Relaties
alle pijlers
Moeder van een soldaat
donderdag 17 januari 2008 om 14:04
Als moeder van een soldaat ga ik me de laatste tijd meer en meer zorgen maken over de missie daar in uruzgan.
Laat ik eerst zeggen dat ik ongelooflijk trots ben op mijn zoon
Hij is net 21 geworden en heeft zijn droom bijna bereikt.
Als kind was het een avonturier dat alles graag deed , behalve leren.
Het was een heel onzeker kind dat laat was in zowat alles wat een kind moet leren.Zelfs op speciaal onderwijs kon hij zo maar net meekomen.
Vaak hebben wij ons grote zorgen gemaakt over hoe de toekomst er voor hem zou uitzien.
Hij was 14 toen hij zeker wist wat hij wilde worden.SOLDAAT met als kroon op zijn werk .....commando.
Op dat moment haden wij zoiets van , dan zal je toch heel erg moeten gaan veranderen....en dat is er dus ook gebeurd.
Hij was 17 toen hij dienst inging. en in het begin leek het erop dat hij dit niet zou gaan halen want de beoorlingen waren toen echt niet goed.En dat heeft hem nu net over de streep getrokken .
Hij is keihard gaan werken en is wel 180 graden veranderd.
Hij zit nu ruim 3 jaar in het leger en is op dit moment korporaal
Hij is verkenner en volgt nu een cursus in de verbingen.
Bovendien zit hij in het voortraject voor uitzending naar uruzgan
Hij zal warschijnlijk in november daar naar toe uitgezonden worden.
Ondanks alle berichten die daar vndaan komen wil hij daar naar toe.kost wat kost.
Na het zoveelste ongeluk word mijn ongerustheid alleen maar erger en dat kan ik nu juist niet met hem delen want hij zegt keer op keer dat je hier ook net zogoed onder een auto kunt lopen en daar bij om het leven kan komen.
Neemt niet weg dat ik ongelooflijk veel respect voor mijn knul heb. Op alles wat hij bereikt heeft en in de toekomst nog zal gaan doen.
Hij zit vol met plannen om na de uitzending aan de opleiding voor commando te gaan beginnen. Het is een harstikke leuke knul die zeker van zijn zaakjes is en een heel goed mens is die maar een droom heeft . VREDE OP AARD Want dat is zijn motto
Elkaar helpen.
Een trotse maar ongeruste moeder
Laat ik eerst zeggen dat ik ongelooflijk trots ben op mijn zoon
Hij is net 21 geworden en heeft zijn droom bijna bereikt.
Als kind was het een avonturier dat alles graag deed , behalve leren.
Het was een heel onzeker kind dat laat was in zowat alles wat een kind moet leren.Zelfs op speciaal onderwijs kon hij zo maar net meekomen.
Vaak hebben wij ons grote zorgen gemaakt over hoe de toekomst er voor hem zou uitzien.
Hij was 14 toen hij zeker wist wat hij wilde worden.SOLDAAT met als kroon op zijn werk .....commando.
Op dat moment haden wij zoiets van , dan zal je toch heel erg moeten gaan veranderen....en dat is er dus ook gebeurd.
Hij was 17 toen hij dienst inging. en in het begin leek het erop dat hij dit niet zou gaan halen want de beoorlingen waren toen echt niet goed.En dat heeft hem nu net over de streep getrokken .
Hij is keihard gaan werken en is wel 180 graden veranderd.
Hij zit nu ruim 3 jaar in het leger en is op dit moment korporaal
Hij is verkenner en volgt nu een cursus in de verbingen.
Bovendien zit hij in het voortraject voor uitzending naar uruzgan
Hij zal warschijnlijk in november daar naar toe uitgezonden worden.
Ondanks alle berichten die daar vndaan komen wil hij daar naar toe.kost wat kost.
Na het zoveelste ongeluk word mijn ongerustheid alleen maar erger en dat kan ik nu juist niet met hem delen want hij zegt keer op keer dat je hier ook net zogoed onder een auto kunt lopen en daar bij om het leven kan komen.
Neemt niet weg dat ik ongelooflijk veel respect voor mijn knul heb. Op alles wat hij bereikt heeft en in de toekomst nog zal gaan doen.
Hij zit vol met plannen om na de uitzending aan de opleiding voor commando te gaan beginnen. Het is een harstikke leuke knul die zeker van zijn zaakjes is en een heel goed mens is die maar een droom heeft . VREDE OP AARD Want dat is zijn motto
Elkaar helpen.
Een trotse maar ongeruste moeder
donderdag 17 januari 2008 om 14:17
Hallo, trotse moeder. Want die trots spat echt van het scherm af. Mijn bewondering voor het doorzettingsvermogen van je zoon. Geweldig. Ik vind het prachtig als iemand zo zijn dromen waarmaakt. En dat je ongerust bent, dat begrijpt iedere ouder, denk ik. Loslaten van je kinderen, het moeilijkste wat er is! Maar ook echte onvoorwaardelijke moederliefde, als je ze hun eigen pad durft te laten gaan; hun hart laat volgen. De enige tijd dat ze echt veilig waren, was toen ze nog in je buik zaten, en daarna gaan ze de wereld in... dichterbij, of verder weg... maar het is loslaten.
Sterkte!
Sterkte!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 17 januari 2008 om 14:23
Hoi,
Mijn man zit op dit moment in Uruzgan. Ook hij is al op zijn 18e het leger in gegaan, nu 20 jaar geleden. Ik herken de zorgen die je hebt, en zeker na wat er afgelopen weekend is gebeurd voel je je natuurlijk niet geruster. Ik weet niet wat ik tegen je zou kunnen zeggen om die zorgen weg te nemen (als ik dat wist zei ik het ook tegen mezelf...). Je staat niet alleen, in ieder geval.
Mijn man zit op dit moment in Uruzgan. Ook hij is al op zijn 18e het leger in gegaan, nu 20 jaar geleden. Ik herken de zorgen die je hebt, en zeker na wat er afgelopen weekend is gebeurd voel je je natuurlijk niet geruster. Ik weet niet wat ik tegen je zou kunnen zeggen om die zorgen weg te nemen (als ik dat wist zei ik het ook tegen mezelf...). Je staat niet alleen, in ieder geval.
donderdag 17 januari 2008 om 15:08
*Yas, een lotgenoot! Kom es eem kiek'n!*
Hoi moeder van Hier een vriendinnetje van!
Goed dat je trots bent op je zoon. De steun die ze krijgen van het thuisfront is zo belangrijk. De zorgen zijn verschrikkelijk, dat weet ik als geen ander. Mijn vriend is al naar Afghanistan geweest en ik heb geen nacht lekker geslapen. Maar wat je zegt: die trots! Ik ben ook enorm trots op mijn vent. Trots op wie en wat hij is, trots op wat hij doet!
Groetjes Pruttel
Hoi moeder van Hier een vriendinnetje van!
Goed dat je trots bent op je zoon. De steun die ze krijgen van het thuisfront is zo belangrijk. De zorgen zijn verschrikkelijk, dat weet ik als geen ander. Mijn vriend is al naar Afghanistan geweest en ik heb geen nacht lekker geslapen. Maar wat je zegt: die trots! Ik ben ook enorm trots op mijn vent. Trots op wie en wat hij is, trots op wat hij doet!
Groetjes Pruttel
donderdag 17 januari 2008 om 15:59
Sidney, leuk dat jij er ook de humor van in kon zien... ik vond het zelf ook enorm grappig.
Wat Sidney zegt klopt inderdaad trouwens, je kunt virtueel ook goed je zorgen delen met andere thuisfronters. Via hyves bijvoorbeeld, maar er zijn ook diverse fora speciaal voor en door thuisfronters. Voor mensen wiens partner militair is, maar zeker ook voor moeders-van.
Wat Sidney zegt klopt inderdaad trouwens, je kunt virtueel ook goed je zorgen delen met andere thuisfronters. Via hyves bijvoorbeeld, maar er zijn ook diverse fora speciaal voor en door thuisfronters. Voor mensen wiens partner militair is, maar zeker ook voor moeders-van.
donderdag 17 januari 2008 om 16:02
Yep, en tegen de tijd dat je zoon op uitzending gaat, kun je lid worden van het thuisfrontcomite. Daar zitten ook veel "moeders van" bij Is wel fijn om met gelijkgestemden je zorgen te kunnen delen. Maar ook om samen te relativeren, want dat is ook erg belangrijk.
Ik heb me gister ook rotgelachen, maar dat gebeurd eigenlijk elke keer als we het militaire jargon uit onze ROTOTA hadtas trekken
Ik heb me gister ook rotgelachen, maar dat gebeurd eigenlijk elke keer als we het militaire jargon uit onze ROTOTA hadtas trekken
donderdag 17 januari 2008 om 16:15
Als je het leuk zou vinden om alvast eens rond te kijken op die fora en sites die ik bedoel, mail me dan maar even op mijn hotmail-adres, dan wil ik je wel een beetje wegwijs maken (lemmythuis en dan hotmail.com erachter). Het voordeel van deze fora is dat je alleen gelijkgestemden treft, steun en herkenning kan vinden en het is vaak iets minder openbaar, dus je kunt iets meer info kwijt en ook terugverwachten.
Het gevolg van de openbaarheid van een forum als dit, is dat je ook mensen kunt treffen die het er compleet niet mee eens zijn dat de missie naar Uruzgan bestaat, of anti-militair zijn, en dan krijg je discussies (en dat gebeurde dus op het topic op actueel gisterenavond). Kan ook leuk zijn, maar is misschien niet wat je zoekt.
Het gevolg van de openbaarheid van een forum als dit, is dat je ook mensen kunt treffen die het er compleet niet mee eens zijn dat de missie naar Uruzgan bestaat, of anti-militair zijn, en dan krijg je discussies (en dat gebeurde dus op het topic op actueel gisterenavond). Kan ook leuk zijn, maar is misschien niet wat je zoekt.
donderdag 17 januari 2008 om 16:25
...mijn kleine broertje werd nog niet niet met camouflagekleuren geboren, denk ik weleens.
Maar ik herken je gevoel wel! Broertje zit momenteel in Bosnie, niet Uruzgan o.i.d. en doet daar recherchewerk voor Landmacht en Marechaussee. Dit weekend komt hij thuis om een verjaardag te vieren, daarna is hij weer een half jaar weg.
Je mag harstikke trots zijn op 'onze' jongens daar!
Maar ik herken je gevoel wel! Broertje zit momenteel in Bosnie, niet Uruzgan o.i.d. en doet daar recherchewerk voor Landmacht en Marechaussee. Dit weekend komt hij thuis om een verjaardag te vieren, daarna is hij weer een half jaar weg.
Je mag harstikke trots zijn op 'onze' jongens daar!
donderdag 17 januari 2008 om 16:47
Mag ik hier ook reageren?
Van de week heb ik een topic geopend: Zoon wil in het leger, daar heb ik hele leuke, herkenbare reacties gekregen.
Mijn zoon, inmiddels 17 jaar, heeft nooit iets anders gewild dan in het leger gaan. Ontzettend gemotiveerd om zijn droom te bereiken. En ik heb een heel erg dubbel gevoel. Ik steun hem in zijn keuze, respecteer dat ook, wie ben ik om hem zijn droom niet te laten verwezenlijken, maar ik blijf zijn moeder, heb moeite met zijn keuze. Natuurlijk ben ik trots en hoop dat hij straks militair is. Gedreven zijn die jongens allemaal, ze staan voor elkaar, voor hun missie. Mijn zoon kan niet wachten tot het zover is, ik zie met angst en beven uitzending tegemoet.... Trots, ja dat ben ik zeker, op hem en alle andere jongens, mannen daar!
Van de week heb ik een topic geopend: Zoon wil in het leger, daar heb ik hele leuke, herkenbare reacties gekregen.
Mijn zoon, inmiddels 17 jaar, heeft nooit iets anders gewild dan in het leger gaan. Ontzettend gemotiveerd om zijn droom te bereiken. En ik heb een heel erg dubbel gevoel. Ik steun hem in zijn keuze, respecteer dat ook, wie ben ik om hem zijn droom niet te laten verwezenlijken, maar ik blijf zijn moeder, heb moeite met zijn keuze. Natuurlijk ben ik trots en hoop dat hij straks militair is. Gedreven zijn die jongens allemaal, ze staan voor elkaar, voor hun missie. Mijn zoon kan niet wachten tot het zover is, ik zie met angst en beven uitzending tegemoet.... Trots, ja dat ben ik zeker, op hem en alle andere jongens, mannen daar!
donderdag 17 januari 2008 om 19:27
Op www.mindef.nl kun je verschillende adressen vinden voor thuisfronters.
donderdag 17 januari 2008 om 21:57
Hoi, ik ben geen moeder van, maar tante van. Mijn stoere neef is 2 keer naar Uruzgan geweest en beide keren ben ik behoorlijk ongerust geweest. De 2e keer mss nog wel erger omdat ik toen de verhalen kende én omdat ik toen wist wat dit met mensen doet.
Neemt niet weg dat ik hartstikke trots op die gozer ben!
(oja, voor de duidelijkheid, ik heb niet de 'normale' tante / neef relatie, wij hebben elkaar na de dood van zijn moeder (mijn zus) ahw geadopteerd)
Neemt niet weg dat ik hartstikke trots op die gozer ben!
(oja, voor de duidelijkheid, ik heb niet de 'normale' tante / neef relatie, wij hebben elkaar na de dood van zijn moeder (mijn zus) ahw geadopteerd)
Zuss duimt zich suf voor Bambi. Het gaat helemaal goed komen, dat weet ik zeker!
