Relaties
alle pijlers
Op huizenjacht, maar nu is het over?
dinsdag 22 mei 2007 om 07:36
Lang geleden dat ik een topic heb geopend. Maar nu heb ik de behoefte aan wat feedback van anderen. Sinds bijna 1,5 jaar heb ik een hele goede relatie, en we waren bezig met het kopen van een huis.
Vriend is een twijfelaar, veroorzaakt door ervaringen uit zijn verleden en met een ex. Hij is onzeker en kan moeilijk knopen doorhakken.
Nadat we een paar maanden geleden van vakantie terugkwamen, wilde hij graag gaan samenwonen. We hebben nu een weekend relatie, de reistijd is 1,5 uur en omdat het zo goed ging, had hij de knoop doorgehakt.
Ik ken hem, en heb hem de afgelopen tijd gevraagd of hij het zeker wist. Ja dus. Dus we gingen huizen bezichtigen, praatten er vaak over en hij was enthousiast. Op het moment dat we iets interessants zagen, kon hij niet de beslissing nemen om een bod uit te brengen. Steeds was er iets waardoor hij een huis niet wilde. Hij is erg kritisch, en zijn smaak wijkt af van de mijne, maar toch waren er vorige week huizen die we allebei zagen zitten.
Zaterdag een bod uitgebracht, ik helemaal door het dolle heen.
De makelaar belt op, en zegt dat het bespreekbaar is (bod lag ruim onder vraagprijs). Vriend zegt we gaan er niet mee door, ik perplex.
Na gepraat te hebben, geeft hij te kennen dat hij er niet mee door wil, dus met het samenwonen. Want bang voor zijn vrijheid, het is een te grote stap.
Ik laat hem heel vrij en vind het normaal dat hij zijn eigen dingen wil doen, net zoals ik dat doe, maar toch kwam hij met dat argument.
Ook vertelde hij dat we er het beste uit hebben gehaald en dat hij denkt minder van me te houden. Dit is wat hij de afgelopen weken heeft beseft.
Uiteindelijk is hij zondag nog gebleven en hebben we er neit over gesproken, hij is een moeilijke prater. Ik ging ervan uit dat het uit was maar dit is nooit uitgesproken.
Gisteren is hij naar zijn werk vertrokken, ik kreeg een nietszeggend smsje en hij heeft me op msn aangesproken. Ik heb niet gereageerd.
Voor mij is dit niet te begrijpen, voor niemand eigenlijk. Maar mijn vrienden vinden mij erg rigoreus door de deur dicht te trekken en geen contact te willen. Ik moet erover praten en kijken hoe of wat. Ik weet ook niet of ik nog een relatie heb.
Als jullie dit lezen, wat is dan jullie idee hierover? Bedankt alvast voor de reacties.
Vriend is een twijfelaar, veroorzaakt door ervaringen uit zijn verleden en met een ex. Hij is onzeker en kan moeilijk knopen doorhakken.
Nadat we een paar maanden geleden van vakantie terugkwamen, wilde hij graag gaan samenwonen. We hebben nu een weekend relatie, de reistijd is 1,5 uur en omdat het zo goed ging, had hij de knoop doorgehakt.
Ik ken hem, en heb hem de afgelopen tijd gevraagd of hij het zeker wist. Ja dus. Dus we gingen huizen bezichtigen, praatten er vaak over en hij was enthousiast. Op het moment dat we iets interessants zagen, kon hij niet de beslissing nemen om een bod uit te brengen. Steeds was er iets waardoor hij een huis niet wilde. Hij is erg kritisch, en zijn smaak wijkt af van de mijne, maar toch waren er vorige week huizen die we allebei zagen zitten.
Zaterdag een bod uitgebracht, ik helemaal door het dolle heen.
De makelaar belt op, en zegt dat het bespreekbaar is (bod lag ruim onder vraagprijs). Vriend zegt we gaan er niet mee door, ik perplex.
Na gepraat te hebben, geeft hij te kennen dat hij er niet mee door wil, dus met het samenwonen. Want bang voor zijn vrijheid, het is een te grote stap.
Ik laat hem heel vrij en vind het normaal dat hij zijn eigen dingen wil doen, net zoals ik dat doe, maar toch kwam hij met dat argument.
Ook vertelde hij dat we er het beste uit hebben gehaald en dat hij denkt minder van me te houden. Dit is wat hij de afgelopen weken heeft beseft.
Uiteindelijk is hij zondag nog gebleven en hebben we er neit over gesproken, hij is een moeilijke prater. Ik ging ervan uit dat het uit was maar dit is nooit uitgesproken.
Gisteren is hij naar zijn werk vertrokken, ik kreeg een nietszeggend smsje en hij heeft me op msn aangesproken. Ik heb niet gereageerd.
Voor mij is dit niet te begrijpen, voor niemand eigenlijk. Maar mijn vrienden vinden mij erg rigoreus door de deur dicht te trekken en geen contact te willen. Ik moet erover praten en kijken hoe of wat. Ik weet ook niet of ik nog een relatie heb.
Als jullie dit lezen, wat is dan jullie idee hierover? Bedankt alvast voor de reacties.
dinsdag 22 mei 2007 om 08:02
Wees blij dat hij erachter kwam voordat jullie het huis gekocht hebben.Nu zit je tenminste niet met een verbroken relatie en een torenhoge schuld.
Ik begrijp ook niet zo goed hoe iemand vanuit een weekendrelatie gelijk een huis gaat kopen als ze willen samen wonen.
Waarom niet eerst veilig huren om te kijken of jullie nog steeds gek op elkaar zijn als je de vieze sokken ziet en erachter komt dat hij/zij het dopje niet op de tandpasta terug doet.
Ik begrijp ook niet zo goed hoe iemand vanuit een weekendrelatie gelijk een huis gaat kopen als ze willen samen wonen.
Waarom niet eerst veilig huren om te kijken of jullie nog steeds gek op elkaar zijn als je de vieze sokken ziet en erachter komt dat hij/zij het dopje niet op de tandpasta terug doet.
dinsdag 22 mei 2007 om 08:09
Daar heb je gelijk in, er is nog geen schade aangericht. Desalniettemin hebben wij heel goed overwogen waarom wij de stap wilden zetten.
Waarom niet huren? Omdat de huur hier hoog ligt en we met kopen veel meer ruimte zouden krijgen dan met huren. Dat gooi je maandelijks weg.
Overigens wil hij ook niet huren, hij wil gewoon niet meer samenwonen.
We hebben samen een vakantie van drie weken gehad, verder vaak doordeweeks dagen doorgebracht en rustig aan gedaan. Het was weloverwogen en gebaseerd op het feit dat de relatie super verliep. Daarom is het moeilijk te begrijpen, dat hij dit nu gewoon weggooit.
Maar je valt diep; ik dacht dat we samen een leven gingen delen en nu ben ik weer alleen. Gaat mij te snel, die overgang.
Waarom niet huren? Omdat de huur hier hoog ligt en we met kopen veel meer ruimte zouden krijgen dan met huren. Dat gooi je maandelijks weg.
Overigens wil hij ook niet huren, hij wil gewoon niet meer samenwonen.
We hebben samen een vakantie van drie weken gehad, verder vaak doordeweeks dagen doorgebracht en rustig aan gedaan. Het was weloverwogen en gebaseerd op het feit dat de relatie super verliep. Daarom is het moeilijk te begrijpen, dat hij dit nu gewoon weggooit.
Maar je valt diep; ik dacht dat we samen een leven gingen delen en nu ben ik weer alleen. Gaat mij te snel, die overgang.
dinsdag 22 mei 2007 om 08:26
Jouw vrienden mogen hun mening hebben, maar als jij even geen behoefte hebt aan contact met je vriend, dan is dat jouw goed recht. Ik vind het wel begrijpelijk, je denkt een toekomst met iemand op te bouwen en dan wordt letterlijk de deur in je gezicht dicht gegooid....
Sterkte, met wat je ook beslist ... :R
Sterkte, met wat je ook beslist ... :R
dinsdag 22 mei 2007 om 08:48
Limara, dank je. Bedankt ook voor de andere reactie, trouwens.
Ik hoop inzicht te krijgen in hoe anderen zouden reageren en hou zij het zouden aanpakken in zo'n geval. Door mijn gedachten zo op papier te zetten kan ik mijn gedachten ordenen en hopelijk tot een conclusie komen.
Ik dacht gisteren er klaar mee te zijn, ik heb iig geen behoefte aan contact met hem. En verstandelijk weet ik dat er niks meer in zit, dus door geen contact te hebben hoef ik ook niks te horen wat ik niet wil horen. Zelfbescherming. In vorige relaties zou ik degene zijn geweest die contact opnam, die zou proberen om er nog iets uit te halen en diegene wil ik niet meer zijn. Heb bijgeleerd, en nu weet ik dat ik sterker ben geworden.
Door zijn twijfel ga ik ook nadenken over de relatie, of dit het wel is.
Ben er nu minder van overtuigd, het lijkt me zo weinig te doen, dat verbaast me. Is dat een teken aan de wand, dat het niet zo diep zit als dat ik dacht?
Ik hoop inzicht te krijgen in hoe anderen zouden reageren en hou zij het zouden aanpakken in zo'n geval. Door mijn gedachten zo op papier te zetten kan ik mijn gedachten ordenen en hopelijk tot een conclusie komen.
Ik dacht gisteren er klaar mee te zijn, ik heb iig geen behoefte aan contact met hem. En verstandelijk weet ik dat er niks meer in zit, dus door geen contact te hebben hoef ik ook niks te horen wat ik niet wil horen. Zelfbescherming. In vorige relaties zou ik degene zijn geweest die contact opnam, die zou proberen om er nog iets uit te halen en diegene wil ik niet meer zijn. Heb bijgeleerd, en nu weet ik dat ik sterker ben geworden.
Door zijn twijfel ga ik ook nadenken over de relatie, of dit het wel is.
Ben er nu minder van overtuigd, het lijkt me zo weinig te doen, dat verbaast me. Is dat een teken aan de wand, dat het niet zo diep zit als dat ik dacht?
dinsdag 22 mei 2007 om 09:16
Wat vervelend voor je.
Eerlijk gezegd denk ik dat ik hetzelfde als jou gereageerd zou hebben.
Als iemand mij zo af wijst, dan ga ik er zeker niet meer achter aan lopen en dan verbreek ik het contact ook per direct. Ik weet alleen niet of dat de beste oplossing is. Misschien kun je het een paar dagen laten rusten en dan stuur je hem een mailtje of bel je hem op om iets af te spreken.
Zelfs al zouden jullie niet meer met elkaar verder willen, zorg dat jullie het goed afsluiten en al je vragen zijn gesteld. Ik had ook een relatie op afstand en ik werd ook plotseling (op ongeveer dezelfde manier) hard afwezen. Koppig als ik ben heb ik al het contact verbroken en hem nooit meer gezien. Ik heb het daardoor nooit af kunnen sluiten en achter me kunnen laten. Daar heb ik wel spijt van.
Eerlijk gezegd denk ik dat ik hetzelfde als jou gereageerd zou hebben.
Als iemand mij zo af wijst, dan ga ik er zeker niet meer achter aan lopen en dan verbreek ik het contact ook per direct. Ik weet alleen niet of dat de beste oplossing is. Misschien kun je het een paar dagen laten rusten en dan stuur je hem een mailtje of bel je hem op om iets af te spreken.
Zelfs al zouden jullie niet meer met elkaar verder willen, zorg dat jullie het goed afsluiten en al je vragen zijn gesteld. Ik had ook een relatie op afstand en ik werd ook plotseling (op ongeveer dezelfde manier) hard afwezen. Koppig als ik ben heb ik al het contact verbroken en hem nooit meer gezien. Ik heb het daardoor nooit af kunnen sluiten en achter me kunnen laten. Daar heb ik wel spijt van.
dinsdag 22 mei 2007 om 09:40
Balen Julus, ik begrijp dat je helemaal in war bent en je afvraagt waar je aan toe bent. Ik denk dat je dat zelf wel al weet maar het heel moeilijk te bevatten vindt en dat is natuurlijk logisch.
Je vriend heeft goed nagedacht, is met jou op huizenjacht geweest en heeft gevoeld bij zichzelf dat het niet is wat hij wil. Dat lijkt een beetje dubbel. Misschien is dat ook wel zo maar feit is dat mensen dit soort afwegingen moeten maken, er mee aan de slag moeten en dan gaandeweg merken dat ze niet gelukkig gaan worden met wat ze in eerste instantie gekozen hadden.
In dit geval is het een huis. Het gaat ook weleens om een trouwerij, of een kind. Hoewel een bekend fenomeen, is het voor jou heel erg. Maar ook heel duidelijk. Hij ziet geen toekomst met jou, ziet allerlei beren op de weg en durft het simpelweg niet aan om een huis te gaan kopen om samen in te wonen. Hij denkt vooruit neem ik aan en overziet het gedoe bij een eventueel uit elkaar gaan.
Denk vooral voor jezelf na over wat jij nu wil met deze relatie. Is dit voor jou een basis? Wil je hem gewoon even laten en dan kijken hoe het gaat? Heb jij hier wel zin in of zie je deze afwijzing niet zitten als basis voor de toekomst? Probeer niet voor hem te denken, denk voor jezelf en maak - voor zover mogelijk in een relatie waar je met z'n tweeën in zit - jouw eigen keuzes.
Ik ben benieuwd hoe het met je gaat nu.
Je vriend heeft goed nagedacht, is met jou op huizenjacht geweest en heeft gevoeld bij zichzelf dat het niet is wat hij wil. Dat lijkt een beetje dubbel. Misschien is dat ook wel zo maar feit is dat mensen dit soort afwegingen moeten maken, er mee aan de slag moeten en dan gaandeweg merken dat ze niet gelukkig gaan worden met wat ze in eerste instantie gekozen hadden.
In dit geval is het een huis. Het gaat ook weleens om een trouwerij, of een kind. Hoewel een bekend fenomeen, is het voor jou heel erg. Maar ook heel duidelijk. Hij ziet geen toekomst met jou, ziet allerlei beren op de weg en durft het simpelweg niet aan om een huis te gaan kopen om samen in te wonen. Hij denkt vooruit neem ik aan en overziet het gedoe bij een eventueel uit elkaar gaan.
Denk vooral voor jezelf na over wat jij nu wil met deze relatie. Is dit voor jou een basis? Wil je hem gewoon even laten en dan kijken hoe het gaat? Heb jij hier wel zin in of zie je deze afwijzing niet zitten als basis voor de toekomst? Probeer niet voor hem te denken, denk voor jezelf en maak - voor zover mogelijk in een relatie waar je met z'n tweeën in zit - jouw eigen keuzes.
Ik ben benieuwd hoe het met je gaat nu.
dinsdag 22 mei 2007 om 10:02
Lieve Julus,
Ik ben het helemaal met Eleonora eens; daar heb ik weinig aan toe te voegen.
Begrijpelijk dat je in shock ligt.
Neem vooral je tijd om erover na te denken of juist niet.
Ik heb in mn leven geleerd dat als je in dit soort emotionele achtbanen terecht komt, je soms beter niets kunt proberen te forceren, maar juist de kwestie even moet laten dobberen. Dan dient de oplossing zich (soms) vanzelf aan.
Ik wens je veel sterkte,
Mabel
Ik ben het helemaal met Eleonora eens; daar heb ik weinig aan toe te voegen.
Begrijpelijk dat je in shock ligt.
Neem vooral je tijd om erover na te denken of juist niet.
Ik heb in mn leven geleerd dat als je in dit soort emotionele achtbanen terecht komt, je soms beter niets kunt proberen te forceren, maar juist de kwestie even moet laten dobberen. Dan dient de oplossing zich (soms) vanzelf aan.
Ik wens je veel sterkte,
Mabel
dinsdag 22 mei 2007 om 11:28
Bedankt voor je fijne reactie. En wat jij zegt, dat kan ik ook beamen.
Ik neem het hem niet kwalijk dat hij twijfelt en niet wil doorgaan, maar wel zijn manier waarop hij dit nu afhandelt. Ik heb het recht op meer uitleg, of iig op een fatsoenlijk gesprek. Hij heeft me net een berichtje gestuurd, met de vraag waarom ik niet reageer en of ik hem niet meer wil spreken. Heb nu gereageerd, want dit is geen fijne situatie. Vind het ook voor hem heel sneu, hij had ook zijn plannen en wil wel, maar kan het niet. Dat is iets wat in hem zit en waar hij nog vaker tegenaan zal lopen.
Ik heb goed overdacht wat ik wil; ik denk dat dit geen goede basis is, alhoewel we een fijne relatie hadden. Je wilt het graag, het zit verder goed maar als iemand niks wil opbouwen heb je daar niks aan.
Hij durft geen confrontatie aan en loopt ervoor weg, dat is het makkelijkste voor hem. Wat hij niet inziet is dat ik daardoor nog bozer op hem word, en eigenlijk niet voor hem opensta. Wat hij ook niet prettig vind, maar hij kan er niets aan veranderen. Die houding, daar kan ik niet mee leven. Er zullen nog meer beslissingen genomen moeten worden, en hij heeft laten zien dat hi jniet in staat is om die te nemen. Het is jammer en het is zonde, maar dit gaat niet.
dinsdag 22 mei 2007 om 11:30
Ja daar geloof ik ook in. Vroeger zou ik de boel hebben geforceerd, uit ervaring weet ik inmiddels dat dat tegen me werkt. Hij vraagt zich nu ook af hoe en wat en zit in die onzekerheid. Heel lastig, voor ons allebei. Maar datgene waar we wel zekerheid over kunnen krijgen, moet dan ook uitgesproken worden. Nl wel of niet doorgaan, zodat we allebei verder kunnen. Het is niet het einde van de wereld, het is telkens nog goed gekomen na één of andere crisis.
Bedankt voor het meedenken, het helpt!
dinsdag 22 mei 2007 om 11:35
Hoi,
wist en weet jij helemaal niet waarom het over is gegaan bij hem?
Dat lijkt me heel erg, dat blijft aan je knagen. En wat is het laf he, om het zo op te lossen. Had jij er enig idee van dat hem iets dwarszat, of had je niks in de gaten? Ik begrijp echt niet waarom iemand gewoon doorgaat alsof er niks aan de hand is, terwijl er vanbinnen vanalles gebeurt. Zou het angst zijn, of bang zijn om de ander te kwetsen? Dit doet veel meer pijn.
Heb je nooit meer wat gehoord? Misschien zat hij op jouw reactie te wachten. Als je allebei niks laat horen is de kans op een gesprek er niet meer, blijf je allebei achter met vraagtekens. Ik vraag me af hoe belanrijk de relatie voor hem is/was, als je het graag wilt redden dan onderneem je actie. Mijn vriend vindt het heel moeilijk om erover te praten, maakt het zichzelf daardoor moeilijk maar kan het niet veranderen. Hij neemt mij erin mee en dat is iets wat hij zichzelf kwalijk neemt. Toch is er begrip van mijn kant, maar ik ga er wel aan onderdoor.
dinsdag 22 mei 2007 om 12:13
Zou jij zelf nog willen dat de relatie goed kwam? Of heb je geen vertrouwen meer in zijn liefde voor jou?
Je hebt er recht op om te weten waarom hij er nu vanaf ziet, hij kan jou niet zomaar laten zitten met een rotgevoel. Je hele wereld is nu even ingestort. Ga eerst zelf eens goed nadenken wat je wilt en probeer dat daarna met hem te bespreken.
Dikke *;
want ik weet hoe ellendig je je voelt.
want ik weet h
dinsdag 22 mei 2007 om 12:22
Hoi yoyo,
ik herken datgene wat je in je eerste alinea schreef. Ook mijn vriend wilde niet dat ik zou lijden onder zijn eeuwige getwijfel. Maar mag ik dat aub zelf uitmaken? Dat is hetzelfde als iemand tegen je zegt dat je beter verdient. Allemaal van die flauwe dooddoeners.
Hij gaf je nog een ring? Het zal wel te dichtbij gekomen zijn allemaal, het werd nu opeens heel serieus, compleet met samenwoonplannen. En voor iemand die behoorlijk met zichzelf in de knoop zit, werkt dat verstikkend. Ik wil het woord bindingsangst niet gebruiken, maar het heeft verdacht veel raakvlakken.
Mijn vriend heeft een verleden, en is daardoor onzeker en bang voor het niet goed kunnen doen. Hij baalt van zijn afstootgedrag, want wil eigenlijk heel graag een relatie met alles erop en eraan. Ik heb niks aan iemand die die stap niet kan zetten. Ik hoefde niet persé samen te wonen, vond het zo oook wel best. Ik ging er helemaal in mee, zag het ook allemaal voor me.
En nu zegt hij dat ik zo graag wilde en dat hij daarom het erg vond om me te kwetsen..ja dat is de rollen omdraaien.
Ik wil niet en ik wil wel, heel stom. Gevoelsmatig vind ik het zonde om het erbij te laten zitten, maar verstandig zou dat niet zijn. Ik zie mezelf weer een topic openen volgend jaar, de afgang
Fijn dat je nu een goede relatie hebt, je hebt het iig aangedurft. Ik weet niet of ik het nog durf met een ander, ben zo wantrouwend als de pest nu.
Hoelang geleden heeft het zich afgespeeeld bij jou?
ik herken datgene wat je in je eerste alinea schreef. Ook mijn vriend wilde niet dat ik zou lijden onder zijn eeuwige getwijfel. Maar mag ik dat aub zelf uitmaken? Dat is hetzelfde als iemand tegen je zegt dat je beter verdient. Allemaal van die flauwe dooddoeners.
Hij gaf je nog een ring? Het zal wel te dichtbij gekomen zijn allemaal, het werd nu opeens heel serieus, compleet met samenwoonplannen. En voor iemand die behoorlijk met zichzelf in de knoop zit, werkt dat verstikkend. Ik wil het woord bindingsangst niet gebruiken, maar het heeft verdacht veel raakvlakken.
Mijn vriend heeft een verleden, en is daardoor onzeker en bang voor het niet goed kunnen doen. Hij baalt van zijn afstootgedrag, want wil eigenlijk heel graag een relatie met alles erop en eraan. Ik heb niks aan iemand die die stap niet kan zetten. Ik hoefde niet persé samen te wonen, vond het zo oook wel best. Ik ging er helemaal in mee, zag het ook allemaal voor me.
En nu zegt hij dat ik zo graag wilde en dat hij daarom het erg vond om me te kwetsen..ja dat is de rollen omdraaien.
Ik wil niet en ik wil wel, heel stom. Gevoelsmatig vind ik het zonde om het erbij te laten zitten, maar verstandig zou dat niet zijn. Ik zie mezelf weer een topic openen volgend jaar, de afgang
Fijn dat je nu een goede relatie hebt, je hebt het iig aangedurft. Ik weet niet of ik het nog durf met een ander, ben zo wantrouwend als de pest nu.
Hoelang geleden heeft het zich afgespeeeld bij jou?
dinsdag 22 mei 2007 om 12:36
Het is pas 2,5 jaar geleden.
Ik heb me toen voorgenomen nooit meer een lange afstandsrelatie te willen. Ik wilde zowiezo geen relatie en ik heb lekker een tijdje flink de slet uitgehangen :$
Pas een half jaar later kwam ik op vakantie in kreta mijn huidige vriend tegen. Ik had totaal niet de intentie om een relatie aan te gaan. Hij woont 3 uur reizen bij mij vandaan, dus ik dacht er niet eens over na dat het iets zou worden. We spraken na de vakantie nog een paar keer af en gingen dan samen op stap enzo. En zo zijn we langzamerhand naar elkaar toe gegroeid. Het heeft me eerlijk waar heel veel moeite gekost en ik heb het zelfs in het begin eens uitgemaakt, omdat ik bang was. Maar uiteindelijk zijn we toch verder gegaan en nu sinds een maand werkt hij hier.
Wees dus niet bang dat dit weer gebeurt. Niet iedereen is hetzelfde. Ik ben wel heel realistisch dat het met mijn huidige vriend ook wel eens uit zou kunnen gaan. Maar ik weet wel zeker dat hij me nooit op die manier zou laten zitten!
Ik kan het heel goed begrijpen als jij het nu niet meer met hem ziet zitten. Iemand kiest voor je of niet. Ik zou ook geen genoegen nemen met iemand die daar voortdurend over twijfelt. Ook jij bent iemand waard die voor de volle 100% achter je staat. En dat hij bang is, dat is hem goed recht, tuurlijk zijn zulke stappen eng om te nemen. Maar hij kan ook proberen om daar samen met jou uit te komen en kijken wat voor mogelijkheden er zijn.
Ik heb me toen voorgenomen nooit meer een lange afstandsrelatie te willen. Ik wilde zowiezo geen relatie en ik heb lekker een tijdje flink de slet uitgehangen :$
Pas een half jaar later kwam ik op vakantie in kreta mijn huidige vriend tegen. Ik had totaal niet de intentie om een relatie aan te gaan. Hij woont 3 uur reizen bij mij vandaan, dus ik dacht er niet eens over na dat het iets zou worden. We spraken na de vakantie nog een paar keer af en gingen dan samen op stap enzo. En zo zijn we langzamerhand naar elkaar toe gegroeid. Het heeft me eerlijk waar heel veel moeite gekost en ik heb het zelfs in het begin eens uitgemaakt, omdat ik bang was. Maar uiteindelijk zijn we toch verder gegaan en nu sinds een maand werkt hij hier.
Wees dus niet bang dat dit weer gebeurt. Niet iedereen is hetzelfde. Ik ben wel heel realistisch dat het met mijn huidige vriend ook wel eens uit zou kunnen gaan. Maar ik weet wel zeker dat hij me nooit op die manier zou laten zitten!
Ik kan het heel goed begrijpen als jij het nu niet meer met hem ziet zitten. Iemand kiest voor je of niet. Ik zou ook geen genoegen nemen met iemand die daar voortdurend over twijfelt. Ook jij bent iemand waard die voor de volle 100% achter je staat. En dat hij bang is, dat is hem goed recht, tuurlijk zijn zulke stappen eng om te nemen. Maar hij kan ook proberen om daar samen met jou uit te komen en kijken wat voor mogelijkheden er zijn.
dinsdag 22 mei 2007 om 13:42
Over dat ''geen contact zoeken uit zelfbescherming'' ben ik het wel met yoyo eens. Toen het uitging met mijn ex heb ik ook radicaal alle contact verbroken (inclusief ritueel zijn spullen vernietigen, tot op de laatste foto). Want dan zou ik er wel sneller overheen zijn. Niet dus, ik bleef achter met 1001 vragen, en die zijn behoorlijk lang blijven knagen....
Het zal per persoon verschillen.. maar als ik de tijd terug kon draaien had ik wel antwoorden gezocht op al die vragen (of ik ze had gekregen is een tweede, maar toch..).
Dan maar zelfkwelling, maar ik zou het dan beter achter me gelaten kunnen hebben, denk ik.
Of en wanneer je nog contact zoekt is helemaal je eigen beslissing natuurlijk, doe wat jou goed lijkt, ongeacht wat je vrienden er van vinden.
Het zal per persoon verschillen.. maar als ik de tijd terug kon draaien had ik wel antwoorden gezocht op al die vragen (of ik ze had gekregen is een tweede, maar toch..).
Dan maar zelfkwelling, maar ik zou het dan beter achter me gelaten kunnen hebben, denk ik.
Of en wanneer je nog contact zoekt is helemaal je eigen beslissing natuurlijk, doe wat jou goed lijkt, ongeacht wat je vrienden er van vinden.
dinsdag 22 mei 2007 om 17:35
Heb dus toch gereageerd, hij wilde me een mail sturen met uitleg. Ik zei dat ik het laf vond om het uit te maken per mail en dat ie beter langs kon komen. Hij wilde wel maar was moe, geestelijk en lichamelijk op.
Ik zei dat is een kwestie van prioriteiten stellen, ik ben duidelijk niet belanrijk genoeg. Toen reageerde hij dat hij onderweg was naar mij toe, dus hij heeft toch het lef om het me in mijn gezicht te hebben. Kan maar één reden verzinnen waarom hij langskomt. Het uitmaken, want hij weet hoe ik ertegenover sta om dit per mail te doen.
dinsdag 22 mei 2007 om 17:50
Mee eens... nóóit rigoureus alle contact verbreken en herinneringen verbranden... Je hebt een fijne tijd met iemand gehad. Eenmaal weggegooide spullen / foto's zijn dan nooit meer terug te halen.
Stel hem de vragen die je wilt, zeg wat je voelt en vindt... sluit het af... en doe dit als een vrouw... met realistisch en intens verdriet, maar ook met een gevoel van waardigheid voor jezelf. Dan kun je je nl. niet de rest van je leven verwijten dat je een hysterisch of slachtofferig persoon bent geweest. Dat voel je nu niet... maar in een later stadium heb je hier profijt van.
(En dit is geschreven door iemand die zeer gevoelig en emotioneel is, dus als ik het kan, geloof me, kun jij het ook.)
Stel hem de vragen die je wilt, zeg wat je voelt en vindt... sluit het af... en doe dit als een vrouw... met realistisch en intens verdriet, maar ook met een gevoel van waardigheid voor jezelf. Dan kun je je nl. niet de rest van je leven verwijten dat je een hysterisch of slachtofferig persoon bent geweest. Dat voel je nu niet... maar in een later stadium heb je hier profijt van.
(En dit is geschreven door iemand die zeer gevoelig en emotioneel is, dus als ik het kan, geloof me, kun jij het ook.)
dinsdag 22 mei 2007 om 19:00
Eigenlijk maar goed ook, dat je toch weer een relatie durft op te bouwen. Zijn wij mensen ook voor gemaakt, he?
Tuurlijk kan het altijd uitgaan, maar het is de manier waarop dat gebeurt.
Fijn dat je weer een nieuwe liefde hebt gevonden, dat sterkt mij ook weer.
Ik weet ook goed dat er heus nog wel iemand rondloopt, dat is ook niet mijn angst ofzo. Het is alleen zo verdomde oneerlijk, dat ik nu gewoon een fijne relatie had, maar het mag niet zo zijn blijkbaar.
Ga gewoon met mezelf een liefdevolle relatie aan, mezelf vertroetelen en leuke dingen doen!
Hij komt trouwens zometeen, zal zo hier zijn. Ik weet precies hoe het zal gaan, hij maakt het uit en ik word niet hysterisch, omdat ik het zo niet voel. Wat hij wel verwacht, denk ik. Ik kan het aan maar ben wel gespannen, nu gaat het dan echt gebeuren! Bah.
dinsdag 22 mei 2007 om 19:01
En dat is ook precies mijn plan, nu nog ten uitvoer brengen..
Gaat goed komen, hoe dan ook, maar het blijft een rotmoment. Haat afscheid nemen, maar ik weet ook dat we elkaar nog zullen spreken, willen allebei contact houden. Zijn we toch te emotioneel voor en je hebt toch een fijne tijd gehad met elkaar, dat is niet ineens over.
woensdag 23 mei 2007 om 08:26
Ok, hij is langsgekomen, was behoorlijk van slag. Hij had ook al twee dagen lang heel veel nagedacht en zat er compleet doorheen.
Hij neemt het zichzelf kwalijk hoe hij dit heeft aangepakt en weet dat hij er iets aan moet doen. Doordat de druk hoog lag mbt het huizen zoeken en kopen, is hij gaan twijfelen over alles. Aan de relatie en of hij wel verder wil.
We hebben een goed gesprek gehad, hij is hier gebleven omdat ik niet wilde dat hij weer terug zou gaan rijden. Het was gezellig, hij heeft veel verteld, iets wat hem veel moeite kost. Toen de vraag, hoe nu verder? Het is niet uit, volgens mij wil hij dat niet en ik vind die stap ook erg rigoreus. Hij moet gewoon tijd krijgen om dingen op een rij te zetten voor zichzelf. Even de druk eraf. Hij wilde wel weer langskomen dit weekend, maar ik denk dat hij beter de rust kan nemen. Dus gaan we elkaar nog bellen, om af te spreken wanneer we elkaar weer zien.
Al met al ben ik tevreden met hoe het is gegaan maar bij mij moet er ook eea nog verwerkt worden. Kan er niet zomaar overheen stappen, want er is wel iets geknakt. Ben niet boos, maar soort van teleurgesteld. En hoop dat we er uiteindelijk uitkomen, het zou zonde zijn om helemaal te stoppen.
Hij neemt het zichzelf kwalijk hoe hij dit heeft aangepakt en weet dat hij er iets aan moet doen. Doordat de druk hoog lag mbt het huizen zoeken en kopen, is hij gaan twijfelen over alles. Aan de relatie en of hij wel verder wil.
We hebben een goed gesprek gehad, hij is hier gebleven omdat ik niet wilde dat hij weer terug zou gaan rijden. Het was gezellig, hij heeft veel verteld, iets wat hem veel moeite kost. Toen de vraag, hoe nu verder? Het is niet uit, volgens mij wil hij dat niet en ik vind die stap ook erg rigoreus. Hij moet gewoon tijd krijgen om dingen op een rij te zetten voor zichzelf. Even de druk eraf. Hij wilde wel weer langskomen dit weekend, maar ik denk dat hij beter de rust kan nemen. Dus gaan we elkaar nog bellen, om af te spreken wanneer we elkaar weer zien.
Al met al ben ik tevreden met hoe het is gegaan maar bij mij moet er ook eea nog verwerkt worden. Kan er niet zomaar overheen stappen, want er is wel iets geknakt. Ben niet boos, maar soort van teleurgesteld. En hoop dat we er uiteindelijk uitkomen, het zou zonde zijn om helemaal te stoppen.
vrijdag 25 mei 2007 om 08:25
Hoi julus,
Fijn dat het toch nog een prettig gesprek is geweest.
Ik denk idd dat je het slim aanpakt door alles even op een laag pitje te zetten. Dan kunnen jullie allebei even overdenken en wie weet is het een idee om een paar maanden iets te gaan huren samen, zodat jullie kunnen wennen aan elkaar. Mocht het dan fout gaan, dan is de weg terug niet zo groot.
Zou je op dit moment zelf nog wel echt verder met hem willen?
Fijn dat het toch nog een prettig gesprek is geweest.
Ik denk idd dat je het slim aanpakt door alles even op een laag pitje te zetten. Dan kunnen jullie allebei even overdenken en wie weet is het een idee om een paar maanden iets te gaan huren samen, zodat jullie kunnen wennen aan elkaar. Mocht het dan fout gaan, dan is de weg terug niet zo groot.
Zou je op dit moment zelf nog wel echt verder met hem willen?
