Relaties
alle pijlers
Nog maar net verliefd en nu al een leugen?
donderdag 14 juni 2007 om 09:55
Hallo!Ik wil graag een probleem, vraagstuk voorleggen waar ik al een tijdje van wakker lig. Na een heftige periode heb ik mijn vriend leren kennen. Mijn relatie daarvoor was nogal dramatisch en gewelddadig en is ook op een rottige manier van mijn kant be-eindigt. Na een half jaar vrijgezel geweest te zijn (en ik had me eigenlijk voorgenomen dat nog een tijdje te blijven) heb ik mijn vriend ontmoet.We kennen elkaar nu ruim 2 maanden en het is natuurlijk fantastisch! (zoals altijd als je verliefd bent) Ik kan wel roepen “dit is het”, “dit gaat nooit meer over” en “hij is de liefde van mijn leven”, maar misschien ben ik door nare ervaringen daar iets te nuchter in geworden, bang dat ik van die roze wolk aflazer. Maar het voelt allemaal geweldig. Een beetje zoals de songtekst van The Gym Class Heroes; we kunnen samen zijn en stilletjes genieten van het samenzijn, we kletsen elkaar de oren van het hoofd, we liggen vaak dubbel en kunnen ook harstikke fijn praten over de serieuze dingen in het leven. Hij si beretrots op mij als vriendin en laat dat ook aan iedereen die maar horen wilt merken. Mijn familie en vrienden vinden hem leuk, en ik klik goed met zijn vrienden en familie. Ik voel me compleet, geweldig en heb ook echt het gevoel dat dit het is! (ook al durf ik het niet goed van de daken te schreeuwen)Nu komt het; ik ben ziek geweest. Lichte longontsteking, aan de Antibiotica, puff erbij. Blijkbaar heeft mijn ziek-zijn invloed gehad op mijn pil. Ik ben ontzettend stipt daarin en sla geen avond over. Dit omdat ik niet ongewenst, onverwacht zwanger zou willen raken. Bovenop mijn lichte longontsteking kreeg ik ook nog blaasontsteking. Maar door de verliefdheid toch nog een mogelijkheid gevonden om voorzichtig te vrijen.Inmiddels ben ik ruim 2 weken over tijd. En was mijn test (Etos) positief.Op zich vind ik het niet erg, ik bedoel, geen drama. Ik ben 27 en heb mijn zaakjes aardig voor elkaar. Daarbij zijn mijn ouders vanwege mijn jongste broertje (mijn vader is een geluksvogel; 2e huwelijk met veel jonger blond stuk en fantastische ouder voor mij) net uit de luiers en heb ik van hun (want je weet maar nooit) al hun babyspul gekregen. Op zolder staat het. En ik dacht dat het daar zou staan tot ik 100 zou zijn. Mijn angst, ik ben zo bang… ik ben juist zo verliefd, alles is nog pril. Ik ben zo bang dat dit onze prille liefde gaat vergallen. Tuurlijk, het klinkt allemaal heel romantisch, maar als ik realistisch ben; heeft zoiets wel kans van slagen? Ik ben dol op mijn vriend, wil alles met hem, maar zo snel? Moet ik niet nog even genieten en dan ooit samen de keuze maken om die pilstrip ritueel te vernietigen en ons te verheugen op een kind? Dit is zo…….abrupt?Mijn vriend weet van niks, maar heeft al eens laten doorschemeren dat het hem harstikke leuk lijkt. (we passen regelmatig op mijn broertje) Hij is dol op kinderen en tja…het liefst zou hij er met een jaar of 2 toch wel aan beginnen. Eigenlijk weet ik bijna zeker dat als ik het hem vertel hij een gat in de lucht springt. (na de eerste schok) Maar daarna?Ik overweeg, speel met de gedachte, hem niks te vertellen en misschien toch een overtijdbehandeling oid te gaan vragen bij de huisarts. Maar dan. Dan lieg ik tegen de persoon die mij het meest lief is en waarmee ik oud wil worden. Zo’n leugen in een relatie kan ook niet goed zijn.Kunnen jullie mij advies geven? Wat zou je in deze situatie doen? Zijn er dames met ervaring in deze situatie? Wat voor invloed heeft een kind op een relatie? (dat dat veel is en niks meer hetzelfde is begrijp ik)
donderdag 14 juni 2007 om 11:07
Voor wb wel-of-niet vertellen kan ik niets meer toeveoegen, hoewel ik wel uit je OP lees dat een kindje eigenlijk best welkom zou zijn.
Ik zou er nog maar eens goed over nadenken, sluit me aan bij mijn voorgangers.
Mss een hart onder de riem: vrienden van ons zijn ook onverwacht in verwachting geraakt. Ze kenden elkaar toen welgeteld een maand.
Ze zijn ervoor gegaan, inmiddels jaar geleden, hun tweede is nu 6 maanden oud.
Ze zijn dus nog steeds dolgelukkig met elkaar.
Succes met je beslissing.
BTW: mijn vriend zou net zoals Houvanjezelf reageren: een onverwachte zwangerschap hadden we best aangekund, hier in huize PPH, maar als ik zonder zijn medeweten tot een abortus zou besluiten zou hij echt als een 'motie van wantrouwen' opvatten.
Ik zou er nog maar eens goed over nadenken, sluit me aan bij mijn voorgangers.
Mss een hart onder de riem: vrienden van ons zijn ook onverwacht in verwachting geraakt. Ze kenden elkaar toen welgeteld een maand.
Ze zijn ervoor gegaan, inmiddels jaar geleden, hun tweede is nu 6 maanden oud.
Ze zijn dus nog steeds dolgelukkig met elkaar.
Succes met je beslissing.
BTW: mijn vriend zou net zoals Houvanjezelf reageren: een onverwachte zwangerschap hadden we best aangekund, hier in huize PPH, maar als ik zonder zijn medeweten tot een abortus zou besluiten zou hij echt als een 'motie van wantrouwen' opvatten.
Computer says nooooo
donderdag 14 juni 2007 om 11:08
Hallo nastik,
heb jij je welleens bedacht dat als je 10 jaar een relatie hebt en dan samen ritueel de strip vernietigd vol spanning aan de nieuwe serieuze fase begint je als nog het risico loopt alleen staande ouder te worden?
dat je daar dus 'bang' voor bent heeft niks te maken met de duur van je relatie, die komen helaas niet met garanties.
verder kan ik wel uit mijn eigen ervaring vertellen, wij hebben namelijk bewust gekozen voor een kind (toen we 3 maanden verkering hadden) en ij zijn er nog steeds heel blij mee, met onze kinderen, met het besluit en vooral met elkaar.
Het krijgen van een kind verand je leven, maar ook je eigen doen en laten. hoe dat uitpakt weet je niet, dus ook na jaren een goede stabiele relatie kan de nieuwe persoon heel erg tegen vallen (jij voor je partner, en andersom)
als jij een kinderwens hebt, en alleen vanwege je relatie onzekerheden dit kindje laat weghalen ga je er gegarandeerd spijt van krijgen!
(even voor de duidelijkheid, ik ben niet anti abortus)
ik denk dus dat je in dit opzicht even moet vergeten hoe belangrijk je vriend is voor jou en je moet focussen wil ik dit kindje ja of nee (en uiteraard wel je vriendje vertellen! hoe zou jij je voelen als hij zoiets belangrijks verzweeg??)
succes!!
heb jij je welleens bedacht dat als je 10 jaar een relatie hebt en dan samen ritueel de strip vernietigd vol spanning aan de nieuwe serieuze fase begint je als nog het risico loopt alleen staande ouder te worden?
dat je daar dus 'bang' voor bent heeft niks te maken met de duur van je relatie, die komen helaas niet met garanties.
verder kan ik wel uit mijn eigen ervaring vertellen, wij hebben namelijk bewust gekozen voor een kind (toen we 3 maanden verkering hadden) en ij zijn er nog steeds heel blij mee, met onze kinderen, met het besluit en vooral met elkaar.
Het krijgen van een kind verand je leven, maar ook je eigen doen en laten. hoe dat uitpakt weet je niet, dus ook na jaren een goede stabiele relatie kan de nieuwe persoon heel erg tegen vallen (jij voor je partner, en andersom)
als jij een kinderwens hebt, en alleen vanwege je relatie onzekerheden dit kindje laat weghalen ga je er gegarandeerd spijt van krijgen!
(even voor de duidelijkheid, ik ben niet anti abortus)
ik denk dus dat je in dit opzicht even moet vergeten hoe belangrijk je vriend is voor jou en je moet focussen wil ik dit kindje ja of nee (en uiteraard wel je vriendje vertellen! hoe zou jij je voelen als hij zoiets belangrijks verzweeg??)
succes!!
donderdag 14 juni 2007 om 11:13
Ik weet hoe je leven verandert bij het krijgen van kinderen (heb er zelf 3) en ik weet ook hoe het is om alleenstaande moeder te zijn (ben het 7 jaar geweest). In jouw situatie zou ik toch echt nog even goed nadenken...
Optie 1: als je het kindje houdt: het lijkt nu misschien zo, dat jullie nu veel te kort bij elkaar zijn om samen een kind op te voeden, maar tegen de tijd dat het kind er daadwerkelijk is zijn jullie natuurlijk al 8 maand verder, 8 intensieve maanden waarin jullie elkaar ongetwijfeld veel beter hebben leren kennen i.v.m. je zwangerschap, dan anders het geval geweest zou zijn.
Optie 2: de zwangerschap afbreken: als je echt het kind helemaal niet wilt, zou dit een mogelijkheid zijn, maar ik denk dat je er niet goed aan doet om daarvoor te kiezen alleen omdat je bang bent dat je relatie geen stand houdt (misschien alleen maar omdat je in het verleden nare dingen hebt meegemaakt op dat gebied en helemaal niet gebaseerd op je huidige relatie?).
Misschien als je praat met je vriend en hij het ziet zitten samen met jou en een kind, dat hij je angst wel weg kan nemen en dat jij het dan ook wel ziet zitten... Het zou natuurlijk erg jammer zijn als je uit angst kiest voor een abortus en hij komt erachter en vertrouwt je niet meer, of hij komt er niet achter, jullie bouwen een goede relatie op en jij realiseert je achteraf dat die abortus waarschijnlijk niet eens nodig was geweest....
Ik ben echt niet per definitie anti-abortus hoor, maar het is natuurlijk niet iets wat je zomaar even weer vergeet.
Kortom, zoals de rest ook al zegt: praat met hem! Hoe eerder hoe beter!
Succes!
Optie 1: als je het kindje houdt: het lijkt nu misschien zo, dat jullie nu veel te kort bij elkaar zijn om samen een kind op te voeden, maar tegen de tijd dat het kind er daadwerkelijk is zijn jullie natuurlijk al 8 maand verder, 8 intensieve maanden waarin jullie elkaar ongetwijfeld veel beter hebben leren kennen i.v.m. je zwangerschap, dan anders het geval geweest zou zijn.
Optie 2: de zwangerschap afbreken: als je echt het kind helemaal niet wilt, zou dit een mogelijkheid zijn, maar ik denk dat je er niet goed aan doet om daarvoor te kiezen alleen omdat je bang bent dat je relatie geen stand houdt (misschien alleen maar omdat je in het verleden nare dingen hebt meegemaakt op dat gebied en helemaal niet gebaseerd op je huidige relatie?).
Misschien als je praat met je vriend en hij het ziet zitten samen met jou en een kind, dat hij je angst wel weg kan nemen en dat jij het dan ook wel ziet zitten... Het zou natuurlijk erg jammer zijn als je uit angst kiest voor een abortus en hij komt erachter en vertrouwt je niet meer, of hij komt er niet achter, jullie bouwen een goede relatie op en jij realiseert je achteraf dat die abortus waarschijnlijk niet eens nodig was geweest....
Ik ben echt niet per definitie anti-abortus hoor, maar het is natuurlijk niet iets wat je zomaar even weer vergeet.
Kortom, zoals de rest ook al zegt: praat met hem! Hoe eerder hoe beter!
Succes!
donderdag 14 juni 2007 om 11:14
Okay.
Ik ga eerlijkheid voorop stellen en kijk vanaf daar verder. Het gaat morgen wel moeilijk worden want, euh, tja... ik ben jarig. Dus dan is het ook weer niet zo'n dag voor zware onderwerpen.
Dus misschien moet ik het dan maar uitstellen tot zaterdag. Ofzo. Maar goed, van uitstellen lost mijn rotgevoel niet op.
Ik ga eerlijkheid voorop stellen en kijk vanaf daar verder. Het gaat morgen wel moeilijk worden want, euh, tja... ik ben jarig. Dus dan is het ook weer niet zo'n dag voor zware onderwerpen.
Dus misschien moet ik het dan maar uitstellen tot zaterdag. Ofzo. Maar goed, van uitstellen lost mijn rotgevoel niet op.
donderdag 14 juni 2007 om 11:37
Meid, ga er gewoon voor. Het zou anders zijn als hij had door laten schemeren dat hij geen kinderen wil. Als je nu de verkeerde beslissing neemt door het kindje weg te laten halen, krijg je er misschien wel heel veel spijt van.Ik zou het hem gewoon vertellen, wedden dat hij het helemaal niet zo erg vind!!Sterkte en suc6kuss XXan
donderdag 14 juni 2007 om 11:39
Oef ja, alle bezoek afzeggen is ook zowat...
Zal wel een verjaardag worden die je gaat onthouden...
Je hebt natuurlijk ook nog dikke kans dat je vriend gaat vragen naar je overtijd-situatie.
Veel succes met alles. 'k Vind dit al een goede beslissing. Niet al te ver vooruit kijken, nu, en goed naar je gevoel blijven luisteren (maar tegelijkertijd niet al teveel naar je angst). 'k Hoop dat je vriend precies goed reageert (al weet je nu waarschijnlijk nog niet hoe dat dan moet zijn...) en dat jullie er samen uitkomen.
Misschien kun je nog een keer laten horen hoe het gaat?
Nog even over kindjes trouwens: heb er zelf eentje van 1,5 en het heeft m'n leven (en relatie) volledig veranderd.... ten goede! Het duurde even voor we naast papa/mama ook weer genoeg tijd voor elkaar hadden, maar dat is gelukkig helemaal terug (hoe moet er anders ooit een 2e komen?
)
Die van ons was volledig gepland, en jouw situatie is dusdanig anders, dat ik er geen wijs woord over kan zeggen. Maar jij/jullie kunnen vast de juiste beslissing nemen.
Zal wel een verjaardag worden die je gaat onthouden...
Je hebt natuurlijk ook nog dikke kans dat je vriend gaat vragen naar je overtijd-situatie.
Veel succes met alles. 'k Vind dit al een goede beslissing. Niet al te ver vooruit kijken, nu, en goed naar je gevoel blijven luisteren (maar tegelijkertijd niet al teveel naar je angst). 'k Hoop dat je vriend precies goed reageert (al weet je nu waarschijnlijk nog niet hoe dat dan moet zijn...) en dat jullie er samen uitkomen.
Misschien kun je nog een keer laten horen hoe het gaat?
Nog even over kindjes trouwens: heb er zelf eentje van 1,5 en het heeft m'n leven (en relatie) volledig veranderd.... ten goede! Het duurde even voor we naast papa/mama ook weer genoeg tijd voor elkaar hadden, maar dat is gelukkig helemaal terug (hoe moet er anders ooit een 2e komen?
)Die van ons was volledig gepland, en jouw situatie is dusdanig anders, dat ik er geen wijs woord over kan zeggen. Maar jij/jullie kunnen vast de juiste beslissing nemen.
donderdag 14 juni 2007 om 11:52
Hoi Nastik,
Tis geen makkelijk situatie maar je moet hem wel onder ogen zien.
Je moet dit echt vertellen en niks op eigen houtje meer ondernemen.
Hij weet immers al dat je overtijd bent?
Hij loopt zich misschien ook af te vragen of je nog steeds niet ongesteld bent, en als je zegt hoe hij over eventuele kinderen van jullie zelf later praat, heeft ie misschien al stille hoop dat je eventueel zwanger bent. Vraagt ie daar eigenlijk niet naar dan als jullie contact hebben nu hij in het buitenland is?
Waar ik ook aan moet denken is stel je voor, het blijft allemaal zo fantastisch tussen jullie als het nu is. Je gaat samen verder, blijft bij elkaar en krijgt nog andere kinderen. In die kinderen zie je je lief én jezelf terug. Het lijkt mij verschrikkelijk als jij (en hij niet) weet dat er nóg één had moeten zijn, volgens mij krijg je dan enorme wroeging.
Ik zou nu geen paniek maken en overhaaste beslissingen nemen die niet meer terug te draaien zijn.
Ik wens je sterkte, Perel.
Tis geen makkelijk situatie maar je moet hem wel onder ogen zien.
Je moet dit echt vertellen en niks op eigen houtje meer ondernemen.
Hij weet immers al dat je overtijd bent?
Hij loopt zich misschien ook af te vragen of je nog steeds niet ongesteld bent, en als je zegt hoe hij over eventuele kinderen van jullie zelf later praat, heeft ie misschien al stille hoop dat je eventueel zwanger bent. Vraagt ie daar eigenlijk niet naar dan als jullie contact hebben nu hij in het buitenland is?
Waar ik ook aan moet denken is stel je voor, het blijft allemaal zo fantastisch tussen jullie als het nu is. Je gaat samen verder, blijft bij elkaar en krijgt nog andere kinderen. In die kinderen zie je je lief én jezelf terug. Het lijkt mij verschrikkelijk als jij (en hij niet) weet dat er nóg één had moeten zijn, volgens mij krijg je dan enorme wroeging.
Ik zou nu geen paniek maken en overhaaste beslissingen nemen die niet meer terug te draaien zijn.
Ik wens je sterkte, Perel.
donderdag 14 juni 2007 om 12:10
Nastik, fijn dat je besloten hebt het gewoon te vertellen! En ik zou morgen gewoon die visite afzeggen, dit gesprek lijkt me een stuk belangrijker dan het vieren van een verjaardag. Misschien vieren jullie dan morgen wel twéé dingen.
Groet, Mariannanas
(ruim 15 jaar geleden against all odds zwanger geworden van vriendje dat ik nog maar heel kort kende, inmiddels is vriendje echtgenoot en hebben we samen 4 kinderen)
Groet, Mariannanas
(ruim 15 jaar geleden against all odds zwanger geworden van vriendje dat ik nog maar heel kort kende, inmiddels is vriendje echtgenoot en hebben we samen 4 kinderen)
.
donderdag 14 juni 2007 om 22:05
Hoi,
Als ik jou was zou ik het vertellen tegen je vriend, en je kindje houden!
Ik ken namelijk 2 mannen waarvan de ex vriendinnen ooit zwanger geweest zijn en een abortus hebben laten plegen.
En zelfs deze 2 mannen hebben er tot op de dag van vandaag nog steeds moeite mee!!
Het is natuurlijk altijd je eigen keus, maar bedenk goed voordat je wat doet!
En hoe groot is de kans dat je vriend je de deur wijst?
je geeft zelf al aan, dat ie het wel ziet zitten.
Ik snap heel goed dat je het moeilijk vind, en ik leef ook zeker met je mee!!
Ik hoop voor je dat het goed komt!!
denk aan je...
Als ik jou was zou ik het vertellen tegen je vriend, en je kindje houden!
Ik ken namelijk 2 mannen waarvan de ex vriendinnen ooit zwanger geweest zijn en een abortus hebben laten plegen.
En zelfs deze 2 mannen hebben er tot op de dag van vandaag nog steeds moeite mee!!
Het is natuurlijk altijd je eigen keus, maar bedenk goed voordat je wat doet!
En hoe groot is de kans dat je vriend je de deur wijst?
je geeft zelf al aan, dat ie het wel ziet zitten.
Ik snap heel goed dat je het moeilijk vind, en ik leef ook zeker met je mee!!
Ik hoop voor je dat het goed komt!!
denk aan je...
donderdag 14 juni 2007 om 23:08
Nastik,
Ik kan niet anders dan even reageren. Mijn man en ik hebben een kindje van bijna anderhalf en wij kennen elkaar twee jaar en 4 maanden.... Ik raakte ook ruim 2 maanden na onze eerste ontmoeting in verwachting. Dit was heel gewenst hoor, we wilden het allebei heel graag. Inmiddels zijn we dus getrouwd en dolwijs met onze dochter.
MAAR OOOOOH wat had ik graag gewild dat we eerst wat met elkaar hadden genoten! Lekker op vakantie, stappen, ons bezatten enz enz. Nu kenden we elkaar net en moesten we ons met hele serieuze dingen bezighouden.
Nu gaat het tussen ons ook erg slecht en ik had regelmatig tijdens de zwangerschap ook al een vreselijk voorgevoel dat dit toch niet zo verstandig was.... Wij weten ook van elkaar dat als onze dochter er niet was, wij niet samen verder waren gegaan... Natuurlijk hebben we de keus om uit elkaar te gaan maar als je een kindje hebt probeer je natuurlijk eerst ALLES uit de kast te halen..
Nu ben jij ook hoteldebotel en ik zal je nooit adviseren om abortus te plegen want dat vind ik persoonlijk zo erg!
Ik zou glijk beginnen eerlijk te zijn tegen je vriend, dit KUN jeniet voor jezelf houden! En jullie kunnen toch goed praten?!
Als ik zelf de tijd weer terug kon draaien zou ik langer hebben gewacht maar ik heb er vrede mee want het loopt toch zoals het loopt denk ik.
Ik zou er het beste van hopen en als jullie voor jullie kindje kiezen dan zou ik nog gauw een keertje met zijn 2tjes lekker op vakantie gaan!
Succes *;
donderdag 14 juni 2007 om 23:55
Begrijp het probleem niet zo, je schrijft dat je verliefd bent en het is wederzijds, je schrijft dat je, je schaapjes op het droge hebt, ook ben je met je 27 niet piepjong meer. Je vriend is verliefd op jou, heeft ook een kinderwens dus wat is nou het probleem?
Bovendien ben je door je pil heen zwanger geworden, je hebt hem er niet ingeluisd ofzo...
Volgens mij ben je gewoon in paniek en overdenk je alles of het wel mogelijk is ineens een kindje opvoeden, maar rationeel geef je al aan dat het wel kan...
Ik zou het hem zo snel mogelijk vertellen want dit is ook waanzin...
Bovendien ben je door je pil heen zwanger geworden, je hebt hem er niet ingeluisd ofzo...
Volgens mij ben je gewoon in paniek en overdenk je alles of het wel mogelijk is ineens een kindje opvoeden, maar rationeel geef je al aan dat het wel kan...
Ik zou het hem zo snel mogelijk vertellen want dit is ook waanzin...
vrijdag 15 juni 2007 om 00:14
Ik vind dat iedereen wel heel makkelijk praat over een kind op de wereld te zetten terwijl je elkaar nog maar zo kort kent. 2 maanden kennen ze elkaar !! Tuurlijk zijn ze nu verliefd en is hij geweldig in haar ogen, maar of ze hem echt goed kent ? Goed genoeg om een kind op de wereld te zetten ? Goed genoeg om je te verbinden voor de rest van je leven aan iemand (want als je samen een kind hebt blijf je op een of andere manier in elkaars leven, ook al zou je uit elkaar gaan). Uiteraard moet ik toegeven dat je nooit garanties krijgt, maar 2 maanden elkaar kennen en dan zo'n grote beslissing ???
Heb je niet juist de eerste tijd nodig om elkaar te leren kennen, om te weten wie hij werkelijk is, zonder die roze bril en zonder de verantwoordelijkheid van een kind ? Ook als je zwanger bent krijg je o.i.v. hormonen een hele andere situatie dan je normaal zou hebben.
En ja, je hebt je broertje meegemaakt, maar dat is nog altijd heel anders dan je eigen kind.
Ik ben het er wel mee eens dat je hem dit moet vertellen, maar dat was je ook al van plan. Wat jullie moeten doen, weet ik ook niet, maar vat het niet te licht op deze beslissing die de rest van je leven zal beïnvloeden. Ik wens jullie heel veel sterkte.
Heb je niet juist de eerste tijd nodig om elkaar te leren kennen, om te weten wie hij werkelijk is, zonder die roze bril en zonder de verantwoordelijkheid van een kind ? Ook als je zwanger bent krijg je o.i.v. hormonen een hele andere situatie dan je normaal zou hebben.
En ja, je hebt je broertje meegemaakt, maar dat is nog altijd heel anders dan je eigen kind.
Ik ben het er wel mee eens dat je hem dit moet vertellen, maar dat was je ook al van plan. Wat jullie moeten doen, weet ik ook niet, maar vat het niet te licht op deze beslissing die de rest van je leven zal beïnvloeden. Ik wens jullie heel veel sterkte.
vrijdag 15 juni 2007 om 00:38
Hier wil ik mij bij aansluiten. Mijn ex en ik hadden ook erg kort een relatie, woonden net samen en ik raakte zwanger. Kindje laten komen, maar de relatie liep niet lekker. Ik ben blij met mijn zoon, maar als ik die niet had gehad dan was ik al meteen weggegaan bij mijn vriend. Leerde hem eigenlijk pas na een jaar beter kennen, en wij hadden samen nog niet veel leuke dingen kunnen doen. Nu ben ik voor altijd gedwongen tot contact met ex vanwege zoon en om eerlijk te zijn zou ik nu niet opnieuw dezelfde keuze maken. Natuurlijk is de keuze voor een abortus heel erg moeilijk en bijna niet te maken, maar denk er nog eens goed over na. Want jullie kennen elkaar amper, in feite. Je leven wordt er niet bepaald makkelijker van, kan ik je vertellen.
