Nadenken over ouders

Mwrosa maandag 11 november 2024 om 19:39

Hoi,

Sinds ik zwanger ben geweest en een baby heb merk ik dat ik veel nadenk over m'n ouders en hoe ik ben opgevoed.
Ik heb een hele fijne jeugd gehad en een hele goede band met m'n ouders.

Toch merk ik dat ik het lastig vind dat de dynamiek opeens veranderd is nu er een (klein) kind gekomen is.

Bepaalde dingen vallen opeens op zoals dat zij niet echt zijn van dingen hardop zeggen (ik hou van je, ik ben trots op je, zomaar even opbellen om te vragen hoe het gaat).
Vaak vinden zij dingen "niet nodig" of "overdreven".. lijkt soms wel een soort bescheidenheid wat dan doorslaat waardoor het onverschillig lijkt (bezoekjes worden altijd door mij geïnitieerd net als uitjes/hoe we het doen met de feestdagen/verjaardagen).

We zien elkaar wel heel veel en dan is het altijd gezellig, ik weet ook dat ze echt wel trots op mij zijn, maar het raakt me opeens best wel dat het contact vaak vanuit mij moet komen. Eerder had ik hier nooit problemen mee.

Zijn er mensen die dit herkennen?
Dus dat je relatie/dynamiek veranderd wanneer er een kindje is gekomen?
Hoe ben je daar mee om gegaan?

Voornu dinsdag 12 november 2024 om 23:39

Meisjemetdeparel schreef: ↑
12-11-2024 23:00
En als je kind er straks is, dan zien ze jou helemaal niet meer. Dan zijn alle ogen gericht op hun prachtige kleinkind. Geniet daarvan ipv kritisch te zijn.
Wat geweest is, is geweest. Als er geen echt ernstige dingen gebeurd zijn in je jeugd, tel dan je zegeningen.

Mijn ouders hebben ook nog nooit ‘ Ik hou van je’ of iets dergelijks gezegd tegen mij. Maar als ik nu bij hen wegfiets (ik ga naar hun, want ze komen niet vaak bij mij), controleert mijn pa altijd even of er genoeg lucht in de banden zit en zegt hij ‘Kijk goed uit’. En mijn moeder brengt een soepje als ik ziek ben.

Dat weet je toch helemaal niet?

Ik herken mezelf niet eens

meisje85 woensdag 13 november 2024 om 06:12

Leuk dat anderen nooit te horen kregen dat hun ouders van hen hielden en zich toch geliefd voelden, maar het kan toch dat TO dat nooit te horen kreeg en zich niet geliefd heeft gevoeld? En als haar ouders met anderen (ook) geen contact kunnen onderhouden, betekent dat toch niet dat het voor TO minder pijnlijk zou moeten zijn? Je zou zelfs kunnen zeggen dat het een aanwijzing is dat ze inderdaad misschien wat weinig met anderen bezig zijn. Ik blijf erbij dat het niks uithaalt om hier op basis van een paar zinnen te zeggen dat het allemaal wel meevalt en daarmee voorbij te gaan aan datgene wat TO nu voelt en de punten in haar jeugd die ze in zichzelf ter discussie stelt.

happyapple woensdag 13 november 2024 om 06:49

care_ schreef: ↑
12-11-2024 14:09

Ik herken dat ik ook ervaar dat ik een fijne jeugd heb gehad. Maar dat mijn ouders echt tekort geschoten zijn op het gebied van emotie-regulatie en emoties uiten, omgaan met tegenslag en kritiek of gewoon échte gesprekken voeren. Dat staat me steeds meer tegen als volwassene. Het zijn altijd van die oppervlakkige gesprekken, het kan nooit eens gaan over dingen die me echt bezighouden. Als ik het al probeer, merk je gewoon dat ze dat lastig vinden. Ze kappen het af, beginnen over wat anders, of raken geïrriteerd of defensief. Ik heb daar zelf wel moeite mee. Dat helpt dus ook niet mee aan hoe vaak ik zin heb om te bellen of af te spreken.

Ook heb ik het jarenlang (en nog steeds) erg lastig gevonden om gezond met emoties om te gaan. Tegelijkertijd kan ik daar dus niets over delen, want ze klappen helemaal dicht als het daarover gaat.

Dus ik hoop zeker dat ik dat anders/beter ga doen met mijn eigen kinderen, als ik die mag krijgen Tegelijkertijd wéét ik waar zij vandaan komen, en dat ze het echt al veel beter doen dan hun ouders. Dat verzacht wel wat, maar op veel momenten ook niet. Ik denk wel dat zij het voelen alsof ik ze overvraag, en tegelijkertijd denk ik: vraag ik echt zoveel? Ik ben heel benieuwd hoe ik hier tegen aan ga kijken met eigen kinderen.

Ik vind dit wel heel herkenbaar nu ik dit zo lees.

alouette woensdag 13 november 2024 om 09:46

Sierlijk schreef: ↑
12-11-2024 22:22
Dit. Ik zou het best erg vinden als mijn kinderen niet kunnen terwijl ze mijn verjaardag weten. Dát lijkt me past teleurstellend. Best raar dat je 6 weken de verjaardag dient aan te kondigen als ouders zijnde.

TO, je hebt nu even gedachten over wat je niet leuk vind. Dat waait wel weer over.
Ik heb best lang mijn ouders van alles kwalijk genomen. Toch ben ik milder geworden bij het ouder worden en ik weet nu dat zij hun best deden, zoals jij nu je best doet. En toch zul jij ook weer steken laten vallen. Het is van alle tijden.

Wat helpend kan zijn is je verdiepen in de geschiedenis van hen. In de tijdsgeest van toen. Mensen kijken met de blik van nu naar de tijd van toen. En daar gaat het mis. Maar daar is misschien ook een stukje begrip en levenservaring voor nodig.

Dit vind ik een mooie tip, ook voor mezelf. Dank!

Lucy woensdag 13 november 2024 om 10:25

Care: Er zijn 3 boeken die mij hebben geholpen bij deze vraagstukken (de een wat alternatiever dan de andere trouwens...):

Ongezien opgegroeid van Lindsay Gibson
De Fontein van Els van Steijn
Volwassen worden voor volwassenen csn Elmer Hendrikx.

Misschien heb jij er ook iets aan.

care_ woensdag 13 november 2024 om 12:23

De Fontein heb ik gelezen. Was herkenbaar en wat ik daaruit heb gehaald is dat ik absoluut niet onder mijn ouders sta maar hoe ik daar dan weer onder kom, vind ik nog wat vaag.

Ongezien opgegroeid heb ik net opgezocht, die klinkt interessant en ga ik lezen, dank je wel!

bijtie woensdag 13 november 2024 om 13:10

De fontein heb ik de kachel mee aangemaakt.

Uiteindelijk legde het wel de vinger op de zere plek, en helpt het me verder in het conflict met mijn moeder en de verknipte band met mijn vader. Maar ik heb er wel wat hulp bij moeten vragen want dat boek is geen lichte kost.

Mwrosa woensdag 13 november 2024 om 14:59

Ik ken het boek niet.
Mss eens lenen bij de bieb

Doreia* woensdag 13 november 2024 om 15:04

Ik vond de Fontein heel fijn.

Ook hoe duidelijk het werd hoe ik als oudste dochter in een rol ben geduwd.
En hoe mijn moeder, als oudste dochter deze rol ook toebedeeld kreeg.
Mijn moeder is nooit uit die rol gekropen, die heeft ze meegenomen haar eigen huwelijk in en toen ik oud genoeg was (8 ofzo) kon ze langzaam op mij leunen voor steun voor alle zorg die op haar schouders geladen was door familie en het gezin.

Ik ben, net als iemand het hier al schreef, wat dat betreft heel blij dat ik zelf geen dochter heb gekregen. En ik ben heel actief in het 'in de juiste bak houden' van mijn kinderen. Hen niet opzadelen met grote mensen problemen om op te lossen, of 'wees jij nou eens de verstandigste'- opmerkingen.

Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath

bijtie woensdag 13 november 2024 om 15:08

Misschien leuk, een boekenclubtopic over de fontein en dan samen (nog eens) lezen.
Ik heb momenteel alleen geen zin om het (nog eens) te lezen.

Lucy woensdag 13 november 2024 om 16:48

Wat een leuk idee Bijtje!
.ik heb "vier het leven" laatst gekregen, maar nog niet gelezen.

Quincy2 donderdag 14 november 2024 om 16:08

Jufjoke schreef: ↑
12-11-2024 21:15
Tja. Ik neem aan dat die datum een voor de hand liggende datum dicht in de buurt van de verjaardag is. Veel families hebben tamelijk voorspelbare gewoontes wat dat betreft. De gekozen datum zal dus heel waarschijnlijk niet ontzettend verrassend zijn. Ik zou zelf waarschijnlijk ook een tikje teleurgesteld zijn als mijn eigen kinderen zoiets dan alleen akkoord vinden als het vier tot zes weken vooraf aangekondigd is.
Jeetje zeg.

Tja, wie beweegt er het eerst mee? De ouders, die al (zo lees ik het) meerdere keren hebben gemerkt dat te laat uitnodigen betekent dat men al andere bezigheden heeft, of de kinderen, die al meerdere keren hebben gemerkt dat het hebben van andere bezigheden voor teleurstelling zorgt?

Ik zou zeggen 'nodig dan eerder uit', want soms is iemand op een woensdag jarig en dan zijn er 4 weekenddagen omheen waarop het gevierd kan worden en wij hebben in ieder geval wel dingen die langer dan een week van tevoren afgezegd moeten worden als er ineens iemand z'n verjaardag wil vieren. (Wat je volgens mij ook best weet als (groot)ouders. Zelfs mijn schoonouders die niets konden onthouden, wisten prima dat iemand hier wel een wedstrijd zou hebben.)

Cherimoya donderdag 14 november 2024 om 18:34

bijtie schreef: ↑
13-11-2024 15:08
Misschien leuk, een boekenclubtopic over de fontein en dan samen (nog eens) lezen.
Ik heb momenteel alleen geen zin om het (nog eens) te lezen.

Als dat topic er komt over de fontein dan doe ik ook mee. Ben nu wel nieuwsgierig door de reacties hier

Lucy donderdag 14 november 2024 om 18:50

Nah, wie opent het topic? Bijtje?

Mwrosa donderdag 14 november 2024 om 19:46

Quincy2 schreef: ↑
14-11-2024 16:08
Tja, wie beweegt er het eerst mee? De ouders, die al (zo lees ik het) meerdere keren hebben gemerkt dat te laat uitnodigen betekent dat men al andere bezigheden heeft, of de kinderen, die al meerdere keren hebben gemerkt dat het hebben van andere bezigheden voor teleurstelling zorgt?

Ik zou zeggen 'nodig dan eerder uit', want soms is iemand op een woensdag jarig en dan zijn er 4 weekenddagen omheen waarop het gevierd kan worden en wij hebben in ieder geval wel dingen die langer dan een week van tevoren afgezegd moeten worden als er ineens iemand z'n verjaardag wil vieren. (Wat je volgens mij ook best weet als (groot)ouders. Zelfs mijn schoonouders die niets konden onthouden, wisten prima dat iemand hier wel een wedstrijd zou hebben.)

Dat is dus exact mijn punt.
Ik zou ze daarin gunnen dat ze wat flexibeler / meegaander zijn omdat ze het ook gewoon heel gezellig vinden zo'n verjaardag en sociale dingen. Ze kunnen daar zo van genieten maar vinden het dan niet nodig ofzo om daar al ver van te voren over na te denken.
Het komt altijd allemaal wel en zo niet jammer dan.. dan snij je jezelf ook in je vingers toch?

Zo met meerdere dingen: het komt allemaal wel. Alles is best en goed een "zien we dan wel" en zo niet jammer dan. Dat is aan de ene kant heel nuchter en fijn. Dat heb ik ook echt geleerd en mee gekregen. Aan de andere kant kan dat soms ongeïnteresseerd overkomen of onverschillig.

Doreia* donderdag 14 november 2024 om 23:12

Dat stukje hoef je niet voor je ouders op te lossen.

Als ze dit altijd al hebben gedaan, dan stoten ze zich dus blijkbaar 495847373x aan dezelfde steen.

Hier hoef jij echt helemaal niets mee, behalve het zelf anders doen.

Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath

Jufjoke vrijdag 15 november 2024 om 11:01

Doreia* schreef: ↑
14-11-2024 23:12
Dat stukje hoef je niet voor je ouders op te lossen.

Als ze dit altijd al hebben gedaan, dan stoten ze zich dus blijkbaar 495847373x aan dezelfde steen.

Hier hoef jij echt helemaal niets mee, behalve het zelf anders doen.

Nou, inderdaad, waarom is dat voor jou (to) een probleem of een ergernis? Daar hoef jij toch helemaal niets mee?

Plinkie vrijdag 15 november 2024 om 12:39

Ik heb dit topic met veel interesse gelezen. Ik ben de jongere zus van mijn oudere zus (duhh), en zij is enorm bezig met haar jeugd, waarin ze zich niet gezien heeft gevoeld en waar ze nog steeds heel veel last van heeft.
We zijn allebei nog niet zo lang geleden op wat latere leeftijd moeder geworden.

We zijn in hetzelfde gezin opgegroeid, maar gaan er totaal anders mee om. Die verschillen zie ik hier in dit topic ook. De een zegt: mens, doe niet zo moeilijk, tel je zegeningen. Terwijl de ander juist heel erg bezig is met wat ze gemist heeft.

Mijn zus ‘belast’ mij vaak met klachten over mijn ouders, terwijl ik er anders in sta. Ik begin dat steeds vermoeiender te vinden en wil haar eigenlijk zeggen dat ze dat maar bij haar vriendinnen moet doen. Tegelijkertijd ben ik dan bang dat ze zich dan door mij ook niet gezien voelt.
Laatst duwde ze me het boek Ongezien Opgegroeid in handen: “Hier, ik denk dat jij hier ook iets aan kunt hebben.” Terwijl ik haar problemen helemaal niet ook ervaar.

Dit topic helpt me om een ‘feedback’ te vormen waar ze hopelijk meer aan heeft dan: “ga maar bij je vriendinnen klagen over m’n ouders.”

Bedankt!

Quincy2 vrijdag 15 november 2024 om 12:50

Plinkie schreef: ↑
15-11-2024 12:39

We zijn in hetzelfde gezin opgegroeid, maar gaan er totaal anders mee om.

In mijn ouderlijk gezin werd er anders omgegaan met de verschillende kinderen. Was dat bij jou niet zo?

Plinkie vrijdag 15 november 2024 om 12:53

Mijn moeder en zus hadden vaker ruzie, omdat het temperament tussen hen anders was. Ik had juist vaker de bemiddelende rol, en was meer conflictvermijdend. Ik heb niet het idee dat er anders met ons werd omgegaan, wel dat wij anders met dingen omgingen (wat me heel logisch lijkt, we zijn 2 totaal verschillende individuen).

Lucy vrijdag 15 november 2024 om 12:55

Plinkie, kun je met haar gaan zitten en uitleggen dat jullie weliswaar dezelfde ouders hebben gehad, maar niet dezelfde jeugd? Jullie hebben allebei een ander karakter, daarbij was zij de oudste en jij de jongste.

Een gewaardeerde forummer hier heeft mij de 6/9 theorie uitgelegd. Als je tegenover elkaar zit en jij schrijft een 6, ziet de ander een 9. Jij wil accepteren dat zij last heeft van haar jeugd, maar kan zij ook accepteren dat jij dat niet hebt en dat jij niet dezelfde ervaring hebt?

Ik heb last van mijn jeugd, zie mijn moeder niet meer. Mijn broers, die ouder zijn, hebben hun jeugd anders ervaren. En ik snap dat. Het heeft me wel eens onzeker gemaakt, maar omstandigheden en leeftijd tijdens die omstandigheden maakten uit. Net als dat ik anders in elkaar zit, een ander karakter heb. Ik een 6, zij een 9.

Daarbij merk ik bij mijn kinderen dat ze beide anders reageren op dezelfde benadering. Mijn zoon wil duidelijkheid en regelmaat, mijn dochter wordt gek van die regelmaat. Niet ieder kind heeft hetzelfde nodig van zijn ouders.

Zij kan zich ongezien hebben gevoeld. En jij niet. 6/9.

meisje85 vrijdag 15 november 2024 om 13:51

Ik denk wel dat het aardig is als zij jou niet een probleem aanpraat, maar jij haar ook niet aanpraat dat zij géén probleem heeft. Want het kan natuurlijk prima allebei bestaan. En het leest nu een beetje alsof jullie allebei eigenlijk vinden dat het gevoel van de ander niet waar kan zijn. Dat is alleen maar voer voor ellende.

Doreia* vrijdag 15 november 2024 om 13:57

Plinkie,
Ik heb als oudste dochter ook een andere opvoeding gehad dan mijn zusje. Zoals ik al schreef, vanaf mijn 8e werd ik 'geacht' geen extra belasting voor mijn moeder te zijn en haar juist te helpen en bij te staan in alle problemen en moeilijkheden en stress die ze had, in de opvoeding, het huishouden, het mantelzorgen, het zelf een goede (schoon)dochter zijn naar boven. Een deel van die lasten, laadde zij op mijn schouders. En ik nam het over van haar.

Mijn zusje daarentegen heeft daar helemaal niets van meegekregen. Zij kreeg geen lading op haar schouders. Dat heeft ertoe geleid dat we nog altijd niet de allerbeste band hebben, want zij vind mij betuttelend en bemoederend. En dat klopt ook wel, want ik ben gewend om voor mijn familie alles te regelen. Ik op mijn beurt kan het niet uitstaan dat ze soms dingen niet weet, of niet weet aan te pakken. Tja, ik ben al vanaf mijn 8e in van alles geschoold geraakt en moest altijd vooruit denken voor iedereen om alles in goede banen te leiden. Zij niet.

Dus het kan wel degelijk zo zijn dat je zus de 'geparentificeerde oudste dochter' is in jullie stamgezin en dus haar en jullie jeugd heel anders heeft beleeft.

Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath

Plinkie vrijdag 15 november 2024 om 14:07

meisje85 schreef: ↑
15-11-2024 13:51
Ik denk wel dat het aardig is als zij jou niet een probleem aanpraat, maar jij haar ook niet aanpraat dat zij géén probleem heeft. Want het kan natuurlijk prima allebei bestaan. En het leest nu een beetje alsof jullie allebei eigenlijk vinden dat het gevoel van de ander niet waar kan zijn. Dat is alleen maar voer voor ellende.

Zo bedoel ik het niet. Ik zie echt wel dat haar waarheid haar waarheid is, maar het is niet mijn waarheid.

Afgelopen week was er weer een clash tussen mijn moeder en zus. Toen mijn zus weg was, zei mijn moeder zuchtend: “wat moet ik hier nu weer van denken?” Ik heb (voor het eerst) gezegd: “dat weet ik niet en dat moeten jullie samen maar uitpraten.”
Ik ben die bemiddelende rol een beetje moe.

Ik nam me ook voor om zoiets tegen mijn zus te zeggen, want de ervaring leert dat ze me ‘s avonds belt of appt om hierover na te praten. Dat heeft ze deze keer niet gedaan.

Dit topic helpt me wel om vooraf al handvatten te hebben hoe zo’n gesprek in te gaan.

Plinkie vrijdag 15 november 2024 om 14:08

Lucy en Doreia, dank voor jullie inzichten. Heel fijn:)

Actieve topics