dat hij weer beetje normaal zou worden wat zijn geloof betreft en dat we dan verder konden. Ik wilde gewoon even wat rust ook omdat ik voortdurend moe en ziek was en niet teveel aan mijn hoofd wilde en kon hebben. Ik confronteerde hem ermee. Niet gezegd dat ik in zijn mail had gekeken maar vroeg of ie contacten had met meiden. Ik vroeg hem eerlijk te zijn, dat het me pijn zou doen het achteraf of van anderen te horen. Hij werd kwaad en zei het is uit laat me met rust etc. Zo ging het, aan de ene kant me elke dag bellen en smsen en laten weten dat ik nog veel beteken voor hem. En zodra ik hem ergens mee confronteerde zeggen dat het uit is en dat ik door moest gaan met mijn leven. Ik raakte in de war.



Vorige week werd ik door een meisje gebeld dat een vriendin van haar met mijn vriend had gezoend. Ik zei ja het is uit nu maar we zijn nog vrienden. Dat had hij me dus niet verteld. Ik sprak hem erover en hij zei ja ik wilde je geen pijn doen. Maar het word nog erger. Eergisteren smste hij dat ie me twee dingen wilde vertellen per mail. Dat ie het niet persoonlijk kon. Dat ik al ziek ben en dat ie me niet nog kapotter wil maken. Ik schrok en belde hem. Hij zei toen per tel dat ie in onze relatie twee keer is vreemdgegaan. Een meisje was 2 jaar terug. Ze was een meisje waar ie paar keer telefonisch contact mee had, hij zei een meisje dat niets voorstelt dat blowt enzo. En op een avond is hij naar haar toe gereden en heeft ze hem in de auto gepijpt. Ze hebben niet gezoend. Ik ben er misselijk van.



Het andere meisje was in mei. Toen ik stewardesscursus had. Ik was maar drie weken weg in plaats van zes weken omdat ik moest stoppen door ziekte. Ervoor merkte ik al dat hij het heel moeilijk vond dat ik ging vliegen. Hij zei hoe kunnen we relatie hebben als je steeds weg bent. Hij voelde zich in de steek gelaten. Hij zei dit is geen excuus maar ik heb toen na uitgaan een meisje mee naar huis genomen. Gezoend en andere dingen maar geen sex. Terwijl ik in deze tijd zo ziek was. Ik hem elk weekend dat ik thuis kwam zag, hij me elke dag lieve smsjes stuurde om me succes te wensen, hij kwam me opzoeken in amsterdam etc. Het voelde heel goed toen. Ik stopte op een woensdag met de cursus. Die avond had ik hem gebeld dat ik moest stoppen en hij was heel lief en vrolijkte me op. De dag erna is het gebeurd met dat meisje. Hij zegt het was een sletje. Dat ze hem al vaker probeerde te verleiden en dat ie nu er op in was gegaan. Omdat ie in de war was en het gevoel had dat er toch geen toekomst in zat. En ook door alle ruzies tussen ons. Hij zei het ging een tijdje ging, dan had ik er een goed gevoel over, en dan boem was alles weer weg, konden we weer opnieuw beginnen. Hij zei dat gevoel steeds teleurgesteld te worden sloopte me. En dat ie niet kon concentreren op werk en school. Hij zei dit is geen excuus voor alles, ik kan het nooit goedpraten. Hij zei ik walg van mezelf en ben woest op mezelf.



Toen ik moest stoppen met cursus was ik verdrietig. Wilde graag vliegen vond het leuk. Zat ziek thuis en weer bij mijn ouders. Toekomst was onduidelijk, hoe de ziekte zou ontwikkelen etc. Had zijn steun zo nodig. Donderdag had ie met haar gerotzooit. Zaterdag zag ik hem en hij was zo afstandelijk. Ik snapte het toen niet, had zijn steun en troost nodig. Hij zei zoiets als: het leven gaat door. Ik voelde me in de steek gelaten door hem. Nu weet ik waarom ie zo tegen me deed. Erna zei hij dat hij geen sex meer wilde vanwege zijn geloof. Ik schrok en dacht ik kan niet leven met iemand die zulke geloofsopvattingen heeft. Nu blijkt dat geloof niet de reden was, maar dat hij zich schaamde en zo schuldig voelde dat hij het moeiljk vond mij aan te raken.



Ik voelde me eenzaam en raakte geirriteerd erdoor. We kregen weer ruzies om niets en hij zei: zie onze relatie stelt niets voor. Nu denk ik: ja logisch als je met leugens leeft en afstand van mij houdt. Gister met hem gepraat erover. Ik bleef rustig en kalm. Hij moest huilen erna nog gezoend. Maar vanacht draaide ik beetje door. Was woest omdat het juist in de klm periode was, dat ik dacht dat alles goed zat. Toen hij me lieve smsjes stuurde en begon over trouwen etc. Een week erna lag ie met een ander in bed. Ik stuurde boze smsjes en was radeloos. Vanmorgen weer bij hem gweest en hij was de hele tijd aan het huilen. hij wist geen raad met zichzelf. hij zei steeds dit verdien je niet. ik ben een slecht persoon. Hij zei alles gaat fout in mijn leven ik verpest alles. mijn jeugd, en nu dit met jou. Terwijl je zo'n bijzonder, slim, lief en gevoelig persoon bent. Ik heb hem zelfs voor het eerst in mijn leven geslagen. Ik zei ik kan geen kant op met mijn woede. Hij zei sla me aub. Ik gaf hem klap in zijn gezicht, helemaal rood was het. Erna gooide ik plant door de kamer en twee eieren. Was een puinhoop.



ik hou veel van hem. Maar weet niet wat ik moet. Hij heeft alles verteld nu maar ik weet niet of ik nog verder kan met hem. De gedachte dat ie heeft gerotzooid met van die vieze meiden. Ik walg ervan en heb er gister letterlijk om moeten overgeven. hij heeft veel spijt maar ik weet het niet meer. Ik ben nu veel sterker en helderder dan vroeger. Zat jaren niet lekker in mijn vel. Nu door therapie en alles, doordat ik thuis zit en tijd heb om na te denken en alles op een rijtje te zeggen voel ik me veel sterker. Lichamelijk niet, maar geestelijk wel.



sorry erg lang verhaal. Hoop niet te warrig. Weet het even niet meer.

ik weet dat hij veel van me houdt. Hij heeft me twee jaar terug meegenomen naar zijn familie in Marokko. Ben bevriend met zijn zusje al jaren. Deze zomer ga ik weer naar Marokko. Ik ben in de war omdat hij opeens geen sex meer wilde hij zei ook dat zwemmen haram is etc. Ik dacht oh mijn god kan ik met hem leven in de toekomst? ik ben erg geinteresseerd in het geloof en heb ook na mijn antropologie de master islam gedaan. Maar hij had bepaalde opvattingen die niet strookten met die van mij. Ook worstelt hij met zijn verleden, zijn foute dingen die hij gedaan heeft, de pijn die hij zijn ouders heeft gedaan. Ik nam afstand door zijn geloofsopvattingen. En ondertussen was hij helemaal niet de heilige moslim die hij pretendeerde te zijn. Hij ging vreemd, hij loog, hij deed me pijn. Ik respecteerde hem, ook zijn geloof. En dan met goedkope meiden rotzooien en het verzwijgen voor mij. Hij zei al die smsjes en dingen die ik in die tijd tegen je zei meende ik wel. Hij zei dat ie alleen in de war was en het toekomstbeeld van ons samen uit het oog verloor. Door alles wat er gebeurd was. Door alle ruzies en pijn die we elkaar aandeden. Juist toen we vrienden waren de afgelopen weken besefte hij goed wat ie me aangedaan had. Hij lag wakker en piekerde wanneer ie het zou vertellen. Mijn ouders wisten ook dat hij opeens geen sex meer wilde en dat ik daarom twijfelde. En het kwam dus door zijn vreemdgaan dat ie niet meer wilde. pff erg moeiljk. voelde me zo afgewezen in die tijd, werd er onzeker van en in de war.

dat smste ik hem net: hoe kan ik je nu ooit nog vertrouwen? en het erge is dat ik zeven jaar geleden er achter kwam dat mijn vader vreemdging met vrouw van werk. Al die jaren heb ik het verzwegen en zat er mee in mijn maag. Afgelopen december had ik het er in therapie over gehad en besloot mijn vader er mee te confronteren. Hij had me gemaild en ik printe het mailtje uit. Mijn moeder las ht mailtje later per ongeluk op mijn kamer. Ruzies, drama en veel verdriet. Mijn vriend wist hoe erg ik het vond wat mijn vader haar aangedaan had. En toen ik zei dat er ruzies thuis waren erover reageerde hij ook heel bot. Hij zei vanmorgen dat dit kwam omdat hij zich zo schuldig voelde en geen houding wist te geven, hij zag hoe pijn het me deed van mijn vader.

hij zei zelf ook niet te weten of het verstandig is verder te gaan. Hij zei er is teveel gebeurd. Je verdient beter. Ik schaam me, ik walg van mezelf. En dat altijd deze rot dingen weer boven komen drijven. Dat het teveel invloed zal hebben op de relatie als we besluiten verder te gaan. Moeilijk allemaal