Relaties
alle pijlers
moeder verhuist naar het buitenland
maandag 14 januari 2008 om 19:33
Wie heeft advies hoe ik me kan opstellen / hiermee om kan gaan.
Ik zal de situatie kort schetsen.
Mijn moeder gaat over 2 weken samen met haar man voor 2 jaar naar het buitenland. Ze gaan overwinteren in portugal, maar dan het hele jaar door om zo maar te zeggen.
Toen ik zwanger was van mijn zoon vroeg ze me of ze 1 dag in de week op mocht passen omdat ze graag een goede band met haar kleinzoon wilde. Mijn man en ik hebben goed overlegd, omdat mijn moeder zich nog weleens bemoeierig op wil stellen, en we hebben met z'n drieen een aantal afspraken gemaakt. Dat ging heel goed. Mijn moeder heeft 3 maanden 1 dag per week opgepast toen ze voor 2 maanden naar portugal ging. Vlak voordat ze wegging zei ze dat ze voor langere tijd weg zou gaan, en dat ik dus andere opvang moest regelen voor haar oppasdag.
Ik weet dat mijn moeder haar eigen leven heeft en dat ze wat dat betreft absoluut geen rekening moet houden met mij. Toch kwetst het me dat ze eerst graag een goede band wil en vervolgens weggaat voor 2 jaar. Dit heb ik geprobeerd met haar te bespreken, maar ze kan er niets mee (zoals ze zelf zegt). Verder zwijgen we er een beetje over. Ik vraag hoe het ervoor staat, kan niet altijd even enthousiast reageren, dat moet ik toegeven. Probeer wel mijn best te doen om enthousiast te zijn.
Inmiddels is het over 2 weken zover. Dan gaan ze weg. Mijn moeder heeft 2 weken geleden een kijkoperatie gehad waardoor ze niet veel met haar arm mag doen. Ik heb haar net aan de telefoon gehad om te vragen of ze nog langs kwam. Dat werd lastig want haar man moest wel gewoon werken (man doet 65+ werk, heeft geen contract maar kan per dag aangeven of hij kan of niet). Ze konden wel 's avonds komen. Ik heb aangegeven dat dat op zich prima was, maar dat ze dan niet veel van zoon zouden zien omdat die tegen half zes instort van vermoeidheid en het vaak niet langer red dan 18.30 uur. Of ik dan naar haar toe zou komen. Dat hoefde niet want er stond maar zo weinig in haar huis.
Ik heb uiteindelijk teruggebeld omdat het me nog steeds kwetst. Haar man kan wel zijn werk blijven doen, maar langskomen is lastig. Hier kon ze wederom weinig mee. Ze kwam immers wel langs. Ik probeer er nu afstand van te nemen. Het is immers nog steeds haar keuze en haar leven. Ik wilde echter zo graag dat ze zou laten merken dat ze het ook erg vindt om ons een tijd niet te zien, dat ze ons echt gaat missen.
Ik zal de situatie kort schetsen.
Mijn moeder gaat over 2 weken samen met haar man voor 2 jaar naar het buitenland. Ze gaan overwinteren in portugal, maar dan het hele jaar door om zo maar te zeggen.
Toen ik zwanger was van mijn zoon vroeg ze me of ze 1 dag in de week op mocht passen omdat ze graag een goede band met haar kleinzoon wilde. Mijn man en ik hebben goed overlegd, omdat mijn moeder zich nog weleens bemoeierig op wil stellen, en we hebben met z'n drieen een aantal afspraken gemaakt. Dat ging heel goed. Mijn moeder heeft 3 maanden 1 dag per week opgepast toen ze voor 2 maanden naar portugal ging. Vlak voordat ze wegging zei ze dat ze voor langere tijd weg zou gaan, en dat ik dus andere opvang moest regelen voor haar oppasdag.
Ik weet dat mijn moeder haar eigen leven heeft en dat ze wat dat betreft absoluut geen rekening moet houden met mij. Toch kwetst het me dat ze eerst graag een goede band wil en vervolgens weggaat voor 2 jaar. Dit heb ik geprobeerd met haar te bespreken, maar ze kan er niets mee (zoals ze zelf zegt). Verder zwijgen we er een beetje over. Ik vraag hoe het ervoor staat, kan niet altijd even enthousiast reageren, dat moet ik toegeven. Probeer wel mijn best te doen om enthousiast te zijn.
Inmiddels is het over 2 weken zover. Dan gaan ze weg. Mijn moeder heeft 2 weken geleden een kijkoperatie gehad waardoor ze niet veel met haar arm mag doen. Ik heb haar net aan de telefoon gehad om te vragen of ze nog langs kwam. Dat werd lastig want haar man moest wel gewoon werken (man doet 65+ werk, heeft geen contract maar kan per dag aangeven of hij kan of niet). Ze konden wel 's avonds komen. Ik heb aangegeven dat dat op zich prima was, maar dat ze dan niet veel van zoon zouden zien omdat die tegen half zes instort van vermoeidheid en het vaak niet langer red dan 18.30 uur. Of ik dan naar haar toe zou komen. Dat hoefde niet want er stond maar zo weinig in haar huis.
Ik heb uiteindelijk teruggebeld omdat het me nog steeds kwetst. Haar man kan wel zijn werk blijven doen, maar langskomen is lastig. Hier kon ze wederom weinig mee. Ze kwam immers wel langs. Ik probeer er nu afstand van te nemen. Het is immers nog steeds haar keuze en haar leven. Ik wilde echter zo graag dat ze zou laten merken dat ze het ook erg vindt om ons een tijd niet te zien, dat ze ons echt gaat missen.
maandag 14 januari 2008 om 20:01
Zoiets wilde ik ook typen Zamirah. Ik vraag me af of je je afgewezen voelt, Krokusje? Kan ik me best iets bij voorstellen namelijk.
Het is zo lastig, als jij teleurgesteld bent in iets en de ander eigenlijk niet goed inziet waarom. Ik lees dat je je moeders keuzes respecteert en ook niet vindt dat ze voor jullie hier zou moeten blijven, maar dat het je pijn doet dat ze ogenschijnlijk zo 'makkelijk' weggaat en jullie achterlaat. Hoe is je moeder normaal gesproken met het uiten van haar affectie?
Het is zo lastig, als jij teleurgesteld bent in iets en de ander eigenlijk niet goed inziet waarom. Ik lees dat je je moeders keuzes respecteert en ook niet vindt dat ze voor jullie hier zou moeten blijven, maar dat het je pijn doet dat ze ogenschijnlijk zo 'makkelijk' weggaat en jullie achterlaat. Hoe is je moeder normaal gesproken met het uiten van haar affectie?
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 14 januari 2008 om 20:10
Krokusje, zou het ook niet zo kunnen zijn dat je moeder, uit zelfbescherming, er niet teveel over kwijt wil, of er teveel over heeft.
Mijn ouders zijn op een gegeven moment ook naar het buitenland verhuisd en zij wilde heel graag maar wisten ook dat ze de kleinkinderen zouden gaan missen. En als zij daar maar niet over spraken dan konden zij er beter mee over weg (struisvogel politiek zal ik maar zeggen). Mijn moeder heeft later wel gezegd dat ze haar kleinkinderen heel erg miste (en haar kinderen trouwens ook). Maar de eerste 2 jaar wilde ze dat niet toegeven, want dat zag ze als een soort van nederlaag (hoe raar dat ook klinkt). Wees niet te hard naar haar toe, zij heeft haar afwegingen gemaakt en vind zichzelf belangrijker dan haar kleinkind. KLinkt naar maar zo bedoel ik het niet. Maar zoals je zelf al schrijft je begrijp dat ze kiest voor haar eigen leven.
Mijn ouders zijn op een gegeven moment ook naar het buitenland verhuisd en zij wilde heel graag maar wisten ook dat ze de kleinkinderen zouden gaan missen. En als zij daar maar niet over spraken dan konden zij er beter mee over weg (struisvogel politiek zal ik maar zeggen). Mijn moeder heeft later wel gezegd dat ze haar kleinkinderen heel erg miste (en haar kinderen trouwens ook). Maar de eerste 2 jaar wilde ze dat niet toegeven, want dat zag ze als een soort van nederlaag (hoe raar dat ook klinkt). Wees niet te hard naar haar toe, zij heeft haar afwegingen gemaakt en vind zichzelf belangrijker dan haar kleinkind. KLinkt naar maar zo bedoel ik het niet. Maar zoals je zelf al schrijft je begrijp dat ze kiest voor haar eigen leven.
maandag 14 januari 2008 om 20:38
Dat klopt hoor. Ik voel me afgewezen. Ben misschien ook wel jaloers ofzo. Weet het niet. Ik vind het ook heel erg van mezelf dat ik het haar min of meer kwalijk neem. Daarom wil ik ook wel advies.
Ik wilde er graag over praten vanavond met haar. Het lijkt alsof ze het ontwijkt. Ze reageert er eigenlijk niet op. Ik heb ook tegen haar gezegd dat het me kwetst omdat het op mij overkomt alsof het werk van haar man belangrijker is dan haar dochter en kleinzoon. Ze doet ook geen moeite ervoor lijkt het wel. Mijn aanbod om daar langs te komen wordt weggewuifd, mijn voorstel om met de trein hierheen te komen is niet praktisch.
Ik wil dat zij met een goed gevoel weggaat. Heb erg veel moeite om enthousiast op dingen te reageren, omdat ik het erg vind dat ze weggaat. Dat voelt zij natuurlijk ook. Heb ook al verstandelijk tegen mezelf gezegd "krokus, geef jezelf een trap voor je kont en stel je niet aan. Gewoon enthousiast doen". Toch lukt het me niet goed.
Ik wilde er graag over praten vanavond met haar. Het lijkt alsof ze het ontwijkt. Ze reageert er eigenlijk niet op. Ik heb ook tegen haar gezegd dat het me kwetst omdat het op mij overkomt alsof het werk van haar man belangrijker is dan haar dochter en kleinzoon. Ze doet ook geen moeite ervoor lijkt het wel. Mijn aanbod om daar langs te komen wordt weggewuifd, mijn voorstel om met de trein hierheen te komen is niet praktisch.
Ik wil dat zij met een goed gevoel weggaat. Heb erg veel moeite om enthousiast op dingen te reageren, omdat ik het erg vind dat ze weggaat. Dat voelt zij natuurlijk ook. Heb ook al verstandelijk tegen mezelf gezegd "krokus, geef jezelf een trap voor je kont en stel je niet aan. Gewoon enthousiast doen". Toch lukt het me niet goed.
maandag 14 januari 2008 om 20:41
@marije, dat heb ik zelf ook al bedacht. Dat het misschien een soort zelfbescherming is. Ik weet nl echt wel dat ze gek is op mijn mannetje. Toch kwetst het me dat ze niets laat merken, en als ik aangeef dat ik het moeilijk vind, dat er voorbij gegaan wordt aan mijn gevoel (naar mijn idee dan.) Hoe kinderachtig als ik het zo lees. Maar ik krijg die knop niet om in mijn hoofd.
maandag 14 januari 2008 om 20:47
Krokusje, heb je al tegen haar gezegd dat je het erg vind dat ze weggaat? Lees namelijk alleen dat je hebt gezegd dat je het erg vind dat ze aan jouw gevoel voorbij gaat.
Ik weet nog wel dat ik toen tegen mijn ouders gezegd heb dat ik het heel jammer vind dat ze gaan, dat ik ze zou gaan missen maar (Zij gingen naar Spanje) dat je er met het vliegtuig zo bent. En toen ze nog in Nl woonde zag ik ze ook niet iedere week, want ik had het te druk met mijn leven.........
Mijn ouders hebben toen ook gezegd dat zij ons en de kleinkinderen (toen nog niet van mij maar van zus) zouden missen maar dat ze niet allleen daarvoor hier konden blijven. En tja, daar hadden ze gewoon gelijk in. Hun hele leven heeft gedraaid om de kids en nu kozen ze voor zichzelf. Hoe moelijk ook zij dat vonden op bepaalde momenten...
Ik weet nog wel dat ik toen tegen mijn ouders gezegd heb dat ik het heel jammer vind dat ze gaan, dat ik ze zou gaan missen maar (Zij gingen naar Spanje) dat je er met het vliegtuig zo bent. En toen ze nog in Nl woonde zag ik ze ook niet iedere week, want ik had het te druk met mijn leven.........
Mijn ouders hebben toen ook gezegd dat zij ons en de kleinkinderen (toen nog niet van mij maar van zus) zouden missen maar dat ze niet allleen daarvoor hier konden blijven. En tja, daar hadden ze gewoon gelijk in. Hun hele leven heeft gedraaid om de kids en nu kozen ze voor zichzelf. Hoe moelijk ook zij dat vonden op bepaalde momenten...
maandag 14 januari 2008 om 20:56
Lief krokusje ik ben het eens met Marije, vertel je moeder hoe erg jij het zelf vind. En laat haar (desnoods licht dwingend) weten dat je haar erg graag spreken wilt. Zij staat op het punt te vertrekken en jij als dochter hebt recht op een goed geprek, zodat jullie bij vertrek een goede verstandhouding hebben en het vertrouwen dat jullie elkaar regelmatig blijven zien..
Succes
Succes
maandag 14 januari 2008 om 21:16
Hoi,
mijn moeder is ook voor een aantal jaren naar het buitenland vertrokken, alleen was het niet een land waar je 'makkelijk' naartoe kon, maar aan de andere kant van de wereld. Beetje lastig communiceren was het ook, alleen al omdat de lijnen vrij slecht waren...wij vonden het best wel lastig dat ze niet in de buurt was, zeker ook omdat er hier wat dingen gebeurd zijn waarbij we haar aanwezigheid wel konden gebruiken (vrij emotioneel allemaal waarbij je toch het liefst bij je moedertje wil uithuilen). Bij ons waren er in eerste instantie geen kinderen, nu inmiddels wel, en daar heeft ze ook het eerste jaar gedeeltelijk van moeten missen. Het is haar keuze geweest, en die hebben we ook zeker gerespecteerd, maar leuk was anders.
Inmiddels is ze weer terug, maar tijdelijk, want nu gaat ze weer naar een ander land verhuizen (wel dichter bij NL). Ook heeft ze aangegeven dat ze nooit meer in NL wil wonen, wat dus eigenlijk betekent dat ze onze kinderen niet zal zien opgroeien. Prima als zij dat zo wil, maar toch best jammer. Kan me zo voorstellen dat je sommige dingen liever met je moeder bespreekt dan bijvoorbeeld met je schoonmoeder.
Anyway, ik begrijp jouw gevoel zeker, maar heb ook nooit echt geweten wat ik ervan moest vinden...het werd op een gegeven moment vanzelfsprekend dat ze er niet was. Ook heeft zij zelf aangegeven dat ze nu voor zichzelf heeft gekozen en dat wij daaraan moesten wennen. Wat dus nu inhoudt dat ik niet zoveel meer met haar heb. Best wel jammer hoor!
Kan je eigenlijk niet echt een advies geven hierin, maar wilde je mijn verhaal toch even verteld hebben, ik snap wat je bedoelt...groetjes!
mijn moeder is ook voor een aantal jaren naar het buitenland vertrokken, alleen was het niet een land waar je 'makkelijk' naartoe kon, maar aan de andere kant van de wereld. Beetje lastig communiceren was het ook, alleen al omdat de lijnen vrij slecht waren...wij vonden het best wel lastig dat ze niet in de buurt was, zeker ook omdat er hier wat dingen gebeurd zijn waarbij we haar aanwezigheid wel konden gebruiken (vrij emotioneel allemaal waarbij je toch het liefst bij je moedertje wil uithuilen). Bij ons waren er in eerste instantie geen kinderen, nu inmiddels wel, en daar heeft ze ook het eerste jaar gedeeltelijk van moeten missen. Het is haar keuze geweest, en die hebben we ook zeker gerespecteerd, maar leuk was anders.
Inmiddels is ze weer terug, maar tijdelijk, want nu gaat ze weer naar een ander land verhuizen (wel dichter bij NL). Ook heeft ze aangegeven dat ze nooit meer in NL wil wonen, wat dus eigenlijk betekent dat ze onze kinderen niet zal zien opgroeien. Prima als zij dat zo wil, maar toch best jammer. Kan me zo voorstellen dat je sommige dingen liever met je moeder bespreekt dan bijvoorbeeld met je schoonmoeder.
Anyway, ik begrijp jouw gevoel zeker, maar heb ook nooit echt geweten wat ik ervan moest vinden...het werd op een gegeven moment vanzelfsprekend dat ze er niet was. Ook heeft zij zelf aangegeven dat ze nu voor zichzelf heeft gekozen en dat wij daaraan moesten wennen. Wat dus nu inhoudt dat ik niet zoveel meer met haar heb. Best wel jammer hoor!
Kan je eigenlijk niet echt een advies geven hierin, maar wilde je mijn verhaal toch even verteld hebben, ik snap wat je bedoelt...groetjes!
maandag 14 januari 2008 om 21:38
ik heb al een keer gezegd dat ik het heel erg vindt dat ze weggaat. Ook heel erg geprobeerd om het niet beschuldigend te maken. Dat ik haar geen schuldgevoel opleg, zeg maar. Mijn moeder heeft toen aangegeven dat ze daar niet veel mee kon.
Ze maakt inderdaad haar eigen keuzes en kiest voor haar eigen leven. En toch doet dat zo'n pijn. Het afgelopen jaar is pittig geweest voor mij, en ook toen waren er veel momenten dat ze er niet voor me kon zijn op het moment dat ik het voor mijn gevoel wel heel erg nodig had. (Jaja, daar komt het pijnpunt.)
Misschien gaat het mij gewoon wel om een stukje erkenning van dat ze ons zal missen. Het ook even hardop gehoord hebben, ondanks dat je het stiekem wel weet.
Bedankt in elk geval voor de reacties.
Ze maakt inderdaad haar eigen keuzes en kiest voor haar eigen leven. En toch doet dat zo'n pijn. Het afgelopen jaar is pittig geweest voor mij, en ook toen waren er veel momenten dat ze er niet voor me kon zijn op het moment dat ik het voor mijn gevoel wel heel erg nodig had. (Jaja, daar komt het pijnpunt.)
Misschien gaat het mij gewoon wel om een stukje erkenning van dat ze ons zal missen. Het ook even hardop gehoord hebben, ondanks dat je het stiekem wel weet.
Bedankt in elk geval voor de reacties.
maandag 14 januari 2008 om 22:03
Hoi Krokusje,
Dat is het ook, en het zal ongetwijfeld van haar een soort van zelfbescherming zijn, maar ik had af en toe zoiets van, hoe moeilijk is het om dát je strot even uit te krijgen...als ze dan zegt dat ze nu voor zichzelf kiest (of in jouw geval dat ze er niets mee kan) voelt dat alsof ze jouw gevoel niet respecteert. Tenminste dat had ik soms. Ik moest haar gevoelens en keuzes respecteren maar andersom voelde het alsof ze dat niet bij mij deed. Kijk, dat ze fysiek weg was vond ik nog niet eens het ergste, eerlijk is eerlijk, ik zag haar toen ze in NL woonde ook zeker niet dagelijks, maar toch, juist omdát ze niet binnen een uur bij je kan zijn maakt het moeilijk.
Ach ja, wij hebben ons erdoorheen geslagen en op een gegeven moment heb je het geaccepteerd, hoe lastig ook. Ik merkte dat ik juist meer naar mijn vader toetrok, en als ik een vrouw 'nodig' had ging ik naar mn schoonmoeder of tante. Zeer zeker niet hetzelfde, maar zij kunnen je ook steunen.
Ik weet nog steeds niet wat ik je zou moeten aanraden, volgens mij heb je al meerdere keren geprobeerd je gevoel met je moeder te delen...sterkte!
Dat is het ook, en het zal ongetwijfeld van haar een soort van zelfbescherming zijn, maar ik had af en toe zoiets van, hoe moeilijk is het om dát je strot even uit te krijgen...als ze dan zegt dat ze nu voor zichzelf kiest (of in jouw geval dat ze er niets mee kan) voelt dat alsof ze jouw gevoel niet respecteert. Tenminste dat had ik soms. Ik moest haar gevoelens en keuzes respecteren maar andersom voelde het alsof ze dat niet bij mij deed. Kijk, dat ze fysiek weg was vond ik nog niet eens het ergste, eerlijk is eerlijk, ik zag haar toen ze in NL woonde ook zeker niet dagelijks, maar toch, juist omdát ze niet binnen een uur bij je kan zijn maakt het moeilijk.
Ach ja, wij hebben ons erdoorheen geslagen en op een gegeven moment heb je het geaccepteerd, hoe lastig ook. Ik merkte dat ik juist meer naar mijn vader toetrok, en als ik een vrouw 'nodig' had ging ik naar mn schoonmoeder of tante. Zeer zeker niet hetzelfde, maar zij kunnen je ook steunen.
Ik weet nog steeds niet wat ik je zou moeten aanraden, volgens mij heb je al meerdere keren geprobeerd je gevoel met je moeder te delen...sterkte!
maandag 14 januari 2008 om 22:46
Och Krokus, die gevoelens zijn niet gek hoor... Ik denk alleen dat je voor comfort op dit moment niet bij je moeder moet zijn. Deel van weggaan, is je een beetje losmaken, wat afstand scheppen, anders lukt het je niet. Jou moeder is niet de meest mededeelzame vrouw als het gaat om gevoelens, dus kan of wil ze je dat niet uitleggen. Als je weet dat je moeder zo is, kun je misschien wel indenken dat ze het wel voelt, ook al uit ze het niet.
Hopelijk vind je troost in je gezin en je kinderen, nu je mamma zo ver weg gaat wonen. Het lijkt mij echt niet leuk. Jij bent er voor jouw kinderen, maar je mamma is er voor jou. Toch?
Wat jij meemaakt is niet gek. Veel volwassen dochters hebben er moeite mee als moeder afstand neemt. Maar ja, moeders voelen op een gegeven moment ook: Mijn taak zit er op, en nou ben ik weer aan de beurt. Gelukkig kun je dat respecteren. Misschien helpt het inderdaad als je iets meer begrijpt van haar houding en hopelijk helpen de postings hier. Wat Marije zei, vond ik ook heel zinvol, over zelfbescherming van je moeder.
Sterkte meis, en je mag best een beetje verdriet hebben!
Hopelijk vind je troost in je gezin en je kinderen, nu je mamma zo ver weg gaat wonen. Het lijkt mij echt niet leuk. Jij bent er voor jouw kinderen, maar je mamma is er voor jou. Toch?
Wat jij meemaakt is niet gek. Veel volwassen dochters hebben er moeite mee als moeder afstand neemt. Maar ja, moeders voelen op een gegeven moment ook: Mijn taak zit er op, en nou ben ik weer aan de beurt. Gelukkig kun je dat respecteren. Misschien helpt het inderdaad als je iets meer begrijpt van haar houding en hopelijk helpen de postings hier. Wat Marije zei, vond ik ook heel zinvol, over zelfbescherming van je moeder.
Sterkte meis, en je mag best een beetje verdriet hebben!
oh that purrrrrrrrrfect feeling
dinsdag 15 januari 2008 om 02:22
Schoonmoeder woont ook in het buitenland nu 4 jaar en ik ben zwanger van de eerste en ze zei wel nu zou ik willen dat ik om de hoek woon dat ik ff naar jullie toe kan.Maar wij vinden het helemaal niet erg we zien elkaar zowiezo 2 x in het jaar.Mijn vriend heeft ook nog 2 jongere broertjes van 11 en 13 en die missen ons wel heel erg.En zijn tante en oom wonen ook daar en zijn opa en oma wonen in Duitsland en die vertrekken ook nog wel daar heen.Dus het is hier wel een beetje gewoon.Bekijk het ook van de positive kant het is extra leuk als je ze weer ziet.Ik vind het ook heerlijk om er op vakantie te gaan vooral afgelopen zomer met dat koude natte weer hier lekker 4 weken daar na toe niet kouder als 30 graden wonen nog geen 5 min. lopen van het strand.
dinsdag 15 januari 2008 om 19:27
quote:Noorderling1 schreef op 15 januari 2008 @ 07:46:
Wauw een moeder met een eigen leven! Petje af! Ja en jij verliest je babysit.... Ik heb geen ouders en ik verbaas me altijd over dit soort dingen... Ouders, goedkope oppassers....Daar gaat het inderdaad niet om. Ik betaalde mijn moeder 50 euro per maand (als vergoeding voor de benzinekosten). De creche kost me nu 25 euro extra. Dan ben ik nu dus goedkoper uit.
Wauw een moeder met een eigen leven! Petje af! Ja en jij verliest je babysit.... Ik heb geen ouders en ik verbaas me altijd over dit soort dingen... Ouders, goedkope oppassers....Daar gaat het inderdaad niet om. Ik betaalde mijn moeder 50 euro per maand (als vergoeding voor de benzinekosten). De creche kost me nu 25 euro extra. Dan ben ik nu dus goedkoper uit.
dinsdag 15 januari 2008 om 19:29
@monty, ik herken me helemaal in het eerste stuk wat je schrijft. Ik zie haar nu ook niet wekelijks, het gevoel van niet om de hoek zijn is wat ik het moeilijkst vind.
@poez, bedankt.
Mensen, bedankt dat ik even mijn verhaal kon doen en voor de reacties. Het is m'n moeder, en ik hou van d'r. Een mens met haar grillen en nukken, maar met veel liefde voor ons. Volwassen worden is wel lastig hoor. Zelfs als jel 30 bent.
@poez, bedankt.
Mensen, bedankt dat ik even mijn verhaal kon doen en voor de reacties. Het is m'n moeder, en ik hou van d'r. Een mens met haar grillen en nukken, maar met veel liefde voor ons. Volwassen worden is wel lastig hoor. Zelfs als jel 30 bent.
