Relaties
alle pijlers
Nadenken over ouders
maandag 11 november 2024 om 19:39
Hoi,
Sinds ik zwanger ben geweest en een baby heb merk ik dat ik veel nadenk over m'n ouders en hoe ik ben opgevoed.
Ik heb een hele fijne jeugd gehad en een hele goede band met m'n ouders.
Toch merk ik dat ik het lastig vind dat de dynamiek opeens veranderd is nu er een (klein) kind gekomen is.
Bepaalde dingen vallen opeens op zoals dat zij niet echt zijn van dingen hardop zeggen (ik hou van je, ik ben trots op je, zomaar even opbellen om te vragen hoe het gaat).
Vaak vinden zij dingen "niet nodig" of "overdreven".. lijkt soms wel een soort bescheidenheid wat dan doorslaat waardoor het onverschillig lijkt (bezoekjes worden altijd door mij geïnitieerd net als uitjes/hoe we het doen met de feestdagen/verjaardagen).
We zien elkaar wel heel veel en dan is het altijd gezellig, ik weet ook dat ze echt wel trots op mij zijn, maar het raakt me opeens best wel dat het contact vaak vanuit mij moet komen. Eerder had ik hier nooit problemen mee.
Zijn er mensen die dit herkennen?
Dus dat je relatie/dynamiek veranderd wanneer er een kindje is gekomen?
Hoe ben je daar mee om gegaan?
Sinds ik zwanger ben geweest en een baby heb merk ik dat ik veel nadenk over m'n ouders en hoe ik ben opgevoed.
Ik heb een hele fijne jeugd gehad en een hele goede band met m'n ouders.
Toch merk ik dat ik het lastig vind dat de dynamiek opeens veranderd is nu er een (klein) kind gekomen is.
Bepaalde dingen vallen opeens op zoals dat zij niet echt zijn van dingen hardop zeggen (ik hou van je, ik ben trots op je, zomaar even opbellen om te vragen hoe het gaat).
Vaak vinden zij dingen "niet nodig" of "overdreven".. lijkt soms wel een soort bescheidenheid wat dan doorslaat waardoor het onverschillig lijkt (bezoekjes worden altijd door mij geïnitieerd net als uitjes/hoe we het doen met de feestdagen/verjaardagen).
We zien elkaar wel heel veel en dan is het altijd gezellig, ik weet ook dat ze echt wel trots op mij zijn, maar het raakt me opeens best wel dat het contact vaak vanuit mij moet komen. Eerder had ik hier nooit problemen mee.
Zijn er mensen die dit herkennen?
Dus dat je relatie/dynamiek veranderd wanneer er een kindje is gekomen?
Hoe ben je daar mee om gegaan?
maandag 11 november 2024 om 20:02
Ja, zeker herkenbaar. Ik had en heb een fijne band, nu met mijn moeder omdat mijn vader al enkele jaren dood is.
Mijn ouders waren dol op hun kleinkind, maar met name mijn moeder leek er niet meteen op te vertrouwen dat ik het goed zou doen (ofwel naar haar normen). Dus ik heb opnieuw mijn grenzen moeten stellen als het gaat om kritiek en betutteling. En bemoeien met kleine, onbelangrijke dingen , zoals wat mijn kind droeg. Of dan waren we op bezoek en dan ging ze zijn haar kammen. Daar heb ik wel even opnieuw een weg in moeten vinden, al vond ik het ook heel mooi om de liefde tussen grootouders en kind te zien.
Toen mijn vader stierf, was er opnieuw een grote shift in dynamiek. Die vond ik nog moeilijker. Ook hier kwam het uiteindelijk neer op opnieuw vaststellen waar mijn grenzen liggen en die vervolgens duidelijk aangeven. Maar moeilijk was het wel.
Mijn ouders waren dol op hun kleinkind, maar met name mijn moeder leek er niet meteen op te vertrouwen dat ik het goed zou doen (ofwel naar haar normen). Dus ik heb opnieuw mijn grenzen moeten stellen als het gaat om kritiek en betutteling. En bemoeien met kleine, onbelangrijke dingen , zoals wat mijn kind droeg. Of dan waren we op bezoek en dan ging ze zijn haar kammen. Daar heb ik wel even opnieuw een weg in moeten vinden, al vond ik het ook heel mooi om de liefde tussen grootouders en kind te zien.
Toen mijn vader stierf, was er opnieuw een grote shift in dynamiek. Die vond ik nog moeilijker. Ook hier kwam het uiteindelijk neer op opnieuw vaststellen waar mijn grenzen liggen en die vervolgens duidelijk aangeven. Maar moeilijk was het wel.
maandag 11 november 2024 om 20:09
Ja, zeer herkenbaar. De relatie met mijn ouders is op zich ok, maar ik merkte dat ik vaak boze gevoelens had en heel weinig van hen kon hebben. Toen ik mijn dochter kreeg begreep ik opeens waar het vandaan kwam en kon ik voor het eerst voor mezelf verklaren waar die boze en verdrietige gevoelens vandaan kwamen, ondanks dat ik ook in principe een fijne jeugd heb gehad. Het eerste jaar-1,5 jaar van mijn dochter heb ik hier best veel moeite mee gehad, heb zelfs overwogen om hiervoor in therapie te gaan, maar nu, 3,5 jaar na de geboorte van mijn dochter heb ik het een beetje een plek kunnen geven en heb ik er minder last van.
Maar zeker herkenbaar!
Maar zeker herkenbaar!
maandag 11 november 2024 om 20:16
Ik overweeg ook om in therapie te gaan omdat ik heel erg let op wat en hoe zij de dingen doen, die ik zelf anders zou doen.
Ik voel me continue schuldig omdat ik in mijn hoofd altijd een soort commentaar heb/kritisch ben en dat wil ik helemaal niet. Maar in m'n hoofd gebeurd het toch.
Vind het ook lastig te peilen waarom dat nou nu opeens een issue is..
Het is altijd "gewoon goed" geweest en nu let ik opeens overal op en valt alles mij op
Ik voel me continue schuldig omdat ik in mijn hoofd altijd een soort commentaar heb/kritisch ben en dat wil ik helemaal niet. Maar in m'n hoofd gebeurd het toch.
Vind het ook lastig te peilen waarom dat nou nu opeens een issue is..
Het is altijd "gewoon goed" geweest en nu let ik opeens overal op en valt alles mij op
maandag 11 november 2024 om 20:26
Het is misschien een generatieding. Wij leren al veel beter om gevoelens die positief zijn uit te spreken, zoals, ik ben trots op je, ik hou van jou.
Ik kan dat veel wel (vaak) zeggen tegen mijn kinderen, terwijl ik het zelf amper/zelden van mijn ouders hoorde. Ook denk ik wel dat hoe ouder mensen worden, des te meer zij het gevoel hebben dat hun kinderen bij hun langs moeten gaan. Iets wat me wel meer opvalt bij andere mensen uit die generatie.
Ik herken heel erg wat je schrijft bij mijn eigen ouders, maar ik kan het voor mezelf wel verzachten dat ze zelf ook weer heel anders en veel harder opgevoed werden. Zij doen het al veel zachter dan hun eigen ouders zeg maar...
Ik kan dat veel wel (vaak) zeggen tegen mijn kinderen, terwijl ik het zelf amper/zelden van mijn ouders hoorde. Ook denk ik wel dat hoe ouder mensen worden, des te meer zij het gevoel hebben dat hun kinderen bij hun langs moeten gaan. Iets wat me wel meer opvalt bij andere mensen uit die generatie.
Ik herken heel erg wat je schrijft bij mijn eigen ouders, maar ik kan het voor mezelf wel verzachten dat ze zelf ook weer heel anders en veel harder opgevoed werden. Zij doen het al veel zachter dan hun eigen ouders zeg maar...
Stressed is just desserts spelled backwards
maandag 11 november 2024 om 20:56
Ik kom ook uit die generatie. Over gevoelens werd niet gepraat en ook niet geuit.
Ook werd er nooit gezegd dat ze trots waren of überhaupt een compliment. Lichamelijk contact al helemaal niet als in een knuffel. Terwijl ik wel een fijne jeugd heb gehad en alles mocht, niets was te gek. Maar nu ik zelf kinderen heb zie ik hoe afstandelijk onze band is. Ik bel mijn ouders nooit om gewoon gezellig te kletsen. Bellen heeft een doel. Nog nooit met mijn moeder wezen shoppen of iets gezelligs wezen doen. En omdat het zo ontzettend in mijn opvoeding zit kan ik het ook niet opbrengen om het alsnog wel te gaan doen.
Wel met mijn eigen kinderen.
Ook werd er nooit gezegd dat ze trots waren of überhaupt een compliment. Lichamelijk contact al helemaal niet als in een knuffel. Terwijl ik wel een fijne jeugd heb gehad en alles mocht, niets was te gek. Maar nu ik zelf kinderen heb zie ik hoe afstandelijk onze band is. Ik bel mijn ouders nooit om gewoon gezellig te kletsen. Bellen heeft een doel. Nog nooit met mijn moeder wezen shoppen of iets gezelligs wezen doen. En omdat het zo ontzettend in mijn opvoeding zit kan ik het ook niet opbrengen om het alsnog wel te gaan doen.
Wel met mijn eigen kinderen.
Ik zeg maar zo, ik zeg maar..
maandag 11 november 2024 om 21:02
Ik herken wel wat je schrijft. Alleen die ik wel leuke dingen met mijn moeder maar altijd op mijn initiatief.VGM1980 schreef: ↑11-11-2024 20:56Ik kom ook uit die generatie. Over gevoelens werd niet gepraat en ook niet geuit.
Ook werd er nooit gezegd dat ze trots waren of überhaupt een compliment. Lichamelijk contact al helemaal niet als in een knuffel. Terwijl ik wel een fijne jeugd heb gehad en alles mocht, niets was te gek. Maar nu ik zelf kinderen heb zie ik hoe afstandelijk onze band is. Ik bel mijn ouders nooit om gewoon gezellig te kletsen. Bellen heeft een doel. Nog nooit met mijn moeder wezen shoppen of iets gezelligs wezen doen. En omdat het zo ontzettend in mijn opvoeding zit kan ik het ook niet opbrengen om het alsnog wel te gaan doen.
Wel met mijn eigen kinderen.
Heb jij hier last van gehad of hoe ben je hiermee omgegaan?
maandag 11 november 2024 om 21:10
Ik heb er geen last van in de zin dat ik het bij mijn ouders mis, ik weet niet beter.
Maar ik moest er in het begin wel aan wennen dat mensen ' ik hou van jou' tegen elkaar zeggen, elkaar knuffelen, complimenten geven etc.
Ook met emoties uiten heb ik dat nog wel. Ik vind het moeilijk om verdriet of boosheid te uiten. Dat is mij nooit geleerd.
Ook als zij iets doen dat ik niet leuk vindt, vind ik het maar lastig dat naar ze uit te spreken.
Ik zeg maar zo, ik zeg maar..
maandag 11 november 2024 om 21:27
Ik herken het ook. Ik denk dat het komt omdat ik toen ik jonger was gewoon niet beter/anders wist en vooral naar de goede dingen keek uit mijn jeugd/opvoeding. Nu ik zelf kinderen heb, zeker nu ze wat ouder worden (eind basisschool) zie ik hoe het ook kan en hoe afstandelijk het vroeger eigenlijk was. Met terugwerkende kracht heb ik daar dan wel wat moeite mee. Ik geloof wel dat zij hun best hebben gedaan en het al wel beter deden dan hun eigen ouders.
Mijn moeder neemt ook niet veel initiatief en ik zelf ook niet richting haar, terwijl het wel gezellig is als we elkaar zien. We hebben allebei kennelijk geen grote behoefte om elkaar regelmatig te zien. Tja. Ik hoop vooral dat ik dat later bij m’n eigen kinderen anders ga aanpakken.
Mijn moeder neemt ook niet veel initiatief en ik zelf ook niet richting haar, terwijl het wel gezellig is als we elkaar zien. We hebben allebei kennelijk geen grote behoefte om elkaar regelmatig te zien. Tja. Ik hoop vooral dat ik dat later bij m’n eigen kinderen anders ga aanpakken.
maandag 11 november 2024 om 22:23
Ik reageer niet vaak maar nu even speciaal voor jou ingelogd.
Toevallig spelen hier soort gelijke dingen nadat ik de diagnose [jeugd] trauma onlangs heb gekregen.
Ik heb hier, zij het enigszins nood gedwongen door de situatie, pas een gesprek over gehad met mijn ouders.
Mijn vader reageerde: ik heb jullie los gelaten toen jullie de deur uitgingen en als je mijn hulp nodig hebt dan ga ik ervan uit dat je daar om vraagt.
De reactie van mijn moeder was anders omdat zij zelf ook getraumatiseerd [al ontkent ze dat stellig] is en er de laatste jaren nogal veel is gebeurd: ik ga ervan uit dat jullie niet op mij zitten te wachten.
2 reacties die totaal niet overeenkomen met mijn gevoel.
Dus ik raad je echt aan om het gewoon eens te vragen. Wie weet wordt je wel verrast door hun antwoord.
En uiteindelijk doen de meeste mensen vaak dingen vanuit de juiste intenties maar kan het bij jou heel anders binnenkomen.
Toevallig spelen hier soort gelijke dingen nadat ik de diagnose [jeugd] trauma onlangs heb gekregen.
Ik heb hier, zij het enigszins nood gedwongen door de situatie, pas een gesprek over gehad met mijn ouders.
Mijn vader reageerde: ik heb jullie los gelaten toen jullie de deur uitgingen en als je mijn hulp nodig hebt dan ga ik ervan uit dat je daar om vraagt.
De reactie van mijn moeder was anders omdat zij zelf ook getraumatiseerd [al ontkent ze dat stellig] is en er de laatste jaren nogal veel is gebeurd: ik ga ervan uit dat jullie niet op mij zitten te wachten.
2 reacties die totaal niet overeenkomen met mijn gevoel.
Dus ik raad je echt aan om het gewoon eens te vragen. Wie weet wordt je wel verrast door hun antwoord.
En uiteindelijk doen de meeste mensen vaak dingen vanuit de juiste intenties maar kan het bij jou heel anders binnenkomen.
maandag 11 november 2024 om 22:38
Heel herkenbaar. In mijn jeugd altijd het gevoel gehad dat ik iets miste. Maar kon het niet verklaren. Dat gebeurde bij de geboorte van mijn 1e kind. Toen vielen veel puzzelstukjes op hun plek.
Wat de anderen ook al schrijven, waarschijnlijk een generatie dingetje. Ik kreeg ook nooit te horen dat ze van me hielden, trots op me waren of sorry zeggen als zij iets verkeerds hadden gedaan.
Inmiddels begrijp ik dat ze zijn wie ze zijn en de dingen gedaan hebben, zoals zij dachten dat het goed was.
Wat de anderen ook al schrijven, waarschijnlijk een generatie dingetje. Ik kreeg ook nooit te horen dat ze van me hielden, trots op me waren of sorry zeggen als zij iets verkeerds hadden gedaan.
Inmiddels begrijp ik dat ze zijn wie ze zijn en de dingen gedaan hebben, zoals zij dachten dat het goed was.
maandag 11 november 2024 om 22:46
Ja, maar dat liep helemaal verkeerd. Mijn moeder voelde zich aangevallen en mijn vader wilde er niks van weten. Ik heb zelfs aan mijn moeder voorgesteld om samen een paar therapie sessies te doen, juist om elkaar beter te begrijpen maar zij zag daar geen nut in….
En weet je wat zo apart is? Mijn zus (5 jaar ouder, en 13 jaar geleden moeder geworden) had een tegenovergestelde ervaring; juist toen zij moeder werd, waardeerde ze onze ouders meer dan ooit, en vindt dat ze fantastische ouders waren. Zo zie je maar dat kinderen met dezelfde ouders hun jeugd en opvoeding totaal anders kunnen ervaren. Bij ons is dit volgens mij vooral zo omdat mijn zus heel erg op onze ouders lijkt; ze zijn allemaal extraverte mensen, go getters, terwijl ik altijd introvert was, en veel gevoeliger dan mijn zus. Ik heb me vaak onbegrepen en ongezien gevoeld, en het triggert mij nu enormmmm als mijn ouders commentaar hebben op mijn dochter’s karakter/gedrag. Maar toch kan ik het nu beter loslaten dan 2 jaar geleden. Ik realiseer me dat het ook deels een generatieding is. Mijn grootmoeder was ook totaal geen prater en ik zie veel van haar gedrag en houding in mijn moeder terug
celeste1988 wijzigde dit bericht op 11-11-2024 22:51
9.27% gewijzigd
maandag 11 november 2024 om 22:48
Maleficent schreef: ↑11-11-2024 20:26Het is misschien een generatieding. Wij leren al veel beter om gevoelens die positief zijn uit te spreken, zoals, ik ben trots op je, ik hou van jou.
Ik kan dat veel wel (vaak) zeggen tegen mijn kinderen, terwijl ik het zelf amper/zelden van mijn ouders hoorde. Ook denk ik wel dat hoe ouder mensen worden, des te meer zij het gevoel hebben dat hun kinderen bij hun langs moeten gaan. Iets wat me wel meer opvalt bij andere mensen uit die generatie.
Ik herken heel erg wat je schrijft bij mijn eigen ouders, maar ik kan het voor mezelf wel verzachten dat ze zelf ook weer heel anders en veel harder opgevoed werden. Zij doen het al veel zachter dan hun eigen ouders zeg maar...
Klopt, zo ervaar ik dit ook!
maandag 11 november 2024 om 23:33
Vanuit theorie: veel van die generatie ouders zaten nog in het keurslijf: verplicht elke zondag naar de ouders. Het kan dus een contra reactie zijn op wat ze zelf vreselijk vonden (verplichte bezoeken, en zij laten hun kinderen dus vrij en willen niet tot last zijn)
Kinderen komen naar de ouders, ouders niet naar de kinderen was ook nogal een ding vroeger.
Heb ook wel eens gelezen dat het te maken heeft met dat kinderen die naar hun ouders gaan 'thuis'komen volgens die ouders, terwijl ouders bij hun kinderen 'op bezoek' zijn volgens diezelfde ouders.
Maar herkenbaar dat door zwangerschap en geboorte van je eigen kinderen er een hoop loskomt. Je gaat toch terugkijken, reflecteren, vergelijken.
Het drukt je met je neus op wat wel of niet was, en welke behoeftes van jou niet gezien zijn.
Dat gaat al generaties lang zo. De hippies waren een tegen reactie op hun eigen strenge praktische opvoeding.
De podcastpsycholoog heeft er een mooie aflevering over, samen met Steven Pont.
Ik denk dat het 'gezin' was?
Kinderen komen naar de ouders, ouders niet naar de kinderen was ook nogal een ding vroeger.
Heb ook wel eens gelezen dat het te maken heeft met dat kinderen die naar hun ouders gaan 'thuis'komen volgens die ouders, terwijl ouders bij hun kinderen 'op bezoek' zijn volgens diezelfde ouders.
Maar herkenbaar dat door zwangerschap en geboorte van je eigen kinderen er een hoop loskomt. Je gaat toch terugkijken, reflecteren, vergelijken.
Het drukt je met je neus op wat wel of niet was, en welke behoeftes van jou niet gezien zijn.
Dat gaat al generaties lang zo. De hippies waren een tegen reactie op hun eigen strenge praktische opvoeding.
De podcastpsycholoog heeft er een mooie aflevering over, samen met Steven Pont.
Ik denk dat het 'gezin' was?
dinsdag 12 november 2024 om 00:42
Ook ik ben sinds de geboorte van mijn kinderen meer gaan nadenken over mijn ouders. Misschien komt dat ook wel door m'n leeftijd (ben 45).
Mijn vader ben ik beter gaan begrijpen en (nog) meer gaan waarderen, helaas kan ik hem dat niet meer vertellen want hij is overleden toen ik een twintiger was. Hij was toen net 50+ en in mijn ogen dus Oud & Wijs, nu pas zie ik in dat hij wel wijs was maar zeker nog lang niet oud. Terwijl hij toen echt al zo'n prachtige filosofische en begripvolle blik op het leven had.
Mijn moeder ben ik juist meer dingen kwalijk gaan nemen. Als kind vergeleek ze mij altijd met andere kinderen, waarbij die andere dan altijd de 'betere' partij was. Toen ik eenmaal onze oudste had vergeleek mijn moeder mij met Oudste en... was ík ineens de leukere ("jou kon je tenminste ergens mee naartoe nemen vroeger, jij ging gewoon lief spelen, Oudste daarentegen is wel érg aanwezig hoor!") Dat vond ik écht niet leuk en ik heb het onmiddellijk voor Oudste opgenomen door te zeggen dat dat kind gewoon lekker zit te spelen, niks mis mee.
Wat ze vroeger al deed was alles persoonlijk opvatten, en dat deed ze dus t.o. Oudste ook. Ze had een doosje viltstiften voor Oudste meegenomen en die ging daar dus mee spelen, in die zin dat alle viltstiften uit de doos gehaald werden en op de houten trein vervoerd werden. (Kind was drie.) Waarop m'n moeder zegt: "Nou als je ze niet leuk vindt neem ik ze maar weer mee naar huis hoor!" Waarop Oudste mij heel sip en niet-begrijpend aankeek, want er werd toch juist heel leuk met de viltstiften gespeeld? Ik merkte dat dat me echt irriteerde, ik had vroeger echt last van dat verongelijkte gedrag altijd en dat moest ze dan nou niet ook nog eens tegenover m'n kind gaan zitten doen.
Uiteindelijk is er al een aantal jaar geen contact meer trouwens, ik heb vlak voor de geboorte van Oudste een punt gezet achter contact met mijn moeders partner (was geen opwelling maar zat er al jaren aan te komen). En mijn moeder heeft besloten dat ze niets aan (contact met) onze kinderen heeft als ze dat toch niet kan delen met haar partner. Maar goed dat was je vraag niet.
Mijn vader ben ik beter gaan begrijpen en (nog) meer gaan waarderen, helaas kan ik hem dat niet meer vertellen want hij is overleden toen ik een twintiger was. Hij was toen net 50+ en in mijn ogen dus Oud & Wijs, nu pas zie ik in dat hij wel wijs was maar zeker nog lang niet oud. Terwijl hij toen echt al zo'n prachtige filosofische en begripvolle blik op het leven had.
Mijn moeder ben ik juist meer dingen kwalijk gaan nemen. Als kind vergeleek ze mij altijd met andere kinderen, waarbij die andere dan altijd de 'betere' partij was. Toen ik eenmaal onze oudste had vergeleek mijn moeder mij met Oudste en... was ík ineens de leukere ("jou kon je tenminste ergens mee naartoe nemen vroeger, jij ging gewoon lief spelen, Oudste daarentegen is wel érg aanwezig hoor!") Dat vond ik écht niet leuk en ik heb het onmiddellijk voor Oudste opgenomen door te zeggen dat dat kind gewoon lekker zit te spelen, niks mis mee.
Wat ze vroeger al deed was alles persoonlijk opvatten, en dat deed ze dus t.o. Oudste ook. Ze had een doosje viltstiften voor Oudste meegenomen en die ging daar dus mee spelen, in die zin dat alle viltstiften uit de doos gehaald werden en op de houten trein vervoerd werden. (Kind was drie.) Waarop m'n moeder zegt: "Nou als je ze niet leuk vindt neem ik ze maar weer mee naar huis hoor!" Waarop Oudste mij heel sip en niet-begrijpend aankeek, want er werd toch juist heel leuk met de viltstiften gespeeld? Ik merkte dat dat me echt irriteerde, ik had vroeger echt last van dat verongelijkte gedrag altijd en dat moest ze dan nou niet ook nog eens tegenover m'n kind gaan zitten doen.
Uiteindelijk is er al een aantal jaar geen contact meer trouwens, ik heb vlak voor de geboorte van Oudste een punt gezet achter contact met mijn moeders partner (was geen opwelling maar zat er al jaren aan te komen). En mijn moeder heeft besloten dat ze niets aan (contact met) onze kinderen heeft als ze dat toch niet kan delen met haar partner. Maar goed dat was je vraag niet.
Ik ben een oud-gediende die haar wachtwoord kwijt is... en aangezien m'n e-mailadres niet meer bestaat heb ik nu een nieuwe nick.
dinsdag 12 november 2024 om 08:05
Ik neem het mijn ouders ook helemaal niet kwalijk. Dat was hun manier. Mijn ouders zijn hippies en alles mocht en kon. Ik mocht met een piercing komen, knalgroen haar, iedereen mocht blijven slapen en iedereen was welkom ongeacht geslacht/kleur/seksualiteit. Niets is raar. Met stiften op een treintje had ook gemogen, en tekenen op de muren vonden/vinden zij kunst.
Ik ben erg blij dat ik zo ben opgevoed. Maar het intieme ontbreekt. Op elk vlak. Je zou denken dat hippies heel open zijn over seks en je lichaam maar, met name mijn moeder, waren ze daar heel gesloten in. Ik heb ze nog nooit naakt gezien en ik vond het als tiener heel erg raar als leeftijdgenoten hun ouders wel naakt zagen en zij hen. Dat hoorde niet in mijn ogen.
Maar daardoor voelde ik mij ook heel onzeker en ongemakkelijk over mijn eigen lichaam of dat van een ander. In de opvoeding van mijn kinderen dus beide. ' alles' kan en mag, niets is raar. En intimiteit is ook heel normaal. Van een kus/knuffel tot bloot tot vragen over het naakte lichaam/seks. (mijn moeder noemde een vulva ' je onderkant' )
Ik ben erg blij dat ik zo ben opgevoed. Maar het intieme ontbreekt. Op elk vlak. Je zou denken dat hippies heel open zijn over seks en je lichaam maar, met name mijn moeder, waren ze daar heel gesloten in. Ik heb ze nog nooit naakt gezien en ik vond het als tiener heel erg raar als leeftijdgenoten hun ouders wel naakt zagen en zij hen. Dat hoorde niet in mijn ogen.
Maar daardoor voelde ik mij ook heel onzeker en ongemakkelijk over mijn eigen lichaam of dat van een ander. In de opvoeding van mijn kinderen dus beide. ' alles' kan en mag, niets is raar. En intimiteit is ook heel normaal. Van een kus/knuffel tot bloot tot vragen over het naakte lichaam/seks. (mijn moeder noemde een vulva ' je onderkant' )
Ik zeg maar zo, ik zeg maar..
dinsdag 12 november 2024 om 08:26
Soms lijkt het ook alsof onze/mijn generatie zich veel bewuster is van wat we doen en hoe we het doen
Ik denk veel na over de manier waarop ik mijn kind wil opvoeden en wat we wel en niet doen. Aan de ene kant heel fijn en goed. Maar ik denk dat dat vroeger helemaal niet zo aan de orde was? Je voedde je kinderen gewoon op zonder daar al te veel over na te denken?
Wat er geschreven werd over "thuis komen", zo voel ik dat ook. Heel apart maar mijn ouders voorzien mij, als ik een avondje ofzo daar ben, nooit van drinken. Ze vinden dat ik dat zelf wel kan pakken want ik ben toch "thuis". Voelt soms zo koud..
Terwijl, als ze bij mij zijn weten ze nog net waar de kopjes staan en vraag ik altijd of ze iets wilen drinken.
Het zijn maar kleine dingen, maar zo zijn er wel meer van dat soort
Aan de andere kant hebben ze wel weer een rekening geopend voor ons kindje waar ze elke maand op sparen.
Dat vind ik dan weer super lief.
Ik denk veel na over de manier waarop ik mijn kind wil opvoeden en wat we wel en niet doen. Aan de ene kant heel fijn en goed. Maar ik denk dat dat vroeger helemaal niet zo aan de orde was? Je voedde je kinderen gewoon op zonder daar al te veel over na te denken?
Wat er geschreven werd over "thuis komen", zo voel ik dat ook. Heel apart maar mijn ouders voorzien mij, als ik een avondje ofzo daar ben, nooit van drinken. Ze vinden dat ik dat zelf wel kan pakken want ik ben toch "thuis". Voelt soms zo koud..
Terwijl, als ze bij mij zijn weten ze nog net waar de kopjes staan en vraag ik altijd of ze iets wilen drinken.
Het zijn maar kleine dingen, maar zo zijn er wel meer van dat soort
Aan de andere kant hebben ze wel weer een rekening geopend voor ons kindje waar ze elke maand op sparen.
Dat vind ik dan weer super lief.
dinsdag 12 november 2024 om 08:37
Ik denk dat er toen inderdaad niet over nagedacht werd. Het was ook niet de bedoeling dat je daar over na dacht. Zo hoort het, punt uit. Zij zeggen dat het zo moet, dus dan doe ik het zo. Waarom? Omdat ik het zeg.
Daarbij mocht je vooral niet piepen of klagen over jezelf (over anderen klagen uiteraard wel, maar wel achter hun rug en in hun gezicht ' lieve vrede' ) Over je vuile was praatte je ook niet, wel over de vuile was van een ander.
Daarbij erg bezig met wat anderen wel niet van jou vonden/dachten terwijl de huidige generatie meer is van ' lekker boeiend wat jij vindt'
Daarbij mocht je vooral niet piepen of klagen over jezelf (over anderen klagen uiteraard wel, maar wel achter hun rug en in hun gezicht ' lieve vrede' ) Over je vuile was praatte je ook niet, wel over de vuile was van een ander.
Daarbij erg bezig met wat anderen wel niet van jou vonden/dachten terwijl de huidige generatie meer is van ' lekker boeiend wat jij vindt'
Ik zeg maar zo, ik zeg maar..
dinsdag 12 november 2024 om 10:23
Mijn ouders deden bepaalde dingen niet goed, maar ik heb ook genoeg dingen die ik beter zou kunnen doen.
Ik kan nu al een paar dingen opnoemen waarvan mijn kinderen later wellicht zeggen: goh mam dat had ook anders gekund. Ik ben zelf alsnog best preuts, ik vind het weleens jammer dat mijn ouders me heel preuts hebben opgevoed en ik ben wel minder erg dan zij, maar vanaf de prepuberteit hoeven we elkaar gewoon niet meer naakt te zien wat mij betreft. Die zou ik zeker later terug kunnen krijgen. En nog wel wat andere dingen.
Ten eerste omdat het nooit perfect is, ten tweede omdat inzichten e.d. ook veranderen. Ik weet zeker dat iedereen dit heeft, en dat dus ook onze kinderen wel commentaar zullen hebben op hoe we dingen hebben gedaan.
Ik zie hier dat mensen vragen of het al besproken is met de ouders, maar ik zou daar zelf terughoudender in zijn. Ik vind niet dat alles besproken en verklaard hoeft te worden. Ik weet niet hoe oud het kind van TO is maar je zit maanden na de geboorte nog onder de hormonen, en je kunt ook gewoon even wachten tot dat een beetje is gesleten. Blijven er dan dingen over die je echt dwars zitten en waar jullie allemaal nog wat mee kunnen, dan kun je ze zeker bespreken. Maar nu TO aangeeft dat het verder een fijne jeugd was, zie ik niet wat er nu meteen besproken zou moeten worden.
Maar das heel persoonlijk, wil je het bespreken dan vooral doen.
Ik kan nu al een paar dingen opnoemen waarvan mijn kinderen later wellicht zeggen: goh mam dat had ook anders gekund. Ik ben zelf alsnog best preuts, ik vind het weleens jammer dat mijn ouders me heel preuts hebben opgevoed en ik ben wel minder erg dan zij, maar vanaf de prepuberteit hoeven we elkaar gewoon niet meer naakt te zien wat mij betreft. Die zou ik zeker later terug kunnen krijgen. En nog wel wat andere dingen.
Ten eerste omdat het nooit perfect is, ten tweede omdat inzichten e.d. ook veranderen. Ik weet zeker dat iedereen dit heeft, en dat dus ook onze kinderen wel commentaar zullen hebben op hoe we dingen hebben gedaan.
Ik zie hier dat mensen vragen of het al besproken is met de ouders, maar ik zou daar zelf terughoudender in zijn. Ik vind niet dat alles besproken en verklaard hoeft te worden. Ik weet niet hoe oud het kind van TO is maar je zit maanden na de geboorte nog onder de hormonen, en je kunt ook gewoon even wachten tot dat een beetje is gesleten. Blijven er dan dingen over die je echt dwars zitten en waar jullie allemaal nog wat mee kunnen, dan kun je ze zeker bespreken. Maar nu TO aangeeft dat het verder een fijne jeugd was, zie ik niet wat er nu meteen besproken zou moeten worden.
Maar das heel persoonlijk, wil je het bespreken dan vooral doen.
dinsdag 12 november 2024 om 11:01
Toch logisch dat jij de kopjes weet te vinden in het huis waar je opgegroeid bent.Mwrosa schreef: ↑12-11-2024 08:26Soms lijkt het ook alsof onze/mijn generatie zich veel bewuster is van wat we doen en hoe we het doen
Ik denk veel na over de manier waarop ik mijn kind wil opvoeden en wat we wel en niet doen. Aan de ene kant heel fijn en goed. Maar ik denk dat dat vroeger helemaal niet zo aan de orde was? Je voedde je kinderen gewoon op zonder daar al te veel over na te denken?
Wat er geschreven werd over "thuis komen", zo voel ik dat ook. Heel apart maar mijn ouders voorzien mij, als ik een avondje ofzo daar ben, nooit van drinken. Ze vinden dat ik dat zelf wel kan pakken want ik ben toch "thuis". Voelt soms zo koud..
Terwijl, als ze bij mij zijn weten ze nog net waar de kopjes staan en vraag ik altijd of ze iets wilen drinken.
Het zijn maar kleine dingen, maar zo zijn er wel meer van dat soort
Aan de andere kant hebben ze wel weer een rekening geopend voor ons kindje waar ze elke maand op sparen.
Dat vind ik dan weer super lief.
Wat een navelstaarderij allemaal.
En het licht schijnt in de duisternis, en de duisternis heeft het niet gegrepen.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
