Relaties
alle pijlers
Niet willen samenwonen
donderdag 3 januari 2008 om 21:56
Hallo,
Ik heb een relatie van bijna 2 jaar.
Wij hebben elkaar via internet leren kennen en helaas heb ik toendertijd mn hele leven bij elkaar gelogen. Na een aantal maanden heb ik dat aan hem opgebiecht en hij heeft besloten toch met mij verder te willen. Uiteraard is er iets kapot, maar langzaam komt het vertrouwen toch weer terug (godzijdank hoor)
We hebben het leuk samen, hebben sindskort ook ringen enzo, zien elkaar elk weekend enz enz.
Ik zou graag samen gaan wonen, onze reistijd is toch 2u. Ik zou het heerlijk vinden om gewoon thuis te komen van je werk en er is al iemand. Of om gewoon samen te kunnen zijn zonder vanalles te hoeven plannen (ik werk onregelmatig en ook in de weekenden)
Hij wil echter absoluut nog niet samenwonen, hij zegt dat het niet aan mij ligt, maar dat hij er gewoon nog niet toe aan is...is bang dat hij 'beknopt' wordt en hij wil nog geen 2 levens met elkaar vermengen.
Maar ondertussen bellen we wel elke dag 2x, smsen we regelmatig, en zien elkaar dus elk weekend, dus eigenlijk zijn die levens toch al vermengt?
Met mijn vriend wil ik er even niet meer over praten, omdat hij erg geirriteerd reageert als ik erover begin.
Maar ik wil het echt enorm graag...en ik ben er echt verdrietig om dat hij het nog niet wil. Het maakt me ook onzeker.
Ik weet wel dat ik geduld op moet brengen omdat ik samenwonen niet kan dwingen...maar toch..voel me echt een beetje rot erover nu dus wilde het even kwijt...
Ik heb een relatie van bijna 2 jaar.
Wij hebben elkaar via internet leren kennen en helaas heb ik toendertijd mn hele leven bij elkaar gelogen. Na een aantal maanden heb ik dat aan hem opgebiecht en hij heeft besloten toch met mij verder te willen. Uiteraard is er iets kapot, maar langzaam komt het vertrouwen toch weer terug (godzijdank hoor)
We hebben het leuk samen, hebben sindskort ook ringen enzo, zien elkaar elk weekend enz enz.
Ik zou graag samen gaan wonen, onze reistijd is toch 2u. Ik zou het heerlijk vinden om gewoon thuis te komen van je werk en er is al iemand. Of om gewoon samen te kunnen zijn zonder vanalles te hoeven plannen (ik werk onregelmatig en ook in de weekenden)
Hij wil echter absoluut nog niet samenwonen, hij zegt dat het niet aan mij ligt, maar dat hij er gewoon nog niet toe aan is...is bang dat hij 'beknopt' wordt en hij wil nog geen 2 levens met elkaar vermengen.
Maar ondertussen bellen we wel elke dag 2x, smsen we regelmatig, en zien elkaar dus elk weekend, dus eigenlijk zijn die levens toch al vermengt?
Met mijn vriend wil ik er even niet meer over praten, omdat hij erg geirriteerd reageert als ik erover begin.
Maar ik wil het echt enorm graag...en ik ben er echt verdrietig om dat hij het nog niet wil. Het maakt me ook onzeker.
Ik weet wel dat ik geduld op moet brengen omdat ik samenwonen niet kan dwingen...maar toch..voel me echt een beetje rot erover nu dus wilde het even kwijt...
donderdag 3 januari 2008 om 22:20
Hoi High Hopes,
Ik kan me voorstellen dat dit je onzeker maakt.
Misschien is hij ook wel onzeker over jou en hem vanwege het verleden?
Misschien wil hij graag eerst het volledige vertrouwen voor jou terug?
Aan de andere kant zeg je dat je alles na enkele maanden al hebt opgebiecht en je dus al ruim anderhalf jaar een "eerlijke" relatie hebt.
Op zich zou dit toch lang genoeg moeten zijn voor vertrouwen en een keuze: samenwonen of niet.
Klinkt even niet aardig om dit te vragen, maar dram je je zin misschien heel erg door? begin je erover in elk gesprek? Dat kan bij sommige mensen volledige verkeerd vallen, beklemmend en dat hij nu per se moet kiezen en misschien is dat ook wel het geval bij je vriend.
Hoe oud zijn jullie? Heeft hij al eerder samengewoond of is hij bang zijn vrijheid kwijt te raken als hij gaat samenwonen?
Een advies: Begin er een tijdje niet meer over, bijvoorbeeld 3 maanden, wees gewone de fijne vriendin die hij al heeft, kaart het onderwerp samenwonen dan nogmaals aan, reageert hij dan nog afwijzend, vraag hem recht op de man af wat nu precies het probleem is? Kan me ook voorstellen dat je dit direct wilt vragen, maar als het inderdaad irritatie is wat hij voelt kun je hem beter even laten "afkoelen".
Je mag dan een eerlijk antwoord verwachten en kun je je conclusies trekken en beslissen of je op hem wil wachten ja of nee.
Misschien beetje warrig allemaal, maar is moeilijk advies te geven op basis van zo weinig info.
Sterkte in ieder geval!
Ik kan me voorstellen dat dit je onzeker maakt.
Misschien is hij ook wel onzeker over jou en hem vanwege het verleden?
Misschien wil hij graag eerst het volledige vertrouwen voor jou terug?
Aan de andere kant zeg je dat je alles na enkele maanden al hebt opgebiecht en je dus al ruim anderhalf jaar een "eerlijke" relatie hebt.
Op zich zou dit toch lang genoeg moeten zijn voor vertrouwen en een keuze: samenwonen of niet.
Klinkt even niet aardig om dit te vragen, maar dram je je zin misschien heel erg door? begin je erover in elk gesprek? Dat kan bij sommige mensen volledige verkeerd vallen, beklemmend en dat hij nu per se moet kiezen en misschien is dat ook wel het geval bij je vriend.
Hoe oud zijn jullie? Heeft hij al eerder samengewoond of is hij bang zijn vrijheid kwijt te raken als hij gaat samenwonen?
Een advies: Begin er een tijdje niet meer over, bijvoorbeeld 3 maanden, wees gewone de fijne vriendin die hij al heeft, kaart het onderwerp samenwonen dan nogmaals aan, reageert hij dan nog afwijzend, vraag hem recht op de man af wat nu precies het probleem is? Kan me ook voorstellen dat je dit direct wilt vragen, maar als het inderdaad irritatie is wat hij voelt kun je hem beter even laten "afkoelen".
Je mag dan een eerlijk antwoord verwachten en kun je je conclusies trekken en beslissen of je op hem wil wachten ja of nee.
Misschien beetje warrig allemaal, maar is moeilijk advies te geven op basis van zo weinig info.
Sterkte in ieder geval!
donderdag 3 januari 2008 om 22:26
Hi,
In zijn ogen ben ik daarin idd wat drammend, en niet zozeer omdat ik er in elk gesprek over begin maar wel tevaak naar zijn zin. Dat komt ook gewoon omdat ik het heel erg graag wil...en helaas kan ik dan nog weleens mijn zin doordrammen. Ik ben 23 en hij is 30, we hebben beide nog nooit samengewoond, ik ben zelfs zijn eerste serieuze relatie en hij is inderdaad wel bang dat hij zijn vrijheid kwijtraakt als we samen gaan wonen.
Ik moet ook meer geduld opbrengen, maar dat kost me gewoon soms enorm veel moeite...zeker als ik hem weer mis doordeweeks...of verdrietig ben..
Daarbij ben ik depressief en heb ik een minderwaardigheidscomplex...dat is voor hem ook niet altijd makkelijk...helemaal niet makkelijk zelfs. Soms denk ik weleens dat hij het te moeilijk zal vinden als we 7 dagen per week bij elkaar zijn. Nu bellen we wel, maar als hij me dan zat is, kan hij ophangen en zijn eigen ding gaan doen. Afijn...klinkt allemaal mss ook een beetje warrig...maar ben momenteel dan ook wat dipperig
In zijn ogen ben ik daarin idd wat drammend, en niet zozeer omdat ik er in elk gesprek over begin maar wel tevaak naar zijn zin. Dat komt ook gewoon omdat ik het heel erg graag wil...en helaas kan ik dan nog weleens mijn zin doordrammen. Ik ben 23 en hij is 30, we hebben beide nog nooit samengewoond, ik ben zelfs zijn eerste serieuze relatie en hij is inderdaad wel bang dat hij zijn vrijheid kwijtraakt als we samen gaan wonen.
Ik moet ook meer geduld opbrengen, maar dat kost me gewoon soms enorm veel moeite...zeker als ik hem weer mis doordeweeks...of verdrietig ben..
Daarbij ben ik depressief en heb ik een minderwaardigheidscomplex...dat is voor hem ook niet altijd makkelijk...helemaal niet makkelijk zelfs. Soms denk ik weleens dat hij het te moeilijk zal vinden als we 7 dagen per week bij elkaar zijn. Nu bellen we wel, maar als hij me dan zat is, kan hij ophangen en zijn eigen ding gaan doen. Afijn...klinkt allemaal mss ook een beetje warrig...maar ben momenteel dan ook wat dipperig
donderdag 3 januari 2008 om 22:27
Schrijf je de eerste alinea nu omdat je dat kwijt wilt of relevant vindt om te vertellen, of denk je dat het eerste deel van je verhaal samenhangt met de rest van het verhaal? Maakt zijn afhouden je onzeker vanwege de belabberde start van jullie relatie?
Verder, tja... Als iemand niet wil, dan kun je er idd maar beter niet steeds weer over beginnen, dat wekt dan alleen irritatie. En dan zit er niets anders op dan je erbij neerleggen en afwachten, of zelf keuzes maken.
Verder, tja... Als iemand niet wil, dan kun je er idd maar beter niet steeds weer over beginnen, dat wekt dan alleen irritatie. En dan zit er niets anders op dan je erbij neerleggen en afwachten, of zelf keuzes maken.
donderdag 3 januari 2008 om 22:28
Hoe oud zijn jullie?
Zouden jullie in een van jullie huidige woningen gaan samenwonen of zou je het liefst samen een nieuwe woning zoeken? Ik kan me wel voorstellen dat je vriend misschien geen zin heeft om zijn hele leven ondersteboven te gooien en dagelijks die 2 uur die jullie nu van elkaar wonen te moeten reizen naar zijn werk.
Zouden jullie in een van jullie huidige woningen gaan samenwonen of zou je het liefst samen een nieuwe woning zoeken? Ik kan me wel voorstellen dat je vriend misschien geen zin heeft om zijn hele leven ondersteboven te gooien en dagelijks die 2 uur die jullie nu van elkaar wonen te moeten reizen naar zijn werk.
donderdag 3 januari 2008 om 22:36
denk je dat het met je depressiviteit verstandig is om nu te gaan samenwonen? Wanneer ik je verhaal lees kan ik me eerlijk gezegd voorstellen dat je partner wat huiverig is. Geef het de tijd. Ik zeg niet dat je jaaaaren moet wachten, maar het is pas zo'n anderhalf jaar geleden dat jij hebt verteld dat je de boel bij elkaar hebt gelogen. Het kost tijd om vertrouwen terug te krijgen.
donderdag 3 januari 2008 om 22:43
Hebben jullie het nog wel eens over die periode dat je niet eerlijk tegen hem was, of vul je nu voor hem in dat hij daar nog steeds mee zit? Wat vervelend, dat je relatie zo begonnen is, dat moet veel druk op jou leggen en helpt vast niet bij je depressieve staat waar je nu in verkeerd, en al helemaal niet bij je minderwaardigheidscomplex. Aan die laatste trekken zou ik overigens zeker gaan werken als ik jou was, ongeacht of je gaat samenwonen of niet. Ga je al naar een psycholoog/psychotherapeut/o.i.d? Want het komt vrij heftig over in mijn leken-ogen.
donderdag 3 januari 2008 om 22:43
Joh meid, ik blijf dan bij mijn eerste tip: wacht 3 maanden, begin absoluut niet over samenwonen, maar dan ook echt niet!
waarom een minderwaardigheidscomplex?Kun je dat niet vaker met een vriendin bespreken? (klinkt niet leuk om te zeggen: maar mannen vinden het niet leuk om altijd maar over negatieve dingen van hun vriendin te horen, laat hem trots op je zijn! Hij heeft toch voor jou gekozen? laat hem trots op je zijn! laat hem denken dat een leven zonder jou gewoon minder leuk is!)
Tuurlijk mag je zeggen dat je hem mist, af en toe, maar laat hem vooral ook weten dat je een heel fijn leven hebt zonder hem.
Dat hij zichzelf kan blijven als hij ooit die stap gaat wagen met jou te gaan samenwonen. dat ook jij je eigen leven hebt en absoluut niet van hem verwacht dat hij alle avonden met je op de bank moet doorbrengen.
Aan de ene kant is het fijn dat hij geen negatieve ervaringen heeft met samenwonen, aan de andere kant is hij dus gewend zijn eigen leventje in te delen, en tsja, nu heeft hij het beste van 2 werelden: jij bent er als hij je wilt spreken en in het weekend, doordeweeks kan hij doen en laten wat hij wilt.
Geef hem daarvoor de ruimte te wennen aan het idee samenwonen.
Als hij echt van je houdt gebeurd dat wel, nu misschien niet, maar volgend jaar wel.
Een als jij echt van hem houdt, dan wil je daar toch op wachten?
Je bent hardstikke jong! En ja, keuzes kunnen altijd verkeerd zijn, maar je bent 23, geen 86!
Wat is precies je reden dat je depressief bent en een minderwaardigeheidscomplex hebt? je hoeft het niet te vertellen hoor, maar misschien kunnen we helpen?
waarom een minderwaardigheidscomplex?Kun je dat niet vaker met een vriendin bespreken? (klinkt niet leuk om te zeggen: maar mannen vinden het niet leuk om altijd maar over negatieve dingen van hun vriendin te horen, laat hem trots op je zijn! Hij heeft toch voor jou gekozen? laat hem trots op je zijn! laat hem denken dat een leven zonder jou gewoon minder leuk is!)
Tuurlijk mag je zeggen dat je hem mist, af en toe, maar laat hem vooral ook weten dat je een heel fijn leven hebt zonder hem.
Dat hij zichzelf kan blijven als hij ooit die stap gaat wagen met jou te gaan samenwonen. dat ook jij je eigen leven hebt en absoluut niet van hem verwacht dat hij alle avonden met je op de bank moet doorbrengen.
Aan de ene kant is het fijn dat hij geen negatieve ervaringen heeft met samenwonen, aan de andere kant is hij dus gewend zijn eigen leventje in te delen, en tsja, nu heeft hij het beste van 2 werelden: jij bent er als hij je wilt spreken en in het weekend, doordeweeks kan hij doen en laten wat hij wilt.
Geef hem daarvoor de ruimte te wennen aan het idee samenwonen.
Als hij echt van je houdt gebeurd dat wel, nu misschien niet, maar volgend jaar wel.
Een als jij echt van hem houdt, dan wil je daar toch op wachten?
Je bent hardstikke jong! En ja, keuzes kunnen altijd verkeerd zijn, maar je bent 23, geen 86!
Wat is precies je reden dat je depressief bent en een minderwaardigeheidscomplex hebt? je hoeft het niet te vertellen hoor, maar misschien kunnen we helpen?
donderdag 3 januari 2008 om 22:45
quote:maansa schreef op 03 januari 2008 @ 22:42:
Vindt je vriend het moeilijk om hier mee om te gaan?Mijn vriend vindt het in zoverre moeilijk hiermee om te gaan dat hij me soms gewoon niet altijd begrijpt...dat hij mn gedachtegang absurd vindt...dat ik enorm veel bevestiging kan vragen..al is dat de laatste tijd al veel minder zei hij laatst
Vindt je vriend het moeilijk om hier mee om te gaan?Mijn vriend vindt het in zoverre moeilijk hiermee om te gaan dat hij me soms gewoon niet altijd begrijpt...dat hij mn gedachtegang absurd vindt...dat ik enorm veel bevestiging kan vragen..al is dat de laatste tijd al veel minder zei hij laatst
donderdag 3 januari 2008 om 22:47
quote:DorothyGale schreef op 03 januari 2008 @ 22:43:
Hebben jullie het nog wel eens over die periode dat je niet eerlijk tegen hem was, of vul je nu voor hem in dat hij daar nog steeds mee zit? Wat vervelend, dat je relatie zo begonnen is, dat moet veel druk op jou leggen en helpt vast niet bij je depressieve staat waar je nu in verkeerd, en al helemaal niet bij je minderwaardigheidscomplex. Aan die laatste trekken zou ik overigens zeker gaan werken als ik jou was, ongeacht of je gaat samenwonen of niet. Ga je al naar een psycholoog/psychotherapeut/o.i.d? Want het komt vrij heftig over in mijn leken-ogen.
Ik probeer het nog weleens over die periode te hebben, maar hij kapt dat vaak meteen af. Zo heel af en toe, meestal als we ruzie hebben, komt het opeens weer boven en is hij intens verdrietig. Verder wil hij het er gewoon niet over hebben.
En vervelend dat mijn relatie zo is begonnen...tja, dat is mn eigen schuld, dus ik zal ons hier weer uit moeten halen
Hebben jullie het nog wel eens over die periode dat je niet eerlijk tegen hem was, of vul je nu voor hem in dat hij daar nog steeds mee zit? Wat vervelend, dat je relatie zo begonnen is, dat moet veel druk op jou leggen en helpt vast niet bij je depressieve staat waar je nu in verkeerd, en al helemaal niet bij je minderwaardigheidscomplex. Aan die laatste trekken zou ik overigens zeker gaan werken als ik jou was, ongeacht of je gaat samenwonen of niet. Ga je al naar een psycholoog/psychotherapeut/o.i.d? Want het komt vrij heftig over in mijn leken-ogen.
Ik probeer het nog weleens over die periode te hebben, maar hij kapt dat vaak meteen af. Zo heel af en toe, meestal als we ruzie hebben, komt het opeens weer boven en is hij intens verdrietig. Verder wil hij het er gewoon niet over hebben.
En vervelend dat mijn relatie zo is begonnen...tja, dat is mn eigen schuld, dus ik zal ons hier weer uit moeten halen
donderdag 3 januari 2008 om 22:47
donderdag 3 januari 2008 om 22:49
donderdag 3 januari 2008 om 22:51
@ Miesteph..
Je hebt helemaal gelijk hoor!
Maar soms bevliegt mij gewoon ineens het gevoel dat hij gewoon niet alle dagen met MIJ samen wil zijn, dat hij daarom alles afhoudt, dat hij me eigenlijk helemaal niet zo leuk vindt als hij eigenlijk zegt. Daar ik onregelmatig werk moet hij weten dat hij niet elke avond met mij op de bank hoeft te zitten maar dat ik dus gemiddeld al 3 avonden in de week aan het werk ben.
De reden dat ik depressief ben en een minderwaardigheidscomplex heb...
Tja...ik ben perfectionistisch en heb tegelijkertijd faalangst..
De lat ligt dus constant te hoog voor mezelf en faal dus keer op keer voor mezelf...waarop ik dus weer denk.."zie je wel...ik kan het niet"
Daarnaast heb ik flink veel overgewicht...en vindt ik mezelf niet lief genoeg, leuk genoeg,aardig genoeg enz enz enz...dit maakte dat ik mezelf heel lang anders heb voor gedaan dan dat ik ben...tis moeilijk om van dat masker af te komen
Je hebt helemaal gelijk hoor!
Maar soms bevliegt mij gewoon ineens het gevoel dat hij gewoon niet alle dagen met MIJ samen wil zijn, dat hij daarom alles afhoudt, dat hij me eigenlijk helemaal niet zo leuk vindt als hij eigenlijk zegt. Daar ik onregelmatig werk moet hij weten dat hij niet elke avond met mij op de bank hoeft te zitten maar dat ik dus gemiddeld al 3 avonden in de week aan het werk ben.
De reden dat ik depressief ben en een minderwaardigheidscomplex heb...
Tja...ik ben perfectionistisch en heb tegelijkertijd faalangst..
De lat ligt dus constant te hoog voor mezelf en faal dus keer op keer voor mezelf...waarop ik dus weer denk.."zie je wel...ik kan het niet"
Daarnaast heb ik flink veel overgewicht...en vindt ik mezelf niet lief genoeg, leuk genoeg,aardig genoeg enz enz enz...dit maakte dat ik mezelf heel lang anders heb voor gedaan dan dat ik ben...tis moeilijk om van dat masker af te komen
donderdag 3 januari 2008 om 22:52
quote:DorothyGale schreef op 03 januari 2008 @ 22:47:
Oh, sorry, je had dat in de tussentijd geantwoord, je gaat naar een psycholoog, goed joh! Helpt het je? Vertel je hem of haar ook over je relatie, dat je wil samenwonen en hij niet en dat je denkt dat dat samenhangt met je leugens aan het begin van de relatie?Ja, ik heb het daar soms wel met haar over. Ook zij zegt dat ik hem tijd moet geven..Zij weet ook van de leugens...En of het me helpt...ja, het ene moment denk ik van wel...en dan ineens zak ik weer terug..zoals nu
Oh, sorry, je had dat in de tussentijd geantwoord, je gaat naar een psycholoog, goed joh! Helpt het je? Vertel je hem of haar ook over je relatie, dat je wil samenwonen en hij niet en dat je denkt dat dat samenhangt met je leugens aan het begin van de relatie?Ja, ik heb het daar soms wel met haar over. Ook zij zegt dat ik hem tijd moet geven..Zij weet ook van de leugens...En of het me helpt...ja, het ene moment denk ik van wel...en dan ineens zak ik weer terug..zoals nu
donderdag 3 januari 2008 om 22:56
Hallo high hopes, nog even een nieuw gezicht hier op je topic....
ik kan me voorstellen dat het voor hem nogal een grote stap is om te gaan samenwonen. Hij is al 30, dat is toch anders dan 23. Rond de 30 lopen de meeste mensen tegen een punt aan dat ze zich realiseren dat ze niet meer vrijblijvend kunnen doen, maar dat hun keuzes ergens toe moeten leiden. Dat er een koers in het leven komt te zitten.
Samenwonen is een duidelijke koers naar een ander soort leven. Hij heeft zo'n leven nog nooit gehad, is blijkbaar vele jaren alleen geweest en kan zich goed redden. Hij is het gewend en vertrouwd zo. Veranderen is risico. Nu heeft hij een vriendin die wat persoonlijke problemen heeft, wat best lastig kan zijn, en bovendien lijkt het dat je soms een beetje aan hem hangt? dat je zoveel bevestiging nodig hebt? Dat vraagt ook wat van hem.
Heb jij het gevoel dat jullie relatie gelijkwaardig is?
Misschien een suggestieve vraag maar het komt in me op vanwege leeftijdverschil, jouw probleempjes, de moeilijke start....
Samenwonen is niet iets lichtzinnigs. Voor veel mensen heeft het een grotere impact dan trouwen. Zijn jullie daar echt al klaar voor?
ik kan me voorstellen dat het voor hem nogal een grote stap is om te gaan samenwonen. Hij is al 30, dat is toch anders dan 23. Rond de 30 lopen de meeste mensen tegen een punt aan dat ze zich realiseren dat ze niet meer vrijblijvend kunnen doen, maar dat hun keuzes ergens toe moeten leiden. Dat er een koers in het leven komt te zitten.
Samenwonen is een duidelijke koers naar een ander soort leven. Hij heeft zo'n leven nog nooit gehad, is blijkbaar vele jaren alleen geweest en kan zich goed redden. Hij is het gewend en vertrouwd zo. Veranderen is risico. Nu heeft hij een vriendin die wat persoonlijke problemen heeft, wat best lastig kan zijn, en bovendien lijkt het dat je soms een beetje aan hem hangt? dat je zoveel bevestiging nodig hebt? Dat vraagt ook wat van hem.
Heb jij het gevoel dat jullie relatie gelijkwaardig is?
Misschien een suggestieve vraag maar het komt in me op vanwege leeftijdverschil, jouw probleempjes, de moeilijke start....
Samenwonen is niet iets lichtzinnigs. Voor veel mensen heeft het een grotere impact dan trouwen. Zijn jullie daar echt al klaar voor?
donderdag 3 januari 2008 om 23:00
Hi Kwikzilver..
Ik heb niet altijd het gevoel dat onze relatie gelijkwaardig is...wel als ik stabiel ben,zoals afgelopen maanden. Maar nu ik weer wat dieper zit, zeker niet. In die periode hang ik idd ook wat meer aan hem dan normaal...
Ik weet eigenlijk niet echt of we klaar zijn voor samenwonen, maar wanneer weet je dat wel?Ik verlang er alleen naar...en dat doe ik al langer...maar zoals ik al eerder zei..ik ben soms wat ongeduldig daarin en dan maakt het me onzeker
Ik heb niet altijd het gevoel dat onze relatie gelijkwaardig is...wel als ik stabiel ben,zoals afgelopen maanden. Maar nu ik weer wat dieper zit, zeker niet. In die periode hang ik idd ook wat meer aan hem dan normaal...
Ik weet eigenlijk niet echt of we klaar zijn voor samenwonen, maar wanneer weet je dat wel?Ik verlang er alleen naar...en dat doe ik al langer...maar zoals ik al eerder zei..ik ben soms wat ongeduldig daarin en dan maakt het me onzeker
donderdag 3 januari 2008 om 23:05
Misschien is jouw vriend gewoon heel verstandig en weloverwogen.
Waarschijnlijk geeft hij veel om je en wil graag dat het werkt. En dus geen onnodige risico's inbouwen.
Ik weet ook niet wanneer je klaar bent voor samenwonen, ik op dit moment ook nog niet hoe dol ik ook ben op mijnheer kwikzilver.
Je levens definifief vermengen is gewoon een grote stap. En als je over een brede sloot moet stappen houd je ook even stil en kijk je twee keer goed voordat je het doet. Betekent niet dat het niet kan....
Inderdaad even tijd geven meissie! Komt wel.....
Waarschijnlijk geeft hij veel om je en wil graag dat het werkt. En dus geen onnodige risico's inbouwen.
Ik weet ook niet wanneer je klaar bent voor samenwonen, ik op dit moment ook nog niet hoe dol ik ook ben op mijnheer kwikzilver.
Je levens definifief vermengen is gewoon een grote stap. En als je over een brede sloot moet stappen houd je ook even stil en kijk je twee keer goed voordat je het doet. Betekent niet dat het niet kan....
Inderdaad even tijd geven meissie! Komt wel.....
