Mijn moeder naar het verzorgingstehuis? Nu al?

Mijn moeder tobt sinds 2019 met haar geheugen. In de jaren erna heb ik geprobeerd er met haar over te praten, maar uiteraard ontkende ze. Ze wist goed wat er aan de hand was, maar wilde er niet aan. Vind ik begrijpelijk, dus uit respect voor haar heb ik het laten rusten. Wel heb ik er met mijn vader en zus regelmatig over gesproken. Maar hij accepteerde verder geen hulp, was bang dat mijn moeder naar een tehuis zou moeten (zijn woorden). Dus hij dekte de problemen af, en zorgde voor haar. Vorig jaar werd hij ziek en begin dit jaar is hij overleden. Mijn zus verdween uit beeld, de mantelzorg kwam vanaf dag 1 volledig voor mijn rekening. Omdat ik net gescheiden was, en toch op zoek was naar een eigen huis, ben ik terugverhuisd naar mijn geboortestad, nu woon ik dicht bij mijn moeder.
Het mantelzorgen is ongelofelijk zwaar, maar het gaat steeds beter. De zorg rondom haar is goed georganiseerd, de diagnose Altzheimer is nu officieel, en de WLZ-indicatie ook. ZZP4. Mijn moeder en ik hebben altijd een ontzettend goede band gehad, we hebben nog steeds veel lol samen, doen leuke dingen en het stoort me niet dat ze veel vergeet en vaak in herhaling valt.
Maar nu het probleem. De volgende stap wordt het verzorgingstehuis. Dit wil ze graag, omdat ze wat meer onder de mensen wil. Maar ik twijfel. Er zijn zoveel wantoestanden in de tehuizen, zoveel personeelstekort. Ik zou met liefde elke dag bij haar langsgaan, ook om haar te wassen bijvoorbeeld, maar dan nog is de kans groot dat ze het grootste deel van de dag op haar kamer zit. Mijn hart breekt als ik daaraan denk. Mijn moeder overziet het niet, zij denkt dat ze in het paradijs terechtkomt. Overigens is ze nog "te goed" voor de dementie-afdeling. Ik merk dat ik er in de gesprekken met de casemanager en de thuiszorg niet uitkom. Volgende week start ze wel bij de dagopvang, en er komt indivuduele begeleiding. Ik heb goede raad nodig. Kunnen julie met me meedenken?

Lieve mensen, heel erg bedankt voor alle reacties. Ik heb helemaal niet meer gereageerd, waarvoor mijn excuses.
De afgelopen maanden waren een emotionele achtbaan die z'n weerga niet kent. Mijn werk vergde veel van me, mijn studie heb ik tijdelijk stop moeten zetten. Ik balanceerde op het randje van een depressie.
Het mantelzorgen an sich, zo'n 20 uur per week, dat ging nog wel. Maar de spanning eromheen, de zorgen om moeders dus, tja dat was heftig. Vooral omdat mijn zus haar bijna elke dag belde en haar verrot schold. En dan ging ik maar weer, om te troosten.
Ik, maar vooral de casemanager, hebben er keihard aan getrokken, het is gelukt om haar bovenaan de wachtlijst te krijgen. Toen ik het "verlossende" telefoontje kreeg, heb ik alles uit mijn handen laten vallen om de verhuizing te kunnen regelen. Na vier dagen was het gepiept, twee dagen later zat moeders hoog, droog en veilig in haar kamer in het verzorgingstehuis.
Een nieuwe fase is nu aangebroken. Ze zegt heel eerlijk dat het wennen is, maar ook dat ze niet meer terug wil. En als ik er ben, is het gewoon stressvrij en gezellig.
Bewindvoeringsaanvraag loopt. Er moet nog veel gebeuren,maar het belangrijkste is dat mijn zus haar niet meer lastig kan vallen. En dat ze de zorg krijgt die ze verdient.
Ik heb me van tevoren idd een beetje teveel laten leiden door de horrorverhalen. Het enige dat ik wel in de gaten moet houden, heb ik gemerkt, is dat ze schone kleren aankrijgt. Maar verder is de verzorging top.

Aanvulling: ze zit in een tehuis waar heel veel activiteiten georganiseerd worden, en waar ze in de gaten houden dat de bewoners niet de hele dag op de kamer zitten.
Wel is het een "open" huis; mensen in allerlei stadia van dementie wonen bij elkaar op 1 afdeling. Vind ik soms confronterend, maar mijn moeder vindt het niet echt een probleem.