Relaties
alle pijlers
Mijn vriend heeft pijn en ik kan er niet meer tegen
dinsdag 1 januari 2008 om 21:38
Mijn vriend heeft sinds een maand of 6 heel erg veel last van zijn rug. Dokters, fysiotherapeuten, chiropractors kunnen niets vinden, en ook niets voor hem doen behalve een aantal oefeningen aanbieden en aanraden om vooral te blijven bewegen.
Door deze pijn is hij genoodzaakt om te stoppen met de sport van zijn leven namelijk voetbal. En dat vind hij heel erg. Ik vind het ook rot voor hem.
Maar thuis is hij nu constant chagerijnig. Gewoon niet te genieten. Alles wat ik hem aanbied om te helpen is niet goed. Hij zit me alleen maar af te katten. Ook als ik bijv zeg dat ik het niet prettig vind dat hij gemasseerd wordt door de fysiotherapeut (omdat ik denk dat massage misschien meer kapot kan maken als je niet weet wat er de hand is) raakt hij geiriteerd.
Als ik tegen hem zeg dat ik het vervelend voor hem vind en het rot vind om hem pijn te zien hebben en hem daarom wil steunen, zegt hij dat ik toch niets kan doen.
Ik kan er niet meer tegen. Hij wil niet meer knuffelen of zoenen. Hij zegt dat dit pijn aan zijn rug doet. Dan belooft hij me in bed te knuffelen, en als ik er dan naar vraag zegt hij vaak weer dat hij rugpijn heeft. De hele dag zit ik tegen zijn chagerijnige hoofd aan te kijken. Maar als we op visite zijn kan hij wel gezellig doen. Of afgelopen week is hij wel op stap geweest, dan hoor ik hem niet.
Het klinkt waarschijnlijk allemaal heel egoistisch en zeikerig. Maar ik heb er gewoon veel moeite mee. Het is gewoon niet leuk om met iemand samen te leven die alleen maar chagerijnig is. Ook al komt dit omdat hij pijn doet. Ik denk ook dat ik er veel moeite mee heb omdat ik van huis uit gewend ben om niet te klagen en gewoon door te gaan. Bij hem thuis is dat heel anders.
Heeft iemand misschien tips voor mij? Of herkent iemand dit?
Door deze pijn is hij genoodzaakt om te stoppen met de sport van zijn leven namelijk voetbal. En dat vind hij heel erg. Ik vind het ook rot voor hem.
Maar thuis is hij nu constant chagerijnig. Gewoon niet te genieten. Alles wat ik hem aanbied om te helpen is niet goed. Hij zit me alleen maar af te katten. Ook als ik bijv zeg dat ik het niet prettig vind dat hij gemasseerd wordt door de fysiotherapeut (omdat ik denk dat massage misschien meer kapot kan maken als je niet weet wat er de hand is) raakt hij geiriteerd.
Als ik tegen hem zeg dat ik het vervelend voor hem vind en het rot vind om hem pijn te zien hebben en hem daarom wil steunen, zegt hij dat ik toch niets kan doen.
Ik kan er niet meer tegen. Hij wil niet meer knuffelen of zoenen. Hij zegt dat dit pijn aan zijn rug doet. Dan belooft hij me in bed te knuffelen, en als ik er dan naar vraag zegt hij vaak weer dat hij rugpijn heeft. De hele dag zit ik tegen zijn chagerijnige hoofd aan te kijken. Maar als we op visite zijn kan hij wel gezellig doen. Of afgelopen week is hij wel op stap geweest, dan hoor ik hem niet.
Het klinkt waarschijnlijk allemaal heel egoistisch en zeikerig. Maar ik heb er gewoon veel moeite mee. Het is gewoon niet leuk om met iemand samen te leven die alleen maar chagerijnig is. Ook al komt dit omdat hij pijn doet. Ik denk ook dat ik er veel moeite mee heb omdat ik van huis uit gewend ben om niet te klagen en gewoon door te gaan. Bij hem thuis is dat heel anders.
Heeft iemand misschien tips voor mij? Of herkent iemand dit?
dinsdag 1 januari 2008 om 23:24
Sorry Twijgje maar ik vind jou standpunt heel egoistisch; alles draait om het gevoel van de patient. Ik denk helemaal niet dat Suikervrij een grommende, chjagrijnige man moet accepteren. Daar is toch geen zak aan om daarmee te moeten leven? Niet voor haar, maar ook niet voor hem! Je kunt met pijn echt wel wat van je leven maken hoor, maar daar moet je wel wat voor (willen) doen.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 1 januari 2008 om 23:26
dinsdag 1 januari 2008 om 23:36
quote:mik25 schreef op 01 januari 2008 @ 23:26:
Psies Poez, ik kan ook wel hele dagen grommen (letterlijk) maar 1) mijn leven wordt er niet leuker van. 2) ík word er niet leuker van 3) het gaat er niet van over, dus laat ik nu mijn sores delen dan is gedeelde smart halve smart, ookal voelt Manmik niet wat ik voel.
En wat te denken van nr. 4 (althans, in mijn ervaring dan he); de negatieve invloed op de relatie.
Man wordt er op langere duur wat minder geduldig van, zoveel gegrom lokt nou niet erg veel geknuffel en liefdoenerij uit, dat lokt bij vrouw nu ook weer geen grootse gevoelens van Ik Zijt Zeer Geliefd uit en daar gaat de spiraal.
Psies Poez, ik kan ook wel hele dagen grommen (letterlijk) maar 1) mijn leven wordt er niet leuker van. 2) ík word er niet leuker van 3) het gaat er niet van over, dus laat ik nu mijn sores delen dan is gedeelde smart halve smart, ookal voelt Manmik niet wat ik voel.
En wat te denken van nr. 4 (althans, in mijn ervaring dan he); de negatieve invloed op de relatie.
Man wordt er op langere duur wat minder geduldig van, zoveel gegrom lokt nou niet erg veel geknuffel en liefdoenerij uit, dat lokt bij vrouw nu ook weer geen grootse gevoelens van Ik Zijt Zeer Geliefd uit en daar gaat de spiraal.
vandaag ga ik van alles kunnen
dinsdag 1 januari 2008 om 23:40
dinsdag 1 januari 2008 om 23:41
Daar zeg je iets groots, Mik. Is het het taalgebruik of bedoel je het echt zoals het er staat? Je accepteert jezélf niet, zeg je. Dus niet zo zeer het deel van jouw leven waarin pijn een rol speelt (en wat dat met jou, manmik en alle anderen doet), maar jezélf. Lees ik het verkeerd -heerlijk communicatiemiddel ook weer dat internet-, of is het zó diep en intens?
vandaag ga ik van alles kunnen
dinsdag 1 januari 2008 om 23:45
Geweldig om alle reacties te lezen. Fijn dat dit een uitlaadklep mag zijn.
Toen Twijgje reageerde voelde ik me alleen nog maar schuldiger. Ik merkte dat ik mezelf gelijk wilde gaan verdedigen. Maar door de andere reacties ben ik gaan inzien dat het niet onredelijk is dat ik me nu even klote voel. Dat troost mij.
Ik had namelijk niet verwacht dat het zoveel invloed zou gaan hebben op onze relatie. De pijn drukt een stempel op alles. Neem bijvoorbeeld de feestdagen. Hij kon niet gezellig bij ons zitten, omdat te lang op een stoel zitten te veel pijn doet.
Hij is accountant dus hij heeft zittend werk. Na een dag werken is het weer afwachten hoe erg het vele zitten hem heeft opgebroken. Ook volgt hij een post universitaire studie die hij niet kan afmaken op dit moment omdat hij totaal niet in die harde collegebanken kan zitten. En die studievertraging verandert (vertraagt) de toekomst.
En ik WEET wel dat ik (en hij misschien ook) niet mag klagen, omdat er altijd mensen zijn die het slechter hebben. Denk aan MS, reuma oid. Of mensen die in een rolstoel zitten. Maar toch is het moelijk.
Toen Twijgje reageerde voelde ik me alleen nog maar schuldiger. Ik merkte dat ik mezelf gelijk wilde gaan verdedigen. Maar door de andere reacties ben ik gaan inzien dat het niet onredelijk is dat ik me nu even klote voel. Dat troost mij.
Ik had namelijk niet verwacht dat het zoveel invloed zou gaan hebben op onze relatie. De pijn drukt een stempel op alles. Neem bijvoorbeeld de feestdagen. Hij kon niet gezellig bij ons zitten, omdat te lang op een stoel zitten te veel pijn doet.
Hij is accountant dus hij heeft zittend werk. Na een dag werken is het weer afwachten hoe erg het vele zitten hem heeft opgebroken. Ook volgt hij een post universitaire studie die hij niet kan afmaken op dit moment omdat hij totaal niet in die harde collegebanken kan zitten. En die studievertraging verandert (vertraagt) de toekomst.
En ik WEET wel dat ik (en hij misschien ook) niet mag klagen, omdat er altijd mensen zijn die het slechter hebben. Denk aan MS, reuma oid. Of mensen die in een rolstoel zitten. Maar toch is het moelijk.
dinsdag 1 januari 2008 om 23:49
Suikervrij, KAPPEN met dat 'het kan altijd nog erger'. Das leuk en aardig om als positieve energie te gebruiken, maar voor jou is het nu een negatieve factor. Je drukt er eigen gevoel mee weg, terwijl het gevoel er nog wel ís. Het is net als en vulkaan; vroeg of laat barst je dan uit.
Ja, er is altijd wel iemand ter wereld erger af. Héél vervelend voor hen, héél prettig dat jij het niet bent, maar ondertussen verandert dat geen drol aan jouw huidige praktijk.
Hoe sta je hier zelf in? Is het voor jóu al een beetje ingezonken dat zijn pijn ook invloed heeft op jou, jullie relatie en dingen misschien wel eens blijvend kan veranderen?
Ik zeg het er al vast bij; verandering hoeft niet alleen maar negatief of drukkend te zijn, maar zo hoef je het nu dus nog niet perse te voelen.
Ja, er is altijd wel iemand ter wereld erger af. Héél vervelend voor hen, héél prettig dat jij het niet bent, maar ondertussen verandert dat geen drol aan jouw huidige praktijk.
Hoe sta je hier zelf in? Is het voor jóu al een beetje ingezonken dat zijn pijn ook invloed heeft op jou, jullie relatie en dingen misschien wel eens blijvend kan veranderen?
Ik zeg het er al vast bij; verandering hoeft niet alleen maar negatief of drukkend te zijn, maar zo hoef je het nu dus nog niet perse te voelen.
vandaag ga ik van alles kunnen
dinsdag 1 januari 2008 om 23:49
Mik: Inderdaad bizar om te lezen dat je jezelf niet accepteert. Als je jezelf maar blijft verzetten is het moeilijk voor de ander. Een beetje hetzelfde idee als: Hoe kan je van een ander houden als je niet van jezelf kunt houden?? = Hoe kan je van een ander verwachten dat hij iets accepteert als je dat zelf niet kunt?
dinsdag 1 januari 2008 om 23:50
Suikervrij, je hoeft je echt niet schuldig te voelen over jou gevoel. Het is niet meer dan normaal dat jij hier ook heel veel verdriet van hebt. Buiten dat je leven is veranderd, ook je partner is veranderd.
Om verandering te brengen in de manier waarop het nu gaat zullen jullie toch iets moeten gaan doen, allebei. Er zijn hier meerdere goede tips gegeven, hopelijk wil je vriend ook inzien dat het anders moet om jullie relatie leuk te houden en er aan gaan werken om het anders te doen!
Om verandering te brengen in de manier waarop het nu gaat zullen jullie toch iets moeten gaan doen, allebei. Er zijn hier meerdere goede tips gegeven, hopelijk wil je vriend ook inzien dat het anders moet om jullie relatie leuk te houden en er aan gaan werken om het anders te doen!
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 1 januari 2008 om 23:52
quote:suikervrij schreef op 01 januari 2008 @ 23:49:
Mik: Inderdaad bizar om te lezen dat je jezelf niet accepteert. Als je jezelf maar blijft verzetten is het moeilijk voor de ander. Een beetje hetzelfde idee als: Hoe kan je van een ander houden als je niet van jezelf kunt houden?? = Hoe kan je van een ander verwachten dat hij iets accepteert als je dat zelf niet kunt?Suikervrij, dat is inderdaad het punt waar het hier om gaat. Hoe kan Manmik mij steunen in iets dat ik zelf niet accepteer. Gelukkig ervaart hij deels het zelfde, waardoor het makkelijker gaat.
Mik: Inderdaad bizar om te lezen dat je jezelf niet accepteert. Als je jezelf maar blijft verzetten is het moeilijk voor de ander. Een beetje hetzelfde idee als: Hoe kan je van een ander houden als je niet van jezelf kunt houden?? = Hoe kan je van een ander verwachten dat hij iets accepteert als je dat zelf niet kunt?Suikervrij, dat is inderdaad het punt waar het hier om gaat. Hoe kan Manmik mij steunen in iets dat ik zelf niet accepteer. Gelukkig ervaart hij deels het zelfde, waardoor het makkelijker gaat.
dinsdag 1 januari 2008 om 23:53
quote:mik25 schreef op 01 januari 2008 @ 23:45:
Ik accepteer me zelf met de beperkingen nog steeds niet RV. Mezelf als persoon (dus karakter, uiterlijk ed) wel, maar niet mezelf als Mik met reuma en dus beperkingen.
*slaakt klein zuchtje van verlichting*. Ik vind het klote om dit te lezen, maar het was geen geheim voor me dat je het niet kan accepteren dat de reuma er is en de invloed die het heeft. Was even bang dat het voor jou zo verstrengeld was geraakt met Mik dat er geen onderscheid meer was. Dit is al heftig genoeg.
Ik weet niet of je er wat aan hebt, maar voor mij speelt 1 woord in dit onderwerp de hoofdrol; vergevingsgezindheid.
Tegenover mijn lichaam, tegenover het leven, tegenover mezelf, tegenover c'est la vie, de hele rimram.
Ik accepteer me zelf met de beperkingen nog steeds niet RV. Mezelf als persoon (dus karakter, uiterlijk ed) wel, maar niet mezelf als Mik met reuma en dus beperkingen.
*slaakt klein zuchtje van verlichting*. Ik vind het klote om dit te lezen, maar het was geen geheim voor me dat je het niet kan accepteren dat de reuma er is en de invloed die het heeft. Was even bang dat het voor jou zo verstrengeld was geraakt met Mik dat er geen onderscheid meer was. Dit is al heftig genoeg.
Ik weet niet of je er wat aan hebt, maar voor mij speelt 1 woord in dit onderwerp de hoofdrol; vergevingsgezindheid.
Tegenover mijn lichaam, tegenover het leven, tegenover mezelf, tegenover c'est la vie, de hele rimram.
vandaag ga ik van alles kunnen
dinsdag 1 januari 2008 om 23:56
Natuurlijk is het voor jou ook moeilijk, Suikervrij, ik zal de laatste zijn die dat ontkent. Maar bedenk je eens wat het is om echt alles te moeten opgeven, omdat je toevallig last van je rug hebt. Dat heeft tijd nodig en ik heb de tijd en de ruimte gekregen van mijn man. Ook ik ben vaak heel boos geweest, en dat was voor mijn man helemal niet leuk, maar hij zij wel altijd "in goede en kwade dagen" en dat is zo.
dinsdag 1 januari 2008 om 23:58
Roosvrouw:
Daar vraag je me wat. Ik denk dat het voor mij nog helemaal niet ingezonken is. Elke avond ga ik slapen met de hoop dat de volgende dag alles beter zal zijn. Dat het vanzelf overgaat. Ook merk ik dat ik mijn eigen gevoel wegduw. Omdat ik vind dat ik niet mag klagen, omdat ik geen pijn heb. Tuurlijk op heb ik zijn steun nodig in dagelijkse dingen. Ik zou bijvoorbeeld graag weer een studie willen gaan doen. En nog wat andere persoonlijke issues. Maar die vind ik op dit moment niet belangrijk genoeg. Ik voel me te bezwaard om erover te beginnen. En dat breekt me op. Het voelt alsof ik alles alleen moet doen en alsof ik hem moet helpen, maar hij laat me niet toe en dat maakt het nog moeilijker. En zwaarder...
Plus dat wat rondstruinen op internet en veel lezen heeft laten zien dat ik hoogstwaarschijnlijk HSP heb. En dat betekent dat ik overgevoelig ben. Gevoelig voor stemmingen van anderen. Dus zijn moedeloze gevoel maakt mij dus ook moedeloos.
Zo. Ik had niet verwacht dat het me zo zou opluchten. Uiteraard voel ik me op dit moment weer egoistisch en bezwaard om jullie hiermee lastig te vallen....
Daar vraag je me wat. Ik denk dat het voor mij nog helemaal niet ingezonken is. Elke avond ga ik slapen met de hoop dat de volgende dag alles beter zal zijn. Dat het vanzelf overgaat. Ook merk ik dat ik mijn eigen gevoel wegduw. Omdat ik vind dat ik niet mag klagen, omdat ik geen pijn heb. Tuurlijk op heb ik zijn steun nodig in dagelijkse dingen. Ik zou bijvoorbeeld graag weer een studie willen gaan doen. En nog wat andere persoonlijke issues. Maar die vind ik op dit moment niet belangrijk genoeg. Ik voel me te bezwaard om erover te beginnen. En dat breekt me op. Het voelt alsof ik alles alleen moet doen en alsof ik hem moet helpen, maar hij laat me niet toe en dat maakt het nog moeilijker. En zwaarder...
Plus dat wat rondstruinen op internet en veel lezen heeft laten zien dat ik hoogstwaarschijnlijk HSP heb. En dat betekent dat ik overgevoelig ben. Gevoelig voor stemmingen van anderen. Dus zijn moedeloze gevoel maakt mij dus ook moedeloos.
Zo. Ik had niet verwacht dat het me zo zou opluchten. Uiteraard voel ik me op dit moment weer egoistisch en bezwaard om jullie hiermee lastig te vallen....
woensdag 2 januari 2008 om 00:13
Suikervrij, je doet dus eigenlijk hetzelfde als vriendlief. Je stopt het weg, negeert het liefste het onderwerp, hoopt dat het morgen zo spontaan in ene foetsie is. Je uit het in een hele andere manier als hem, maar beide zitten jullie eigenlijk nog volop in het 'welneeeeeeeeeeeeeeeeeeee, er is wel pijn, maar die moet gewoon weg gaan en een andere optie is er niet'.
Hopen mag je altijd, maar laten we eens gemeen eerlijk kijken naar de dingen. Hij heeft al 6 maanden pijn. 6 Errug lange maanden. Rugpijn, chronische rugpijn, zo'n heerlijk ding waar ongekend veel mensen last van hebben. Ook nog eens zo'n oncourant iets, want verdomd vaak zul je nog geen oorzaak vinden ook. Echt, hopelijk staat hij morgen op zonder pijn, maar de kans dat dit niet meer -helemaal- verdwijnt is aanwezig. Wist je dat men voor de term 'chronische pijn' minimaal 3 tot 6 maanden (beetje afhankelijk van de arts, instelling etc.) pijn moet hebben? Das jouw vriend. Hij heeft dus al chronische pijn. Klinkt al een stuk verrotter.
De pijn, het ongemak, het niet willen geloven die jij waarschijnlijk voelt bij bovenstaande tekst en die je in het dagelijks leven al voelt; bingbingbing! Jackpot, die gevoelens heeft hij ook. Je wilt het niet weten, maar het blijft maar constant zo aanwezig in het dagelijkse leven. Het knaagt en vreet en je moet er iets mee. Hij weet zijn weg nu niet te vinden, jij ook niet. Praat daarover. Je hebt echt meer met elkaar hierin gemeen dan je denkt.
Dat jij niet meer durft te praten over wat jou bezig houdt is glad ijs. Dat is juist waar je een relatie op bouwt; liefde en elkaar. Je trekt jezelf van hem en de relatie terug als je niet meer deelt wat er in jouw leven speelt. Kijk, dat je niet overal zijn neus in wilt wrijven is logisch, maar schiet niet door in het andere uiterste. Als jij je steeds meer terug trekt. Je bezwaart voelt om over dingen te praten, wat blijft er straks dan over? Als je niet oppast alleen nog de pijn. Dan regeert de pijn hem en jou beiden.
Jullie zijn beide zoekende en daar is niets vreemds aan. Voel je niet bezwaard, snijd het onderwerp juist aan.
Mik, ik denk dat het voor Suikervrij misschien wel prettig is om 'onze' kant ook te lezen? Wij delen hier makkelijker dan haar vriend, wie weet geeft het haar wat houdvast? Andersom kan dat natuurlijk ook voor ons gelden.
Hopen mag je altijd, maar laten we eens gemeen eerlijk kijken naar de dingen. Hij heeft al 6 maanden pijn. 6 Errug lange maanden. Rugpijn, chronische rugpijn, zo'n heerlijk ding waar ongekend veel mensen last van hebben. Ook nog eens zo'n oncourant iets, want verdomd vaak zul je nog geen oorzaak vinden ook. Echt, hopelijk staat hij morgen op zonder pijn, maar de kans dat dit niet meer -helemaal- verdwijnt is aanwezig. Wist je dat men voor de term 'chronische pijn' minimaal 3 tot 6 maanden (beetje afhankelijk van de arts, instelling etc.) pijn moet hebben? Das jouw vriend. Hij heeft dus al chronische pijn. Klinkt al een stuk verrotter.
De pijn, het ongemak, het niet willen geloven die jij waarschijnlijk voelt bij bovenstaande tekst en die je in het dagelijks leven al voelt; bingbingbing! Jackpot, die gevoelens heeft hij ook. Je wilt het niet weten, maar het blijft maar constant zo aanwezig in het dagelijkse leven. Het knaagt en vreet en je moet er iets mee. Hij weet zijn weg nu niet te vinden, jij ook niet. Praat daarover. Je hebt echt meer met elkaar hierin gemeen dan je denkt.
Dat jij niet meer durft te praten over wat jou bezig houdt is glad ijs. Dat is juist waar je een relatie op bouwt; liefde en elkaar. Je trekt jezelf van hem en de relatie terug als je niet meer deelt wat er in jouw leven speelt. Kijk, dat je niet overal zijn neus in wilt wrijven is logisch, maar schiet niet door in het andere uiterste. Als jij je steeds meer terug trekt. Je bezwaart voelt om over dingen te praten, wat blijft er straks dan over? Als je niet oppast alleen nog de pijn. Dan regeert de pijn hem en jou beiden.
Jullie zijn beide zoekende en daar is niets vreemds aan. Voel je niet bezwaard, snijd het onderwerp juist aan.
Mik, ik denk dat het voor Suikervrij misschien wel prettig is om 'onze' kant ook te lezen? Wij delen hier makkelijker dan haar vriend, wie weet geeft het haar wat houdvast? Andersom kan dat natuurlijk ook voor ons gelden.
vandaag ga ik van alles kunnen
