Relaties
alle pijlers
Moeder vertelt me ‘alles’
woensdag 29 juli 2020 om 17:00
Beste forummers,
Korte situatieschets: ik kom uit een huishouden met veel huiselijk geweld. Mijn vader is gediagnosticeerd met een narcistische stoornis. Hij sloeg mijn moeder regelmatig en ze is zelfs meerdere keren in het ziekenhuis beland. Hij is inmiddels niet meer in ons leven.
Mijn moeder is, tot overmaat van ramp in een rolstoel beland door medische redenen. Ze is vijftiger, dus echt nog jong. Ik woon op mezelf, maar ik ga een paar keer per week naar haar toe om te helpen. Dit doe ik met alle liefde, maar:
Al vanaf ik klein ben, vertelt ze me alles. Ze is extravert en ik merk dat ze alles nog steeds aan het verwerken is (begrijpelijk, geldt voor mij en mijn jongere broertje en zusje ook wel). Nu vertelt ze echter dingen die ik eigenlijk helemaal niet wil horen. Voorbeelden:
- je vader hield nooit van je, alleen van zichzelf. Hij wist niks van je, deed niks voor je, etc. Ik weet dat dit waar is en misschien naïef van me, maar ik wil die laatste ‘leuke herinneringen’ aan hem koesteren. Ze zijn schaars, maar ik wil ze niet kwijt en dit telkens zeggen maakt me toch wel ongelukkig.
- ze vertelt over hun seksleven en hoe slecht hij haar bevredigde. Dit laatst zelfs met mijn vriend erbij. Ik vind het zeer ongemakkelijk en ik weet niet hoe ik dan moet reageren.
- als ik een keer iets positiefs probeer te zeggen, word ik afgebrand. Ik snap het vanuit haar positie, maar dit is voor mij een manier om ermee om te gaan.
Ligt dit aan mij? Ik vind het echt rot waar ze doorheen gegaan is en nu ook weer. Het breekt mijn hart. Maar tegelijkertijd gaat dit mijn grenzen constant over.
Mag ik hier iets over zeggen of...?
Korte situatieschets: ik kom uit een huishouden met veel huiselijk geweld. Mijn vader is gediagnosticeerd met een narcistische stoornis. Hij sloeg mijn moeder regelmatig en ze is zelfs meerdere keren in het ziekenhuis beland. Hij is inmiddels niet meer in ons leven.
Mijn moeder is, tot overmaat van ramp in een rolstoel beland door medische redenen. Ze is vijftiger, dus echt nog jong. Ik woon op mezelf, maar ik ga een paar keer per week naar haar toe om te helpen. Dit doe ik met alle liefde, maar:
Al vanaf ik klein ben, vertelt ze me alles. Ze is extravert en ik merk dat ze alles nog steeds aan het verwerken is (begrijpelijk, geldt voor mij en mijn jongere broertje en zusje ook wel). Nu vertelt ze echter dingen die ik eigenlijk helemaal niet wil horen. Voorbeelden:
- je vader hield nooit van je, alleen van zichzelf. Hij wist niks van je, deed niks voor je, etc. Ik weet dat dit waar is en misschien naïef van me, maar ik wil die laatste ‘leuke herinneringen’ aan hem koesteren. Ze zijn schaars, maar ik wil ze niet kwijt en dit telkens zeggen maakt me toch wel ongelukkig.
- ze vertelt over hun seksleven en hoe slecht hij haar bevredigde. Dit laatst zelfs met mijn vriend erbij. Ik vind het zeer ongemakkelijk en ik weet niet hoe ik dan moet reageren.
- als ik een keer iets positiefs probeer te zeggen, word ik afgebrand. Ik snap het vanuit haar positie, maar dit is voor mij een manier om ermee om te gaan.
Ligt dit aan mij? Ik vind het echt rot waar ze doorheen gegaan is en nu ook weer. Het breekt mijn hart. Maar tegelijkertijd gaat dit mijn grenzen constant over.
Mag ik hier iets over zeggen of...?
woensdag 29 juli 2020 om 17:31
Ze is een tijdje naar een psycholoog gegaan, maar dit had naar haar zeggen geen nut. Ik ga haar wel aansporen om een andere te zoeken. Wellicht was ze gewoon geen goede match met deze psycholoog. Vriendinnen heeft ze wel, maar oppervlakkig, met elkaar omgaan om te lunchen, maar niet echt om diepe gesprekken te voeren.Vlavi schreef: ↑29-07-2020 17:16Heeft je moeder ook vriendinnen of een psycholoog/hulpverlener waarmee ze kan praten? Ik kan me voorstellen dat je het niet fijn vindt om haar te laten zitten, misschien kun je haar helpen om in contact te komen met iemand anders? Dan doe je het samen, ben je er toch voor haar, maar kunnen jullie een ander soort, gezondere band opbouwen.
Ik vind overigens wel dat je je grenzen mag (moet) aangeven hierin. Het maakt niet uit hoe oud je bent, dit is niet oké.
woensdag 29 juli 2020 om 17:34
Betty_Slocombe schreef: ↑29-07-2020 17:21Kort houden. Teveel informatie is een ding, een kind continu nare zaken over de andere ouder vertellen is weer iets heel anders. Welk doel dient dat? Het maakt jou verdrietig en niets wordt er anders van.
Inderdaad, wat heeft het voor nut om je kind te vertellen dat haar vader niet van haar hield?
woensdag 29 juli 2020 om 17:35
Moet je ook maar zin in hebben.Westerpaviljoen schreef: ↑29-07-2020 17:11Als het alleen om een spiegel voor te houden is, is het toch niet passief agressief?
Gewoon aangeven dat je het niet leuk vind of niet meer wil is veel makkelijker.
woensdag 29 juli 2020 om 17:36
Jouw mening is net zo veel waard als die van haar, je hoeft niet over je heen te laten lopen. Dan wordt ze maar een keer boos.
En ik zou afstand nemen. Een paar keer per week bij elkaar langs gaan kan misschien ook wel naar om de week een keer. Dan heb je elkaar ten minste nog wat nieuws te vertellen in plaats van maar in het verleden blijven graven.
En ik zou afstand nemen. Een paar keer per week bij elkaar langs gaan kan misschien ook wel naar om de week een keer. Dan heb je elkaar ten minste nog wat nieuws te vertellen in plaats van maar in het verleden blijven graven.
woensdag 29 juli 2020 om 17:36
Het kan zomaar geen goede match geweest zijn.Fluffypuff schreef: ↑29-07-2020 17:31Ze is een tijdje naar een psycholoog gegaan, maar dit had naar haar zeggen geen nut. Ik ga haar wel aansporen om een andere te zoeken. Wellicht was ze gewoon geen goede match met deze psycholoog. Vriendinnen heeft ze wel, maar oppervlakkig, met elkaar omgaan om te lunchen, maar niet echt om diepe gesprekken te voeren.
Of de psycholoog confronteerde haar met zaken die haar niet welgevallig waren.
Op jezelf kunnen reflecteren is niet iedereen gegeven.
woensdag 29 juli 2020 om 17:36
Lastig hoor, ik snap dat je er voor haar wilt zijn, zeker gezien jullie verleden maar dit is niet gezond. Hoe naar ook je zult door die boosheid en het huilen heen moeten.
Misschien kan je haar eens een brief geven met dit verhaal?
Daarna echt consequent handelen als ze het weer doet. Misschien maar een tijdje het onderwerp helemaal vermijden. Dat jij wel eens positief doet lijkt mij voor haar namelijk ook heel ingewikkeld. Zij moet dan wel de wijste zijn maar heel leuk is dat niet denk ik? Misschien nog een optie om eens samen met haar en een therapeut te gaan praten? Je vriend laten zeggen dat hij zich daar niet prettig bij voelt (als dat zo is) kan ook werken. Dan valt misschien het kwartje dat het niet helemaal normaal is.
Heel veel sterkte, klinkt als een zware jeugd.
Misschien kan je haar eens een brief geven met dit verhaal?
Daarna echt consequent handelen als ze het weer doet. Misschien maar een tijdje het onderwerp helemaal vermijden. Dat jij wel eens positief doet lijkt mij voor haar namelijk ook heel ingewikkeld. Zij moet dan wel de wijste zijn maar heel leuk is dat niet denk ik? Misschien nog een optie om eens samen met haar en een therapeut te gaan praten? Je vriend laten zeggen dat hij zich daar niet prettig bij voelt (als dat zo is) kan ook werken. Dan valt misschien het kwartje dat het niet helemaal normaal is.
Heel veel sterkte, klinkt als een zware jeugd.
woensdag 29 juli 2020 om 17:37
woensdag 29 juli 2020 om 17:37
Je moeder klinkt ook niet als heel stabiel persoon. En resoluut afkappen is het beste. Daarna aangeven dat er mensen zijn waarbij ze haar verhaal kwijt kan. Dat jullie als kinderen dat nu al lang genoeg hebben aangehoord en echt niet meer willen.
Als je dat niet kan, vraag er anders zelf hulp bij. Succes.
Als je dat niet kan, vraag er anders zelf hulp bij. Succes.
woensdag 29 juli 2020 om 17:37
sommige mensen zijn vrij en delen alles met iedereen incl. hun sexleven. Ik denk dat het hier dieper zit en jou gelijkgeschakeld aan een partner/iemand met ze dit soort zaken kan bespreken. Dat is niet jouw rol dus ik begrijp hoe lastig dit voor je is. Misschien dat je je moeder kan bewegen om eens met een iemand te praten, dan kan die dat ook met haar bespreken. Moeilijk hoor, heel veel sterkte!
woensdag 29 juli 2020 om 17:38
Hebben je moeder en jij dezelfde huisarts misschien?
Bij ja zou ik een afspraak maken, dit met hem/haar bespreken en bedenken hoe je dit aan kan pakken. Als vervolg misschien samen met je moeder naar de huisarts. Deze kan dit bespreekbaar maken met haar en eventueel psychologische hulp inschakelen.
Dit is namelijk ver van het normale en ze accepteert jouw grenzen niet. En door op jouw aangeven van je grenzen verdrietig en negatief te reageren manipuleert zij jou waardoor jij in een spagaat komt. Uiterst ongezond, dus kom voor jezelf op.
Bij ja zou ik een afspraak maken, dit met hem/haar bespreken en bedenken hoe je dit aan kan pakken. Als vervolg misschien samen met je moeder naar de huisarts. Deze kan dit bespreekbaar maken met haar en eventueel psychologische hulp inschakelen.
Dit is namelijk ver van het normale en ze accepteert jouw grenzen niet. En door op jouw aangeven van je grenzen verdrietig en negatief te reageren manipuleert zij jou waardoor jij in een spagaat komt. Uiterst ongezond, dus kom voor jezelf op.
woensdag 29 juli 2020 om 17:38
Het klinkt alsof jouw moeder (en jij ook) het heel zwaar heeft gehad. Ze is boos, natuurlijk, en getraumatiseerd. Dat is geen excuus om over jouw grenzen heen te gaan, maar met zo'n verleden kan ik me goed voorstellen dat je moeite hebt om met negatieve gevoelens om te gaan. Ze is wellicht op zoek naar erkenning van jou, en bevestiging dat je geheel aan haar kant staat. Die ben jij haar niet verschuldigd, hoe erg het ook voor haar geweest is.
Toch je grenzen blijven aangeven en haar aanmoedigen te praten met een hulpverlener. Maar: zij mag ook grenzen hebben, en als jij positieve verhalen over je vader wil vertellen, hoef je dat ook niet bij haar neer te leggen.
Toch je grenzen blijven aangeven en haar aanmoedigen te praten met een hulpverlener. Maar: zij mag ook grenzen hebben, en als jij positieve verhalen over je vader wil vertellen, hoef je dat ook niet bij haar neer te leggen.
anoniem_376628 wijzigde dit bericht op 29-07-2020 17:40
0.07% gewijzigd
woensdag 29 juli 2020 om 17:39
Maar zij bepaalt niet in haar eentje voor jullie beiden 'wat er moet kunnen', dat bepalen twee volwassenen samen. Wanneer jij dit soort gesprekken niet met haar wilt voeren, dan zou dat voldoende voor haar moeten zijn om te accepteren dat ze dit niet met jou bespreekt.Fluffypuff schreef: ↑29-07-2020 17:11Ik heb het een keer geprobeerd af te kappen, maar het toen werd ze erg boos en emotioneel. Zelfs als ik heel subtiel ben en volledig vanuit mezelf spreek (ik vind het niet prettig om...)
Ze is een ontzettend goedaardig mens en heeft al meerdere keren aangegeven dat ze graag met mij praat en dat dat ook moet kunnen, omdat ik inmiddels volwassen ben (begin 20). Toch voelt het nog net zo rot als toen ik 8 was. En helemaal met mijn vriend erbij vind ik het eigenlijk een beetje gênant.
Het is toch belangrijk om dat te blijven benadrukken.
woensdag 29 juli 2020 om 17:40
Ik denk dat ze zich vaak heeft afgevraagd wat zij fout heeft gedaan in dit verhaal. Niet dat ik dat vind, maar dat voelt ze zo. En omdat hij ‘op alle vlakken faalde,’ dus niet alleen in hun relatie, geeft haar dit het idee dat het dus echt allemaal zijn fout was en niet die van haar.Betty_Slocombe schreef: ↑29-07-2020 17:37Ik ken dit soort types, die zijn nogal van de gedeelde smart is halve smart en dan het liefst over de rug van een ander. Giftig, deprimeren en enorm naar.
woensdag 29 juli 2020 om 17:41
Eigenlijk kan 1 persoon dat helemaal zelf bepalen. TO. Als zij dat niet vind kunnen, vind zij het niet kunnen.Case-je schreef: ↑29-07-2020 17:39Maar zij bepaalt niet in haar eentje voor jullie beiden 'wat er moet kunnen', dat bepalen twee volwassenen samen. Wanneer jij dit soort gesprekken niet met haar wilt voeren, dan zou dat voldoende voor haar moeten zijn om te accepteren dat ze dit niet met jou bespreekt.
Het is toch belangrijk om dat te blijven benadrukken.
En dat hoeft gelukkig helemaal niet samen.
anoniem_393625 wijzigde dit bericht op 29-07-2020 17:41
7.05% gewijzigd
woensdag 29 juli 2020 om 17:41
Ik lees nu je latere reactie. Ze heeft al hulp gehad, maar dat werkte niet. Het kan zijn dat het niet geklikt heeft met die psycholoog, maar dan zoekt ze maar een andere. Je zult echt een vuist moeten maken naar haar gedrag.
En anders wordt het:
- too much information --> mam, ik wil dit niet horen
- ja maar --> nee mam, klaar nu, ik wil het niet
- nou, ik vind --> oke mam, dan ga ik maar naar huis en proberen we het van de week nog een keer
En dat herhalen, herhalen, herhalen.
En anders wordt het:
- too much information --> mam, ik wil dit niet horen
- ja maar --> nee mam, klaar nu, ik wil het niet
- nou, ik vind --> oke mam, dan ga ik maar naar huis en proberen we het van de week nog een keer
En dat herhalen, herhalen, herhalen.
woensdag 29 juli 2020 om 17:42
Fluffypuff schreef: ↑29-07-2020 17:40Ik denk dat ze zich vaak heeft afgevraagd wat zij fout heeft gedaan in dit verhaal. Niet dat ik dat vind, maar dat voelt ze zo. En omdat hij ‘op alle vlakken faalde,’ dus niet alleen in hun relatie, geeft haar dit het idee dat het dus echt allemaal zijn fout was en niet die van haar.
Ze had er eerder uit kunnen stappen bijvoorbeeld.
woensdag 29 juli 2020 om 17:43
Ik zou zeggen dat ik me slecht op mijn gemak voel als ze het over persoonlijke seks heeft.
Ik zou ook zeggen dat ik begrijp dat ze een hekel aan mijn vader heeft omdat hij zich slecht heeft gedragen, maar dat ik juist probeer om de paar goede herinneringen te koesteren, zodat ik toch het idee heb een vader te hebben. Dat begrijp je toch wel mam? Dat betekent niet dat ik niet van jou houd of zijn kant kies.
Ik zou ook zeggen dat ik begrijp dat ze een hekel aan mijn vader heeft omdat hij zich slecht heeft gedragen, maar dat ik juist probeer om de paar goede herinneringen te koesteren, zodat ik toch het idee heb een vader te hebben. Dat begrijp je toch wel mam? Dat betekent niet dat ik niet van jou houd of zijn kant kies.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
woensdag 29 juli 2020 om 17:43
Ik denk dat jullie verhouding scheef is gaan lopen. Het is niet jouw verantwoordelijkheid dat je moeder een psycholoog zoekt, dat moet zij zelf doen. Wat jij wel kunt doen om dat te stimuleren, is je grenzen heel goed bewaken ("ik wil niet dat je dit met mij bespreekt!").Fluffypuff schreef: ↑29-07-2020 17:31Ze is een tijdje naar een psycholoog gegaan, maar dit had naar haar zeggen geen nut. Ik ga haar wel aansporen om een andere te zoeken. Wellicht was ze gewoon geen goede match met deze psycholoog. Vriendinnen heeft ze wel, maar oppervlakkig, met elkaar omgaan om te lunchen, maar niet echt om diepe gesprekken te voeren.
Je bent deels haar hulpverlener geworden en hebt niet goed geleerd hoe je grenzen moet bepalen en bewaken, zoals zij dat ook niet kan.
Misschien ook goed om zelf eens op zoek te gaan naar een psycholoog die je kan helpen om dat te leren?
woensdag 29 juli 2020 om 17:47
Zo te horen denkt ze alleen vanuit zichzelf en beseft ze niet hoe het voor jou als kind is om dit te horen. Zou het helpen om haar dat te vragen? Mam, hoe zou jij het vinden om steeds te horen dat je vader niks van je moest weten? Mam, had jij de details van het seksleven van je ouders willen weten?
Ik ken haar natuurlijk niet dus kan het niet inschatten, maar wie weet kan dat haar aan het denken zetten.
En nee... niemand wil dit soort dingen horen van z’n moeder. Heel jammer dat ze dat zelf niet aanvoelt.
Ik ken haar natuurlijk niet dus kan het niet inschatten, maar wie weet kan dat haar aan het denken zetten.
En nee... niemand wil dit soort dingen horen van z’n moeder. Heel jammer dat ze dat zelf niet aanvoelt.
woensdag 29 juli 2020 om 17:47
Dat klopt. Met 'samen bepalen' bedoel ik dat de moeder van TO naar TO hoort te luisteren wanneer zij zegt dit niet te willen bespreken met moeder.'Luci_Morgenster schreef: ↑29-07-2020 17:41Eigenlijk kan 1 persoon dat helemaal zelf bepalen. TO. Als zij dat niet vind kunnen, vind zij het niet kunnen.
En dat hoeft gelukkig helemaal niet samen.
woensdag 29 juli 2020 om 17:51
Ik herken veel in je verhaal, google eens op perentivicatie. Je zult er veel in herkennen. Je kunt je moeder hulp aanbieden in de vorm van therapie, wil ze dit niet dan is de enige mogelijkheid jou eigen gedrag te veranderen. Ik heb hier hulp bij gehad van een psycholoog. Heeft me goed geholpen, niet alleen met grenzen aangeven bij haar maar ook in het algemeen.
Veel succes met de situatie!
Veel succes met de situatie!
woensdag 29 juli 2020 om 17:55
Ja, dit is wat mijn vriend ook wel eens geopperd heeft. Ik kan sowieso slecht nee zeggen en voor mezelf op komen (ben heel erg conflictvermijdend). Dus dat lijkt me zeker geen slecht plan.Case-je schreef: ↑29-07-2020 17:43Ik denk dat jullie verhouding scheef is gaan lopen. Het is niet jouw verantwoordelijkheid dat je moeder een psycholoog zoekt, dat moet zij zelf doen. Wat jij wel kunt doen om dat te stimuleren, is je grenzen heel goed bewaken ("ik wil niet dat je dit met mij bespreekt!").
Je bent deels haar hulpverlener geworden en hebt niet goed geleerd hoe je grenzen moet bepalen en bewaken, zoals zij dat ook niet kan.
Misschien ook goed om zelf eens op zoek te gaan naar een psycholoog die je kan helpen om dat te leren?
