Relaties
alle pijlers
Nadenken over ouders
maandag 11 november 2024 om 19:39
Hoi,
Sinds ik zwanger ben geweest en een baby heb merk ik dat ik veel nadenk over m'n ouders en hoe ik ben opgevoed.
Ik heb een hele fijne jeugd gehad en een hele goede band met m'n ouders.
Toch merk ik dat ik het lastig vind dat de dynamiek opeens veranderd is nu er een (klein) kind gekomen is.
Bepaalde dingen vallen opeens op zoals dat zij niet echt zijn van dingen hardop zeggen (ik hou van je, ik ben trots op je, zomaar even opbellen om te vragen hoe het gaat).
Vaak vinden zij dingen "niet nodig" of "overdreven".. lijkt soms wel een soort bescheidenheid wat dan doorslaat waardoor het onverschillig lijkt (bezoekjes worden altijd door mij geïnitieerd net als uitjes/hoe we het doen met de feestdagen/verjaardagen).
We zien elkaar wel heel veel en dan is het altijd gezellig, ik weet ook dat ze echt wel trots op mij zijn, maar het raakt me opeens best wel dat het contact vaak vanuit mij moet komen. Eerder had ik hier nooit problemen mee.
Zijn er mensen die dit herkennen?
Dus dat je relatie/dynamiek veranderd wanneer er een kindje is gekomen?
Hoe ben je daar mee om gegaan?
Sinds ik zwanger ben geweest en een baby heb merk ik dat ik veel nadenk over m'n ouders en hoe ik ben opgevoed.
Ik heb een hele fijne jeugd gehad en een hele goede band met m'n ouders.
Toch merk ik dat ik het lastig vind dat de dynamiek opeens veranderd is nu er een (klein) kind gekomen is.
Bepaalde dingen vallen opeens op zoals dat zij niet echt zijn van dingen hardop zeggen (ik hou van je, ik ben trots op je, zomaar even opbellen om te vragen hoe het gaat).
Vaak vinden zij dingen "niet nodig" of "overdreven".. lijkt soms wel een soort bescheidenheid wat dan doorslaat waardoor het onverschillig lijkt (bezoekjes worden altijd door mij geïnitieerd net als uitjes/hoe we het doen met de feestdagen/verjaardagen).
We zien elkaar wel heel veel en dan is het altijd gezellig, ik weet ook dat ze echt wel trots op mij zijn, maar het raakt me opeens best wel dat het contact vaak vanuit mij moet komen. Eerder had ik hier nooit problemen mee.
Zijn er mensen die dit herkennen?
Dus dat je relatie/dynamiek veranderd wanneer er een kindje is gekomen?
Hoe ben je daar mee om gegaan?
vrijdag 15 november 2024 om 14:14
Je zus en je moeder hebben een andere dynamiek.
Waarschijnlijk is jouw rol in je jeugd al die van bemiddelaar geweest.
En zolang ieder haar rol speelt (moeder, oudste dochter die moeder ondersteunt en dochter die de bemiddelaar is) is er niets aan de hand. Maar zodra iemand probeert uit die rol te stappen (zou het kunnen dat de woordenwisseling erover ging dat je zus geen zin had in een verantwoordelijkheid of verwachting die jullie moeder onterecht op haar schouders probeerde te laden?)
En vervolgens stap jij ook uit je rol van bemiddelaar.
En nu is iedereen even de weg kwijt, want niemand houdt zich nu even meer aan het script. En de rust is er pas weer als iedereen zich weer aan het script houdt.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
vrijdag 15 november 2024 om 16:12
In mijn gezin overigens ook een verschillende dynamiek. Ik als oudste: gewend dingen alleen te doen en op te lossen, niet teveel aandacht te vragen (en krijgen) en me zowat onzichtbaar te maken, omdat dat als prettig werd ervaren. Mijn 6 jaar jongere broer daarentegen: aanwezig, altijd het hoogste woord, vraagt veel hulp van ouders (en krijgt die ook). Ik moet wel half dood aan het gaan zijn, wil ik mijn ouders om hulp vragen. Terwijl ik er een X aantal jaar geleden achter kwam dat mijn moeder de was voor mijn broer deed (hij was toen 26 ofzo).
Als je het ons vraagt, dan zal mijn broer zeggen dat hij alles voor onze ouders over heeft want "ze doen zoveel voor mij . Ik op mijn beurt, vind al snel dat mijn ouders teveel van me vragen of verwachten.
Als je het ons vraagt, dan zal mijn broer zeggen dat hij alles voor onze ouders over heeft want "ze doen zoveel voor mij . Ik op mijn beurt, vind al snel dat mijn ouders teveel van me vragen of verwachten.
vrijdag 15 november 2024 om 16:29
Ik ben de jongste en was altijd de gezinstherapeut en mediator, had altijd een oordeel over wat iedereen deed en wist wat goed voor ze was.
Gek genoeg luisterden ze ook nog naar mijn "wijze raad" ook als het ging over relaties van mijn ouders, en zo heb ik geprobeerd iedereen op te voeden zo goed ik kon.
Later me gerealiseerd dat ik gewoon een kindje ben dat liefde en zorg wil ontvangen en dat dat er eigenlijk niet zo veel was in ons gezin.
Misschien toch wel leuk om er een topic over te openen. Zal ff kijken.
Gek genoeg luisterden ze ook nog naar mijn "wijze raad" ook als het ging over relaties van mijn ouders, en zo heb ik geprobeerd iedereen op te voeden zo goed ik kon.
Later me gerealiseerd dat ik gewoon een kindje ben dat liefde en zorg wil ontvangen en dat dat er eigenlijk niet zo veel was in ons gezin.
Misschien toch wel leuk om er een topic over te openen. Zal ff kijken.
vrijdag 15 november 2024 om 16:32
Soortgelijke dynamiek hier. Ik voelde me altijd verantwoordelijk voor het thuis niet teveel uit de hand te laten lopen. Mijn moeder ontplofte wel eens en dan sneuvelde er weer wat zonder geld om dingen te vervangen. Het kind onder mij bleef gewoon egocentrisch dingen vragen. Of er ook daadwerkelijk geen geld was om dingen te vervangen of te kopen weet ik nu eigenlijk niet eens; dat werd mij toen verteld en dat geloofde ik. Dus ik hield daar rekening mee in mijn wensen en mijn leven. Kind onder mij wilde en kreeg dus van alles. En heeft dat in haar volwassen leven doorgetrokken.meisje85 schreef: ↑15-11-2024 16:12In mijn gezin overigens ook een verschillende dynamiek. Ik als oudste: gewend dingen alleen te doen en op te lossen, niet teveel aandacht te vragen (en krijgen) en me zowat onzichtbaar te maken, omdat dat als prettig werd ervaren. Mijn 6 jaar jongere broer daarentegen: aanwezig, altijd het hoogste woord, vraagt veel hulp van ouders (en krijgt die ook). Ik moet wel half dood aan het gaan zijn, wil ik mijn ouders om hulp vragen. Terwijl ik er een X aantal jaar geleden achter kwam dat mijn moeder de was voor mijn broer deed (hij was toen 26 ofzo).
Als je het ons vraagt, dan zal mijn broer zeggen dat hij alles voor onze ouders over heeft want "ze doen zoveel voor mij . Ik op mijn beurt, vind al snel dat mijn ouders teveel van me vragen of verwachten.
Die zag dus ook de problemen niet.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
