Relaties
alle pijlers
Moeite met situatie omtrent vader, advies gevraagd
dinsdag 11 mei 2021 om 11:05
Ik wil eigenlijk al een aantal jaren dit verhaal hier schrijven, maar ik durfde niet te veel te gaan wroeten in herinneringen en gebeurtenissen die me (nog steeds) verdriet doen. Maar aangezien het een terugkerend thema blijft, heb ik een paar dagen de tijd genomen om alles stukje bij beetje op papier te zetten. Ik probeer het zo goed mogelijk te redigeren zodat alleen de kern over blijft, maar het zal alsnog een ellenlang verhaal worden. Bij voorbaat mijn excuses daarvoor. Maar des te meer zal ik het waarderen wanneer iemand zich de moeite neemt om het door te lezen en er zijn of haar zegje over te doen.
Het gaat om de relatie met mijn vader. Mijn vader is een lastige man. Mijn vader accepteert maar één manier, en dat is de zijne. Er is in zijn leven geen plaats voor emoties of andere persoonlijkheden. Alles wat “anders” of “gedoe” is, of erger nog “geld kost” is lastig en gebeurt niet. De man heeft geen hobby’s, geen interesses en doet, sinds hij een paar jaar geleden gestopt is met werken (hij is nu 67), helemaal niks. Sindsdien is hij snel oud geworden en nu hij kan dus ook veel niet meer. Ter vergelijking: mijn opa is 92 geworden en die maakte op die leeftijd een kwiekere indruk als mijn vader.
Mijn vader is ook alleen. Mijn ouders zijn begin jaren ’90 gescheiden. De reden hiervoor lijkt mij na bovenstaande alinea redelijk duidelijk. (Mijn vader heeft overigens serieus voorgesteld dat mijn moeder na de scheiding gewoon voor hem zou blijven koken en schoonmaken.) En een jaar later is mijn moeder overleden (de stress van de scheiding is haar te veel geworden). Mijn ouders waren samen sinds hun 15e/18e. Een nieuwe relatie wilde mijn vader wel heel graag, maar ja… hij wilde alleen een vrouw die precies volgens zijn wensen, in zijn precies gestructureerde leven paste. Dus een nieuwe relatie is er nooit van gekomen. Achteraf snap ik heel goed dat dat zo niet werkt, maar destijds wist ik niet beter dan het normaal was om alles aan mijn vader aan te passen. En dat waren vaak ook heel irrationale dingen. Zo mocht ik van hem bijvoorbeeld geen tampons gebruiken of meer dan één fles in de koelkastdeur zetten uit angst dat de deur kapot zou gaan. Maar goed, ik paste mij aan alles aan. Ik heb zelfs het op kamers gaan nog uitgesteld, zodat hij niet alleen hoefde te zijn. En ik ben mij daardoor ook pas laat gaan realiseren in wat voor een rare beperkende omgeving ik eigenlijk ben opgegroeid. Ik was 20 toen ik pas besefte dat het ook gewoon een mogelijkheid was om “nee” te zeggen en iets op mijn eigen manier te doen.
Ik heb verder geen broers of zussen. Mijn vader en ik hadden dus alleen elkaar, en alhoewel hij vast heeft gedaan wat binnen zijn vermogen lag: ik heb nooit enige vorm van emotionele betrokkenheid ervaren. Mijn vader betaalde de rekeningen en daarmee was volgens mij wat hem betreft zijn aandeel in mijn opvoeding voldaan. Over mijn moeder of de dood van mijn moeder werd nooit gesproken. In mijn pubertijd heb ik echt een zware periode gehad (suïcidaal zelfs) en ik herinner me een keer dat ik letterlijk huilend en smekend om hulp voor hem heb gestaan, maar alle vorm van emoties werden genegeerd, dus dat ook. Dat ik nog leef en zonder drank- of drugsprobleem goed terecht ben gekomen is achteraf een klein wonder. Wel heb ik nog steeds problemen met relaties en moeite met het omgaan met emoties, maar daarvoor ben ik nu in therapie.
Mijn therapeute vraagt mij waarom ik nog altijd contact heb met mijn vader. Maar buiten mij heeft hij niet zo veel in zijn leven, dus ik krijg het niet over mijn hart om met hem te breken. Alhoewel ik al lang geen plezier meer haal uit onze “relatie”. Ik heb het wel geprobeerd hoor! Ik ben een aantal jaren terug zelfs nog een week met hem op vakantie geweest (wat voor hem toen al zeker 10 jaar geleden was) in de veronderstelling dat, als je een week fulltime samen bent, er op een gegeven moment toch wel een gesprek op gang moet komen. Maar ook dat is niet gebeurd. Ik ben na die week gebroken teruggekomen en tot de conclusie gekomen dat het er gewoon niet in zit. Sindsdien beperk ik contact tot een minimum. Ik woon inmiddels in het buitenland, en vind het prettig om zo een fysieke reden te hebben voor de emotionele afstand die er toch al was. Corona is voor mij al helemaal een uitkomst: nu heb ik een goede reden om niet langs te hoeven komen. Ik bel 1x per week en dat wordt meestal na 5 minuten door hem afgerond omdat “de vaatwasser uitgeruimd moet worden”.
En eens in de zoveel tijd denk ik weer: “misschien moet ik zelf meer moeite doen, goed voorbeeld doet volgen” maar dat loopt altijd op een teleurstelling uit. Toen ik in 2019 een Kerstdiner met de hele familie (ooms, tantes, neven, nichten) had gepland en na een treinreis van 6 uur arriveerde kreeg ik van een tante te horen dat mijn vader net bij haar had afgebeld. Hij vond het toch wel wat veel gedoe. Toen ik de dag daarna bij hem thuis langs ging omdat ik wat af moest halen was hij vervolgens teleurgesteld dat ik na 15 minuten alweer ging. Maar ja: ik was ervan uitgegaan dat hij mij de hele avond met Kerst al zou zien en had de volgende dag volgepland met afspraken met de familie van mijn moeder. Met als resultaat dat ik weer het gevoel had dat ik enorm tekortschoot.
Maar goed, dit alles is slechts achtergrondinformatie… Zoals ik al eerder schreef is mijn vader de laatste jaren snel oud geworden. En dat in combinatie met zijn starre karakter maakt de situatie problematisch. Voor de problemen die er zijn, zijn eigenlijk makkelijke oplossingen. Maar ten eerste geeft hij niet toe dat er problemen zijn, ten tweede wil hij al helemaal geen hulp en als we hem dan uiteindelijke zo ver hebben dat hij wel hulp aanvaardt, moet het natuurlijk wel allemaal precies op zijn manier. Dus dan zit je met je goedbedoelde bedoelingen alsnog met een ontevreden persoon. Hij heeft gelukkig wel al jaren een poetshulp, maar het huis waar hij woont ziet er van buiten slecht onderhouden uit en de tuin is een wildernis. Zo erg, dat ik er regelmatig op aangesproken wordt. Maar als ik dát vervolgens tegen hem zeg en hint dat hij wellicht de tuinman weer eens kan laten komen, krijg ik de wind van voren.
Om een ander voorbeeld te geven:
Mijn vader kwakkelt met zijn gezondheid, mede omdat hij slecht en te weinig eet. Hiervoor is hij bij een internist, diëtist en weet ik veel wat allemaal geweest (en dat was al een heel gedoe om hem daar te krijgen). Conclusie: hij moet meer en gevarieerder eten. Moet lukken zou je zeggen, maar… Boodschappen wil hij persé zelf doen, maar hij wil maar één keer in de week (want: zaterdag is al jaren boodschappen-dag, een andere dag is uitgesloten). Hij kan geen auto meer rijden, dus gaat te voet. Hij wil geen boodschappenlijstje gebruiken, want hij wil het doen van boodschappen gebruiken als hersengymnastiek. Met als gevolg dat hij dus één keer per week boodschappen doet, 8 dingen koopt en het grootste deel van de week van boterhammen leeft. De poetsvrouw en een vriend hebben al vaker aangeboden voor hem boodschappen te doen: wil hij niet. Boodschappen online bestellen: kan hij niet (want: geen computer, smartphone of internet) én hij wil ook niet dat iemand anders het voor hem doet. Uiteindelijk hadden we na maanden van aandringen hem zo ver dat hij een abonnement op kant-en-klaar maaltijden nam. Maar die accepteren alleen bestellingen en betalingen per week. Dat wil mijn vader niet, want dan moet hij iedere week naar de bank om een overschrijving te deponeren. En internetbankieren heeft, wil en kan hij niet. Op mijn aanbod om te helpen met online betalen/bestellen wordt niet ingegaan. En daartoe kan ik hem ook niet dwingen.
En zo gaat het met álles. Eigenlijk heeft hij nieuwe brilglazen nodig, moet er nog voor twee jaar belastingaangifte gedaan worden, heeft hij nieuwe kleren en huishoudelijke apparaten nodig, maar er moet vooral een oplossing komen voor dat niet eten. En ik ben er inmiddels gewoon helemaal klaar mee. Het voelt alsof ik al jaren een ton met lood een heuvel op probeer te rollen. Door de regen en de modder. Naar iemand die vervolgens helemaal niet op die ton zit te wachten. Ik heb mijn hele jeugd al met dit rare gedrag moeten leven, ik heb mij ook heel erg lang verantwoordelijk gevoeld voor “het geluk” van mijn vader en ik heb er gewoon de energie niet meer voor. En ik meende door afstand te creëren alles eindelijk een plek te kunnen geven, maar nu begint hij oud en ziek te worden en wordt er opeens van alles van mij verwacht “omdat ik zijn dochter ben”. Maar hij is nooit een “vader” voor mij geweest en die paar mensen met wie mijn vader nog contact heeft begrijpen onze verstoorde relatie ook niet. Zij denken vanuit hun eigen perspectief dat ik, als enige dochter, de aangewezen persoon om op hem in te praten. Maar dat kan ik dus niet. Ten eerste ómdat ik zijn dochter ben en ik de laatste persoon ben van wie hij iets aanneemt (want: wat kan ík nou weten?!) en ten tweede omdat ik het (op dit moment) niet op kan brengen. Ik krijg in mijn therapie te horen dat ik geen energie moet steken in iemand die geen energie in mij steekt. Maar ja, het gaat er natuurlijk ook niet beter op worden en ik maak mij ook zorgen. Dus, ja… hoe kan ik hier nu het beste mee om gaan?
Het gaat om de relatie met mijn vader. Mijn vader is een lastige man. Mijn vader accepteert maar één manier, en dat is de zijne. Er is in zijn leven geen plaats voor emoties of andere persoonlijkheden. Alles wat “anders” of “gedoe” is, of erger nog “geld kost” is lastig en gebeurt niet. De man heeft geen hobby’s, geen interesses en doet, sinds hij een paar jaar geleden gestopt is met werken (hij is nu 67), helemaal niks. Sindsdien is hij snel oud geworden en nu hij kan dus ook veel niet meer. Ter vergelijking: mijn opa is 92 geworden en die maakte op die leeftijd een kwiekere indruk als mijn vader.
Mijn vader is ook alleen. Mijn ouders zijn begin jaren ’90 gescheiden. De reden hiervoor lijkt mij na bovenstaande alinea redelijk duidelijk. (Mijn vader heeft overigens serieus voorgesteld dat mijn moeder na de scheiding gewoon voor hem zou blijven koken en schoonmaken.) En een jaar later is mijn moeder overleden (de stress van de scheiding is haar te veel geworden). Mijn ouders waren samen sinds hun 15e/18e. Een nieuwe relatie wilde mijn vader wel heel graag, maar ja… hij wilde alleen een vrouw die precies volgens zijn wensen, in zijn precies gestructureerde leven paste. Dus een nieuwe relatie is er nooit van gekomen. Achteraf snap ik heel goed dat dat zo niet werkt, maar destijds wist ik niet beter dan het normaal was om alles aan mijn vader aan te passen. En dat waren vaak ook heel irrationale dingen. Zo mocht ik van hem bijvoorbeeld geen tampons gebruiken of meer dan één fles in de koelkastdeur zetten uit angst dat de deur kapot zou gaan. Maar goed, ik paste mij aan alles aan. Ik heb zelfs het op kamers gaan nog uitgesteld, zodat hij niet alleen hoefde te zijn. En ik ben mij daardoor ook pas laat gaan realiseren in wat voor een rare beperkende omgeving ik eigenlijk ben opgegroeid. Ik was 20 toen ik pas besefte dat het ook gewoon een mogelijkheid was om “nee” te zeggen en iets op mijn eigen manier te doen.
Ik heb verder geen broers of zussen. Mijn vader en ik hadden dus alleen elkaar, en alhoewel hij vast heeft gedaan wat binnen zijn vermogen lag: ik heb nooit enige vorm van emotionele betrokkenheid ervaren. Mijn vader betaalde de rekeningen en daarmee was volgens mij wat hem betreft zijn aandeel in mijn opvoeding voldaan. Over mijn moeder of de dood van mijn moeder werd nooit gesproken. In mijn pubertijd heb ik echt een zware periode gehad (suïcidaal zelfs) en ik herinner me een keer dat ik letterlijk huilend en smekend om hulp voor hem heb gestaan, maar alle vorm van emoties werden genegeerd, dus dat ook. Dat ik nog leef en zonder drank- of drugsprobleem goed terecht ben gekomen is achteraf een klein wonder. Wel heb ik nog steeds problemen met relaties en moeite met het omgaan met emoties, maar daarvoor ben ik nu in therapie.
Mijn therapeute vraagt mij waarom ik nog altijd contact heb met mijn vader. Maar buiten mij heeft hij niet zo veel in zijn leven, dus ik krijg het niet over mijn hart om met hem te breken. Alhoewel ik al lang geen plezier meer haal uit onze “relatie”. Ik heb het wel geprobeerd hoor! Ik ben een aantal jaren terug zelfs nog een week met hem op vakantie geweest (wat voor hem toen al zeker 10 jaar geleden was) in de veronderstelling dat, als je een week fulltime samen bent, er op een gegeven moment toch wel een gesprek op gang moet komen. Maar ook dat is niet gebeurd. Ik ben na die week gebroken teruggekomen en tot de conclusie gekomen dat het er gewoon niet in zit. Sindsdien beperk ik contact tot een minimum. Ik woon inmiddels in het buitenland, en vind het prettig om zo een fysieke reden te hebben voor de emotionele afstand die er toch al was. Corona is voor mij al helemaal een uitkomst: nu heb ik een goede reden om niet langs te hoeven komen. Ik bel 1x per week en dat wordt meestal na 5 minuten door hem afgerond omdat “de vaatwasser uitgeruimd moet worden”.
En eens in de zoveel tijd denk ik weer: “misschien moet ik zelf meer moeite doen, goed voorbeeld doet volgen” maar dat loopt altijd op een teleurstelling uit. Toen ik in 2019 een Kerstdiner met de hele familie (ooms, tantes, neven, nichten) had gepland en na een treinreis van 6 uur arriveerde kreeg ik van een tante te horen dat mijn vader net bij haar had afgebeld. Hij vond het toch wel wat veel gedoe. Toen ik de dag daarna bij hem thuis langs ging omdat ik wat af moest halen was hij vervolgens teleurgesteld dat ik na 15 minuten alweer ging. Maar ja: ik was ervan uitgegaan dat hij mij de hele avond met Kerst al zou zien en had de volgende dag volgepland met afspraken met de familie van mijn moeder. Met als resultaat dat ik weer het gevoel had dat ik enorm tekortschoot.
Maar goed, dit alles is slechts achtergrondinformatie… Zoals ik al eerder schreef is mijn vader de laatste jaren snel oud geworden. En dat in combinatie met zijn starre karakter maakt de situatie problematisch. Voor de problemen die er zijn, zijn eigenlijk makkelijke oplossingen. Maar ten eerste geeft hij niet toe dat er problemen zijn, ten tweede wil hij al helemaal geen hulp en als we hem dan uiteindelijke zo ver hebben dat hij wel hulp aanvaardt, moet het natuurlijk wel allemaal precies op zijn manier. Dus dan zit je met je goedbedoelde bedoelingen alsnog met een ontevreden persoon. Hij heeft gelukkig wel al jaren een poetshulp, maar het huis waar hij woont ziet er van buiten slecht onderhouden uit en de tuin is een wildernis. Zo erg, dat ik er regelmatig op aangesproken wordt. Maar als ik dát vervolgens tegen hem zeg en hint dat hij wellicht de tuinman weer eens kan laten komen, krijg ik de wind van voren.
Om een ander voorbeeld te geven:
Mijn vader kwakkelt met zijn gezondheid, mede omdat hij slecht en te weinig eet. Hiervoor is hij bij een internist, diëtist en weet ik veel wat allemaal geweest (en dat was al een heel gedoe om hem daar te krijgen). Conclusie: hij moet meer en gevarieerder eten. Moet lukken zou je zeggen, maar… Boodschappen wil hij persé zelf doen, maar hij wil maar één keer in de week (want: zaterdag is al jaren boodschappen-dag, een andere dag is uitgesloten). Hij kan geen auto meer rijden, dus gaat te voet. Hij wil geen boodschappenlijstje gebruiken, want hij wil het doen van boodschappen gebruiken als hersengymnastiek. Met als gevolg dat hij dus één keer per week boodschappen doet, 8 dingen koopt en het grootste deel van de week van boterhammen leeft. De poetsvrouw en een vriend hebben al vaker aangeboden voor hem boodschappen te doen: wil hij niet. Boodschappen online bestellen: kan hij niet (want: geen computer, smartphone of internet) én hij wil ook niet dat iemand anders het voor hem doet. Uiteindelijk hadden we na maanden van aandringen hem zo ver dat hij een abonnement op kant-en-klaar maaltijden nam. Maar die accepteren alleen bestellingen en betalingen per week. Dat wil mijn vader niet, want dan moet hij iedere week naar de bank om een overschrijving te deponeren. En internetbankieren heeft, wil en kan hij niet. Op mijn aanbod om te helpen met online betalen/bestellen wordt niet ingegaan. En daartoe kan ik hem ook niet dwingen.
En zo gaat het met álles. Eigenlijk heeft hij nieuwe brilglazen nodig, moet er nog voor twee jaar belastingaangifte gedaan worden, heeft hij nieuwe kleren en huishoudelijke apparaten nodig, maar er moet vooral een oplossing komen voor dat niet eten. En ik ben er inmiddels gewoon helemaal klaar mee. Het voelt alsof ik al jaren een ton met lood een heuvel op probeer te rollen. Door de regen en de modder. Naar iemand die vervolgens helemaal niet op die ton zit te wachten. Ik heb mijn hele jeugd al met dit rare gedrag moeten leven, ik heb mij ook heel erg lang verantwoordelijk gevoeld voor “het geluk” van mijn vader en ik heb er gewoon de energie niet meer voor. En ik meende door afstand te creëren alles eindelijk een plek te kunnen geven, maar nu begint hij oud en ziek te worden en wordt er opeens van alles van mij verwacht “omdat ik zijn dochter ben”. Maar hij is nooit een “vader” voor mij geweest en die paar mensen met wie mijn vader nog contact heeft begrijpen onze verstoorde relatie ook niet. Zij denken vanuit hun eigen perspectief dat ik, als enige dochter, de aangewezen persoon om op hem in te praten. Maar dat kan ik dus niet. Ten eerste ómdat ik zijn dochter ben en ik de laatste persoon ben van wie hij iets aanneemt (want: wat kan ík nou weten?!) en ten tweede omdat ik het (op dit moment) niet op kan brengen. Ik krijg in mijn therapie te horen dat ik geen energie moet steken in iemand die geen energie in mij steekt. Maar ja, het gaat er natuurlijk ook niet beter op worden en ik maak mij ook zorgen. Dus, ja… hoe kan ik hier nu het beste mee om gaan?
donderdag 13 mei 2021 om 15:00
Ik vind het ook fijn herkenning te vinden. Ik ken namelijk niemand met een vader als de mijne/onze.
@zielzoeker in mijn geval stond mijn moeder op straat na een mislukte relatie en had iemand nodig die voor haar zorgde. Die rol pakte mijn vader op. Ik was een 'ongelukje' waarna ze zijn getrouwd. Pas daarna kwamen mijn vaders eigenaardigheden steeds meer boven water tot ze na enige tijd besloot weg te gaan. (Waar mijn vader nooit bovenop is gekomen).
Mijn vader begrijpt mijn levenskeuzes ook niet en reageert ook anders dan normale ouders zouden doen.
Mijn hbo en wo studie vroeg hij nooit naar want het kost alleen geld en daarna 'kan je nog niks'. Een kantoorbaan is geen echte baan. Hij heeft mij ook niet gemotiveerd, sterker nog, hij vond dat ik teveel tijd bestede aan mijn huiswerk.
Tijdje terug heb ik een nieuwe baan/promotie gekregen. Zijn eerste reactie: gaat het jou ook alleen maar om 'meer meer meer'?!
(Terwijl hij wel de jumbo doorloopt om gratis hapjes en koffie te scoren en zelfs bezuinigd om Plastic zakken).
Bij die laatste opmerking heb ik trouwens wel gezegd dat ik het niet aardig vond, en heb ik mij voorgenomen om baanwisselingen ook maar niet meer te delen.
Ik denk overigens dat hij bovenstaande opmerkingen maakt omdat hij het écht niet begrijpt. Hij heeft nooit gestudeerd, is slecht behandeld bij zijn uitvoerende baan door de 'kantoormensen' en in zijn generatie bleef je gewoon zo lang mogelijk bij 1 baas. Dat in combinatie met geen inlevingsvermogen of aanpassingsvermogen zorgt voor bovenstaande opmerkingen.
@zielzoeker in mijn geval stond mijn moeder op straat na een mislukte relatie en had iemand nodig die voor haar zorgde. Die rol pakte mijn vader op. Ik was een 'ongelukje' waarna ze zijn getrouwd. Pas daarna kwamen mijn vaders eigenaardigheden steeds meer boven water tot ze na enige tijd besloot weg te gaan. (Waar mijn vader nooit bovenop is gekomen).
Mijn vader begrijpt mijn levenskeuzes ook niet en reageert ook anders dan normale ouders zouden doen.
Mijn hbo en wo studie vroeg hij nooit naar want het kost alleen geld en daarna 'kan je nog niks'. Een kantoorbaan is geen echte baan. Hij heeft mij ook niet gemotiveerd, sterker nog, hij vond dat ik teveel tijd bestede aan mijn huiswerk.
Tijdje terug heb ik een nieuwe baan/promotie gekregen. Zijn eerste reactie: gaat het jou ook alleen maar om 'meer meer meer'?!
(Terwijl hij wel de jumbo doorloopt om gratis hapjes en koffie te scoren en zelfs bezuinigd om Plastic zakken).
Bij die laatste opmerking heb ik trouwens wel gezegd dat ik het niet aardig vond, en heb ik mij voorgenomen om baanwisselingen ook maar niet meer te delen.
Ik denk overigens dat hij bovenstaande opmerkingen maakt omdat hij het écht niet begrijpt. Hij heeft nooit gestudeerd, is slecht behandeld bij zijn uitvoerende baan door de 'kantoormensen' en in zijn generatie bleef je gewoon zo lang mogelijk bij 1 baas. Dat in combinatie met geen inlevingsvermogen of aanpassingsvermogen zorgt voor bovenstaande opmerkingen.
donderdag 13 mei 2021 om 15:34
Wat erg om te lezen dat jullie vaders echt ook gemene opmerkingen maken over jullie keuzes, levens en opleidingen. Die praat er gewoon helemaal niet over. Ook niet best, maar beter dan zulke gemene steken onder water steeds.
Het raar doen om geld herken ik wel heel goed. Het gekke is, ik krijg wel regelmatig wat geld toegestopt en mijn kinderen ook. Hij heeft ook meer dan genoeg.
Maar voor zichzelf geldt, hoe armoediger, hoe beter. Hij haalt nog net niks uit prullenbakken (of misschien ook wel maar dan wil ik het niet weten) maar komt wel vaak met de idiootste dingen aan uit de graaibak van de super. Kleding hangt als vodden aan zijn lijf. Hij wast eens in de zoveel tijd bij de wasserette (en ja ik heb al heel vaak aangeboden zijn kleding te wassen) want zijn wasmachine is al jaren kapot. Die gratis koffie doet hij ook iedere dag. En express om 21.50 naar de supermarkt terwijl hij weet dat ze om 22.00 uur dichtgaan. Hij zal dan ook echt geen seconde eerder dan 22.00 uur de supermarkt verlaten. Ook in de bieb was hij voor corona hij kind aan huis tot sluitingstijd. Hij leeft eigenlijk als een zwerver met een krot huis.
Ik hoop maar dat er weinig mensen zijn die weten dat hij mijn vader is (woon gelukkig niet in een dorp) want ik schaam me echt kapot voor zijn gedrag in de stad.
Het raar doen om geld herken ik wel heel goed. Het gekke is, ik krijg wel regelmatig wat geld toegestopt en mijn kinderen ook. Hij heeft ook meer dan genoeg.
Maar voor zichzelf geldt, hoe armoediger, hoe beter. Hij haalt nog net niks uit prullenbakken (of misschien ook wel maar dan wil ik het niet weten) maar komt wel vaak met de idiootste dingen aan uit de graaibak van de super. Kleding hangt als vodden aan zijn lijf. Hij wast eens in de zoveel tijd bij de wasserette (en ja ik heb al heel vaak aangeboden zijn kleding te wassen) want zijn wasmachine is al jaren kapot. Die gratis koffie doet hij ook iedere dag. En express om 21.50 naar de supermarkt terwijl hij weet dat ze om 22.00 uur dichtgaan. Hij zal dan ook echt geen seconde eerder dan 22.00 uur de supermarkt verlaten. Ook in de bieb was hij voor corona hij kind aan huis tot sluitingstijd. Hij leeft eigenlijk als een zwerver met een krot huis.
Ik hoop maar dat er weinig mensen zijn die weten dat hij mijn vader is (woon gelukkig niet in een dorp) want ik schaam me echt kapot voor zijn gedrag in de stad.
donderdag 13 mei 2021 om 16:01
Ik heb lang niet alles gelezen dus misschien is dit al gezegd maar het komt een beetje op me over alsof je het heel belangrijk vindt wat een ander van jou denkt. Is dat zo?
Is het misschien een idee om daaraan te gaan werken want ik denk dat je dan meer lucht zal krijgen. Niet meer continu de schone schijn ophouden, niet meer bang zijn dat anderen denken dat jij een slechte dochter bent, je niet schamen voor zijn tuin. Zulke dingen. Als al due gedachten er niet zouden zijn, was het dan niet al een stuk makkelijker?
Is het misschien een idee om daaraan te gaan werken want ik denk dat je dan meer lucht zal krijgen. Niet meer continu de schone schijn ophouden, niet meer bang zijn dat anderen denken dat jij een slechte dochter bent, je niet schamen voor zijn tuin. Zulke dingen. Als al due gedachten er niet zouden zijn, was het dan niet al een stuk makkelijker?
donderdag 13 mei 2021 om 19:40
O wat ben ik blij dat ik - na zo lang er tegen aan te hebben gehikt - dit topic heb geopend. En alle reacties en ervaringen die gedeeld worden waardeer ik echt enorm en maken het voor mij nu al een stuk behapbaarder.
Veel mensen schrijven nu ook dingen die mij zelf voorheen nooit zo zijn opgevallen, maar nu ik ze hier lees direct herken.
Dat voor schut zetten bijvoorbeeld. Ik heb mij er altijd slecht over gevoeld dat ik mijzelf zo voor mijn vader schaamde. Dat ik voor de eerste keer hem aan een nieuw vriendje voorstelde, ik even 2 minuten naar het toilet wat, en hij meteen een van de meest pijnlijke en vernederende momenten uit mijn jeugd aan hem vertelde. Iets wat ik eigenlijk voor hem verborgen had willen houden. Andere vaders maken ook wel eens een lolletje, maar hij voelde de grens niet aan tussen wat "nog lollig" was of kwetsend voor mij. En als ik dan boos reageerde werd die reactie ook dom weggelachen, er werd nooit excuses gemaakt. Als er dan ook nog eens nooit met trots of lof over je gesproken wordt dan hoopt zich dat alleen maar op.
Het blijven hangen in het verleden en mij ook nog steeds niet als een volwassene behandelen: check. Ik ging rond mijn 30e eens een weekendje weg naar Duitsland, in mijn eentje. Mijn vader verkondigde dat aan de keukentafel van familie alsof ik voor een jaar op wereldreis ging: "en helemaal alleen!" Waarop mijn oom droog antwoordde: "Ja, wat verwacht je dan, ze is verdorie 30!"
En dat op de centen zitten. Mijn vader had een goede baan, er was geld genoeg, maar er mocht nooit meer dan absoluut noodzakelijk uitgegeven worden. Met kerst aten wij letterlijk het blik soep uit het kerstpakket. En alleen dat. Ik heb toen ik op mezelf ging wonen echt moeten leren om geld uit te geven. Ik kon het gewoon niet. En ik heb nog steeds moeite met grote aankopen, maar heb me wel ingeprent dat ervaringen en leuke herinneringen veel meer waard zijn dan hun waarde op mijn bankrekening.
En dit:
Ik heb ze dit wel een poos kwalijk genomen, want voor mij had het echt niet gehoeven hoor.
Veel mensen schrijven nu ook dingen die mij zelf voorheen nooit zo zijn opgevallen, maar nu ik ze hier lees direct herken.
Dat voor schut zetten bijvoorbeeld. Ik heb mij er altijd slecht over gevoeld dat ik mijzelf zo voor mijn vader schaamde. Dat ik voor de eerste keer hem aan een nieuw vriendje voorstelde, ik even 2 minuten naar het toilet wat, en hij meteen een van de meest pijnlijke en vernederende momenten uit mijn jeugd aan hem vertelde. Iets wat ik eigenlijk voor hem verborgen had willen houden. Andere vaders maken ook wel eens een lolletje, maar hij voelde de grens niet aan tussen wat "nog lollig" was of kwetsend voor mij. En als ik dan boos reageerde werd die reactie ook dom weggelachen, er werd nooit excuses gemaakt. Als er dan ook nog eens nooit met trots of lof over je gesproken wordt dan hoopt zich dat alleen maar op.
Het blijven hangen in het verleden en mij ook nog steeds niet als een volwassene behandelen: check. Ik ging rond mijn 30e eens een weekendje weg naar Duitsland, in mijn eentje. Mijn vader verkondigde dat aan de keukentafel van familie alsof ik voor een jaar op wereldreis ging: "en helemaal alleen!" Waarop mijn oom droog antwoordde: "Ja, wat verwacht je dan, ze is verdorie 30!"
En dat op de centen zitten. Mijn vader had een goede baan, er was geld genoeg, maar er mocht nooit meer dan absoluut noodzakelijk uitgegeven worden. Met kerst aten wij letterlijk het blik soep uit het kerstpakket. En alleen dat. Ik heb toen ik op mezelf ging wonen echt moeten leren om geld uit te geven. Ik kon het gewoon niet. En ik heb nog steeds moeite met grote aankopen, maar heb me wel ingeprent dat ervaringen en leuke herinneringen veel meer waard zijn dan hun waarde op mijn bankrekening.
En dit:
Dit is een vraag die de laatste jaren ontzettend door mijn kop heeft gemaald. Hoe kon het zijn dat mijn moeder het een goed idee vond om met deze man een kind op de wereld te zetten. Is er niet iemand geweest die tegen haar gezegd heeft: "Nou, zou je dat nou wel doen?"Zielzoeker schreef: ↑13-05-2021 11:21-hoe dan? Wie vond het ooit een goed idee om met zo'n zonderling figuur de zorg voor een baby te beginnen? (Die vraag is een soort taboe merk ik maar ik stel hem toch);
Ik heb ze dit wel een poos kwalijk genomen, want voor mij had het echt niet gehoeven hoor.
deernhh wijzigde dit bericht op 13-05-2021 19:58
3.09% gewijzigd
donderdag 13 mei 2021 om 19:41
In principe niet. Maar het gaat hier om familie en mensen die in mijn jeugd dicht bij mij hebben gestaan. Daarvan zou ik het wel vervelend vinden als ze slecht over me denken. Ik heb al zo weinig goede "wortels" dat wat er nog is wil ik graag behouden.Rachmaninoff schreef: ↑13-05-2021 16:01Ik heb lang niet alles gelezen dus misschien is dit al gezegd maar het komt een beetje op me over alsof je het heel belangrijk vindt wat een ander van jou denkt. Is dat zo?
Maar wat de buren of de melkboer vinden zal me worst wezen.
donderdag 13 mei 2021 om 20:49
Ik ben wel een beetje onder de indruk van de vaste elementen die in ieder verhaal terugkomen, ook al verschillen de details. Het voor schut zetten, het raar doen met geld, het niet voor zichzelf zorgen en het mijden van hulp daarbij, je behandelen alsof je nog een kind bent. Mijn vader heeft zelfs toen ik al bijna 30 was nog een keer een afspraak bij de huisarts voor me gemaakt. Ik had zelf helemaal geen behoefte aan een consult. Ik heb de huisarts afgezegd en hem duidelijk gemaakt dat hij me dit nooit meer ging flikken.DeernHH schreef: ↑13-05-2021 19:40O wat ben ik blij dat ik - na zo lang er tegen aan te hebben gehikt - dit topic heb geopend. En alle reacties en ervaringen die gedeeld worden waardeer ik echt enorm en maken het voor mij nu al een stuk behapbaarder.
Veel mensen schrijven nu ook dingen die mij zelf voorheen nooit zo zijn opgevallen, maar nu ik ze hier lees direct herken.
Dat voor schut zetten bijvoorbeeld. Ik heb mij er altijd slecht over gevoeld dat ik mijzelf zo voor mijn vader schaamde. Dat ik voor de eerste keer hem aan een nieuw vriendje voorstelde, ik even 2 minuten naar het toilet wat, en hij meteen een van de meest pijnlijke en vernederende momenten uit mijn jeugd aan hem vertelde. Iets wat ik eigenlijk voor hem verborgen had willen houden. Andere vaders maken ook wel eens een lolletje, maar hij voelde de grens niet aan tussen wat "nog lollig" was of kwetsend voor mij. En als ik dan boos reageerde werd die reactie ook dom weggelachen, er werd nooit excuses gemaakt. Als er dan ook nog eens nooit met trots of lof over je gesproken wordt dan hoopt zich dat alleen maar op.
Het blijven hangen in het verleden en mij ook nog steeds niet als een volwassene behandelen: check. Ik ging rond mijn 30e eens een weekendje weg naar Duitsland, in mijn eentje. Mijn vader verkondigde dat aan de keukentafel van familie alsof ik voor een jaar op wereldreis ging: "en helemaal alleen!" Waarop mijn oom droog antwoordde: "Ja, wat verwacht je dan, ze is verdorie 30!"
En dat op de centen zitten. Mijn vader had een goede baan, er was geld genoeg, maar er mocht nooit meer dan absoluut noodzakelijk uitgegeven worden. Met kerst aten wij letterlijk het blik soep uit het kerstpakket. En alleen dat. Ik heb toen ik op mezelf ging wonen echt moeten leren om geld uit te geven. Ik kon het gewoon niet. En ik heb nog steeds moeite met grote aankopen, maar heb me wel ingeprent dat ervaringen en leuke herinneringen veel meer waard zijn dan hun waarde op mijn bankrekening.
En dit:
Dit is een vraag die de laatste jaren ontzettend door mijn kop heeft gemaald. Hoe kon het zijn dat mijn moeder het een goed idee vond om met deze man een kind op de wereld te zetten. Is er niet iemand geweest die tegen haar gezegd heeft: "Nou, zou je dat nou wel doen?"
Ik heb ze dit wel een poos kwalijk genomen, want voor mij had het echt niet gehoeven hoor.
vrijdag 14 mei 2021 om 07:46
Het is niet raar dat je een verantwoordelijkheid voelt om te zorgen dat het goed met hem gaat. Ik denk dat je het ook op de juiste manier aanpakt.
Jij hoeft niet ten koste van alles hem te helpen. Als hij niet voor zichzelf wil zorgen, dan is het enige wat je kunt doen hem de opties geven en verder is het aan hemzelf. Als hij echt niets er mee doet en dan is dat zijn eigen verantwoordelijkheid. Als hij ziek wordt of doodgaat door dat gedrag, dan is dat zijn eigen keuze geweest. Dat moet je jezelf blijven inprenten.
Als iemand jou aanspreekt op zijn gedrag, leg het dan terug bij hem en hen. Zolang hij zelfstandig en toerekeningsvatbaar is, is hij ook zelf verantwoordelijk. Jij ondersteunt je vader alleen hier en daar, maar niet de mensen om hem heen. Die laatste groep kun je alleen aanhoren en begrip tonen.
Als hij in de omgang over je grenzen heen gaat, wees dan ook direct duidelijk en resoluut. Het gaat zijn gedrag misschien niet veranderen, maar het geeft jou wel enige controle over jullie interactie en de energie die je er zelf in moet steken.
Jij hoeft niet ten koste van alles hem te helpen. Als hij niet voor zichzelf wil zorgen, dan is het enige wat je kunt doen hem de opties geven en verder is het aan hemzelf. Als hij echt niets er mee doet en dan is dat zijn eigen verantwoordelijkheid. Als hij ziek wordt of doodgaat door dat gedrag, dan is dat zijn eigen keuze geweest. Dat moet je jezelf blijven inprenten.
Als iemand jou aanspreekt op zijn gedrag, leg het dan terug bij hem en hen. Zolang hij zelfstandig en toerekeningsvatbaar is, is hij ook zelf verantwoordelijk. Jij ondersteunt je vader alleen hier en daar, maar niet de mensen om hem heen. Die laatste groep kun je alleen aanhoren en begrip tonen.
Als hij in de omgang over je grenzen heen gaat, wees dan ook direct duidelijk en resoluut. Het gaat zijn gedrag misschien niet veranderen, maar het geeft jou wel enige controle over jullie interactie en de energie die je er zelf in moet steken.
vrijdag 14 mei 2021 om 09:35
Wat een herkenbaar verhaal. Mijn ex schoonvader is van hetzelfde laken een pak. Mijn ex man ook, zij het in veel mindere mate. Wat vooral in het oog springt is de onredelijkheid waar gewoon niet tegenaan te praten is. De starheid waarmee zulke mensen vasthouden aan hun eigen gelijk.
Van mijn ex schoonvader dacht ik nog wel eens dat hij expres zo raar deed om aandacht te krijgen.
Er helpt maar één ding tegen, en dat is begrenzen. Voor jezelf. Wat vind jij nog te doen? Want je moet niet verwachten dat je ooit leuk, normaal contact gaat krijgen met je vader.
Je weet dus ook dat hij je telkens op de één of andere manier zal kwetsen. Ik begrijp heel goed dat je hem liever niet helemaal loslaat omdat hij toch je vader is, maar contact houden omdat je omgeving anders slecht over hem denkt is geen goed idee.
Je kan niet anders dan jezelf beschermen tegen deze man. Hoe pijnlijk en onbevredigend dat ook is.
Van mijn ex schoonvader dacht ik nog wel eens dat hij expres zo raar deed om aandacht te krijgen.
Er helpt maar één ding tegen, en dat is begrenzen. Voor jezelf. Wat vind jij nog te doen? Want je moet niet verwachten dat je ooit leuk, normaal contact gaat krijgen met je vader.
Je weet dus ook dat hij je telkens op de één of andere manier zal kwetsen. Ik begrijp heel goed dat je hem liever niet helemaal loslaat omdat hij toch je vader is, maar contact houden omdat je omgeving anders slecht over hem denkt is geen goed idee.
Je kan niet anders dan jezelf beschermen tegen deze man. Hoe pijnlijk en onbevredigend dat ook is.
If you can't be good, be colourful (Pete Conrad)
vrijdag 14 mei 2021 om 10:33
Je vader zit zichzelf in de weg. Je bent als kind van niet verplicht om voor hem te zorgen.
Mijn vader is ook geen leuke man, gelukkig heeft hij een vrouw die voor hem zorgt. Al is het voor de vrouw en tweede leg in kwestie minder leuk. Ik zelf heb ooit emotioneel afstand genomen van mijn vader. Geen verwachtingen meer, het contact ging op mijn manier of niet. Daar kon mijn vader heel slecht tegen, want hij wilt overal controle over hebben. Dat ging aan hem vreten, en na een paar jaar op die manier contact heeft hij zelf het contact met mij verbroken. Ik persoonlijk heb wel het idee van mocht mijn vader mij ooit nodig hebben, dat ik er op mijn manier wel voor hem zou willen zijn. Maar dat moet dan niet ten koste van mijzelf gaan. Mijn zus daarintegen heeft het contact zelf definitief verbroken en zou dat zelf nooit doen en ook dat is prima.
Je moet zelf gaan uitzoeken, wat jij zelf wilt hiermee. Puur voor jezelf. Je bent niks aan je vader verplicht.
Mijn vader is ook geen leuke man, gelukkig heeft hij een vrouw die voor hem zorgt. Al is het voor de vrouw en tweede leg in kwestie minder leuk. Ik zelf heb ooit emotioneel afstand genomen van mijn vader. Geen verwachtingen meer, het contact ging op mijn manier of niet. Daar kon mijn vader heel slecht tegen, want hij wilt overal controle over hebben. Dat ging aan hem vreten, en na een paar jaar op die manier contact heeft hij zelf het contact met mij verbroken. Ik persoonlijk heb wel het idee van mocht mijn vader mij ooit nodig hebben, dat ik er op mijn manier wel voor hem zou willen zijn. Maar dat moet dan niet ten koste van mijzelf gaan. Mijn zus daarintegen heeft het contact zelf definitief verbroken en zou dat zelf nooit doen en ook dat is prima.
Je moet zelf gaan uitzoeken, wat jij zelf wilt hiermee. Puur voor jezelf. Je bent niks aan je vader verplicht.
vrijdag 14 mei 2021 om 12:42
Een zeer moeilijke situatie dus ik kan niet veel advies geven. Ik denk dat je beter met je therapeut en je huisarts kan spreken.
Voor wat het waard is: ik heb door de jaren heen ook een moeilijke relatie met mijn vader gehad, ik herken wel eea wat je daarover schrijft (met name het emotionele deel en de dynamiek tussen jou en je vader)
Ik heb daar vroeger erg onder geleden. Maar mijn moeder had er een pittige mening over. Die zei uiteindelijk in mijn gezicht toen ik al bijna 30 was: “voor mij ben jij geen volwassen vrouw zolang jij nog zo erg de goedkeuring van je vader zoekt en daarbij niet je eigen leven leidt en niet je eigen keuzes maakt en je zo laat opslokken door verdriet als hij je weer afwijst”
Dat heeft bij mij een knop omgezet en inmiddels vind ik dat ze gelijk heeft. Door de jaren heen ben ik mijn eigen ding gaan doen en ik trek me daarbij niet veel aan van zijn mening. Ik ga dus ook niet met hem op vakantie, want dat is niet goed voor mij. Ik kom niet op sommige feestjes ookal wil hij dat graag, want het pakt verkeerd uit voor mij. Ik doe niet meer aan pleasen en op eieren lopen. En ben daardoor zoveel gelukkiger. En het heeft onze relatie zelfs verbeterd want ik maal er niet meer om als hij weer eens zit te bokken. Dus met dat kerstdiner had ik gezegd: je had me toen kunnen zien, het is je eigen verantwoordelijkheid dat je hebt afgezegd. Ik was er wel. Basta.
Maar ik verwacht dan ook niets. Ik heb de wens om vriendjes gezellig thuis voor te stellen destijds uit m’n hoofd gezet. Na een boel drama’s heb ik tegen mijn vader gezegd dat hij t hoort als ik ga trouwen en dan kan hij zien wat hij met de info doet. En zo is t ook gegaan. Prima, ik heb heerlijk rust en er geen tel van wakker gelegen. Niks oordeel over vriend of wat dan ook, mijn relatie was al in kannen en kruiken toen ik ermee kwam. Toen ik voor het eerst zwanger was heb ik mijn ouders thuis uitgenodigd om ze te verrassen met het bericht. Mijn vader is toen niet komen opdagen. Dus heb ik mijn moeder (die samen met mijn broer gekomen was) verrast met de bijbehorende feestelijkheid. Daarna was hij pissig dat hij het achteraf hoorde. Mijn reactie: ik heb je de kans gegeven het uit 1e hand van mij te horen, niet mijn probleem. Bij de 2e zwangerschap heb ik niet de moeite genomen het te melden, hij heeft t toen ook van mijn moeder gehoord. Later kwam hij wel met een cadeautje voor de baby aanzetten. En dat vind ik dan weer leuk en kan ik ook leuk vinden omdat ik mezelf niet knettergek heb gemaakt met het verdriet dat het niet gaat zoals je droomt als meisje. Ik heb het gewoon losgelaten en pak de leuke dingen met hem. Doet hij vervelend, ben ik weg naar m’n eigen huis
Wat wel een verschil is is dat mijn vader een gezonde slimme man is die zijn eigen boontjes dopt. Ik hoef hem nergens mee te helpen. Dat is wel wat het voor jou lastig maakt. Toch zou ik niet te hard lopen als hij nergens aan wil meewerken. Dan moet het maar klappen bij hem thuis. Hij is een volwassen man, zijn verantwoordelijkheid. En als ie je hulp nodig heeft is het voor hem kiezen of delen. Zo zou ik erin staan als ik jou was
Voor wat het waard is: ik heb door de jaren heen ook een moeilijke relatie met mijn vader gehad, ik herken wel eea wat je daarover schrijft (met name het emotionele deel en de dynamiek tussen jou en je vader)
Ik heb daar vroeger erg onder geleden. Maar mijn moeder had er een pittige mening over. Die zei uiteindelijk in mijn gezicht toen ik al bijna 30 was: “voor mij ben jij geen volwassen vrouw zolang jij nog zo erg de goedkeuring van je vader zoekt en daarbij niet je eigen leven leidt en niet je eigen keuzes maakt en je zo laat opslokken door verdriet als hij je weer afwijst”
Dat heeft bij mij een knop omgezet en inmiddels vind ik dat ze gelijk heeft. Door de jaren heen ben ik mijn eigen ding gaan doen en ik trek me daarbij niet veel aan van zijn mening. Ik ga dus ook niet met hem op vakantie, want dat is niet goed voor mij. Ik kom niet op sommige feestjes ookal wil hij dat graag, want het pakt verkeerd uit voor mij. Ik doe niet meer aan pleasen en op eieren lopen. En ben daardoor zoveel gelukkiger. En het heeft onze relatie zelfs verbeterd want ik maal er niet meer om als hij weer eens zit te bokken. Dus met dat kerstdiner had ik gezegd: je had me toen kunnen zien, het is je eigen verantwoordelijkheid dat je hebt afgezegd. Ik was er wel. Basta.
Maar ik verwacht dan ook niets. Ik heb de wens om vriendjes gezellig thuis voor te stellen destijds uit m’n hoofd gezet. Na een boel drama’s heb ik tegen mijn vader gezegd dat hij t hoort als ik ga trouwen en dan kan hij zien wat hij met de info doet. En zo is t ook gegaan. Prima, ik heb heerlijk rust en er geen tel van wakker gelegen. Niks oordeel over vriend of wat dan ook, mijn relatie was al in kannen en kruiken toen ik ermee kwam. Toen ik voor het eerst zwanger was heb ik mijn ouders thuis uitgenodigd om ze te verrassen met het bericht. Mijn vader is toen niet komen opdagen. Dus heb ik mijn moeder (die samen met mijn broer gekomen was) verrast met de bijbehorende feestelijkheid. Daarna was hij pissig dat hij het achteraf hoorde. Mijn reactie: ik heb je de kans gegeven het uit 1e hand van mij te horen, niet mijn probleem. Bij de 2e zwangerschap heb ik niet de moeite genomen het te melden, hij heeft t toen ook van mijn moeder gehoord. Later kwam hij wel met een cadeautje voor de baby aanzetten. En dat vind ik dan weer leuk en kan ik ook leuk vinden omdat ik mezelf niet knettergek heb gemaakt met het verdriet dat het niet gaat zoals je droomt als meisje. Ik heb het gewoon losgelaten en pak de leuke dingen met hem. Doet hij vervelend, ben ik weg naar m’n eigen huis
Wat wel een verschil is is dat mijn vader een gezonde slimme man is die zijn eigen boontjes dopt. Ik hoef hem nergens mee te helpen. Dat is wel wat het voor jou lastig maakt. Toch zou ik niet te hard lopen als hij nergens aan wil meewerken. Dan moet het maar klappen bij hem thuis. Hij is een volwassen man, zijn verantwoordelijkheid. En als ie je hulp nodig heeft is het voor hem kiezen of delen. Zo zou ik erin staan als ik jou was
zaterdag 5 maart 2022 om 21:19
Afgelopen week heb ik mijn vader - na 2 jaar - weer eens in levende lijve gezien. Ik spreek hem wel elke week kort telefonisch, maar schrok er toch wel van hoe erg hij in relatief korte tijd achteruit is gegaan. Het is een broos mannetje geworden waar ik nog maar 40% van de tijd een logisch gesprek mee kon voeren. Hij heeft momenten dat hij ontzettend scherp is, maar logisch denken kan hij niet echt meer. Na een klein uurtje wil hij ook weer alleen zijn.
Ik maak me echt zorgen over hoe snel de parkinson hem aftakelt. Het lijkt mij niet verantwoord dat hij nog alleen in een groot huis woont, maar de huisarts is samen met bemoeizorg een aantal weken geleden nog bij hem op bezoek geweest en hadden een (voor mij verbazend) positieve indruk van hem. Ik had eigenlijk met bemoeizorg afgesproken dat zij hun bezoekjes aan mij terugkoppelen, maar blijkbaar heeft mijn vader hen uitdrukkelijk verzocht dit niet te doen. Dus sindsdien loopt die communicatie ook via iemand anders.
Daarmee viel stiekem wel een last van mijn schouders. Het maakte de andere "naasten" ook direct duidelijk dat mijn vader écht niet wil dat ik me ergens mee bemoei.
Ik maak me echt zorgen over hoe snel de parkinson hem aftakelt. Het lijkt mij niet verantwoord dat hij nog alleen in een groot huis woont, maar de huisarts is samen met bemoeizorg een aantal weken geleden nog bij hem op bezoek geweest en hadden een (voor mij verbazend) positieve indruk van hem. Ik had eigenlijk met bemoeizorg afgesproken dat zij hun bezoekjes aan mij terugkoppelen, maar blijkbaar heeft mijn vader hen uitdrukkelijk verzocht dit niet te doen. Dus sindsdien loopt die communicatie ook via iemand anders.
Daarmee viel stiekem wel een last van mijn schouders. Het maakte de andere "naasten" ook direct duidelijk dat mijn vader écht niet wil dat ik me ergens mee bemoei.
zondag 6 maart 2022 om 14:08
Wat een heftige verhalen.
TO, ik vond je vergelijking ijzersterk, die van een ton de heuvel oprollen naar iemand die daar niet op zit te wachten.
Dat kun je gebruiken, elke keer als iemand zegt, of suggereert dat je 'meer' zou moeten doen.
Het voorspelbare antwoord 'maar het is toch je vader' is geen antwoord op iets dat jij hebt gezegd.
Je kunt daar iets van in je verhaal verweven; bijvoorbeeld dat veel mensen een voorspelbaar antwoord geven dat aangeeft dat ze het verhaal niet echt hebben gehoord maar vooral hun eigen mening willen geven. Als je dat vertelt aan mensen zijn ze extra gespitst: want zij willen niet degene zijn die niet luistert en voorspelbare antwoorden geeft.
TO, ik vond je vergelijking ijzersterk, die van een ton de heuvel oprollen naar iemand die daar niet op zit te wachten.
Dat kun je gebruiken, elke keer als iemand zegt, of suggereert dat je 'meer' zou moeten doen.
Het voorspelbare antwoord 'maar het is toch je vader' is geen antwoord op iets dat jij hebt gezegd.
Je kunt daar iets van in je verhaal verweven; bijvoorbeeld dat veel mensen een voorspelbaar antwoord geven dat aangeeft dat ze het verhaal niet echt hebben gehoord maar vooral hun eigen mening willen geven. Als je dat vertelt aan mensen zijn ze extra gespitst: want zij willen niet degene zijn die niet luistert en voorspelbare antwoorden geeft.
Geef mensen geen informatie waar ze niet mee om kunnen gaan.
dinsdag 8 maart 2022 om 12:21
Zo, nog 1 laatste update dan maar:
Mijn vader is tussen nu en de laatste keer dat ik hem zag overleden.
Ik ben blij dat ik hem nog gezien heb, maar vooral ook opgelucht. Er is een last van mijn schouders gevallen.
Ja, ik moet nu natuurlijk veel gaan regelen en heb waarschijnlijk geen benul van de shitload die nog op mij af gaat komen, maar daar zit ik eigenlijk helemaal niet zo mee.
Mijn vader is tussen nu en de laatste keer dat ik hem zag overleden.
Ik ben blij dat ik hem nog gezien heb, maar vooral ook opgelucht. Er is een last van mijn schouders gevallen.
Ja, ik moet nu natuurlijk veel gaan regelen en heb waarschijnlijk geen benul van de shitload die nog op mij af gaat komen, maar daar zit ik eigenlijk helemaal niet zo mee.
deernhh wijzigde dit bericht op 08-03-2022 12:24
28.90% gewijzigd
dinsdag 8 maart 2022 om 12:22
