Relaties
alle pijlers
Pas écht over iemand heen als je een ander hebt?
zaterdag 26 mei 2007 om 23:47
Dat is iets wat ik me echt afvraag: wanneer ben je echt over iemand heen? Vorig jaar heb ik iets gehad met een jongen, en dat is in december nogal op een jammere manier stuk gelopen. Ik heb het daar erg moeilijk mee gehad, hij was mijn eerste liefde en heeft mij enorm gekwetst. Inmiddels gaat het een stuk beter met me, maar ik ben er nog steeds niet overheen. Ik denk niet meer constant aan hem, maar toch nog wel elke dag. En op momenten dat ik me alleen voel verlang ik heel erg naar hem terug. Hij was de eerste en enige op wie ik écht verliefd ben geweest. Dus als ik fantaseer over een relatie of intimiteit, dan zie ik altijd hem voor me. Ik heb eigenlijk geen contact meer met hem, (check hem een enkele keer op hyves :$) en hij heeft inmiddels dus al weer bijna een half jaar een relatie dus er is geen hoop. Ik weet ook wel dat hij mij niet gelukkig kan maken enzo. Nu vraag ik me dus af wat er voor nodig is om écht over hem heen te komen en bedacht me dat tot dat ik verliefd word op iemand anders, ik waarschijnlijk gevoelens voor mijn ex blijf houden. Een frusterende gedachte, aangezien verliefdheid mij nou niet bepaald vaak overkomt. En ik wil er gewoon graag overheen zijn! Herkent iemand dit, dat je blijkbaar toch je verlangen projecteert op iemand? Iemand tips hoe ik aan closure kom?
zondag 27 mei 2007 om 00:18
Heej hoi..
Ik zit in een soortgelijke sitiuatie.. en ik denk dat jij en ik gevoelstypes zijn, en je af en toe ook eens je verstand moet laten spreken. Er overheen komen doe je zélf, en dat doet volgens mij een nieuwe verliefdheid niet. Ik ben van mening dat gevoelsmensen niet meteen een andere relatie kunnen instappen. (zowieso trouwens niet, ik geloof daar niet zo in) Het is een beetje de kunst om aan zelfreflectie te doen, acceptatie een schepje weemoed hier en daar, maar een beetje streng zijn voor jezelf kan geen kwaad. Blijf es bij dat hyves weg bijvoorbeeld. Dat zijn keuzes die je maakt, waardoor je het blijft aanwakkeren. Ik babbel met je mee hoor.....
Ik zit zelf ook wel met die vragen....
(trouwens, ervaringsdeskundige hier want: de verliefdheid erna werkte niet van mijn kant!)
Ik zit in een soortgelijke sitiuatie.. en ik denk dat jij en ik gevoelstypes zijn, en je af en toe ook eens je verstand moet laten spreken. Er overheen komen doe je zélf, en dat doet volgens mij een nieuwe verliefdheid niet. Ik ben van mening dat gevoelsmensen niet meteen een andere relatie kunnen instappen. (zowieso trouwens niet, ik geloof daar niet zo in) Het is een beetje de kunst om aan zelfreflectie te doen, acceptatie een schepje weemoed hier en daar, maar een beetje streng zijn voor jezelf kan geen kwaad. Blijf es bij dat hyves weg bijvoorbeeld. Dat zijn keuzes die je maakt, waardoor je het blijft aanwakkeren. Ik babbel met je mee hoor.....
Ik zit zelf ook wel met die vragen....
(trouwens, ervaringsdeskundige hier want: de verliefdheid erna werkte niet van mijn kant!)
zondag 27 mei 2007 om 00:25
Ik herken het in zoverre dat je altijd wel iemand nodig hebt om je fantasieeen en dromen op te richten. Dat hoeft niet de laatste te zijn met wie je een relatie hebt gehad, maar zolang je niet daarna iemand bent tegengekomen die aantrekkelijker is (ook al doe je verder niets met 'm of zag je 'm alleen maar 1x in de trein) moet je toch over iemand fantaseren en tja dat is dan bij mij ook soms tot heel lang na dato nog die ex.
Dan is ie in m'n dagelijks leven totaal niet meer in m'n gedachten, dus ben ik er denk ik op zich wel overheen....maar om klaar te komen kan ik niet aan "een anonieme donkere persoon naast me in het vliegtuig" denken, dat werkt niet voor mij. Dus is het dan de aantrekkelijkste persoon in mijn omgeving, en ben ik nog niet iemand aantrekkelijkers tegengekomen dan ex, dan komt ex op die momenten zeer zeker wel terug in m'n gedachten, maar dan niet als in dat ik hem terug wil, maar puur als 'instrument van m'n lusten' (hihi)
Dan is ie in m'n dagelijks leven totaal niet meer in m'n gedachten, dus ben ik er denk ik op zich wel overheen....maar om klaar te komen kan ik niet aan "een anonieme donkere persoon naast me in het vliegtuig" denken, dat werkt niet voor mij. Dus is het dan de aantrekkelijkste persoon in mijn omgeving, en ben ik nog niet iemand aantrekkelijkers tegengekomen dan ex, dan komt ex op die momenten zeer zeker wel terug in m'n gedachten, maar dan niet als in dat ik hem terug wil, maar puur als 'instrument van m'n lusten' (hihi)
zondag 27 mei 2007 om 00:28
En dat Hyven moet je inderdaad stoppen, daarmee houd je het in stand. Ik heb hem uit m'n MSN gegooid (niet geblokkeerd, we hebben immers geen ruzie, maar ik wil 'm gewoon niet zien inloggen of online zien staan) en als hyves-vriendje verwijderd. Nu is de neiging om op z'n pagina te gaan kijken vanzelf minder omdat je als niet-vriendje toch veel minder te zien krijgt op zo'n pagina :) Maar ik heb tot nu toe de neiging om te kijken sowieso bedwongen en merk dat de neiging ook steeds minder op komt.
Niet steeds aan iemand herinnerd worden helpt echt, en daar kun je jezelf best een handje bij helpen.
Niet steeds aan iemand herinnerd worden helpt echt, en daar kun je jezelf best een handje bij helpen.
zondag 27 mei 2007 om 00:34
Grappig eigenlijk, want je zegt t zelf al.. je projecteerd je verlangens op hem. Eigenlijk zou je dus eens met je verstand moeten kijken naar wát je projecteerd, En niet met je gevoel dus, want dan komt hij weer om de hoek.
Dat is schijnbaar nog niet los van elkaar...
Op een gegeven moment zie je dat je verlangen heel veel over jouzelf zegt.
En dáár leer je van denk ik? Jee, ik praat ook maar raak, maar weet zelf hoe lastig t is!!
Dat is schijnbaar nog niet los van elkaar...
Op een gegeven moment zie je dat je verlangen heel veel over jouzelf zegt.
En dáár leer je van denk ik? Jee, ik praat ook maar raak, maar weet zelf hoe lastig t is!!
zondag 27 mei 2007 om 00:43
Oja, Bradamante wat jij zegt is ook waar: je hebt je referentiekader (dus mensen om je heen) nodig om je gevoelens op af te stemmen.
2e wat in me omhoog komt is: in hoeverre blijft men de relatie idealiseren met het gevoel??
Én wat ik denk dat belangrijk is, is het vooral accepteren dat je er nog niet overheen bent. Hoe verstandelijk je kan zeggen dat er geen hoop meer is, hoe harder je dus met je verstand het gevecht aangaat met je gevoel. Dát is ook een slechte raadgever.
Ik zie het aan mezelf, dat mijn gevoelens steeds meer loskomen van 'hoe hij het doet" en dat mijn gevoelens er ook echt mogen zijn van mezelf.
Volgens mij wordt dan het idealiseren en projecteren ook steeds minder.(uiteindelijk)
2e wat in me omhoog komt is: in hoeverre blijft men de relatie idealiseren met het gevoel??
Én wat ik denk dat belangrijk is, is het vooral accepteren dat je er nog niet overheen bent. Hoe verstandelijk je kan zeggen dat er geen hoop meer is, hoe harder je dus met je verstand het gevecht aangaat met je gevoel. Dát is ook een slechte raadgever.
Ik zie het aan mezelf, dat mijn gevoelens steeds meer loskomen van 'hoe hij het doet" en dat mijn gevoelens er ook echt mogen zijn van mezelf.
Volgens mij wordt dan het idealiseren en projecteren ook steeds minder.(uiteindelijk)
zondag 27 mei 2007 om 01:44
Ik herken het na mijn eerste vriendje, ik was 20 toen ik het met hem uitmaakte met pijn in het hart, ik hield echt van hem, daar lag het niet aan, maar wel aan heel veel andere zaken :P
Ik heb er letterlijk ruim een jaar over gedaan om echt over hem heen te komen.
Ik ben een gevoelsmens en ik kan nooit verder met het volgende wanneer ik het eerdere niet afgesloten heb, net zoals sunday ook zei is dat denk ik ook het slimste eerst het een achter je te laten voor je in het volgende stapt, zéker wanneer je een gevoelsmens bent.
Forceren moet je niet doen en heeft echt geen zin.
Ik kan me van die tijd herinneren dat ik dacht dat ik nooit meer verliefd zou worden en dat er nooit een eind kwam aan het loslaten van hem, ik wilde er zo snel mogelijk vanaf net zoals jij, maar toch bleef ik er in hangen, al werd het op den duur minder, het duurde me veel te lang.
Maar hoe harder je er tegenin wilt gaan hoe meer je er in vast komt te zitten.
De les is dan ook geweest om geduld te hebben en de dingen te laten komen zoals ze komen, het is een hele kunst.....ik ben er een stuk beter in geworden maar vind het nog steeds niet altijd even makkelijk.
De manier om dingen los te laten is geduld en volharding, en vooral geduld is lastig wanneer je zo graag verder wilt.
Maar vergis je niet, je gaat ook verder.........alleen zo ervaar je het waarschijnlijk niet omdat het niet snel genoeg gaat naar jou idee/zin, maar in werkelijkheid ben je al heel veel stappen verder!
Het is ook nog eens je eerste relatie.
Misschien denk; ja en?! Nou het heeft toch een langere impact dan de andere, althans dat heb ik zo ervaren, en niet omdat dit de heftigste breuk was, in tegendeel, de ergste en zwaarste breuk was mijn 3e relatie, wat heb ik van die gozer gehouden!!
Om soortgelijke redenen als de eerste heb ik de relatie verbroken.
Ik had het ook echt helemaal gehad en dacht de eerste tig jaar echt geen vent meer te willen, al die vragen als hoe het toch kan dat twee mensen zoveel van elkaar houden en toch de relatie voor geen meter werkt.
Toch kon ik na deze breuk(en) sneller door dan de eerste keer, ik denk toch doordat ik eerder door een soortgelijk proces ben gegaan.
Binnen een half jaar kon ik ex nr3 loslaten en na een maand of 8 werd ik zowaar verliefd tegen mijn verwachtingen in. En deze verliefdheid is nu 3 jaar later niet over gegaan
Waar het om draait is geduld en vertrouwen op dat het goed komt, hoe meer je forceerd er overheen te willen zijn, hoe meer je er in blijft hangen, berust je in je situatie en laat komen wat er komen gaat, hoe sneller je het los kan laten en weer door kan gaan.
Vertrouw er op dat er een dag komt dat je je weer open gaat stellen voor mannen, dit merk je vanzelf.
Sterkte en succes
Groetjes Daysha
Ik heb er letterlijk ruim een jaar over gedaan om echt over hem heen te komen.
Ik ben een gevoelsmens en ik kan nooit verder met het volgende wanneer ik het eerdere niet afgesloten heb, net zoals sunday ook zei is dat denk ik ook het slimste eerst het een achter je te laten voor je in het volgende stapt, zéker wanneer je een gevoelsmens bent.
Forceren moet je niet doen en heeft echt geen zin.
Ik kan me van die tijd herinneren dat ik dacht dat ik nooit meer verliefd zou worden en dat er nooit een eind kwam aan het loslaten van hem, ik wilde er zo snel mogelijk vanaf net zoals jij, maar toch bleef ik er in hangen, al werd het op den duur minder, het duurde me veel te lang.
Maar hoe harder je er tegenin wilt gaan hoe meer je er in vast komt te zitten.
De les is dan ook geweest om geduld te hebben en de dingen te laten komen zoals ze komen, het is een hele kunst.....ik ben er een stuk beter in geworden maar vind het nog steeds niet altijd even makkelijk.
De manier om dingen los te laten is geduld en volharding, en vooral geduld is lastig wanneer je zo graag verder wilt.
Maar vergis je niet, je gaat ook verder.........alleen zo ervaar je het waarschijnlijk niet omdat het niet snel genoeg gaat naar jou idee/zin, maar in werkelijkheid ben je al heel veel stappen verder!
Het is ook nog eens je eerste relatie.
Misschien denk; ja en?! Nou het heeft toch een langere impact dan de andere, althans dat heb ik zo ervaren, en niet omdat dit de heftigste breuk was, in tegendeel, de ergste en zwaarste breuk was mijn 3e relatie, wat heb ik van die gozer gehouden!!
Om soortgelijke redenen als de eerste heb ik de relatie verbroken.
Ik had het ook echt helemaal gehad en dacht de eerste tig jaar echt geen vent meer te willen, al die vragen als hoe het toch kan dat twee mensen zoveel van elkaar houden en toch de relatie voor geen meter werkt.
Toch kon ik na deze breuk(en) sneller door dan de eerste keer, ik denk toch doordat ik eerder door een soortgelijk proces ben gegaan.
Binnen een half jaar kon ik ex nr3 loslaten en na een maand of 8 werd ik zowaar verliefd tegen mijn verwachtingen in. En deze verliefdheid is nu 3 jaar later niet over gegaan
Waar het om draait is geduld en vertrouwen op dat het goed komt, hoe meer je forceerd er overheen te willen zijn, hoe meer je er in blijft hangen, berust je in je situatie en laat komen wat er komen gaat, hoe sneller je het los kan laten en weer door kan gaan.
Vertrouw er op dat er een dag komt dat je je weer open gaat stellen voor mannen, dit merk je vanzelf.
Sterkte en succes
Groetjes Daysha
zondag 27 mei 2007 om 11:20
bedankt voor de reacties!Het is inderdaad zo dat je niet kan forceren dat je over iemand heen bent. Ik ben dus inderdaad ook een gevoelsmens, en heb blijkbaar gewoon veel tijd nodig om erover heen te komen. Het is waar dat ik het misschien blijf aanwakkeren door af en toe uit te vissen hoe het met hem gaat… Ik heb hem al een half jaar geleden op msn geblokkeerd en uit mijn telefoon gewist. Hyves is het laatste stukje wat ik nog niet helemaal kan loslaten, af en toe een teken van leven. De behoefte daaraan wisselt heel sterk. Het is een goed idee om vanaf nu maar gewoon even helemaal op te houden met hyven. Sunday2, wat jij zegt over het kijken wát je projecteerd en wat je verlangen over jou zegt, ik denk inderdaad dat dit soort ervaringen je helpen jezelf beter te leren kennen. Ik weet ondertussen wel van mezelf dat ik dingen niet snel kan vergeten en dat ik wel eens tot idealiseren neig. Maar het moeilijkste vind ik inderdaad om te accepteren dat het tijd kost. Mijn omgeving verwacht van me dat ik er al lang overheen ben (ben dan ook maar gestopt erover te praten) en ik vind het heel moeilijk om te zien dat hij zo snel verder ging met zijn leven. Als anderen dat kunnen, waarom ik dan niet? Ik probeer me in elk geval nu zoveel mogelijk op de toekomst te richten, er liggen welkome veranderingen in het verschiet voor na de zomer (oa verhuizen en nieuwe baan beginnen) waar ik me nu maar een beetje aan vast klamp als afleiding en kans voor nieuwe ervaringen en ontmoetingen.
zondag 27 mei 2007 om 12:14
Hmm, ergens helpt het wel heel erg om een nieuwe man in je leven te hebben. Het is de beste afleiding! Alleen, je nare gevoelens verdwijnen er niet zo maar mee, die komen op een bepaald moment weer naar boven. Ik denk ook dat je een te vertroebelde blik hebt als je vanuit verdriet voor een andere man gaat, dan kan je niet een goeie uitkiezen. Wrs loopt die relatie dan ook spaak, en heb je bij de break-up dubel verdriet, wordt cynisch enz. Heb sinds 9 maanden dat het uit is met mijn ex 4 verhoudingen en een ONS gehad. Nogmaals, leuke afleiding, maar het gemis wordt er niet minder om, grote kans juist erger.
Maar volgens mij zit je in een overgangsfase. Immers, je richt je op je eigen leven, op een toekomst zonder hem, alleen het voelt nog niet geweldig. Hier komt dat stukje over acceptatie, zelfreflectie en het niet meer projecteren van verwachtingen op een ander om de hoek kijken. Als je daar mee bezig gaat, zal je merjken dat je steeds meer vertrouwen krijgt in jezelf en jouw leven zonder hem.
Ik kan me jouw verhaal heel goed voorstellen, ik heb ongeveer hetzelfde. Bij mij 9 maanden uit. Alleen kan ik geen afstand nemen, omdat we een zoontje hebben samen. Van ieder contact met ex moet ik herstellen. Als hij mij bijvoorbeeld een prettig weekend wenst, bedoelt hij dat vriendelijk, echter, voor mij is het een steek in het hart, want hij zegt het tegenovergestelde van 'ik mis je'. Het is ontzettend moeilijk, ik heb er profi hulp bij gezocht. Ook ik spiegel mij negatief aan mij ex (hij is er vast overheen, verlangt niet naar me, hij heeft vast een superleven en ik niet, terwijl mijn leven er op papier goed uitziet) , heb enorm veel behoefte aan zijn bevestiging. Maar ik heb me inmiddels gerealiseerd dat dat mijn probleem is, daar moet ik anders mee om leren gaan.
Het kan heel moeilijk zijn om je gevoelens een plaatsje te geven. Het helpt mij wel erg om erover te praten, zowel met vriendinnen als met de psych. Hier schrijven helpt ook. Kan je een goede vriendin niet toch benaderen om bij haar je hart te luchten? Ik kan me niet voorstellen dat er geen herkenning is bij je vriendinnen?
Maar volgens mij zit je in een overgangsfase. Immers, je richt je op je eigen leven, op een toekomst zonder hem, alleen het voelt nog niet geweldig. Hier komt dat stukje over acceptatie, zelfreflectie en het niet meer projecteren van verwachtingen op een ander om de hoek kijken. Als je daar mee bezig gaat, zal je merjken dat je steeds meer vertrouwen krijgt in jezelf en jouw leven zonder hem.
Ik kan me jouw verhaal heel goed voorstellen, ik heb ongeveer hetzelfde. Bij mij 9 maanden uit. Alleen kan ik geen afstand nemen, omdat we een zoontje hebben samen. Van ieder contact met ex moet ik herstellen. Als hij mij bijvoorbeeld een prettig weekend wenst, bedoelt hij dat vriendelijk, echter, voor mij is het een steek in het hart, want hij zegt het tegenovergestelde van 'ik mis je'. Het is ontzettend moeilijk, ik heb er profi hulp bij gezocht. Ook ik spiegel mij negatief aan mij ex (hij is er vast overheen, verlangt niet naar me, hij heeft vast een superleven en ik niet, terwijl mijn leven er op papier goed uitziet) , heb enorm veel behoefte aan zijn bevestiging. Maar ik heb me inmiddels gerealiseerd dat dat mijn probleem is, daar moet ik anders mee om leren gaan.
Het kan heel moeilijk zijn om je gevoelens een plaatsje te geven. Het helpt mij wel erg om erover te praten, zowel met vriendinnen als met de psych. Hier schrijven helpt ook. Kan je een goede vriendin niet toch benaderen om bij haar je hart te luchten? Ik kan me niet voorstellen dat er geen herkenning is bij je vriendinnen?
zondag 27 mei 2007 om 12:51
Ik heb in het begin heel erg mijn hart gelucht bij vriendinnen en ze zouden me niet afwijzen of veroordelen als ik dat nu nog zou doen, maar ik merk gewoon aan ze dat ze het niet begrijpen of herkennen. Daardoor lucht het mij niet echt op en voel ik me uiteindelijk meer eenzaam hierdoor. Het zou ermee te maken kunnen hebben dat mijn ‘relatie’ niet zo heel lang heeft geduurt, de algemene verwachting is dan dat je er dan ook redelijk snel over heen bent. Maar dat het niet zo lang heeft geduurt doet natuurlijk niets af aan het feit dat hij voor mij heel belangrijk was en ik hem nog steeds heel erg mis. Ik vond bij hem een ‘klik’ die ik nog niet eerder heb gekend en waarvan ik vermoed dat mijn vriendinnen die nooit hebben meegemaakt (niet bedoeld als waarde oordeel over de relaties die zij hebben). Ik heb ook met een professional hierover gepraat, en die kwam inderdaad tot dezelfde conclusie als de reacties hierboven: het draait om mijn eigen acceptatie van het feit dat het bij mij gewoon lang duurt om eroverheen te komen/ ervan te herstellen. Helaas draagt het feit dat mijn omgeving dat niet begrijpt dus eigenlijk net zoveel bij aan het verdriet als het verdriet over het overgaan van de relatie zelf.Herfst ik kan me voorstellen dat het nog veel moeilijker is als je je ex nog regelmatig moet zien. Ik kom de mijne een enkele keer tegen en dat is altijd moeilijk inderdaad. Ik doe altijd expres afstandelijk maar zie dat dat hem weer kwetst...maar dat is uit zelfbescherming, zodra we in gesprek raken voelt het weer veel te vertrouwd, dus dat probeer ik te allen tijde te voorkomen. Wat jij schrijft over dat negatieve spiegelen vind ik erg herkenbaar! Ook ik zie inderdaad wel in dat dat iets is waar ik anders mee om moet leren gaan. Ik hoop van harte dat jij je ex emotioneel kunt loslaten!
zondag 27 mei 2007 om 13:21
Wat Daysha schrijft ben ik het volkomen mee eens. Verzet je niet tegen je gevoel. Zoals Cloudy ook zegt; je omgeving verwacht dat je er overheen bent. Het onderwerp is passé, het gaat immers verder goed met je. Nou, helemaal waar...toch? Je bent in staat om jezelf al iets gelukkiger te maken dan voorheen. Hebt leuke toekomstplannen, dus wat zeur je? Was het maar zo gemakkelijk. Als ik nu een miljoen win, krijgt mijn hart niet ineens een andere vorm, toch?
Ik zeg daarom op dit moment wél dat 't weer in mijn hoofd spookt tegen de mensen om me heen. Ik heb iets aan alle soorten reacties. Dus óók die negatieve "jeetje die gast is no good" -reacties helpen mij even weer alles in perspectief te zien. Maar leuk is anders.
Overigens is mijn ex onderhand nogsteeds bij zijn rebound maar ik geloof er niks van dat dat goed gaat. Ik besef me dat ik mezelf met die gedachte alleen mee heb. En zó leer ik. Ik probeer afstand te doen van die gedachte omdat het niet bijdraagt aan wat IK voel. Het schept juist een valkuil waar ik niet in wil trappen!
Herfst76 bedankt voor je bijdrage, persoonlijk haal ik er toch uit dat je niet zomaar eroverheen kan stappen, dat je door een nieuwe relatie (in welke vorm dan ook ) eigenlijk méér in je verzet gaat zitten naar je gevoel. Daardóór natuurlijk jouw negatieve reflectie.
Dus, hoe minder je gevoelsmatig verwerkt... hoe harder je met jezelf geconfronteerd wordt dus... Zo gek is het dus niet dat ik denk dat mijn ex niet zo lekker zit eigenlijk... Of hij het zich beseft is niet mijn probleem.
Hoewel hij me letterlijk zei dat hij bij haar was om me te vergeten. Maargoed, ook een rebound went. ;-) Nogmaals, ik probeer in te zien dat hoe hij zijn leven dan nu invult, het niets meer over mij zegt. Dat doe ik onder het mom van: "Rebound is een slechte term bedacht door overgebleven exen" In werkelijkheid denk ik nogsteeds dat wij, als achterblijvers, het beter verwerken en dus beter voor onszelf zorgen.
Ja het kost en boel tijd, als je goed voor jezelf en je aanstaande partner wil zorgen zul je los moeten komen. Dat gaat met ups en downs en ik denk echt dat het belangrijkste is, dat je nu nogsteeds verdriet mag hebben van jezelf. Ondanks, dat de rest best lekker loopt en je het prima red in je eentje.. het is inderdaad een overgangsfase naar wéér iets verder loslaten.
De kunst is, om het bij jezelf te laten. Tegen jezelf zeggen: het is OK wat ik voel. Zonder dat je in allerlei valkuilen stapt door zijn naam er aan te verbinden.
Cloudy wat is jou verhaal? Schrijf maar gewoon van je af hoor!
Ik zeg daarom op dit moment wél dat 't weer in mijn hoofd spookt tegen de mensen om me heen. Ik heb iets aan alle soorten reacties. Dus óók die negatieve "jeetje die gast is no good" -reacties helpen mij even weer alles in perspectief te zien. Maar leuk is anders.
Overigens is mijn ex onderhand nogsteeds bij zijn rebound maar ik geloof er niks van dat dat goed gaat. Ik besef me dat ik mezelf met die gedachte alleen mee heb. En zó leer ik. Ik probeer afstand te doen van die gedachte omdat het niet bijdraagt aan wat IK voel. Het schept juist een valkuil waar ik niet in wil trappen!
Herfst76 bedankt voor je bijdrage, persoonlijk haal ik er toch uit dat je niet zomaar eroverheen kan stappen, dat je door een nieuwe relatie (in welke vorm dan ook ) eigenlijk méér in je verzet gaat zitten naar je gevoel. Daardóór natuurlijk jouw negatieve reflectie.
Dus, hoe minder je gevoelsmatig verwerkt... hoe harder je met jezelf geconfronteerd wordt dus... Zo gek is het dus niet dat ik denk dat mijn ex niet zo lekker zit eigenlijk... Of hij het zich beseft is niet mijn probleem.
Hoewel hij me letterlijk zei dat hij bij haar was om me te vergeten. Maargoed, ook een rebound went. ;-) Nogmaals, ik probeer in te zien dat hoe hij zijn leven dan nu invult, het niets meer over mij zegt. Dat doe ik onder het mom van: "Rebound is een slechte term bedacht door overgebleven exen" In werkelijkheid denk ik nogsteeds dat wij, als achterblijvers, het beter verwerken en dus beter voor onszelf zorgen.
Ja het kost en boel tijd, als je goed voor jezelf en je aanstaande partner wil zorgen zul je los moeten komen. Dat gaat met ups en downs en ik denk echt dat het belangrijkste is, dat je nu nogsteeds verdriet mag hebben van jezelf. Ondanks, dat de rest best lekker loopt en je het prima red in je eentje.. het is inderdaad een overgangsfase naar wéér iets verder loslaten.
De kunst is, om het bij jezelf te laten. Tegen jezelf zeggen: het is OK wat ik voel. Zonder dat je in allerlei valkuilen stapt door zijn naam er aan te verbinden.
Cloudy wat is jou verhaal? Schrijf maar gewoon van je af hoor!
zondag 27 mei 2007 om 13:54
Sunday, inderdaad, de kunst is om de dingen die je denkt en voelt van jezelf te accepteren en er zelf mee aan de slag te gaan. Bijvoorbeeld dat smsje van mijn ex 'fijn weekend!' maakt bij mij veel los. Ik voel me afgewezen, het doet pijn dat hij me impliciet steeds laat merken dat hij me loslaat. Vervolgens allerlei negatieve gedachten: hij gaat verder zonder mij, izijn leven is vast veel leuker, hij heeft vast een nieuwe vriendin daar hij me loslaat enz. enz. Terwijl hij met al deze gedachten en bijbehorende emoties eigenlijk weinig te maken heeft. Hij stuurt gewoon een kort vriendelijk smsje. Hij kan er ook niets aan doen dat het zoveel met mij doet. Dat is mijn probleem. En zolang ik het als een probleem van mezelf zie en merk dat ik daarvan kan herstellen, voel ik dat ik me sterker ga voelen.
Nu wil ik er naar toe dat het contact met hem me in de eerste plaats niet meer zoveel doet, omdat ik er behoorlijk veel last van heb. In de kern nog steeds hetzelfde probleem dus. Het is duidelijk een proces van stapje voor stapje accepteren en loslaten.
Nu wil ik er naar toe dat het contact met hem me in de eerste plaats niet meer zoveel doet, omdat ik er behoorlijk veel last van heb. In de kern nog steeds hetzelfde probleem dus. Het is duidelijk een proces van stapje voor stapje accepteren en loslaten.
zondag 27 mei 2007 om 14:35
Ik stel me die vraag ook wel eens. Maar tegelijkertijd voel ik dat ik nog niet open sta voor iemand anders zolang ik nog dat verwerkingsproces moet doorlopen. Een relatie met iemand beginnen zolang ik nog niet klaar ben met het verleden, heeft voor mij niet zoveel zin. Ik merk dat als iemand dichtbij komt, ik het al snel Spaans benauwd krijg. En nu dat nog zo is, houd ik me er maar even verre van.
zondag 27 mei 2007 om 14:36
Even voor de achtergrond: (Ik heb toendertijd toen het speelde mijn verhaal hier wel eens gedaan). Het ligt een beetje ingewikkeld, maar komt ongeveer hier op neer: Die jongen zat een beetje met zichzelf in de knoop. Hij had nog een relatie toen hij mij leerde kennen, dat is toen uitgegaan en uiteindelijk is hij naar haar teruggegaan...volgens mij deels uit angst voor nieuwe dingen ofzo. Ik denk dat ik al wat volwassener en serieuzer was dan hij (hij was overigens 23 ik 24) en dat hij bang was om zijn oude leventje al wat achter zich te gaan laten. Want de relatie die hij met haar heeft is een stuk oppervlakkiger dan wat wij hadden, meer feesten en met vrienden uitgaan en minder praten. Als ik hem nu zie, dan is dat echt niet de jongen op wie ik verliefd was maar iemand die heel bang is om te worden wie hij kán worden of zichzelf te zijn. ik vind dat heel moeilijk om te zien want ik weet dat er zoveel meer in hem zit....ik denk dat ik hem een beetje doorzag en dat hij daar niet zo goed tegen kon.Ik weet dat hij van mij hield en dat ik bijzonder voor hem was (en nog ben, dat merk ik nog wel aan hem) en dat maakt het extra moeilijk, ik heb lang gedacht dat hij er nog wel achter zou komen, zo van over een tijdje ziet hij het nog wel in. Dat heb ik inmiddels wel losgelaten en zie wel in dat het nooit meer zou kunnen worden wat het was.
zondag 27 mei 2007 om 15:01
@ Cloudy: oeiii lastig... maar als ik je verhaal zo lees, heb je het met je verstand wel op orde, hoe zijn verhaal in elkaar steekt is helder. Hoewel je af en toe ook iets laat blijken, dat je ook dat negatieve reflecteerd. ( hoe hun relatie is, in tegenstelling tot die van jou etc..) Probeer dus in te zien, dat jij iets speciaals te bieden hebt. Niet alleen naar hem, maar dat is wie jij werkelijk bent. Dat jij in zijn leven even om de hoek bent gekomen, heeft voor hem schijnbaar een functie gehad, maar hij heeft gekozen. Jij moet er uit halen wat voor jou belangrijk voor jezelf is. Ook met je gevoel ga je daar op een gegeven moment in geloven, en dán slijt de rest.
Heb je zin om contact op te nemen met hem bijvoorbeeld? Dát zijn de valkuiltjes he?
@Man48: Dat geloof ik dus ook. Of jemoet de pijn heeeel goed kunnen wegstoppen. Of er voor vluchten.
Heb je zin om contact op te nemen met hem bijvoorbeeld? Dát zijn de valkuiltjes he?
@Man48: Dat geloof ik dus ook. Of jemoet de pijn heeeel goed kunnen wegstoppen. Of er voor vluchten.
zondag 27 mei 2007 om 15:19
Het verdooft tijdelijk, de klap die later weer bovenkomt is alleen maar erger, is mijn ervaring. Het gevaar is ook dat je de "nieuwe" steeds gaat vergelijken met de ex, een vergelijking die de nieuwe niet kan winnen als je nog niet klaar bent met de ex. Ik heb er nog eens goed over nagedacht. Ik heb er ontzettend veel moeite mee om oneerlijk te zijn en kan dus ook niet faken dat ik iemand leuk genoeg vind als dat niet zo is. Ga mezelf dan een rotmens vinden en dan wordt alles alleen maar pijnlijker en moeilijker... Voor mij is het dus een "neen" op die vraag.
zondag 27 mei 2007 om 15:31
Man 48, ik denk ook dat het eerder verdoven is. Toch zie ik veel mensen het doen en bij sommigen lijkt de klap of verwerking van de vorige relatie niet meer te komen. Ikzelf heb dus tot nu toe nog absoluut niet de behoefte aan iemand anders gevoeld. Heb er ook totaal niet voor open gestaan, en hoewel ik dat wel eens jammer vind weet ik dat het voor mij toch het beste is, en dat ik op het moment dat ik er aan toe ben, misschien wel weer iemand tegen kom.Sunday2, Ik voel inderdaad regelmatig de behoefte om weer contact met hem op te nemen. Gelukig geef ik er vrijwel nooit aan toe, dit heeft ook te maken met het feit dat hij dus een relatie heeft en ik de eer aan mezelf wil houden en niet wil smeken om zijn aandacht. Maar recentelijk was hij jarig, en toen kon ik het toch niet laten hem een berichtje te sturen. Het hielp ook weer niet echt dat hij binnen een minuut reageerde hoe lief hij dit van me vond. Daar raak ik dan weer danig van in de war, zoals herfst76 dat ook aangaf. In het begin was hij degene die nog contact zocht, en vrienden wilde blijven. Dit heb ik toen bewust heel erg afgehouden omdat ik dit niet aankon (toen het net over was was ik ook heel erg boos op hem, omdat hij dus plotseling en zeer snel nadat het uit was bij zijn ex terug was). De boosheid is erg gezakt en dan lijkt het soms mogelijk om vrienden te zijn. Ik weet verstandelijk dat dit heel onverstandig zou zijn dus probeer gewoon zoveel mogelijk afstand te houden. Het is inderdaad waar dat ik eruit moet halen wat voor mezelf belangrijk is. Ik denk dat hij in zeker zin ook een fuctie heeft gehad in mijn leven, ik heb in het afgelopen jaar in elk geval erg veel over mezelf geleerd.
maandag 28 mei 2007 om 10:18
Mja, ik vraag me ook af of er een moment komt, dat je contact opneemt en er vriendschap kan zijn. Ik vraag me ook af hoe anderen dan doen. Volgens mij is dat een combinatie van het tijdstip,de juiste emoties, en niet langer een dubbele agenda hebben/voelen mbt contact. Voor jou is dat schijnbaar nu nog te pijnlijk.
Mijn eerste reactie was dat je een beetje streng voor jezelf moet zijn zo nu en dan. Maar als ik je zo lees beredeneer je zaken al tamelijk met je verstand- richting hem Maar wat voel je allemaal?! Ben je al klaar voor een nieuwe liefde? En voelt dat ook zo? Volgens mij.... zodra je die vragen stelt, heb je er al wel zin in, maar is er nog iets niet af..
maandag 28 mei 2007 om 10:36
Ik denk niet dat ik ooit vrienden met hem kan zijn eigenlijk. Zoals ik het nu zie zal hij altijd een bijzonder plekje in mijn hart hebben. En ik weet dat dat andersom ook het geval is dus moeten wij gewoon bijelkaar wegblijven.Het voelt op dit moment nog totaal niet alsof ik klaar ben voor een nieuwe liefde. Ik heb nog geen enkele keer echt ‘om me heen gekeken’ naar nieuwe mannen ookal ben ik ze wel tegengekomen. Het is mij zelf ook wel duidelijk dat ik nog niet helemaal klaar ben met mijn ex. Zelfs na ruim een half jaar kan ik me nog moeilijk voorstellen dat ik hetzelfde zal voelen voor een ander, hoe bizar ik het zelf ook vind dat ik dat nu nog zo voel en rationeel weet dat dat wel weer zal komen. Ik hoop alleen maar dat dat langzaamaan wel komt. Ik heb eerst gedacht dat ik misschien toch nog iets met mijn ex moet uitpraten ofzo (vooral over het feit dat hij zo snel naar zijn ex terugging) maar daar heb ik vanaf gezien, omdat ik eigenlijk zijn antwoorden wel weet, en dat er eigenlijk niks is wat hij kan zeggen waardoor ik me beter ga voelen. Mijn ex heeft ook geen idee volgens mij dat hij nog zo in mijn hoofd zit. Ik schaam me daar zelfs misschien wel voor ten opzichte van hem. Hoe zit het bij jou Sunday2? Hoe voel jij je bij de gedachte aan iemand anders?
maandag 28 mei 2007 om 11:16
Gek eigenlijk, want volgens mij heb jij hiermee je eigen vraag beantwoord. Het voelt nog niet alsof je klaar bent voor een andere man. Wat je doet is vervolgens met je verstand dingen afvragen, dat het niet meer hoort om nu nog te rouwen bijvoorbeeld. Dat je het niet kan voorstellen dat je het zelfde kan voelen voor een ander.. Waarom hoort dat niet? Waarom zou je niet t zelfde kunnen voelen? Zonde, want je ligt jezelf verstandelijk in de weg.
Als je heel erg je gevoel laat spreken, móet je kunnen voelen dat er genoge liefde over is voor straks een eventuele nieuwe liefde toch? Vertrouwen, in wat je zelf te geven hebt....
En dat je je schaamt, waarvoor? Hij hoeft toch niet te weten wat jij voelt? Ik heb het idee dat jij van jezelf denkt dat het allemaal niet hoort. Nou, ik vertel je 1 ding. Jij bent jij !! En als je er nog 3 maanden voor nodig hebt, dan is dat zo!! Of je er zin in hebt om er nog zo lang mee bezig te zijn is iets anders..haha!
Ik en iemand anders... hmm, ik dácht dat ik er wel weer zin in had. Maar pas geleden heb ik me beseft dat wat ik jou ook schrijf me veel dichter bij mezelf brengt. Ik ben nu in de fase dat trots/angst/boosheid van me afvalt en eerlijk tegen mezelf durf te zeggen hoe ik me voel. Mijn liefde zat ook héél diep. Ik denk dat jij en ik wel een beetje in dezelfde fase zitten. Wel willen, maar eigenlijk nog niet helemaal kunnen. En dat is OK.
Ik heb al wel iets gehad tussendoor met iemand. Ook wel met échte gevoelens enzo, maar ik zag vroeg in dat het niet ging werken. Die verliefde gevoelens waren toch echt een opvulling van onbeantwoorde vragen voor mezelf. Ik heb dat dood laten bloeden. En nu dat over is, weet ik weer hoe het ook maar weer écht zat met mij.
Als je heel erg je gevoel laat spreken, móet je kunnen voelen dat er genoge liefde over is voor straks een eventuele nieuwe liefde toch? Vertrouwen, in wat je zelf te geven hebt....
En dat je je schaamt, waarvoor? Hij hoeft toch niet te weten wat jij voelt? Ik heb het idee dat jij van jezelf denkt dat het allemaal niet hoort. Nou, ik vertel je 1 ding. Jij bent jij !! En als je er nog 3 maanden voor nodig hebt, dan is dat zo!! Of je er zin in hebt om er nog zo lang mee bezig te zijn is iets anders..haha!
Ik en iemand anders... hmm, ik dácht dat ik er wel weer zin in had. Maar pas geleden heb ik me beseft dat wat ik jou ook schrijf me veel dichter bij mezelf brengt. Ik ben nu in de fase dat trots/angst/boosheid van me afvalt en eerlijk tegen mezelf durf te zeggen hoe ik me voel. Mijn liefde zat ook héél diep. Ik denk dat jij en ik wel een beetje in dezelfde fase zitten. Wel willen, maar eigenlijk nog niet helemaal kunnen. En dat is OK.
Ik heb al wel iets gehad tussendoor met iemand. Ook wel met échte gevoelens enzo, maar ik zag vroeg in dat het niet ging werken. Die verliefde gevoelens waren toch echt een opvulling van onbeantwoorde vragen voor mezelf. Ik heb dat dood laten bloeden. En nu dat over is, weet ik weer hoe het ook maar weer écht zat met mij.
maandag 28 mei 2007 om 11:21
herkenbare situaties...
ik ben een niet al te hoopgevend voorbeeld geloof ik
2 jaar na het beeindigen van de relatie ben ik er nog niet helemaal klaar mee...
Na het uitmaken (wat ik zelf gedaan heb) heb ik hem nog 1 keer gezien... en op dat moment was al het gevoel weer terug, ik was in de war, wilde hem terug, durfde dat niet te laten merken om hem geen valse hoop te geven (hij wilde mij ook nog terug).
Vlak daarna had ik mijn gevoelens op een rijtje en wilde ik niets liever dan het nog eens proberen. Echter na die laatste ontmoeting heeft hij juist de hoop opgegeven en is ie in een andere relatie gedoken. Dat vertelde hij me pas op het moment dat ik mijn gevoelens bekende en met hem wat af wilde spreken.
Hij gaf toe dat dit bij hem ook weer veel losmaakte maar wilde me niet meer zien. En tot de dag van vandaag hebben we elkaar niet meer gezien.
Hij wil/durft het niet...
Verder hebben we wel contact, we bellen, mailen en smsen. Zijn vriendin (nogsteeds dezelfde) schijnt er niet zo blij mee te zijn, maar het is blijkbaar geen reden om het contact af te kappen voor hem.
We waren al jaren goed bevriend... ook zijn we elkaar meerdere keren uit oog verloren, maar steeds vinden we elkaar weer terug...
Ik kan en wil het contact ook niet definitief verbreken. Hoewel ik afgelopen maanden niks van me heb laten horen. Dat bracht wel een bepaalde rust met zich mee. Maarja, toen was ie weer jarig... en sindsdien smsen en mailen we weer volop...
ik kom de laatste tijd best leuke mannen tegen.. meestal knapper, intelligenter, leuker dan hem... maar ze doen me niet zoveel...
mijn gevoel zegt dat we bij elkaar horen.. en dat het vroeg of laat weer goed gaat komen... mijn verstand zegt dat dat grote onzin is aangezien hij alweer een jaar samenwoont en dat het onzin is om daarop te zitten wachten... en dat doe ik ook zeker niet, het weerdhoudt me er ook niet van andere mannen te leren kennen, maar dat werkt op de een of andere manier gewoon niet..
mijn mamma zegt altijd;
you can't hurry love, you just have to wait...
ik ga er dus vanuit dat ik mr. right ooit wel op mijn pad zal komen.. en tot die tijd proberen me er niet te druk om te maken en lekker leven :-)
ik ben een niet al te hoopgevend voorbeeld geloof ik
2 jaar na het beeindigen van de relatie ben ik er nog niet helemaal klaar mee...
Na het uitmaken (wat ik zelf gedaan heb) heb ik hem nog 1 keer gezien... en op dat moment was al het gevoel weer terug, ik was in de war, wilde hem terug, durfde dat niet te laten merken om hem geen valse hoop te geven (hij wilde mij ook nog terug).
Vlak daarna had ik mijn gevoelens op een rijtje en wilde ik niets liever dan het nog eens proberen. Echter na die laatste ontmoeting heeft hij juist de hoop opgegeven en is ie in een andere relatie gedoken. Dat vertelde hij me pas op het moment dat ik mijn gevoelens bekende en met hem wat af wilde spreken.
Hij gaf toe dat dit bij hem ook weer veel losmaakte maar wilde me niet meer zien. En tot de dag van vandaag hebben we elkaar niet meer gezien.
Hij wil/durft het niet...
Verder hebben we wel contact, we bellen, mailen en smsen. Zijn vriendin (nogsteeds dezelfde) schijnt er niet zo blij mee te zijn, maar het is blijkbaar geen reden om het contact af te kappen voor hem.
We waren al jaren goed bevriend... ook zijn we elkaar meerdere keren uit oog verloren, maar steeds vinden we elkaar weer terug...
Ik kan en wil het contact ook niet definitief verbreken. Hoewel ik afgelopen maanden niks van me heb laten horen. Dat bracht wel een bepaalde rust met zich mee. Maarja, toen was ie weer jarig... en sindsdien smsen en mailen we weer volop...
ik kom de laatste tijd best leuke mannen tegen.. meestal knapper, intelligenter, leuker dan hem... maar ze doen me niet zoveel...
mijn gevoel zegt dat we bij elkaar horen.. en dat het vroeg of laat weer goed gaat komen... mijn verstand zegt dat dat grote onzin is aangezien hij alweer een jaar samenwoont en dat het onzin is om daarop te zitten wachten... en dat doe ik ook zeker niet, het weerdhoudt me er ook niet van andere mannen te leren kennen, maar dat werkt op de een of andere manier gewoon niet..
mijn mamma zegt altijd;
you can't hurry love, you just have to wait...
ik ga er dus vanuit dat ik mr. right ooit wel op mijn pad zal komen.. en tot die tijd proberen me er niet te druk om te maken en lekker leven :-)
