Narcist & ontrouw, hoelang dit nog dulden?

Hallo iedereen. Ik ben een 33-jarige man die in november 2023, een relatie heeft van 3 jaar. In tegenstelling tot wat ik dacht én het eerst was, een gelukkige relatie. Zij is er 30. We hebben geen kinderen, wonen ook nog niet samen al zijn deze plannen er wel. Maar ik ben helemaal op. Zowel mentaal als fysiek. Sinds een goed jaar, voel ik me steeds slechter worden. Ik licht even toe.

Na onze eerste ontmoeten (3 jaar terug), had ik al snel door dat zij anders is dan de gewone mens. Ik ken een beetje van psychologie en merkte ik dat zij deels autisme heeft. Daar is zeker niets mis mee en tot mijn verbazing kon ik daar perfect met leven. Zij is een planner, dikwijls goed bedoeld en iemand die perfect volgens de regeltjes leeft en zich gedraagt. Uiteindelijk heeft ze me dat ook verteld dat ze autisme heeft. Maar sinds vorig jaar (2022), merkte ik dat er ook meer aan de hand is.

Zo heeft ze heel weinig nodig om super gefrustreerd te worden en wanneer ze dit is, dan kan ik niets meer goed doen/zeggen/vragen. Op zo een ogenblikken kan ze heel gemeen uit de hoek komen en geef ik toe dat ze je dan best aardig kan kwetsen met haar woorden. Eens bekoeld, biedt ze wel altijd haar verontschuldigingen aan, maar toch bleef dit aan me plakken. In die momenten aarzelt ze niet om je te kwetsen en kan ze letterlijk van de wereldbol verdwijnen. Dan hoor en zie ik haar een aantal dagen niet (record is 7 dagen) en zo ook blokkeert ze me op whatsapp. Uiteraard doet dit me dan veel en kon ik het niet laten om mails en smsjes te sturen, waarop ik toch geen antwoord ontving, maar was ik diegene die altijd een sorry gaf.

Vorig jaar merkte men beste vriendin dat er iets aan me scheelde en heb ik haar dit verteld. Zij werkt als psychologe en vertelde me dat mijn vriendin een narcistisch gedrag vertoond. Wanneer ze van de wereldbol verdwijnt en me blokkeert voor echt wel domme dingen, noemde ze dit stiltebehandeling. Bewust een manier om mij dan slecht te doen voelen, ook al tref ik geen enkele schuld. Zij gaf me de opmerking om dan geen berichten te sturen, want zo tref je aan narcist het hardst door ze te negeren. Ik geef toe dat dit heel moeilijk was want ik zie haar ontzettend graag.

Maar daarmee was de kous niet af. Vorig jaar, in zo een moment van super frustratie en me opnieuw te blokkeren is ze ontrouw gegaan. De volgende dag vertelde ze me dit maar moest ik niet omzien naar de daad zelf maar naar haar eerlijkheid omdat ze me dit durfde te vertellen. Dat was best moeilijk en uiteindelijk besloten om elkaar een paar weken met rust te laten omdat ik dit een plaats wilde geven.

Na een week hoorde ik haar terug. Frustratie, alom frustratie want ze begreep niet dat ik na een week het nog geen plaats kunnen geven had. Omdat ik echt op haar verliefd ben en haar zo graag zie, mezelf gedwongen om verder met haar te gaan en op het eerste zicht lukte dit ook maar al snel herviel ze in haar frustraties. Een slechte dag op het werk, een chauffeur die zijn richtingaanwijzer niet gebruikt had, ik die een verkeerde vraag of antwoord maak, was al genoeg om het vuur aan de lont te steken. Ze gedroeg zich meer en meer dominanter. Zij mag alles, zij mag alles zeggen en ik moet het maar slikken.

Ik probeerde daarmee te leven maar stiekem belde ik geregeld naar TeleOnthaal of ging ik naar vrienden en vriendinnen om men hart te luchten. Daar kreeg ik steevast te opmerking dat ze een narcist is en dat ik er beter met brak. Gemakkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk als je haar zo graag ziet.

De laatste maanden was het voor mij veel slikken en koste het me veel moeite om dit alles nog te plaatsen. Bv. 10 minuten samen zijn en iets maakte haar zo gefrustreerd dat ze opnieuw naar huis trok. Met haar ouders hier over praten is zo goed als onmogelijk want de definitie van 'eigen kind, schoon kind' doet er zich alle eer aan. In hun ogen kan hun dochter amper iets fout doen. Bij men eigen ouders gaat niet, want die zijn overleden.

3 weken terug moest ik in het weekend werken en ging ze met vriendinnen voor een weekend naar Duitsland. Ik hoefde me geen zorgen te maken want ze weet hoe moeilijk ik het had met haar ontrouw. Zo is ze dus met vriendinnen naar Duitsland getrokken van de vrijdagochtend tot de zondagnamiddag. Gedurende die paar dagen hoorde ik haar niet, maar dat vond ik helemaal niet erg. Maar de zondagmiddag belde een gemeenschappelijke vriendin me op. Zij kwam vertellen dat men vriendin, er de zaterdag opnieuw was ontrouw gegaan. In de groep was hierdoor ruzie ontstaan (allemaal vonden ze dat dit niet kon) en was er beslist om naar huis te komen.

Ik was verbijsterd maar besloot toch om mijn lippen op elkaar te houden om te zien of ze het nu zelf zou vertellen of niet. Dezelfde zondagavond belde ze me op en vertelde ze me inderdaad opnieuw over haar ontrouw. Goed bedoeld. Zo omschreef ze haar ontrouw. Op dat ogenblik had ze opnieuw een moment van frustratie over me gekregen en dacht ze eens lekker aan zichzelf. Voor mij was dit een k*tuitleg en is er ruzie ontstaan. Haar eerste ontrouw had ik met veel moeite kunnen plaatsen, dit was deze keer anders. Omdat ik geen begrip toonde werd ze boos en gooide ze de telefoon neer. Ik was opnieuw de slechte, terwijl ik helemaal niets verkeerd had gedaan.

De volgende dag een mail van haar waarin ze van a tot z alles beschreef wat er gebeurd was, ook tijdens de seks. Toen ben ik ontploft en heb ik naar haar geschreven dat ik zoiets niet verdien, want dat men geduld op was. Een heleboel gezeik en verwijten mijn richting uitgekregen waar ik altijd de grond ingeboord werd. Ik werd opnieuw geblokkeerd.

Tot afgelopen weekend. De zaterdagavond appt ze me dat het beter is dat we uit elkaar gaan want met zo een onmens als ik, kan ze niet leven. De manier waarop ik haar ontrouw verkeerd bekeek, kon ze me niet meer liefhebben. Elke vorm van contact stopte voor eens en altijd. (Daarop geblokkeerd).

De volgende dag (zondag, afgelopen weekend) een mailtje. Een 'bevestiging' van haar woorden dat het voor haar definitief stopt en dat ze dit op deze manier nog eens duidelijk wilde maken. Hierop heb ik niet meer reageert. Ze stuurde een andere mail ook naar gemeenschappelijke vrienden en vriendinnen met daarin dezelfde boodschap.

Tot vandaag (donderdag) zit ik nu met grote twijfels over men eigen persoonlijkheid. Haar moeder appte me vanmorgen of ik soms geen zin heb om dit weekend langs te komen, om het uit te praten, want zij vinden de huidige situatie abnormaal. Op een of andere manier heb ik een klik gemaakt en beleefd naar haar moeder het antwoord gegeven, dat mij niks te verwijten valt en dat ik pas voor hun hulp. Hun dochter waarmee ik een relatie heb, moet dat doen. Waarop haar moeder naar me terug appt dat ze schrikt van mijn koele reactie en dat ze zich boos voelt worden omdat ik hun hulp afwijs. Hierop heb ik beleefd (!!) het antwoord gegeven dat hun dochter alles mag doen en zeggen wat ze maar wil, inclusief mij zomaar kwetsen, ontrouw zijn en me verwijten, terwijl wanneer ik nu eens hun hulp afwijs, ik de boeman ben, de slechte in alles ben. We zijn beide volwassen mensen, de hulp van anderen hoef ik zeker niet. Men bericht werd gelezen, maar geen antwoord.

En nu? Dat is de vraag die ik me nu al de hele tijd stel. Ik zie haar nog enorm graag maar ik ben op het besef gekomen dat dit geen gezonde situatie meer is. Het werkt op me, ik loop zenuwachtig enz. De manier waarop vind ik alles behalve netjes en respectvol. Ik krijg van alles de schuld, beleefd in woorden, terwijl omgekeerd ik van alles de schuld krijg. Ik mag niks, zij mag alles.

Dit is nu op het ogenblik dat ik hard aan mezelf twijfel. Ben ik nu echt zo een slecht iemand? Doe ik nu een misdaad door eens aan mezelf te denken? Ben ik een crimineel? Zaterdag en zondag schreef ze me dat het voor haar gedaan was. Intussen heb ik niks meer gestuurd.

Men hart is er nog verliefd op, mijn verstand (en al men vrienden en vriendinnen) zeggen ermee te breken. Zij is me ontrouw geweest, zij scheld je voor alles van het vuil van de straat uit zonder reden, dan moet zij nu ook de eerste stap zetten om verder te gaan, en doet ze dat niet, c'est la vie.

Op een of andere manier voel ik me schuldig. Wat moet ik doen? Wat zouden jullie doen in zo een gekke situatie? Alvast bedankt dat ik even mijn hart mocht luchten.