Nadenken over ouders

Plinkie schreef: ↑

15-11-2024 14:08

Lucy en Doreia, dank voor jullie inzichten. Heel fijn:)

Je zus en je moeder hebben een andere dynamiek.
Waarschijnlijk is jouw rol in je jeugd al die van bemiddelaar geweest.
En zolang ieder haar rol speelt (moeder, oudste dochter die moeder ondersteunt en dochter die de bemiddelaar is) is er niets aan de hand. Maar zodra iemand probeert uit die rol te stappen (zou het kunnen dat de woordenwisseling erover ging dat je zus geen zin had in een verantwoordelijkheid of verwachting die jullie moeder onterecht op haar schouders probeerde te laden?)
En vervolgens stap jij ook uit je rol van bemiddelaar.

En nu is iedereen even de weg kwijt, want niemand houdt zich nu even meer aan het script. En de rust is er pas weer als iedereen zich weer aan het script houdt.

In mijn gezin overigens ook een verschillende dynamiek. Ik als oudste: gewend dingen alleen te doen en op te lossen, niet teveel aandacht te vragen (en krijgen) en me zowat onzichtbaar te maken, omdat dat als prettig werd ervaren. Mijn 6 jaar jongere broer daarentegen: aanwezig, altijd het hoogste woord, vraagt veel hulp van ouders (en krijgt die ook). Ik moet wel half dood aan het gaan zijn, wil ik mijn ouders om hulp vragen. Terwijl ik er een X aantal jaar geleden achter kwam dat mijn moeder de was voor mijn broer deed (hij was toen 26 ofzo).
Als je het ons vraagt, dan zal mijn broer zeggen dat hij alles voor onze ouders over heeft want "ze doen zoveel voor mij . Ik op mijn beurt, vind al snel dat mijn ouders teveel van me vragen of verwachten.

Ik ben de jongste en was altijd de gezinstherapeut en mediator, had altijd een oordeel over wat iedereen deed en wist wat goed voor ze was.
Gek genoeg luisterden ze ook nog naar mijn "wijze raad" ook als het ging over relaties van mijn ouders, en zo heb ik geprobeerd iedereen op te voeden zo goed ik kon.
Later me gerealiseerd dat ik gewoon een kindje ben dat liefde en zorg wil ontvangen en dat dat er eigenlijk niet zo veel was in ons gezin.

Misschien toch wel leuk om er een topic over te openen. Zal ff kijken.

meisje85 schreef: ↑

15-11-2024 16:12

In mijn gezin overigens ook een verschillende dynamiek. Ik als oudste: gewend dingen alleen te doen en op te lossen, niet teveel aandacht te vragen (en krijgen) en me zowat onzichtbaar te maken, omdat dat als prettig werd ervaren. Mijn 6 jaar jongere broer daarentegen: aanwezig, altijd het hoogste woord, vraagt veel hulp van ouders (en krijgt die ook). Ik moet wel half dood aan het gaan zijn, wil ik mijn ouders om hulp vragen. Terwijl ik er een X aantal jaar geleden achter kwam dat mijn moeder de was voor mijn broer deed (hij was toen 26 ofzo).
Als je het ons vraagt, dan zal mijn broer zeggen dat hij alles voor onze ouders over heeft want "ze doen zoveel voor mij . Ik op mijn beurt, vind al snel dat mijn ouders teveel van me vragen of verwachten.

Soortgelijke dynamiek hier. Ik voelde me altijd verantwoordelijk voor het thuis niet teveel uit de hand te laten lopen. Mijn moeder ontplofte wel eens en dan sneuvelde er weer wat zonder geld om dingen te vervangen. Het kind onder mij bleef gewoon egocentrisch dingen vragen. Of er ook daadwerkelijk geen geld was om dingen te vervangen of te kopen weet ik nu eigenlijk niet eens; dat werd mij toen verteld en dat geloofde ik. Dus ik hield daar rekening mee in mijn wensen en mijn leven. Kind onder mij wilde en kreeg dus van alles. En heeft dat in haar volwassen leven doorgetrokken.

Die zag dus ook de problemen niet.

Ik lees mee en veel herkenning.
Ik voel me vaak niet gezien in de relatie met mijn ouders. Ze bellen ongeveer elke week, moeder vertelt dan 30 minuten over vooral anderen (niet relevant wat mij betreft) om dan te vragen: en heb jij nog nieuws? Ik voel 0,0 behoefte om
Iets te vertellen. Ze vraagt niet door, voel
Mij niet gezien. Bijna klaar met intensieve opleiding maar nooit een woordje van trots of waardering.
Het is zo oppervlakkig. De telefoontjes kosten mij zoveel energie, voel me vaak leeg en verdrietig na afloop.
Maar ook schuldgevoel omdat ik niet de leuke dochter ben die ik zou willen zijn. Ik ben naar anderen veel liever, geïnteresseerder, attenter etc. Het lukt me gewoon niet.
En ik weet dat het een generatie ding is (moeder 76) maar ik voel me soms zo eenzaam. Contact met broer en zusje ook niet hecht omdat we zo weinig gedeeld hebben vroeger al, er werd niet echt gesproken. Heel vermijdend allemaal. Als we elkaar nu zien gaat het ook over werk, politiek.. nooit kwetsbaar en persooonlik
Het lukt mij niet om dit te veranderen. Ik ben bij hen zo anders dan bij vriendinnen… heel soms denk ik. Het zal ook wel rust geven als ze er niet meer zijn… ( verplichte telefoontjes, het gemis aan echt contact en de emoties elke keer voelen..)
Herkenbaar?

.

Volgens mij is het bellen meer een ‘ zo hoort dat’ ding..
gewoon haar verhaal willen afdraaien.. en dat is al 20 jaar zo overigens ..
Zich zo niet kunnen verplaatsen in mij..
Ik vind het echt armoede..

Ik herken het zeker. Voor mij helpt het om het verdriet en de boosheid te verwerken van wat ik als kind nodig had en gemist heb. Daardoor kan ik mijn ouders meer accepteren als de mensen die ze zijn.

Op rationeel niveau kon ik dat, ik denk wij allemaal wel, maar mijn hart deed niet mee, dat trekt veel energie. De oude innerlijke wond wordt steeds aangeraakt in het contact met hen.

De echte rauwe boosheid toelaten kon ik pas toen ik geen contact meer met ze had. En dan nog lukt dat niet zo goed omdat schuldgevoel en ratio het dan snel overnemen, maar ook andere vormen van zelfbescherming zoals liefde en betrokkenheid van anderen op afstand houden. Dan komen ook die gedachten van "het zijn ook maar mensen" en die helpen niet.

Als ik denk aan de affectie die mijn ouders op hun manier geven, ga ik me niet beter voelen. Wat mij hielp is een therapeut die me bevestiging gaf: "je voelde je alleen" en dat ik daar om mag huilen wanneer ik die pijn voel. Therapie helpt me ook om te leren de liefde en zorg van anderen in mijn leven toe te durven laten, die warmer en nabijer (en daardoor beangstigend) voelt dan wat mijn ouders me gaven. Dat is een lang en moeizaam proces, om weer kind en weer kwetsbaar te worden in die zin. Maar ook bevrijdend.

Moiren schreef: ↑

12-11-2024 11:13

Ik lees heel veel zorgzaamheid. En dat jij dat nu anders doet is normaal. Elke generatie doet dingen anders dan de ouders. Jouw kind straks ook weer.

Mijn ouders zeggen echt zeer zelden ik hou van jou, ik ook niet naar mijn ouders (ik weet dat ze zielsveel van mij houden en zij dat ik zielsveel van hen houd).
Naar mijn kind spreek ik het wel regelmatig uit, al is het wat minder vaak dan toen hij volwassen was en vice versa. Gewoon de tijd.

En dat geen koffie inschenken niet zorgzaam vinden, echt dat vind ik zo’n navelstaarderij. Je maakt het voor jezelf alleen maar moeilijk en niet leuk.

Iemand accepteren zoals diegene is is ook liefdevol. En helemaal om te zien hoe diegene zijn:haar liefde laat blijken op een eigen manier.

+100!

Ook ik vind het allemaal heel ver gezocht hoor. Wacht maar tot jouw (TO) kinderen jouw leeftijd hebben en dan ook dit soort topics openen

Mijn leven en doen en laten is ook niet te vergelijken met toen mijn moeder mijn leeftijd had. Duh! De tijd was ook totaal niet vergelijkbaar!