Relaties
alle pijlers
Moeder overleden door zelfmoord, baby 4 weken oud
vrijdag 2 september 2022 om 03:14
Hoi allemaal,
Ik heb eerder onder de naam Crazy74 geschreven over mijn moeder. Topic heette “ Hoe kan ik er zijn voor mijn depressieve moeder”.
Helaas is mijn moeder afgelopen dinsdagnacht van een flat gesprongen. Ondanks haar depressieve geschiedenis, haar eerdere pogingen en de lopende aanvraag voor euthanasie heb ik dit niet zien aankomen. Ik ben er kapot van vooral omdat ze op 29 juli voor het eerst oma is geworden.
Het onderwerp de dood was niet vreemd voor ons om over te praten. Ik grapte tijdens mijn zwangerschap “ geen gekke dingen doen hè, ik wil wel foto’s van jou met mijn dochter zodat ze later iets heeft om naar te kijken. Mijn moeder knikte braaf. Ze had weleens gekke buien maar ik hoopte dat tegen die tijd dat haar euthanasie aanvraag behandeld zou worden ze allang van gedachte was veranderd. 6 augustus ben ik op bezoek gegaan en heeft ze mijn dochter in haar armen gehad en heb ik 3 foto’s gemaakt. Niet wetende dat dit het laatste bezoekje zou zijn. Ook heeft zij letterlijk op 29 augustus om 23:30 een flat gevonden waar ze naar binnen kon en was ze om 00:15 dood. Mijn dochter was dus precies 1 maand oud. Helaas heeft zij geen afscheidsbrief voor mij achter gelaten waardoor ik met veel vragen achterblijf.
Ik zou nu eigenlijk nog op een roze wolk moeten zitten maar ik zie dit als een hele donkere periode ondanks dat mijn moeder nu eindelijk de rust heeft die ze 30 jaar zocht. Er komt van alles op me af wat ik moet regelen en ik heb amper tijd om te genieten van mijn dochter. Ik twijfel of ik me überhaupt kan ziekmelden tijdens mijn bevallingsverlof en hoe dit werkt. Hoe ga ik dit ooit verwerken? Ik had nog zoveel willen zeggen tegen haar…
Ik heb eerder onder de naam Crazy74 geschreven over mijn moeder. Topic heette “ Hoe kan ik er zijn voor mijn depressieve moeder”.
Helaas is mijn moeder afgelopen dinsdagnacht van een flat gesprongen. Ondanks haar depressieve geschiedenis, haar eerdere pogingen en de lopende aanvraag voor euthanasie heb ik dit niet zien aankomen. Ik ben er kapot van vooral omdat ze op 29 juli voor het eerst oma is geworden.
Het onderwerp de dood was niet vreemd voor ons om over te praten. Ik grapte tijdens mijn zwangerschap “ geen gekke dingen doen hè, ik wil wel foto’s van jou met mijn dochter zodat ze later iets heeft om naar te kijken. Mijn moeder knikte braaf. Ze had weleens gekke buien maar ik hoopte dat tegen die tijd dat haar euthanasie aanvraag behandeld zou worden ze allang van gedachte was veranderd. 6 augustus ben ik op bezoek gegaan en heeft ze mijn dochter in haar armen gehad en heb ik 3 foto’s gemaakt. Niet wetende dat dit het laatste bezoekje zou zijn. Ook heeft zij letterlijk op 29 augustus om 23:30 een flat gevonden waar ze naar binnen kon en was ze om 00:15 dood. Mijn dochter was dus precies 1 maand oud. Helaas heeft zij geen afscheidsbrief voor mij achter gelaten waardoor ik met veel vragen achterblijf.
Ik zou nu eigenlijk nog op een roze wolk moeten zitten maar ik zie dit als een hele donkere periode ondanks dat mijn moeder nu eindelijk de rust heeft die ze 30 jaar zocht. Er komt van alles op me af wat ik moet regelen en ik heb amper tijd om te genieten van mijn dochter. Ik twijfel of ik me überhaupt kan ziekmelden tijdens mijn bevallingsverlof en hoe dit werkt. Hoe ga ik dit ooit verwerken? Ik had nog zoveel willen zeggen tegen haar…
vrijdag 2 september 2022 om 15:49
Er is hier al veel gezegd, ook over depressies en dergelijke en die zijn natuurlijk waar. Maar die dingen weet je denk ik ook wel. Ik wil je meegeven dat je ook gewoon boos mag zijn, ook die emotie mag de ruimte krijgen die het nodig heeft en daar hoef je je echt niet schuldig over te voelen.
Heel veel sterkte, het is nogal wat waar je nu mee moet dealen
Heel veel sterkte, het is nogal wat waar je nu mee moet dealen
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
vrijdag 2 september 2022 om 15:57
Eens. Deze emotie is heel normaal en mag je voelen.rosanna08 schreef: ↑02-09-2022 15:49Er is hier al veel gezegd, ook over depressies en dergelijke en die zijn natuurlijk waar. Maar die dingen weet je denk ik ook wel. Ik wil je meegeven dat je ook gewoon boos mag zijn, ook die emotie mag de ruimte krijgen die het nodig heeft en daar hoef je je echt niet schuldig over te voelen.
Heel veel sterkte, het is nogal wat waar je nu mee moet dealen
vrijdag 2 september 2022 om 19:18
Oef. Fijn dat jij en vast anderen hier troost uithalen, ik hoop dat dat ook voor TO geldt. Maar zo niet, dan ligt dat niet aan jou, TO. Ik word er persoonlijk als dochter van een ouder die zelfmoord pleegde eerder kwaad van. Nee, mijn moeder was geen krijger en ik ben niet dankbaar dat ze zo hard heeft gevochten. Ze heeft haar man en kinderen in de kreukels achtergelaten en - in alle jaren daarvoor - een enorme heftige stempel op ons leven gedrukt. Ja, ze was ziek, maar ze heeft ons ook beschadigd en daar mogen wij kwaad over zijn. Mocht jij dat ook voelen, dan is dat helemaal oke.Diediear schreef: ↑02-09-2022 14:24Dag lieve TO, wat een verschrikkelijk drama. Gecondoleerd met het verlies van je moeder
vrijdag 2 september 2022 om 23:45
Heel erg bedankt voor al jullie reacties. Dit troost mij enorm. Hopelijk kan ik dit topic gebruiken om het enigszins een plekje te geven.Ik weet zelf niet beter dan dat mijn moeder altijd depressief is geweest alleen de laatste jaren is alles steeds erger en erger geworden.
Ik kan eerlijk zeggen dat mijn moeder een verschrikkelijk leven heeft gehad. Vreselijk koude jeugd, jong op kamers bij verkeerde kerels, 1e partner pleegde zelfmoord en zij vond hem, vervolgens jaren bij mijn vader die haar nooit ondersteunde,vreemdging en zich in een verkeerd milieu bevond. Toen ze eindelijk voor haar zelf koos en vluchtte naar een blijf van me lijf huis is ze opnieuw begonnen maar mijn vader is haar altijd blijven lastig vallen. Nieuwe partners werden bedreigd etc en tot vorige week toe reed hij door haar straat om te controleren welke auto voor de deur stond. Mijn moeder had ernstige slaapproblemen waardoor ze lichamelijke klachten kreeg maar ook waanbeelden. Ze voelde zich nergens gehoord. Het enige uitje dat ze had was de supermarkt maar zelfs dat was een hele opgave.
1,5 jaar geleden nam ze een overdosis pillen en even later probeerde ze zichzelf te verhangen. Ze was toen al op en zei “ alle flats zitten op slot, hoe moet dit nou”. Nooit gedacht dat iemand met hoogtevrees dit zou durven. Mijn moeder besloot toen voor euthanasie te gaan wat helaas nooit goedgekeurd zou worden. Ik had haar graag zo rustig laten gaan.
Mijn familie is heel klein en heeft geen contact met elkaar. Ik heb enkel haar broer en mijn ex-stiefvader(die altijd betrokken is gebleven) die mij momenteel ondersteunen.
Hetgeen wat mij het meest pijn doet is dat er geen afscheidsbrief was…
Ik kan eerlijk zeggen dat mijn moeder een verschrikkelijk leven heeft gehad. Vreselijk koude jeugd, jong op kamers bij verkeerde kerels, 1e partner pleegde zelfmoord en zij vond hem, vervolgens jaren bij mijn vader die haar nooit ondersteunde,vreemdging en zich in een verkeerd milieu bevond. Toen ze eindelijk voor haar zelf koos en vluchtte naar een blijf van me lijf huis is ze opnieuw begonnen maar mijn vader is haar altijd blijven lastig vallen. Nieuwe partners werden bedreigd etc en tot vorige week toe reed hij door haar straat om te controleren welke auto voor de deur stond. Mijn moeder had ernstige slaapproblemen waardoor ze lichamelijke klachten kreeg maar ook waanbeelden. Ze voelde zich nergens gehoord. Het enige uitje dat ze had was de supermarkt maar zelfs dat was een hele opgave.
1,5 jaar geleden nam ze een overdosis pillen en even later probeerde ze zichzelf te verhangen. Ze was toen al op en zei “ alle flats zitten op slot, hoe moet dit nou”. Nooit gedacht dat iemand met hoogtevrees dit zou durven. Mijn moeder besloot toen voor euthanasie te gaan wat helaas nooit goedgekeurd zou worden. Ik had haar graag zo rustig laten gaan.
Mijn familie is heel klein en heeft geen contact met elkaar. Ik heb enkel haar broer en mijn ex-stiefvader(die altijd betrokken is gebleven) die mij momenteel ondersteunen.
Hetgeen wat mij het meest pijn doet is dat er geen afscheidsbrief was…
zaterdag 3 september 2022 om 06:02
Zou je wat rust kunnen krijgen door te bedenken dat alles dat je over haar leven schrijft ook echt afschuwelijk is?
Want ze heeft het inderdaad echt heel zwaar gehad hè. Heel verdrietig.
Ik denk dat ze zo erg niet meer kon dat de kracht voor een brief gewoon ontbrak. Het zegt je dat het echt niet meer ging.
Ik snap wel dat een briefje je meer rust had kunnen geven.
Ik vind het zo verdrietig voor je en leef met je mee
Want ze heeft het inderdaad echt heel zwaar gehad hè. Heel verdrietig.
Ik denk dat ze zo erg niet meer kon dat de kracht voor een brief gewoon ontbrak. Het zegt je dat het echt niet meer ging.
Ik snap wel dat een briefje je meer rust had kunnen geven.
Ik vind het zo verdrietig voor je en leef met je mee
zaterdag 3 september 2022 om 08:42
Wat heeft jouw moeder het zwaar gehad! Triest om te lezen. Ik snap dat het pijn doet dat er geen afscheidsbrief is. Daar was misschien geen ruimte meer voor in haar hoofd. De eerste keer dat ik er een einde aan wilde maken, was ik compleet van de wereld (zo voelde het). Ik dacht niet meer. Het enige wat ik wilde, was er niet meer zijn.
Ik wens je heel veel sterkte
Ik wens je heel veel sterkte
zaterdag 3 september 2022 om 09:34
Wat ontzettend verdrietig…
Ook al was ze ziek en misschien niet een steunende moeder, ze was gewoon je moeder. Een van je kernpersonen. Diegene die jou gevormd heeft. En nu is ze er niet meer.
Ik zou je willen aanraden om zowel je verloskundige als je huisarts in te lichten. Depressies zijn soms familiair en jij zit nu in een hele kwetsbare positie met het ontzwangeren. Laat de mensen om je heen je goed in de gaten houden.
Mijn moeder overleed toen ik 7mnd zwanger was. Niet onverwachts want ze was ziek maar ik had al wel eens een postpartumdepressie gehad. Ik ben toen al gaan praten met een psycholoog gespecialiseerd in ppd’s.
Blijf dus heel goed voor jezelf zorgen. Ook al is het lastig: goed eten, veel regelmaat erin houden. Powernap doen als de baby slaapt, regelmatig even wandelen.
Neem elke dag echt even een moment voor alleen jou en de baby, even lekker huidcontact, zo min mogelijk prikkels, even coconnen.
En qua werk: licht ze in maar verder zou ik me daar nu niet druk om maken, als je over vijf weken denkt: dat werken gaat mij niet lukken nog, dan bel je om dat aan te geven en dan laat je ze een afspraak bij de bedrijfsarts maken. Eerst deze week maar doorkomen, de uitvaart regelen enz. Heel veel sterkte
Ook al was ze ziek en misschien niet een steunende moeder, ze was gewoon je moeder. Een van je kernpersonen. Diegene die jou gevormd heeft. En nu is ze er niet meer.
Ik zou je willen aanraden om zowel je verloskundige als je huisarts in te lichten. Depressies zijn soms familiair en jij zit nu in een hele kwetsbare positie met het ontzwangeren. Laat de mensen om je heen je goed in de gaten houden.
Mijn moeder overleed toen ik 7mnd zwanger was. Niet onverwachts want ze was ziek maar ik had al wel eens een postpartumdepressie gehad. Ik ben toen al gaan praten met een psycholoog gespecialiseerd in ppd’s.
Blijf dus heel goed voor jezelf zorgen. Ook al is het lastig: goed eten, veel regelmaat erin houden. Powernap doen als de baby slaapt, regelmatig even wandelen.
Neem elke dag echt even een moment voor alleen jou en de baby, even lekker huidcontact, zo min mogelijk prikkels, even coconnen.
En qua werk: licht ze in maar verder zou ik me daar nu niet druk om maken, als je over vijf weken denkt: dat werken gaat mij niet lukken nog, dan bel je om dat aan te geven en dan laat je ze een afspraak bij de bedrijfsarts maken. Eerst deze week maar doorkomen, de uitvaart regelen enz. Heel veel sterkte
De term: "help" in caps-lock als topic-titel is over het algemeen omgekeerd evenredig aan de ernst van het betreffende probleem.
zaterdag 3 september 2022 om 10:23
zaterdag 3 september 2022 om 11:14
Och jemig, wat vreselijk!!!
Ik wens je heel veel sterkte met het verwerken van dit grote verlies. Ik weet niet of deze gedachte je helpt, maar misschien heeft ze gewacht op het moment dat ze jouw kindje in haar armen had? Dat wilde ze jou nog geven? en wie weet zichzelf ook?
Dit is echt ontzettend moeilijk zeg. Maar hopelijk heeft je moeder nu de rust gevonden waar ze zo lang naar op zoek was. Ze zal geen enkele andere uitweg meer hebben gezien.
Nogmaals heel veel sterkte!
Ik wens je heel veel sterkte met het verwerken van dit grote verlies. Ik weet niet of deze gedachte je helpt, maar misschien heeft ze gewacht op het moment dat ze jouw kindje in haar armen had? Dat wilde ze jou nog geven? en wie weet zichzelf ook?
Dit is echt ontzettend moeilijk zeg. Maar hopelijk heeft je moeder nu de rust gevonden waar ze zo lang naar op zoek was. Ze zal geen enkele andere uitweg meer hebben gezien.
Nogmaals heel veel sterkte!
zaterdag 3 september 2022 om 15:13
Ach, ach ach wat een groot verdriet heb jij.
Misschien vond ze een brief schrijven aan de twee dierbaarste personen in haar leven, jij, haar dochter en jouw kindje, haar kleindochter té moeilijk. Ze houdt van jullie, maar door haar ziekte en alles wat in haar leven is gebeurd, was ze op. Je weet veel van haar, jullie hebben open gesproken over haar doodswens.
Zou je het fotomoment en de 3 foto's misschien kunnen beschouwen als haar afscheid voor jullie? Kijk naar de foto's en zie een oma die intens houdt van haar dochter en kleindochter, maar echt niet meer kon. Ze is oma geworden, en dat heb jij haar nog kunnen geven.
Wens je zoveel sterkte.
Misschien vond ze een brief schrijven aan de twee dierbaarste personen in haar leven, jij, haar dochter en jouw kindje, haar kleindochter té moeilijk. Ze houdt van jullie, maar door haar ziekte en alles wat in haar leven is gebeurd, was ze op. Je weet veel van haar, jullie hebben open gesproken over haar doodswens.
Zou je het fotomoment en de 3 foto's misschien kunnen beschouwen als haar afscheid voor jullie? Kijk naar de foto's en zie een oma die intens houdt van haar dochter en kleindochter, maar echt niet meer kon. Ze is oma geworden, en dat heb jij haar nog kunnen geven.
Wens je zoveel sterkte.
zaterdag 3 september 2022 om 23:09
Vandaag was een pittige dag.
Ik had gisteren van de politie al wel enkele details vernomen maar dit bleek toch anders te zijn toen ik bij de flat informeerde vandaag.
Wat ik eerst begreep is dat mijn moeder voorbij fietste, zag dat de algemene deur klemde en dus openstond. Hieraan ging voelen en vervolgens aan de zijkant van de flat fietste en nog helemaal omhoog keek. Ze verdween en kwam een half uur later terug(met zelfs een krukje) en is gesprongen. Door een voorbijganger werd ze pas 1 uur later gevonden. In dat half uur dat ze weg is heeft ze thuis een laptop opengezet met de website van de levenseinde kliniek, 4 waxine lampjes op batterij aangezet en haar dela polis op tafel gezet en dat krukje gepakt. Ik baal nog steeds dat ze geen mogelijkheid zag om iets voor mij op te schrijven hoe is egoïstisch dat ook klinkt.
Ik wilde vandaag zelf de klemmende deur en 8e etage zien. Ik kwam 2 vriendelijke jongens tegen die van de situatie op de hoogte waren. Zij gingen zelfs mee naar de 8 etage zodat ik niet alleen was. Ze wisten te vertellen dat mijn moeder daar 2 uur had gelegen en er geprobeerd was haar te reanimeren? Dit was voor mij nieuwe informatie. Er is nooit gezegd dat er een traumahelikopter ter plaats is geweest. Wel staat dit ook op internet inclusief tijdstip. De jongens gaven aan dat mijn moeder nog geleefd zou hebben en er anders geen traumahelikopter zou komen. Ik weet niet in hoeverre dit zou kloppen.
Aangezien mijn moeder enkel haar benen volledig gebroken zijn en haar gezicht/hoofd er nog goed uitzag maakte ik mij hier al zorgen over. De gedachte dat ze niet 1 maar dus 2 uur “levend” alleen daar heeft gelegen maakt het ook niet beter.
Ik hoop zo erg dat zij geen pijn heeft gehad. De woede en teleurstelling zijn gezakt en ik ben haar nu dankbaar dat zij voor mij en mijn dochter nog de 10 maanden extra heeft “uitgezeten”. Dit moet verschrikkelijk zwaar voor haar geweest zijn maar ze heeft haar belofte gehouden. Als ik onze whatsapp gesprekken teruglees zie ik hoe zwaar zij het had de afgelopen maanden. De 3 foto’s die ik heb zal ik voor altijd koesteren.
Ik had gisteren van de politie al wel enkele details vernomen maar dit bleek toch anders te zijn toen ik bij de flat informeerde vandaag.
Wat ik eerst begreep is dat mijn moeder voorbij fietste, zag dat de algemene deur klemde en dus openstond. Hieraan ging voelen en vervolgens aan de zijkant van de flat fietste en nog helemaal omhoog keek. Ze verdween en kwam een half uur later terug(met zelfs een krukje) en is gesprongen. Door een voorbijganger werd ze pas 1 uur later gevonden. In dat half uur dat ze weg is heeft ze thuis een laptop opengezet met de website van de levenseinde kliniek, 4 waxine lampjes op batterij aangezet en haar dela polis op tafel gezet en dat krukje gepakt. Ik baal nog steeds dat ze geen mogelijkheid zag om iets voor mij op te schrijven hoe is egoïstisch dat ook klinkt.
Ik wilde vandaag zelf de klemmende deur en 8e etage zien. Ik kwam 2 vriendelijke jongens tegen die van de situatie op de hoogte waren. Zij gingen zelfs mee naar de 8 etage zodat ik niet alleen was. Ze wisten te vertellen dat mijn moeder daar 2 uur had gelegen en er geprobeerd was haar te reanimeren? Dit was voor mij nieuwe informatie. Er is nooit gezegd dat er een traumahelikopter ter plaats is geweest. Wel staat dit ook op internet inclusief tijdstip. De jongens gaven aan dat mijn moeder nog geleefd zou hebben en er anders geen traumahelikopter zou komen. Ik weet niet in hoeverre dit zou kloppen.
Aangezien mijn moeder enkel haar benen volledig gebroken zijn en haar gezicht/hoofd er nog goed uitzag maakte ik mij hier al zorgen over. De gedachte dat ze niet 1 maar dus 2 uur “levend” alleen daar heeft gelegen maakt het ook niet beter.
Ik hoop zo erg dat zij geen pijn heeft gehad. De woede en teleurstelling zijn gezakt en ik ben haar nu dankbaar dat zij voor mij en mijn dochter nog de 10 maanden extra heeft “uitgezeten”. Dit moet verschrikkelijk zwaar voor haar geweest zijn maar ze heeft haar belofte gehouden. Als ik onze whatsapp gesprekken teruglees zie ik hoe zwaar zij het had de afgelopen maanden. De 3 foto’s die ik heb zal ik voor altijd koesteren.
zaterdag 3 september 2022 om 23:19
Elfje ik weet nog dat jij destijds uitgebreid gereageerd hebt op mijn topic en privé hebt gereageerd op het crazy74 account. Nog heel erg bedankt daarvoorElfje* schreef: ↑03-09-2022 08:42Wat heeft jouw moeder het zwaar gehad! Triest om te lezen. Ik snap dat het pijn doet dat er geen afscheidsbrief is. Daar was misschien geen ruimte meer voor in haar hoofd. De eerste keer dat ik er een einde aan wilde maken, was ik compleet van de wereld (zo voelde het). Ik dacht niet meer. Het enige wat ik wilde, was er niet meer zijn.
Ik wens je heel veel sterkte
zondag 4 september 2022 om 00:49
Wat ontzettend verdrietig dat je dit moet meemaken en wat zal er veel door je heen gaan. Emoties en vragen. Ik wil je daar heel veel sterkte mee wensen. Ook met de dubbele gevoelens rondom geboorte van je kindje en nu het rouwen om het verlies van je moeder.
Het zal heel zwaar zijn, en je zult de neiging hebben om te vergelijken: zij moeder, jij moeder.. dit doe je toch niet? Maar zo simpel zit het niet en dat besef je. Het kan wel zijn dat je daar boos van wordt. En dat mag.
Je emoties, je gedachten mogen er zijn. Je mag hier de tijd voor nemen. Ik denk dat het goed is dat je je werk inlicht, want dit heeft enorm veel impact op je, op je herstel na je bevalling en je verlof.
Wat ik wel nog wil zeggen en ik hoop dat dit echt niet verkeerd overkomt, je zegt dat het het pijnlijkste is dat je moeder geen afscheidsbrief heeft achtergelaten. Ze heeft geen pen en papier gepakt, maar ze heeft wel met je gepraat. Die flarden van de gesprekken die je nu steeds weer voor je haalt, kun je in de toekomst misschien gaan zien als een afscheidsbrief op haar manier. Ze kon het misschien niet schrijven, maar ze heeft je verteld waarom. En dat, haar kwetsbaarheid, met jou te durven delen toont vertrouwen en liefde naar jou toe. Zelfs al voelde je dat logischerwijs als een zware balast op dat moment. Je hebt niets maar dan ook niets anders kunnen doen, beter kunnen doen, niet kunnen zeggen om dingen anders of lichter te maken voor haar, of wat dan ook om haar te redden. Dat lag buiten je macht.
Je hebt geen afscheidsbrief, fysiek. Ze heeft je verbaal geschreven lieverd. En dat is niet tastbaar maar zit wel in je hart.
Het zal heel zwaar zijn, en je zult de neiging hebben om te vergelijken: zij moeder, jij moeder.. dit doe je toch niet? Maar zo simpel zit het niet en dat besef je. Het kan wel zijn dat je daar boos van wordt. En dat mag.
Je emoties, je gedachten mogen er zijn. Je mag hier de tijd voor nemen. Ik denk dat het goed is dat je je werk inlicht, want dit heeft enorm veel impact op je, op je herstel na je bevalling en je verlof.
Wat ik wel nog wil zeggen en ik hoop dat dit echt niet verkeerd overkomt, je zegt dat het het pijnlijkste is dat je moeder geen afscheidsbrief heeft achtergelaten. Ze heeft geen pen en papier gepakt, maar ze heeft wel met je gepraat. Die flarden van de gesprekken die je nu steeds weer voor je haalt, kun je in de toekomst misschien gaan zien als een afscheidsbrief op haar manier. Ze kon het misschien niet schrijven, maar ze heeft je verteld waarom. En dat, haar kwetsbaarheid, met jou te durven delen toont vertrouwen en liefde naar jou toe. Zelfs al voelde je dat logischerwijs als een zware balast op dat moment. Je hebt niets maar dan ook niets anders kunnen doen, beter kunnen doen, niet kunnen zeggen om dingen anders of lichter te maken voor haar, of wat dan ook om haar te redden. Dat lag buiten je macht.
Je hebt geen afscheidsbrief, fysiek. Ze heeft je verbaal geschreven lieverd. En dat is niet tastbaar maar zit wel in je hart.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
