Mijn vriend heeft pijn en ik kan er niet meer tegen

quote:roosvrouw schreef op 02 januari 2008 @ 00:13:

De pijn, het ongemak, het niet willen geloven die jij waarschijnlijk voelt bij bovenstaande tekst en die je in het dagelijks leven al voelt; bingbingbing! Jackpot, die gevoelens heeft hij ook. Je wilt het niet weten, maar het blijft maar constant zo aanwezig in het dagelijkse leven. Het knaagt en vreet en je moet er iets mee. Hij weet zijn weg nu niet te vinden, jij ook niet. Praat daarover. Je hebt echt meer met elkaar hierin gemeen dan je denkt.

Helemaal mee eens, toen wij hier niet over spraken was het meer aanwezig dan het nu is.



Dat jij niet meer durft te praten over wat jou bezig houdt is glad ijs. Dat is juist waar je een relatie op bouwt; liefde en elkaar. Je trekt jezelf van hem en de relatie terug als je niet meer deelt wat er in jouw leven speelt. Kijk, dat je niet overal zijn neus in wilt wrijven is logisch, maar schiet niet door in het andere uiterste. Als jij je steeds meer terug trekt. Je bezwaart voelt om over dingen te praten, wat blijft er straks dan over? Als je niet oppast alleen nog de pijn. Dan regeert de pijn hem en jou beiden.

Klopt bij ons overheerste mijn pijn en mijn buien. Niet normaal en niet gezond. Een relatie bestaat uit meer dan alleen de pijn van één van beiden...



Jullie zijn beide zoekende en daar is niets vreemds aan. Voel je niet bezwaard, snijd het onderwerp juist aan.





Mik, ik denk dat het voor Suikervrij misschien wel prettig is om 'onze' kant ook te lezen? Wij delen hier makkelijker dan haar vriend, wie weet geeft het haar wat houdvast? Andersom kan dat natuurlijk ook voor ons gelden.

Ook ik heb een partner met (ernstige) rugklachten. 6 jaar lang hebben we lopen "tobben". Ik herken je verhaal met één groot verschil: mijn partner deelde alles met mij... Elk pijntje, elke steek, elke beperking werd besproken... En dat trok ik dus op een bepaald moment niet meer (tis ook nooit goed:)) We praatten op den duur bijna nergens anders meer over. Hij pepte zich op om toch te blijven werken en zijn hobby uit te kunnen blijven oefenen maar thuis ging altijd het lichtje uit en lag hij alleen maar op de bank. Hij slikte een lading aan medicijnen, kwam niet verder bij de huisarts en fysio, wilde daar dus ook niet meer naar toe en reageerde alles op mij af. Hij werd chagerijnig, depressief en ondernam niets meer. En na een jaar ging bij míj het lichtje uit en heb gezegd dat we óf wat moesten ondernemen óf hij moest ophouden met klagen... Erg, hè... Het kostte heel wat gesprekken, tranen en ruzie maar het was wel een omslagpunt wat betreft zijn manier van ermee omgaan. We zijn samen naar de huisarts gegaan (ik ben iets mondiger, hij laat zich wat sneller "afschepen") en zijn doorverwezen. Het balletje ging rollen en we zijn bij een orthopeed, neuroloog, vaatchirurg, reumatoloog en revalidatie-arts geweest. Deze laatste zin is kort, maar al met al heeft dat 4 jaar geduurd... Uiteindelijk is de diagnose gesteld (versleten tussenwervelschijf), is hij geopereerd en gaat het nu naar omstandigheden goed. Hij blijft een "rugpatiënt" en we moeten er wel rekening mee houden maar hij kan bijna alles weer. Als hij last heeft kunnen we er zelfs grapjes over maken ("Mag ik ff zeuren?"). We weten niet wat de toekomst brengt (wie wel?) en wat de resultaten op langere termijn zijn na deze operatie maar leven bij de dag. Het was een ellendige periode (vooral voor hem, maar ook voor mij en onze kinderen), die onnodig lang geduurd heeft, maar gelukkig heeft onze relatie het overleefd. Ik hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt en wil je sterkte en kracht toewensen.

"Erg, hè"? Meid, volgens mij het beste wat je kon doen. Een groot cadeau voor hem en jezelf. Grenzen durven trekken en daar respect voor afdwingen is soms het grootste cadeau dat je kunt bieden.

Dank je Roosvrouw! Maar vóór je zover bent... Het is not-done om tegen iemand met veel pijn te zeggen dat je zijn gezeur zat bent ("je zou es moeten voelen wat ik voel..."), dat je niet meer wil dat mensen altijd maar vragen hoe het met hém gaat ("hallo,hoe denk je dat het voor mij is??"). Want, nee ik kan me niet voorstellen hoe het voelt om altijd pijn te hebben... Maar het heeft invloed op alles en ik kan me dus zo goed voorstellen hoe TO zich voelt.

Mirte, dat is nou waarom ik de partner in een onderwerp als deze het 'ondergeschoven stiefkindje' noem. Je moet maar van alles, er wordt van alles van je verwacht, maar er wordt te vaak voorbij gegaan aan de wissel die het óók op de partner kan trekken.



Jij kunt je niet voorstellen hoe het is om die pijn te hebben, klopt. Maar hij weet niet hoe het is om 'partner van' te zijn.



Niets mis met grenzen trekken, juist heel gezond. Grenzen trek je ook in een relatie waar geen pijn speelt, dus waarom niet ook in een relatie waar er wel pijn is? Pijn is niet leuk maar geen vrijbrief.

Mijn partner heeft een groeiafwijking van zijn rug die regelmatig erg veel pijnklachten en beperkingen levert.Ook heeft hij een whiplash op gelopen na een zwaar ongeval tien jaar geleden .Daardoor concentratie problemen en ook veel pijn helaas.

Ik ken hem niet zonder pijn eigenlijk Soms minder maar altijd aanwezig .

Dit heeft natuurlijk invloed gehad op onze relatie en moesten we vaak ons toekomstperspectief bijstellen .Hij is erg open over zijn gevoelens en reageert gelukkig niets op mij af .

Ik voel mij vaak erg machteloos en hij natuurlijk ook .Maar we praten veel en ik krijg erg veel liefde van hem .

Plompiedom: wat fijn dat je partner blijkbaar gezegend is met een optimistisch karakter. De mijne is een schat maar waar bij mij het glas altijd halfvol is, is het bij hem meestal halfleeg. Dat zit in 'm en is moeilijk te veranderen. Gelukkig heeft hij inmiddels zoveel zelfkennis dat hij wel door heeft wanneer hij weer in zo'n periode "zit" en komen we er wel uit door er over te praten. Wat ik soms teveel heb (optimistisch, (te) nuchter, relativerend) heeft hij dan f te weinig en daardoor vullen we elkaar aan. Dit klinkt allemaal geweldig, maar het heeft heel lang geduurd voor we zover waren, hoor. We worden ouder, verstandiger en minder veeleisend, denk ik:)). Ook de drang om een ander te willen veranderen, is natuurlijk een stuk minder dan toen we jonger waren. Praten, praten, praten, daar komt het dus eigenlijk op neer....

Een orthopeed adviseerde in dit soort situaties om ongeacht de pijn te gaan trainen in een sportschool zodat de spieren sterker worden en een slechte rug kunnen "opvangen " . Foto's maken deed hij nooit omdat zoals hij zei je op elke foto van mensen wel afwijkingen ziet die er nu een maal zijn maar waar je niks aan kan doen. Zelf was hij ook rugpatiënt en wist wel waar hij over sprak. Dit gaat niet over een hernia natuurlijk. Hier kan je het wel of niet mee eens zijn maar een feit is wel dat rugklachten onstaan door te zwakke spieren. Stress is ook zo'n "fijne " factor voor rugklachten.

Vaak is positief in het leven staan en manlief naar de sportschool "duwen" een goede hulp. Reken er alleen op dat de klachten eerst zullen verslechteren.

Arrasje, ik zou niet zomaar gaan sporten in de sportschool. Dit zou ik toch echt starten onder begeleiding van een fysiotherapeut, als je zoveel pijn hebt. Daarna is het inderdaad een goed plan om verder te sporten in een sportschool, maar dan weet je wel heel goed wat je lijf wel en niet kan.

zeker niet zomaar gaan sporten inderdaad maar onder medische begeleiding!

Daarna weet je wat je wel en niet kan in een sportschool.Mijn partner heeft goede resultaten met sport en het geeft hem ook nog eens meer energie en dat is zo belangrijk met chronische pijn .

Hoi Suikervrij,



Ik snap dat het erg vervelend voor je is. Ikzelf ben nu al 1,5 jaar thuis door ernstige rugklachten, en ik kan je stellen je word er stapelgek van. Ik kan ook begrijpen, dat het voor de omgeving erg afzien is, maar je gaat het afreageren op de mensen die je het meest dierbaar zijn.



Probeer hem te begrijpen, en als ie chagerijnig is, laat het zo. Ik vind wel dat je mag zeggen dat je het niet vind kunnen dat ie wel leuk kan doen op visite terwijl ie dan waarschijnlijk ook pijn heeft. Doorgaan met zulke klachten, kan gewoon niet.



Ik had een hernia, geopereerd en al. En nu een half jaar na de operatie ben ik nog maar mondjesmaat iets beter. Het is gewoon verschrikkelijk moeilijk als je alles moet opgeven, en niks meer kan. Sommige proberen je te begrijpen, maar dat kunnen ze jammer genoeg niet.



Ik wens jullie veel sterkte samen