Mijn vriend heeft pijn en ik kan er niet meer tegen

Zijn er al scans gemaakt van zijn rug, kan zijn dat de dokters een spit of zo diagnosticeren en er blijkt toch een hernia te zijn.

Laat hem in elk geval tijdig zijn pijnstillers slikken!

Op het moment ben jij helaas degene die zijn buien moet "slikken" voor de buitenwereld heeft hij een masker gemaakt en die gaat bij jou af. En mannen doen heeeeel zielig als ze pijn hebben Maarja, daar heb je zo weinig aan.

Hij kan zich laten doorverwijzen naar een revalidatiearts. Veel revalidatieafdelingen hebben een speciaal programma voor rugklachten. Eerst wordt er goed gekeken of er niks aan de hand is wat met ingrijpen verholpen kan worden en zo nee, dan volgt er een trainingsprogramma waarin hij leert zo goed mogelijk met zijn klachten om te gaan: hoe niet over te belasten, hoe te bewegen, lopen, staan, liggen. Maar ook hoe je tussen je oren omgaat met pijn. Er is ook ruimte voor gesprekken met de partner erbij, om te kijken naar de invloed van pijn op je relatie, je partner en je omgeving.



Voor hem moet het heel rot zijn om zoveel pijn te hebben, hij wil zo toch ook niet verder blijven gaan? En het is voor de partner zo zwaar, om je problemen hierover niet kwijt te kunnen want hij is de patient... Dit kun je wel kwijt in zulke partnergesprekken met een maatschappelijk werker en die zal jou standpunt ook zeker ondersteunen.

Hoi Suikervrij, ik deel de mening van Patty; door de scan ermee! Ik heb zelf een man met rugklachten (al ben ik in de gelukkige omstandigheid dat hij de meest positieve vent is die ik maar kan bedenken en het nooit heeft afgereageerd op mij). Hij is erg lang (1.96) en daardoor altijd al in meer of mindere mate rugklachten gehad. Hij is ook nog eens vertegenwoordiger dus veel zitten, de meest belastende houding voor de rug. In juni is hij door de scan geweest en volgens de arts was er niets te zien. In oktober kon hij niet meer lopen van de pijn en is er een second opinion scan geweest. En jawel, een zware hernia werd geconstateerd. Achteraf bleek op de eerste scan al een lichte indicatie te zijn maar ja, die artsen dekken elkaar toch allemaal. Inmiddels is hij geopereerd en gaat het heel langzaam met kleine beetjes vooruit.



En word maar eens flink boos op die vent van je; ik kan er een heel eind in meegaan als hij chagrijnig is en pijn heeft maar om dit continu op jou af te reageren, kom op zeg, dat verdien je niet.

Ik herken het wel, maar dan als de partner die veel pijn heeft. Ook ik reageer me weleens af op mijn man. Niet omdat hij iets verkeerd gedaan heeft (meestal iets futiels) maar gewoon omdat ik zijn goed bedoelde opmerkingen er niet bij kan hebben op dat moment. Gelukkig ben ik me door diverse ruzies hierover erg bewust van en probeer ik tijdig aan te geven dat ik veel pijn heb.



Ik kan dus ook wel gezellig op stap gaan, maar dan pep ik me op om dan maar vooral niet chagerijnig te zijn. Tegenzijde is wel dat ik dat altijd moet bezuren. tegenwoordig weet ik waar mijn grenzen liggen en hoe ik daar mee om moet gaan, maar het is vaker voorgekomen dat ik in gezelschap de stralende persoon was, maar daarna niet te genieten.



Niet weten waardoor je pijn komt kan veel me je doen. Ik heb jaren pijn gehad voordat er iets duidelijk werd. Maar dat is nog geen vrijbrief om maar alles af te reageren op een partner. Ik deed dat omdat Manmik voor mij veilig is en ik me alleen af reageer bij mensen die veilig voor me zijn.



Wat mijn ogen geopend heeft is een gesprek met Manmik die mij vertelde het nu ook niet meer te weten en het zat te zijn om elke het slachtoffer van mijn pijn te zijn. Hij kan niet aan mijn neus zien wanneer ik verrek van de pijn, dus als ik dat met hem deel kan hij me ondersteunen. Mij klinkt het in de oren alsof je vriend nog niet zo ver is. Mijn advies zou zijn, vertel hem wat dit met je doet, dat hij zijn pijn op je afreageert. Dat je begrip hebt voor zijn pijn (kleine tip zeg nooit dat je snapt hoeveel pijn hij heeft; voor mij was dat een reden om nog bozer te worden ) maar dat je geen zin hebt om daar het slachtoffer van te worden.

Suikervrij, soms is het gewoon moeilijk een diagnose te stellen. Ikzelf heb reuma en eigenlijk is dat door uitsluiting vast gesteld. In mijn bloedbeeld is niks van reuma te vinden en ook mijn bezinkingsfactor (de factor die aangeeft of er ergens ontstekingen in je lijf zijn) is altijd laag. Op foto's is bij mij ook niks van onstekingen te zien, terwijl ze voor de arts wel voelbaar zijn.

Niet aantoonbaar wil niet zeggen dat er niks is, wel dat het moeilijk wordt om een diagnose te stellen.

Ow en hou je voor dat jij niet verantwoordelijk bent voor zijn lijf en zijn pijn. Op een gegeven moment is de tijd gekomen om te zeggen: ik vind het erg voor je dat je zoveel pijn hebt en als je het met me deelt kan ik je steunen. Maar zolang je dat niet doet, kan ik je ook niet steunen.

En waarom zou je vriend dat zelf niet vragen als hij denkt hier baat bij te kunnen hebben? Als er niets gevonden wordt wat een duidelijk aanwijsbare reden is voor zijn pijn, of als het niet verholpen kan worden, dan is zo'n programma een goede optie. Veel specialisten denken er echter niet altijd aan en sturen je met pijnstillers naar huis. Gewoon zelf vragen of het een optie is, als er niks anders wordt gedaan. Ook een huisarts kan je doorverwijzen.

Beste suikervrij,



Het is nogal kort door de bocht om te stellen dat JIJ er niet meer tegen kan. Wat denk je dat het voor je vriend is? Als je echt goed last van je rug hebt is "gewoon doorgaan" er echt niet meer bij, je moet van alles opgeven, je favoriete sport is dan nog het minst erge, wel heel erg.

Bedenk je maar eens dat je rug de spil is van iedere beweging die je maakt, en dat iedere beweging hels veel pijn kan doen.

Mensen met rugklachten lopen vaak tegen een muur van onbegrip op, iedereen voelt z'n rug toch wel eens? Maar niet heus,

Wat jij nu doet is het ergste wat je je vriend kan aandoen: je laat hem vallen terwijl hij je zo hard nodig heeft.

Denk nu niet dat ik je even de les wil lezen, ik weet heel erg goed wat ik zeg. Ik heb al 10 jaar last van m'n rug, ik weet wat er aan de hand is maar ik ben niet te behandelen. Ik heb vreselijk veel moeten opgeven, het ergste vond ik nog dat ik mijn zoontje (toen 2 jaar) nooit meer zou kunnen optillen!

Ik ben inmiddels zover dat ik vrijwel niets meer kan. Ik kan er mee leven, ik moet wel, maar dat is een proces van jaren geweest, denk er aan dat dat er dan in je hoofd heel wat afspeelt. Ik kan je maar een raad geven, steun je vriend! Hij heeft je heel erg hard nodig.

Mijn man heeft mij altijd enorm geholpen, in woord en daad.

Ik wens jullie veel sterkte!

Poez ik denk zelf vaak ook niet aan doorverwijzen. beetje nog het ouderwetse: als de arts het niet zegt zal het wel niet nodig zijn

Ik heb dus pas een doorverwijzing naar de ergotherapeut gevraagd, omdat ik het gevoel heb dat ik vast loop.

Twijgje, zonder de vriend van TO te kort te willen doen (ik wéét wat het is om dagelijks pijn te hebben), maar ook als partner is het niet leuk om daar mee om te gaan. Het is niet leuk om altijd de boksbal te zijn als het niet goed gaat, zeker niet als je partner niks deelt en je wegduwt.

Is ook niet leuk, Mik25. Maar niet begrepen worden ook niet. Juist de steun van mijn man heeft mij leren leven met pijn en onmacht.

Mij ook Twijgje, maar wel pas op het moment dat ik door had dat ik hem wegduwde en hem niet liet 'delen' in mijn pijn. Nu kan hij natuurlijk niet voelen wat ik voel, maar als ik het hem niet vertel weet hij ook niet wat het met mij doet en kan mij dus niet steunen. Dus toen het niet duidelijk was wat ik had en ik hem wegduwde kon hij mij ook niet steunen. Hij kon lief zijn en mij werk uit handen nemen, maar écht ondersteunen? Nee, want ik deelde niet met hem wat het met mij deed. Dat is wat ik bedoel te zeggen.

En zoals ik het lees doet de partner van TO dat dus ook niet. Hij deelt niet wat het met hem doet, geeft niet aan wat er is is alleen chagrijnig. En ja daar kun je voor een deel iemand in steunen, maar als het daar bij blijft houdt het op een gegeven moment op.

Mijn man heeft heel wat te stellen gehad met mij, geloof me. Is ook wel boos op me geworden, en terecht, maar hij heeft me uit laten razen. En dat was nodig, ik ben van de ene op de andere seconde van een heel actief mens een invalide geworden. Maar ik was en ben hem nooit te veel.

Erg kort door de bocht, Twijgje. De partner voelt misschien niet de pijn, maar ook voor haar verandert er ontzettend veel in haar leven en in haar relatie. Je kunt niet verwachten dat daar geen aandacht voor is omdat zijn pijn nu eenmaal erger is en dat gaat voor.



Jij mag dan degene zijn met de pijn, maar je hebt er geen idee van hoe het is om er naast te moeten staan en werkelijk niks te kunnen doen om iemand te helpen. Dat vraagt ook verwerking, aanpassing en acceptatie.

quote:twijgje62 schreef op 01 januari 2008 @ 22:47:

Beste suikervrij,



Het is nogal kort door de bocht om te stellen dat JIJ er niet meer tegen kan. Wat denk je dat het voor je vriend is? Als je echt goed last van je rug hebt is "gewoon doorgaan" er echt niet meer bij, je moet van alles opgeven, je favoriete sport is dan nog het minst erge, wel heel erg.

Bedenk je maar eens dat je rug de spil is van iedere beweging die je maakt, en dat iedere beweging hels veel pijn kan doen.

Mensen met rugklachten lopen vaak tegen een muur van onbegrip op, iedereen voelt z'n rug toch wel eens? Maar niet heus,

Wat jij nu doet is het ergste wat je je vriend kan aandoen: je laat hem vallen terwijl hij je zo hard nodig heeft.

Denk nu niet dat ik je even de les wil lezen, ik weet heel erg goed wat ik zeg. Ik heb al 10 jaar last van m'n rug, ik weet wat er aan de hand is maar ik ben niet te behandelen. Ik heb vreselijk veel moeten opgeven, het ergste vond ik nog dat ik mijn zoontje (toen 2 jaar) nooit meer zou kunnen optillen!

Ik ben inmiddels zover dat ik vrijwel niets meer kan. Ik kan er mee leven, ik moet wel, maar dat is een proces van jaren geweest, denk er aan dat dat er dan in je hoofd heel wat afspeelt. Ik kan je maar een raad geven, steun je vriend! Hij heeft je heel erg hard nodig.

Mijn man heeft mij altijd enorm geholpen, in woord en daad.

Ik wens jullie veel sterkte!





Dús!? Omdat hij Pijn Lijdt, moet zij ook maar Lijden? Zijn we helemaal mal? Begrip, liefde, ruimte, steun, het hoort allemaal bij een relatie. En ja, bij zeer en ziekte kunnen er periodes zijn dat iemand meer behoefte daar aan heeft. Niets mis mee, zolang als de balans maar niet doorslaat tot een punt waarop de ander zich niet meer jofel voelt in de relatie. Voor Suikervrij is de balans nu te veel doorgeslagen en dat kan ik wel begrijpen. Ik vind je onterecht te hard tegenover Suikervrij. Zij laat hem bepaald niet vallen, maar vraagt juist hier hulp om haar relatie hier niet door te laten beschadigen. Ze had ook direct haar biezen kunnen pakken.



Ook ik kan op momenten dat ik moordneigingen van mijn pijn krijg vervelend uit de hoek komen. Begrijpelijk, maar dat maakt het niet terecht. Zoals Mik ook al aangeeft heb je daar als 'persoon met pijn' ook verantwoordelijkheid in. Je mag best eens even een grombui hebben, maar er moet ook ruimte zijn voor de ander om zijn/haar emoties en behoeftes te kunnen uiten en zich gewaardeerd te voelen.



Als ik de postings van Suikervrij lees, dan is het een bekend verhaal van de pijn die de baas over haar partner is i.p.v. haar partner de pijn over zijn baas. Het klinkt hard, maar het leven is niet altijd leuk of aangenaam. We zijn nu 6 maanden verder en alhoewel iedereen Suikervrij's partner heel snel verlossing van zijn pijn gunt, het wordt tijd om eens na te gaan denken over 'en nu?'. Hij voelt zich doodongelukkig. OK, klote. Alleen, wat is het nut om haar daar ook doodongelukkig in te maken? Het helpt haar niet, vroeg of laat geeft ze er dan de brui aan of gaat ze er zelf aan onderdoor. Hem helpt het ook al helemaal niet. Het lucht heel kortdurend even op maar vervolgens zit je nog meer in het negatieve en je klote blijven voelen. Het is hard, het is klote, maar voor een leuker leven is het handig om de pijn de baas te worden. De pijn is here to stay voor nu en met die riemen moet hij opnieuw gaan leren roeien.



Revalidatie is daarbij zeer nuttig. Niet alleen lichamelijk maar ook emotioneel, arbeidstechnisch en relatietechnisch!! Er zijn niet alleen chronische pijn-programma's maar ook steeds meer speciale programma's voor mensen met rugpijn.



Suikervrij, welke ingangen denk je zelf te hebben voor een gesprek? Het probleem is een beetje dat je hierin niet alles kunt afdwingen zoals jij als iemand die hem lief hebt voor hem zou wensen. Hij zal zelf moeten inzien dat zijn gedrag hem niet oplevert wat hij als groter doel wil. Daar kun je over praten, hopelijk de ogen openen, maar hij zal het zien moeten doen. Jij kan 'slechts' hem houdvast geven in jullie relatie. Meer speelruimte geven zal nodig zijn -de twijfel zal in zijn hoofd gaan spelen, de pijn duurt te lang, oh jee, het zal toch wel weggaan, dit kan toch niet blijven, hoe moet het nu ooit verder- , maar denk ook om jezelf. Je mag best grenzen trekken. Tot zo ver en niet verder. Blijf daar consequent in. Het kan op korte termijn frustrerender zijn voor jullie beide, maar op lange termijn helpt die duidelijkheid voor jullie allebei.



Laat ik iets praktischer zijn. Jij mist enorm dat lichamelijke contact. Gewoon even liefde vóelen. Lijkt mij niet enorm gek, zeker als je toch wat meer gegrom over je heen krijgt dan je gewend bent. OK, de stoeipartijen zoals jullie gewoon waren dat geeft hem te veel pijn, durft hij niet, wát dan ook. Mag, die ruimte geef jij hem (mits je dat wilt en kunt!). Alleen; er is meer dan wat er ooit was. Samen knuffelen kan ook op manieren die de rug ontlast. Het lijkt een klein dingetje, maar voor jou is het een moment om te merken dat hij van je houdt -niemand kan immers zonder momenten van affectie-, het heeft positieve invloed op de relatie etc. Zo'n 'klein' knuffelmomentje zou zo maar eens kunnen betekenen dat jij 1 grombui meer kunt incasseren zonder dat het je raakt. Dat maakt die grombui natuurlijk niet terecht maar jij moet ook de energie hebben om zo'n bui te pareren.



Het is ingewikkelde shit. Je kunt er voor hem zijn, maar je kunt tegelijkertijd ook maar heel beperkt iets doen. Blijf eerlijk naar jezelf, naar hem en naar jullie relatie. Hij mag dan pijn hebben en zich klote voelen, maar als jij hem de feedback blijft geven dan heeft hij in elk geval ook zelf controle over hoe dat zijn relatie beïnvloedt. Ga nu dat moeilijke gesprek aan en zoek voor jezelf ook een uitlaatklep. Ga sporten, de stad in, weet ik wat, om de accu op te laden. Praat met een vriendin als je dat nodig hebt, blijf hier maanden over dit onderwerp praten indien nodig. Het is te begrijpen en prijzenswaardig dat je hem wilt helpen en steunen, maar blijf daarbij ook op jezelf passen.

Suikervrij ik kan alleen mijn gevoel met je delen.

Ik deelde niks met mijn man om 2 redenen.

1) als ik er niets over zei dan was er ook niks. Ik vond het vreselijk om aan mezelf te moeten toegeven dat ik écht iets had waardoor ik dingen niet meer kan. Ik kan niet te vaak mijn zoon tillen, zonder meteen pijn te krijgen. Ik kan geen colafles meer open krijgen enz. Het voelde voor mij als een nederlaag om dát te moeten toe geven. het was een rouwproces waar ik door heen moet (ik ben er nog niet). ik moet afscheid nemen van dingen die ik kon en dat doet pijn. Maar nu ik het deel, is het makkelijker geworden. Maar nog altijd heb ik het gevoel dat mijn lijf me in de steek laat.

2) Ik had altijd het idee dat mijn man mij zo goed kende dat hij wel aan me kon merken dat ik pijn had en dan op het juiste moment datgene deed waar ik behoefte aan had. En als hij dat niet deed werd ik boos.

Nu ik eenmaal besef dat mijn man niet aan mijn neus kan zien hoe het met mij gaat, afgezien van de chagrijnige buien en ik dit dus met hem deel gaat het beter.



Voor jou zit er weinig anders op dan het gesprek blijven aangaan, dat je het erg voor hem vindt, maar dat het voor jou ook niet leuk is zo.

(Manmik heeft in machteloosheid eens geroepen dat ik vooral zó moest doorgaan met me afsluiten en dat hij dan inderdaad echt zou weggaan want hij trok het niet meer. Dát heeft mijn ogen geopend. Hij meende het niet, maar wist ook niet wat hij nog meer zou kunnen doen)

quote:Poezewoes schreef op 01 januari 2008 @ 23:12:

Erg kort door de bocht, Twijgje. De partner voelt misschien niet de pijn, maar ook voor haar verandert er ontzettend veel in haar leven en in haar relatie. Je kunt niet verwachten dat daar geen aandacht voor is omdat zijn pijn nu eenmaal erger is en dat gaat voor.



Jij mag dan degene zijn met de pijn, maar je hebt er geen idee van hoe het is om er naast te moeten staan en werkelijk niks te kunnen doen om iemand te helpen. Dat vraagt ook verwerking, aanpassing en acceptatie.





Precies Poez. Het is een gewaagde uitspraak, maar in het geval van chronische pijn is het mijn bescheiden visie dat de 'partner van' een minstens zo zwaar, zo niet zwaarder, juk toebedeeld heeft gekregen. Waarom? Omdat er nog een groter stiefkindje is dan pijn die anderen niet kunnen voelen; de partner van zijn. Je móet gewoon maar die speelruimte aan je partner geven, wánt je houdt toch van hem of haar. Je moet eventueel maar praktisch klaar staan, je moet die buien maar door staan, je moet het pijn hebben aanzien en staat machteloos. Het begrip dat er vanuit de buitenwereld nog is voor de 'pijnhebber', die is in veel gevallen groter dan voor de 'partner van'.



Vergeet niet; er is niet 'slechts' 1 partner in een relatie die zijn/haar toekomstbeeld moet bijstellen en daar emoties bij heeft. De ander moet óók zijn/haar toekomstbeeld bijstellen. Dromen, hopen, alles wordt anders. Voor beiden!

Hee Rv, nog een ervaringsdeskunige mbt pijn

Suikervrij,



Het enige wat je nu kan doen is je vriend accepteren zoals hij nu is. Is niet leuk, voor jou niet en voor hem evenmin. Je vriend zal er mee moeten leren leven en dat moet hij helemaal zelf doen en dat is zo moeilijk. Wat je kan doen is hem vragen naar de pijn, belangstelling tonen, verwennen als hij dat wil. Maar vooral, probeer hem te accepteren zoals hij nu is! Dan wordt hij stukken vrolijker. Geloof me.

Als ik terug denk heb ik me hopeloos gedragen, ik acepteerde de zorg van mijn man maar heel moeilijk. Maar het is nu wel makkelijk te verklaren, het is zo moeilijk om je afhankelijk te voelen.

Psies Rv, nu ik dát kan delen met Manmik gaat het ook met mij beter, want ik sta er niet meer alleen in. Ook zijn ideëen moesten worden bijgesteld, ineens heeft hij een vrouw die niet meer alles kan. Die altijd pijn heeft en daar haar weg in moet vinden. En hij? Hij is degene die alles maar mocht opvangen. Kind, huis, vrouw. Echt ik waardeer hem hierom alleen nog maar meer!

quote:mik25 schreef op 01 januari 2008 @ 23:18:

Hee Rv, nog een ervaringsdeskunige mbt pijn Hé pijnhebzussie! Wij komen elkaar toch altijd bij dit soort topics tegen.

Wow twijgje, daar stel je wat! Ik kon uit mijn plaat gaan van dat soort dingen!

En ik werd er niet vrolijker van dat Manmik mij accepteerde met de pijn, pas toen ik er zelf enigszins mee om leerde gaan werd het beter

En geloof me het is nog niet ideaal!