Relaties
alle pijlers
Mijn vriend doet dingen achter mijn rug om. Wat moet ik doen
dinsdag 16 oktober 2007 om 09:01
Hoi,
Gisteravond ging mijn vriend na een gezellige avond naar zijn eigen huis. Dat vond ik jammer, ik dacht dat hij zou blijven slapen. Maar goed, ik ga zelf ook zo vaak naar mijn eigen huis als ik bij hem ben.
Een half uur later belde hij, dat hij naar een vriend in de kroeg zou gaan, maar die was er niet, dus ging hij naar huis.
Het zat me nier lekker dat hij niet vertelt dat hij weggaat omdat hij naar de kroeg wil. Daarom belde ik hem later op zijn mobiele telefoon. Hij nam niet op. Ik bel hem op zijn vaste lijn. Hij neemt na lang bellen op. We hebben erover gepraat. Ik vond dat hij vreemd klonk. Op een gegeven moment vroeg ik daarnaar. Hij draaide er eerst omheen, maar toen gaf hij toe dat hij had geblowd. Hij voelde zich duidelijk betrapt. Reageerde schuldbewust.
Waar ik mee zit, is dat hij dingen achter mijn rug doet. Op zichzelf vind ik het onschuldig als iemand een jointje rookt. Maar hij doet het achter mijn rug om. We hebben problemen met vertrouwen door dit soort acties van hem (zie andere topic).
Moet ik hier nu overheen stappen? Ben ik terecht kwaad? Ik ben in de war. Ik denk eigenlijk dat ik geen energie moet steken in iemand die dingen achter mijn rug om doet. Of is dit wel onschuldig? Hij vertelt het niet uit angst voor nog meer relatieproblemen. Hij gaat straks vast bellen, ik weet niet wat ik moet doen.
HELP!!
Gisteravond ging mijn vriend na een gezellige avond naar zijn eigen huis. Dat vond ik jammer, ik dacht dat hij zou blijven slapen. Maar goed, ik ga zelf ook zo vaak naar mijn eigen huis als ik bij hem ben.
Een half uur later belde hij, dat hij naar een vriend in de kroeg zou gaan, maar die was er niet, dus ging hij naar huis.
Het zat me nier lekker dat hij niet vertelt dat hij weggaat omdat hij naar de kroeg wil. Daarom belde ik hem later op zijn mobiele telefoon. Hij nam niet op. Ik bel hem op zijn vaste lijn. Hij neemt na lang bellen op. We hebben erover gepraat. Ik vond dat hij vreemd klonk. Op een gegeven moment vroeg ik daarnaar. Hij draaide er eerst omheen, maar toen gaf hij toe dat hij had geblowd. Hij voelde zich duidelijk betrapt. Reageerde schuldbewust.
Waar ik mee zit, is dat hij dingen achter mijn rug doet. Op zichzelf vind ik het onschuldig als iemand een jointje rookt. Maar hij doet het achter mijn rug om. We hebben problemen met vertrouwen door dit soort acties van hem (zie andere topic).
Moet ik hier nu overheen stappen? Ben ik terecht kwaad? Ik ben in de war. Ik denk eigenlijk dat ik geen energie moet steken in iemand die dingen achter mijn rug om doet. Of is dit wel onschuldig? Hij vertelt het niet uit angst voor nog meer relatieproblemen. Hij gaat straks vast bellen, ik weet niet wat ik moet doen.
HELP!!
donderdag 18 oktober 2007 om 17:40
Wanneer je zo'n gevoel hebt na een gesprek, dan is het duidelijk geen goed gesprek geweest voor jou. Mogelijk voor hem wel, maar voor jou totaal niet.
Waarom neem jij niet eens een tijdje een time out? Gewoon geen contact met elkaar, geen bezoekjes aan elkaar, gewoon even wat rust en tijd voor jezelf en je kind. Gewoon eens kijken of je weer helder kunt gaan denken. Even emotioneel wat aansterken en over een paar weken nog eens goed met hem praten.
donderdag 18 oktober 2007 om 20:46
Hoi Pom,
Ja, ik neem eerst maar even rust. Ben ook echt doodmoe van alles. Ik hoop dat er iets gebeurt of dat ik iets bedenk waardoor ik een knoop kan doorhakken.
Het enige moeilijke wat betreft rust nemen is, dat ik dan mijn zoontje ook veel minder zie. Die is de helft van de week bij hem. Maar voor nu heb ik ternauwernood energie om voor mezelf te zorgen. Maar even zien...
Ja, ik neem eerst maar even rust. Ben ook echt doodmoe van alles. Ik hoop dat er iets gebeurt of dat ik iets bedenk waardoor ik een knoop kan doorhakken.
Het enige moeilijke wat betreft rust nemen is, dat ik dan mijn zoontje ook veel minder zie. Die is de helft van de week bij hem. Maar voor nu heb ik ternauwernood energie om voor mezelf te zorgen. Maar even zien...
donderdag 18 oktober 2007 om 21:20
vrijdag 19 oktober 2007 om 12:55
Hoi Herfst, hier ook iemand die meeschreef op het bindingsangst-topic waar jij toen postte. Wat jammer dat het zo moeizaam gaat tussen jou en je vriend, het is toch een tijd uit geweest tussen jullie? We kunnen je hier allerlei adviezen geven maar uiteindelijk weet je natuurlijk zelf het beste wat je moet doen. Voor jezelf maar ook voor je zoontje. Ik weet hoe moeilijk dat is maar nu is het toch ook niet makkelijk? Zoals jij het schrijft denk ik niet dat hij ooit zal veranderen. Je hebt dus eigenlijk -heel simpel gesteld- 2 keuzes: of doorgaan met hem en je erbij neerleggen dat dit vanaf nu je leven is óf je grens voor eens en altijd duidelijk maken en je daaraan houden. Ik wens je veel geluk toe!
vrijdag 19 oktober 2007 om 14:26
@Pom
Het is zeker verantwoord om mijn zoontje bij hem te laten. Hij heeft in het verleden een blowverslaving gehad. Hij gebruikt nu niet dermate veel dat ik het een verslaving vind. Qua drank, dat vindt hijzelf ook niet goed gaan. Als het goed is, laat hij het voorlopig staan. Ik zeg als het goed is, omdat ik hem sinds woensdag niet meer heb gezien.
@Vanilli
Hoi! Bedankt voor je reactie. Ik weet dat ik nu op een kruispunt sta. Ik ben er nog niet uit wat ik ga doen. De warboel in mijn hoofd raakt stukje bij beetje wel ontward, gelukkig.
Heb gisteren met een vriendin gesproken. Zij heeft een paar goede dingen gezegd. Zij, net als alle andere mensen in mijn omgeving, gelooft niet dat deze relatie kans van slagen heeft. Omdat er niet voldoende basis en vertrouwen is. Die basis is door ons roerig verleden niet opgebouwd. Onder de gegeven omstandigheden, kan zij zich goed voor stellen dat hij de druk van de ketel wil halen, dat hij behoefte heeft aan ontspanning. Omdat hij onder druk staat van mij en van zichzelf om het 'goed' te doen. Zijn manier van ontspanning is onder andere ook blowen, drinken en gamen. Dat is niet mijn manier. Met name blowen vind ik in zijn geval gevaarlijk. Dat weet hij. Als hij dus behoefte heeft aan ontspanning, vertelt hij dat liever niet aan mij, want dan is zijn ontspanning verkeken.
Omdat de vertrouwensbasis bij ons ontbreekt, komt dit verzwijgen bij mij keihard aan.
We weten allebei dat we juist heel bewust met dat vertrouwen om moeten springen. Ik vind het wel kwalijk van hem dat hij bij momenten niet verder kijkt dan zijn eigen behoefte, met het invullen daarvan en het verzwijgen gaat hij mijn grens over. Op mij komt dat in eerste instantie onbetrouwbaar en onverschillig over, ik voelde me belazerd. Vanuit zijn perspectief is het echter te verklaren, en is hij niet in-en-in slecht of per definitie onbetrouwbaar. Maar helaas ben ik iemand die dit gedrag niet aankan, ik vind het eng en word er onzeker van.
Het zijn dus twee dingen: 1. hij heeft fouten gemaakt door dingen voor mij te verzwijgen. 2. hij is niet persé onbetrouwbaar, hij heeft het zo aangepakt omdat onze relatie niet goed is, en daar heb ik ook een aandeel in
Wil het nog werken tussen ons, moet ik dus accepteren dat hij bij momenten zijn behoeftes invult op een manier die mij niet aanstaat en hem tóch vertrouwen. Ik weet nu nog niet of ik dat kan.
In de afgelopen maanden hebben we geprobeerd om die basis van vertrouwen op te bouwen. Dat blijkt dus echt vreselijk moeilijk te zijn. Ik denk nu richting onmogelijk, omdat niemand in staat is voortdurend brandschoon, loepzuiver te zijn en volledig aansluit op de behoeftes van de ander. Vanwege alle bagage, het feit dat mensen nu eenmaal verschillende behoeftes hebben en daar egocentrisch in kunnen zijn.
Vertrouwen is iets wat je gewoon hebt, of niet, denk ik nu. Hiervoor was mijn instelling dat hij mijn vertrouwen eerst maar moet verdienen. Dan kom ik mss ook over de brug. En natuurlijk laat hij hier en daar steken vallen. Daardoor liep ik steeds tegen teleurstelling aan, steeds vond ik bewijs 'zie je wel, hij is niet te vertrouwen' en onze relatie stelt geen moer voor. Ik kon het niet meer in perspectief zien.
Vraag is, of ik het aankan om vertrouwen in hem te stellen, om de persoon die hij is.
Het is zeker verantwoord om mijn zoontje bij hem te laten. Hij heeft in het verleden een blowverslaving gehad. Hij gebruikt nu niet dermate veel dat ik het een verslaving vind. Qua drank, dat vindt hijzelf ook niet goed gaan. Als het goed is, laat hij het voorlopig staan. Ik zeg als het goed is, omdat ik hem sinds woensdag niet meer heb gezien.
@Vanilli
Hoi! Bedankt voor je reactie. Ik weet dat ik nu op een kruispunt sta. Ik ben er nog niet uit wat ik ga doen. De warboel in mijn hoofd raakt stukje bij beetje wel ontward, gelukkig.
Heb gisteren met een vriendin gesproken. Zij heeft een paar goede dingen gezegd. Zij, net als alle andere mensen in mijn omgeving, gelooft niet dat deze relatie kans van slagen heeft. Omdat er niet voldoende basis en vertrouwen is. Die basis is door ons roerig verleden niet opgebouwd. Onder de gegeven omstandigheden, kan zij zich goed voor stellen dat hij de druk van de ketel wil halen, dat hij behoefte heeft aan ontspanning. Omdat hij onder druk staat van mij en van zichzelf om het 'goed' te doen. Zijn manier van ontspanning is onder andere ook blowen, drinken en gamen. Dat is niet mijn manier. Met name blowen vind ik in zijn geval gevaarlijk. Dat weet hij. Als hij dus behoefte heeft aan ontspanning, vertelt hij dat liever niet aan mij, want dan is zijn ontspanning verkeken.
Omdat de vertrouwensbasis bij ons ontbreekt, komt dit verzwijgen bij mij keihard aan.
We weten allebei dat we juist heel bewust met dat vertrouwen om moeten springen. Ik vind het wel kwalijk van hem dat hij bij momenten niet verder kijkt dan zijn eigen behoefte, met het invullen daarvan en het verzwijgen gaat hij mijn grens over. Op mij komt dat in eerste instantie onbetrouwbaar en onverschillig over, ik voelde me belazerd. Vanuit zijn perspectief is het echter te verklaren, en is hij niet in-en-in slecht of per definitie onbetrouwbaar. Maar helaas ben ik iemand die dit gedrag niet aankan, ik vind het eng en word er onzeker van.
Het zijn dus twee dingen: 1. hij heeft fouten gemaakt door dingen voor mij te verzwijgen. 2. hij is niet persé onbetrouwbaar, hij heeft het zo aangepakt omdat onze relatie niet goed is, en daar heb ik ook een aandeel in
Wil het nog werken tussen ons, moet ik dus accepteren dat hij bij momenten zijn behoeftes invult op een manier die mij niet aanstaat en hem tóch vertrouwen. Ik weet nu nog niet of ik dat kan.
In de afgelopen maanden hebben we geprobeerd om die basis van vertrouwen op te bouwen. Dat blijkt dus echt vreselijk moeilijk te zijn. Ik denk nu richting onmogelijk, omdat niemand in staat is voortdurend brandschoon, loepzuiver te zijn en volledig aansluit op de behoeftes van de ander. Vanwege alle bagage, het feit dat mensen nu eenmaal verschillende behoeftes hebben en daar egocentrisch in kunnen zijn.
Vertrouwen is iets wat je gewoon hebt, of niet, denk ik nu. Hiervoor was mijn instelling dat hij mijn vertrouwen eerst maar moet verdienen. Dan kom ik mss ook over de brug. En natuurlijk laat hij hier en daar steken vallen. Daardoor liep ik steeds tegen teleurstelling aan, steeds vond ik bewijs 'zie je wel, hij is niet te vertrouwen' en onze relatie stelt geen moer voor. Ik kon het niet meer in perspectief zien.
Vraag is, of ik het aankan om vertrouwen in hem te stellen, om de persoon die hij is.
vrijdag 19 oktober 2007 om 18:06
Toch spreek je jezelf behoorlijk tegen Herfst, want het hele probleem is, dat hij dingen achter je rug om doet en jij feitelijk niet weet wat zijn werkelijke drugs- of drankgebruik is.
Ik vraag me oprecht af, wanneer jij zelf in een strijd zit of het wel verantwoord is om met hem door te gaan vanwege deze problematieken en zeker het ontbreken van vertrouwen hierover, of het wel verantwoord is om jullie kind aan zijn zorgen over te laten.
