Relaties
alle pijlers
Moeite met situatie omtrent vader, advies gevraagd
dinsdag 11 mei 2021 om 11:05
Ik wil eigenlijk al een aantal jaren dit verhaal hier schrijven, maar ik durfde niet te veel te gaan wroeten in herinneringen en gebeurtenissen die me (nog steeds) verdriet doen. Maar aangezien het een terugkerend thema blijft, heb ik een paar dagen de tijd genomen om alles stukje bij beetje op papier te zetten. Ik probeer het zo goed mogelijk te redigeren zodat alleen de kern over blijft, maar het zal alsnog een ellenlang verhaal worden. Bij voorbaat mijn excuses daarvoor. Maar des te meer zal ik het waarderen wanneer iemand zich de moeite neemt om het door te lezen en er zijn of haar zegje over te doen.
Het gaat om de relatie met mijn vader. Mijn vader is een lastige man. Mijn vader accepteert maar één manier, en dat is de zijne. Er is in zijn leven geen plaats voor emoties of andere persoonlijkheden. Alles wat “anders” of “gedoe” is, of erger nog “geld kost” is lastig en gebeurt niet. De man heeft geen hobby’s, geen interesses en doet, sinds hij een paar jaar geleden gestopt is met werken (hij is nu 67), helemaal niks. Sindsdien is hij snel oud geworden en nu hij kan dus ook veel niet meer. Ter vergelijking: mijn opa is 92 geworden en die maakte op die leeftijd een kwiekere indruk als mijn vader.
Mijn vader is ook alleen. Mijn ouders zijn begin jaren ’90 gescheiden. De reden hiervoor lijkt mij na bovenstaande alinea redelijk duidelijk. (Mijn vader heeft overigens serieus voorgesteld dat mijn moeder na de scheiding gewoon voor hem zou blijven koken en schoonmaken.) En een jaar later is mijn moeder overleden (de stress van de scheiding is haar te veel geworden). Mijn ouders waren samen sinds hun 15e/18e. Een nieuwe relatie wilde mijn vader wel heel graag, maar ja… hij wilde alleen een vrouw die precies volgens zijn wensen, in zijn precies gestructureerde leven paste. Dus een nieuwe relatie is er nooit van gekomen. Achteraf snap ik heel goed dat dat zo niet werkt, maar destijds wist ik niet beter dan het normaal was om alles aan mijn vader aan te passen. En dat waren vaak ook heel irrationale dingen. Zo mocht ik van hem bijvoorbeeld geen tampons gebruiken of meer dan één fles in de koelkastdeur zetten uit angst dat de deur kapot zou gaan. Maar goed, ik paste mij aan alles aan. Ik heb zelfs het op kamers gaan nog uitgesteld, zodat hij niet alleen hoefde te zijn. En ik ben mij daardoor ook pas laat gaan realiseren in wat voor een rare beperkende omgeving ik eigenlijk ben opgegroeid. Ik was 20 toen ik pas besefte dat het ook gewoon een mogelijkheid was om “nee” te zeggen en iets op mijn eigen manier te doen.
Ik heb verder geen broers of zussen. Mijn vader en ik hadden dus alleen elkaar, en alhoewel hij vast heeft gedaan wat binnen zijn vermogen lag: ik heb nooit enige vorm van emotionele betrokkenheid ervaren. Mijn vader betaalde de rekeningen en daarmee was volgens mij wat hem betreft zijn aandeel in mijn opvoeding voldaan. Over mijn moeder of de dood van mijn moeder werd nooit gesproken. In mijn pubertijd heb ik echt een zware periode gehad (suïcidaal zelfs) en ik herinner me een keer dat ik letterlijk huilend en smekend om hulp voor hem heb gestaan, maar alle vorm van emoties werden genegeerd, dus dat ook. Dat ik nog leef en zonder drank- of drugsprobleem goed terecht ben gekomen is achteraf een klein wonder. Wel heb ik nog steeds problemen met relaties en moeite met het omgaan met emoties, maar daarvoor ben ik nu in therapie.
Mijn therapeute vraagt mij waarom ik nog altijd contact heb met mijn vader. Maar buiten mij heeft hij niet zo veel in zijn leven, dus ik krijg het niet over mijn hart om met hem te breken. Alhoewel ik al lang geen plezier meer haal uit onze “relatie”. Ik heb het wel geprobeerd hoor! Ik ben een aantal jaren terug zelfs nog een week met hem op vakantie geweest (wat voor hem toen al zeker 10 jaar geleden was) in de veronderstelling dat, als je een week fulltime samen bent, er op een gegeven moment toch wel een gesprek op gang moet komen. Maar ook dat is niet gebeurd. Ik ben na die week gebroken teruggekomen en tot de conclusie gekomen dat het er gewoon niet in zit. Sindsdien beperk ik contact tot een minimum. Ik woon inmiddels in het buitenland, en vind het prettig om zo een fysieke reden te hebben voor de emotionele afstand die er toch al was. Corona is voor mij al helemaal een uitkomst: nu heb ik een goede reden om niet langs te hoeven komen. Ik bel 1x per week en dat wordt meestal na 5 minuten door hem afgerond omdat “de vaatwasser uitgeruimd moet worden”.
En eens in de zoveel tijd denk ik weer: “misschien moet ik zelf meer moeite doen, goed voorbeeld doet volgen” maar dat loopt altijd op een teleurstelling uit. Toen ik in 2019 een Kerstdiner met de hele familie (ooms, tantes, neven, nichten) had gepland en na een treinreis van 6 uur arriveerde kreeg ik van een tante te horen dat mijn vader net bij haar had afgebeld. Hij vond het toch wel wat veel gedoe. Toen ik de dag daarna bij hem thuis langs ging omdat ik wat af moest halen was hij vervolgens teleurgesteld dat ik na 15 minuten alweer ging. Maar ja: ik was ervan uitgegaan dat hij mij de hele avond met Kerst al zou zien en had de volgende dag volgepland met afspraken met de familie van mijn moeder. Met als resultaat dat ik weer het gevoel had dat ik enorm tekortschoot.
Maar goed, dit alles is slechts achtergrondinformatie… Zoals ik al eerder schreef is mijn vader de laatste jaren snel oud geworden. En dat in combinatie met zijn starre karakter maakt de situatie problematisch. Voor de problemen die er zijn, zijn eigenlijk makkelijke oplossingen. Maar ten eerste geeft hij niet toe dat er problemen zijn, ten tweede wil hij al helemaal geen hulp en als we hem dan uiteindelijke zo ver hebben dat hij wel hulp aanvaardt, moet het natuurlijk wel allemaal precies op zijn manier. Dus dan zit je met je goedbedoelde bedoelingen alsnog met een ontevreden persoon. Hij heeft gelukkig wel al jaren een poetshulp, maar het huis waar hij woont ziet er van buiten slecht onderhouden uit en de tuin is een wildernis. Zo erg, dat ik er regelmatig op aangesproken wordt. Maar als ik dát vervolgens tegen hem zeg en hint dat hij wellicht de tuinman weer eens kan laten komen, krijg ik de wind van voren.
Om een ander voorbeeld te geven:
Mijn vader kwakkelt met zijn gezondheid, mede omdat hij slecht en te weinig eet. Hiervoor is hij bij een internist, diëtist en weet ik veel wat allemaal geweest (en dat was al een heel gedoe om hem daar te krijgen). Conclusie: hij moet meer en gevarieerder eten. Moet lukken zou je zeggen, maar… Boodschappen wil hij persé zelf doen, maar hij wil maar één keer in de week (want: zaterdag is al jaren boodschappen-dag, een andere dag is uitgesloten). Hij kan geen auto meer rijden, dus gaat te voet. Hij wil geen boodschappenlijstje gebruiken, want hij wil het doen van boodschappen gebruiken als hersengymnastiek. Met als gevolg dat hij dus één keer per week boodschappen doet, 8 dingen koopt en het grootste deel van de week van boterhammen leeft. De poetsvrouw en een vriend hebben al vaker aangeboden voor hem boodschappen te doen: wil hij niet. Boodschappen online bestellen: kan hij niet (want: geen computer, smartphone of internet) én hij wil ook niet dat iemand anders het voor hem doet. Uiteindelijk hadden we na maanden van aandringen hem zo ver dat hij een abonnement op kant-en-klaar maaltijden nam. Maar die accepteren alleen bestellingen en betalingen per week. Dat wil mijn vader niet, want dan moet hij iedere week naar de bank om een overschrijving te deponeren. En internetbankieren heeft, wil en kan hij niet. Op mijn aanbod om te helpen met online betalen/bestellen wordt niet ingegaan. En daartoe kan ik hem ook niet dwingen.
En zo gaat het met álles. Eigenlijk heeft hij nieuwe brilglazen nodig, moet er nog voor twee jaar belastingaangifte gedaan worden, heeft hij nieuwe kleren en huishoudelijke apparaten nodig, maar er moet vooral een oplossing komen voor dat niet eten. En ik ben er inmiddels gewoon helemaal klaar mee. Het voelt alsof ik al jaren een ton met lood een heuvel op probeer te rollen. Door de regen en de modder. Naar iemand die vervolgens helemaal niet op die ton zit te wachten. Ik heb mijn hele jeugd al met dit rare gedrag moeten leven, ik heb mij ook heel erg lang verantwoordelijk gevoeld voor “het geluk” van mijn vader en ik heb er gewoon de energie niet meer voor. En ik meende door afstand te creëren alles eindelijk een plek te kunnen geven, maar nu begint hij oud en ziek te worden en wordt er opeens van alles van mij verwacht “omdat ik zijn dochter ben”. Maar hij is nooit een “vader” voor mij geweest en die paar mensen met wie mijn vader nog contact heeft begrijpen onze verstoorde relatie ook niet. Zij denken vanuit hun eigen perspectief dat ik, als enige dochter, de aangewezen persoon om op hem in te praten. Maar dat kan ik dus niet. Ten eerste ómdat ik zijn dochter ben en ik de laatste persoon ben van wie hij iets aanneemt (want: wat kan ík nou weten?!) en ten tweede omdat ik het (op dit moment) niet op kan brengen. Ik krijg in mijn therapie te horen dat ik geen energie moet steken in iemand die geen energie in mij steekt. Maar ja, het gaat er natuurlijk ook niet beter op worden en ik maak mij ook zorgen. Dus, ja… hoe kan ik hier nu het beste mee om gaan?
Het gaat om de relatie met mijn vader. Mijn vader is een lastige man. Mijn vader accepteert maar één manier, en dat is de zijne. Er is in zijn leven geen plaats voor emoties of andere persoonlijkheden. Alles wat “anders” of “gedoe” is, of erger nog “geld kost” is lastig en gebeurt niet. De man heeft geen hobby’s, geen interesses en doet, sinds hij een paar jaar geleden gestopt is met werken (hij is nu 67), helemaal niks. Sindsdien is hij snel oud geworden en nu hij kan dus ook veel niet meer. Ter vergelijking: mijn opa is 92 geworden en die maakte op die leeftijd een kwiekere indruk als mijn vader.
Mijn vader is ook alleen. Mijn ouders zijn begin jaren ’90 gescheiden. De reden hiervoor lijkt mij na bovenstaande alinea redelijk duidelijk. (Mijn vader heeft overigens serieus voorgesteld dat mijn moeder na de scheiding gewoon voor hem zou blijven koken en schoonmaken.) En een jaar later is mijn moeder overleden (de stress van de scheiding is haar te veel geworden). Mijn ouders waren samen sinds hun 15e/18e. Een nieuwe relatie wilde mijn vader wel heel graag, maar ja… hij wilde alleen een vrouw die precies volgens zijn wensen, in zijn precies gestructureerde leven paste. Dus een nieuwe relatie is er nooit van gekomen. Achteraf snap ik heel goed dat dat zo niet werkt, maar destijds wist ik niet beter dan het normaal was om alles aan mijn vader aan te passen. En dat waren vaak ook heel irrationale dingen. Zo mocht ik van hem bijvoorbeeld geen tampons gebruiken of meer dan één fles in de koelkastdeur zetten uit angst dat de deur kapot zou gaan. Maar goed, ik paste mij aan alles aan. Ik heb zelfs het op kamers gaan nog uitgesteld, zodat hij niet alleen hoefde te zijn. En ik ben mij daardoor ook pas laat gaan realiseren in wat voor een rare beperkende omgeving ik eigenlijk ben opgegroeid. Ik was 20 toen ik pas besefte dat het ook gewoon een mogelijkheid was om “nee” te zeggen en iets op mijn eigen manier te doen.
Ik heb verder geen broers of zussen. Mijn vader en ik hadden dus alleen elkaar, en alhoewel hij vast heeft gedaan wat binnen zijn vermogen lag: ik heb nooit enige vorm van emotionele betrokkenheid ervaren. Mijn vader betaalde de rekeningen en daarmee was volgens mij wat hem betreft zijn aandeel in mijn opvoeding voldaan. Over mijn moeder of de dood van mijn moeder werd nooit gesproken. In mijn pubertijd heb ik echt een zware periode gehad (suïcidaal zelfs) en ik herinner me een keer dat ik letterlijk huilend en smekend om hulp voor hem heb gestaan, maar alle vorm van emoties werden genegeerd, dus dat ook. Dat ik nog leef en zonder drank- of drugsprobleem goed terecht ben gekomen is achteraf een klein wonder. Wel heb ik nog steeds problemen met relaties en moeite met het omgaan met emoties, maar daarvoor ben ik nu in therapie.
Mijn therapeute vraagt mij waarom ik nog altijd contact heb met mijn vader. Maar buiten mij heeft hij niet zo veel in zijn leven, dus ik krijg het niet over mijn hart om met hem te breken. Alhoewel ik al lang geen plezier meer haal uit onze “relatie”. Ik heb het wel geprobeerd hoor! Ik ben een aantal jaren terug zelfs nog een week met hem op vakantie geweest (wat voor hem toen al zeker 10 jaar geleden was) in de veronderstelling dat, als je een week fulltime samen bent, er op een gegeven moment toch wel een gesprek op gang moet komen. Maar ook dat is niet gebeurd. Ik ben na die week gebroken teruggekomen en tot de conclusie gekomen dat het er gewoon niet in zit. Sindsdien beperk ik contact tot een minimum. Ik woon inmiddels in het buitenland, en vind het prettig om zo een fysieke reden te hebben voor de emotionele afstand die er toch al was. Corona is voor mij al helemaal een uitkomst: nu heb ik een goede reden om niet langs te hoeven komen. Ik bel 1x per week en dat wordt meestal na 5 minuten door hem afgerond omdat “de vaatwasser uitgeruimd moet worden”.
En eens in de zoveel tijd denk ik weer: “misschien moet ik zelf meer moeite doen, goed voorbeeld doet volgen” maar dat loopt altijd op een teleurstelling uit. Toen ik in 2019 een Kerstdiner met de hele familie (ooms, tantes, neven, nichten) had gepland en na een treinreis van 6 uur arriveerde kreeg ik van een tante te horen dat mijn vader net bij haar had afgebeld. Hij vond het toch wel wat veel gedoe. Toen ik de dag daarna bij hem thuis langs ging omdat ik wat af moest halen was hij vervolgens teleurgesteld dat ik na 15 minuten alweer ging. Maar ja: ik was ervan uitgegaan dat hij mij de hele avond met Kerst al zou zien en had de volgende dag volgepland met afspraken met de familie van mijn moeder. Met als resultaat dat ik weer het gevoel had dat ik enorm tekortschoot.
Maar goed, dit alles is slechts achtergrondinformatie… Zoals ik al eerder schreef is mijn vader de laatste jaren snel oud geworden. En dat in combinatie met zijn starre karakter maakt de situatie problematisch. Voor de problemen die er zijn, zijn eigenlijk makkelijke oplossingen. Maar ten eerste geeft hij niet toe dat er problemen zijn, ten tweede wil hij al helemaal geen hulp en als we hem dan uiteindelijke zo ver hebben dat hij wel hulp aanvaardt, moet het natuurlijk wel allemaal precies op zijn manier. Dus dan zit je met je goedbedoelde bedoelingen alsnog met een ontevreden persoon. Hij heeft gelukkig wel al jaren een poetshulp, maar het huis waar hij woont ziet er van buiten slecht onderhouden uit en de tuin is een wildernis. Zo erg, dat ik er regelmatig op aangesproken wordt. Maar als ik dát vervolgens tegen hem zeg en hint dat hij wellicht de tuinman weer eens kan laten komen, krijg ik de wind van voren.
Om een ander voorbeeld te geven:
Mijn vader kwakkelt met zijn gezondheid, mede omdat hij slecht en te weinig eet. Hiervoor is hij bij een internist, diëtist en weet ik veel wat allemaal geweest (en dat was al een heel gedoe om hem daar te krijgen). Conclusie: hij moet meer en gevarieerder eten. Moet lukken zou je zeggen, maar… Boodschappen wil hij persé zelf doen, maar hij wil maar één keer in de week (want: zaterdag is al jaren boodschappen-dag, een andere dag is uitgesloten). Hij kan geen auto meer rijden, dus gaat te voet. Hij wil geen boodschappenlijstje gebruiken, want hij wil het doen van boodschappen gebruiken als hersengymnastiek. Met als gevolg dat hij dus één keer per week boodschappen doet, 8 dingen koopt en het grootste deel van de week van boterhammen leeft. De poetsvrouw en een vriend hebben al vaker aangeboden voor hem boodschappen te doen: wil hij niet. Boodschappen online bestellen: kan hij niet (want: geen computer, smartphone of internet) én hij wil ook niet dat iemand anders het voor hem doet. Uiteindelijk hadden we na maanden van aandringen hem zo ver dat hij een abonnement op kant-en-klaar maaltijden nam. Maar die accepteren alleen bestellingen en betalingen per week. Dat wil mijn vader niet, want dan moet hij iedere week naar de bank om een overschrijving te deponeren. En internetbankieren heeft, wil en kan hij niet. Op mijn aanbod om te helpen met online betalen/bestellen wordt niet ingegaan. En daartoe kan ik hem ook niet dwingen.
En zo gaat het met álles. Eigenlijk heeft hij nieuwe brilglazen nodig, moet er nog voor twee jaar belastingaangifte gedaan worden, heeft hij nieuwe kleren en huishoudelijke apparaten nodig, maar er moet vooral een oplossing komen voor dat niet eten. En ik ben er inmiddels gewoon helemaal klaar mee. Het voelt alsof ik al jaren een ton met lood een heuvel op probeer te rollen. Door de regen en de modder. Naar iemand die vervolgens helemaal niet op die ton zit te wachten. Ik heb mijn hele jeugd al met dit rare gedrag moeten leven, ik heb mij ook heel erg lang verantwoordelijk gevoeld voor “het geluk” van mijn vader en ik heb er gewoon de energie niet meer voor. En ik meende door afstand te creëren alles eindelijk een plek te kunnen geven, maar nu begint hij oud en ziek te worden en wordt er opeens van alles van mij verwacht “omdat ik zijn dochter ben”. Maar hij is nooit een “vader” voor mij geweest en die paar mensen met wie mijn vader nog contact heeft begrijpen onze verstoorde relatie ook niet. Zij denken vanuit hun eigen perspectief dat ik, als enige dochter, de aangewezen persoon om op hem in te praten. Maar dat kan ik dus niet. Ten eerste ómdat ik zijn dochter ben en ik de laatste persoon ben van wie hij iets aanneemt (want: wat kan ík nou weten?!) en ten tweede omdat ik het (op dit moment) niet op kan brengen. Ik krijg in mijn therapie te horen dat ik geen energie moet steken in iemand die geen energie in mij steekt. Maar ja, het gaat er natuurlijk ook niet beter op worden en ik maak mij ook zorgen. Dus, ja… hoe kan ik hier nu het beste mee om gaan?
dinsdag 11 mei 2021 om 11:11
dinsdag 11 mei 2021 om 11:11
Je vader is vast nooit getest op ASS.
En jij blijft uit plichtsbesef bij hem. Omdat hij anders niemand meer heeft. Omdat het toch je vader is. Omdat je het niet maken kunt vind je zelf.
Wiens schuld is dat eigenlijk? De jouwe? Of het zijne?
Waarom doe jij jezelf zoveel geweld aan in deze relatie met je vader?
En jij blijft uit plichtsbesef bij hem. Omdat hij anders niemand meer heeft. Omdat het toch je vader is. Omdat je het niet maken kunt vind je zelf.
Wiens schuld is dat eigenlijk? De jouwe? Of het zijne?
Waarom doe jij jezelf zoveel geweld aan in deze relatie met je vader?
dinsdag 11 mei 2021 om 11:16
Je kunt hem niet dwingen en niet motiveren. Geen energie in steken dus. Er zitten wat herkenbare dingen in mbt mijn eigen vader (100 keer minder heftig hoor) en dat heb ik na een aantal keer proberen ook opgegeven. Mijn vader wil geen psychische hulp, hoewel dat wel veel beter zou zijn. Nou ja, dan niet. Ik raak er gefrustreerd van en dat is het niet waard. Het is zijn leven en hij heeft er het meeste last van.
Als mensen je erop aanspreken zou ik zeggen dat je vader het niet wil en dat hij beslist. Voor jezelf zou ik het houden op de wekelijkse telefoontjes en het daarbij laten. Wel heel klote voor je overigens.
Als mensen je erop aanspreken zou ik zeggen dat je vader het niet wil en dat hij beslist. Voor jezelf zou ik het houden op de wekelijkse telefoontjes en het daarbij laten. Wel heel klote voor je overigens.
dinsdag 11 mei 2021 om 11:18
Je voelt je veel te verantwoordelijk voor het gedrag van je vader. Je voelt je zelfs aangesproken als iemand begint over het onderhoud van het huis. Dat is niet jouw verantwoordelijkheid, niemand die dat zo ziet hoor. Dat doe je echt jezelf aan.
Ik snap jouw therapeut wel dat ze niet begrijpt dat je nog contact hebt na al die teleurstelling. Nu jij nog.
Ik snap jouw therapeut wel dat ze niet begrijpt dat je nog contact hebt na al die teleurstelling. Nu jij nog.
dinsdag 11 mei 2021 om 11:20
To ik heb je hele post gelezen. Wat een zware jeugd moet jij gehad hebben! Ik lees dat je wel probeert om afstand te houden en je grenzen te bewaken. En dat er dan toch mensen zijn die van jou verwachten dat jij zorg op je neemt. Kun je ook bij die mensen héél duidelijk je grenzen aangeven?
Een ander idee wat denk ik veel rust kan geven, is heel duidelijk breken met je vader. Dan is direct duidelijk dat jij geen zorg en geen verantwoordelijkheid op je neemt. Volgens mij zijn er hier wel een paar topics over het schuldgevoel wat daar bij komt kijken.
Bottom line: jij mag voor jezelf kiezen.
Sterkte met de hele situatie to!
Een ander idee wat denk ik veel rust kan geven, is heel duidelijk breken met je vader. Dan is direct duidelijk dat jij geen zorg en geen verantwoordelijkheid op je neemt. Volgens mij zijn er hier wel een paar topics over het schuldgevoel wat daar bij komt kijken.
Bottom line: jij mag voor jezelf kiezen.
Sterkte met de hele situatie to!
dinsdag 11 mei 2021 om 11:23
Heeft iemand hem al eens goed de wind van voren gegeven? Het klinkt alsof jij continu op je tenen loopt om hem tegemoet te komen in zijn willen en als dat niet gaat afstand neemt. Volstrekt logisch, knap dat je dat al die tijd nog steeds volhoudt.
Hoe reageert hij als jij uit je slof schiet? Of iemand anders? Dat hij het dan maar lekker zelf uit moet zoeken, dat iedereen hem wil helpen maar hij het niet toelaat? Heb je al eens laten doorschemeren dat als alles vanuit jou moet komen en hij op geen enkele manier mee wil werken je afstand wil nemen van hem? Realiseert hij zich dat? Maakt hem dat uit?
Zo niet, dan zou ik me er ook niet meer druk om maken. Je hebt harder je best gedaan dan menig persoon had volgehouden. Als hij daar van schrikt heb je misschien een opening. Maar als het meer energie kost dan het oplevert, dan zou ik er binnenkort een punt achter zetten. Het houdt een keer op en dat is niet jouw schuld.
Hoe reageert hij als jij uit je slof schiet? Of iemand anders? Dat hij het dan maar lekker zelf uit moet zoeken, dat iedereen hem wil helpen maar hij het niet toelaat? Heb je al eens laten doorschemeren dat als alles vanuit jou moet komen en hij op geen enkele manier mee wil werken je afstand wil nemen van hem? Realiseert hij zich dat? Maakt hem dat uit?
Zo niet, dan zou ik me er ook niet meer druk om maken. Je hebt harder je best gedaan dan menig persoon had volgehouden. Als hij daar van schrikt heb je misschien een opening. Maar als het meer energie kost dan het oplevert, dan zou ik er binnenkort een punt achter zetten. Het houdt een keer op en dat is niet jouw schuld.
dinsdag 11 mei 2021 om 11:31
Ook ik herken een aantal componenten, niet zozeer in het "zijn" van je vader maar ook de impact die dat heeft op zijn omgeving (op jou).
Goed dat je hiervoor in behandeling bent overigens.
Het enige wat ik je kan meegeven, iets waar ik zelf ook veel aan heb gehad: het maakt niet uit wat je doet of laat, welke oplossingen je aandraagt om zijn leven aangenamer te maken, het zal nooit goed zijn. Eindstand is dat jij je rot hebt gewerkt, je in bochten hebt gewrongen en gefrustreerd achterblijft.
Zijn leven, zijn keuzes en de kans dat jij twee keer de Lotto wint in 1 jaar is groter dan dat je vader ooit nog een millimeter zal veranderen, dit is het, dit zal het zijn en daar zul je het mee moeten doen.
Ik zelf heb er toentertijd voor gekozen ons contact te beperken tot functioneel. Hij vroeg, ik gaf antwoord, hij wilde iets, ik faciliteerde hem. Meer niet. Dit deels vanuit plichtsbesef maar ook uit eigen keuze, voor mij was het geen optie ons contact te verbreken, het was wel een optie dat hij mij niet meer zou raken en ik verdriet zou hebben.
Dat was een proces en dat heeft veel tijd gekost. Gelukkig kon ik altijd in mijn netwerk terecht en heb ik ook heel veel steun aan mijn partner gehad.
Uiteindelijk is mijn vader eenzaam gestorven in een huis vol spullen die nooit meer gebruikt werden sinds mijn moeders overlijden (ben ook enig kind) en heb ik mezelf nog 1 keer toegestaan verdriet te hebben om zijn onkunde/onwil (slapen in een doorgezakt bed en klagen over rugpijn, terwijl hij geld genoeg had voor wel 10 luxe Auping bedden bij wijze van) en het feit dat wij het samen heel leuk hadden kunnen hebben qua uitjes en gezelligheid maar ja ik heb er uiteindelijk voor gekozen mij er niet door te laten verteren al was het maar ter voorkoming dat ik later ook verbitterd en eenzaam zou eindigen, iets met familie pathologie en de keuze mijn eigen leven te willen leiden en niet zijn leven te "lijden".
Het raakt mij altijd nog een beetje dit soort verhalen te lezen.
Ik wens je heel veel sterkte en je proces en hoop dat je een manier vind om voor je eigen geluk te gaan
Goed dat je hiervoor in behandeling bent overigens.
Het enige wat ik je kan meegeven, iets waar ik zelf ook veel aan heb gehad: het maakt niet uit wat je doet of laat, welke oplossingen je aandraagt om zijn leven aangenamer te maken, het zal nooit goed zijn. Eindstand is dat jij je rot hebt gewerkt, je in bochten hebt gewrongen en gefrustreerd achterblijft.
Zijn leven, zijn keuzes en de kans dat jij twee keer de Lotto wint in 1 jaar is groter dan dat je vader ooit nog een millimeter zal veranderen, dit is het, dit zal het zijn en daar zul je het mee moeten doen.
Ik zelf heb er toentertijd voor gekozen ons contact te beperken tot functioneel. Hij vroeg, ik gaf antwoord, hij wilde iets, ik faciliteerde hem. Meer niet. Dit deels vanuit plichtsbesef maar ook uit eigen keuze, voor mij was het geen optie ons contact te verbreken, het was wel een optie dat hij mij niet meer zou raken en ik verdriet zou hebben.
Dat was een proces en dat heeft veel tijd gekost. Gelukkig kon ik altijd in mijn netwerk terecht en heb ik ook heel veel steun aan mijn partner gehad.
Uiteindelijk is mijn vader eenzaam gestorven in een huis vol spullen die nooit meer gebruikt werden sinds mijn moeders overlijden (ben ook enig kind) en heb ik mezelf nog 1 keer toegestaan verdriet te hebben om zijn onkunde/onwil (slapen in een doorgezakt bed en klagen over rugpijn, terwijl hij geld genoeg had voor wel 10 luxe Auping bedden bij wijze van) en het feit dat wij het samen heel leuk hadden kunnen hebben qua uitjes en gezelligheid maar ja ik heb er uiteindelijk voor gekozen mij er niet door te laten verteren al was het maar ter voorkoming dat ik later ook verbitterd en eenzaam zou eindigen, iets met familie pathologie en de keuze mijn eigen leven te willen leiden en niet zijn leven te "lijden".
Het raakt mij altijd nog een beetje dit soort verhalen te lezen.
Ik wens je heel veel sterkte en je proces en hoop dat je een manier vind om voor je eigen geluk te gaan
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
dinsdag 11 mei 2021 om 11:32
Loslaten, loslaten, loslaten. Hij doet het toch niet zoals jij het wil en gaat ook echt niet veranderen. Als mensen jou aanspreken op zijn gedrag dan verwijs je ze naar hem of je vertelt (een gedeelte van) jouw verhaal. En stel je verwachtingen bij. Hij gaat niet veranderen en het is aan jou hoe je met hem omgaat. Als je een relatie met hem wil houden, dan accepteren dat dit het is. En als je dat niet wil dan mag dat ook. Het is jouw leven. Echt hoor, het scheelt je zoveel energie als je je eigen leven gaat leiden en hem verantwoordelijk maakt voor het zijne.
dinsdag 11 mei 2021 om 11:34
De oplossing ligt niet bij je vader, die is wie hij is en gaat niet veranderen. Jij zoekt iets bij je vader (aandacht/liefde/erkenning) wat je nooit zal krijgen helaas. Om dit te kunnen accepteren, zodat je eindelijk ruimte krijgt om los te komen van je vader en je eigen leven echt te kunnen gaan leiden, is mi therapie nodig. Dit is iig mijn eigen persoonlijke ervaring.
Aanvulling: je hebt mi niet zozeer contact met je vader omdat je het zielig voor hem vindt (zal vast ook meespelen) maar omdat je nog steeds die ouderlijke liefde/erkenning/bevestiging zoekt. Maar dat is mi nou juist wat je vader je niet kan geven (of iig niet op een manier die jij nodig hebt). Ik zou mijn aandacht daarom meer op jezelf richten (therapie) en minder op je vader (je gaat het werkelijke probleem uit de weg en die zit in jou, niet te verwarren met dat het jouw schuld is). Met focussen op je vader zul je het probleem niet oplossen.
Aanvulling: je hebt mi niet zozeer contact met je vader omdat je het zielig voor hem vindt (zal vast ook meespelen) maar omdat je nog steeds die ouderlijke liefde/erkenning/bevestiging zoekt. Maar dat is mi nou juist wat je vader je niet kan geven (of iig niet op een manier die jij nodig hebt). Ik zou mijn aandacht daarom meer op jezelf richten (therapie) en minder op je vader (je gaat het werkelijke probleem uit de weg en die zit in jou, niet te verwarren met dat het jouw schuld is). Met focussen op je vader zul je het probleem niet oplossen.
whateffa wijzigde dit bericht op 11-05-2021 11:38
42.55% gewijzigd
dinsdag 11 mei 2021 om 11:35
Ik lees dat je er inmiddels helemaal klaar mee bent, gedraag je daar ook naar...
Begrijp echt wel dat het moeilijk is, maar je vader heeft zijn hele leven alles op zijn manier gedaan. Dit gaat niet veranderen, hij heeft hulp nodig maar als hij dit niet wil zal je het moeten laten gaan.
Accepteer dat het zijn manier van leven is.
Begrijp echt wel dat het moeilijk is, maar je vader heeft zijn hele leven alles op zijn manier gedaan. Dit gaat niet veranderen, hij heeft hulp nodig maar als hij dit niet wil zal je het moeten laten gaan.
Accepteer dat het zijn manier van leven is.
dinsdag 11 mei 2021 om 11:35
Allereerst een knuffel
Ik heb ook een "moeilijke" vader (heel ander verhaal, dat wel) en ik herken je worsteling. Mij heeft het geholpen om mezelf de vraag te stellen: wat haal IK uit onze relatie? Jarenlang was het antwoord hierop "alleen verdriet en teleurstelling". Gedurende die jaren heb ik het contact stopgezet door tijdens een telefoongesprek te zeggen: IK bel je weer als IK daar behoefte aan heb. Dat was heel verdrietig, maar voelde als de juiste oplossing.
Acht of negen jaar later heb ik het contact weer hersteld. Omdat ik daar behoefte aan had.
Je moet eerst beseffen dat je een keuze hebt. En dat die keuze alleen bij jou ligt. En of de voordelen opwegen tegen de nadelen kan alleen jij beslissen. Maar je laat je blik daarop misschien nog te veel vertroebelen door wat "hoort" of wat van je verwacht wordt. Dat kun je misschien leren loslaten in de therapie. Je bent je vader niets verschuldigd. Hij was jou iets verschuldigd en hij heeft verstek laten gaan. Je mag nu doen waar JIJ je prettig bij voelt.
Ik heb ook een "moeilijke" vader (heel ander verhaal, dat wel) en ik herken je worsteling. Mij heeft het geholpen om mezelf de vraag te stellen: wat haal IK uit onze relatie? Jarenlang was het antwoord hierop "alleen verdriet en teleurstelling". Gedurende die jaren heb ik het contact stopgezet door tijdens een telefoongesprek te zeggen: IK bel je weer als IK daar behoefte aan heb. Dat was heel verdrietig, maar voelde als de juiste oplossing.
Acht of negen jaar later heb ik het contact weer hersteld. Omdat ik daar behoefte aan had.
Je moet eerst beseffen dat je een keuze hebt. En dat die keuze alleen bij jou ligt. En of de voordelen opwegen tegen de nadelen kan alleen jij beslissen. Maar je laat je blik daarop misschien nog te veel vertroebelen door wat "hoort" of wat van je verwacht wordt. Dat kun je misschien leren loslaten in de therapie. Je bent je vader niets verschuldigd. Hij was jou iets verschuldigd en hij heeft verstek laten gaan. Je mag nu doen waar JIJ je prettig bij voelt.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
dinsdag 11 mei 2021 om 11:41
Wat een nare situatie! Ik snap heel goed dat je je toch verantwoordelijk voelt, het is zo lastig dit soort dingen los te laten. Ik herken een deeltje inzake mijn vader die ook erg lastig was (maar dat was in feite wel door combi karakter en beginnende dementie) en wat heb ik mij in die tijd (dat ging dus om 3 a 4 jaar, hij is overleden) vaak rot gevoeld omdat ik niet wist wat te doen. Mijn vader had weinig financieel besef meer en kreeg schulden maar bleef denken dat hij "rijk" was.
Het is erg moeilijk tips te geven, je therapeut heeft wel een punt. Gezien de leeftijd van je vader kan hij ondanks het slechte eten- misschien nog wel een hele tijd mee.
Dus je moet echt om jezelf denken en grenzen stellen. Bv ik ga 1 of 2x per jaar op bezoek, en doe /regel dat wat ik dan kan en de rest is het helaas, hij kiest in feite zelf voor de 'afzondering' en hij is ook niet de enige. En leer je weinig aan te trekken van wat een ander dan vindt, hoe lastig dat ook is.
Heb je al eens de huisarts benaderd? Misschien kun jij (veel) stappen terug doen of toch contact verbreken, maar dit wel laten weten bij bv de huisarts. Daar moet je niet teveel van verwachten maar onze huisarts was bereid om zomaar eens op huisbezoek te komen.
In ieder geval heel veel sterkte!
Het is erg moeilijk tips te geven, je therapeut heeft wel een punt. Gezien de leeftijd van je vader kan hij ondanks het slechte eten- misschien nog wel een hele tijd mee.
Dus je moet echt om jezelf denken en grenzen stellen. Bv ik ga 1 of 2x per jaar op bezoek, en doe /regel dat wat ik dan kan en de rest is het helaas, hij kiest in feite zelf voor de 'afzondering' en hij is ook niet de enige. En leer je weinig aan te trekken van wat een ander dan vindt, hoe lastig dat ook is.
Heb je al eens de huisarts benaderd? Misschien kun jij (veel) stappen terug doen of toch contact verbreken, maar dit wel laten weten bij bv de huisarts. Daar moet je niet teveel van verwachten maar onze huisarts was bereid om zomaar eens op huisbezoek te komen.
In ieder geval heel veel sterkte!
dinsdag 11 mei 2021 om 11:42
Je spreekt jezelf erg tegen.
Je komt met een hele waslijst met waarom je het niet trekt, maar je kan het ook niet over je hart verkrijgen met hem te breken.
Kies een kant en handel daar naar.
Als je kiest voor contact dan moet je al zijn onhebbelijkheden gaan accepteren.
Kies je voor breken, dan zal je rust krijgen.
Familie kies je niet, soms kom je er gewoon achter dat het niet 'klikt'. Het leven is echt te kort om je zo ongelukkig te voelen als er een oplossing voor bestaat.
Je komt met een hele waslijst met waarom je het niet trekt, maar je kan het ook niet over je hart verkrijgen met hem te breken.
Kies een kant en handel daar naar.
Als je kiest voor contact dan moet je al zijn onhebbelijkheden gaan accepteren.
Kies je voor breken, dan zal je rust krijgen.
Familie kies je niet, soms kom je er gewoon achter dat het niet 'klikt'. Het leven is echt te kort om je zo ongelukkig te voelen als er een oplossing voor bestaat.
dinsdag 11 mei 2021 om 11:42
Wat iedereen hierboven zegt. Loslaten. Als je door anderen wordt aangesproken zeg je dan ook: ik heb het hem al 100 keer gezegd, maar hij wil gewoon niet en ik kan hem niet dwingen. Misschien luistert hij naar jou. Succes ermee.
Als je vader niet wil, dan wil hij niet en het is lief van je aangeboden om vanalles voor je vader te doen, maar het is geen verplichting. Zeker als hij niet wil.
En wat Melisande ook zegt. Je vader is verantwoordelijk voor zijn eigen leven.
Als je vader niet wil, dan wil hij niet en het is lief van je aangeboden om vanalles voor je vader te doen, maar het is geen verplichting. Zeker als hij niet wil.
En wat Melisande ook zegt. Je vader is verantwoordelijk voor zijn eigen leven.
dinsdag 11 mei 2021 om 11:46
Mijn ervaring met moeilijke oudere mensen die slecht voor zichzelf zorgen is dat het voor mij het beste werkte om ze te overrulen.
Ik belde zelf die tuinman of de boodschappendienst of een bezorgdienst met warme maaltijden en kondigde dat gewoon aan. 'Woensdag komt de..'
Leverde uiteraard geen dankbaarheid of goede band maar wel gemoedsrust op.
Ik belde zelf die tuinman of de boodschappendienst of een bezorgdienst met warme maaltijden en kondigde dat gewoon aan. 'Woensdag komt de..'
Leverde uiteraard geen dankbaarheid of goede band maar wel gemoedsrust op.
dinsdag 11 mei 2021 om 11:47
Dat tegenspreken herken ik wel hoor.Felidaes schreef: ↑11-05-2021 11:42Je spreekt jezelf erg tegen.
Je komt met een hele waslijst met waarom je het niet trekt, maar je kan het ook niet over je hart verkrijgen met hem te breken.
Kies een kant en handel daar naar.
Als je kiest voor contact dan moet je al zijn onhebbelijkheden gaan accepteren.
Kies je voor breken, dan zal je rust krijgen.
Familie kies je niet, soms kom je er gewoon achter dat het niet 'klikt'. Het leven is echt te kort om je zo ongelukkig te voelen als er een oplossing voor bestaat.
Het is ook niet niks (niet te verwarren met dingen in stand houden)
Sec gezien heb je een punt, maar je formuleert het als een hapklare brok van als A dan B en ik denk dat het echt wel een stuk complexer ligt qua emoties, proces, loyaliteit etc. Juist omdat het om je vader gaat. Als zij de situatie zou omschrijven t.a.v. een buurvrouw of kennis is het heel anders.
De beste stuurlui, zitten op het Viva forum.
dinsdag 11 mei 2021 om 11:54
Goed zo. Dit wilde ik zeggen, maar jij zei het beter.
Ga je niet verantwoordelijk voelen voor zijn tuin of dat soort dingen. Afkappen als mensen jouw daarbij willen trekken.
dinsdag 11 mei 2021 om 11:58
Dit! Je bent niet verantwoordelijk. Het probleem van het eten is erg herkenbaar voor mij. Mijn schoonvader had vaak een zak broodjes in huis en een blik knakworstjes en daar at hij dan een aantal dagen van. Als je voorstelde om boodschappen te doen was dat niet nodig, er was genoeg in huis.Because schreef: ↑11-05-2021 11:18Je voelt je veel te verantwoordelijk voor het gedrag van je vader. Je voelt je zelfs aangesproken als iemand begint over het onderhoud van het huis. Dat is niet jouw verantwoordelijkheid, niemand die dat zo ziet hoor. Dat doe je echt jezelf aan.
Ik snap jouw therapeut wel dat ze niet begrijpt dat je nog contact hebt na al die teleurstelling. Nu jij nog.
Ook psychische hulp, die hij nodig had, kapte hij af op het moment dat zijn jeugd ter sprake kwam. En het was heel duidelijk dat het probleem daar lag.
We wilden best helpen, maar als hij dat niet wilde, dan hield het op.
dinsdag 11 mei 2021 om 12:00
Ik herken hiervan heel wat elementen in mijn vader. Mijn vader was heel anders (maar ik wist niet waarom) dan de vaders van mensen in mijn omgeving, die in mijn ogen wel logisch gedrag konden vertonen. Voor mij was het frustrerend en ik heb er vaak om gehuild. En ik heb het later ook losgelaten en ben mijn eigen gang gegaan, maar hij blijft toch mijn vader.
Pas op mijn latere volwassen leeftijd vlak voor zijn dood realiseerde ik dat hij autisme had (sterk vermoeden).
Dit vermoeden (wat ik ook deelde binnen de familie) maakte het voor ons makkelijker om mijn vader te begrijpen en om met hem om te gaan.
Denk je dat je vader ook een vorm van autisme heeft?
Het benaderen van het starre gedrag en huis / tuin verwaarlozen deed ik vanaf dat besef anders. Ik hoefde me ook niet meer te schamen, als ik uitlegde over het autisme. Zijn leven konden we ook beetje anders inrichten (geen sierlijke tuin, etc).
Mijn vader wilde een aantal jaren voor zijn dood ook minder eten. Tot een half jaar voor zijn dood bleek het een helicobacter pylori infectie te zijn, maar kort daarna is ook kanker ontdekt.
Waarschijnlijk door zijn autisme negeerde hij zijn fysieke gesteldheid (o.a. moeilijk eten kunnen doorslikken, geen eetlust) of kon hij dat niet uiten.
Ik wil je niet bang maken, maar een medisch (bloed)onderzoek zou geen overbodige luxe zijn?
Pas op mijn latere volwassen leeftijd vlak voor zijn dood realiseerde ik dat hij autisme had (sterk vermoeden).
Dit vermoeden (wat ik ook deelde binnen de familie) maakte het voor ons makkelijker om mijn vader te begrijpen en om met hem om te gaan.
Denk je dat je vader ook een vorm van autisme heeft?
Het benaderen van het starre gedrag en huis / tuin verwaarlozen deed ik vanaf dat besef anders. Ik hoefde me ook niet meer te schamen, als ik uitlegde over het autisme. Zijn leven konden we ook beetje anders inrichten (geen sierlijke tuin, etc).
Mijn vader wilde een aantal jaren voor zijn dood ook minder eten. Tot een half jaar voor zijn dood bleek het een helicobacter pylori infectie te zijn, maar kort daarna is ook kanker ontdekt.
Waarschijnlijk door zijn autisme negeerde hij zijn fysieke gesteldheid (o.a. moeilijk eten kunnen doorslikken, geen eetlust) of kon hij dat niet uiten.
Ik wil je niet bang maken, maar een medisch (bloed)onderzoek zou geen overbodige luxe zijn?
aardbeitje8 wijzigde dit bericht op 11-05-2021 12:17
27.67% gewijzigd
I was reminded that my bloodtype is B positive.
