Nieuwe vriendin vader, moeder net overleden

Kruidje81, dit is niet makkelijk voor jou. Heel begrijpelijk. Uit je verhaal kan ik niet opmaken of je moeder al lang ziek was of dat ze plots ziek werd en overleed. Dat maakt wel verschil denk ik.



Als je moeder al lange tijd ziek was, dan is het niet vreemd dat je vader een band op heeft gebouwd met iemand die haar ook heel na stond. En dat daar uiteindelijk liefde is gegroeid, dat is heel fijn voor je vader. De ziekteperiode van je moeder, was voor hem ook een periode van afscheid, en afstand nemen. De liefdesrelatie die ze ooit hadden, was er niet meer, de liefde wel. Maar heel moeilijk voor jou, het voelt alsof je moeder zomaar even wordt vervangen. Maar dat is niet zo. Je vader heeft nieuw geluk gevonden na een tijd van veel verdriet. En je vader is niet alleen je vader, het is ook gewoon een man van vlees en bloed. Je vader vraagt ook niet om deze vrouw als vervanger voor je moeder te zien.



Toch vind ik, 8 maanden na het overlijden van je moeder, een feest geven voor alle familie wel een beetje cru. Je vader gaat dan voorbij aan de rouw en het verdriet van zijn kinderen.



Is het zo dat je moeder heel plots ziek werd en overleed, dan zou ik er ook heel veel vraagtekens bij hebben.

Poe, moeilijk. Ik kan me voorstellen dat het voor jou wel heel erg snel gaat en dat het moeilijk is een andere vrouw naast je vader te zien.

Ik kan me van jouw vader ook voorstellen dat ie zich, na de ervaring van het verliezen van zijn vrouw, niet meer laat tegenhouden door conventies en dat hij dit nieuwe geluk niet wil uitstellen.

Ook al heeft hij een nieuwe vriendin, dat zegt niet dat hij niet rouwt om je moeder.

Mijn vader was kort wedunaar toen hij mijn moeder binnen leerde kennen. Als ik het allemaal goed heb vrouw gaan samenwonen. Dat is ruim 50 jaar geleden en je ziet soms gewoon dat mijn vader nog verdriet heeft om het verlies van zijn 1e vrouw.



Ik denk dat ik in jouw geval naar dat feest zou gaan. Ik zou wel eerlijk maar zonder verwijten en oordelen aan je je vader en zijn vriendin zeggen dat je het best moeilijk vindt.

Ook al heeft hij een nieuwe vriendin, dat zegt niet dat hij niet rouwt om je moeder.

Nee dat klopt.



Mijn buurvrouw heeft haar man een paar jaar geleden verloren en in de tijd dat mijn buurman in het ziekenhuis lag was een huisvriend van hen er ook veel. ( Thuis bij buurvrouw maar ook in het ziekenhuis bij buurman)

Vooral om tot steun te zijn en hulp te bieden etc.

Zij zijn vlak na overlijden vd buurman ook een stel geworden. Hebben heel veel aan elkaars gezelschap. 

(Zij hebben geen kinderen, het zijn al wat oudere mensen.)



Maar ik weet hoeveel verdriet buurvrouw heeft om het verlies van haar man, echt héél veel verdriet.

En ik zie ook dat het gezelschap wat ze aan elkaar hebben hen veel goed doet. Vooral dat gezelschap samen is heel belangrijk.

Mijn buurvrouw is iemand die heel slecht alleen kan zijn en dus echt opbloeit door te kunnen delen en gezelschap te hebben aan een andere man.

Maar zij was echt 2 handen op 1 buik met haar overleden man, hield ontzettend veel van hem.

 Die nieuwe man staat los van haar gevoel voor haar overleden man. Het is zeker geen vervanging, het is een manier om gezeschap te hebben en te kunnen delen.



Toch begrijp ik je wel, het lijkt me vreselijk moeilijk.



*;

Allereerst een*;



Ik kan mijzelf niet in jou situatie plaatsen of jou gevoelens maar ik wil(probeer) je een ding meegeven...wees (probeeer)blij dat je vader zich weer gelukkig voelt en is!



Dat wil niet zeggen dat hij je moeder is vergeten of haar niet meer mist.

Maar de een heeft een langer rouwproces nodig als de ander denk ik.



Wens je heel veel sterkte....

Tuurlijk moet je gaan. Je zegt zelf dat je je vader niet kwijt wilt, raak hem dan niet kwijt door koppig te zijn en jezelf belangrijker te vinden dan zijn geluk!



Wat wil je nou? Dat hij jaren achter elkaar dag en nacht kut voelt door het verlies van je moeder? Vind je dat zelf niet een beetje egoistisch?

Nou Leinnie jij bent wel erg kort door de bocht. Ik gun mijn ouders alle geluk maar zou ook even moeten slikken als er een van hen een andere partner zou hebben.

Goedemiddag,



Ik ben 25 jaar en mijn moeder is ruim 8 maanden geleden, drie dagen na mijn bruiloft, overleden. Een week na de begrafenis heeft mijn vader een andere vrouw leren kennen. Mijn broer kwam hierachter via een sms. Sindsdien loopt de relatie tussen mij en mijn vader niet echt lekker. Hij is gelukkig met deze vrouw en wil haar niet laten gaan. Ik daarin tegen vind het respectloos tegenover mijn moeder, maar ook tegen ons zijn kinderen. Ik vind dat hij best een tijd hiermee had kunnen wachten en het verlies van mijn moeder een plekje had kunnen geven. Mijn vader vind weer dat ik hem geen nieuw geluk gun. De klik tussen mijn vader en die vrouw is zo groot dat ze elkaar gewoon willen blijven zien. Ik vind dit erg moeilijk, vooral ook het feit dat deze vrouw aan het sterfbed van mijn moeder heeft gezeten. Ze waren nl. nichten van elkaar en konden het erg goed met elkaar vinden.

Nou ja om een lang verhaal kort te maken: mijn vader wil haar niet laten gaan en als ik haar niet accepteer ben ik mijn vader ook zo'n beetje kwijt.

Kortom ondanks alles wil ik ook niet nog eens mijn vader verliezen. Nu geeft deze vrouw binnenkort een feest. Ik heb hier ook een uitnodiging voor gehad. Wat zal ik doen?

Gaan, en laten zien dat ik mijn vader best nieuw geluk gun of niet gaan (en mijn gevoel dus volgen) maar ja daar wordt mijn relatie met mijn vader dus niet beter op)



Hellup! graag jullie reacties

Jeetje wat heftig, meid!  Sowieso het overlijden van jouw mam zo kort na je bruiloft. Ik begrijp jou helemaal, maar ergens ook je vader. Hoewel ik wel vind dat je vader te snel een nieuwe relatie begonnen is. Ik gun jouw vader van harte zijn geluk toe, maar hij heeft ook rekening te houden met de nagedachtenis van jouw moeder en jullie. Zijn kinderen zijn volledig in de rouw en hij zadelt jullie op met een extra probleem. Klinkt misschien hard wat ik zeg, maar dat is het eerste wat ik dacht toen ik jouw bericht las.



Heel kort mijn ervaring: Mijn mam overleed in 2000. Mijn pap was enorm verdrietig en verloor zichzelf compleet in zijn verdriet. . Hij kon niet zonder haar, maar ook niet alleen zijn. Hij was bij haar grafje niet weg te slaan. Ging er zitten op een visstoeltje om een biertje met haar te drinken en bij hem thuis was de ooit gezellige woonkamer, veranderd in een kamer met een soort altaartje met kruisjes, beelden van Jezus en Maria, overal moesten kaarsjes gebrand worden bij foto's van mijn moeder etc.. Doordat mijn pap zó verdrietig was, voelde ik het als noodzaak hem op te vangen. Dat doe je in het begin vanzelfsprekend en heel graag, maar na verloop van tijd wordt je het ook wel zat om bijna elk vrij moment bij je vader te zijn, omdat hij het zo moeilijk heeft. Toen heb ik écht vaak gehoopt dat hij een vriendin zou krijgen! Ik had soms zo met hem te doen en gunde hem zo het geluk. Uiteindelijk kreeg hij langzamerhand zijn leven op de rails maar toen kreeg hij longkanker en stierf in 2005.



Ik vertel je kort mijn verhaal omdat het ook zo kan en geloof me, dat is ook niet leuk. Jouw verhaal is precies het tegenovergesteld en ik begrijp heel goed dat je het respectloos vind. Als ik in jouw schoenen stond had ik er ook zeker moeite mee gehad! Het voelt toch als een soort verraad.



Toch denk ik dat je naar dat feestje moet gaan. Dat je naar dat feestje gaat, betekent nog niet dat je de situatie accepteert, maar je laat je wel van de goede kant zien.  Je wilt immers je vader niet verliezen. Als jij naar dat feestje gaat en je neutraal opstelt tov die vrouw dan is het toch goed? Jouw vader moet ook begrip voor jou op kunnen brengen.



Meid, ik wens je heel veel wijsheid toe en sterkte met alles.

Vraagje; stel jij wordt weduwe en komt heel snel daarna een nieuwe liefde tegen. Houdt jij dan rekening met de gevoelens van je ouders? Of van de ouders van je overleden partner?

Ik durf bijna te wedden van niet. Dus waarom heeft een ouder dan wel verantwoording af te leggen aan hun kinderen? (ik heb het nu over kids die voor zichzelf kunnen zorgen)

Tuurlijk moet je gaan. Je zegt zelf dat je je vader niet kwijt wilt, raak hem dan niet kwijt door koppig te zijn en jezelf belangrijker te vinden dan zijn geluk!



Wat wil je nou? Dat hij jaren achter elkaar dag en nacht kut voelt door het verlies van je moeder? Vind je dat zelf niet een beetje egoistisch?  Nee, ze is niet egoistisch! Integendeel. Ze reageert zo uit respect voor haar moeder.  Haar reactie is volstrekt normaal en bovenal menselijk!

Het is erg kort door de bocht, maar ja, zo is het ook. Het draait hier niet om haar, maar om haar vader!



Ik zou het juist toejuichen dat mijn vader na de dood van mijn moeder een nieuwe liefde zou vinden. Gewoon omdat ik weet dat hij van mijn moeder houdt en in dat geval gehouden heeft en respect voor haar heeft. En ik hem geen verdriet gun.



Ik kan me dan ook niet voorstellen dat iemand in zo'n geval maar aan zichzelf zou kunnen denken en zich maar afvraagt of ze er wel of niet heen zou moeten...

Het is heel herkenbaar en ik denk niet dat er enig verschil inzit of je nu nog thuiswonend bent of zoals jij al op jezelf woont. Het is het gevoel dat je vader wel heel snel na de dood van je moeder een nieuwe vriendin heeft. Het is helaas al gebeurt, maar hij had het beter in een iets lager tempo kunnen oppakken. Ik zelf zou er de voorkeur aangeven om met de nwe vriendin een gesprek aan te gaan. Gewoon uitspreken dat het niet om haar persoonlijk gaat, maar dat je gewoon moeite hebt met het feit dat het zó snel is gegaan. Tuurlijk gun je je vader alle geluk, maar ik vind wel dat ook jij recht van spreken hebt.



Ik was net 13 dat mijn moeder overleed en mijn vader is ook hertrouwd. Mijn zussen waren al het huis uit en hadden er net zoveel moeite mee als ik!

Misschien moet je niet vragen naar de dingen die ze samen doen? Lijkt me juist erg pijnlijk om te horen.

Dan liever een oppervlakkige ontmoeting waarbij je van te voren vraagt om geen klef gedoe (dus niet  naast elkaar op de bank).

Ik snap hoe moeilijk het is als ze elkaar al zo snel na het overlijden van je moeder hebben gevonden (been there), maar daar verander je helaas niets meer aan. Het is nu eenmaal zo gelopen. Ik denk dat je vader dat ook best begrijpt, hij had het zelf misschien ook anders in gedachten, maar het is nu eenmaal zo gelopen.



En ga je niet verdededigen tegenover mensen als ze schrijven dat je egoïstisch bent, want dat ben je niet!

Je gunt je vader het beste, maar bent op zoek naar een manier van hiermee omgaan zonder dat het jou verdriet doet.

Zijn geluk, zonder jouw pijn. En echt, die oplossing komt er wel.

Tuurlijk moet je gaan. Je zegt zelf dat je je vader niet kwijt wilt, raak hem dan niet kwijt door koppig te zijn en jezelf belangrijker te vinden dan zijn geluk!



Wat wil je nou? Dat hij jaren achter elkaar dag en nacht kut voelt door het verlies van je moeder? Vind je dat zelf niet een beetje egoistisch?

Heeft niets met egoïstisch te maken! Zijn geluk wordt hem gegunt, maar het doet wel pijn! De vraag is hoe je je vader gelukkig kan zien, zonder dat het jezelf verdriet doet.

Dit zijn zulke tegenstrijdige gevoelens die je op je bordje krijgt naast de rouwverwerking van het verlies van je moeder

Goedemiddag,



Ik ben 25 jaar en mijn moeder is ruim 8 maanden geleden, drie dagen na mijn bruiloft, overleden. Een week na de begrafenis heeft mijn vader een andere vrouw leren kennen. Mijn broer kwam hierachter via een sms. Sindsdien loopt de relatie tussen mij en mijn vader niet echt lekker. Hij is gelukkig met deze vrouw en wil haar niet laten gaan. Ik daarin tegen vind het respectloos tegenover mijn moeder, maar ook tegen ons zijn kinderen. Ik vind dat hij best een tijd hiermee had kunnen wachten en het verlies van mijn moeder een plekje had kunnen geven. Mijn vader vind weer dat ik hem geen nieuw geluk gun. De klik tussen mijn vader en die vrouw is zo groot dat ze elkaar gewoon willen blijven zien. Ik vind dit erg moeilijk, vooral ook het feit dat deze vrouw aan het sterfbed van mijn moeder heeft gezeten. Ze waren nl. nichten van elkaar en konden het erg goed met elkaar vinden.

Nou ja om een lang verhaal kort te maken: mijn vader wil haar niet laten gaan en als ik haar niet accepteer ben ik mijn vader ook zo'n beetje kwijt.

Kortom ondanks alles wil ik ook niet nog eens mijn vader verliezen. Nu geeft deze vrouw binnenkort een feest. Ik heb hier ook een uitnodiging voor gehad. Wat zal ik doen?

Gaan, en laten zien dat ik mijn vader best nieuw geluk gun of niet gaan (en mijn gevoel dus volgen) maar ja daar wordt mijn relatie met mijn vader dus niet beter op)



Hellup! graag jullie reacties

Hoewel het heel moeilijk voelt voor jou omdat je moeder net is overleden, heeft je vader in zijn nieuwe vriendin weer iemand gevonden om het leven de moeite waard te laten zijn. Ik weet hoe jij je voelt want ik heb exact hetzelfde meegemaakt op mijn 12e jaar. Ik heb het daar in de eerste instantie ook moeilijk mee gehad, en dacht dat mijn moeder zo weinig voor hem had betekent, Dit was niet het geval, het overkwam hem gewoon.De vrouw met wie mijn vader zo snel na het overlijden van mijn moeder een relatie kreeg is nu alweer heeel lang mijn stiefmoeder, waar ik een ontzettend goede band mee heb. Mijn vader is altijd heel gelukkig met haar geweest en hij is ook heel gelukkig geweest met mijn biologische moeder. Probeer de situatie te accepteren en laat je vader met deze vrouw gelukkig worden, het staat los van wat hij met jouw moeder heeft gehad.

Lieve Kruidje,



Ik heb even alles snel gelezen en wil eigenlijk maar een ding zeggen: als er iemand níet respectloos is (op basis van wat je schrijft), dan ben jij het wel!



*;

Nog even een aanvulling, je zegt dat je moeder na een ziekbed van anderhalf jaar is overleden. Dat was in mijn situatie net zo. In gedachten had hij al afscheid van haar genomen, omdat er geen uitzicht was op beter worden. De dood was onvermijdelijk. Wellicht dat dat de reden is geweest om sneller een nieuwe partner toe te laten. Ik denk dat het in mijn geval wel een rol heeft gespeeld.

Het is erg kort door de bocht, maar ja, zo is het ook. Het draait hier niet om haar, maar om haar vader!



Ik zou het juist toejuichen dat mijn vader na de dood van mijn moeder een nieuwe liefde zou vinden. Gewoon omdat ik weet dat hij van mijn moeder houdt en in dat geval gehouden heeft en respect voor haar heeft. En ik hem geen verdriet gun.



Ik kan me dan ook niet voorstellen dat iemand in zo'n geval maar aan zichzelf zou kunnen denken en zich maar afvraagt of ze er wel of niet heen zou moeten...

Ik vind dat jij heel erg voorbij gaat aan wat in mijn ogen het belangrijkste is:



Als kind kun je nooit een nieuwe moeder krijgen, als partner kun je als je wil nog 1000 nieuwe partners krijgen. Het is dus een heel ander soort verdriet en ik vind wel degelijk dat vaders of moeders (ihg een overleden vader) daar rekening mee zouden moeten houden. Ook al zijn je kinderen volwassen, ik vind dat de overgebleven ouder er alles aan zou moeten doen om zijn of haar kinderen troost en stabiliteit te bieden.



Mijn eigen vader heeft dat ook niet gedaan overigens, nog voor mijn moeder begraven was nam hij mijn broertje mee naar de vrouw waar hij een oogje op had. (Mijn ouders waren niet lang voordat mijn moeder overleed gescheiden, dus mijn vader was al een tijdje vrijgezel. Ze waren nog wel goede vrienden en mijn vader hoopte op een verzoening, maar toen overleed mijn moeder dus.).



Mijn broer en ik hebben onze vader dat vreselijk kwalijk genomen en nog steeds, aan de ene kant hing hij de treurende weduwnaar uit, maar tegelijkertijd viel hij ons, zijn kinderen, lastig met gezwijmel over andere vrouwen. Alsof ons hoofd daarnaar stond, zeg.



Drie maanden nadat mijn moeder overleden was hadmijn vader dan ook een nieuwe vriendin en mijn broer en ik hebben sindsdien nauwelijks contact met hem. Ik heb het wel geprobeerd, maar ik vind zijn vriendin een walgelijk wijf en ben nog steeds erg kwaad op mijn vader vanwege de manier waarop hij het allemaal gebracht heeft. Terwijl wij nog volledig heartbroken waren omdat onze moeder plotseling overleed, probeerde hij krampachtig net te doen alsof er niks veranderd was en wij maar gewoon moesten wennen aan een andere vrouw die de plaats van onze moeder innam. Zo liet hij bijvoorbeeld ineens zijn nieuwe vriendin bellen met teksten als 'ja, je zal het wel missen dat je niet met mamma kunt bellen, maar mijn vriendin heeft ook kinderen dus met haar kun je ook alles bespreken hoor'. Hij walste volledig over onze gevoelens heen, werd kwaad als wij aangaven dat we er moeite mee hadden want 'dan gunden wij hem zijn geluk niet', hij nam haar mee naar dingen die afgehandeld moesten worden mbt onze moeder zoals het uitzoeken van haar spullen want 'zijn leven ging gewoon door en mamma is er niet meer' , kortom, hij was gewoon een ongevoelige botte lul.

Toen zijn vriendin als klap op de vuurpijl bovendien ook nog een tweede leg met hem wilde en dat aankondigde met de onsterfelijke woorden 'nu ben ik ook belangrijk voor hem, want ik ben ook de moeder van zijn kind' was voor ons eigenlijk de maat vol. Zowel mijn broer als ik hebben onze vader als vader afgeschreven, we hebben wel contact met hem maar dat doen we vooral om geen gezeik met hem te hebben. Ik beperk het contact tot opa voor mijn kind zijn, als vader interesseert hij me eigenlijk niet meer.



Ik had mijn vader alle geluk van de wereld gegund, maar ik ben van mening dat als hij een goede vader was, hij om te beginnen een vrouw uitgezocht zou hebben die respect had voor het feit dat hij nu eenmaal al kinderen met een ander had en die begrepen zou hebben dat die kinderen op dat moment hun vader nodig gehad hadden, omdat hun moeder net overleden was. In plaats daarvan is zijn vriendin vanaf dag 1 een soort concurrentiestrijd met ons aangegaan en heeft ze altijd laten merken dat ze erg veel moeite met onze moeder had. Dus ze trapte altijd scènes op voor ons moeilijke dagen zoals de verjaardag van onze moeder, moederdag, feestdagen, de sterfdag van mijn moeder, etcetera. Zodat op dat soort dagen alles om haar en mijn vader draaide en wij met zijn tweetjes met onze ziel onder onze arm alleen waren met ons verdriet.



Vandaag is het bijvoorbeeld moederdag en uiteraard heeft ze precies dit weekend een speciaal weekend geregeld want zij is voor het eerst moeder van mijn vaders kind. Dat mijn broer en ik op dit soort dagen het leuk zouden vinden als onze vader op zijn minst zou erkennen dat ook wij ooit een moeder hadden die we vreselijk missen ( en dat gemis is door de acties van onze vader alleen maar pijnlijker geworden, juist doordat hij zich zo gedraagt mis ik haar alleen maar meer) daar staan ze beiden niet bij stil.



Wat mij betreft zijn mijn broer en ik sinds onze vader een nieuwe vriendin heeft wees geworden, want van de vader die we ooit hadden is niets meer over.

quote: leinnie reageerde



Het is erg kort door de bocht, maar ja, zo is het ook. Het draait hier niet om haar, maar om haar vader!



Ik zou het juist toejuichen dat mijn vader na de dood van mijn moeder een nieuwe liefde zou vinden. Gewoon omdat ik weet dat hij van mijn moeder houdt en in dat geval gehouden heeft en respect voor haar heeft. En ik hem geen verdriet gun.



Ik kan me dan ook niet voorstellen dat iemand in zo'n geval maar aan zichzelf zou kunnen denken en zich maar afvraagt of ze er wel of niet heen zou moeten...



Ik vind dat jij heel erg voorbij gaat aan wat in mijn ogen het belangrijkste is:



Als kind kun je nooit een nieuwe moeder krijgen, als partner kun je als je wil nog 1000 nieuwe partners krijgen. Het is dus een heel ander soort verdriet en ik vind wel degelijk dat vaders of moeders (ihg een overleden vader) daar rekening mee zouden moeten houden. Ook al zijn je kinderen volwassen, ik vind dat de overgebleven ouder er alles aan zou moeten doen om zijn of haar kinderen troost en stabiliteit te bieden.

Dit vind ik een hele goede opmerking. Maar de overgebleven ouder kan natuurlijk best, ook al is het snel, een nieuwe relatie krijgen met daarbij tóch ook om de kinderen denken.

Dat dat pijnlijk voor de kinderen is blijft, juist omdat je maar 1 moeder hebt en je vader inderdaad nog wel 1000 andere partners zou kunnen hebben.

Heeft de nieuwe vreindin van je vader zelf ook kinderen? Maakt het misschien iets makkelijker, ze weet dan beter hoe gevoelig het allemaal ligt.

Lief Kruidje,



Ik wil je vandaag heel veel sterkte toewensen. De eerste moederdag zonder jouw moeder. *;.



En je bent helemaal niet egoistisch. Ik denk dat het allemaal nog te vroeg is voor het feest. Het moet eerst allemaal een plekje krijgen. En dit staat los van je liefde voor je vader en dat je hem al het geluk van de wereld gun. Geef aan dat het nu nog te vers is het verdriet. Maar dat je niet per definitie tegen hun relatie bent. Zou het ook nog tegen haar zeggen of schrijven. Zodat ze niet denkt dat je tegen haar bent maar het allemaal iets te snel gaat.

Sterkte en liefs.

Kruidje*;

Persoonlijk vind ik dat kinderen van een overleden ouder/verzorger altijd op de eerste plaats komt, daarna pas een eventuele nieuwe vriendin, zoals in jou geval. Jij zit met verdriet en je pa gaat verder met zijn vriendin en ergens vergeet hij jou, met al je verdriet. Dit druist tegen alle gevoelens in, en jij zit hiermee, en terecht, je mist je mama, je maatje je alles. Wat heb jij eraan om je pa met een nieuwe vriendin te zien? Helemaal niets!

Moeilijk is het, maar ben van mening dat de ''nieuwen'' zich beter moeten aanpassen, beter rekening moeten houden, meer op de achtergrond moeten blijven bij kinderen van net overleden dierbaren, in jou geval je mama.

Sterkte meid.

Ik vind dat je vader recht heeft op een nieuwe partner, maar jij hebt ook recht op het gevoel dat het allemaal te snel voor je gaat. Mijn hemel, een week na je moeders dood ís gewoon ook belachelijk snel. Nogmaals, je vader heeft uiteraard recht op nieuw geluk, maar ik vind wel dat hij hierin ook rekening kan houden met zijn kinderen en dient te beseffen dat dit voor hen gewoon nog heel moeilijk is. Jullie hebben - logischerwijs - tijd nodig om zijn nieuwe relatie een plek te geven, en m.i. moet hij daar begrip voor hebben en je die tijd geven.

Kruidje*;

Persoonlijk vind ik dat kinderen van een overleden ouder/verzorger altijd op de eerste plaats komt, daarna pas een eventuele nieuwe vriendin, zoals in jou geval. Jij zit met verdriet en je pa gaat verder met zijn vriendin en ergens vergeet hij jou, met al je verdriet. Dit druist tegen alle gevoelens in, en jij zit hiermee, en terecht, je mist je mama, je maatje je alles. Wat heb jij eraan om je pa met een nieuwe vriendin te zien? Helemaal niets!

Moeilijk is het, maar ben van mening dat de ''nieuwen'' zich beter moeten aanpassen, beter rekening moeten houden, meer op de achtergrond moeten blijven bij kinderen van net overleden dierbaren, in jou geval je mama.

Sterkte meid.

Ik ben het deels met je eens. Als het gaat om nog thuiswonende kinderen met  vind ik wel wat anders dan bij volwassen, getrouwde kinderen die zelf een warm thuis hebben  (en pa dus remie in z'n eentje thuis).

Ik vind dat bij thuiswonende kinderen de kinderen altijd voorgaan, alleen al om het feit dat de kinderen thuis geconfronteerd worden met de nieuwe partner en dan nergens anders heen kunnen. Bij uithuis wonende kinderen hoeft dat niet, daar is thuis het huis waarin ze met haar man woont

In dit geval is het aan de vader en z'n  nieuwe partner om TO rustig aan het idee te laten wennen.

Ik vind termen als 'egoïstisch', 'respectloos' en 'niet gunnen' ook veel te kort door de bocht en snel geoordeeld. Zij heeft nooit gezegd dat haar vader geen nieuwe partner mág hebben, ze wil er alleen nog niet mee geconfronteerd worden en dat is toch ook haar goed recht? Ik vind zo'n feest ook wel erg opgedrongen. Het is ook wel erg iemand voor het blok zetten: nú moet je gezellig meedoen en het allemaal maar even leuk vinden als ik dat vind, anders houdt het hier op.Het verhaal van fashionvictim vind ik echt heel naar trouwens.

Voor de duidelijkheid; vriendin geeft feest, niet vader+vriendin.

Voor de vriendin ook best moeilijk. Ze weet dat je moeite mee hebt, maar wat te doen met haar feest? Uitnodigen is misschien opdringen en niet uitnodigen wordt misschien ook verkeerd opgevat......