Op huizenjacht, maar nu is het over?

Lang geleden dat ik een topic heb geopend. Maar nu heb ik de behoefte aan wat feedback van anderen. Sinds bijna 1,5 jaar heb ik een hele goede relatie, en we waren bezig met het kopen van een huis.

Vriend is een twijfelaar, veroorzaakt door ervaringen uit zijn verleden en met een ex. Hij is onzeker en kan moeilijk knopen doorhakken.

Nadat we een paar maanden geleden van vakantie terugkwamen, wilde hij graag gaan samenwonen. We hebben nu een weekend relatie, de reistijd is 1,5 uur en omdat het zo goed ging, had hij de knoop doorgehakt.

Ik ken hem, en heb hem de afgelopen tijd gevraagd of hij het zeker wist. Ja dus. Dus we gingen huizen bezichtigen, praatten er vaak over en hij was enthousiast. Op het moment dat we iets interessants zagen, kon hij niet de beslissing nemen om een bod uit te brengen. Steeds was er iets waardoor hij een huis niet wilde. Hij is erg kritisch, en zijn smaak wijkt af van de mijne, maar toch waren er vorige week huizen die we allebei zagen zitten.

Zaterdag een bod uitgebracht, ik helemaal door het dolle heen.

De makelaar belt op, en zegt dat het bespreekbaar is (bod lag ruim onder vraagprijs). Vriend zegt we gaan er niet mee door, ik perplex.

Na gepraat te hebben, geeft hij te kennen dat hij er niet mee door wil, dus met het samenwonen. Want bang voor zijn vrijheid, het is een te grote stap.

Ik laat hem heel vrij en vind het normaal dat hij zijn eigen dingen wil doen, net zoals ik dat doe, maar toch kwam hij met dat argument.

Ook vertelde hij dat we er het beste uit hebben gehaald en dat hij denkt minder van me te houden. Dit is wat hij de afgelopen weken heeft beseft.

Uiteindelijk is hij zondag nog gebleven en hebben we er neit over gesproken, hij is een moeilijke prater. Ik ging ervan uit dat het uit was maar dit is nooit uitgesproken.

Gisteren is hij naar zijn werk vertrokken, ik kreeg een nietszeggend smsje en hij heeft me op msn aangesproken. Ik heb niet gereageerd.



Voor mij is dit niet te begrijpen, voor niemand eigenlijk. Maar mijn vrienden vinden mij erg rigoreus door de deur dicht te trekken en geen contact te willen. Ik moet erover praten en kijken hoe of wat. Ik weet ook niet of ik nog een relatie heb.



Als jullie dit lezen, wat is dan jullie idee hierover? Bedankt alvast voor de reacties.

Hallo Yoyo,



leuk dat je reageert.

We hebben toch nog best veel gepraat, over het hoe nu verder.

Hij geeft te kennen dat hij graag het wil oppakken en wel een relatie wil.

Ik stelde nl voor om het rustig aan te doen, in de zin van afspreken als we er zin in hebben zonder al teveel verplichtingen. Daar heeft hij moeite mee.

Ook heb ik hem gezegd dat ik niet aan samenwonen denk, niet nu en ook niet op een later tijdstip. Denk toch dat ik wat dat betreft het vertrouwen in hem kwijt ben, misschien ben ik toch nog te boos om wat er is gebeurd.

Ik denk dat Latten beter zou zijn, huren is voor hem geen optie, hij is nu ervan overtuigd dat je beter kunt kopen. Maar ja, als hij de stap niet kan zetten zit je in een patsstelling he.

Mijn gevoel gaat op en neer, maar neig meer naar een losse relatie waarbij we wel zien hoe het gaat lopen. Hij wil meer zekerheid begrijp ik.

Bovendien weet hij het nu allemaal niet meer, hij heeft ook tijd nodig. Niet slim om gelijk weer onszelf vast te leggen, ik wil het gewoon open houden.

Lijkt haast wel alsof mijn gevoel weg is, dat er iets is kapt gemaakt wat misschien niet meer is terug te krijgen. Hij merkt dat ook uit mijn reacties en denk dat hij bang is. Hij wil erover praten, wat mij betreft is alles wel gezegd. Hij wil dit weekend langskomen, hij komt dus zaterdag maar ik ga hem niet laten blijven omdat dat niet goed voelt.

Terwijl ik hem normaal gesproken vanaf vrijdagavond tot aan maandag zie, die behoefte heb ik nu niet.



Wat is dit ingewikkeld, en hoe kan een situatie toch snel omslaan van niks aan de hand naar alles zit fout..

Hoi Julus,



Dat kan gebeuren dat je gevoel even weg is. Gun jezelf de ruimte, desnoods om elkaar dit weekend even niet te zien? Stel hem wel zodanig gerust dat het geen drama wordt. Want je wil niet in de situatie belanden dat jij even afstand houdt- hij heel hard gaat werken om je vertrouwen te 'winnen' en vervolgens zichzelf weer 'voorbijloopt'.



Bovendien was je klaar om samentegaan wonen en kopen dus je wilt nu toch niet ineens een 'we zien wel relatie'? Hij heeft moeite met zich binden zeg je, maar jij hebt die moeite niet, dat is verschil dat bespreekbaar moet blijven denk ik.

Ik hoop dat je jullie lukt om door dit debacle de dingen duidelijker te krijgen.

hoi,



daar zeg je wel iets goeds. Ik heb hem niet gerustgesteld, ben ik bang. In mijn boosheid, gekwetsheid hou ik hem behoorlijk af, iets wat hij moeilijk vindt maar wel kan begrijpen. Ik ben nogal geneigd om van alles naar niets te gaan, in alles. Ik weet dat van mezelf en probeeer het in te dammen. Maar wat is dan een goede tussenweg, ik vind het lastig om dit te beoordelen. Je hebt met gevoelens te maken, en met een beeld van de toekomst. Die twee zijn beiden overhoop gehaald door dit gebeuren. Ik word heen en weer geslingerd tussen ik wil het maar wat als het weer misloopt? Wil mezelf behoeden voor meer ellende, maar wil het ook niet helemaal stoppen, dus vooralsnog lijkt me minder contact een goede. Dat is de enige manier om te bezien wat er nog over is. Wat dat is nog de vraag, bij ons allebei. Het helpt ook niet mee dat hij tegenstrijdige dingen zegt, kan het niet plaatsen. Als je allebei zo bent dan schiet je niks op. We willen allebei zekerheid en duidelijkheid en dat zit er niet in.

Toen mijn vriend en ik 3 jaar samen waren, zag hij het ineens niet meer zitten, we hebben toen een time out genomen en hij kwam tot de conclusie dat hij mij niet kwijt wilde. Toen we ruim 7 jaar samen waren, kreeg ik ineens de kriebels. We waren ook op zoek naar een koophuis (woonden al lang samen) en ineens werd ik nerveus, hoorde ook verhalen om me heen van mensen die net een huis gekocht hadden en uit elkaar gingen. Daar kwam nog bij dat ik dacht dat ik gevoelens voor een ander had. Al met al was ik echt in de war en heb de relatie verbroken. We hebben wel contact gehouden (voornamelijk per mail, want hij is voor een tijdje in t buitenland gaan werken toen). Ik heb best wel genoten van mijn singlebestaan toen, maar hij bleef toch altijd de belangrijkste persoon in mijn leven, toch mijn grote liefde. Om een lang verhaal kort te maken, ik realiseerde me steeds meer dat er nooit iemand zou kunnen tippen aan hem, dat hij het gewoon was voor mij. Inmiddels wonen we weer samen en het gaat echt goed. Je weet het nooit zeker natuurlijk, maar ik heb wel het gevoel dat er niks of niemand meer tussen ons komt.

Hoi Noa,



dus als ik het goed begrijp zat jullie relatie goed, maar hebben jullie wel je twijfels gehad? Zelfde verhaal als bij mij, zo te lezen. Jij werd nerveus toen je dacht aan een huis kopen de tweede keer, maar dacht ook gevoelens te hebben voor een ander. Wat was voor jij de zwaarst wegende reden om de relatie te verbreken? Ik dacht ook dat hij misschien een ander leuker vond, je weet het niet he. Hij zegt dat dat het niet is. Hoelang had jij je twijfels voordat je het uitmaakte? Bij ons was het in een tijdsbestek van twee weken, enorm kort dus. Dat maakt het voor mij zo moeilijk om te vatten.

Leuk om te lezen hoe het bij jullie is verlopen, dat jullie echt voor elkaar hebben gekozen. Ik ben ervan overtuigd dat een time-out het beste is, ook als ik nu lees dat jullie dat ook gedaan hebben. Ik kan werkelijk niks meer in de juiste perspectieven plaatsen, heel verwarrend.

Hoi Julus,



wat een lastige situatie zit je in.

ik heb het ook meegemaakt, en ik ken het gevoel dat er iets geknapt is. Een leegte. Alsof de verbinding is verbroken.

Hij zal de verbinding wel weer (voor enige tijd) met je aan willen gaan(denk ik),maar bedenk wat jij het liefste wil. Niet in de vorm van hem, maar in de vorm van een relatie.

 

wat vind jij werkelijk belangrijk in een relatie?



Als je dat op de 1e plaats zet (en niet hem) maakt t makkelijker om bij je zelf te blijven.

Heeft ie ooit eerder zo getwijfeld?



Heel veel sterkte, gevoel en verstand op 1 lijn krijgen is soms zoooo lastig.

Hoi,



dus nog een lotgenoot. Wil je er iets meer over vertellen misschien?

Ik had er nog nooit over gehoord, in mijn omgeving. Oh jawel, mijn zus heeft ooit zelf dit gedaan bij een ex, de relatie was wel gelijk over, haar beslissing.



Tja, hij heeft eerder getwijfeld, maar dat lag aan andere factoren. Een ex, waarmee het net uit was. Daarna nog een keer, omdat hij niet zeker wist of hij er 100% voor wilde/kon gaan. Dus dat maakt mij nóg onzekerder, het is niet de eerste keer. En dit kan natuurlijk later weer gebeuren.

Hij is een enorme twijfelaar maar telkens gaat er een stukje kapot bij mij. Geloof in de relatie wordt dan minder, hoe leuk het daarna ook weer wordt.

Ik ben heel erg bezig met wat ik wil en voel. En dat is niet positief op dit moment. Hij wil graag doorgaan, wil wel een relatie, ik twijfel. Hij begrijpt dit wel, snapt wel dat hij dit heeft veroorzaakt. Zo lopen die dingen he, oorzaak en het gevolg. Ik zie het als kansberekenen; hoe groot is de kans dat dit volgend jaar weer gebeurt? Groot als je hetmij vraagt. Tenzij hij hier iets aan gaat doen in de vorm van hulp, maar die stap vindt hij enorm groot. Dus je komt niet echt vooruit zo. Ben klaar met relaties, op dit moment, vindt het teveel gedoe.

Julus,

ik heb het gevoel dat je vriend iemand is die heel erg acteert op de waan (of de angst) van de dag.

Persoonlijk vindt ik die angst/twijfel niet zo vreemd.

Ik heb ook bij diverse grote stappen (samenwonen/trouwen/verhuizen/nieuwe baan) me vaak afgevraagd waar ik toch in hemelsnaam mee bezig was. Gaat dit wel goed, zal het lukken?? enz.

Alleen is het meestal zo dat je dergelijke dingen van tevoren goed overwogen hebt, alle consequenties hebt bekeken, met je partner doorgesproken enz.

Dus op het moment van "cold feet" val je terug op het voorliggende beslissingstraject en ga je gewoon door.

En daar schort het m.i. bij je vriend aan. Hij wil best, in het voorliggende proces klopt alles wel, maar op het moment supreme reageert hij puur op zn (angst)instinct en trekt zich terug.

Hij kan proberen daaraan te werken en wat meer vertrouwen in zichzelf te krijgen. En anders moet je er rekening mee houden dat je in de toekomst hier steeds weer mee te maken krijgt.



Sterkte meid

Klopt als een bus; we hebben verschillende keren doorgesproken hoe we het zouden aanpakken als we eenmaal samenwoonden. Alle scenario's doorlopen, en dit alles gebaseerd op hoe de relatie op dat moment was. Alle vertrouwen daarin, want het zat goed. Op alle vlakken. Dat is ook besproken, vinden we het nog leuk, zijn we nog blij met elkaar. Hij is degene die makkelijker over de dingen kan praten, als ik me bijv niet goed voel. Hij is iemand die er alles voor over heeft om de ander niet te kwetsen, vandaar dat hij pas erg laat met zijn twijfel kwam. Wilde er zelf uit zien te komen, hoopte er ook op dat het zou bijtrekken.

Ja hij laat zich echt leiden door zijn angst van dat moment. Paniek paniek, help ik moet weg. Dat is vaker gebeurd, ik ken het van hem. En dat probleem blijft voortbestaan, daar ben ik bang voor. Maar ik wil hem helpen, heb altijd goed met hem gepraat, over het hoe en waarom. Dat maakte hem rustig, kon alles weer helder zien. Ook nu ziet hij het best weer helder, en dus positief in. Alleen kan ik dat even niet opbrengen, ben ik degene die weg wil rennen van deze ellende. Ik ben sterk, en ben een doorzetter en ook erg impulsief. Ik ga 200% voor iets, dat geldt met alles. Hij is een denker, heeft veel tijd nodig voor alles wat hij doet. Hij is er dan ook van overtuigd dat hij er helemaal voor gaat, alleen op het moment supreme komt de angst naar boven. Geen idee hoe dat precies bij hem werkt. Hem overtuigen lijkt te werken, mijn standpunt toelichten en alles beargumenteren. Maar jammer genoeg komt er een punt waarop hij dat helemaal kwijt is. Begint alles van voor af aan en dat trek ik niet meer.

helaas kan ik ook jouw twijfel niet wegnemen.

ik denk dat zijn twijfel ophoudt als jouw twijfel ophoudt.

door jouw twijfel (over hem, of over wat een relatie betekent in het algemeen) laat je zijn twijfel toe. tenminste zo werkt het bij mij.



hij heeft wel s hardop getwijfeld. jij ook?



in mijn geval twijfelde ik in eerste instantie nooit hardop. Het stapelde zich op en toen barstte het weer. Wat ik graag wilde en hoe het werkelijk was, lag soms te ver uitelkaar. maar dat is hier boven ook al gezegd. Hoe eerlijk ben je naar je zelf toe geweest in jullie relatie?

ik heb hem nu verteld dat ik getwijfeld heb, paar maanden geleden. Hij schrok, ik wilde het voor mezelf uitvechten en uiteindelijk kwam het goed. Dus wilde ik hem niet ongerust maken, omdat dat niet mer nodig was. Toch zit hij er nu mee, ik wilde hem alleen vertellen dat ik hetzelfde heb gehad. Maar op een andere manier en niet net voordat we een grote beslissing hadden genomen. Dat hij twijfelt door mijn twijfel, is denk ik niet zo. Hij wil door, wil een relatie, maar ik twijfel. Hij is nu bang denk ik, dat het echt over is. Nu lijkt hij ervan overtuigd dat we verder kunnen. Lag het maar zo simpel, ik kan er niet overheen stappen.

Ja ben altijd eerlijk geweest en heb die twijfel ook altijd goed overdacht. Tiijd voor genomen maar het kwam goed, mijn gevoel. Zijn actie van nu wakkert dat misschien aan, het versterkt het. Zo van, had ik dan toch moeten stoppen, zie je wel, het gaat mis..maar toch heb ik de laatste maanden alle vertrouwen gehad in hem, en ook in mezelf dat het helemaal goed zat. Ik mis hem ook niet, al vanaf vorige week niet meer. Wat betekent dat dan? Kan niet op mezelf vertrouwen nu, alles loopt door elkaar heen.

Beste Julus,



Ik zit in precies dezelfde situatie als jij, alleen dan een beetje anders :(...



Mijn vriend is, net als jouw vriend, ook een enorme twijfelaar.. stelt alles uit tot laatste moment, denkt alles 1000x over etc.. Het is vaak gebeurd met bepaalde dingen dat ie me op laatste moment liet 'stikken' of geen keuzes kon maken, of snel ad-hoc een keuze nam, waar ik het dan maar mee te doen had. Veel heftige dingen afgelopen jaar en tijdje geleden trok ik het allemaal niet meer. Heb het uitgemaakt en net als jij, toen een laatste heftig gesprek gehad, waar uitkwam dat we toch echt niet zonder elkaar konden. Kwam naar boven dat hij een giga-dip heeft, zit nl nu in heftige periode van zn leven en moet alles op een rijtje zetten (want hij zit nu wéér in zo'n moment waarop hij iets moet beslissen en het dan niet kan, ja ja keuzes maken in het volwassen leven is moeilijk... sorry voor sarcasme hoor ) Dit alles maakt dat hij even niet voor ons en onze relatie kan denken/vechten en ik zit in de wachtstand. Maar net als jij breekt dit gedrag me op. En is dit (het op deze manier oplossen, middels een pauze) de juiste manier en juiste basis voor een relatie? Twijfel alom..

Het erge - en dat is gelijk ook het tegenstrijdige - is dat de relatie goed zal zijn. Je gaat voor elkaar, niks aan de hand. En als er weer zo'n paniekreactie opkomt, dan gaan wij gelijk twijfelen aan de echtheid van het gevoel voor ons. Tenminste, dat is wat ik ervaren heb. Immers, normaal gesproken ga je door met de volgende stap omdat je zo graag verder wilt samen. Op deze manier kan ik er nooit van overtuigd zijn dat hij voor me gaat, anders nam hij toch gewoon die hindernis? Voor ons lastig te snappen, voor hunzelf waarschijnlijk ook niet. Daarom heb ik begrip, wil ik erin meegaan maar soms moet je je grens heel duidelijk trekken. Uit zelfbehoud. Natuurlijk kiezen zij er niet voor om dit zo te laten foutlopen, denk dat ze er veel mee bezig zullen zijn, proberen te begrijpen waar hun angst vandaan komt. Maar het enige wat ik kan bedenken, is dat een relatie op dit moment gewoon teveel is. Mijn vriend wil mij dit niet aandoen en daarom koos hij om dan maar te stoppen, uit liefde voor mij. Dat is mooi, maar mag ik ook zelf kiezen? Valt moeilijk te rijmen met elkaar, denk ook niet dat ik het ooit zal snappen. Ik ben erg benieuwd hoe dit metons gaat aflopen, ik denk dat we volgend jaar weer zo zitten, mocht de relatie doorgaan..wil jij dat??

Ik moet zeggen dat hoe jij jullie relatie beschrijft, ik veel herken. Wij samen, dat ging gewoon lekker. Praten als je ergens mee zit, wij samen komen er wel uit. Moeilijke situaties die over ons gingen, we kwamen er doorheen. Voelde ik me even niet goed, dan was hij er. En andersom.

Ja je zult veel verschillende reacties krijgen, hier hoor ik voornamelijk dat het zo zonde is als we ermee stoppen. Wij passen zo goed bij elkaar, dit is de leukste van alle vriendjes die ik ooit serieus had. En dat besef ik ook, dat voelde ik zo ook altijd. Hoe leuk het ook ging en hoe ideaal hij ook mag zijn, hier is iets geknakt. Misschien ben ik moe van het eeuwige begrip dat ik moet opbrengen, het niet weten of ik het wel voor hem ben. Want uiteindelijk is dat e vraag die bij mij naar boven komt na zo'n twijfelperiode; gaat hij wel voor me, kiest hij echt voor me? Die onwetendheid en ook de vraag wanneer hij weer twijfelt, is slopend. Ben één bonk zenuwen, eten lukt niet, pijn in mijn maag en enorm lusteloos. Het vreet aan me, je ziet het ook echt. Ik vertel hem hoe ik mij voel en wat et met me doet. Hij weet het en vindt het klote. Wij hebben dus wel sporadisch contact, komt van zijn kant. Voor mij voelt het als afbouwen, want van opbouwen is geen sprake toch?De afbouwfase heeft hij ingezet voor mijn gevoel.



Wat jouw situatie betreft: ik denk dat als hij te kennen geeft even rust te willen, hij die rust moet krijgen. Ook al wil je er voor hem zijn zoals jullie gewend waren, die situatie is nu anders. Hij zal de relatieperikelen als teveel ervaren, misschien kun je beter hem even laten, hij weet nl heel goed dat jij er voor hem bent...dat heb je al bewezen. Ik geloof wel in een time-out periode, in elke relatie. Even op een rij zetten waarom je ook alweer samen bent, en of het nog goed voelt. Dat is nu voor jou heel eng, je weet niet wat de uitkomst zal zijn. Maar ALS je weer contact krijgt en hij kiest er weervoor, dan weet je ZEKER dat hij het echt wil. Zo benader ik dat ook.

Jij ook sterkte, ik leef met je mee.

@ Julus: ik begrijp hoe je je voelt.

Alleen hadden mijn vriend en ik net een half jaar een (duur) huurhuis samen. Hij is weggegaan. Ik voelde dat hij twijfelde aan iets, heb de boel geforceerd en nu is hij weg.

Nu zit ik in een huis dat ik me nauwelijks voor de helft kan veroorloven en het huurcontract loopt door tot eind oktober.



Echt verschrikkelijk dat je vriend het niet ziet zitten, ik begrijp dat je je dan net zo rot voelt als ik nu.

Wees alleen blij dat je al het financiele gezeik nu niet hebt, in ieder geval.

Ik kom op m'n 28e waarschijnlijk weer in een studentenkamer terech, omdat ik ook geen (lange) inschrijving bij de woningbouw heb. Niet om zielig te doen en ik kom er ook vast wel weer overheen, maar het is voor jou een zorg die je nu niet zal krijgen.



Veel sterkte, meis!



Liefs, Suus.

He bah, dat is inderdaad niet echt fijn, dat jullie al een huis hadden gekocht. Ik besef ook dat dit misschien een geluk bij een ongeluk is geweest, wat dat betreft heeft mijn vriend de juiste beslissing genomen.

En weet je, ik ben bijna twee jaar geleden bij mijn ex weggegaan, na 8 jaar samenwonen. Omdat we altijd gekocht hadden en ik er vertrouwen in had dat ik -mocht het mislopen - ik wel terecht zou komen, heb ik ook nooit een inschrijving gedaan. Dus heb ik een appartement gehuurd via een bemiddelingsburo. Ben 32, en zit dus op een behoorlijk slecht, klein appartement. Ik ben er ook niet blij mee, ben toe aan een normaal huis. Maar zo is het gelopen, en eigenlijk zijn we nog jong. Komt vanzelf, dat huis!

Hoe is je situatie nu, waarom is je vriend weggegaan, was er niks meer te redden dmv praten?



Vriend is zaterdag hierheen gekomen op mijn verzoek. Veel gepraat, ben er blij mee. Hij heeft het nooit willen uitmaken, was alleen zo in de war dat hi door de bomen het bos niet meer zag. Hij was heel stellig; hij wil verder. En ook wil hij niet latten op de lange termijn, maar gewoon samenwonen. Zijn gevoel is nu al weer stukken beter en hij ziet eea weer in perspectief. Ik heb aangestuurd op rustig aan doen, misschien zelfs een relatie zonder verplichtingen maar voor hem is dat geen optie. Dus we hebben twee fijne dagen gehad, waarbij het leek alsof er niks was gebeurd. Heel raar eigenlijk. Gewoon de draad weer opgepakt en zoals vanouds het fijn gehad.

Hij wil nog steeds kopen en niet huren, doen nu rustig aan en zien wel hoe en wat. Maar hij weet dat hij nu zeker van zijn zaak moet zijn, ik moet in alles voelen en merken dat hij ervoor gaat, anders trek ik het niet.