Relaties
alle pijlers
Pas écht over iemand heen als je een ander hebt?
zaterdag 26 mei 2007 om 23:47
Dat is iets wat ik me echt afvraag: wanneer ben je echt over iemand heen? Vorig jaar heb ik iets gehad met een jongen, en dat is in december nogal op een jammere manier stuk gelopen. Ik heb het daar erg moeilijk mee gehad, hij was mijn eerste liefde en heeft mij enorm gekwetst. Inmiddels gaat het een stuk beter met me, maar ik ben er nog steeds niet overheen. Ik denk niet meer constant aan hem, maar toch nog wel elke dag. En op momenten dat ik me alleen voel verlang ik heel erg naar hem terug. Hij was de eerste en enige op wie ik écht verliefd ben geweest. Dus als ik fantaseer over een relatie of intimiteit, dan zie ik altijd hem voor me. Ik heb eigenlijk geen contact meer met hem, (check hem een enkele keer op hyves :$) en hij heeft inmiddels dus al weer bijna een half jaar een relatie dus er is geen hoop. Ik weet ook wel dat hij mij niet gelukkig kan maken enzo. Nu vraag ik me dus af wat er voor nodig is om écht over hem heen te komen en bedacht me dat tot dat ik verliefd word op iemand anders, ik waarschijnlijk gevoelens voor mijn ex blijf houden. Een frusterende gedachte, aangezien verliefdheid mij nou niet bepaald vaak overkomt. En ik wil er gewoon graag overheen zijn! Herkent iemand dit, dat je blijkbaar toch je verlangen projecteert op iemand? Iemand tips hoe ik aan closure kom?
maandag 28 mei 2007 om 13:04
@Cloudy
Vind jij het ook zo moeilijk te verkroppen dat er nog altijd aantrekkingkracht is en gevoel voor elkaar, maar dat hij desondanks tóch kiest voor een leven zonder jou, in mijn geval mij?
Qua nieuwe mannen; wat ik heb gemerkt is dat zij allemaal wel iets hadden wat mijn ex niet had, ik kon met stuk voor stuk betere gesprekken voeren, zat meer op een golflengte, qua humor, interesses. Mijn ex is een nogal in zichzelf gekeerd persoon, op alle gebieden behalve sex (dat is het enige gebied waar we elkaar volledig vonden, waar we ons konden uitleven, waar het volledig klikte). Dat werd steeds erger, ik kon daar niet tegen, werd erg onzeker door het gebrek aan bevestiging waardoor er een ongelijkwaardige relatie ontstond. Bij die andere mannen deed het me heel goed om te merken hoe het is om ongecompliceerd met elkaar om te gaan, zonder alle spanningen, angst, dat iemand je héél erg leuk vindt, graag intimiteit wil. Er is op zich ook niks mis met plezier maken met andere mannen, zolang je het niet gebruikt om je gevoelens te onderdrukken, want dat werkt averechts.
Echter, die mannen konden tóch niet op tegen mijn ex. Als ik met een man samen was geweest, moest ik steevast nóg meer aan hem denken, verlangde nóg meer naar hem. Het is zo'n psychologisch ding: de ultieme bevestiging zoek ik bij diegene die de bevestiging juist niet geeft. Ik ben me daar bewust van, en probeer nu de focus te leggen op de mensen die er wél voor me zijn, onvoorwaardelijk blij met me zijn.
Mijn leven bestaat uit twee 'stromen', aan de ene kant ga ik verder met mijn leven. aan de andere kant ben ik erg veel bezig met het verwerken van relatiebreuk. Deepdown wil ik hem het liefste terug. Ik moet ontzettend hard werken om dat gevoel een plaatje te geven voor mijzelf, om er niets mee te doen. Zoals gezegd gaat mijn leven verder, en op papier ziet het er goed uit. Echter, helaas voelt het vaak geforceerd en tweedehands, als opvulling van de leegte.
Dat stukje over eruit halen wat voor jezelf goed is, van die kant probeer ik het zelf ook steeds meer te bekijken. Ik moet heel erg oppassen dat ik me niet op hem focus (piekeren) maar op mijzelf en mijn eigen leven.
Mijn ex zoekt bijvoorbeeld toenadering, om meer en beter contact te hebben mbt ons zoontje. Los van het feit dat zo'n mailtje al verwarrend genoeg is, en ik zoiets nog niet aankan, keek ik tegen dit soort berichten van hem voorheen zo aan: hij wil mij niet wat hij wil slechts vriendschap, hij gaat verder en ik niet, ik verlang naar hem terwijl hij mij oslaat. Heel erg focussen op dat hij mij niet wil. Zo geraak ik vast in allerlei sombere gedachten, houd ik negatief zelfbeeld in stand. Ik probeer het nu steeds op een andere manier te benaderen, vanuit mijzelf. Hij wil vriendschap, dat betekent niet dat ik minderwaardig ben omdat hij geen relatie meer wil, maar dat hij het beste van de situatie wil maken, het liefste op een vriendschappeijke manier. Voor mijn eigenwaarde is de ene benadering funest, terwijl die bij de andere benadering overeind blijf.
Vind jij het ook zo moeilijk te verkroppen dat er nog altijd aantrekkingkracht is en gevoel voor elkaar, maar dat hij desondanks tóch kiest voor een leven zonder jou, in mijn geval mij?
Qua nieuwe mannen; wat ik heb gemerkt is dat zij allemaal wel iets hadden wat mijn ex niet had, ik kon met stuk voor stuk betere gesprekken voeren, zat meer op een golflengte, qua humor, interesses. Mijn ex is een nogal in zichzelf gekeerd persoon, op alle gebieden behalve sex (dat is het enige gebied waar we elkaar volledig vonden, waar we ons konden uitleven, waar het volledig klikte). Dat werd steeds erger, ik kon daar niet tegen, werd erg onzeker door het gebrek aan bevestiging waardoor er een ongelijkwaardige relatie ontstond. Bij die andere mannen deed het me heel goed om te merken hoe het is om ongecompliceerd met elkaar om te gaan, zonder alle spanningen, angst, dat iemand je héél erg leuk vindt, graag intimiteit wil. Er is op zich ook niks mis met plezier maken met andere mannen, zolang je het niet gebruikt om je gevoelens te onderdrukken, want dat werkt averechts.
Echter, die mannen konden tóch niet op tegen mijn ex. Als ik met een man samen was geweest, moest ik steevast nóg meer aan hem denken, verlangde nóg meer naar hem. Het is zo'n psychologisch ding: de ultieme bevestiging zoek ik bij diegene die de bevestiging juist niet geeft. Ik ben me daar bewust van, en probeer nu de focus te leggen op de mensen die er wél voor me zijn, onvoorwaardelijk blij met me zijn.
Mijn leven bestaat uit twee 'stromen', aan de ene kant ga ik verder met mijn leven. aan de andere kant ben ik erg veel bezig met het verwerken van relatiebreuk. Deepdown wil ik hem het liefste terug. Ik moet ontzettend hard werken om dat gevoel een plaatje te geven voor mijzelf, om er niets mee te doen. Zoals gezegd gaat mijn leven verder, en op papier ziet het er goed uit. Echter, helaas voelt het vaak geforceerd en tweedehands, als opvulling van de leegte.
Dat stukje over eruit halen wat voor jezelf goed is, van die kant probeer ik het zelf ook steeds meer te bekijken. Ik moet heel erg oppassen dat ik me niet op hem focus (piekeren) maar op mijzelf en mijn eigen leven.
Mijn ex zoekt bijvoorbeeld toenadering, om meer en beter contact te hebben mbt ons zoontje. Los van het feit dat zo'n mailtje al verwarrend genoeg is, en ik zoiets nog niet aankan, keek ik tegen dit soort berichten van hem voorheen zo aan: hij wil mij niet wat hij wil slechts vriendschap, hij gaat verder en ik niet, ik verlang naar hem terwijl hij mij oslaat. Heel erg focussen op dat hij mij niet wil. Zo geraak ik vast in allerlei sombere gedachten, houd ik negatief zelfbeeld in stand. Ik probeer het nu steeds op een andere manier te benaderen, vanuit mijzelf. Hij wil vriendschap, dat betekent niet dat ik minderwaardig ben omdat hij geen relatie meer wil, maar dat hij het beste van de situatie wil maken, het liefste op een vriendschappeijke manier. Voor mijn eigenwaarde is de ene benadering funest, terwijl die bij de andere benadering overeind blijf.
maandag 28 mei 2007 om 21:34
Ik ben erg blij met jullie reacties!Het is inderdaad waar dat ik met mijn verstand mijn gevoel in de weg sta. Ik spreek mezelf dan toe, stel je niet aan, het is al zo lang geleden, etc. Maar als iets mij de afgelopen maanden duidelijk is geworden dan is het dat je je gevoelens niet weg kunt stoppen. Niets vraagt meer energie van je dan te faken dat het goed met je gaat, en heel hardnekkig proberen dingen te vergeten. Overdag functioneerde ik en ging het ‘goed’ met me, ’s nachts kroop ik jankend tegen de muren op. Nu sta ik mezelf af en toe en verdrietig moment toe en merk dat die momenten ook steeds korter zijn en ik niet meer totaal over mijn toeren raak. Langzaam ben ik gaan beseffen (dit was dus ook naar voren gekomen toen ik hulp had gezocht) dat ik mezelf moest toe te staan verdriet te hebben en hier de tijd voor te nemen. Lillibit, herkenbaar wat je vertelt over dat je denkt dat het misschien nog wel een keertje goedkomt met je ex. Ik heb dat gevoel ook wel, en heb mezelf er ook op betrapt dat ik dacht: over een jaar denkt hij er wel anders over. Vooral omdat het in het geval van mijn ex ook misliep vanwege zijn eigen emotionle problemen, bang om zichzelf te zijn, etc. Maar ook ik ga hier niet op wachten en denk ook dat de kans dat er daadwerkelijk iets veranderd nihil is. Ik moet zeggen dat ik wel benieuwd ben hoe ik over 10 jaar over mijn ex denk...of ik nu zegmaar nog in die roes zit, of dat het echt nooit helemaal over gaat.Herfst, dat is inderdaad erg moeilijk te verkroppen. Er was echt iets moois tussen ons, hoe kan iemand daar van weglopen? Maar ja dat was zijn keuze en de redenen maken niet echt uit, het effect is hetzelfde helaas. Ik vond in hem iets wat ik nog niet eerder vond of voelde en dat maakt het voor mij lastig om me voor te stellen dat een ander me iets soortgelijks zou kunnen bieden. Ik merk wel dat ik bij andere mannen snel denk: nee ik voel het niet. Ook hierop veroordeel ik mezelf: hoe kan ik zo stom zijn om erin te blijven hangen? Maar je hebt gelijk, jezelf onderuithalen of het negatieve beeld in stand houden, maakt het alleen maar erger. Ik vind het inspirerend om te lezen hoe jij en de andere hier mee omgaan!
dinsdag 29 mei 2007 om 16:55
Joh, je moet eigenlijk denken; over 1 jaar denk IK er anders over.
Je kunt volgens mij al best heel trots zijn op jezelf dat je zo naar jezelf durft te kijken. Geloof me, mensen die in een nieuwe relatie springen direct, die doen dat niet hoor. Ik denk eerder dat t strakjes wel weer komt, dan dat ik denk dat je nu in een relatie hopt om er éxtra overheen te komen. Daarvoor is het te lang uit tussen jullie en jij bent er straks prima klaar voor. Ook al heb je nog wat teleurstellingen te verwerken. Dán, en als je een fijne nieuwe vent tegenkomt, zal die dat ook snappen. En is er ruimte voor jouw bagage!
Heb je t nou ook, net als ik met vlagen?
Je kunt volgens mij al best heel trots zijn op jezelf dat je zo naar jezelf durft te kijken. Geloof me, mensen die in een nieuwe relatie springen direct, die doen dat niet hoor. Ik denk eerder dat t strakjes wel weer komt, dan dat ik denk dat je nu in een relatie hopt om er éxtra overheen te komen. Daarvoor is het te lang uit tussen jullie en jij bent er straks prima klaar voor. Ook al heb je nog wat teleurstellingen te verwerken. Dán, en als je een fijne nieuwe vent tegenkomt, zal die dat ook snappen. En is er ruimte voor jouw bagage!
Heb je t nou ook, net als ik met vlagen?
dinsdag 29 mei 2007 om 22:13
het gevoel is de enige keer inderdaad sterker dan de andere keer. Ongeveer 2 maanden nadat het uit was ging het ineens een stuk beter met me (lees: ik lag niet meer hele dagen in bed te huilen ) Toen dacht ik echt al even dat ik erover heen was. Na een maandje ofzo had ik ineens weer een grote terugslag, tot veler verassing. Als ik het heel erg druk heb zoals de afgelopen tijd dan heb ik weinig tijd om er bij stil te staan. Maar op mijn zwakkere momenten komt het tot nu toe altijd weer terug...Als ik het druk heb schiet misschien de verwerking er een beetje bij in.
woensdag 30 mei 2007 om 09:04
Hey Cloudy,
daar zal tijd moeten over gaan. Ik heb 2 jaar een relatie gehad met iemand die niet vrij was, die begin dit jaar afgesprongen is. Ik heb daar heel erg van afgezien. Heb ondertussen iemand anders leren kennen en in het begin had ik zoiets van: 'we zien wel of het iets wordt' en 'hij zal me wel over mijn liefdesverdriet helpen'. Niks is minder waar. Ik heb echt hele moeilijke momenten gehad, deed niks anders dan vergelijkingen maken, wat niet eerlijk was tegenover mijn huidige vriend. Er lange gesprekken over gehad en ik heb me er leren over zetten, heb geleerd om onder ogen te zien dat die relatie toch niet zou blijven duren zijn. Maar het was niet eerlijk tegenover mijn huidige vriend. Een gebroken hart is iets waar je je zelf moet over zetten. Een gouden tip: ga verder met je leven, blijf niet in het verleden leven... dat heb ik te lang gedaan. Heeft me bijna mijn huidige relatie gekost...
daar zal tijd moeten over gaan. Ik heb 2 jaar een relatie gehad met iemand die niet vrij was, die begin dit jaar afgesprongen is. Ik heb daar heel erg van afgezien. Heb ondertussen iemand anders leren kennen en in het begin had ik zoiets van: 'we zien wel of het iets wordt' en 'hij zal me wel over mijn liefdesverdriet helpen'. Niks is minder waar. Ik heb echt hele moeilijke momenten gehad, deed niks anders dan vergelijkingen maken, wat niet eerlijk was tegenover mijn huidige vriend. Er lange gesprekken over gehad en ik heb me er leren over zetten, heb geleerd om onder ogen te zien dat die relatie toch niet zou blijven duren zijn. Maar het was niet eerlijk tegenover mijn huidige vriend. Een gebroken hart is iets waar je je zelf moet over zetten. Een gouden tip: ga verder met je leven, blijf niet in het verleden leven... dat heb ik te lang gedaan. Heeft me bijna mijn huidige relatie gekost...
