Niet willen samenwonen

Ik ben geen psycholoog en kan je dus ook niet echt helpen, maar kan je wel vertellen wat ik weet uit ervaring van broers, vrienden en eigen relaties hoe het zit op het gebied van mannen.

Ik weet dus ook helemaal niet of je een goeie raad geef op niet, doe dit puur op basis van eigen ervaringen.



mannen zijn hoe dan ook vanuit het verleden al veroveraars, zijn vrij simpel in bepaalde zaken: als ze verliefd zijn, dan is hun vriendin dan ook helemaal geweldig.

ga jezelf dan ook niet neerhalen in zijn ogen. Tuurlijk mag je zeggen als je je rot voelt, maar wat je overgewicht betreft, dat heeft hij ook al wel gezien, dat hoef je hem echt niet te vertellen. Doe er wat aan of houd je mond. Als je jezelf blijft neerhalen loop je kans dat hij netzo naar je gaat kijken, en dat wil je niet natuurlijk!



Tuurlijk wil hij wel elke dag met je samen zijn, maar dan moet je hem ook een reden geven dat hij elke dag met je samen wil doorbrengen!



Ik snap best wat jij voelt, heb precies hetzelfde gehad, en ja, daar kom je uit, overheen, hoe je het ook wilt noemen, maar mannen willen hier niet mee lastig worden gevallen. In ieder geval jou man niet.

om even bot te zijn, het is ook jouw probleem en niet de zijne.

Ik vind het super van je dat je naar een psycholoog gaat en medicijnen slikt en hoop dat het helpt.

Aan de andere kant kun je ook zelf een heleboel doen: ga sporten en daadwerkelijk afvallen als het je zo stoort, bespreek vaker je problemen met een vriendin, moeder of op het internet ipv met je vriend, ga vaker stappen, winkelen of iets leuks doen zonder je vriend. Zorg dat je je eigen leven eerste goed op orde hebt voordat je gaat samenwonen.

dan pas wordt samenwonen leuk.



Als ik heel eerlijk ben, kan ik me best voorstellen dat je vriend NU nog niet wil samenwonen. Hij is dan zijn (vrije) leventje kwijt en is bang te moeten gaan optreden als een tweederangs therapeut.

Geef jezelf tijd, jezelf te worden en geef hem tijd te laten zien dat jij die fijne vriendin bent en hem aan het idee te laten wennen om samen te gaan wonen.

"Drammen" werkt echt alleen maar averechts.

high hopes, verdrietig zijn mag! We proberen je niet te vertellen dat je niet je verlangens en dromen mag hebben. Maar laat het je niet naar beneden trekken. Dat zou zo zonde zijn.



Oke je hebt verdriet dat je nog even moet wachten, geef het een plekkie en maak er wat van. En al je voornemens die mislukken als je terugvalt.... wees lief voor jezelf! Leg de lat niet te hoog. Begin bijvoorbeeld met een wandelingetje van 20 min. voor het eten elke dag. Dat is te overzien....als je de lat hoog legt, en het mislukt, dan voel je dat als falen. En dat kun jij volgens mij even niet gebruiken....



sta op meisje lief en droog je traantjes af, kies een kindje uit de kring dat met je dansen mag....

quote:Miesteph schreef op 03 januari 2008 @ 23:12:

Zorg dat je je eigen leven eerste goed op orde hebt voordat je gaat samenwonen, dan pas wordt samenwonen leuk.



Geef jezelf tijd, jezelf te worden en geef hem tijd te laten zien dat jij die fijne vriendin bent en hem aan het idee te laten wennen om samen te gaan wonen.



Hier ben ik het helemaal mee eens. Ik heb ook een jarenlange depressie gehad en dit is echt funest geweest voor de relatie die ik tegelijkertijd had. Daarnaast is twee jaar natuurlijk nog maar een korte tijd als je elkaar alleen in de weekenden ziet. En is samenwonen vanuit een weekendrelatie een enorm grote overgang! Zeker wanneer een van de twee kampt met persoonlijke problemen kan het snel fout gaan.



Wat me wel "stoort" aan je vriend is dat hij nergens over lijkt te willen praten. Ik kan me voorstellen dat je daar extra gevoelig en verdrietig van raakt. Zodra jij een belangrijk onderwerp wilt bespreken, kapt hij dit af. Dit kan komen door jouw depressieve gevoelens, omdat hij dit niet wilt versterken door met je in gesprek te gaan over belangrijke onderwerpen. Of gewoon simpelweg omdat hij niet met je kan of durft te communiceren. Hebben jullie het daar weleens over gehad?

In hoeverre delen jullie nu in elkaars leven? Kennen jullie elkaars wederzijdse vrienden en familie, gaan jullie samen op vakantie, hebben jullie gedeelde hobbies? Is jullie toekomstbeeld gelijk? Zijn jullie het eens over het krijgen van kinderen, al dan niet trouwen, de wijze waarop je werk en zorg zou wilen verdelen? Hebben jullie gesproken over zaken als vreemdgaan en financiën? Etcetera, etcetera. Samenwonen omdat het je zo gezellig lijkt is één ding, een leven samen opbouwen is toch echt iets anders.

Er zijn natuurlijk mensen die ekaar een week kennen, gaan samenwonen en vervolgens een leven lang gelukkig zijn. Bij jullie en bij de meeste mensen gaat dat echter niet zo eenvoudig. Je hebt zijn familie na twee jaar nog niet ontmoet, je bent onder behandeling voor depressie, jullie zijn het niet eens over (de termijn waarop jullie willen) samenwonen en kinderen krijgen, hebben problemen op communicatief gebied en je noemt jullie relatie ongelijkwaardig. Zou het niet een goed idee zijn om eerst die problemen op te lossen? Samen een leven opbouwen is al spannend genoeg zonder dat je zo'n rugzak aan problemen meeneemt.