Relaties
alle pijlers
Nadenken over ouders
maandag 11 november 2024 om 19:39
Hoi,
Sinds ik zwanger ben geweest en een baby heb merk ik dat ik veel nadenk over m'n ouders en hoe ik ben opgevoed.
Ik heb een hele fijne jeugd gehad en een hele goede band met m'n ouders.
Toch merk ik dat ik het lastig vind dat de dynamiek opeens veranderd is nu er een (klein) kind gekomen is.
Bepaalde dingen vallen opeens op zoals dat zij niet echt zijn van dingen hardop zeggen (ik hou van je, ik ben trots op je, zomaar even opbellen om te vragen hoe het gaat).
Vaak vinden zij dingen "niet nodig" of "overdreven".. lijkt soms wel een soort bescheidenheid wat dan doorslaat waardoor het onverschillig lijkt (bezoekjes worden altijd door mij geïnitieerd net als uitjes/hoe we het doen met de feestdagen/verjaardagen).
We zien elkaar wel heel veel en dan is het altijd gezellig, ik weet ook dat ze echt wel trots op mij zijn, maar het raakt me opeens best wel dat het contact vaak vanuit mij moet komen. Eerder had ik hier nooit problemen mee.
Zijn er mensen die dit herkennen?
Dus dat je relatie/dynamiek veranderd wanneer er een kindje is gekomen?
Hoe ben je daar mee om gegaan?
Sinds ik zwanger ben geweest en een baby heb merk ik dat ik veel nadenk over m'n ouders en hoe ik ben opgevoed.
Ik heb een hele fijne jeugd gehad en een hele goede band met m'n ouders.
Toch merk ik dat ik het lastig vind dat de dynamiek opeens veranderd is nu er een (klein) kind gekomen is.
Bepaalde dingen vallen opeens op zoals dat zij niet echt zijn van dingen hardop zeggen (ik hou van je, ik ben trots op je, zomaar even opbellen om te vragen hoe het gaat).
Vaak vinden zij dingen "niet nodig" of "overdreven".. lijkt soms wel een soort bescheidenheid wat dan doorslaat waardoor het onverschillig lijkt (bezoekjes worden altijd door mij geïnitieerd net als uitjes/hoe we het doen met de feestdagen/verjaardagen).
We zien elkaar wel heel veel en dan is het altijd gezellig, ik weet ook dat ze echt wel trots op mij zijn, maar het raakt me opeens best wel dat het contact vaak vanuit mij moet komen. Eerder had ik hier nooit problemen mee.
Zijn er mensen die dit herkennen?
Dus dat je relatie/dynamiek veranderd wanneer er een kindje is gekomen?
Hoe ben je daar mee om gegaan?
dinsdag 12 november 2024 om 13:27
Er wordt helemaal nergens lacherig gedaan.Mwrosa schreef: ↑12-11-2024 11:52Nou nu wordt ik "gepakt" op dit ene voorbeeld. Dat vind ik flauw.
Mijn punt is alleen of het herkenbaar is dat wanneer je zelf moeder wordt, je opeens veel nadenkt over je eigen ouders/opvoeding en wat je daarin gemist hebt. En dat ik dus soort met terugwerkende kracht met momenten verdrietig ben en een zwaar gevoel heb omdat ik me niet altijd gezien heb gevoelt.
Flauw dat daar nu zo lacherig over gedaan wordt.
Toen ik je op las, dacht ik ook van "zoek geen problemen die er niet zijn". Zo zonde van je energie
Frankly my dear, I don"t give a damn
dinsdag 12 november 2024 om 13:34
Ik herken het wel, ik heb veel nagedacht over mijn opvoeding sinds ik zelf kinderen heb. En mijn uiteindelijke conclusie is dat ze best rare kantjes hebben maar dat ik die zelf ook heb.
Bij ons werd er ook nooit 'ik hou van je' gezegd en daar heb ik ook eigenlijk nooit behoefte aan gehad. Ik merk wel aan hun gedrag dat ze van me houden.
En elkaar bloot zien heb ik ook niet gemist.
Met elkaar afspreken gaat ook altijd op mijn initiatief, ik vind het prima. Ze willen zich niet opdringen.
Bij ons werd er ook nooit 'ik hou van je' gezegd en daar heb ik ook eigenlijk nooit behoefte aan gehad. Ik merk wel aan hun gedrag dat ze van me houden.
En elkaar bloot zien heb ik ook niet gemist.
Met elkaar afspreken gaat ook altijd op mijn initiatief, ik vind het prima. Ze willen zich niet opdringen.
dinsdag 12 november 2024 om 13:36
Blijkbaar werkt dat even anders in mijn hoofd nu. Wat mogelijk nog door hormonen van de zwangerschap komt.
Dat kan. Iemand gaf het advies het even aan te kijken. Mocht ik er over een half jaar ofzo nog steeds zoveel over nadenken kan ik altijd nog zien wat ik ermee wil.
Dat is een helpend advies.
Verder is het altijd goed om kritisch te zijn en na te denken in mijn ogen. Over wat je anders wilt doen, wat je hebt gemist, wat fijn was.
Niemand krijgt een perfecte opvoeding maar het is niet zo dat je alleen maar last mag hebben van deze dingen als je een zeer ongelukkige jeugd hebt gehad.
Dat kan. Iemand gaf het advies het even aan te kijken. Mocht ik er over een half jaar ofzo nog steeds zoveel over nadenken kan ik altijd nog zien wat ik ermee wil.
Dat is een helpend advies.
Verder is het altijd goed om kritisch te zijn en na te denken in mijn ogen. Over wat je anders wilt doen, wat je hebt gemist, wat fijn was.
Niemand krijgt een perfecte opvoeding maar het is niet zo dat je alleen maar last mag hebben van deze dingen als je een zeer ongelukkige jeugd hebt gehad.
dinsdag 12 november 2024 om 14:09
Ik heb nog geen kinderen, maar toch denk ik hier al regelmatig over na.
Ik vind het heel herkenbaar dat veel mensen noemen dat het initiatief nooit van de ouders komt, maar altijd van hen. Ik heb daar zelf wel eens moeite mee, om verschillende redenen:
Ook heb ik het jarenlang (en nog steeds) erg lastig gevonden om gezond met emoties om te gaan. Tegelijkertijd kan ik daar dus niets over delen, want ze klappen helemaal dicht als het daarover gaat.
Dus ik hoop zeker dat ik dat anders/beter ga doen met mijn eigen kinderen, als ik die mag krijgen Tegelijkertijd wéét ik waar zij vandaan komen, en dat ze het echt al veel beter doen dan hun ouders. Dat verzacht wel wat, maar op veel momenten ook niet. Ik denk wel dat zij het voelen alsof ik ze overvraag, en tegelijkertijd denk ik: vraag ik echt zoveel? Ik ben heel benieuwd hoe ik hier tegen aan ga kijken met eigen kinderen.
Ik vind het heel herkenbaar dat veel mensen noemen dat het initiatief nooit van de ouders komt, maar altijd van hen. Ik heb daar zelf wel eens moeite mee, om verschillende redenen:
- ik weet dat mijn ouders het liefst zo vaak mogelijk contact hebben maar omdat het initiatief bij mij blijft liggen schiet ik eigenlijk altijd tekort (in hun ogen);
- ik vind het ook wel eens voelen als een teken van desinteresse, dat ze nooit contact opnemen met mij. Op gewone dagen is het nog een soort van ok, maar er zijn ook situaties geweest dat ze weten dat er wat speelt, en ook dan checken ze niet even in hoe het gaat (uitzonderingen daar gelaten);
- ik heb al zoo vaak gezegd dat ik het ook zou waarderen als ze mij eens contactne, maar het verandert niks. Ze zeggen letterlijk dat ze dat moeilijk vinden, daar kan ik met mijn hoofd slecht bij. Wat is daar moeilijk aan? Voor mijn part zet je het in je agenda.
Ook heb ik het jarenlang (en nog steeds) erg lastig gevonden om gezond met emoties om te gaan. Tegelijkertijd kan ik daar dus niets over delen, want ze klappen helemaal dicht als het daarover gaat.
Dus ik hoop zeker dat ik dat anders/beter ga doen met mijn eigen kinderen, als ik die mag krijgen Tegelijkertijd wéét ik waar zij vandaan komen, en dat ze het echt al veel beter doen dan hun ouders. Dat verzacht wel wat, maar op veel momenten ook niet. Ik denk wel dat zij het voelen alsof ik ze overvraag, en tegelijkertijd denk ik: vraag ik echt zoveel? Ik ben heel benieuwd hoe ik hier tegen aan ga kijken met eigen kinderen.
dinsdag 12 november 2024 om 14:24
Bij mij/ons precies hetzelfdeYakuzakiko schreef: ↑12-11-2024 13:34Ik herken het wel, ik heb veel nagedacht over mijn opvoeding sinds ik zelf kinderen heb. En mijn uiteindelijke conclusie is dat ze best rare kantjes hebben maar dat ik die zelf ook heb.
Bij ons werd er ook nooit 'ik hou van je' gezegd en daar heb ik ook eigenlijk nooit behoefte aan gehad. Ik merk wel aan hun gedrag dat ze van me houden.
En elkaar bloot zien heb ik ook niet gemist.
Met elkaar afspreken gaat ook altijd op mijn initiatief, ik vind het prima. Ze willen zich niet opdringen.
Frankly my dear, I don"t give a damn
dinsdag 12 november 2024 om 14:27
ik heb al zoo vaak gezegd dat ik het ook zou waarderen als ze mij eens contactne, maar het verandert niks. Ze zeggen letterlijk dat ze dat moeilijk vinden, daar kan ik met mijn hoofd slecht bij. Wat is daar moeilijk aan? Voor mijn part zet je het in je agenda.
Draai het eens om
Zij kunnen er met hun hoofd slecht bij dat jij wil dat zij initiatief nemen.
Het is ook een andere generatie, zij willen zich niet opdringen of zich te veel voelen.
Ze zijn tenminste eerlijk in hun antwoord op jouw vraag
Draai het eens om
Zij kunnen er met hun hoofd slecht bij dat jij wil dat zij initiatief nemen.
Het is ook een andere generatie, zij willen zich niet opdringen of zich te veel voelen.
Ze zijn tenminste eerlijk in hun antwoord op jouw vraag
Frankly my dear, I don"t give a damn
dinsdag 12 november 2024 om 14:30
Je schrijft "Ik heb een hele fijne jeugd gehad en een hele goede band met m'n ouders" daardoor lijkt het misschien een beetje tegenstrijdig en alsof je spijkers op laag water aan het zoeken bent over die kopjes.
Maar ik heb met de jaren geleerd dat zelfs de meest getraumatiseerde mensen soms zeggen dat ze een HELE gelukkige jeugd gehad hebben en dat hun ouders HEEL liefdevol zijn geweest, omdat kinderen/mensen ingebouwde beschermingsmechanismen hebben zoals ontkenning en verdringing.
Dus mij zeggen conrete voorbeelden, hoe klein ook, altijd meer dan de woorden zoals "fijne jeugd" en ik denk dat een ieder het recht heeft om op een dag je jeugdervaringen eens tegen het licht te houden.
Ik zou niet weten hoe je anders ooit een herhalend patroon zou kunnen doorbreken met je eigen kinderen, mocht dat nodig zijn.
Maar ik heb met de jaren geleerd dat zelfs de meest getraumatiseerde mensen soms zeggen dat ze een HELE gelukkige jeugd gehad hebben en dat hun ouders HEEL liefdevol zijn geweest, omdat kinderen/mensen ingebouwde beschermingsmechanismen hebben zoals ontkenning en verdringing.
Dus mij zeggen conrete voorbeelden, hoe klein ook, altijd meer dan de woorden zoals "fijne jeugd" en ik denk dat een ieder het recht heeft om op een dag je jeugdervaringen eens tegen het licht te houden.
Ik zou niet weten hoe je anders ooit een herhalend patroon zou kunnen doorbreken met je eigen kinderen, mocht dat nodig zijn.
dinsdag 12 november 2024 om 14:43
Ik denk dat het vrij normaal is om op een bepaald moment je eigen jeugd tegen het licht te houden. En voor veel mensen zal dat zijn als ze zelf kinderen krijgen. En dan kan het inderdaad zomaar dat dat wat je uit gewoonte of gemak altijd "fijn" hebt genoemd, toch anders blijkt te zijn of te voelen dan je daarvoor dacht. Ik ben het met bijtie eens dat de enkele zin dat je "een fijne jeugd" hebt gehad, niet zoveel zegt. Al was het maar omdat kinderen loyaal zijn naar hun ouders, ontkenning van negatieve ervaringen mens-eigen is en inzicht soms met de jaren komt. Er zijn zelfs mensen zijn die mishandeld werden die zullen zeggen dat ze een fijne jeugd hebben gehad. Zeggen dat het niét fijn was, of op momenten niet fijn, vraagt iets van degene die het kind was.
En daarbij is het best wel raar om tegen iemand die zichzelf is gaan afvragen hoe het nu eigenlijk écht was, te zeggen dat ze best wat mag relativeren of niet perse iets hoeft te zoeken. TO ervaart het zo, waarom dan als buitenstaander daar iets aan af willen doen?
En daarbij is het best wel raar om tegen iemand die zichzelf is gaan afvragen hoe het nu eigenlijk écht was, te zeggen dat ze best wat mag relativeren of niet perse iets hoeft te zoeken. TO ervaart het zo, waarom dan als buitenstaander daar iets aan af willen doen?
dinsdag 12 november 2024 om 14:46
@care_
Herkenbaar wat je schrijft over dat initiatief nemen.
Soms denk ik ook wel dat het een patroon is wat al jaren zo is en we allemaal gewend zijn. Namelijk dat ik (en jij) het initiatief neem of bel als er wat is.
Terwijl het ook leuk zou zijn om eens een appje of belletje te krijgen: hoe is het?
Voor mijn part zet je het in de agenda ofzo idd of stuur je een app; vind je het leuk als ik je even bel?
Door zulke dingen kun je je al veel meer gezien voelen..
Herkenbaar wat je schrijft over dat initiatief nemen.
Soms denk ik ook wel dat het een patroon is wat al jaren zo is en we allemaal gewend zijn. Namelijk dat ik (en jij) het initiatief neem of bel als er wat is.
Terwijl het ook leuk zou zijn om eens een appje of belletje te krijgen: hoe is het?
Voor mijn part zet je het in de agenda ofzo idd of stuur je een app; vind je het leuk als ik je even bel?
Door zulke dingen kun je je al veel meer gezien voelen..
dinsdag 12 november 2024 om 14:46
MwRosa, het voelt voor mij (misschien onterecht) of je je langzaam aan het losmaken bent van je ouders nu je zelf een kind hebt gekregen. Alsof je je nu gaat beseffen dat ze niet perfect waren, geen superhelden.
Als eerste: ieder kind heeft recht op zijn eigen trauma. En elke ouder hoopt bij zijn kinderen dat dat trauma zo klein mogelijk blijft.
Ten tweede: geen enkele opvoeding is perfect. Ook jij zult niet 100% kunnen gaan aansluiten bij je kind, hoe graag je dat nu ook zou willen.
Je noemt een paar voorbeelden hier, maar kun je ook het grotere geheel zien waar je gevoel vandaan komt? Heb je je niet gezien gevoeld? Is er bijvoorbeeld niet voldaan aan bepaalde verwachtingen, zoals het kunnen reguleren van je emoties?
Op dit moment spelen ook je hormonen een rol. En het is heel normaal en misschien ook wel goed om te kijken wat jij hebt gemist en wat jij anders en beter wil gaan doen.
Wat ik heb geleerd: elke ouder heeft zijn best gedaan en op de beste manier opgevoed die hij je kon geven. Bij sommige ouders was dat "beste" enorm karig, maar ook deze ouders hebben het beste gedaan wat in hun vermogen lag. Bij andere ouders was dat "beste" best wel goed en toereikend. Maar perfect zal het nooit worden.
Het is nooit verkeerd om ergens over na te denken, maar wees mild in je oordeel, naar jezelf en hen (is mijn advies, niets moet).
En, om het voor jou te relativeren: ik had heel graag ouders gehad die zich in de kraamtijd bescheiden op hadden gesteld... (in plaats van een moeder die met een hoofd als een tomaat de ziekenhuiskamer binnen kwam lopen en vroeg of zij toch wel eerder was dan mijn schoonmoeder, zonder me te feliciteren. En die maanden boos is geweest op me omdat ik tijdens een uitje met de familie haar een ingepakte echofoto gaf om te vertellen dat ik zwanger was, maar dat had ik zonder de familie moeten doen want zij had het recht om dat als allereerste te weten... Helpt dit je relativeren
? )
Als eerste: ieder kind heeft recht op zijn eigen trauma. En elke ouder hoopt bij zijn kinderen dat dat trauma zo klein mogelijk blijft.
Ten tweede: geen enkele opvoeding is perfect. Ook jij zult niet 100% kunnen gaan aansluiten bij je kind, hoe graag je dat nu ook zou willen.
Je noemt een paar voorbeelden hier, maar kun je ook het grotere geheel zien waar je gevoel vandaan komt? Heb je je niet gezien gevoeld? Is er bijvoorbeeld niet voldaan aan bepaalde verwachtingen, zoals het kunnen reguleren van je emoties?
Op dit moment spelen ook je hormonen een rol. En het is heel normaal en misschien ook wel goed om te kijken wat jij hebt gemist en wat jij anders en beter wil gaan doen.
Wat ik heb geleerd: elke ouder heeft zijn best gedaan en op de beste manier opgevoed die hij je kon geven. Bij sommige ouders was dat "beste" enorm karig, maar ook deze ouders hebben het beste gedaan wat in hun vermogen lag. Bij andere ouders was dat "beste" best wel goed en toereikend. Maar perfect zal het nooit worden.
Het is nooit verkeerd om ergens over na te denken, maar wees mild in je oordeel, naar jezelf en hen (is mijn advies, niets moet).
En, om het voor jou te relativeren: ik had heel graag ouders gehad die zich in de kraamtijd bescheiden op hadden gesteld... (in plaats van een moeder die met een hoofd als een tomaat de ziekenhuiskamer binnen kwam lopen en vroeg of zij toch wel eerder was dan mijn schoonmoeder, zonder me te feliciteren. En die maanden boos is geweest op me omdat ik tijdens een uitje met de familie haar een ingepakte echofoto gaf om te vertellen dat ik zwanger was, maar dat had ik zonder de familie moeten doen want zij had het recht om dat als allereerste te weten... Helpt dit je relativeren
? )
dinsdag 12 november 2024 om 14:59
Maar heb je dit soort georchestreerde dingen nu als volwassen vrouw nog echt nodig om gezien te worden?Mwrosa schreef: ↑12-11-2024 14:46@care_
Herkenbaar wat je schrijft over dat initiatief nemen.
Soms denk ik ook wel dat het een patroon is wat al jaren zo is en we allemaal gewend zijn. Namelijk dat ik (en jij) het initiatief neem of bel als er wat is.
Terwijl het ook leuk zou zijn om eens een appje of belletje te krijgen: hoe is het?
Voor mijn part zet je het in de agenda ofzo idd of stuur je een app; vind je het leuk als ik je even bel?
Door zulke dingen kun je je al veel meer gezien voelen..
Kan je niet uitzoomen naar het grotere geheel?
En het licht schijnt in de duisternis, en de duisternis heeft het niet gegrepen.
dinsdag 12 november 2024 om 15:03
Allereerst: ik heb een fijne jeugd gehad qua ouders/gezin.
Ik ben milder gaan denken over mijn ouders sinds ik zelf moeder ben. Vroeger kon ik nog wel eens verontwaardigd zijn over iets wat ze niet helemaal goed hadden aangepakt. Tegenwoordig relativeer ik dat meer, dan bedenk ik dat je ook geen recht hebt op perfecte ouders. En ook dat je niet alles perfect kúnt doen als ouder. Elke ouder doet wel eens dingen die minder handig zijn en zo lang dat niet al te gek wordt en er veel liefde is wordt een kind prima volwassen.
Als ik mijn kinderen zie, met name de jongste, dan zie ik ook mezelf terug, in zowel positieve als negatieve zin. Door dat vanaf een afstandje te aanschouwen snap ik nu ook veel beter waarom mensen (ouders en anderen) vroeger op mij reageerden zoals ze deden, ook op de momenten dat dat mij niet zo aanstond.
Ik denk ook regelmatig na over hoe dingen in ons gezin vroeger gingen, anders of juist hetzelfde als hoe wij nu onze kinderen opvoeden. Ik mis het om het daarover te kunnen hebben met mijn ouders en ook om ze te kunnen vragen naar wat ik niet meer weet. Ze zijn er niet meer.
Ik ben milder gaan denken over mijn ouders sinds ik zelf moeder ben. Vroeger kon ik nog wel eens verontwaardigd zijn over iets wat ze niet helemaal goed hadden aangepakt. Tegenwoordig relativeer ik dat meer, dan bedenk ik dat je ook geen recht hebt op perfecte ouders. En ook dat je niet alles perfect kúnt doen als ouder. Elke ouder doet wel eens dingen die minder handig zijn en zo lang dat niet al te gek wordt en er veel liefde is wordt een kind prima volwassen.
Als ik mijn kinderen zie, met name de jongste, dan zie ik ook mezelf terug, in zowel positieve als negatieve zin. Door dat vanaf een afstandje te aanschouwen snap ik nu ook veel beter waarom mensen (ouders en anderen) vroeger op mij reageerden zoals ze deden, ook op de momenten dat dat mij niet zo aanstond.
Ik denk ook regelmatig na over hoe dingen in ons gezin vroeger gingen, anders of juist hetzelfde als hoe wij nu onze kinderen opvoeden. Ik mis het om het daarover te kunnen hebben met mijn ouders en ook om ze te kunnen vragen naar wat ik niet meer weet. Ze zijn er niet meer.
dinsdag 12 november 2024 om 15:04
dinsdag 12 november 2024 om 15:11
@lucy
Lief bericht! Helpt wel enigszins relativeren idd. Het is nergens perfect dat weet ik ook wel.
Het lijkt alleen net of ik nu, zoals jij schrijft in je laatste bericht, een soort aan het verwerken ben wat ik heb gemist. Niet altijd gezien voelen, gevoel vaak de kar te moeten trekken, initiatief nemen, m'n best doen om het gezellig te maken terwijl zij het vaak allemaal wel best vinden.
Als ik uit zoom weet ik heus wel dat ik een fijne jeugd heb gehad met lieve ouders en iedereen doet zn best naar vermogen idd maar toch zijn er kleine dingen die ik nu blijkbaar aan het verwerken ben..
Lief bericht! Helpt wel enigszins relativeren idd. Het is nergens perfect dat weet ik ook wel.
Het lijkt alleen net of ik nu, zoals jij schrijft in je laatste bericht, een soort aan het verwerken ben wat ik heb gemist. Niet altijd gezien voelen, gevoel vaak de kar te moeten trekken, initiatief nemen, m'n best doen om het gezellig te maken terwijl zij het vaak allemaal wel best vinden.
Als ik uit zoom weet ik heus wel dat ik een fijne jeugd heb gehad met lieve ouders en iedereen doet zn best naar vermogen idd maar toch zijn er kleine dingen die ik nu blijkbaar aan het verwerken ben..
dinsdag 12 november 2024 om 15:19
Maar als je er misschien langzaam maar zeker achter komt dat je vroeger iets hebt gemist, dan zal dat getriggerd worden op momenten dat je ouders je nu (ook weer) niet zien. Dus waar mensen die daar geen "issue" mee hebben dat soort kleinigheden misschien niet eens zullen registreren, is het voor anderen die zich in hun hele jeugd misschien overall niet genoeg gezien hebben gevoeld een bevestiging van dat beetje pijn dat ze al voelen. De vraag is dan vervolgens inderdaad of een geënsceneerd belletje helpt, dat denk ik niet, maar er ligt natuurlijk een andere vraag onder.
dinsdag 12 november 2024 om 15:26
Ik denk dat dst gezond is. En heel normaal. En dat je verdrietig mag zijn om de dingen waar jij je niet gezien hebt gevoeld. Geef jezelf daarin de ruimte.
Praat erover met je man of met vriendinnen, zie dat je niet de enige bent en dat echt iedereen wel dingen heeft van zijn ouders die hij of zij stom vindt. Ook als ze over het geheel genomen lief en bereikbaar waren.
En accepteer dat ze nooit initiatiefrijk gaan worden. Want het zit niet in hun aard. Dit stukje ga je niet van ze krijgen. En ook al voelt dat nu wellicht als een 10 op de schaal van erg: je gaat ze niet veranderen en hebt geen invloed hierop.
Praat erover met je man of met vriendinnen, zie dat je niet de enige bent en dat echt iedereen wel dingen heeft van zijn ouders die hij of zij stom vindt. Ook als ze over het geheel genomen lief en bereikbaar waren.
En accepteer dat ze nooit initiatiefrijk gaan worden. Want het zit niet in hun aard. Dit stukje ga je niet van ze krijgen. En ook al voelt dat nu wellicht als een 10 op de schaal van erg: je gaat ze niet veranderen en hebt geen invloed hierop.
dinsdag 12 november 2024 om 15:48
Het klinkt misschien kinderachtig, maar nee, ik vind het moeilijk om hierop uit te zoomen. Terwijl ik mezelf op zich normaal gesproken wel zie als empathische vrouw.
Wat is dan het grote geheel in deze? Waarom is het zoo moeilijk om je kind een appje te sturen of te bellen? Ik wil het begrijpen maar het lukt me niet.
dinsdag 12 november 2024 om 15:58
Dat is een psychologisch mechanisme, schuldgevoel en schaamte weerhouden ons ervan om gevoelens te onderdrukken die niet "thuishoren" in ons gezin van herkomst.
Misschien zit er wel boosheid, of verdriet, afgewezen voelen, verlaten worden, je verraden voelen. Therapeuten hebben vaak een lijst met gevoelens zodat je kan kijken welke bij je resoneren. Dit omdat wij mensen die gevoelens altijd weg stoppen, je kan ze niet zomaar pakken en verwerken zodat het daarna weg is.
Kinderen staan 'geprogrammeerd' om zulke gevoelens te onderdrukken. En op een dag ploppen ze naar boven. Vaak in de vorm van een irritatie of oordeel. Ze dienen zich aan, omdat je er nu klaar voor bent om ze onder ogen te komen.
Je kan ze wel blijven onderdrukken, dat doen veel mensen dan ook, hun leven lang zelfs! Wánt het kan altijd slechter, wánt zo slecht was het niet, wánt het zijn wel je ouders, enz.
Het kan over iets kleins gaan of over iets groots. Dat weet je pas wanneer je het gevoel onderzoekt.
dinsdag 12 november 2024 om 16:09
Waarom wil je alles begrijpen? Het is nou eenmaal zo. Het is niet rot bedoeld, maar ze kunnen het niet. Vast door hun eigen opvoeding/jeugd.care_ schreef: ↑12-11-2024 15:48Het klinkt misschien kinderachtig, maar nee, ik vind het moeilijk om hierop uit te zoomen. Terwijl ik mezelf op zich normaal gesproken wel zie als empathische vrouw.
En het licht schijnt in de duisternis, en de duisternis heeft het niet gegrepen.
dinsdag 12 november 2024 om 16:31
Misschien zit daar mijn issue. Ik kan dat (nog) niet accepteren als een gegeven. Ik kan er niet bij dat dat veel gevraagd is voor mensen die prima weten hoe een telefoon werkt, tijd zat hebben en vaak aan mij denken.
Ik snap (en accepteer) dat hele gesprekken over ons gevoelsleven er inderdaad niet inzitten vanuit hun jeugd, maar dat dit al teveel gevraagd is, vind ik moeilijk. Maar goed, ik zal er nog eens over nadenken. Ergens denk ik wel dat je gelijk hebt, en dat ik meer rust zal vinden in ons contact als ik dat ga accepteren.
Ik snap (en accepteer) dat hele gesprekken over ons gevoelsleven er inderdaad niet inzitten vanuit hun jeugd, maar dat dit al teveel gevraagd is, vind ik moeilijk. Maar goed, ik zal er nog eens over nadenken. Ergens denk ik wel dat je gelijk hebt, en dat ik meer rust zal vinden in ons contact als ik dat ga accepteren.
dinsdag 12 november 2024 om 16:36
Waar je eigenlijk naar op zoek bent, is een gelijkwaardige relatie van jezelf als volwassene met je volwassen ouders.
Wat betekent dat je elk bezig bent met de band goed houden en de ander hetzelfde behandelt als andere volwassenen. En dat vind ik niet teveel gevraagd.
Maar dan mag je tegelijkertijd kijken of je ouders dit ook zo doen bij hun andere familie, vrienden en buren / bekenden om te kijken dat het niet persoonlijk is, naar alle waarschijnlijkheid.
Wat betekent dat je elk bezig bent met de band goed houden en de ander hetzelfde behandelt als andere volwassenen. En dat vind ik niet teveel gevraagd.
Maar dan mag je tegelijkertijd kijken of je ouders dit ook zo doen bij hun andere familie, vrienden en buren / bekenden om te kijken dat het niet persoonlijk is, naar alle waarschijnlijkheid.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
dinsdag 12 november 2024 om 19:29
Hoe blijven je ouders met anderen in contact? Ook niet? Of kunnen ze naar hen wel uitreiken?
Hoe doen ze dat bijvoorbeeld met verjaardagen en afstemmen over het feestje bij anderen of henzelf.
Ik denk dat als je daarin hetzelfde patroon ziet als bij je eigen contact, dit al een stuk meer acceptatie geeft.
En als dat niet het geval is, dat je daar dan nog eens een balletje over op mag gooien, wat daar de reden van is en dat je dat graag ook eens anders zou willen zien.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
