Relaties
alle pijlers
mijn man verstikt me!
vrijdag 28 september 2007 om 21:00
Hallo iedereen,
ik moet even mijn verhaal kwijt, heb niemand om mijn hart bij te luchten. Mijn man wil aandacht, liefde en eventueel ook nog sex en ik kan hem dat niet geven, tenminste niet genoeg voor hem.
Hij loopt continu achter me aan, pakt me vast, zoekt contact.
Ik ren nog harder weg, zoek nog minder contact.
We hebben een dochtertje van bijna 2 jaar en willen graag nog een baby. Ergens twijfel ik of dat wel zo eerlijk is omdat ik niet lekker in de relatie zit. Aan de andere kant weet ik dat ik er heel goed voor zal zorgen en dat het voor mijn dochter ook heel goed zal zijn. Ik ben bijna 36 dus heb ook niet zo heel veel tijd meer, zeker gezien de risico's op een gehandicapt kindje.
Voor mij is een baby geen middel om mijn relatie te redden, het is een verrijking van mijn leven.
Mijn man zegt dat hij niet kan veranderen.
Herkent iemand hier iets in? Heeft iemand goede ideeen, tips?
Groetjes
ik moet even mijn verhaal kwijt, heb niemand om mijn hart bij te luchten. Mijn man wil aandacht, liefde en eventueel ook nog sex en ik kan hem dat niet geven, tenminste niet genoeg voor hem.
Hij loopt continu achter me aan, pakt me vast, zoekt contact.
Ik ren nog harder weg, zoek nog minder contact.
We hebben een dochtertje van bijna 2 jaar en willen graag nog een baby. Ergens twijfel ik of dat wel zo eerlijk is omdat ik niet lekker in de relatie zit. Aan de andere kant weet ik dat ik er heel goed voor zal zorgen en dat het voor mijn dochter ook heel goed zal zijn. Ik ben bijna 36 dus heb ook niet zo heel veel tijd meer, zeker gezien de risico's op een gehandicapt kindje.
Voor mij is een baby geen middel om mijn relatie te redden, het is een verrijking van mijn leven.
Mijn man zegt dat hij niet kan veranderen.
Herkent iemand hier iets in? Heeft iemand goede ideeen, tips?
Groetjes
vrijdag 28 september 2007 om 22:24
Hebben jullie voordat jullie kinderen kregen met elkaar besproken wat er zou gaan veranderen? Voor mij en mijn partner komen kinderen namelijk niet automatisch op de eerste plaats. Wij staan voor elkaar op de eerste plaats en zorgen daarnaast zo goed mogelijk voor de kinderen. Ik wil daarmee zeggen dat mensen van elkaar verschillen. Meer wegen leiden naar Rome. Het is belangrijk om met elkaar te bespreken wat je verwacht van de ander en wat de ander van jou kan verwachten. Zolang jullie daar nog niet uit zijn lijkt een tweede kind een brug te ver.
vrijdag 28 september 2007 om 22:27
Nee, mijn vriend is geen Waterman. Doen jullie wel dingen apart van elkaar? Of wil je man alles samen doen?
Wat ik doe is proberen zoveel mogelijk het initiatief bij mijn vriend te laten. Ik bel hem dus vrijwel nooit, probeer zo weinig mogelijk te pushen/vragen wanneer we elkaar weer zien en als ik merk dat hij ruimte wil loop ik een beetje met een boogje om hem heen. Over het algemeen kost me dit ook geen moeite, want ik vind het ook niet prettig om het gevoel te hebben dat ik me 'opdring'. Ik kan me over het algemeen ook goed alleen vermaken. Maar op een gegeven moment bereik ik dan wel een punt dat ik iets ga missen en dan voel ik me ook wel eens verdrietig.
Mijn vriend geeft vaak duidelijk aan of hij ruimte nodig heeft, 'stuurt' me ook wel naar huis. Ik denk toch dat het belangrijk is dat je man je ook ruimte probeert te geven. Pushen en claimen werkt averechts, zoals je ook zelf ervaart. Ik vind het ook moeilijk om me niet afgewezen te voelen, maar het lukt steeds beter, heb wel af en toe een dip of soms vind ik dat hij te ver gaat. Ik vind het belangrijk om ieder in zijn waarde te laten en elkaars behoeftes te respecteren. Maar het is lastig het me niet persoonlijk aan te trekken.
Misschien kun je je man ook duidelijk maken dat het niet door hem komt, dat jij gewoon wat minder die behoefte hebt en dat jullie daarin verschillen en dat je wel wilt praten over hoe je elkaar tegemoet kunt komen (dus hij jou ook!).
Wat ik doe is proberen zoveel mogelijk het initiatief bij mijn vriend te laten. Ik bel hem dus vrijwel nooit, probeer zo weinig mogelijk te pushen/vragen wanneer we elkaar weer zien en als ik merk dat hij ruimte wil loop ik een beetje met een boogje om hem heen. Over het algemeen kost me dit ook geen moeite, want ik vind het ook niet prettig om het gevoel te hebben dat ik me 'opdring'. Ik kan me over het algemeen ook goed alleen vermaken. Maar op een gegeven moment bereik ik dan wel een punt dat ik iets ga missen en dan voel ik me ook wel eens verdrietig.
Mijn vriend geeft vaak duidelijk aan of hij ruimte nodig heeft, 'stuurt' me ook wel naar huis. Ik denk toch dat het belangrijk is dat je man je ook ruimte probeert te geven. Pushen en claimen werkt averechts, zoals je ook zelf ervaart. Ik vind het ook moeilijk om me niet afgewezen te voelen, maar het lukt steeds beter, heb wel af en toe een dip of soms vind ik dat hij te ver gaat. Ik vind het belangrijk om ieder in zijn waarde te laten en elkaars behoeftes te respecteren. Maar het is lastig het me niet persoonlijk aan te trekken.
Misschien kun je je man ook duidelijk maken dat het niet door hem komt, dat jij gewoon wat minder die behoefte hebt en dat jullie daarin verschillen en dat je wel wilt praten over hoe je elkaar tegemoet kunt komen (dus hij jou ook!).
vrijdag 28 september 2007 om 22:29
op de bank kleffen, dan zie ik een beeld van een 16-jarig stelletje dat niet van elkaar af kan blijven en continu zit te zoenen en aan elkaar zit.
Tja, mijn kind komt ook op de eerste plaats, daarnaast is de behoefte van mijn man aan lichamelijk contact ook groter dan mijn behoefte. We weten gelukkig een goed gemiddelde te vinden. Kun je dat niet gewoon met hem bespreken?
Tja, mijn kind komt ook op de eerste plaats, daarnaast is de behoefte van mijn man aan lichamelijk contact ook groter dan mijn behoefte. We weten gelukkig een goed gemiddelde te vinden. Kun je dat niet gewoon met hem bespreken?
vrijdag 28 september 2007 om 23:14
Je relatie klinkt in ieder geval volwassen. Jullie gaan nog leuk met elkaar om alhoewel jullie behoeften duidelijk uit elkaar liggen. Ik denk dat bij een teveel aan aandacht vragen jij ook daadwerkelijk niet uit jezelf er aan toe komt om die behoefte te voelen hem zelf even te knuffelen etc.
Verder vind ik uiteraard dat kinderen alle aandacht nodig hebben die je kan geven maar ik vind dat een partner (óók) op 1 moet staan. Een andere 1. En in ieder geval niet dat de behoeften van de kinderen altijd op 1 staan ten koste van de man. Je zult het met elkaar moeten doen, samen sterk om samen op een succesvolle manier de kinderen op te voeden. Kinderen moeten leren dat niet altijd alle aandacht alleen voor hen is en ze maar hoeven te kicken (bijvoorbeeld) en mama komt.
Ik zie het als de bouw van een huis. Eerst zorg je ervoor dat je de juiste grond uitzoekt zodat het huis in de juiste setting staat, daarna kies je het bijpassende fundament, om een gezin, kinderen goed in op te voeden, dat fundament ben jij allereerst zelf en daarna de relatie, als die relatie, dat fundament goed is, ga je het huis bouwen, samen met je partner, kamer na kamer richt je vervolgens in. Dan ga je uitbreiden. Maar een partner hoort dus bij die basis. En die basis, dat huis, moet je onderhouden.
Kinderen staan op de eerste plaats als je een partner hebt die slaat en zijn goede humeur regelmatig verliest (dan sta jijzelf ook op de eerste plaats maar die kinderen nog iets meer omdat zij niet voor zichzelf kunnen zorgen), kinderen staan op de eerste plaats als ze ineens ziek worden en dringende verzorging nodig hebben. Kinderen staan op de eerste plaats als er weinig eten is en dan spaar jij het uit je mond.
Kinderen staan niet op de eerste plaats als er beslissingen genomen moeten worden over wie wat doet in het huis, bij de aankoop van de auto en ook niet hoe men in een relatie met elkaar omgaat.
Net als kinderen hebben volwassenen ook behoeften. Kinderen moeten leren dat ze niet altijd op de eerste plaats komen. En dat hoeft echt niet ten koste te gaan van een gezonde en goede opvoeding.
Beide rollen die van vader en moeder en die van partners kunnen prima naast elkaar bestaan.
Ik vind die tweede plaats ook een duidelijke aanwijzing in de richting van het probleem... Hij wordt een beetje tussen de bezigheden in gepropt met tegenzin, leest dat voor mij. Alhoewel kinderen uiteraard veel tijd extra vragen hoeft dat toch niet zodanig ten koste van de partner te gaan? En is er dus geen 1 of 2?? Tenminste als die man ook meewerkt in het huis. Anders ontstaat er wellicht al snel een verstoord evenwicht.
Uiteraard krijg je bij de geboorte allerlei moederende gevoelens en hormonen die je kind tegen de boze buitenwereld willen beschermen, maarreh, daar is die partner ook voor. Dat is geen tegenstander die tijd vraagt ten koste van de kinderen, iets wat zo beschermd moet worden dat hij er maar een beetje tussenin valt of weggeduwd wordt? Als ik sommige vrouwen zie dan draait alles alleen nog maar om het kind en de relatie doet er niet meer toe. Dat is in ieder geval ook niet goed. In welke mate dat hier het geval is, geen idee. In een relatie moet je er ook voor elkaar zijn. Anders heeft die relatie niet zoveel nut, je moet daar voor jezelf (naast opvoeding) ook persoonlijke ontwikkeling op volwassen niveau uithalen.
Jij komt verder misschien ook wel aan je knuffelbehoefte door het vele contact met jullie dochter. Hij heeft dat contact met jullie dochter misschien minder. Misschien kunnen jullie daar een andere balans in vinden, hij meer aandacht en knuffelen met jullie dochter, jij wat meer nee zeggen tegen haar en even wat meer aandacht aan papa, papa juist meer aandacht voor haar. Kinderen zijn het gelukkigst als beide ouders gelukkig zijn. Ouders hebben ook goede tijd nodig met elkaar.
Verder denk ik dat je prima aan nog een kind kan beginnen. Er zijn weinig huwelijken tegenwoordig die nog slagen, veel éénouder gezinnen waarbij er maar 1 ouder is die er voor staat. Jullie hebben zelfs nog een gezin en tijd voor elkaar. Ik ben nog steeds alleen en heb zelfs overwogen in mijn eentje aan kinderen te beginnen. Met partner die ook voor de kinderen blijft zorgen (ook als jullie uit elkaar gaan zoals sommigen misschien denken) is dat een stuk makkelijker. En het klinkt verder als een normaal leuk gezin.
Ik denk niet dat het probleem met knuffelbehoefte makkelijker of moeilijker op te lossen zal zijn met een tweede kind er bij. Ik ben sowieso geen voorstander van maar 1 kind als je de keuze hebt. Een kind kan beter een broertje of zusje hebben waar je later toch nog altijd een familieband mee hebt (als je er goed mee op kan schieten). Iemand om op terug te vallen eventueel als de band erg goed is en anders iemand die dezelfde herinneringen deelt of voor de ouders kan zorgen en het is mijns inziens vaak gezelliger.
Verder denk ik dat het voor hem net zo moeilijk is om minder knuffelbehoefte te krijgen als het voor jou is om meer knuffelbehoefte te krijgen. Toch denk ik, heb ik ooit ook ergens gelezen, dat de verzorger van de kinderen juist al veel van dat soort aandacht en knuffels krijgt en er weinig meer overschiet voor de meer volwassen knuffelbehoefte. Ik denk dat je zelf ook nog moet kijken waarom je het niet zo fijn vindt en of daar niets aan te doen is. En misschien de tijd met elkaar intensiever maar wel minder vaak of zo?
Als je nog een kind wilt, probeer dan wel de manier van kijken naar je man te veranderen. Jij bent er ook nog, zo is je man.
Op de bank kleffen klinkt trouwens wel erg negatief alsof je daar erg afwijzend tegenover staat terwijl het in veel relaties toch een gewoon onderdeel is van die relatie. Je kan daar uiteraard minder behoefte aan hebben maar daar moet je een ander nog niet op "veroordelen" en zo klinkt het bijna wel door dat woordgebruik.
Verder zat ik ooit in een relatie waarbij mijn partner mij echt nooit uit zichzelf aanraakte en wat heb ik dat ontzettend gemist. Daardoor leek? het alsof hij niet van mij hield. Het initiatief moest van mij uitkomen en dan vond het hij het wel ok. Het is één van de redenen waarom het stuk liep (van mijn kant). En ik kreeg op een gegeven moment ook echt het gevoel dat ik een teken zocht dat hij wel van mij hield... (ook al zei hij dat, ik vond het niet uit zijn gedrag blijken).
Verder ken ik ook de andere kant. Namelijk iemand die de gehele dag door mijn aandacht vroeg. Non-stop. En ook dat is best vermoeiend.
Balans?
Ik snap die visie niet zo als vrouwen zeggen dat de kinderen op de eerste plaats komen. En ze dat onderscheid maken tussen nr. 1 en 2. Vragen kinderen zoveel tijd in de basisbehoeften? dat er echt helemaal geen tijd meer is voor de vader. En er tijd geprobeerd wordt vrij te maken zodat hij in ieder geval 1 keer per week "bevredigd" wordt - lees ik dat nou goed? (;) ja dat klinkt een beetje stom
)
Is de seks soms slecht? Besteed hij in bed niet de juiste aandacht? Of gaat voor jou echt alle aandacht nu naar de kinderen?
Probeert hij de vrouw bij de kinderen weg te houden? Dat de kinderen zo stellig op 1 komen. Slechte ervaringen in de eigen opvoeding misschien?
Ik heb bij mijn opvoeding echt nooit iets gemerkt van voortrekking van mij en achterstelling van mijn vader. Het nummer 1 verhaal is nooit ter sprake gekomen en ik ben niet belangrijker of minder belangrijk dan mijn vader. Uiteraard vraagt een kind meer tijd, en kan een volwassene meer voor zichzelf zorgen, maar volwassenen hebben ook behoeftes? Waarom kan dat niet naast elkaar bestaan?
Ik zie in ook weer mijn relaties erg onvolwassen jongetjes terug die nog eind twintig aan moeders rokken hangen en waar geen gelijkwaardige relatie mee te houden valt. Is dat daar dan geen gevolg van? Jongens die op die leeftijd de rol van de vader vervullen terwijl papalief nog gewoon aanwezig is. Ze moeten bijvoorbeeld vaak thuis zijn want mama kan niet alleen zijn... Hoezo alleen, papa is toch ook thuis, en ik dan? Hoe zit dat als ze een relatie krijgen? Moeders die zoonlief niet kunnen loslaten en zo.
Verder vind ik uiteraard dat kinderen alle aandacht nodig hebben die je kan geven maar ik vind dat een partner (óók) op 1 moet staan. Een andere 1. En in ieder geval niet dat de behoeften van de kinderen altijd op 1 staan ten koste van de man. Je zult het met elkaar moeten doen, samen sterk om samen op een succesvolle manier de kinderen op te voeden. Kinderen moeten leren dat niet altijd alle aandacht alleen voor hen is en ze maar hoeven te kicken (bijvoorbeeld) en mama komt.
Ik zie het als de bouw van een huis. Eerst zorg je ervoor dat je de juiste grond uitzoekt zodat het huis in de juiste setting staat, daarna kies je het bijpassende fundament, om een gezin, kinderen goed in op te voeden, dat fundament ben jij allereerst zelf en daarna de relatie, als die relatie, dat fundament goed is, ga je het huis bouwen, samen met je partner, kamer na kamer richt je vervolgens in. Dan ga je uitbreiden. Maar een partner hoort dus bij die basis. En die basis, dat huis, moet je onderhouden.
Kinderen staan op de eerste plaats als je een partner hebt die slaat en zijn goede humeur regelmatig verliest (dan sta jijzelf ook op de eerste plaats maar die kinderen nog iets meer omdat zij niet voor zichzelf kunnen zorgen), kinderen staan op de eerste plaats als ze ineens ziek worden en dringende verzorging nodig hebben. Kinderen staan op de eerste plaats als er weinig eten is en dan spaar jij het uit je mond.
Kinderen staan niet op de eerste plaats als er beslissingen genomen moeten worden over wie wat doet in het huis, bij de aankoop van de auto en ook niet hoe men in een relatie met elkaar omgaat.
Net als kinderen hebben volwassenen ook behoeften. Kinderen moeten leren dat ze niet altijd op de eerste plaats komen. En dat hoeft echt niet ten koste te gaan van een gezonde en goede opvoeding.
Beide rollen die van vader en moeder en die van partners kunnen prima naast elkaar bestaan.
Ik vind die tweede plaats ook een duidelijke aanwijzing in de richting van het probleem... Hij wordt een beetje tussen de bezigheden in gepropt met tegenzin, leest dat voor mij. Alhoewel kinderen uiteraard veel tijd extra vragen hoeft dat toch niet zodanig ten koste van de partner te gaan? En is er dus geen 1 of 2?? Tenminste als die man ook meewerkt in het huis. Anders ontstaat er wellicht al snel een verstoord evenwicht.
Uiteraard krijg je bij de geboorte allerlei moederende gevoelens en hormonen die je kind tegen de boze buitenwereld willen beschermen, maarreh, daar is die partner ook voor. Dat is geen tegenstander die tijd vraagt ten koste van de kinderen, iets wat zo beschermd moet worden dat hij er maar een beetje tussenin valt of weggeduwd wordt? Als ik sommige vrouwen zie dan draait alles alleen nog maar om het kind en de relatie doet er niet meer toe. Dat is in ieder geval ook niet goed. In welke mate dat hier het geval is, geen idee. In een relatie moet je er ook voor elkaar zijn. Anders heeft die relatie niet zoveel nut, je moet daar voor jezelf (naast opvoeding) ook persoonlijke ontwikkeling op volwassen niveau uithalen.
Jij komt verder misschien ook wel aan je knuffelbehoefte door het vele contact met jullie dochter. Hij heeft dat contact met jullie dochter misschien minder. Misschien kunnen jullie daar een andere balans in vinden, hij meer aandacht en knuffelen met jullie dochter, jij wat meer nee zeggen tegen haar en even wat meer aandacht aan papa, papa juist meer aandacht voor haar. Kinderen zijn het gelukkigst als beide ouders gelukkig zijn. Ouders hebben ook goede tijd nodig met elkaar.
Verder denk ik dat je prima aan nog een kind kan beginnen. Er zijn weinig huwelijken tegenwoordig die nog slagen, veel éénouder gezinnen waarbij er maar 1 ouder is die er voor staat. Jullie hebben zelfs nog een gezin en tijd voor elkaar. Ik ben nog steeds alleen en heb zelfs overwogen in mijn eentje aan kinderen te beginnen. Met partner die ook voor de kinderen blijft zorgen (ook als jullie uit elkaar gaan zoals sommigen misschien denken) is dat een stuk makkelijker. En het klinkt verder als een normaal leuk gezin.
Ik denk niet dat het probleem met knuffelbehoefte makkelijker of moeilijker op te lossen zal zijn met een tweede kind er bij. Ik ben sowieso geen voorstander van maar 1 kind als je de keuze hebt. Een kind kan beter een broertje of zusje hebben waar je later toch nog altijd een familieband mee hebt (als je er goed mee op kan schieten). Iemand om op terug te vallen eventueel als de band erg goed is en anders iemand die dezelfde herinneringen deelt of voor de ouders kan zorgen en het is mijns inziens vaak gezelliger.
Verder denk ik dat het voor hem net zo moeilijk is om minder knuffelbehoefte te krijgen als het voor jou is om meer knuffelbehoefte te krijgen. Toch denk ik, heb ik ooit ook ergens gelezen, dat de verzorger van de kinderen juist al veel van dat soort aandacht en knuffels krijgt en er weinig meer overschiet voor de meer volwassen knuffelbehoefte. Ik denk dat je zelf ook nog moet kijken waarom je het niet zo fijn vindt en of daar niets aan te doen is. En misschien de tijd met elkaar intensiever maar wel minder vaak of zo?
Als je nog een kind wilt, probeer dan wel de manier van kijken naar je man te veranderen. Jij bent er ook nog, zo is je man.
Op de bank kleffen klinkt trouwens wel erg negatief alsof je daar erg afwijzend tegenover staat terwijl het in veel relaties toch een gewoon onderdeel is van die relatie. Je kan daar uiteraard minder behoefte aan hebben maar daar moet je een ander nog niet op "veroordelen" en zo klinkt het bijna wel door dat woordgebruik.
Verder zat ik ooit in een relatie waarbij mijn partner mij echt nooit uit zichzelf aanraakte en wat heb ik dat ontzettend gemist. Daardoor leek? het alsof hij niet van mij hield. Het initiatief moest van mij uitkomen en dan vond het hij het wel ok. Het is één van de redenen waarom het stuk liep (van mijn kant). En ik kreeg op een gegeven moment ook echt het gevoel dat ik een teken zocht dat hij wel van mij hield... (ook al zei hij dat, ik vond het niet uit zijn gedrag blijken).
Verder ken ik ook de andere kant. Namelijk iemand die de gehele dag door mijn aandacht vroeg. Non-stop. En ook dat is best vermoeiend.
Balans?
Ik snap die visie niet zo als vrouwen zeggen dat de kinderen op de eerste plaats komen. En ze dat onderscheid maken tussen nr. 1 en 2. Vragen kinderen zoveel tijd in de basisbehoeften? dat er echt helemaal geen tijd meer is voor de vader. En er tijd geprobeerd wordt vrij te maken zodat hij in ieder geval 1 keer per week "bevredigd" wordt - lees ik dat nou goed? (;) ja dat klinkt een beetje stom
)Is de seks soms slecht? Besteed hij in bed niet de juiste aandacht? Of gaat voor jou echt alle aandacht nu naar de kinderen?
Probeert hij de vrouw bij de kinderen weg te houden? Dat de kinderen zo stellig op 1 komen. Slechte ervaringen in de eigen opvoeding misschien?
Ik heb bij mijn opvoeding echt nooit iets gemerkt van voortrekking van mij en achterstelling van mijn vader. Het nummer 1 verhaal is nooit ter sprake gekomen en ik ben niet belangrijker of minder belangrijk dan mijn vader. Uiteraard vraagt een kind meer tijd, en kan een volwassene meer voor zichzelf zorgen, maar volwassenen hebben ook behoeftes? Waarom kan dat niet naast elkaar bestaan?
Ik zie in ook weer mijn relaties erg onvolwassen jongetjes terug die nog eind twintig aan moeders rokken hangen en waar geen gelijkwaardige relatie mee te houden valt. Is dat daar dan geen gevolg van? Jongens die op die leeftijd de rol van de vader vervullen terwijl papalief nog gewoon aanwezig is. Ze moeten bijvoorbeeld vaak thuis zijn want mama kan niet alleen zijn... Hoezo alleen, papa is toch ook thuis, en ik dan? Hoe zit dat als ze een relatie krijgen? Moeders die zoonlief niet kunnen loslaten en zo.
vrijdag 28 september 2007 om 23:28
Verder vroeg ik mij als laatste af, jij kan er dus nog wel mee leven en hebt geen enkele behoefte aan scheiding en vindt de relatie nog prima. Vindt hij dat ook? Dan is er weinig aan de hand.
Tips voor erg aandachtvragende mannen heb ik verder niet. Alleen nog een keer diep ademhalen en je eigen gang blijven gaan. Even kort duidelijk aandachtig aandacht geven en dan weer verder met waar je mee bezig bent.
Tips voor erg aandachtvragende mannen heb ik verder niet. Alleen nog een keer diep ademhalen en je eigen gang blijven gaan. Even kort duidelijk aandachtig aandacht geven en dan weer verder met waar je mee bezig bent.
zaterdag 29 september 2007 om 00:14
Dat klinkt echt alsof je een goede gelijkwaardige relatie hebt.....niet dus. Je denkt dat je van hem houdt???? Ik heb medelijden met je man. Het lijkt mij niet meer dan normaal dat als je vindt dat je een goede relatie hebt, je dan ook zeker weet dat je van hem houdt.
En dat je kind op de eerste plaats komt vind ik ook vreemd. Je hebt samen met je man een kind. Er zou helemaal niemand op de eerste plaats moeten staan maar naast elkaar.
zaterdag 29 september 2007 om 07:59
Jee wat een reacties!
Nou, ik kan niet zo goed uitleggen waarom mijn kind zo belangrijk is, misschien omdat ik er al heel lang op heb gewacht, misschien omdat ik het thuis inderdaad zelf niet leuk heb gehad, misschien omdat ze nog zo kwetsbaar is. Het voelt gewoon zo.
Ik denk wel dat ik mijn knuffelbehoefte bij haar bevredig en daardoor mijn man tekort doe, dat had ik nog niet eerder bedacht.
Daar kan ik dus wel wat mee. Ik ben ook op een bepaalde manier echt verliefd op mijn kind, ben er helemaal vol van.
Van huis uit ken ik geen gelijkwaardige relaties, mijn man wel. Hij wil me niet kwijt, ik weet zeker dat hij heel veel van me houdt.
Ik hou ook wel van hem, had gisteren 'ruzie' en dan kan ik even niet zo helder denken. Na een nachtje slapen kan ik weer relativeren.
Het lijkt me heerlijk als ik eens uit mezelf kon gaan kroelen, zonder dat ik moe ben, de was nog moet doen of de hond nog uit moet laten.
Wat een 2e kind betreft: ik zie zoveel 'slechte' relaties om me heen, zoveel pedagogisch onmachtige ouders, het lijkt me niet dat een eventuele baby het bij voorbaat slecht zou krijgen omdat mijn man en ik verschillende behoeftes hebben. Ook al gaan we ooit uit elkaar, we houden allebei heel veel van ons kind en zijn beiden capabel om er dan een goede regeling voor te treffen.
Kleffen op de bank is misschien wat negatief uitgedrukt, ik wilde er geen mensen mee kwetsen, het is in ieder geval iets wat ver van mij af staat.
Nou, ik ben blij met de reacties, zal straks mijn man eens ff knuffelen als hij wakker wordt!
Nou, ik kan niet zo goed uitleggen waarom mijn kind zo belangrijk is, misschien omdat ik er al heel lang op heb gewacht, misschien omdat ik het thuis inderdaad zelf niet leuk heb gehad, misschien omdat ze nog zo kwetsbaar is. Het voelt gewoon zo.
Ik denk wel dat ik mijn knuffelbehoefte bij haar bevredig en daardoor mijn man tekort doe, dat had ik nog niet eerder bedacht.
Daar kan ik dus wel wat mee. Ik ben ook op een bepaalde manier echt verliefd op mijn kind, ben er helemaal vol van.
Van huis uit ken ik geen gelijkwaardige relaties, mijn man wel. Hij wil me niet kwijt, ik weet zeker dat hij heel veel van me houdt.
Ik hou ook wel van hem, had gisteren 'ruzie' en dan kan ik even niet zo helder denken. Na een nachtje slapen kan ik weer relativeren.
Het lijkt me heerlijk als ik eens uit mezelf kon gaan kroelen, zonder dat ik moe ben, de was nog moet doen of de hond nog uit moet laten.
Wat een 2e kind betreft: ik zie zoveel 'slechte' relaties om me heen, zoveel pedagogisch onmachtige ouders, het lijkt me niet dat een eventuele baby het bij voorbaat slecht zou krijgen omdat mijn man en ik verschillende behoeftes hebben. Ook al gaan we ooit uit elkaar, we houden allebei heel veel van ons kind en zijn beiden capabel om er dan een goede regeling voor te treffen.
Kleffen op de bank is misschien wat negatief uitgedrukt, ik wilde er geen mensen mee kwetsen, het is in ieder geval iets wat ver van mij af staat.
Nou, ik ben blij met de reacties, zal straks mijn man eens ff knuffelen als hij wakker wordt!
zaterdag 29 september 2007 om 11:53
Ik wil ff zeggen dat ik het echt met je eens ben, ik denk namelijk als je elkaar en dus je relatie op de eerste plaats zet, je het beste voor je kinderen kan zorgen en ze vooral ook het beste voorbeeld geeft, toevallig was daar laatst bij dr phil (ja ik weet heel fout) een show over die dat dus ook zei want als ouders ben je namelijk de basis van het gezin. Goed dat je daar ook gewoon voor uit komt.
zaterdag 29 september 2007 om 15:06
hey,
zorg ervoor dat je man je meer gaat helpen(in het huishouden of met de hondwandelen) zodat jij niet steeds het gevoel hebt dat je nog zoveel moet doen.
dan ben je ook wat rustiger in je hoofd en heb je meer tijd om kan aandacht aan je man te schenken!
als je straks voor een tweede kindje gaat dan word het allemaal nog hectischer dus zorg dat hij jou wat meer helpt zodat jullie meer op elkaar kunnen gaan richten!!!
en zorg ook dat je eens aan jezelf denkt inplaats van alleen maar je kindje en je man dus met andere woorden zet jezelf ook eens op de 1ste plek!
ga eens met vriendinnen naar de sauna of uiteten.
dan ga je je ook lekkerder voelen in je vel en kan je dat beter uitstralen naar anderen in je omgeving!!!
veel succes!
zorg ervoor dat je man je meer gaat helpen(in het huishouden of met de hondwandelen) zodat jij niet steeds het gevoel hebt dat je nog zoveel moet doen.
dan ben je ook wat rustiger in je hoofd en heb je meer tijd om kan aandacht aan je man te schenken!
als je straks voor een tweede kindje gaat dan word het allemaal nog hectischer dus zorg dat hij jou wat meer helpt zodat jullie meer op elkaar kunnen gaan richten!!!
en zorg ook dat je eens aan jezelf denkt inplaats van alleen maar je kindje en je man dus met andere woorden zet jezelf ook eens op de 1ste plek!
ga eens met vriendinnen naar de sauna of uiteten.
dan ga je je ook lekkerder voelen in je vel en kan je dat beter uitstralen naar anderen in je omgeving!!!
veel succes!
zaterdag 29 september 2007 om 17:04
