Mijn leven na een gewelddadige relatie

In navolging van topics als die van Moedertje wil ik graag laten weten hoe mijn leven er nu uitziet. Dit verhaal en mss ook de andere verhalen die hier geplaatst worden kunnen als voorbeeld gezien worden hoe je leven eruit kan gaan zien als je eenmaal die stap hebt genomen.. Mijn verhaal in het kort:

Met 18jr ben ik gaan samenwonen met mijn ex, was toen zwanger en een paar mnd erna gingen we trouwen. Tijdens eerste mnd zwangerschap had ik mijn eerste klap al te pakken..

Dit heeft al met al zo'n 16 jr geduurd toen ik het vlak voor mijn 35ste zat wat.. Ik ging mijn leven eens na en besefte dat mijn leven en relatie niet was wat ik wilde en ik besloot weg te gaan.

Daar dit niet zomaar kon gebeuren( had weleens tegen ex gezegt dat ik wilde gaan maar kreeg toen mes op mij keel met de mededeling als je gaat snijdt ik je strot door) dus besloot ik maar te gaan onderduiken.Zo gezegt zo gedaan.. Mijn zoon toen 15 bleef bij mijn ex achter omdat hem meenemen een gevaar voor mij zou kunnen zijn.

4 dagen na mijn 35ste verjaardag ging ik weg met alleen 3 tassen kleding, ik kon in een leegstaand pand terecht van een kennis. Erg koud was het daar boiler was kapot maar t maakte me niks uit. Ik had mijn vrijheid. De dag na mijn vetrek had ik met een vriend afgesproken wat te gaan drinken, nog voor mijn verjaardag en even als afleiding. Op die dag bleek die vriend meer als een goede vriend te zijn en we raakte zwaar verliefd.. bijna 2 mnd zat ik op mijn onderduikadres toen ik daar weg moest en ik besloot het risico te nemen en trok bij mijn moeder in.. Met mijn zoon nog steeds geen contact.Na een mnd kreeg ik een woning toegewezen en omdat vriend ook naar woonruimte op zoek was( hij woonde bij familie in) besloten we te gaan samenwonen. Vanaf het moment dat ik samen was met mijn vriend leefde ik helemaal op, bekende van mij zeiden dat ik een heel ander iemand was.



Dit alles is nu bijna 2 jr geleden en er is veel gebeurt, het contact met mijn zoon is weer helemaal hersteld zie hem dagelijks, hij woont nu bij mijn moeder en wilt dat zo houden. Mijn ex zie ik gelukkig zo goed als niet meer en wat mijn relatie betreft die heb ik nog steeds.

Ik heb eindelijk de rust terug waar ik al die tijd naar verlangde en wordt nu met respect behandelt.. Spijt dat ik toen gegaan ben heb ik niet, wel spijt dat ik dit niet veel eerder gedaan had!

Ik hoop dat mijn verhaal iets voor andere kan betekenen die ook zo'n besluit genomen hebben of willen nemen.

Ik heb maar 1 advies: Doe het, je leven is het niet waard om het te verspillen. Leef JOU leven en wordt gelukkig!

Nee mijn zoon deed hij niks.. Ik moest hem wel achterlaten want een 15 jarige puber neem je niet zo maar mee.. Het was sowieso een papa's kindje die als hij zijn zin niet kreeg van mij alles doorvertelde aan zijn vader dus dat risico ging ik niet aan.. De moeilijkste keus ooit, maar volgens mijn zoon wel beter dat ik dat gedaan had, want hij zei me laatst dat hij toch nooit zou zijn meegegaan en als ik hem gedwongen had hij het mss wel aan zijn vader verteld had waar wij dan zaten..

Het weggaan is idd niet makkelijk.. Je wilt wel maar iets houdt je gewoon tegen.. Je schaamt je, je wilt je relatie niet willen laten falen (wat in principe eigenlijk allang gebeurt was) je hoopt dat het nog goed komt.

Ik ben blij dat ik nu een lieve vriend heb, die weleens een boze bui heeft maar me never nooit met een vinger zal aanraken, en als we dan eens een ruzie hebben, praten we het tenminste uit.

En hij komt ook uit een gezin waarin zijn moeder mishandelt werd, alleen had zij de kracht hem snel te verlaten.. Terwijl ze pas 18 was ofzoiets. Ze kreeg mijn vriend op jonge leeftijd maar heb bewondering voor haar hoe zij het daarna geredt heeft, zonder steun van familie..

En ook bij haar is het goedgekomen leerde een leuke man kennen waar ze nu nog steeds mee samen is..

up voor Peggy