Relaties
alle pijlers
Mijn vriend helpen maar ook tijd voor mezelf houden...
woensdag 21 november 2007 om 21:27
Hallo allemaal,
Mijn vriend en ik zijn acht jaar samen. Ik merk de laatste tijd dat ik me snel aan hem irriteer, te snel. We deden altijd wel onze eigen dingen, maar de laatste tijd "hangt" mijn vriend een beetje aan me. Hij heeft veel vrienden verloren (of hangen aan een zijden draadje) doordat die vrienden bleven hangen in het uitgaansleven of alleen maar blowen en niks doen. Sommige vrienden hebben ook psychische problemen, waardoor hij veel meer energie in die vriendschappen stak dan hij ervoor terugkreeg. Dat vind ik heel erg voor hem, want het is een trouwe lieverd, een goedzak. Daar komt bij dat hij het studeren helemaal zat hij en hij zo snel mogelijk wil afstuderen. Hij is alleen maar aan het studeren. Ik adviseer hem wel ook weer eens wat anders te gaan doen, maar ja dan kan hij eigenlijk alleen met mij iets leuks doen. Bij zijn resterende vrienden komt het vaak toch neer op televisie kijken, blowen en zeuren over de samenleving... Dat is hij helemaal zat, ook omdat hij zelf net ook eindelijk na een lang gevecht van het blowen af is. Nu wil ik wel leuke dingen doen en plan ook wel leuke tochtjes, maar de laatste tijd merk ik dat ook wel weer iets voor mezelf wil gaan doen! We hebben al een aantal keer een vrije dag verpest omdat ik geirriteerd was. En dat wil ik echt niet meer. Daarom heb ik hem een aantal proeflessen voor wat sporten kado gegeven ,zodat hij weer wat leuks door de week doet en nieuwe vrienden maakt. Hij vindt dat erg leuk, maar denkt dat hij het niet kan combineren met zijn studie. Ik krijg het maar niet aan zijn verstand dat hij veel efficienter studeert als hij af en toe iets anders doet. En hoe kan ik zorgen dat ik ook af en toe weer iets voor mezelf kan doen, zonder hem te kwetsen?
Alvast bedankt,
Iduna
Mijn vriend en ik zijn acht jaar samen. Ik merk de laatste tijd dat ik me snel aan hem irriteer, te snel. We deden altijd wel onze eigen dingen, maar de laatste tijd "hangt" mijn vriend een beetje aan me. Hij heeft veel vrienden verloren (of hangen aan een zijden draadje) doordat die vrienden bleven hangen in het uitgaansleven of alleen maar blowen en niks doen. Sommige vrienden hebben ook psychische problemen, waardoor hij veel meer energie in die vriendschappen stak dan hij ervoor terugkreeg. Dat vind ik heel erg voor hem, want het is een trouwe lieverd, een goedzak. Daar komt bij dat hij het studeren helemaal zat hij en hij zo snel mogelijk wil afstuderen. Hij is alleen maar aan het studeren. Ik adviseer hem wel ook weer eens wat anders te gaan doen, maar ja dan kan hij eigenlijk alleen met mij iets leuks doen. Bij zijn resterende vrienden komt het vaak toch neer op televisie kijken, blowen en zeuren over de samenleving... Dat is hij helemaal zat, ook omdat hij zelf net ook eindelijk na een lang gevecht van het blowen af is. Nu wil ik wel leuke dingen doen en plan ook wel leuke tochtjes, maar de laatste tijd merk ik dat ook wel weer iets voor mezelf wil gaan doen! We hebben al een aantal keer een vrije dag verpest omdat ik geirriteerd was. En dat wil ik echt niet meer. Daarom heb ik hem een aantal proeflessen voor wat sporten kado gegeven ,zodat hij weer wat leuks door de week doet en nieuwe vrienden maakt. Hij vindt dat erg leuk, maar denkt dat hij het niet kan combineren met zijn studie. Ik krijg het maar niet aan zijn verstand dat hij veel efficienter studeert als hij af en toe iets anders doet. En hoe kan ik zorgen dat ik ook af en toe weer iets voor mezelf kan doen, zonder hem te kwetsen?
Alvast bedankt,
Iduna
woensdag 21 november 2007 om 21:36
Wat lief Iduna, dat je je vriend op die manier steunt en weer op weg wil helpen naar een eigen sociaal leven. Goed idee, die proeflessen!
Misschien moet je vriend het eerst gewoon proberen. Je hebt gelijk als je zegt dat de meeste mensen beter kunnen studeren als ze ook eens kunnen ontspannen, maar hij zal dat eerst moeten ervaren.
Heb je hem aangegeven, dat jij ook tijd voor jezelf nodig hebt en hoe reageert hij daar dan op?
Misschien moet je vriend het eerst gewoon proberen. Je hebt gelijk als je zegt dat de meeste mensen beter kunnen studeren als ze ook eens kunnen ontspannen, maar hij zal dat eerst moeten ervaren.
Heb je hem aangegeven, dat jij ook tijd voor jezelf nodig hebt en hoe reageert hij daar dan op?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
donderdag 22 november 2007 om 08:53
Iduna, toch gewoon eerlijk zijn lijkt me het beste. Misschien kun je ook niet voorkomen dat hij zich gekwetst voelt, ook al probeer je het nog zo tactisch te brengen. Je spreekt nu toch ook wel eens alleen met vriendinnen af, of niet?
Ik zou er toch een gesprek over beginnen en aangeven dat je graag wat meer ook ieder apart dingen wilt doen. Hij is geen klein kind meer, dus moet toch ook alleen kunnen zijn? Of vindt hij dat moeilijk?
Ik zou er toch een gesprek over beginnen en aangeven dat je graag wat meer ook ieder apart dingen wilt doen. Hij is geen klein kind meer, dus moet toch ook alleen kunnen zijn? Of vindt hij dat moeilijk?
donderdag 22 november 2007 om 23:21
Bedankt voor de reacties!!
Ik doe ook wel mijn eigen dingen hoor, maar als ik niet met vriendinnen heb afgesproken vind ik het moeilijk om dan niet meteen dingen met hem in te plannen. Ik denk dat als ik nu "out of the blue" zeg dat ik meer tijd voor mezelf nodig heb, hij gaat denken dat ik kritiek op hem heb. Dan gaat hij waarschijnlijk vreselijk aan zichzelf twijfelen. Dat is ook zoiets; in situaties als deze vat hij alles meteen op als kritiek op zijn persoon en gaat hij nog erger aan zichzelf twijfelen.... zucht. Ik denk dat ik het beter op een moment ter sprake kan brengen dat we het er toch over hebben. Hij kan best wel alleen zijn, als hij lekker in zijn vel zit vindt hij dat heerlijk, maar op momenten als deze verzakt hij alleen maar in somber gepeins. (Hij scheen als kind al sombere buien te hebben, zei zijn moeder laatst...) En moet juist wat minder denken en meer doen, positieve ervaringen opdoen.
De balans vinden tussen hem helpen en mezelf eigen tijd geven, vind ik nog moeilijk. In deze situatie moet je je partner wel steunen en wat extra aandacht geven. Ook voel ik me een beetje schuldig, omdat ik, voordat deze kwestie speelde, erg veel met mijn studie bezig was. Maar waar ligt de grens tussen goede hulp en even zelf laten uitvogelen? Hetzelfde geldt voor moeilijke gesprekken: hij begint nu vaak telkens weer over dat hij geen zin meer in zijn studie heeft, van zijn vrienden baalt. Dan bied ik een luisterend oor, maar op een gegeven moment heb ik alles wel gezegd, alle oplossingen wel geboden. En krijg ik het gevoel dat hij zichzelf alleen maar in de put praat door telkens hetzelfde te vertellen. Het duurt ook zo lang voordat hij een advies oppakt of zelf een oplossing zoekt. Hij blijft heel lang denken dat het toch niet werkt, heeft hij alleen maar oog voor het probleem. Hij heeft heel erg de neiging in het probleem en zijn negatieve gevoel daarbij te blijven hangen. Soms krijg ik het idee dat luisteren erna hem daar alleen maar bevestigt in die negatieve gedachten, de dingen nog groter maakt. En zelf word ik er soms ook moe van. Het is heel onvoorspelbaar; praat hij de ene dag nog met vuur over iets van zijn studie, er hoeft maar iets niet goed te gaan of hij haat de opleiding, wil stoppen, vind niks leuk meer.... Wanneer moet ik dat negatieve denken te halt toeroepen? Zonder hem het gevoel te geven dat ik hem niet serieus neem of te weinig steun geef?
Ik doe ook wel mijn eigen dingen hoor, maar als ik niet met vriendinnen heb afgesproken vind ik het moeilijk om dan niet meteen dingen met hem in te plannen. Ik denk dat als ik nu "out of the blue" zeg dat ik meer tijd voor mezelf nodig heb, hij gaat denken dat ik kritiek op hem heb. Dan gaat hij waarschijnlijk vreselijk aan zichzelf twijfelen. Dat is ook zoiets; in situaties als deze vat hij alles meteen op als kritiek op zijn persoon en gaat hij nog erger aan zichzelf twijfelen.... zucht. Ik denk dat ik het beter op een moment ter sprake kan brengen dat we het er toch over hebben. Hij kan best wel alleen zijn, als hij lekker in zijn vel zit vindt hij dat heerlijk, maar op momenten als deze verzakt hij alleen maar in somber gepeins. (Hij scheen als kind al sombere buien te hebben, zei zijn moeder laatst...) En moet juist wat minder denken en meer doen, positieve ervaringen opdoen.
De balans vinden tussen hem helpen en mezelf eigen tijd geven, vind ik nog moeilijk. In deze situatie moet je je partner wel steunen en wat extra aandacht geven. Ook voel ik me een beetje schuldig, omdat ik, voordat deze kwestie speelde, erg veel met mijn studie bezig was. Maar waar ligt de grens tussen goede hulp en even zelf laten uitvogelen? Hetzelfde geldt voor moeilijke gesprekken: hij begint nu vaak telkens weer over dat hij geen zin meer in zijn studie heeft, van zijn vrienden baalt. Dan bied ik een luisterend oor, maar op een gegeven moment heb ik alles wel gezegd, alle oplossingen wel geboden. En krijg ik het gevoel dat hij zichzelf alleen maar in de put praat door telkens hetzelfde te vertellen. Het duurt ook zo lang voordat hij een advies oppakt of zelf een oplossing zoekt. Hij blijft heel lang denken dat het toch niet werkt, heeft hij alleen maar oog voor het probleem. Hij heeft heel erg de neiging in het probleem en zijn negatieve gevoel daarbij te blijven hangen. Soms krijg ik het idee dat luisteren erna hem daar alleen maar bevestigt in die negatieve gedachten, de dingen nog groter maakt. En zelf word ik er soms ook moe van. Het is heel onvoorspelbaar; praat hij de ene dag nog met vuur over iets van zijn studie, er hoeft maar iets niet goed te gaan of hij haat de opleiding, wil stoppen, vind niks leuk meer.... Wanneer moet ik dat negatieve denken te halt toeroepen? Zonder hem het gevoel te geven dat ik hem niet serieus neem of te weinig steun geef?
vrijdag 23 november 2007 om 11:19
Als hij het zo druk heeft met afstuderen valt het misschien niet eens op als jij meer voor jezelf doet? Hij wil tenslotte zoveel mogelijk tijd besteden aan het afstuderen? Misschien is hij stiekem wel opgelucht als hij wat meer tijd heeft voor zijn studie.
Waar jij mee bezig bent klinkt als een zelfopgelegde taak, niet iets dat hij van jou verlangt.
Waar jij mee bezig bent klinkt als een zelfopgelegde taak, niet iets dat hij van jou verlangt.
vrijdag 23 november 2007 om 12:45
Als hij zegt dat hij van zijn studie baalt kan ik wel begrijpen dat hij deze zo snel mogelijk wil afmaken,dan is hij ervan af.Dus laat hem hierin zijn gang gaan,laat hem lekker studeren zoals hij wil en trek jij dan je eigen plan.
Als jij je eigen vrije tijd zelf indeelt naar jouw wens dan geeft je dat weer energie voor je vriend,kun je meer geduld voor hem opbrengen,hem weer positieve stimulans geven.Laat hem lekker studeren,ga zelf lekker uitgebreid koken of wat dan ook maar gebruik jullie gezamelijke vrije tijd dan voor was leuks samen of gewoon lekker kletsen.
Hoelang duurt zijn studie nog?
Als jij je eigen vrije tijd zelf indeelt naar jouw wens dan geeft je dat weer energie voor je vriend,kun je meer geduld voor hem opbrengen,hem weer positieve stimulans geven.Laat hem lekker studeren,ga zelf lekker uitgebreid koken of wat dan ook maar gebruik jullie gezamelijke vrije tijd dan voor was leuks samen of gewoon lekker kletsen.
Hoelang duurt zijn studie nog?
