Relaties
alle pijlers
mijn man heeft geen tijd meer voor mij...
dinsdag 26 juni 2007 om 19:17
Hoi allemaal,
Ik weet het niet meer en pieker me op dit moment suf. Ik ben 4 jaar geleden met mijn man getrouwd en we hebben een jongentje van een jaar.
En twijfel nu ontzettend over onze relatie. We hebben samen een moeilijke start gehad met veel schulden. Langzaam verdwenen de schulden, maar daarna kreeg ik een miskraam en duurde het vrij lang voordat ik weer zwanger werd. Aan het begin van mijn relatie ben ik bij mijn man in zijn woonplaats gaan wonen. En vanaf dat moment ging eigenlijk de verliefdheid over in houden van. Waar mijn man aan het begin van onze relatie heel veel bij mij was, kwamen er steeds meer dingen tussen. Zijn hobby, zijn werk, het darten, PSV zijn vrienden en zijn familie. En steeds meer kwam ik thuis te zitten, wachtend tot mijn man weer een keer thuis was. In de tussentijd heb ik dus ook weinig contacten gemaakt met mensen in de buurt. Ik had het druk met mezelf, kende niemand, had net een nieuwe baan, daarna werd ik zwanger, dus sporten ging niet zo makkelijk meer en nu heb ik dus een kindje. Hierdoor kom ik het huis naast mijn werk (30 km. verderop) helemaal niet meer uit.
Elke keer belooft mijn man beterschap, maar zijn hobby, vrijwilliger bij de politie wordt steeds groter en uitgebreider. We krijgen hier steeds vaker ruzie over. Hij wil zijn hobby niet opgeven, maar verwijt mij wel dat ik geen vrienden hier heb. Hij vindt dat ik mij slecht aanpas, maar ik krijg gewoon de tijd niet om contacten op te bouwen. Ik kan toch moeilijk na mijn werk nog met kind en al naar de sportschool??? Zelf heeft hij hier ook maar een paar vrienden en ook daarvan ziet hij de vriendinnen vrij weinig. Ik heb het wel geprobeerd, maar het meisje waar ik mee omging is weggegaan bij haar vriend en met de andere klikt het niet echt.
Maar wat moet ik nu??? Ik vervreem steeds meer van mijn man, kan geen eigen bestaan opbouwen, omdat mijn man alle tijd nodig heeft voor zijn hobby en ik zie geen verbetering meer. We hebben alleen nog maar ruzie.
Iedereen vertelt mij, dat deze drukke periode wel weer overgaat. Maar dat zegt iedereen al drie jaar en er komt alleen nog maar meer bij.
Wat zouden jullie doen???
groetjes Marieke
Ik weet het niet meer en pieker me op dit moment suf. Ik ben 4 jaar geleden met mijn man getrouwd en we hebben een jongentje van een jaar.
En twijfel nu ontzettend over onze relatie. We hebben samen een moeilijke start gehad met veel schulden. Langzaam verdwenen de schulden, maar daarna kreeg ik een miskraam en duurde het vrij lang voordat ik weer zwanger werd. Aan het begin van mijn relatie ben ik bij mijn man in zijn woonplaats gaan wonen. En vanaf dat moment ging eigenlijk de verliefdheid over in houden van. Waar mijn man aan het begin van onze relatie heel veel bij mij was, kwamen er steeds meer dingen tussen. Zijn hobby, zijn werk, het darten, PSV zijn vrienden en zijn familie. En steeds meer kwam ik thuis te zitten, wachtend tot mijn man weer een keer thuis was. In de tussentijd heb ik dus ook weinig contacten gemaakt met mensen in de buurt. Ik had het druk met mezelf, kende niemand, had net een nieuwe baan, daarna werd ik zwanger, dus sporten ging niet zo makkelijk meer en nu heb ik dus een kindje. Hierdoor kom ik het huis naast mijn werk (30 km. verderop) helemaal niet meer uit.
Elke keer belooft mijn man beterschap, maar zijn hobby, vrijwilliger bij de politie wordt steeds groter en uitgebreider. We krijgen hier steeds vaker ruzie over. Hij wil zijn hobby niet opgeven, maar verwijt mij wel dat ik geen vrienden hier heb. Hij vindt dat ik mij slecht aanpas, maar ik krijg gewoon de tijd niet om contacten op te bouwen. Ik kan toch moeilijk na mijn werk nog met kind en al naar de sportschool??? Zelf heeft hij hier ook maar een paar vrienden en ook daarvan ziet hij de vriendinnen vrij weinig. Ik heb het wel geprobeerd, maar het meisje waar ik mee omging is weggegaan bij haar vriend en met de andere klikt het niet echt.
Maar wat moet ik nu??? Ik vervreem steeds meer van mijn man, kan geen eigen bestaan opbouwen, omdat mijn man alle tijd nodig heeft voor zijn hobby en ik zie geen verbetering meer. We hebben alleen nog maar ruzie.
Iedereen vertelt mij, dat deze drukke periode wel weer overgaat. Maar dat zegt iedereen al drie jaar en er komt alleen nog maar meer bij.
Wat zouden jullie doen???
groetjes Marieke
dinsdag 26 juni 2007 om 19:25
Gewoon eisen stellen.
het kind is ookm zijn kind dus hij heeft ook "zorgplicht".
Vanaf volgende week is 1 avond in de week jouw "sportavond"
Dan ben jij die avond wek en zorgt hij voor de kleine. Welke avond dat is bepaal je in overleg, maar die avond is jouw avond en als hij dan ook iets wil moet hij zorgen voor oppas.
Daarnaast is het handig om eens in de 14 dagen een samen-avond te hebben. Kindje gaat naar de oppas en jullie gaan samen iets leuks doen. Dat kan ook samen op de bank zitten en een goed gesprek hebben zijn, een etentje, een feestje, maar iets wat jullie samen doen.
Het moeilijkste voor jou wordt om je poot stijf te houden. en gewoon weg te gaan op jouw avond, ook als hij heeft aangegeven dat ie zelf andree plannen heeft. Een moeder zal haar kind niet snel de dupe laten worden van een relatieconflict, maar als je nu niet keihard speelt verandert er dus niets. Als hij toch weggaat op "jouw avond"doe je dyus de deur op de knip zodat hij er niet inkan.
Succes.
het kind is ookm zijn kind dus hij heeft ook "zorgplicht".
Vanaf volgende week is 1 avond in de week jouw "sportavond"
Dan ben jij die avond wek en zorgt hij voor de kleine. Welke avond dat is bepaal je in overleg, maar die avond is jouw avond en als hij dan ook iets wil moet hij zorgen voor oppas.
Daarnaast is het handig om eens in de 14 dagen een samen-avond te hebben. Kindje gaat naar de oppas en jullie gaan samen iets leuks doen. Dat kan ook samen op de bank zitten en een goed gesprek hebben zijn, een etentje, een feestje, maar iets wat jullie samen doen.
Het moeilijkste voor jou wordt om je poot stijf te houden. en gewoon weg te gaan op jouw avond, ook als hij heeft aangegeven dat ie zelf andree plannen heeft. Een moeder zal haar kind niet snel de dupe laten worden van een relatieconflict, maar als je nu niet keihard speelt verandert er dus niets. Als hij toch weggaat op "jouw avond"doe je dyus de deur op de knip zodat hij er niet inkan.
Succes.
dinsdag 26 juni 2007 om 21:10
Hoi, Ik kreeg pas geleden een boekje mee van een vriend over hoe partners elkaar liefhebben en hoe dit tot miscommunicatie kan leiden.
Ik vind persoonlijk wel dat je man aandacht en tijd aan je zou moeten besteden omdat dat voor mij ´liefde´ vertegenwoordigd.
Echter in het betreffende boekje staan dus meerdere ´liefdestalen´. Ik vind het een aanrader... Chapman met De vijftalen van de Liefde, erg dun en leest makkelijk.
succes.
Ik vind persoonlijk wel dat je man aandacht en tijd aan je zou moeten besteden omdat dat voor mij ´liefde´ vertegenwoordigd.
Echter in het betreffende boekje staan dus meerdere ´liefdestalen´. Ik vind het een aanrader... Chapman met De vijftalen van de Liefde, erg dun en leest makkelijk.
succes.
dinsdag 26 juni 2007 om 22:19
Hoi, Hoi,
Ik heb al heel vaak om een avond gevraagd. Maar mijn man kan gewoon niemand teleurstellen. Want zijn vader vindt het zo fijn als hij meegaat naar PSV (anders moet hij alleen ), bij het darten ziet hij eindelijk eens zijn vrienden, bij de politie heeft hij allerlei cursussen/ werkavonden/ oefenavonden en van zijn werk zijn we afhankelijk en hij vindt dan mijn avondje sport ten opzichte van dat in het niets vallen.
Zelf vind ik ook wel dat hij zijn vader en vrienden te weinig ziet. En vooral zijn vader wordt toch ook elk jaar weer wat ouder. Maar als je van de 7 dagen 5 dagen op je werk zit, minimaal 2 avonden van de politie hebt, op de zaterdag of zondag de hele dag bij het voetballen zit en voor de rest zo moe bent, dat je half dood op de bank ligt of nog extra moet werken, dan hou je gewoon voor alles te weinig tijd over. Dus ook voor ons gezin. En voor ik het weet, sport ik dan weer niet en heb ik mijn abonnement alweer opgezegd. Maar nu ga ik het echt proberen vol te houden!!!
Wat ik ook wel heel vervelend vindt is dat mijn man nooit naar vrienden van mij meewilt. Mijn vrienden zijn wat rustigere types, maar superlief.
Alleen omdat we daar echt een eind voor moeten rijden, blijven we daar gemiddeld ook wat langer. Daar heeft mijn man dus echt geen zin in of hij heeft weer een dubbele afspraak, waardoor we of even langs schieten of iedereen snel combineren of zoals meestal ga ik weer alleen. Daar word ik echt verdrietig van. In de 4 jaar dat we elkaar kennen is hij geloof ik 1 keer bij iedereen thuis geweest. Voor de rest ga ik alleen. Dat is toch te weinig of eis ik dan echt te veel...
Ik moet wel mee naar zijn vrienden, die hier nog geen 5 minuten vandaan wonen. Omdat we dan tenminste geen hele dag kwijt zijn.
groetjes Marieke
Ik heb al heel vaak om een avond gevraagd. Maar mijn man kan gewoon niemand teleurstellen. Want zijn vader vindt het zo fijn als hij meegaat naar PSV (anders moet hij alleen ), bij het darten ziet hij eindelijk eens zijn vrienden, bij de politie heeft hij allerlei cursussen/ werkavonden/ oefenavonden en van zijn werk zijn we afhankelijk en hij vindt dan mijn avondje sport ten opzichte van dat in het niets vallen.
Zelf vind ik ook wel dat hij zijn vader en vrienden te weinig ziet. En vooral zijn vader wordt toch ook elk jaar weer wat ouder. Maar als je van de 7 dagen 5 dagen op je werk zit, minimaal 2 avonden van de politie hebt, op de zaterdag of zondag de hele dag bij het voetballen zit en voor de rest zo moe bent, dat je half dood op de bank ligt of nog extra moet werken, dan hou je gewoon voor alles te weinig tijd over. Dus ook voor ons gezin. En voor ik het weet, sport ik dan weer niet en heb ik mijn abonnement alweer opgezegd. Maar nu ga ik het echt proberen vol te houden!!!
Wat ik ook wel heel vervelend vindt is dat mijn man nooit naar vrienden van mij meewilt. Mijn vrienden zijn wat rustigere types, maar superlief.
Alleen omdat we daar echt een eind voor moeten rijden, blijven we daar gemiddeld ook wat langer. Daar heeft mijn man dus echt geen zin in of hij heeft weer een dubbele afspraak, waardoor we of even langs schieten of iedereen snel combineren of zoals meestal ga ik weer alleen. Daar word ik echt verdrietig van. In de 4 jaar dat we elkaar kennen is hij geloof ik 1 keer bij iedereen thuis geweest. Voor de rest ga ik alleen. Dat is toch te weinig of eis ik dan echt te veel...
Ik moet wel mee naar zijn vrienden, die hier nog geen 5 minuten vandaan wonen. Omdat we dan tenminste geen hele dag kwijt zijn.
groetjes Marieke
dinsdag 26 juni 2007 om 22:50
Wil je je eigen tekst nog even overlezen? Hij vind jouw avondje sport t.o.v. zijn hobby's in het niet vallen? Met andere woorden: hij gunt jouw je avondje sport niet want zijn hobby's zijn belangrijker??? :o:(
Volgens mij leg je zelf al de vinger op de zere plek: jouw man kan geen nee zeggen en jij en je zoontje zijn er het slachtoffer van. Ik ben het eensch met de vorige posters: eis je avondje sporten op! En als hij per se zelf ook wat moet of wil, regelt hij maar oppas. Niemand is belangrijker of minder belangrijk, een relatie moet gelijkwaardig zijn en het lijkt mij dat jouw relatie op dit vlak niet bepaald gelijkwaardig is.
dinsdag 26 juni 2007 om 23:04
Zoek een sportschool mét kindercreche, die zijn er namelijk genoeg!!!
Bepaalde ochtenden, middagen kan je dus sporten en je kindje voor weinig geld onderbrengen in de interne creche.
Dan is dat probleem alweer opgelost.
En verder snap ik best dat je graag meer tijd met je man wilt hebben en je hebt gelijk als hij ook die tijd voor jou moet vrijmaken (en voor jullie kindje)... maar als ik je verhaal lees, dan denk ik... mens trek erop uit!
Doe zélf wat aan de situatie, ipv ruziemaken met je man hierover. Neem heft in eigen handen en draai t stuur maar om.
Want aan het huis gekluisterd zitten is écht niet nodig hoor, ook niet als je een kind hebt.
Bepaalde ochtenden, middagen kan je dus sporten en je kindje voor weinig geld onderbrengen in de interne creche.
Dan is dat probleem alweer opgelost.
En verder snap ik best dat je graag meer tijd met je man wilt hebben en je hebt gelijk als hij ook die tijd voor jou moet vrijmaken (en voor jullie kindje)... maar als ik je verhaal lees, dan denk ik... mens trek erop uit!
Doe zélf wat aan de situatie, ipv ruziemaken met je man hierover. Neem heft in eigen handen en draai t stuur maar om.
Want aan het huis gekluisterd zitten is écht niet nodig hoor, ook niet als je een kind hebt.
dinsdag 26 juni 2007 om 23:09
Hoi Zomerkind,
Je man heeft duidelijk moeite om zijn tijd en aandacht over alles en iedereen te verdelen. Dat is zijn probleem, maar jij hebt er last van.
Je denkt misschien dat je een goede partner bent, door je man telkens tegemoet te komen. Maar ik denk dat je een betere partner bent als je hem aan zijn verantwoordelijkheden houdt. Want als dit zo doorgaat, dan zijn jullie over een paar jaar uit elkaar omdat jij het niet meer aankon, en hij snapt er niets van want hij wist niet dat jij zo ongelukkig was. Ik hoop natuurlijk niet dat het zo gaat, maar je zou de eerste niet zijn.
Ik sluit me aan bij de anderen. Gewoon invoeren, die avond voor jou. Jammer als dat samenvalt met dingen die belangrijk voor hem zijn, maar dat is niet jouw probleem. Ik zou die avond echt heilig verklaren, tot het goed tot hem doorgedrongen is dat voor jou tijd voor jezelf net zo belangrijk is als voor hem.
En elke twee weken een avond samen lijkt me ook een heel goed idee. Kan me voorstellen dat je er echt mee zit en dat je je afvraagt wat redelijk is. Als ik je verhaal zo lees, denk ik dat je best wat meer tijd en aandacht voor jezelf mag opeisen. En dat jullie daar allebei beter van worden.
Je man heeft duidelijk moeite om zijn tijd en aandacht over alles en iedereen te verdelen. Dat is zijn probleem, maar jij hebt er last van.
Je denkt misschien dat je een goede partner bent, door je man telkens tegemoet te komen. Maar ik denk dat je een betere partner bent als je hem aan zijn verantwoordelijkheden houdt. Want als dit zo doorgaat, dan zijn jullie over een paar jaar uit elkaar omdat jij het niet meer aankon, en hij snapt er niets van want hij wist niet dat jij zo ongelukkig was. Ik hoop natuurlijk niet dat het zo gaat, maar je zou de eerste niet zijn.
Ik sluit me aan bij de anderen. Gewoon invoeren, die avond voor jou. Jammer als dat samenvalt met dingen die belangrijk voor hem zijn, maar dat is niet jouw probleem. Ik zou die avond echt heilig verklaren, tot het goed tot hem doorgedrongen is dat voor jou tijd voor jezelf net zo belangrijk is als voor hem.
En elke twee weken een avond samen lijkt me ook een heel goed idee. Kan me voorstellen dat je er echt mee zit en dat je je afvraagt wat redelijk is. Als ik je verhaal zo lees, denk ik dat je best wat meer tijd en aandacht voor jezelf mag opeisen. En dat jullie daar allebei beter van worden.
woensdag 27 juni 2007 om 09:26
Jullie hebben gelijk als jullie zeggen, dat ik wat aan de situatie moet doen. En niet thuis af moet zitten wachten.
Maar daar zit nu juist het probleem. Mijn familie en vrienden wonen allemaal meer dan anderhalf uur weg. Het is dus niet zo, dat ik op een avondje even naar ze toe kan. In het weekend doe ik dit wel eens en probeer ik alle contacten met mijn vrienden te onderhouden. Dit betekent alleen wel, dat ik dus elke keer een oppas (mijn ouders) moet regelen. Die dus ook anderhalf uur moeten rijden om bij ons te zijn. Terwijl ik juist wil dat mijn man thuis is om bij mijn zoontje te zijn als ik een keer weg wil. Twee dagen in de week gaat mijn zoontje al naar mijn ouders en op dit moment kan hij mijn vader bijna papa gaan noemen. En sporten en je kind bij een vreemde oppas in de sportschool laten is gewoon echt mijn ding niet.
Daarnaast wil mijn schoonmoeder heel graag oppassen, maar heb ik daar moeite mee. Zij is slecht ter been, kan moeilijk trap lopen, heeft last van reuma en rookt daarnaast. Zij denkt dat ze dan af en toe wel even naar buiten kan gaan om te roken en ik vindt dat geen fijn idee, als mijn zoontje binnen is.
Mijn man schermt daar elke keer mee, als ik weg wil. Dan is het van laat mijn moeder dan oppassen. En dan blijf ik nog liever thuis en mijn schoonvader is helaas vorig jaar overleden.
Maar daar zit nu juist het probleem. Mijn familie en vrienden wonen allemaal meer dan anderhalf uur weg. Het is dus niet zo, dat ik op een avondje even naar ze toe kan. In het weekend doe ik dit wel eens en probeer ik alle contacten met mijn vrienden te onderhouden. Dit betekent alleen wel, dat ik dus elke keer een oppas (mijn ouders) moet regelen. Die dus ook anderhalf uur moeten rijden om bij ons te zijn. Terwijl ik juist wil dat mijn man thuis is om bij mijn zoontje te zijn als ik een keer weg wil. Twee dagen in de week gaat mijn zoontje al naar mijn ouders en op dit moment kan hij mijn vader bijna papa gaan noemen. En sporten en je kind bij een vreemde oppas in de sportschool laten is gewoon echt mijn ding niet.
Daarnaast wil mijn schoonmoeder heel graag oppassen, maar heb ik daar moeite mee. Zij is slecht ter been, kan moeilijk trap lopen, heeft last van reuma en rookt daarnaast. Zij denkt dat ze dan af en toe wel even naar buiten kan gaan om te roken en ik vindt dat geen fijn idee, als mijn zoontje binnen is.
Mijn man schermt daar elke keer mee, als ik weg wil. Dan is het van laat mijn moeder dan oppassen. En dan blijf ik nog liever thuis en mijn schoonvader is helaas vorig jaar overleden.
woensdag 27 juni 2007 om 09:38
en als je nu een vaste oppas inhuurt.. voor je sportavond en je vriendinne-avond?? en dan je man de kosten laten betalen.. mischien dat het kwartje dan valt..
dus gewoon ook lekker je eigen gang gaan.
en waarom wil je man geen tijd doorbrengen met zijn zoontje?? kan hij hem niet meenemen naar voetbal ofzo?
dus gewoon ook lekker je eigen gang gaan.
en waarom wil je man geen tijd doorbrengen met zijn zoontje?? kan hij hem niet meenemen naar voetbal ofzo?
woensdag 27 juni 2007 om 09:43
Dit lijkt me ook echt geen gezonde relatie. Trouwens ik vind dit geen relatie. Een relatie is geven en nemen en jouw man neemt alleen maar. Ik vind het echt te belachelijk dat anno 2007 hij alles mag doen waar hij zin in heeft (ten kost van jou en jullie huwelijk). Over 10 jaar kent hij zijn zoon helemaal niet en is hij jouw kwijt. Ik kan je maar één goede raad geven: kom voor jezelf en je zoon op!
woensdag 27 juni 2007 om 09:45
woensdag 27 juni 2007 om 10:03
Hoi mariekjanne, ook ik heb weinig nieuws toe te voegen aan mijn voorgangsters. Enige dat me nog op valt, is dat je man, hoe vervelend je het ook vind, zijn gang kán gaan. Het lijkt of hij eenvoudigweg 'doet' en jij meer in overleg gaat.
Gelukkig deel ik de ervaring wat dat betreft niet in die mate. Enige wat ik wel weet uit mijn voorgaande en huidige relatie: doén... niet steeds overleggen en de keuze dan ahw weer bij hem leggen. Zet hem maar voor het blok als overleg niet blijkt te werken. En dan ook niets regelen om het dan alsnog op te lossen voor hem, nee, echt doen.
Gewoon enige dagen vooraf zeggen dat je zaterdag naar je vriendinnen in ... gaat, en dat het waarschijnlijk laat gaat worden, aangezien jullie ook lekker uit eten gaan. Zo ook met je sportavond. Zoals hij 'zijn' avond bij het voetbal, PSV, zijn vrienden etc heeft, zo heb jij ook je bezigheden. Heb je zijn fiat niet voor nodig, en hij is een volwassen man, dus ook niet voor hem nadenken hoe hij het allemaal gaat regelen.
Vandaar uit kun je mss ook idd structureel je zoontje bijv. 1x per 2 maanden ergens laten logeren zodat jullie wat tijd samen hebben.
Maar eerlijk gezegd denk ik echt dat jij eerst even flink wat 'mariekjanne-tijd' nodig hebt.
Zo te zien krijg je die niet van je man, dus is het enige wat je rest het te nemen...
Want zoals ik het lees, heb je helemaal niets voor jezelf, vanaf het begin heeft alles in het teken gestaan van hem, en later van jullie zoontje. En nu ben jij toch echt aan de beurt!! Wellicht krijgt hij dan ook wat meer respect voor je, zoals je verdient!
Heel veel succes!*;
Gelukkig deel ik de ervaring wat dat betreft niet in die mate. Enige wat ik wel weet uit mijn voorgaande en huidige relatie: doén... niet steeds overleggen en de keuze dan ahw weer bij hem leggen. Zet hem maar voor het blok als overleg niet blijkt te werken. En dan ook niets regelen om het dan alsnog op te lossen voor hem, nee, echt doen.
Gewoon enige dagen vooraf zeggen dat je zaterdag naar je vriendinnen in ... gaat, en dat het waarschijnlijk laat gaat worden, aangezien jullie ook lekker uit eten gaan. Zo ook met je sportavond. Zoals hij 'zijn' avond bij het voetbal, PSV, zijn vrienden etc heeft, zo heb jij ook je bezigheden. Heb je zijn fiat niet voor nodig, en hij is een volwassen man, dus ook niet voor hem nadenken hoe hij het allemaal gaat regelen.
Vandaar uit kun je mss ook idd structureel je zoontje bijv. 1x per 2 maanden ergens laten logeren zodat jullie wat tijd samen hebben.
Maar eerlijk gezegd denk ik echt dat jij eerst even flink wat 'mariekjanne-tijd' nodig hebt.
Zo te zien krijg je die niet van je man, dus is het enige wat je rest het te nemen...
Want zoals ik het lees, heb je helemaal niets voor jezelf, vanaf het begin heeft alles in het teken gestaan van hem, en later van jullie zoontje. En nu ben jij toch echt aan de beurt!! Wellicht krijgt hij dan ook wat meer respect voor je, zoals je verdient!
Heel veel succes!*;
Computer says nooooo
woensdag 27 juni 2007 om 10:37
Hoi MariekJanne,
Ik was getrouwd met het type zoals jij je man beschrijft. Bij mij was het wel zo dat ik activiteiten voor mezelf kon inplannen en kind bij hem kon laten, dat vond hij prima. Maar zodra ik thuis was met kind/niets ingepland had zag hij geen enkele reden om dan ook maar eens gezellig thuis te blijven. Hij wilde eenvoudigweg geen nee zeggen tegen alle dingen die in zijn optiek zo belangrijk waren. Hij was heel duidelijk gericht op zijn behoeften op de korte termijn, die moesten altijd gelijk bevredigd worden. Daar was hij in het verleden (bij zijn ' verwende' opvoeding) ook altijd in gevoed denk ik. En als ik hem dan toch gedwongen had thuis te blijven zat hij chagrijnig op de bank. Je kan allerlei harde acties en spelletjes bedenken (heb ik ook gedaan, maar het resultaat was nog meer ruzie), maar als iemand zelf niet de spontane instelling/wil heeft om tijd met jou en kind door te brengen gaat dat niet werken. Zijn excuus was altijd: jamaar, ik ben nog mijn hele leven bij jou en ons kind en deze activiteit kan alleen vandaag. Ik heb het nog enkele jaren met hem volgehouden, kreeg een burnout en werd onzeker en depressief door zijn egoïstische gedrag.
Ook nu we gescheiden zijn draai ik nog bijna overal voor op. Ik krijg nu eindelijk alimentatie, maar hij haalt zijn kind ook niet naar behoren op en heeft regelmatig de bekende excuses waarom hij niet kan. Ook begrijpt hij nog steeds niet echt waarom ik nou moest scheiden, want zo erg was het allemaal toch niet? En ja, hij heeft het ook zo zwaar en zo'n druk leven notabene (nee ik niet zeker, als alleenstaande moeder)
Nou, ik wens je veel sterkte en hoop dat je iets bereikt! Voor mij echter nooit meer zo'n vent. Als je niet op nr. 1 staat bij je partner wat houdt zo'n relatie dan in. Een kennis van mij zei wel eens: hij vindt het vooral prettig dat zijn mand en brokjes klaarstaan en voor de rest gaat hij door het luikje wanneer hij zin heeft.
Ik was getrouwd met het type zoals jij je man beschrijft. Bij mij was het wel zo dat ik activiteiten voor mezelf kon inplannen en kind bij hem kon laten, dat vond hij prima. Maar zodra ik thuis was met kind/niets ingepland had zag hij geen enkele reden om dan ook maar eens gezellig thuis te blijven. Hij wilde eenvoudigweg geen nee zeggen tegen alle dingen die in zijn optiek zo belangrijk waren. Hij was heel duidelijk gericht op zijn behoeften op de korte termijn, die moesten altijd gelijk bevredigd worden. Daar was hij in het verleden (bij zijn ' verwende' opvoeding) ook altijd in gevoed denk ik. En als ik hem dan toch gedwongen had thuis te blijven zat hij chagrijnig op de bank. Je kan allerlei harde acties en spelletjes bedenken (heb ik ook gedaan, maar het resultaat was nog meer ruzie), maar als iemand zelf niet de spontane instelling/wil heeft om tijd met jou en kind door te brengen gaat dat niet werken. Zijn excuus was altijd: jamaar, ik ben nog mijn hele leven bij jou en ons kind en deze activiteit kan alleen vandaag. Ik heb het nog enkele jaren met hem volgehouden, kreeg een burnout en werd onzeker en depressief door zijn egoïstische gedrag.
Ook nu we gescheiden zijn draai ik nog bijna overal voor op. Ik krijg nu eindelijk alimentatie, maar hij haalt zijn kind ook niet naar behoren op en heeft regelmatig de bekende excuses waarom hij niet kan. Ook begrijpt hij nog steeds niet echt waarom ik nou moest scheiden, want zo erg was het allemaal toch niet? En ja, hij heeft het ook zo zwaar en zo'n druk leven notabene (nee ik niet zeker, als alleenstaande moeder)
Nou, ik wens je veel sterkte en hoop dat je iets bereikt! Voor mij echter nooit meer zo'n vent. Als je niet op nr. 1 staat bij je partner wat houdt zo'n relatie dan in. Een kennis van mij zei wel eens: hij vindt het vooral prettig dat zijn mand en brokjes klaarstaan en voor de rest gaat hij door het luikje wanneer hij zin heeft.
woensdag 27 juni 2007 om 11:19
je moet echt meer op je strepen gaan staan. jouw man kan ms geen nee zeggen, kennelijk ben je er zelf ook geen ster in. Als jij je grenzen niet duidelijk aangeeft kun je ook van een ander niet verwachten dat ie ze respecteert. ruzie maken heeft weinig zin als er voor je man geen consequenties aanzitten, behalve dat jij uiteindelijk toch wel toegeeft.
Je zult echt moeten leren om beter voor jezelf op te komen en niet telkens excuses verzinnen bvoor het gedrag van je man. Hij komt hier alleen maar mee weg omdat JIJ het laat gebeuren.
dan kun je wel roepen dat hij een egoist is, maar als ijaltijd toeeeft, dan geef jij toch zelf daarmee ook aan dat zijn wensen belangrijker zijn dan de jouwe, want als jij het echt allemaal zo belangrijk vond, dan zou je niet telkens toegeven.
woensdag 27 juni 2007 om 12:47
Hoi, Hoi,
Wat betreft mijn schoonvader heb ik dus iets uit te leggen. Mijn schoonmoeder is hertrouwd, vanaf dat mijn man tien jaar was. Een groot deel van de opvoeding heeft zijn stiefvader dus op zich genomen. In die tijd liet zijn echte vader niet zo heel veel van zich horen en mijn man zocht toen het contact ook niet. Intussen is dus zijn stiefvader (die hij dus als een echte vader ziet) overleden. Met zijn biologische vader heeft hij nu weer contact en ze proberen de band zoveel mogelijk te herstellen en dat gebeurt vooral bij PSV.. Snappen jullie het nog??? Ik ga nooit mee naar PSV en zie zijn echte vader vooral op verjaardagen.
Als je aan mijn man vraagt wie zijn echte vader is/was, noemt hij ook Peter en dat is dus niet zijn biologische vader.
En ditmaal ga ik proberen voet bij stuk te houden. Ik wil zowel momenten voor ons samen als voor mij alleen.
Gisteren had ik mijn man even aan de telefoon. Hij is weg voor zijn werk en hem gemeld dat ik vanaf september een avond voor mezelf wil. Ik moest er maar 1 uitzoeken, dus dat ga ik nu doen. En ditmaal ga ik ook echt al die avonden weg. Want een avond voor mezelf en thuisblijven werkt niet, want voor ik het weet sta ik er weer alleen voor.
Wat betreft mijn schoonvader heb ik dus iets uit te leggen. Mijn schoonmoeder is hertrouwd, vanaf dat mijn man tien jaar was. Een groot deel van de opvoeding heeft zijn stiefvader dus op zich genomen. In die tijd liet zijn echte vader niet zo heel veel van zich horen en mijn man zocht toen het contact ook niet. Intussen is dus zijn stiefvader (die hij dus als een echte vader ziet) overleden. Met zijn biologische vader heeft hij nu weer contact en ze proberen de band zoveel mogelijk te herstellen en dat gebeurt vooral bij PSV.. Snappen jullie het nog??? Ik ga nooit mee naar PSV en zie zijn echte vader vooral op verjaardagen.
Als je aan mijn man vraagt wie zijn echte vader is/was, noemt hij ook Peter en dat is dus niet zijn biologische vader.
En ditmaal ga ik proberen voet bij stuk te houden. Ik wil zowel momenten voor ons samen als voor mij alleen.
Gisteren had ik mijn man even aan de telefoon. Hij is weg voor zijn werk en hem gemeld dat ik vanaf september een avond voor mezelf wil. Ik moest er maar 1 uitzoeken, dus dat ga ik nu doen. En ditmaal ga ik ook echt al die avonden weg. Want een avond voor mezelf en thuisblijven werkt niet, want voor ik het weet sta ik er weer alleen voor.
woensdag 27 juni 2007 om 15:33
Heel herkenbaar, ik had ook zo'n man. Niemand hoorde nee behalve ik. En ik vond het vervelend maar deed er heel lang niks mee. Tot dat door omstandigheden bij mij het roer om ging. Ik ging afspraken maken s avonds en gaf door dat die avond bezet was door mij en dat ik op hem rekende. Was raar en eng en wennen voor beiden. Maar na een poosje te hebben doorgezet is het goed. Het is ook voor jou wennen en een kwestie van doen. Begrijp het wel als je niet een echte activiteit hebt dan ben je liever thuis dan dat je iets creeert en je man voor het blok moet zetten (hoop dat je begrijpt wat ik bedoel). Mijn ervaring is nu, toch doen, is goed voor jou, je kind en je man. Gewoon doorbijten en vechten voor iets voor jezelf, een ander doet het niet voor je.
woensdag 27 juni 2007 om 15:52
misschien moet je ook eens oefenen in praten over ons zoontje ipv mijn zoontje.
Neem tenminste aan dat het van allebei is,
Ik bedoel niet dat de fout bij jou ligt,die ligt bij allebei, want je hebt t samen laten gebeuren, dus praten , praten en als t moet nog eens praten, maar ook gelijk daden stellen en volhouden sterkte en succes
Neem tenminste aan dat het van allebei is,
Ik bedoel niet dat de fout bij jou ligt,die ligt bij allebei, want je hebt t samen laten gebeuren, dus praten , praten en als t moet nog eens praten, maar ook gelijk daden stellen en volhouden sterkte en succes
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
