Relaties
alle pijlers
Monogamie kan dat nog? Open relaties..hoe, wat en waarom?
zondag 23 december 2007 om 11:14
Hallo allemaal,
Ik las daarstraks het topic "ken je eigenlijk iemand die vreemd gaat". N.a.v het lezen van dat topic wil ik graag een nieuw topic starten.
Onderlinge relaties; vriendschappen, liefdesrelaties, werkrelaties, ouder-kind relaties, split- ups, verbintenissen, aantrekkingskracht, verliefdheid, houden van...het heeft allemaal al geruime tijd mijn aandacht. Ik lees er veel over, zowel literatuur als ook lektuur en als het even kan praat ik er beroepsmatig over of met mensen die mij dierbaar zijn. Het onderwerp relaties en welke invulling wij daar aan geven of zouden willen geven brengt ons vaak op zinnige discussies, grondige analyses, inzichten en regelmatig verdriet.
Ik weet niet of iemand zich hierin herkent maar ik vind bovenstaande opsomming in de regel vreselijk complex.
Nog meer mensen??
Ben zelf al 7 jaar single, misschien 3 x verliefd geweest (na beeindigen van mijn toenmalige relatie), geen duurzame relatie meer gehad...laat staan dat ik mijn kind bij een eventuele kandidaat betrokken heb. En zoals zovelen hier heb ik ook alles leuk voor elkaar, ben een zelfstandige vrouw en kan goed mijn zaakjes regelen. Naast een prima karakter kan ik ook nog eens vooruit met mijn uiterlijk. Ik baal na al die tijd ook van het gemis van een partner en zeker rond deze periode. Maar moet eerlijk bekennen dat ik die tijd vermoedelijk ook nodig had om tot mezelf te komen na veel gedoe en ellende. En als ik terugkijk heb ik me wel eens eenzamer gevoeld dan nu. Ik wist wel dat je geluk niet mag afhangen van het wel of niet hebben van een partner. Maar weten is iets anders dan het ook zo voelen. En nu voel ik dat zo, al een poosje! Gelukkig maar want ik kan het nu beter accepteren dat ik alleen ben.
Maar ooit zal er wel een einde komen aan dat alleen zijn. En dan?
Wie zorgt daarvoor, wie maakt me straks weer gek van verlangen? Maar ondanks dat ik me genoeg in de materie verdiept heb. What the F**K weet ik nou van relaties tussen mannen en vrouwen? Mijn eigen, laatste, duurzame relatie is nou niet bepaald een geweldig referentiekader. Er zijn momenten dat ik zelfs denk of iig het vermoeden heb dat er destijds nooit sprake van echt houden van is geweest ( van beide kanten niet). Dat voelt vl mij gewoon anders, puurder! Maar zeker weten doe ik het niet want ik heb gewoon geen verglijkings materiaal.
Ik fluit mezelf soms terug als ik weer eens aan het overdrijven ben. Zo heel af en toe klopt het beeld niet wat ik dan heb van een (naar mijn maatstaven) ideale relatie. Dergelijke relaties bestaan toch niet! Als je het niet hebt ben je ws al gauw geneigd te vluchten in je fantasie.
En toch kan ik me goed voorstellen met welke persoonlijkheid ik straks weer een relatie zou willen aangaan en op welke manier die verhouding zou kunnen groeien. Maar vooral...hoe blijft het groeien en hoe hou je zoiets in stand? Houden van is denk ik niet alleen genoeg. Behalve de gebruikelijke cliches denk ik ook aan elkaar stimuleren, van elkaar kunnen leren, delen, elkaar aanvoelen, pers. groei en ontwikkeling, samen maar ook vrij mogen zijn en acceptatie.
Welke factoren zijn belangrijk voor jullie om een relatie te doen slagen en speelt opvoeding en opleiding daarin een rol? Verleden en kinderen?
Twee, meestal voor elkaar onbekende personen, met o.a. een verschillende achtergrond, event. cultuur, visie, normen en waardenpatroon. Heel uniek als dat mooi samen gaat en je iets kan maken van die relatie.
Vraag me in het bijzonder af of er ergens binnen die relatie een moment komt dat de mogelijke relatievorm en/of voorkeur ter sprake wordt gebracht en op grond daarvan afspraken worden gemaakt.
N.a.v. voorgaande ervaringen, kinderen of andere persoonlijke omstandigheden misschien toch maar willen latten en event. het stukje zelfstandigheid willen benadrukken. Dan wellicht later tot de conclusie komen dat samenwonen een must is of net niet. Of bestaat er nog zoiets als verkering, verloven en trouwen en dan pas een gezamelijk huishouden voeren? Dat laatste komt op mij over als een pre-historisch begrip.
En dan...je hebt het over je leven samen en je partner oppert zijn idee dat hij/zij toch graag een open relatie zou willen met jou.
"Elkaars" sexuele vrijheid niet willen beperken dus. Sta je daar niet achter en stop je er meteen mee of is er een compromis mogelijk? Je denkt aan liefde/ gevoelens, wilt hem/haar niet kwijt. Principes van een monogame relatie overboord gooien en je lief volgen, wellicht tegen je gevoel in. Hoe gaat dat dan binnen zo'n relatie?
Weten wanneer partner elders is en met een rot gevoel op de bank zitten wachten. Nadien geen vragen stellen en zwijgend naar bed gaan...het waait wel over.
Zelf, indien er zich een gelegenheid voordoet ook met andere personen omgaan naast je relatie of er iig voor openstaan. Afspreken dat het allemaal kan en mag maar dat je discreet bent en elkaar niets zult vertellen op het moment dat er een ander is en je 'gewoon' bent sporten. Waarom niet, bang om toch te kwetsen of om gekwetst te worden? "Mag" je dan verliefd worden of niet? De garantie niet verliefd worden kan je toch onmogelijk krijgen of geven!
Waarom een open relatie dan....is dat voor velen een vrijbrief om dan legaal sex (dit is geen oordeel overigens) te mogen hebben met andere personen naast de vaste partner en het niet meer stiekem te hoeven doen of heeft het meer te maken met het feit dat men geen serieuze verbintenis aan durft te gaan en zich niet helemaal kan geven aan een vaste partner? In hoeverre is het een aanvulling m.b.t. je relatie?
Ga je verder dan sex alleen en wil je ook intimiteit en een emotionele connectie, ga dan voor Polyamorie, een relatievorm waarbij erkend wordt dat het mogelijk is om van meer dan een persoon tegelijk te houden. Alle betrokkenen zijn op de hoogte!!
Omschrijving polyamorie en open relatie = vl wikipedia overigens.
Ik heb nu geen vaste relatie maar sta er zeker voor open. Een relatie waarbij samenwonen op den duur tot de mogelijkheden behoort. Echter geloof ik door al die verhalen om me heen niet dat mensen zijn gemaakt om monogaam te zijn. Alsof je elkaar dergelijke garanties kunt geven. Er is altijd wel iemand die nog beter bij je past en met wie het nog fijner etc is. Moet die persoon ook maar net tegen komen. (Maar van de andere kant...het gras is ook niet groener bij n ander).
Zolang het niet ter sprake komt binnen een vaste relatie gaan beide partijen en tevens de maatschappij ervan uit dat men een monogame relatie aangaat. Althans, dat is mijn indruk. Zag onlangs een stelling; afgesproken monogamie werkt vreemdgaan in de hand. Want verboden vruchten zijn lekker. What else is new!!
Zo kom je weer op het onderwerp vreemdgaan, waar hier het hele forum mee vol staat. Nog steeds niet geaccepteert en ik wil dit niet goed praten overigens! Maar of het nu de vreemdganger (ster)betreft of de minarres (minnaar), de omgeving heeft doorgaans weinig begrip en er wordt nogal snel een oordeel geveld. Men kan alleen compassie hebben voor de bedrogen partner, wellicht zonder enig zicht t.a.v. het aandeel van hem of haar binnen de relatie, wat bijdraagt aan verstoring. Lekker met zn allen (ver)oordelen. Daar zijn we goed in. Net zoals bij de relatievorm polyamorie. Ook nog zo'n taboe alhier. Zijn hier mensen die hiervoor hebben gekozen?
Zou de wereld niet een beetje mooier zijn als iedereen voor polyamorie zou kiezen??? Geen vreemdgangers meer, geen last meer van allerlei moeilijke gevoelens die je er vaak gratis bij krijgt, geen verdriet van alle betrokkenen.
Dan nog het fenomeen swingen, voor zover ik het begrijp ... beide partners akkoord en vervolgens andere personen betrekken bij plezier,genot en sex, samen of in een andere ruimte. Respect en elkaars grenzen niet overschrijden.
Hoe zit dat bij swingers. Komt het voor dat dergelijke contacten veranderen in een vorm van polyamorie? Eventueel bij veelvuldig contact met hetzelfde stel. Of is dat wat vergezocht?
Maaaaaaaaaaaar...je moet toch ergens mee beginnen. Een relatie in de polyamorie sfeer zul je niet meteen hebben lijkt me.
Mensen, ben benieuwd hoe dat werkt allemaal. Dus kom maar op met die reacties en maak mij wat wijzer. Belanden jullie ergens op een punt dat van bijv. een monogame relatie (eventueel na vreemdgaan) een open relatie wordt "gemaakt". Of meteen duidelijk zijn en aangeven dat je alleen een open relatie wilt. Hoe ga je met dergelijke relaties om, welke afspraken zijn er, houden ze stand en welke invloed heeft het op je gevoelens voor elkaar, soc leven etc etc?
Oeps...sorry beetje lang verhaal geworden. Maar ging helemaal op in het geheel en in mn overpeinzingen.
Groetjes,
Isa
Ik las daarstraks het topic "ken je eigenlijk iemand die vreemd gaat". N.a.v het lezen van dat topic wil ik graag een nieuw topic starten.
Onderlinge relaties; vriendschappen, liefdesrelaties, werkrelaties, ouder-kind relaties, split- ups, verbintenissen, aantrekkingskracht, verliefdheid, houden van...het heeft allemaal al geruime tijd mijn aandacht. Ik lees er veel over, zowel literatuur als ook lektuur en als het even kan praat ik er beroepsmatig over of met mensen die mij dierbaar zijn. Het onderwerp relaties en welke invulling wij daar aan geven of zouden willen geven brengt ons vaak op zinnige discussies, grondige analyses, inzichten en regelmatig verdriet.
Ik weet niet of iemand zich hierin herkent maar ik vind bovenstaande opsomming in de regel vreselijk complex.
Nog meer mensen??
Ben zelf al 7 jaar single, misschien 3 x verliefd geweest (na beeindigen van mijn toenmalige relatie), geen duurzame relatie meer gehad...laat staan dat ik mijn kind bij een eventuele kandidaat betrokken heb. En zoals zovelen hier heb ik ook alles leuk voor elkaar, ben een zelfstandige vrouw en kan goed mijn zaakjes regelen. Naast een prima karakter kan ik ook nog eens vooruit met mijn uiterlijk. Ik baal na al die tijd ook van het gemis van een partner en zeker rond deze periode. Maar moet eerlijk bekennen dat ik die tijd vermoedelijk ook nodig had om tot mezelf te komen na veel gedoe en ellende. En als ik terugkijk heb ik me wel eens eenzamer gevoeld dan nu. Ik wist wel dat je geluk niet mag afhangen van het wel of niet hebben van een partner. Maar weten is iets anders dan het ook zo voelen. En nu voel ik dat zo, al een poosje! Gelukkig maar want ik kan het nu beter accepteren dat ik alleen ben.
Maar ooit zal er wel een einde komen aan dat alleen zijn. En dan?
Wie zorgt daarvoor, wie maakt me straks weer gek van verlangen? Maar ondanks dat ik me genoeg in de materie verdiept heb. What the F**K weet ik nou van relaties tussen mannen en vrouwen? Mijn eigen, laatste, duurzame relatie is nou niet bepaald een geweldig referentiekader. Er zijn momenten dat ik zelfs denk of iig het vermoeden heb dat er destijds nooit sprake van echt houden van is geweest ( van beide kanten niet). Dat voelt vl mij gewoon anders, puurder! Maar zeker weten doe ik het niet want ik heb gewoon geen verglijkings materiaal.
Ik fluit mezelf soms terug als ik weer eens aan het overdrijven ben. Zo heel af en toe klopt het beeld niet wat ik dan heb van een (naar mijn maatstaven) ideale relatie. Dergelijke relaties bestaan toch niet! Als je het niet hebt ben je ws al gauw geneigd te vluchten in je fantasie.
En toch kan ik me goed voorstellen met welke persoonlijkheid ik straks weer een relatie zou willen aangaan en op welke manier die verhouding zou kunnen groeien. Maar vooral...hoe blijft het groeien en hoe hou je zoiets in stand? Houden van is denk ik niet alleen genoeg. Behalve de gebruikelijke cliches denk ik ook aan elkaar stimuleren, van elkaar kunnen leren, delen, elkaar aanvoelen, pers. groei en ontwikkeling, samen maar ook vrij mogen zijn en acceptatie.
Welke factoren zijn belangrijk voor jullie om een relatie te doen slagen en speelt opvoeding en opleiding daarin een rol? Verleden en kinderen?
Twee, meestal voor elkaar onbekende personen, met o.a. een verschillende achtergrond, event. cultuur, visie, normen en waardenpatroon. Heel uniek als dat mooi samen gaat en je iets kan maken van die relatie.
Vraag me in het bijzonder af of er ergens binnen die relatie een moment komt dat de mogelijke relatievorm en/of voorkeur ter sprake wordt gebracht en op grond daarvan afspraken worden gemaakt.
N.a.v. voorgaande ervaringen, kinderen of andere persoonlijke omstandigheden misschien toch maar willen latten en event. het stukje zelfstandigheid willen benadrukken. Dan wellicht later tot de conclusie komen dat samenwonen een must is of net niet. Of bestaat er nog zoiets als verkering, verloven en trouwen en dan pas een gezamelijk huishouden voeren? Dat laatste komt op mij over als een pre-historisch begrip.
En dan...je hebt het over je leven samen en je partner oppert zijn idee dat hij/zij toch graag een open relatie zou willen met jou.
"Elkaars" sexuele vrijheid niet willen beperken dus. Sta je daar niet achter en stop je er meteen mee of is er een compromis mogelijk? Je denkt aan liefde/ gevoelens, wilt hem/haar niet kwijt. Principes van een monogame relatie overboord gooien en je lief volgen, wellicht tegen je gevoel in. Hoe gaat dat dan binnen zo'n relatie?
Weten wanneer partner elders is en met een rot gevoel op de bank zitten wachten. Nadien geen vragen stellen en zwijgend naar bed gaan...het waait wel over.
Zelf, indien er zich een gelegenheid voordoet ook met andere personen omgaan naast je relatie of er iig voor openstaan. Afspreken dat het allemaal kan en mag maar dat je discreet bent en elkaar niets zult vertellen op het moment dat er een ander is en je 'gewoon' bent sporten. Waarom niet, bang om toch te kwetsen of om gekwetst te worden? "Mag" je dan verliefd worden of niet? De garantie niet verliefd worden kan je toch onmogelijk krijgen of geven!
Waarom een open relatie dan....is dat voor velen een vrijbrief om dan legaal sex (dit is geen oordeel overigens) te mogen hebben met andere personen naast de vaste partner en het niet meer stiekem te hoeven doen of heeft het meer te maken met het feit dat men geen serieuze verbintenis aan durft te gaan en zich niet helemaal kan geven aan een vaste partner? In hoeverre is het een aanvulling m.b.t. je relatie?
Ga je verder dan sex alleen en wil je ook intimiteit en een emotionele connectie, ga dan voor Polyamorie, een relatievorm waarbij erkend wordt dat het mogelijk is om van meer dan een persoon tegelijk te houden. Alle betrokkenen zijn op de hoogte!!
Omschrijving polyamorie en open relatie = vl wikipedia overigens.
Ik heb nu geen vaste relatie maar sta er zeker voor open. Een relatie waarbij samenwonen op den duur tot de mogelijkheden behoort. Echter geloof ik door al die verhalen om me heen niet dat mensen zijn gemaakt om monogaam te zijn. Alsof je elkaar dergelijke garanties kunt geven. Er is altijd wel iemand die nog beter bij je past en met wie het nog fijner etc is. Moet die persoon ook maar net tegen komen. (Maar van de andere kant...het gras is ook niet groener bij n ander).
Zolang het niet ter sprake komt binnen een vaste relatie gaan beide partijen en tevens de maatschappij ervan uit dat men een monogame relatie aangaat. Althans, dat is mijn indruk. Zag onlangs een stelling; afgesproken monogamie werkt vreemdgaan in de hand. Want verboden vruchten zijn lekker. What else is new!!
Zo kom je weer op het onderwerp vreemdgaan, waar hier het hele forum mee vol staat. Nog steeds niet geaccepteert en ik wil dit niet goed praten overigens! Maar of het nu de vreemdganger (ster)betreft of de minarres (minnaar), de omgeving heeft doorgaans weinig begrip en er wordt nogal snel een oordeel geveld. Men kan alleen compassie hebben voor de bedrogen partner, wellicht zonder enig zicht t.a.v. het aandeel van hem of haar binnen de relatie, wat bijdraagt aan verstoring. Lekker met zn allen (ver)oordelen. Daar zijn we goed in. Net zoals bij de relatievorm polyamorie. Ook nog zo'n taboe alhier. Zijn hier mensen die hiervoor hebben gekozen?
Zou de wereld niet een beetje mooier zijn als iedereen voor polyamorie zou kiezen??? Geen vreemdgangers meer, geen last meer van allerlei moeilijke gevoelens die je er vaak gratis bij krijgt, geen verdriet van alle betrokkenen.
Dan nog het fenomeen swingen, voor zover ik het begrijp ... beide partners akkoord en vervolgens andere personen betrekken bij plezier,genot en sex, samen of in een andere ruimte. Respect en elkaars grenzen niet overschrijden.
Hoe zit dat bij swingers. Komt het voor dat dergelijke contacten veranderen in een vorm van polyamorie? Eventueel bij veelvuldig contact met hetzelfde stel. Of is dat wat vergezocht?
Maaaaaaaaaaaar...je moet toch ergens mee beginnen. Een relatie in de polyamorie sfeer zul je niet meteen hebben lijkt me.
Mensen, ben benieuwd hoe dat werkt allemaal. Dus kom maar op met die reacties en maak mij wat wijzer. Belanden jullie ergens op een punt dat van bijv. een monogame relatie (eventueel na vreemdgaan) een open relatie wordt "gemaakt". Of meteen duidelijk zijn en aangeven dat je alleen een open relatie wilt. Hoe ga je met dergelijke relaties om, welke afspraken zijn er, houden ze stand en welke invloed heeft het op je gevoelens voor elkaar, soc leven etc etc?
Oeps...sorry beetje lang verhaal geworden. Maar ging helemaal op in het geheel en in mn overpeinzingen.
Groetjes,
Isa
zondag 23 december 2007 om 13:32
Wij hebben een monogame relatie en zijn nu 5,5 jaar samen, waarvan 2,5 jaar bij elkaar gewoond te hebben. Ik moet wel zeggen dat wij nog vrij jong zijn, 23 en 26, dus misschien heeft het ook met levensfase te maken. We hebben er wel afspraken over gemaakt. We vinden het allebei heel belangrijk om te praten en eerlijk te zijn. Dus als ik gevoelens voor iemand mocht krijgen heb ik het er wel met mijn vriend over. En andersom ook.
Ik ben echt tegen vreemdgaan, dat betekend namelijk dat je sneaky achter de rug van je partner met andere mensen het bed in duikt. Ik ben niet tegen een open relatie waarin dit dus is besproken en niet in het geheim gebeurd. Ik kan niet zeggen dat ik het zou kunnen verdragen als mijn vriend iets met een ander zou doen, of nog erger iets voor een ander zou voelen! Maar ik vind wel dat het bespreekbaar moet zijn, misschien dat het op lange termijn allemaal heel anders is. Ik heb hier best veel gelezen over open relaties en die komen op mij over als behoorlijk sterke en hechte relaties, niet iets om bang voor te zijn. Bovendien vind ik het eigenlijk wel een geruststellend idee dat het wel kan zonder dat je je lief kwijt raakt.
Op dit moment zitten wij nog in de fase van studie afronden, samenwonen enz, dus allemaal spannend genoeg en we hebben nu allebei geen behoefte aan een ander. Maar ik kan me er toch wel iets bij voorstellen dat als je al 40 jaar (beetje overdreven misschien ) samen bent en je hebt alles al gedaan en meegemaakt dat het helemaal niet zo gek is om na te denken over swingen, open relatie enzo.
Volgens mij is communicatie en vertrouwen zo belangrijk in een relatie en zijn er relaties die echt monogaam tot het einde blijven maar ook relaties die wel open kunnen zijn of worden. Elkaar dingen verbieden heeft denk ik geen nut en zal je relatie eerder verzieken dan verzekeren.
Ik ben echt tegen vreemdgaan, dat betekend namelijk dat je sneaky achter de rug van je partner met andere mensen het bed in duikt. Ik ben niet tegen een open relatie waarin dit dus is besproken en niet in het geheim gebeurd. Ik kan niet zeggen dat ik het zou kunnen verdragen als mijn vriend iets met een ander zou doen, of nog erger iets voor een ander zou voelen! Maar ik vind wel dat het bespreekbaar moet zijn, misschien dat het op lange termijn allemaal heel anders is. Ik heb hier best veel gelezen over open relaties en die komen op mij over als behoorlijk sterke en hechte relaties, niet iets om bang voor te zijn. Bovendien vind ik het eigenlijk wel een geruststellend idee dat het wel kan zonder dat je je lief kwijt raakt.
Op dit moment zitten wij nog in de fase van studie afronden, samenwonen enz, dus allemaal spannend genoeg en we hebben nu allebei geen behoefte aan een ander. Maar ik kan me er toch wel iets bij voorstellen dat als je al 40 jaar (beetje overdreven misschien ) samen bent en je hebt alles al gedaan en meegemaakt dat het helemaal niet zo gek is om na te denken over swingen, open relatie enzo.
Volgens mij is communicatie en vertrouwen zo belangrijk in een relatie en zijn er relaties die echt monogaam tot het einde blijven maar ook relaties die wel open kunnen zijn of worden. Elkaar dingen verbieden heeft denk ik geen nut en zal je relatie eerder verzieken dan verzekeren.
zondag 23 december 2007 om 13:45
@Fashion...door polyamorie aan te halen wil ik enkel verwijzen naar een soort van open relatie. Bij een enkele relatievorm kan ik me nog wel iets voorstellen. Maar ook voor mij hoort poly daar niet bij. Vanuit mijn eigen leven, gevoel en beleving kan ik me persoonlijk niet voorstellen dat ik voor meerdere personen tegelijk diepere gevoelens zou kunnen koesteren.Ik mag al blij zijn als ik weer eens ervaar hoe het is om te houden van en om dezelfde gevoelens bij een ander los te maken. Hoogst onwaarschijnlijk dat ik dat gevoel met meerdere personen zou kunnen delen.
Persoonlijk neig ik ook eerder naar monogamie zonder een man meteen aan banden te leggen en alle lekkers te verbieden. Wie ben ik om dat te verbieden. Zijn keuze, zijn consquentie als ik er achter kom.
En BGB, om de meest uiteenlopende redenen kan ik me voorstellen dat mensen swingen. Hoop dat jullie genieten en het iets toevoegt aan hetgeen jullie samen hebben.
En je zegt het zelf al...jullie zijn samen single!
Niks stiekem, je deelt het samen. Kan ik alleen maar respect voor hebben. Vooropgesteld dat ik mijn partner naar mijn maatstaven al "voldoende" vrijheid geeft d.m.v. bovenstaande. Heb me toch zitten afvragen wat ik zou kiezen als ik een keuze moest maken tussen een open relatie, in de zin van ieder zijn eigen ding naast relatie, misschien niet weten met wie allemaal, wanneer...etc etc Of dat ik samen met partner grenzen zou verkennen en zo betrokken blijf bij elkaar en daardoor ws ook blijf communiceren (zo zie ik het voor me he). Zou bij het eerste een grotere afstand ervaren als bij het tweede.Maar zoals jij al zegt...dergelijke relaties beginnen niet zo en kan me ook voorstellen dat je idd moet opbouwen en alvorens ermee te beginnen een solide basis moet hebben samen. Bovendien lijkt me dat je er samen ook helemaal moet achterstaan....of ik dat voor de volle 100% zou kunnen. Pfff....tja...moeilijk!
Persoonlijk neig ik ook eerder naar monogamie zonder een man meteen aan banden te leggen en alle lekkers te verbieden. Wie ben ik om dat te verbieden. Zijn keuze, zijn consquentie als ik er achter kom.
En BGB, om de meest uiteenlopende redenen kan ik me voorstellen dat mensen swingen. Hoop dat jullie genieten en het iets toevoegt aan hetgeen jullie samen hebben.
En je zegt het zelf al...jullie zijn samen single!
Niks stiekem, je deelt het samen. Kan ik alleen maar respect voor hebben. Vooropgesteld dat ik mijn partner naar mijn maatstaven al "voldoende" vrijheid geeft d.m.v. bovenstaande. Heb me toch zitten afvragen wat ik zou kiezen als ik een keuze moest maken tussen een open relatie, in de zin van ieder zijn eigen ding naast relatie, misschien niet weten met wie allemaal, wanneer...etc etc Of dat ik samen met partner grenzen zou verkennen en zo betrokken blijf bij elkaar en daardoor ws ook blijf communiceren (zo zie ik het voor me he). Zou bij het eerste een grotere afstand ervaren als bij het tweede.Maar zoals jij al zegt...dergelijke relaties beginnen niet zo en kan me ook voorstellen dat je idd moet opbouwen en alvorens ermee te beginnen een solide basis moet hebben samen. Bovendien lijkt me dat je er samen ook helemaal moet achterstaan....of ik dat voor de volle 100% zou kunnen. Pfff....tja...moeilijk!
zondag 23 december 2007 om 14:30
Bij aanvang van een relatie moet je samen heel duidelijk in alle openheid de vorm vaststellen van diezelfde relatie. Welke verwachtingen hebben beiden? In de conclusie moeten beiden zich kunnen vinden, welke dat ook zal zijn. Als tijdens de relatie een van beiden van mening verandert, wordt het meestal moeilijk om de relatie goed te houden. Degene die niets buiten die relatie wil toestaan of doen, zal zich bedreigd gaan voelen door de meer ondernemende partner. Wanneer jij nu al bepaalde behoeften bij jezelf waarneemt, zul je dus iemand moeten tegenkomen die er ook zo over denkt. Dan heb je de meeste kans van slagen.
Overigens frappeerde mij deze zin in je tekst even:
Je schrijft o.a. dat jij een prima karakter hebt. Waaruit concludeer je dat bij jezelf? Wat IS in jouw optiek een prima karakter?
Overigens frappeerde mij deze zin in je tekst even:
Je schrijft o.a. dat jij een prima karakter hebt. Waaruit concludeer je dat bij jezelf? Wat IS in jouw optiek een prima karakter?
zondag 23 december 2007 om 15:11
quote:Donkeyshot schreef op 23 december 2007 @ 12:56:
[...]
Hierbij ga je er van uit dat vreemdgaan je positie bedreigt. Daar ergens zit de crux volgens mij. Vreemdgaan waar je niet van afweet is voor jou niet bedreigend maar als je er achter komt is het super bedreigend voor jouw positie en dus is het einde relatie als ik het goed lees.
In feite zit de crux dus in je eigen hoofd: door de confrontatie met het vreemdgaan van je partner kan je jezelf niet meer zien als die ene, die bijzondere die op nr. I staat.
Je geeft daarmee een betekenis en een lading aan het vreemdgaan die je partner er waarschijnnlijjk nooit in heeft gezien.
Waarom zou jij niet meer zijn nr. I zijn omdat hij in een zwak moment heeft toegegeven aan een ONS ? Als er sprake is van een 2e liefdesrelatie ben ik het met je eens maar geldt dat ook voor een slippertje ?
Nee, zo bedoelde ik het niet. Seks om de seks boeit me niet zo, ik wil er verder niet mee geconfronteerd worden, dat dan weer niet, maar als hij in de auto een vluggertje maakt terwijl hij vervolgens thuis gewoon dezelfde blijft, daar heb ik niet zo'n last van. Mijn positie wordt bedreigd als er met de ander gesmst wordt, gebeld wordt, als er afgesproken wordt in tijd die anders voor mij zou zijn, kortom: als er sprake is van een affaire die zich niet onder werktijd afspeelt. Du moment dat ik dáár achter kom, is het exit. Als iemand slim en discreet genoeg is om vreemd te gaan zonder dat dat ten koste gaat van de aandacht, tijd, energie die er in míj gestoken wordt, dan is het wat niet weet wat niet deert, toch?
[...]
Hierbij ga je er van uit dat vreemdgaan je positie bedreigt. Daar ergens zit de crux volgens mij. Vreemdgaan waar je niet van afweet is voor jou niet bedreigend maar als je er achter komt is het super bedreigend voor jouw positie en dus is het einde relatie als ik het goed lees.
In feite zit de crux dus in je eigen hoofd: door de confrontatie met het vreemdgaan van je partner kan je jezelf niet meer zien als die ene, die bijzondere die op nr. I staat.
Je geeft daarmee een betekenis en een lading aan het vreemdgaan die je partner er waarschijnnlijjk nooit in heeft gezien.
Waarom zou jij niet meer zijn nr. I zijn omdat hij in een zwak moment heeft toegegeven aan een ONS ? Als er sprake is van een 2e liefdesrelatie ben ik het met je eens maar geldt dat ook voor een slippertje ?
Nee, zo bedoelde ik het niet. Seks om de seks boeit me niet zo, ik wil er verder niet mee geconfronteerd worden, dat dan weer niet, maar als hij in de auto een vluggertje maakt terwijl hij vervolgens thuis gewoon dezelfde blijft, daar heb ik niet zo'n last van. Mijn positie wordt bedreigd als er met de ander gesmst wordt, gebeld wordt, als er afgesproken wordt in tijd die anders voor mij zou zijn, kortom: als er sprake is van een affaire die zich niet onder werktijd afspeelt. Du moment dat ik dáár achter kom, is het exit. Als iemand slim en discreet genoeg is om vreemd te gaan zonder dat dat ten koste gaat van de aandacht, tijd, energie die er in míj gestoken wordt, dan is het wat niet weet wat niet deert, toch?
Am Yisrael Chai!
zondag 23 december 2007 om 15:13
@Tricolore...een prima karakter getuigd vl mij oa van het feit dat ik van mezelf kan en durf te zeggen dat ik een integer persoon ben, alles en iedereen met respect bejegen (zo ook zelf graag bejegent wil worden), er niet op uit ben iemand bewust te kwetsen en iedereen vooral in zijn of haar waarde probeer te laten. En uiteraard schuilt er in iedere persoon ook een andere kant.
Enfin...in principe was dit topic niet bedoeld om mijn persoonlijkheid verder te ontafelen.
Enfin...in principe was dit topic niet bedoeld om mijn persoonlijkheid verder te ontafelen.
zondag 23 december 2007 om 15:40
Dat de mens zo veel creativiteit bezit, is een vloek en een zegen voor de mens. De creativiteit geeft ons de fantasie, inventiviteit en het geweten, de liefde, de angst en de haat, het vertrouwen en de achterdocht..
Het valt me op dat mensen heel graag een exclusieve relatie willen als het gaat om gevoelens van liefde. Men wil graag geliefd zijn door die ene man of vrouw die tot zijn/haar exclusieve persoon wordt verheven en die alleen jou zodanig de moeite waard vindt, dat zij/hij de liefde voor jou, en jou alleen, bewaart. Die ene persoon die jou zo liefheeft, is degene die jou begrijpt, je aanvoelt, je accepteert met alles erop en eraan. Die je minder leuke trekjes 'voor lief' neemt. Die je kwaliteiten zo waardeert en celebreert. En op wie jijzelf andersom al die mooie, romantische behoeftes en waarderingen en creatieve uitingen kunt richten.
Veel mensen steken behoorlijk wat 'creativitijd' in het vinden van een liefdevolle relatie die daaraan voldoen kan. Kleine kleutertjes hebben het al over 'trouwen met pappa of mamma', kinderen van zes zijn 'verliefd' op hun vriendje of vriendinnetje, in de hogere klassen van de lagere school ontstaat 'het gaan met' een jongen of meisje en op de middelbare school wordt dit allemaal nog belangrijker. We bedachten verhalen over elkaars exclusieve liefde zijn en over trouwen en samen. Samen zijn, maar vooral blijven. Men is bang om alleen over te blijven; 'iedereen heeft al verkering, behalve ik'. Het hoort zo, samen zijn. In Holland staat een huis, en daarin wonen respectievelijk een man, een vrouw en een kind. En die hebben elkaar.
Mijns inziens ligt aan dat alles toch vooral de seksuele drift ten grondslag: hoe saai dat misschien mag klinken, maar de mens werd gedreven door het overleven van de soort. Dat drijft mensen om op zoek te gaan naar een partner-voor-de-overleving-van-de-soort. Voor seks dus.
Daar hebben wij, bepaald door variabele normen en waarden door de geschiedenis van de mensheid heen, allerlei mooie verhullingen voor bedacht. Poëtische gedachten over liefde en dergelijke geven een extra glans aan zo een zoektocht naar een partner. Wij zijn tenslotte geen beesten en willen graag de zin van het leven verheffen tot iets mooiers en hogers dan het overleven van de soort. Daarom zochten wij een strategische verbond. Die van mannen en vrouwen die gezamenlijk de kinderen van de groep in leven moesten houden. Maar naarmate de mens succesvoller en creatiever werd in het beschermen van de groep, ontstond er een ongekende toename van de soort. En gelijk op aan het groeien, groeide de creativiteit.
Ik schrijf nogal warrig, vermoed ik. Wat ik mij afvraag is dit:
Kan het zijn dat wij op weg zijn naar een samenleving waarin wij seksualiteit niet meer exclusief wanhopig gekoppeld proberen te houden aan het begrip 'liefde'? Wij hebben immers grote controle over conceptie. Daarmee kunnen wij de overleving van de soort garanderen.
En daar zitten wij nu met onze creatief bedachte strategie van weleer. Wij hebben niet meer perse een partner nodig - en noodzakelijkerwijs een goede verstandhouding en onderlinge solidariteit - om kinderen in leven te kunnen houden. Wij kunnen seks en liefde van elkaar loskoppelen, wanneer wij dat al of niet belangrijk achten en willen in onze relatie met een medemens.
Seks hoeft onze drijfveer voor liefde eigenlijk niet meer te zijn.
Is dat niet ook waar onze verwarring - althans, die meen ik te zien - van vandaag de dag in de samenleving mee te maken heeft als het gaat om relatievormen, seksualiteit en exclusiviteit?
Het valt me op dat mensen heel graag een exclusieve relatie willen als het gaat om gevoelens van liefde. Men wil graag geliefd zijn door die ene man of vrouw die tot zijn/haar exclusieve persoon wordt verheven en die alleen jou zodanig de moeite waard vindt, dat zij/hij de liefde voor jou, en jou alleen, bewaart. Die ene persoon die jou zo liefheeft, is degene die jou begrijpt, je aanvoelt, je accepteert met alles erop en eraan. Die je minder leuke trekjes 'voor lief' neemt. Die je kwaliteiten zo waardeert en celebreert. En op wie jijzelf andersom al die mooie, romantische behoeftes en waarderingen en creatieve uitingen kunt richten.
Veel mensen steken behoorlijk wat 'creativitijd' in het vinden van een liefdevolle relatie die daaraan voldoen kan. Kleine kleutertjes hebben het al over 'trouwen met pappa of mamma', kinderen van zes zijn 'verliefd' op hun vriendje of vriendinnetje, in de hogere klassen van de lagere school ontstaat 'het gaan met' een jongen of meisje en op de middelbare school wordt dit allemaal nog belangrijker. We bedachten verhalen over elkaars exclusieve liefde zijn en over trouwen en samen. Samen zijn, maar vooral blijven. Men is bang om alleen over te blijven; 'iedereen heeft al verkering, behalve ik'. Het hoort zo, samen zijn. In Holland staat een huis, en daarin wonen respectievelijk een man, een vrouw en een kind. En die hebben elkaar.
Mijns inziens ligt aan dat alles toch vooral de seksuele drift ten grondslag: hoe saai dat misschien mag klinken, maar de mens werd gedreven door het overleven van de soort. Dat drijft mensen om op zoek te gaan naar een partner-voor-de-overleving-van-de-soort. Voor seks dus.
Daar hebben wij, bepaald door variabele normen en waarden door de geschiedenis van de mensheid heen, allerlei mooie verhullingen voor bedacht. Poëtische gedachten over liefde en dergelijke geven een extra glans aan zo een zoektocht naar een partner. Wij zijn tenslotte geen beesten en willen graag de zin van het leven verheffen tot iets mooiers en hogers dan het overleven van de soort. Daarom zochten wij een strategische verbond. Die van mannen en vrouwen die gezamenlijk de kinderen van de groep in leven moesten houden. Maar naarmate de mens succesvoller en creatiever werd in het beschermen van de groep, ontstond er een ongekende toename van de soort. En gelijk op aan het groeien, groeide de creativiteit.
Ik schrijf nogal warrig, vermoed ik. Wat ik mij afvraag is dit:
Kan het zijn dat wij op weg zijn naar een samenleving waarin wij seksualiteit niet meer exclusief wanhopig gekoppeld proberen te houden aan het begrip 'liefde'? Wij hebben immers grote controle over conceptie. Daarmee kunnen wij de overleving van de soort garanderen.
En daar zitten wij nu met onze creatief bedachte strategie van weleer. Wij hebben niet meer perse een partner nodig - en noodzakelijkerwijs een goede verstandhouding en onderlinge solidariteit - om kinderen in leven te kunnen houden. Wij kunnen seks en liefde van elkaar loskoppelen, wanneer wij dat al of niet belangrijk achten en willen in onze relatie met een medemens.
Seks hoeft onze drijfveer voor liefde eigenlijk niet meer te zijn.
Is dat niet ook waar onze verwarring - althans, die meen ik te zien - van vandaag de dag in de samenleving mee te maken heeft als het gaat om relatievormen, seksualiteit en exclusiviteit?
zondag 23 december 2007 om 16:04
Als dat voor jou zo werkt Omen, dan zou je het zo kunnen doen.
Liefde loskoppelen van seks is een mogelijkheid.
En als jij je daarbij prettig voelt dan is er geen reden om het te laten.
Echter is seks voor mij een manier om mijn liefde voor een ander mens te uitten en wens ik het ook op deze manier te benaderen.
Kortom, welke ervaring kies je?
En kies hem vooral zelf, want je vastklampen aan een zogenaamd 'maatschappelijk idee' lijkt mij vrij zinloos.
Ook als je je bedenkt dat wat je ziet is wat je ziet in jezelf (denk maar aan een zwangere vrouw die ineens allemaal andere zwangere vrouwen om zich heen ziet)
Liefde loskoppelen van seks is een mogelijkheid.
En als jij je daarbij prettig voelt dan is er geen reden om het te laten.
Echter is seks voor mij een manier om mijn liefde voor een ander mens te uitten en wens ik het ook op deze manier te benaderen.
Kortom, welke ervaring kies je?
En kies hem vooral zelf, want je vastklampen aan een zogenaamd 'maatschappelijk idee' lijkt mij vrij zinloos.
Ook als je je bedenkt dat wat je ziet is wat je ziet in jezelf (denk maar aan een zwangere vrouw die ineens allemaal andere zwangere vrouwen om zich heen ziet)
zondag 23 december 2007 om 20:49
quote:Donkeyshot schreef op 23 december 2007 @ 12:45:
[...]
Goeie vraag Ivy. Verliefd worden kan je niet verbieden.
Ik lees nogal eens over bi vrouwen die wel sexueel kunnen genieten van een andere vrouw maar die zeggen niet op een vrouw verliefd te kunnen worden (en wel op een man). Er van uitgaand dat dat echt zo is lijkt me dat voor de partner van zo'n vrouw een geruststellende gedachte: ze heeft wel sex met een andere vrouw maar ze wordt niet verliefd op een vrouw dus dat is niet bedreigend. Het is maar sex zeg maar. Maar het is voor mij relatief onbekend terrein dus stuur me maar bij als ik het verkeerd zie.Maar is verliefd zijn op iemand dan zo bedreigend voor je relatie? Verliefd zijn op een ander hoeft toch niet automatisch in te houden dat je je partner verlaat? Juist bij open relaties zie ik dat de ruimte voor de verliefdheid er is, beide partners hiervan genieten. En juist omdat die verliefdheid er mag zijn en omdat het niet stiekum hoeft blijft de "basisrelatie" in stand. Het is namelijk bespreekbaar, het mag er zijn en vervliegd vanzelf weer.
[...]
Goeie vraag Ivy. Verliefd worden kan je niet verbieden.
Ik lees nogal eens over bi vrouwen die wel sexueel kunnen genieten van een andere vrouw maar die zeggen niet op een vrouw verliefd te kunnen worden (en wel op een man). Er van uitgaand dat dat echt zo is lijkt me dat voor de partner van zo'n vrouw een geruststellende gedachte: ze heeft wel sex met een andere vrouw maar ze wordt niet verliefd op een vrouw dus dat is niet bedreigend. Het is maar sex zeg maar. Maar het is voor mij relatief onbekend terrein dus stuur me maar bij als ik het verkeerd zie.Maar is verliefd zijn op iemand dan zo bedreigend voor je relatie? Verliefd zijn op een ander hoeft toch niet automatisch in te houden dat je je partner verlaat? Juist bij open relaties zie ik dat de ruimte voor de verliefdheid er is, beide partners hiervan genieten. En juist omdat die verliefdheid er mag zijn en omdat het niet stiekum hoeft blijft de "basisrelatie" in stand. Het is namelijk bespreekbaar, het mag er zijn en vervliegd vanzelf weer.
maandag 24 december 2007 om 08:56
Hallo Omen, Hallo Allen,
Wow wat wordt hier open een mega hoog nivo discussie gevoerd.
Dat verhaal van kinderen Omen is wat me al weken bezig houdt, hoe kan het zijn dat kinderen al op heel jonge leeftijd in een soort rolpatroon worden geduwt wat speelgoed betreft. Meisjes zijn rose, jongens zijn blauw.
In sprookjes is er altijd wel een happy end, prinsjes, prinsjesjes, paardje EN trouwen. Trouwen bestaat pas circa 500 jaar. Het was eigenlijk bedoelt om jawel, geslachtsziektes tegen te gaan In die tijd dus schijnbaar ook al!
Trouwde je niet dan was dat een schande, of erger je belande op de brandstapel. Sex is iets exclusiefs geworden terwijl dat in sommige culturen nog steeds niet is (hedendage), Sex was vroeger zeker niet exclusief.
De kerk heeft het exclusief gemaakt en nog steeds. Deze waarden en normen uit de middeleeuwen hebben nog steeds een enorme impacht op de huidige samenleving, een samenleving die sterk aan het veranderen is.
Veel van ons kampen met deze vraag, dat zie je wel in enorm veel forums terug. De meeste echtscheidingen worden veroorzaakt doordat de exclusiviteit is overtreden. Naast het feit dat er inderdaad beter voor een groep (lees Partner en kinderen) gezorgd kan worden speelt ook de bezitsrelatie een grote rol.
De mens is van nature bezitterig, ik wil een groter huis, auto, vakantie, kinderen, partner. Een partner kan je niet bezitten. Deze bezitterigheid is in onze maatschappij de laatste decenia aleen maar groter geworden. In mijn ogen is dat de diepere achtergrond van zoveel echtscheidingen.
Dan moet je de vraag nog stellen of echtscheidingen wel zo erg zijn, NEE zeg ik dan. Hadden ze wel voorkomen kunnen worden JA.
Tijdens een relatie ontwikkeld elke partner zich op een andere manier. Het is de kunst deze emotionele en psychische evolutie gelijke tredt te laten houden, daar is enorm veel tijd en aandacht voor nodig.
Bij het aangaan van een relatie is het van belang eerst zelf goed te weten wat je wil met je leven. Je mind set om te bouwen van bezitsrelatie naar respectsrelatie. Daarna ben je toe aan een relatie, hoe je die zelf vorm geeft staat op je A4 tje met hetgeen wat JIJ wil.
Wow wat wordt hier open een mega hoog nivo discussie gevoerd.
Dat verhaal van kinderen Omen is wat me al weken bezig houdt, hoe kan het zijn dat kinderen al op heel jonge leeftijd in een soort rolpatroon worden geduwt wat speelgoed betreft. Meisjes zijn rose, jongens zijn blauw.
In sprookjes is er altijd wel een happy end, prinsjes, prinsjesjes, paardje EN trouwen. Trouwen bestaat pas circa 500 jaar. Het was eigenlijk bedoelt om jawel, geslachtsziektes tegen te gaan In die tijd dus schijnbaar ook al!
Trouwde je niet dan was dat een schande, of erger je belande op de brandstapel. Sex is iets exclusiefs geworden terwijl dat in sommige culturen nog steeds niet is (hedendage), Sex was vroeger zeker niet exclusief.
De kerk heeft het exclusief gemaakt en nog steeds. Deze waarden en normen uit de middeleeuwen hebben nog steeds een enorme impacht op de huidige samenleving, een samenleving die sterk aan het veranderen is.
Veel van ons kampen met deze vraag, dat zie je wel in enorm veel forums terug. De meeste echtscheidingen worden veroorzaakt doordat de exclusiviteit is overtreden. Naast het feit dat er inderdaad beter voor een groep (lees Partner en kinderen) gezorgd kan worden speelt ook de bezitsrelatie een grote rol.
De mens is van nature bezitterig, ik wil een groter huis, auto, vakantie, kinderen, partner. Een partner kan je niet bezitten. Deze bezitterigheid is in onze maatschappij de laatste decenia aleen maar groter geworden. In mijn ogen is dat de diepere achtergrond van zoveel echtscheidingen.
Dan moet je de vraag nog stellen of echtscheidingen wel zo erg zijn, NEE zeg ik dan. Hadden ze wel voorkomen kunnen worden JA.
Tijdens een relatie ontwikkeld elke partner zich op een andere manier. Het is de kunst deze emotionele en psychische evolutie gelijke tredt te laten houden, daar is enorm veel tijd en aandacht voor nodig.
Bij het aangaan van een relatie is het van belang eerst zelf goed te weten wat je wil met je leven. Je mind set om te bouwen van bezitsrelatie naar respectsrelatie. Daarna ben je toe aan een relatie, hoe je die zelf vorm geeft staat op je A4 tje met hetgeen wat JIJ wil.
maandag 24 december 2007 om 09:52
Menneke,
even wat ingaand op wat feitjes van je:
Ik heb toch echt gehoord van huwelijksvormen in de Griekse tijd, das tot 2500 jaar geleden.
bovendien, heb je het over trouwen bestaat pas sinds 500 jaar, gelinkt aan de normen en waarden van de middeleeuwen. 500 jaar geleden waren de middeleeuwen voorbij.
ook heb ik ooit geleerd dat trouwen voornamelijk uit politieke overwegingen tot stand kwam. (koningen die met prinsessen trouwden om een groter koninkrijk te bemachtigen bv) Nu kan ik me voorstellen dat dit bij heb plebs wat minder het geval was. Bovendien werd er binnen die huwelijken stevig buiten de deur geconsumeerd.
Maar goed, ik weet ook niet alles en heb ik misschien alles verkeerd geleerd.
even wat ingaand op wat feitjes van je:
Ik heb toch echt gehoord van huwelijksvormen in de Griekse tijd, das tot 2500 jaar geleden.
bovendien, heb je het over trouwen bestaat pas sinds 500 jaar, gelinkt aan de normen en waarden van de middeleeuwen. 500 jaar geleden waren de middeleeuwen voorbij.
ook heb ik ooit geleerd dat trouwen voornamelijk uit politieke overwegingen tot stand kwam. (koningen die met prinsessen trouwden om een groter koninkrijk te bemachtigen bv) Nu kan ik me voorstellen dat dit bij heb plebs wat minder het geval was. Bovendien werd er binnen die huwelijken stevig buiten de deur geconsumeerd.
Maar goed, ik weet ook niet alles en heb ik misschien alles verkeerd geleerd.
maandag 24 december 2007 om 15:37
quote:IvyRosa schreef op 23 december 2007 @ 20:49:
[...]
Maar is verliefd zijn op iemand dan zo bedreigend voor je relatie? Verliefd zijn op een ander hoeft toch niet automatisch in te houden dat je je partner verlaat? Juist bij open relaties zie ik dat de ruimte voor de verliefdheid er is, beide partners hiervan genieten. En juist omdat die verliefdheid er mag zijn en omdat het niet stiekum hoeft blijft de "basisrelatie" in stand. Het is namelijk bespreekbaar, het mag er zijn en vervliegd vanzelf weer.
Blijkbaar verschillen we daar van mening IvyN(gelukkig mag dat). Als mijn partner een ONS zou hebben zou ik dat niet als een probleem zien. Ook een MONS niet. Een vast sexvriendje of
-dinnetje, ook prima.
Wordt ze verliefd op een ander dan wordt het anders. Mijn ijkpunt voor een relatie zou zijn dat ik wel graag die ene speciale ben, de nummer I voor je partner, degene naar wie je altijd terugkomt.
Ik denk niet dat ik me nog die nummer I zou kunnen voelen als mijn partner verliefd zou worden op een ander. Daar zou ik de streep trekken. Nogmaals: ik zou mijn partner veel vrijheid gunnen maar ziek, zwanger of verliefd op een ander ... daar ligt de grens. Voor mij althans.
[...]
Maar is verliefd zijn op iemand dan zo bedreigend voor je relatie? Verliefd zijn op een ander hoeft toch niet automatisch in te houden dat je je partner verlaat? Juist bij open relaties zie ik dat de ruimte voor de verliefdheid er is, beide partners hiervan genieten. En juist omdat die verliefdheid er mag zijn en omdat het niet stiekum hoeft blijft de "basisrelatie" in stand. Het is namelijk bespreekbaar, het mag er zijn en vervliegd vanzelf weer.
Blijkbaar verschillen we daar van mening IvyN(gelukkig mag dat). Als mijn partner een ONS zou hebben zou ik dat niet als een probleem zien. Ook een MONS niet. Een vast sexvriendje of
-dinnetje, ook prima.
Wordt ze verliefd op een ander dan wordt het anders. Mijn ijkpunt voor een relatie zou zijn dat ik wel graag die ene speciale ben, de nummer I voor je partner, degene naar wie je altijd terugkomt.
Ik denk niet dat ik me nog die nummer I zou kunnen voelen als mijn partner verliefd zou worden op een ander. Daar zou ik de streep trekken. Nogmaals: ik zou mijn partner veel vrijheid gunnen maar ziek, zwanger of verliefd op een ander ... daar ligt de grens. Voor mij althans.
Polygamie = intensieve vrouwhouderij
maandag 24 december 2007 om 15:37
quote:IvyRosa schreef op 23 december 2007 @ 20:49:
[...]
Maar is verliefd zijn op iemand dan zo bedreigend voor je relatie? Verliefd zijn op een ander hoeft toch niet automatisch in te houden dat je je partner verlaat? Juist bij open relaties zie ik dat de ruimte voor de verliefdheid er is, beide partners hiervan genieten. En juist omdat die verliefdheid er mag zijn en omdat het niet stiekum hoeft blijft de "basisrelatie" in stand. Het is namelijk bespreekbaar, het mag er zijn en vervliegd vanzelf weer.
Blijkbaar verschillen we daar van mening Ivy (gelukkig mag dat). Als mijn partner een ONS zou hebben zou ik dat niet als een probleem zien. Ook een MONS niet. Een vast sexvriendje of -dinnetje, ook prima.
Wordt ze verliefd op een ander dan wordt het anders. Mijn ijkpunt voor een relatie zou zijn dat ik wel graag die ene speciale ben, de nummer I voor je partner, degene naar wie je altijd terugkomt.
Ik denk niet dat ik me nog die nummer I zou kunnen voelen als mijn partner verliefd zou worden op een ander. Daar zou ik de streep trekken. Nogmaals: ik zou mijn partner veel vrijheid gunnen maar ziek, zwanger of verliefd op een ander ... daar ligt de grens. Voor mij althans.
[...]
Maar is verliefd zijn op iemand dan zo bedreigend voor je relatie? Verliefd zijn op een ander hoeft toch niet automatisch in te houden dat je je partner verlaat? Juist bij open relaties zie ik dat de ruimte voor de verliefdheid er is, beide partners hiervan genieten. En juist omdat die verliefdheid er mag zijn en omdat het niet stiekum hoeft blijft de "basisrelatie" in stand. Het is namelijk bespreekbaar, het mag er zijn en vervliegd vanzelf weer.
Blijkbaar verschillen we daar van mening Ivy (gelukkig mag dat). Als mijn partner een ONS zou hebben zou ik dat niet als een probleem zien. Ook een MONS niet. Een vast sexvriendje of -dinnetje, ook prima.
Wordt ze verliefd op een ander dan wordt het anders. Mijn ijkpunt voor een relatie zou zijn dat ik wel graag die ene speciale ben, de nummer I voor je partner, degene naar wie je altijd terugkomt.
Ik denk niet dat ik me nog die nummer I zou kunnen voelen als mijn partner verliefd zou worden op een ander. Daar zou ik de streep trekken. Nogmaals: ik zou mijn partner veel vrijheid gunnen maar ziek, zwanger of verliefd op een ander ... daar ligt de grens. Voor mij althans.
Polygamie = intensieve vrouwhouderij
