Relaties
alle pijlers
Moeder
woensdag 28 februari 2024 om 17:02
Waar zal ik eens beginnen. Mijn moeder wordt (is) oud en dat begin ik steeds duidelijker te merken. Ze vergeet dingen, ze vertelt alles dubbel, ze claimt mij steeds meer en is ontzettend veeleisend. Ze heeft altijd al een wat moeilijk karakter gehad en dit wordt alleen maar erger. Altijd negatief, altijd beren op de weg zien, altijd slecht praten over anderen.
Tegen mij is ze soms ronduit gemeen als ik niet aan haar verwachtingspatroon van dat moment voldoe. Hou ik een telefoontje of bezoekje kort, dan heb ik nooit tijd voor haar, heb ik een keer geen tijd om een klusje te doen, dan doe ik nooit wat voor haar en daar is ze dan echt fel in en ontstaat er soms de grootste ruzie waarbij ik de gebeten hond ben.
Van vergeetachtigheid, dubbel vertellen enz. is geen sprake in haar ogen, ik ben degene die vergeetachtig is, het ligt allemaal aan mij, haar mankeert niets. Zelfs mijn sociale leven heeft eronder te lijden want ze is ook nog eens heel erg jaloers, al zegt ze zelf van niet.
Ik weet het gewoon allemaal niet meer. Ik ben zo moe van het op m’n tenen lopen om aan haar verwachtingen te voldoen, ieder woord zorgvuldig kiezen om haar niet boos te maken. Ik weet het gewoon echt niet meer.
Tegen mij is ze soms ronduit gemeen als ik niet aan haar verwachtingspatroon van dat moment voldoe. Hou ik een telefoontje of bezoekje kort, dan heb ik nooit tijd voor haar, heb ik een keer geen tijd om een klusje te doen, dan doe ik nooit wat voor haar en daar is ze dan echt fel in en ontstaat er soms de grootste ruzie waarbij ik de gebeten hond ben.
Van vergeetachtigheid, dubbel vertellen enz. is geen sprake in haar ogen, ik ben degene die vergeetachtig is, het ligt allemaal aan mij, haar mankeert niets. Zelfs mijn sociale leven heeft eronder te lijden want ze is ook nog eens heel erg jaloers, al zegt ze zelf van niet.
Ik weet het gewoon allemaal niet meer. Ik ben zo moe van het op m’n tenen lopen om aan haar verwachtingen te voldoen, ieder woord zorgvuldig kiezen om haar niet boos te maken. Ik weet het gewoon echt niet meer.
maandag 29 april 2024 om 17:21
Dan gaat ze dood en dan is ze er niet meer. Dat is best jammer natuurlijk, we willen eigenlijk niet dat de mensen die dichtbij ons staan doodgaan maar het is onvermijdelijk.RememberTheGoodTimes schreef: ↑28-04-2024 14:47Ik weet het, ik ben degene die moet veranderen maar als ze dan ziek is dan wordt ik gewoon bang voor wat er onvermijdelijk een keer komen gaat.
Maar weet je, ik denk niet dat dit het probleem is. Het probleem is jouw schuldgevoel. Als ze doodgaat en jij was niet de meest geweldige dochter voor haar dan voel je je schuldig of in elk geval ben je bang je schuldig te voelen.
Als je nou eens afrekent met dat schuldgevoel.... wat zal dat schelen!
...
dinsdag 30 april 2024 om 13:44
Mijn moeder liet me zojuist weten dat ze de uitslag van haar bloedonderzoek door de huisarts heeft gekregen en ze moet voor onderzoek naar het ziekenhuis maar gaat dat niet doen. Gezien haar klachten en de uitkomst van het bloedonderzoek kan het bijna niet anders dan foute boel zijn dus ik vrees dat ik me moet gaan voorbereiden op het onvermijdelijke.
dinsdag 30 april 2024 om 13:54
Knuffel voor jou TO. Dit is heel herkenbaar (niet mijn eigen moeder, maar in de familie).
Ik heb niet het hele topic gelezen, maar is je moeder getest op dementie? Dat bleek bij mijn familielid toen zo te zijn (en al veel verder dan we zelf dachten). Het zorgde er voor dat het gedrag (wat er toegegeven altijd al een beetje was) eigenlijk werd uitvergroot. De diagnose loste niet direct iets op, maar hielp wel eea verklaren en in ons geval in te zien dat een plek in het verzorgingstehuis onvermijdelijk was.
Ik heb niet het hele topic gelezen, maar is je moeder getest op dementie? Dat bleek bij mijn familielid toen zo te zijn (en al veel verder dan we zelf dachten). Het zorgde er voor dat het gedrag (wat er toegegeven altijd al een beetje was) eigenlijk werd uitvergroot. De diagnose loste niet direct iets op, maar hielp wel eea verklaren en in ons geval in te zien dat een plek in het verzorgingstehuis onvermijdelijk was.
dinsdag 30 april 2024 om 14:03
Dat is natuurlijk erg rot TO, maar wellicht is het ook wel oke zo. Het is haar keuze om hier niks mee te doen, niet de jouwe. Sterker nog: dit is nu precies iets waar je geen schuldgevoel over kan hebben!RememberTheGoodTimes schreef: ↑30-04-2024 13:44Mijn moeder liet me zojuist weten dat ze de uitslag van haar bloedonderzoek door de huisarts heeft gekregen en ze moet voor onderzoek naar het ziekenhuis maar gaat dat niet doen. Gezien haar klachten en de uitkomst van het bloedonderzoek kan het bijna niet anders dan foute boel zijn dus ik vrees dat ik me moet gaan voorbereiden op het onvermijdelijke.
dinsdag 30 april 2024 om 18:36
Nou het is officieel hoor, ik ben psychisch niet in orde en een leugenaar en het allerergste vind ze dat ik zondag heb geroepen dat ik m’n geld terug wil. Daar is ze des duivels over.
Ik weet niet goed wat ik moet voelen nu maar ik denk dat het verdriet overheerst. Om wat komen gaat, en om haar. Om het zware leven wat ze heeft gehad, omdat ze dit niet verdient maar ze doet het zichzelf aan. Waarom ziet ze dat nou niet in??
Ik weet niet goed wat ik moet voelen nu maar ik denk dat het verdriet overheerst. Om wat komen gaat, en om haar. Om het zware leven wat ze heeft gehad, omdat ze dit niet verdient maar ze doet het zichzelf aan. Waarom ziet ze dat nou niet in??
dinsdag 30 april 2024 om 18:48
dinsdag 30 april 2024 om 19:48
Zou het kunnen dat ze zelf eigenlijk ook wel een beetje klaar is met dit leven? Dat het voor haar allemaal niet meer zo nodig hoeft?RememberTheGoodTimes schreef: ↑30-04-2024 13:44ze moet voor onderzoek naar het ziekenhuis maar gaat dat niet doen.
...
dinsdag 30 april 2024 om 20:48
Ik weet het niet, maar ik kan me niet voorstellen dat ze dit leven zo leuk vindt.
Ze wil het uitpraten. Antwoorden krijgen op waarom ik bepaalde dingen gedaan zou hebben maar ik heb die dingen helemaal niet gedaan, hoe kan ik dan antwoorden geven? Hoe kan ik iets uitleggen wat niet gebeurd is. Moet ik dan gewoon maar toegeven en zeggen wat ze horen wil?
Ze wil het uitpraten. Antwoorden krijgen op waarom ik bepaalde dingen gedaan zou hebben maar ik heb die dingen helemaal niet gedaan, hoe kan ik dan antwoorden geven? Hoe kan ik iets uitleggen wat niet gebeurd is. Moet ik dan gewoon maar toegeven en zeggen wat ze horen wil?
dinsdag 30 april 2024 om 20:59
Dat is haar goed recht om het niet verder te laten onderzoeken. Zo is het ook jou goed recht om je niet meer zo door je moeder te laten behandelen.RememberTheGoodTimes schreef: ↑30-04-2024 13:44Mijn moeder liet me zojuist weten dat ze de uitslag van haar bloedonderzoek door de huisarts heeft gekregen en ze moet voor onderzoek naar het ziekenhuis maar gaat dat niet doen. Gezien haar klachten en de uitkomst van het bloedonderzoek kan het bijna niet anders dan foute boel zijn dus ik vrees dat ik me moet gaan voorbereiden op het onvermijdelijke.
Echt, zoek zsm goede hulp voor jezelf. Begin hij de POH can de huisarts. Echt gun jezelf een leuker leven. Juist als ze xo ziek wordt is je eigen grens aangeven heel belangrijk. Je hebt geen enkele verplichting om haar te verzorgen. Je kunt eventueel wel zorg regelen, zoals thuiszorg wanneer nodig. Wil ze dat niet dan is dat haar probleem, niet jouw probleem.
Maar echt, ga voor jezelf zorgen.
dinsdag 30 april 2024 om 21:03
Ben je je ervan bewust dat je een keuze hebt?RememberTheGoodTimes schreef: ↑30-04-2024 20:48
Ze wil het uitpraten. Antwoorden krijgen op waarom ik bepaalde dingen gedaan zou hebben maar ik heb die dingen helemaal niet gedaan, hoe kan ik dan antwoorden geven? Hoe kan ik iets uitleggen wat niet gebeurd is. Moet ik dan gewoon maar toegeven en zeggen wat ze horen wil?
Je kunt ervoor kiezen het niet uit te praten.
Je kunt ervoor kiezen haar gelijk te geven.
Je kunt ervoor kiezen haar geen gelijk te geven.
Aan jou de keuze. IK heb het idee dat je zo murw gemanipuleerd ben door haar dat je niet (meer) durft te kiezen.
Wat is het ergste dat kan gebeuren als jij kiest?
...
dinsdag 30 april 2024 om 21:03
Ze weet zelfs het bloedonderzoek zo te framen dat jij je zorgen gaat maken en voor haar gaat zorgen. Ze zet werkelijk alles in om jou daar te krijgen waar ze je wil hebben. Vol op jet schuldgevoel, dan gaat de rest efficiënter.
Aan jou om dat te begrenzen want van haar zullen de grenzen helaas niet komen. Het is vast onvermogen van haar kant maar daar heb je niks aan, zo’n verklaring.
Je kunt hooguit opletten dat je het patroon zelf niet voortzet naar eventuele kinderen.
Sterkte TO dat je zo’n moeder hebt.
Aan jou om dat te begrenzen want van haar zullen de grenzen helaas niet komen. Het is vast onvermogen van haar kant maar daar heb je niks aan, zo’n verklaring.
Je kunt hooguit opletten dat je het patroon zelf niet voortzet naar eventuele kinderen.
Sterkte TO dat je zo’n moeder hebt.
dinsdag 30 april 2024 om 21:08
Je kent haar patronen, ze lijkt heel goed in manipuleren. Je mag zeggen "ik wil dit niet meer", maar ik denk dat ja daar voor nu niet sterk genoeg voor bent. Daarom, zoek zsm professionele begeleiding.RememberTheGoodTimes schreef: ↑30-04-2024 20:48Ik weet het niet, maar ik kan me niet voorstellen dat ze dit leven zo leuk vindt.
Ze wil het uitpraten. Antwoorden krijgen op waarom ik bepaalde dingen gedaan zou hebben maar ik heb die dingen helemaal niet gedaan, hoe kan ik dan antwoorden geven? Hoe kan ik iets uitleggen wat niet gebeurd is. Moet ik dan gewoon maar toegeven en zeggen wat ze horen wil?
dinsdag 30 april 2024 om 21:34
Ik zou kiezen het niet uit te praten.
Haar klakkeloos gelijk geven als je van vanalles en nog wat beschuldigd wordt, is bijna niet te doen.
Haar tegenspreken is voer voor eindeloze discussies en nog meer verwijten.
Het is niet omdat ze zegt het te willen uitpraten dat je het ook nog moet DOEN hé.
woensdag 1 mei 2024 om 15:13
Wat ingewikkeld TO! Ik heb ook zo'n moeder. Zeven jaar geleden heb ik het contact verbroken, na heel veel lage pitjes, hoge pitjes, proberen haar dingen te laten inzien, dansen naar haar pijpen en tonnen schuldgevoel.
Nog steeds probeert ze zo nu en dan contact te zoeken; ik krijg kerstkaartjes en verjaardagskaarten en dat haar deur nog altijd openstaat en dat ze me zo mist. En ook na zeven jaar en jaren therapie raakt me dat nog steeds. Want ik ben die slechte dochter. Gelukkig kan ik het inmiddels veel eerder van me af laten glijden, de kaart weggooien en hardop zeggen: "je mist me helemaal niet, als je me zo lief vindt dan had je in de 45 jaar hiervoor je best wel eens wat meer kunnen doen".
Twee jaar terug kreeg ik terwijl ik op een flink aantal vlieguren van huis was, bericht van iemand uit de familie. 'Je moeder heeft een herseninfarct gehad en het gaat heel slecht en ze vraagt naar je'. Mijn hemel, wat was ik van slag. Moest ik hals over kop terugvliegen, wilde ik haar nog zien, zou het dan toch nog goed komen vlak voor ze dood zou gaan? Het familielid praatte enorm op me in, tientallen appjes na elkaar: dat het toch mijn moeder was, dat het zo erg was, dat er toch nooit iets gezegd kon zijn dat zó erg was dat ik haar nu liet barsten, dat iedereen toch wel eens wat met elkaar heeft.
Ik heb besloten niet te gaan. Toen niet en nooit niet. En bij terugkomst bleek dat ze helemaal geen herseninfarct had gehad maar een zeer lichte tia. Zonder restverschijnselen en zonder opname. Zelfs toen manipuleerde ze me dus. En dat familielid blijkbaar ook.
Voor mij heeft dat de deur definitief dicht gedaan. En ondanks dat ik weet dat het veel beter voor me is, dat ik nooit ga krijgen wat ik had willen hebben als kind, dat ze nooit zal veranderen, dat het echt aan haar ligt en niet aan mij, ondanks dat voel ik me bij vlagen toch weer schuldig. Moederdag over anderhalve week, kerst, haar verjaardag, weten dat ze misschien hulpbehoevend is inmiddels en dat ik niets voor haar doe (ik ben haar enige kind).
Sorry, veel langere post dan ik van plan was. Ik wil maar zeggen: ik voel je, en ik weet hoe zwaar het is. Wees lief voor jezelf!
Nog steeds probeert ze zo nu en dan contact te zoeken; ik krijg kerstkaartjes en verjaardagskaarten en dat haar deur nog altijd openstaat en dat ze me zo mist. En ook na zeven jaar en jaren therapie raakt me dat nog steeds. Want ik ben die slechte dochter. Gelukkig kan ik het inmiddels veel eerder van me af laten glijden, de kaart weggooien en hardop zeggen: "je mist me helemaal niet, als je me zo lief vindt dan had je in de 45 jaar hiervoor je best wel eens wat meer kunnen doen".
Twee jaar terug kreeg ik terwijl ik op een flink aantal vlieguren van huis was, bericht van iemand uit de familie. 'Je moeder heeft een herseninfarct gehad en het gaat heel slecht en ze vraagt naar je'. Mijn hemel, wat was ik van slag. Moest ik hals over kop terugvliegen, wilde ik haar nog zien, zou het dan toch nog goed komen vlak voor ze dood zou gaan? Het familielid praatte enorm op me in, tientallen appjes na elkaar: dat het toch mijn moeder was, dat het zo erg was, dat er toch nooit iets gezegd kon zijn dat zó erg was dat ik haar nu liet barsten, dat iedereen toch wel eens wat met elkaar heeft.
Ik heb besloten niet te gaan. Toen niet en nooit niet. En bij terugkomst bleek dat ze helemaal geen herseninfarct had gehad maar een zeer lichte tia. Zonder restverschijnselen en zonder opname. Zelfs toen manipuleerde ze me dus. En dat familielid blijkbaar ook.
Voor mij heeft dat de deur definitief dicht gedaan. En ondanks dat ik weet dat het veel beter voor me is, dat ik nooit ga krijgen wat ik had willen hebben als kind, dat ze nooit zal veranderen, dat het echt aan haar ligt en niet aan mij, ondanks dat voel ik me bij vlagen toch weer schuldig. Moederdag over anderhalve week, kerst, haar verjaardag, weten dat ze misschien hulpbehoevend is inmiddels en dat ik niets voor haar doe (ik ben haar enige kind).
Sorry, veel langere post dan ik van plan was. Ik wil maar zeggen: ik voel je, en ik weet hoe zwaar het is. Wees lief voor jezelf!
We're just two lost souls
woensdag 1 mei 2024 om 16:23
RememberTheGoodTimes schreef: ↑01-05-2024 16:05Wat het zo ontzettend moeilijk maakt is de wetenschap dat ze ook gewoon normaal en aardig kan doen en dan denk ik daaraan een breekt m’n hart. Het hoeft niet zo, ze maakt het zichzelf en de rest van de wereld zo ontzettend moeilijk.
Dat kan de mijne ook heel goed. Vooral tegen anderen. Iedereen vindt haar zo'n leuke, lieve vrouw en ze is zo enorm zielig dat haar dochter zo rot doet! Ze redt het toch maar mooi in haar eentje, knap hoor!
We're just two lost souls
woensdag 1 mei 2024 om 16:25
TO, mijn advies aan jou: proberen te werken aan rouw. Rouwen om het feit dat je niet de ouder hebt gehad die je als kind nodig had. Rouwen om wat je tekort bent gekomen. En zelf heb ik ook al gerouwd om de dood van mijn ouder waar ik geen contact meer mee heb. Hoewel die persoon nog niet dood is, heeft het me zo geholpen om los te laten.RememberTheGoodTimes schreef: ↑28-04-2024 14:47Ik weet het, ik ben degene die moet veranderen maar als ze dan ziek is dan wordt ik gewoon bang voor wat er onvermijdelijk een keer komen gaat.
woensdag 1 mei 2024 om 16:26
Dat had ze je helemaal niet hoeven te vertellen, maar dat heeft ze wel gedaan want ze weet dat jij er dan mee zit. Ik vind haar geen leuke vrouw, hoor.RememberTheGoodTimes schreef: ↑30-04-2024 13:44Mijn moeder liet me zojuist weten dat ze de uitslag van haar bloedonderzoek door de huisarts heeft gekregen en ze moet voor onderzoek naar het ziekenhuis maar gaat dat niet doen.
woensdag 1 mei 2024 om 19:07
En dan ook nog jouw nickname... Misschien een heel raar vergelijk, het zit nog 'hoog' in mijn geheugen, maar ik heb onlangs mijn hond laten inslapen. Ik vond het juist vanwege alles wat nog wél goed ging een heel moeilijke beslissing. Maar ik had ook een mooi artikel gelezen over hoe je het niet los, maar in samenhang moet zien. Ik denk dat iets soortgelijks geldt voor situaties als die van jou. Ik had ook een ouder met zeer problematisch gedrag, maar tegelijk voelde ik me met deze ouder wel het meest verbonden en was deze ouder met vlagen ook beter in staat tot empathie dan mijn andere ouder. Er werd niet een beroep op mij gedaan zoals in bijvoorbeeld jouw situaie, dus ik heb het contact uiteindelijk niet verbroken. Maar er is wel schade aangericht en die hoef ik niet te ontkennen. Ook niet nu deze ouder niet meer leeft. Maar het is verdomd lastig, vind ik, waar het ouders aangaat. Ik merk dat vaak zo bijna vanzelf gezegd wordt: "Het is toch je vader/moeder".RememberTheGoodTimes schreef: ↑01-05-2024 16:05Wat het zo ontzettend moeilijk maakt is de wetenschap dat ze ook gewoon normaal en aardig kan doen en dan denk ik daaraan een breekt m’n hart. Het hoeft niet zo, ze maakt het zichzelf en de rest van de wereld zo ontzettend moeilijk.
Ik kan heel Nederland inmiddels horen zuchten.
zondag 5 mei 2024 om 12:44
Het gaat niet goed met mijn moeder. Ze ligt al 3 weken in bed en het wordt niet beter. Ze wil niet naar het ziekenhuis en is gestopt met de bloedverdunners, op eigen risico volgens de huisarts. En ondertussen is ze vreselijk teleurgesteld in mij, dat laat ze duidelijk blijken. En ik, ik zie met angst en beven op tegen wat komen gaat.
zondag 5 mei 2024 om 12:48
Wat een moeilijke en verdrietige situatie TO..
Het klinkt mij alsof je moeder psychisch worstelt. Dat maakt het niet oke om jou zo te behandelen, laat dat duidelijk zijn. En het maakt het ook niet jouw verantwoordelijkheid. Denk je dat ze open zou staan voor een GGZ praktijkondersteuner oid, om mee te praten? Zo ja, dan zou je dat misschien met haar huisarts kunnen bespreken. Dat geeft jou misschien ook iets meer lucht.
Het klinkt mij alsof je moeder psychisch worstelt. Dat maakt het niet oke om jou zo te behandelen, laat dat duidelijk zijn. En het maakt het ook niet jouw verantwoordelijkheid. Denk je dat ze open zou staan voor een GGZ praktijkondersteuner oid, om mee te praten? Zo ja, dan zou je dat misschien met haar huisarts kunnen bespreken. Dat geeft jou misschien ook iets meer lucht.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
